(Συνέχεια ἐκ του προηγουμένου, Ἰούλ. — Αὔγ. σελ. 349)

Μέ τό ὑπ' ἀριθμ. 3038/9/22.1.998 ἔγγραφον τοῦ Ἀνακριτοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Ἀργολίδος κ. Παχωμίου ἐτέθη ὑπ' ὄψιν ἡμῶν τοῦ Ἐλευθ. Γκουτζίδη καί τῶν λοιπῶν θεολόγων, ἡ ὑπ' ἀριθμ. 3005/18.6. 1997 Ἀπόφασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διά τῆς ὁποίας ἀπηγγέλθη κατηγορητήριον κατά τῶν ἀποσχισθέντων πέντε πρώην Μητροπολιτῶν, ἤτοι τῶν κ.κ. Γρηγορίου, Ματθαίου, Θεοδοσίου, Τίτου καί Χρυσοστόμου καί ἐζητήθη ὑφ' ὅλων νά καταθέσωμεν τήν ἄποψίν μας ἐπί τε τοῦ Κανονικοῦ καί Θεολογικοῦ μέρους τοῦ ἀπαγγελθέντος Κατηγορητηρίου.
Συγκεκριμένως μᾶς ἐζητήθη νά γνωματεύσωμεν ἐπί τῶν κατηγοριῶν κατά τῶν πέντε πρ. Μητροπολιτῶν:
α) Διά συνωμοσίαν, φατρίαν, τυρείαν καί ἀνταρσίαν (ὑπό τῶν πέντε πρ. Μητροπολιτῶν) κατά τῆς Κανονικῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί προσωπικῶς κατά τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου.
β) Ἐπί προκλήσει σχίσματος (ὑπό τῶν πέντε πρ. Μητροπολιτῶν) κατά τῆς Ἱ. Συνόδου καί ἐπί ἀντιποιήσει τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. τῆς Ἑλλάδος.
γ) Ἐπί κηρύξει δημοσία καί «γυμνῆ τῆ Κεφαλῆ» κακοδόξων καί αἱρετικῶν φρονημάτων, καθώς καί ἐπί ψεύδεσι καί συκοφαντίαις.
Τό ὅλον κατηγορητήριον ἀφεώρα τετελεσμένα ἀδικήματα, ἀφ' ἑνός φύσεως Κανονικῆς καί ἀφ' ἑτέρου φύσεως Θεολογικῆς — Δογματικῆς — Ὀρθοδοξίας, καθώς καί ἤθους Χριστιανικοῦ.
Προτάσσομεν τήν Γνωμάτευσίν μας(*) εἰς τό κατηγορητήριον ἐπί θεμάτων Ὀρθοδόξου Θεολογίας — Πίστεως, καί ἀκολουθεῖ καί ἡ τοιαύτη ἐπί τοῦ Κανονικοῦ πεδίου.

Ἐλάβομεν ὑπ' ὄψιν μας τά κάτωθι δημοσιευμένα κείμενα τῶν πέντε ἀπεσχισμένων Ἐπισκόπων, τά ὁποῖα εἶναι καί ἀντιπροσωπευτικά ὅλων τῶν ὑπολοίπων ἐπισήμων δημοσιευμάτων των:
1ον. Τήν ἀπό 11.10.1991 «Ἐγκύκλιον ἐπιστολήν» τήν ὑπογραφομένην ὑπό τοῦ Κυπρίου Ἱερομ. Εὐθυμίου Ἐπιφανίου!
2ον. Τήν ἀπό 26.2.1993 πραξικοπηματικῶς ὑπό τῶν ἰδίων πέντε Ἐπισκόπων κυκλοφορηθεῖσαν «β΄ ἐγκύκλιόν» των.
3ον. Τήν ὑπ' ἀριθμ. 35/19.2.1997 «Γ΄ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ» ἐπίσης τῶν πέντε, δημοσιευθεῖσαν εἰς τό περιοδικόν «Κ.Ε.Ο.», τεῦχος 5, Μάρτιος — Ἀπρίλιος 1997, σελ. 7-20.
Τά ἀνωτέρω κείμενα ἐξετάζονται εἰς τήν συνέχεια μέ τήν χρονολογικήν των σειράν, ἀλλά καί ἀπό κοινοῦ ὅπου τό θέμα τό ἐπιβάλλει.

