Πανήγυρις Ἁγίας Αἰκατερίνης

«Διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος καί ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν».
Ἔτσι περιγράφει, Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς, Σεβαστοί Πατέρες καί ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἔτσι περιγράφει ὁ Προφήτης καί Βασιλεύς Δαβίδ τήν κατάστασι τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραήλ, μετά τήν ἀπελευθέρωσί του ἀπό τά δεσμά τῆς δουλείας τῶν Αἰγυπτίων.
Οἱ Ἰσραηλίται ὑπέφεραν τά πάνδεινα κάτω ἀπό τόν ζυγό τῶν Αἰγυπτίων. Πράγματι διῆλθον μέσα ἀπό τήν φωτιά τῆς δουλείας, μέχρις ὅτου ὁ Θεός «ἐξήγαγεν αὐτούς», θαυματουργικῶς ἀπό τήν Αἴγυπτον καί ἀφοῦ τούς ἐπέρασε μέσα ἀπό τά ὕδατα τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης, τούς ὡδήγησεν εἰς τήν ἀναψυχήν τῆς Γῆς τῆς Ἐπαγγελίας.
Εἰς τήν πορείαν τῆς Ἱστορίας ὁ νέος Ἰσραήλ, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διῆλθεν πολλές φορές «διά πυρός καί ὕδατος». Πρόκειται διά τούς διωγμούς τῶν εἰδωλολατρῶν ἀλλά καί τῶν αἱρετικῶν, κατά τῆς Ἐκκλησίας. Ἑκατομμύρια Χριστιανοί διῆλθον μέσα ἀπό τήν φωτιά τοῦ μαρτυρίου γιά νά ὡδηγηθοῦν εἰς τήν ἀναψυχήν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἀνάμεσά τους διακρίνεται ἰδιαιτέρως ἡ Μεγαλομάρτυς Ἁγία Αἰκατερίνη, τῆς ὁποίας ἡ ἑορτή μᾶς συνεγκέντρωσεν εἰς αὐτήν τήν λαμπράν πανύγηριν.
Καί κατά τόν 20όν αἰῶνα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀρκετές φορές διῆλθεν διά πυρός καί ὕδατος. Τό 1924, ἡ ἐπιβολή τοῦ Παπικοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ὡς ἐφηρμοσμένου Οἰκουμενισμοῦ, προκάλεσεν τό Νεοημερολογιτικόν Σχίσμα, τό ὁποῖον ἔκτοτε καί μέχρι τῶν ἡμερῶν μας ὑποστασιάζεται ἀπό τήν λεγομένην «Ἐπίσημον Ἐκκλησίαν».
Τό 1937 ἕνα νέο σχίσμα, εἰς τό σῶμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Εἶναι τό Φλωρινικόν σχίσμα, τό ὁποῖον ἐτραυμάτισεν τήν Ἐκκλησίαν ἀφοῦ ἀπέκοψεν ἀπό τό σῶμα της πολλάς ψυχάς «ὑπέρ ὦν Χριστός ἐσταυρώθη».
Καί τά δύο σχίσματα καί τοῦ 1924 καί τοῦ 1937 εἶναι σχίσματα οὐσιαστικά καί ὄχι διοικητικά, μέ αἰτίας ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑΣ -ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΚΑΣ συνέπειας.
Τό 1995, εἶναι ἐπίσης ἕνα ἔτος θλιβερᾶς μνήμης! Τό κίνημα τῶν 5 πρώην Μητροπολιτῶν ἐτραυμάτισεν καί πάλι τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί προεκάλεσεν ἕνα νέον σχίσμα, τό ὁποῖον, δυστυχῶς, συνεχίζεται. Ἕνα σχίσμα, τό ὁποῖον προεκάλεσαν τά βλάσφημα σχέδια κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί ὁ φανατισμός, ἡ προσωπολατρεία, ἡ ἔλλειψις Ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως, ἡ πλήρης ἀπουσία Ὀρθοδόξου Πνευματικότητος.