Αὕτη, καίτοι ὑπογράφεται ὑπό τοῦ Κυπρίου ἱερομονάχου Εὐθυμίου Ἐπιφανίου, ὅμως λαμβάνεται ὑπ' ὄψιν καί ἐξετάζεται, διότι ἐν τῶ συνόλω της ἐκφράζει τούς πέντε, οἱ ὁποῖοι εὐθέως τήν ὑπερησπίσθησαν, τήν διέδωσαν ἀλλά καί τήν ἐφήρμοσαν ἐν τῆ πράξει ἐνῶ δέν παρέλειψαν:
α) Νά διακηρύξουν προφορικῶς καί γραπτῶς, ἀκόμη καί ἐντός τῆς Συνόδου ὅτι εἰς τό κείμενον αὐτό «τά λέγει καλά ὁ Εὐθύμιος» καί
β) Ἠρνήθησαν κατηγορηματικῶς νά ἀποδοκιμάσουν καί νά καταδικάσουν αὐτό τό κείμενον. Εἷς δέ ἐκ τῶν λόγων διά τούς ὁποίους δέν προσῆλθον εἰς τό Συνοδικόν Συλλείτουργον τῆς 21.4.1994, ἦτο καί αὐτός. Γνωστόν ὅτι κατά τό συγκεκριμένον Συνοδικόν καί πανιερατικόν θεῖον Συλλείτουργον, ἡ Ἱερά Σύνοδος μετά τοῦ Κλήρου καί τοῦ Λαοῦ, ΑΠΕΚΗΡΥΞΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΕΝ ὡς βλάσφημον τό κείμενον τοῦτο.
Εἰδικῶς, τό κείμενον τοῦτο, ἐκτός τῆς ἐπιχειρουμένης ἐλεεινῆς προπαγάνδας περί «νεοεικονομαχίας», χαρακτηρίζεται ἀπό τάς κάτωθι συκοφαντίας, αἱ ὁποῖαι εὐθέως εἶναι καί βλασφημίαι διότι «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» κηρύσσεται δι' αὐτῶν:
α) Ὅτι «Ἠθετήσαμεν τήν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας», «ἐξεφύγομεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως…»!
β) Ὅτι «Ἐπταίσαμεν καί διά τοῦτο παιδευόμεθα οὐχί ὡς ἄτομα, ἀλλ' ὡς Ἐκκλησία»!
γ) Ὅτι «Ἐδέχθημεν χειροθεσίαν ἀπό τούς Ρώσους τῆς διασπορᾶς… μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971…»!
δ) Ὅτι «Παραμένει ἡ ἐκφωνηθεῖσα βλασφημία τοῦ 1979…», ἀφορῶσα εἰς τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον!
ε) Προπαγανδίζει «κάθαρσιν ἀπό τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας τῶν κενολόγων εἰκονοκλαστῶν καί τῶν ὁμοφρόνων των· τήν καταδίκην τούτων, ὅσον ὑψηλά καί ἄν εὑρίσκωνται…»!
Τάς συκοφαντικάς, ἀλλά καί βλασφήμους ταύτας ἀντιπροσωπευτικάς θέσεις διετύπωσεν μέν καί ὑπέγραψεν ὁ Κύπριος Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Ἐπιφανίου ὡς θεολογικός σύμβουλος τοῦ κ. Ματθαίου Μακρῆ, ἀλλ' ὡς προελέχθη οὗτος μετά τῶν λοιπῶν ἐπεδοκίμασαν τάς θέσεις ταύτας καί τάς ὑπερησπίσθησαν.

Ἐπί τῆς πρώτης καί δευτέρας βλασφημίας, καθ' ἥν δῆθεν «ἐξεφύγομεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως, δηλαδή ἐξεφύγομεν τῆς γραμμῆς τῆς Ὀρθοδοξίας καί διά τοῦτο παιδευόμεθα ὡς Ἐκκλησία», πρέπει νά εἴπωμεν ὅτι, αὕτη ἡ θέσις εἶναι καταφανῶς βλάσφημος καί ἑπομένως ἀπαράδεκτος διότι: Ἡ Ἐκκλησία ΔΕΝ σφάλλει καί ΔΕΝ πλανᾶται, ἀλλά μόνον τά μέλη της ὡς ἄτομα ἤ καί ὡς ὁμάδες, καί ἐκφεύγουν τῆς Ὀρθοδοξίας καί σφάλλουν καί πλανῶνται. Ἀπόδειξις τό ἀναμφισβήτητον τραγικόν γεγονός, καθ' ὅ ὁ συντάκτης τῆς Ἐγκυκλίου ὡς ἄτομον καί οἱ ΠΕΝΤΕ ΩΣ ΟΜΑΔΑ, καί ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐξέφυγον, καί ἐπλανήθησαν, καί ἐβλασφήμησαν, καί ἀπεσχίσθησαν, καί δεινοί πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας κατέστησαν.
Ἐπί τῆς τρίτης βλασφημίας, καθ' ἥν δῆθεν «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς Χειροθεσίας» παρατηροῦμεν ὅτι διά τῆς θέσεως ταύτης, ἐφ' ὅσον γίνεται δεκτή καί δέν καταδικάζεται, ὁμολογεῖται ὅτι τό 1971 ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐδέχθη χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν, ΟΠΕΡ ΑΝΑΛΗΘΕΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΟΝ, ἀλλά καί ΕΣΧΑΤΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ, διότι διά τῆς συγκεκριμένης θέσεως, εὐθέως βλασφημεῖται καί προσβάλλεται ἡ Ἀποστολική Διαδοχή.
Τό μεῖζον ὅμως εἶναι ὅτι ἡ θέσις αὕτη τοῦ Κυπρίου Ἱερομονάχου, ἡ ὁποία εἶναι καί θέσις τῶν πέντε, ἀποτελεῖ συνέχειαν τῶν πρό καί μετά τό 1971 ἐπιβούλων σχεδίων κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἐάν ἡ βλασφημία αὕτη, καθ' οἱονδήποτε τρόπον, ἄμεσον ἤ ἔμμεσον, ἐγίνετο δεκτή, εἰς τήν οὐσίαν θά κατήργει καί τήν Γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Ἐκκλησίας, τούς ὁποίους αὐτομάτως θά ὑπῆγεν εἰς τήν τάξιν τῶν πεπτωκότων, δηλαδή μιᾶς σχισματικῆς ὁμάδος καί δή βλασφήμου, πέραν δέ τούτου θά καθίστα καί τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν Αὐτῆς, κενόν λόγον.
Τό κείμενον τοῦτο τοῦ Κυπρίου Ἱερομονάχου, τό ὁποῖον ὑπό τῶν πέντε, ἐτιμήθη ὡς ἄλλον «εὐαγγέλιον» καί ἐφηρμόσθη ὡς «καταστατικός χάρτης» εἰς τάς ἐνεργείας των, βάλλει εὐθέως κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας,(33) καί δι' αὐτῆς καί τῆς Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας Αὐτῆς.
Καί μόνον ἐκ τοῦ ἐν λόγω κειμένου ἀβιάστως προκύπτει ὅτι, ἤδη ἀπό τό 1991, τό κίνημα τῶν πέντε δέν εἶναι ἁπλοῦν καί φυσικόν φαινόμενον πλάνης καί μισαλλοδοξίας, ἀλλά στηρίζεται καί ὑπηρετεῖ καθαρῶς σχέδια τῶν προδρόμων τοῦ Ἀντιχρίστου. Δέν πρέπει ὅμως νά ἀγνοῆται ὅτι καί ἡ μισαλλοδοξία ἐκαλλιεργήθη διά νά ἀποτελέση τήν βάσιν καί τό μέσον διά νά ἐπιτευχθῆ ὁ σκοπός κατά τῆς Ἐκκλησίας. Ποῖος αὐτός ὁ σκοπός καί ποῖον τό σχέδιον διά τήν ἐπιτυχίαν αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ κατά τῆς Ἐκκλησίας;
Ὅπως καί εἰς τό Α΄ Μέρος, τό Εἰσαγωγικόν — Ἱστορικόν, ἐσημειώσαμεν τόν Νεοημερολογιτισμόν — Οἰκουμενισμόν, ἀπό τό 1924, τόν ἠνώχλησεν καί τόν ἀπησχόλησεν ἡ Ἐκκλησιολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τό 1935, τόν ἠνώχλησεν ἰδιαίτερα, μέχρι τρομοκρατήσεως, ἡ ἐπιστροφή ἐκ τοῦ νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν τριῶν ἐκείνων Ἀρχιερέων καί ἰδιαιτέρως τό γεγονός τῆς ὑπ' αὐτῶν Χειροτονίας Ἐπισκόπων καί τῆς συγκροτήσεως Ἱερᾶς Συνόδου, εἰς τήν Ἐκκλησία τῶν «Γ.Ο.Χ.».