Καί πάλιν ὅμως καθ' ὅλα αὐτά τά τελευταῖα ἐζήσαμεν, νέας πτώσεις Ἐπισκόπων, νέας διώξεις, συκοφαντίας, διασυρμούς, ἀντικανονικάς καί παρανόμους ἀποφάσεις καί τελικῶς εἴδαμε τόν Ἐπίσκοπό μας νά παραμένη μόνος καί τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας νά περιορίζεται. Ὅμως καί σ' αὐτή τήν περίπτωσιν ἐβιώσαμεν τό πέλαγος τῆς Χάριτος, τοῦ Θεοῦ «Κρεῖττον τι περί ἡμῶν προβλεψαμένου»! Ναί, ὁ Κύριος προέβλεψεν δι' ἡμᾶς κάτι καλύτερον καί ιδού ὅτι «μᾶς ἐξήγαγεν εἰς ἀναψυχήν»!
Ποιός ἐπερίμενεν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἤ ποιός ἠδύνατο νά φαντασθῆ πέρυσι ὅτι σήμερα ἡ Ἐκκλησία θά συγκροτοῦσε Ἱεράν Σύνοδον ἀπό 6 Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀντιπροσωπεύουν τάς Τοπικάς Ἐκκλησίας Κύπρου, Κένυας Ἀφρικῆς, Ρουμανίας καί Ρωσίας. Δηλαδή ὁ Κύριος συνεχειροτόνησεν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, Ἱεράν Σύνοδον Πανορθοδόξου ἐμβέλειας;
Ποιός μποροῦσε νά φαντασθῆ ὅτι ἡ ἕνωσις, μέ βάσιν τήν κοινήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν, θά συνεκέντρωνεν γύρω ἀπό τήν ἰδίαν Ἁγίαν Τράπεζαν καί κάτω ἀπό τήν «σημαίαν» τοῦ ἰδίου Ἀγῶνος, Ἕλληνας, Κυπρίους, Ρουμάνους, Ρώσους καί Ἀφρικανούς Ὀρθοδόξους;
Ποιός ἀπό μᾶς πού ἐβιώναμεν, ὡς ἄλλος Προφήτης Ἠλίας τήν ἀπομόνωσιν, τόν διωγμόν καί τήν ἀπόρριψιν, ποιός ἐφαντάζετο ὅτι ὁ Θεός εἶχε φυλάξει καί ἀλλοῦ Γνησίους Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι δέν ἔκλειναν γόνυ εἰς τόν σύγχρονον Βάαλ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς Ἀποστασίας;
Κι ὅμως, ἀδελφοί, ὑπῆρχεν Κλῆρος, ὑπῆρχον Ἀρχιερεῖς εἰς τήν μαρτυρικήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας, μέ τούς ὁποίους ἡ διακήρυξις τῆς κοινῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, μᾶς ἔφερεν εἰς Ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν καί ἔδωσεν καί εἰς τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας νέαν ὥθησιν καί πνοήν.
Δόξα τῶ Θεῶ, λοιπόν, διότι «διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος καί ἐξήγαγεν ἡμᾶς τήν ἀναψυχήν».
Ἐκφράζοντας καί τά αἰσθήματα ὁλων τῶν Ὀρθοδόξων, παρόντων καί ἀπόντων, ἀπευθύνω πρός τόν Πανιερώτατον Μητροπολίτην Κιτίου καί Ἔξαρχον πάσης Κύπρου κ. Παρθένιον τό «ὡς ευ παρέστητε», καί ὅτι εἰς τό πρόσωπόν του βλέπομεν τό ἄξιον τέκνον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, τό ὁποῖον ἡ ψῆφος Κλήρου καί Λαοῦ ἐκάλεσεν νά ποιμάνη τήν Αὐτοκέφαλον πρεσβυγενῆ Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, λαβών τήν ἐπισκοπικήν χειροτονίαν διά τῶν χειρῶν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κ. Κηρύκου. Καλῶς ὡρίσατε Πανιερώτατε κ. Παρθένιε εἰς τήν Ἀποστολικήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος…
Ὅσα χάριτι Θεοῦ ἐπετεύχθησαν κατά τό τρέχον ἔτος 2008, δηλαδή ἡ ἕνωσις καί προώθησις τῶν 5 τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί ἡ συγκρότησις Ἱερᾶς Συνόδου δέν πρέπει νά ἀφήσουν τούς Ὀρθοδόξους εἰς κατάστασιν εὐφορίας καί ἐφησυχασμοῦ. Καθημερινῶς εὐχόμεθα προσευχόμενοι ὅπως ἔλθη ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί γίνη τό θέλημά Του, «ὡς ἐν οὐρανῶ καί ἐπί τῆς γῆς». Αὐτό πρακτικά συνεπάγεται ἱεραποστολικήν ἐργασίαν πρός διάδοσιν καί ἐξάπλωσιν τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μηνύματος εἰς ὅλον τόν κόσμον, κατά τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη».