Ἡ Ἐκκλησιολογία καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἦσαν αὐτά τά ὁποῖα ἠνώχλησαν καί ἐνοχλοῦν, διό στόχος μόνιμος καί ἀδιάκοπος τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ ὑπῆρξεν νά παύση ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία καί καθ' οἱονδήποτε τρόπον νά ἀπολεσθῆ ἡ γνησία καί ἀδιάκοπος Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων Της, μετατρεπομένης οὕτω τῆς ἀληθοῦς Ἐκκλησίας, εἰς μίαν κενήν καί ἀκίνδυνον διαμαρτύρησιν διά τόν Νεοημερολογιτισμόν Οἰκουμενισμόν, ὑπό τῶν «διαμαρτυρομένων» ἤ «ἐνισταμένων δεκατριμεριτῶν — παλαιοημερολογιτῶν». Αὐτόν ἀκριβῶς τόν στόχον, εἶναι φανερόν ὅτι ἀνέλαβεν νά ὑλοποιήση ὁ ἀρχηγός τοῦ κινήματος τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν, μετά τοῦ ὅλου μηχανισμοῦ του, δηλαδή νά προσβληθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή καί κατά συνέπειαν νά ἀχρηστευθῆ καί ἡ ἀπό τό 1924 Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἀφετηρία τῆς «νέας ἐποχῆς», διά τήν Ἐκκλησίαν ξεκινᾶ πρίν τό 1971, ἔχει ὅμως ὡς ἐπίσημον νέαν ἀφετηρίαν αὐτό τό ἔτος, καθ' ὅ τόν Σεπτέμβριον 1971 ἐσημειώθη πολυμελετημένη καί καλοστημένη ἐπιχείρησις νοθεύσεως καί οὕτω καταργήσεως τῆς Γνησίας καί Ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία βεβαίως ἀπέτυχεν.(34)

Τό ὅλον ἀποτυχόν ἐγχείρημα δέν ἔκλεισεν τό 1971 διότι, ἀφοῦ δέν κατωρθώθη νά προσβληθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἀλλά τουναντίον ἀνεγνωρίσθησαν καί ὡς κανονικαί αἱ χειροτονίαι τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, αὐτός ὁ λόγος τούς ἐξώθησεν εἰς τό νά κλιμακώσουν τούς ἀγῶνας των. Οἱ ἴδιοι Φλωρινικοί παράγοντες, ὡρισμένοι ἐκ τῶν ὁποίων ὑπεκρίθησαν ὅτι ἐπανέρχονται εἰς τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἰσεχώρησαν ἐντός Αὐτῆς (π.χ. ὁ ἀποθανών, τότε Ἀρχιμανδρίτης Καλλιόπιος), καί προσεπάθησαν, ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων, νά θέσουν εἰς τό στόμα τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου ὅτι ἡ ἐξωτερική τυπική πρᾶξις τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς τοῦ 1971, ἦτο πρᾶξις οὐσιαστικῆς χειροθεσίας καί ἐγένετο ὡς ἐπί σχισματικῶν. Ὅμως καί τοῦτο ἀπέτυχεν παταγωδῶς, ἐνῶ εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα μόνον τήν ἔκπτωσιν τοῦ Καλλίστου, προσχωρήσαντος εἰς τήν σχισματικήν παράταξιν τῶν Φλωριναίων, ὑπό τῆς ὁποίας ἐγένετο δεκτός ὡς «Ἐπίσκοπος» ἀπό τό 1971 καί ὄχι ἀπό τό 1948 ὅτε πράγματι ἐχειροτονήθη. Οὗτος καί τυπικῶς καθηρέθη.
Μετά ἤ καί συγχρόνως μέ τόν Κάλλιστον, τήν ἰδίαν προσπάθειαν, δηλαδή νά παρουσιάσουν ἐκ τῶν ὑστέρων τήν μή γενομένην οὐσιαστικήν χειροθεσίαν ὡς πραγματικήν, ἀνέλαβον τόσον νεοημερολογιτικοί παράγοντες, ὅσον καί «ἡμέτεροι», ἐν οἷς ὁ Κύπριος Ἱερομόναχος Εὐθύμιος καί ὁ μείζων πάντων, ὁ Ἱερομόναχος ἐπίσης κατά τό 1971 Ματθαῖος Μακρῆς καί ἀπό τό 1973 Ἐπίσκοπος Ἀττικῆς. Οὗτος ἐξέφραζεν καί συνεχίζει νά ἐκφράζη καί νά προωθῆ τό σχέδιον νά προσβληθῆ ἡ Γνησία καί ἀδιάκοπος Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.! Διατί; Διότι οὕτω πίπτει καί ἀχρηστεύεται καί ἡ Ὁμολογία Ἐκκλησιολογία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., δέν ὑφίσταται κἄν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. ἀλλά μία παλαιοημερολογιτική σχισματική κοινότης, διά τήν ὁποίαν ἀνοίγεται διάπλατα ἡ ὁδός πρός τήν ἀναγνώρισιν καί τήν ὑπαγωγήν της εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν.(35)
Ὁ κ. Ματθαῖος ἔγινε ἀπ' ἀρχῆς θιασώτης καί τῆς «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ», σεμνυνόμενος ὅτι μετά τήν «χειροθεσία τόν ἀναγνωρίζουν ὅλοι» ἤ «ἔχει ψηλά τό κεφάλι», ἐνῶ ἐπισήμως ἐν Συνόδω, τό 1993, ἐδήλωσεν ὅτι δέν τόν ἐκφράζει ἡ ἐπί τοῦ θέματος ἐπίσημος ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ, (διά τῆς ὁποίας) ἐξεφράσθη ἡ καθολική συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας περί τῆς λεγομένης «χειροθεσίας», ὡς τυπικῆς ἐξωτερικῆς καί ὄχι οὐσιαστικῆς πράξεως.(36) Ἑτέρωθεν, καθ' ὅλην τήν δεκαετίαν τοῦ 1980 μέχρι καί τό 1990 δέν ἔπαυσεν νά καλλιεργῆ τήν ἰδέαν — σχέδιον ὑπαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.(37)
Ἐπαναλαμβάνομεν ὅτι αὐτό εἶναι τό θέμα, τό πρόβλημα, τό ὁποῖον ἀντιμετώπισεν ἡ Ἐκκλησία καί ἀφοῦ ἐν τῶ συνόλω του ἀπέτυχεν, τότε ἐπενόησαν καί ἔστησαν τήν «νεοεικονομαχίαν» διά νά χρησιμεύση διττῶς: Ἀφ' ἑνός νά συκοφαντηθοῦν ὡς «αἱρετικοί» οἱ ἀντιδρῶντες εἰς αὐτά τά πολύ συγκεκριμένα βλάσφημα καί προδοτικά σχέδιά των, ὥστε νά περιθωριοποιηθοῦν, καί ἀφ' ἑτέρου νά νεκρωθῆ ὁ ἀγών τῆς Ἐκκλησίας κατά τῆς «νέας τάξεως πραγμάτων», καί ἔτσι νά συνεχίσουν καί ὁλοκληρώσουν τήν ΕΣΧΑΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ΤΩΝ! Ὀφείλομεν ἐνταῦθα νά παραδεχθῶμεν ὅτι ὁ κ. Ματθαῖος Μακρῆς ἐπέτυχεν ἀπολύτως ὡς πρός τό δεύτερον. Δηλαδή, καί τόν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας ἐνέκρωσεν καί ἀποπνικτικήν μισαλλοδοξίαν ἤγειρεν, καί σχῖσμα προεκάλεσεν καί ἔδωκεν καί δίδει τήν εὐχέρειαν καί τόν χρόνον εἰς τόν Οἰκουμενισμόν νά προχωρῆ ἀνενόχλητος. Ταῦτα ἀπεκαλύφθησαν καί κατηγγέλθησαν εἰς τάς ἀρχάς τῆς 10ετίας τοῦ 1990, ἀλλά τό σχέδιο τῆς προδοσίας δέν ἐσταμάτησεν.
Ἤδη μετά τό 1992-1993 διατυπώνεται ἡ θεωρία, καθ' ἥν, προκειμένου νά παύση αὐτός ὁ σάλος σχετικῶς μέ τό θέμα «Χειροθεσία», «δέον αὕτη ὅπως καταδικασθῆ ὡς πρᾶξις, νά ἀποκηρυχθῆ καί οὕτω νά ἠσυχάση ἡ Ἐκκλησία ἀπό αὐτόν τόν πειρασμόν»!
Διά τῆς προτεινομένης, ὡς δῆθεν σωτηρίου «λύσεως» ἀλλά τῆ οὐσία σατανικῆς ἐπινοήσεως, ἐπεδιώχθη ὅπως μέσω τῆς «καταδίκης», δοθῆ ὑπόστασις εἰς τήν ἀνυπόστατον χειροθεσίαν! Οὕτω τῆς βλασφημίας των καταδικαζομένης, αὕτη θά «καθίστατο» πραγματικόν γεγονός καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή θά προσεβάλετο ἅπαξ διά παντός! Καί αὐτή ὅμως ἡ δολιότης ἀπεκαλύφθη κατηλέγχθη καί ἔπεσεν εἰς τό κενόν, τόν Δεκέμβριον τοῦ 1994, ὁπότε ἡ ὁμάς τοῦ κ. Ματθαίου ἐπέσπευσεν τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ σχίσματος, ἐνῶ δέν παραλείπει τάς προσφυγάς της εἰς πολιτικούς καί εἰς τά δικαστήρια.
Διά τῆς τετάρτης συκοφαντικῆς ψευδοῦς κατηγορίας, τῆς ἐν λόγω «Ἐγκυκλίου Ἐπιστολῆς», συκοφαντεῖται ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς δῆθεν διατυπώσας τό 1979 αἱρετικήν θέσιν. Ἡ θέσις ὅμως τοῦ Μ/του Ἀρχιεπισκόπου, δέν ἦτο αἱρετική, ἀλλ' ἀπολύτως Ὀρθόδοξος, (ἴσως ὑστέρει εἰς τήν διατύπωσιν), καί ἐξέφραζεν καθαράν Ἐκκλησιολογικήν θέσιν — Ὁμολογίαν, ἡ ὁποία οὕτως εἰπεῖν, διαχρονικῶς ἀπετέλεσεν τό «κόκκινο πανί» διά τόν Νεοημερολογιτισμόν — Οἰκουμενισμόν καί δυστυχῶς καί διά τινας Ἁγιορείτας (Ἁγιοβασιλειάτας), ὡς καί τόν Κύπριον Ἱερομ. Εὐθύμιον, ἀπό δέ τό 1991 καί διά τούς ἀποσχισθέντας πέντε πρώην Μητροπολίτας. Μία διατύπωσις, ἡ ὁποία ὅμως διευκρινίσθη, ἀνεκλήθη, καί τέλος οἰκονομικῶς ἀντεκατεστάθη διά νά εἰρηνεύσουν, ἐχρησιμοποιήθη καταχρηστικῶς καί κακοπροαιρέτως καί πάντως ἐπί σκοπῶ, προκειμένου νά συκοφαντηθῆ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἤδη ἀπό τό 1979, καί ἄν ἐπετύγχανον νά τόν ἀνέτρεπον ἀπό τότε, διότι τότε παρέμεινεν σταθερός Ὁμολογητής.
Ἡ Ἐκκλησιολογική αὐτή Ὁμολογία — θέσις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κατά τό 1979, εἶναι: «Ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἡ συνέχεια τῆς Ἀδιαιρέτου καί ἀκαινοτομήτου Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἐν τῆ ὁποία μυστικῶς ἀεί ὁ Χριστός γεννᾶται, νηπιάζει, κηρύσσει, Σταυροῦται καί Ἀνίσταται καί οὕτω οἱ πιστοί ἐν Αὐτῆ, οἰκειοποιοῦνται τήν ὑπό τῆς θείας Χάριτος παρεχομένην σωτηρίαν».(38)
Σαφῶς τόσον ὁ συντάκτης τῆς ἀπό 11.10.1991 Ἐγκυκλίου, ὅσον καί οἱ πέντε ἀποκαλύπτουν τό ἀπό τό 1991 σχέδιόν των δι' ἀνατροπήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἐφ' ὅσον οὕτος δέν εὐθυγραμμίζετο καί δέν ὑπέκυπτεν εἰς τά σχέδιά των.
Εἶναι πλέον αὐταπόδεικτον, εἶναι δεδομένον, ὅτι οἱ παράγοντες τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ, πρέπει νά εἶναι ἀπογοητευμένοι ἀπό τήν ὅλην ἔκβασιν τοῦ κινήματος τῶν πέντε, ἀφοῦ οὔτε ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, οὔτε ἡ Ἐκκλησιολογία προσεβλήθησαν, ἡ δέ Ἐκκλησία συνεχίζει τήν πορείαν της ἀπαλλαγεῖσα διά παντός ἀπό τούς πέντε.(39) Καί ἄν ἀκόμη οἱ πέντε οὐδέν ἄλλο κακόν εἶχον ἐνεργήσει, καί μόνον διά τό κείμενον αὐτό, τό ὁποῖον παρουσιάσθη ὡς «Ἐγκύκλιος Ἐπιστολή» τοῦ Κυπρίου Ἱερομονάχου Εὐθυμίου Ἐπιφανίου, καί τό ὁποῖον περικλείει ἐν αὐτῶ τήν ἐσχάτην προδοσίαν κατά τῆς Ἐκκλησίας, καί ἐφ' ὅσον ἠρνήθησαν νά τό ἀποκηρύξουν καί νά τό καταδικάσουν, ἀλλά καί τό ἔχουν οὕτως εἰπεῖν ὡς ἄλλο «εὐαγγέλιον», πρέπει νά τούς ἐπιβληθῆ ἡ ἐσχάτη τῶν ποινῶν καί νά κηρυχθοῦν ὡς οἱ ἔσχατοι ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἐνσάρκωσαν καί προώθησαν ἀνεπιτυχῶς βεβαίως, ὅλα τά σχέδια τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, μέ ἀποκορύφωμα τό σχῖσμα.
Προσωπική ἄποψις — ἐκτίμησίς μας εἶναι ὅτι οἱ πέντε δέν ἱκανοποίησαν τόν Νεοημερολογιτισμόν — Οἰκουμενισμόν, παρά τό σχῖσμα, τό ὁποῖον τῶ ὄντι ἀποτελεῖ μεγίστην προσφοράν. Δέν εἶναι ἱκανοποιημένοι διότι δέν προσεβλήθη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, τῶν Ἐπισκόπων, δέν ἀνετράπη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, δέν ἠμποδίσθησαν χειροτονίαι νέων Ἐπισκόπων, δέν «πῆραν τά κεφάλια» ὅσων εἶχον ἐπικηρύξει! Κατόπιν τούτων, ὑπάρχουν δεδομένα, ὅτι ἀναζητεῖται τρόπος διά νά ἐπιτύχουν ὅσα δέν ἐπέτυχον. Ἐν προκειμένω ὅμως, οὗτοι μέ τάς κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βλασφημίας των, ἀλλά καί τήν ἐκ βάθρων ἀνατροπήν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Κανονικῆς τάξεως, μόνον ὡς εἰλικρινῶς μετανοοῦντες ἔχουν θέσιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Οἱ πέντε, μόνον ὑπό τάς προϋποθέσεις τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας, καί διά νά ἐργασθοῦν τήν σωτηρίαν των, πρέπει, ἄν ποτέ τό ζητήσουν, νά γίνουν δεκτοί. Οὗτοι δύνανται καί ἅγιοι νά γίνουν καί θαύματα νά ποιήσουν, ὄχι ὅμως πλέον ὡς Ἐπίσκοποι, διότι πολλαπλῶς ἐβλασφήμησαν κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
(*) Ἡ ὁποία ὑπῆρξεν ἡ ΜΟΝΑΔΙΚΗ τῶν λοιπῶν ἀρνηθέντων, ὡς μή 'ώφειλον, νά γνωματεύσουν!..
(33) Περί τοῦ θέματος τούτου ὁρᾶτε πλείονα εἰς τό ἡμέτερον τεῦχος «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ τῆς «ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ 10.11.1991, τοῦ Ἀρχ/του Εὐθυμίου Ἐπιφανίου» Αὔγουστος 1992.
(34) Ὁρᾶτε: Ἀρχ/που Ἀνδρέου «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» 1974 καί Ἐλευθ. Γκουτζίδη «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ…» Ἀθῆναι 1985 σελ. 144 καί «ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ» Ἀθῆναι 1984 σελ. 64-67.
(35) Ὁ ρόλος τοῦ 54/76 Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς ὑπέρ τοῦ τότε Μητροπολίτου μας κ. Νικολάου, ὡς καί ἡ ἀπό 1974 μυστική φυλασσομένη «Ἐξομολογητική Ἐπιστολή» τοῦ ἐπίσης τότε Μητροπολίτου μας κ. Παχωμίου δέν ἦσαν γνωστά ὡς κείμενα!..
(36) Πλείονα ὁρᾶτε: α) Ἐλευθ. Χρ. Γκουτζίδη «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ «ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ…» Ἀθῆναι 1985 σελ. 166-172. β) Τοῦ ἰδίου: «ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ…» Ἀθῆναι 1998 σελ. 15-18. γ) Τοῦ ἰδίου: «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ «ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ» 10.11.1991 1992.
(37) Ταῦτα ἀπεπειράθη καί ἐμφανῶς καί ἐνώπιον ἡμῶν ἀλλά καί «δι' ἡμῶν», διότι ἐγνώριζεν σαφῶς ὅτι ἐάν δέν ἐφρόντιζεν καταλλήλως νά μᾶς μυήση εἰς τό σχέδιόν του, ὡς δῆθεν «ἀγαθοῦ καί ἁγίου» καί νά τό πιστεύσωμεν ἐξαπατώμενοι, θά ἀπετύγχανεν. Πλήν τοῦ ὑποφαινομένου, ὑπάρχουν καί ἕτεροι μάρτυρες ὅτι δύο φορές, κατά τήν 10ετίαν τοῦ 1980, μᾶς ὡδήγησεν εἰς πολιτικούς παράγοντας τῶν ἑκάστοτε κυβερνήσεων διά νά μᾶς δελεάσουν ὥστε νά συμπράξωμεν εἰς τήν προδοσίαν. Τό δέ 1990 ἀπεγνωσμένα ἀπετόλμησεν νά φέρη ἐξωτερικούς παράγοντας εἰς τά γραφεῖα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς (Μπότσαρη 8). Κατ' αὐτήν ἦσαν παρόντες πλήν ἡμῶν καί Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς, ἀλλά καί πάλιν οὐδέν ἐπέτυχεν. Δυστυχῶς πρέπει νά ὁμολογήσωμεν ὅτι ἀφελέστατα τότε δέν ὑποψιαζόμεθα καί δέν ἑρμηνεύομεν καί δέν ἠξιολογοῦμεν ὀρθῶς τάς ἐνεργείας του, ἀλλά τάς ὑπετιμῶμεν.
(38) Ὁρᾶτε αὐτόθι σελ. 15-18, καθώς καί Κ.Γ.Ο., Τόμος 1979, ἀριθμ. τεύχ. 18, σελ. 2 καί 7, Τόμος 1980, ἀριθμ. τεύχ. 28, σελ. 31, Τόμος 1983, ἀριθμ. τεύχ. 62, σελ. 57.
(39) Ταῦτα ἀπαιτοῦν ἰδιαιτέρως τήν προσοχήν τῶν Ὀρθοδόξων καί κατ' ἐπέκτασιν ὅλων διότι ἡ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΥΤΟΥΣΙΟΥ τοῦ Σχεδίου τῶν πολεμίων τῆς Ἐκκλησίας γενικώτερον καί ἐν προκειμένω τοῦ Ἀντιχρίστου Κινήματος τῶν ΠΕΝΤΕ πρώην Μητροπολιτῶν μας ὑπό τόν τότε «Ἀττικῆς» Ματθαῖον Μακρῆν, δέν ἔληξεν ἀλλά συνεχίζεται. Ἀπαιτοῦν τήν προσοχήν μας διότι ἀκριβῶς τά ἴδια σχέδια, κατά πολύ θρασύτερον τρόπον, ἐσυνέχισεν οἱ ὑπό τούς κ.κ. Νικόλαον καί Παχώμιον ὁμάς πλαισιουμένη καί ὑπό τῶν κ.κ. «Περιστερίου» Γαλακτίωνος, «Βερροίας» Ταρασίου, «Διαυλείας» Ἀνδρέου καί τῶν ἄρτι ὑπ' αὐτῶν ἀναδειχθέντων ὡς νέων δῆθεν «Ἐπισκόπων»!..