Ἐν ὄψει τῆς ἐρχομένης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, τό πνεῦμα τῆς Ἱεραποστολῆς πρέπει νά μᾶς συνεπάρη ὅλους καί ὡς πρόσωπα καί ὡς ἐκκλησιαστικόν σῶμα.
Ὁ «ἅπαξ γεννηθής» εἰς τήν Βηθλεέμ Χριστός, «ἀεί νηπιάζει δι' ἡμᾶς», δηλαδή συνεχῶς γεννᾶται εἰς τήν φάτνην τῆς Ἐκκλησίας καί στίς καρδιές τῶν πιστῶν καί προσφέρεται ἀπό κάθε Ἁγία Τράπεζα. Μένει νά τόν δεχθοῦμε καί νά τόν ὑποδεχθοῦμε εὐπρεπίζοντας τό σπήλαιον τῆς ψυχῆς μας καί προετοιμάζοντας ἑαυτούς μέ τήν νηστείαν, τήν προσευχή, τήν μετάνοιαν, τήν φιλανθρωπίαν, τήν συγχωρητικότητα καί ἀνεκτικότητα, τήν καλλιέργειαν τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν.
Σέ ἕναν κόσμον πού παραπαίει, εἰς μίαν κοινωνίαν πού καταρρέει, εἰς ἕναν χῶρον χωρίς ἀξίες, χωρίς πρότυπα, χωρίς ἰδανικά, εἰς μίαν ἐποχήν σκανδάλων (ἠθικῶν, πολιτικῶν, οἰκονομικῶν, ἐκκλησιαστικῶν), οἱ ὅπου γῆς Ὀρθόδοξοι ἔχουμε ρόλον. Ἔχουμε ἐντολή ἀπό τόν Κύριό μας, ὅπως «πορευθέντες μαθητεύσωμεν πάντα τά ἔθνη», ἀφοῦ προηγουμένως γίνουμε Ἅγιοι, «ὅτι Ἅγιος Κύπριος ὁ Θεός ἡμῶν»…
Ἄς εὐχηθοῦμε κι ἄς προσπαθήσουμε νά γίνουμε ὅπως μᾶς θέλει ὁ Χριστός, διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας Μητέρας μας, Ὑπεραγίας Θεοτόκου, διά πρεσβειῶν τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τοῦ μάρτυρος τῆς ἀληθείας καί κήρυκος τῆς μετανοίας, τῆς ἐφόρου μας ἁγ. Αἰκατερίνης, ἡ ὁποία «ἐφίμωσεν τούς κομψούς τῶν ἀσεβῶν τοῦ πνεύματος τῆ δυνάμει» καί πάντων τῶν Ἁγίων καί δι' εὐχῶν τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων καί τῶν σεβαστῶν Πατέρων ἴνα κατά τό δυνατόν ἕκαστος καί ὅλοι ὁμοῦ ὁδεύσωμεν πρός τά Χριστούγεννα εὐπρεπίζοντες ἑαυτούς καί παραθέτοντες πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῶ τῶ Θεῶ. ΑΜΗΝ».

«Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα κ. Κήρυκε, Σεβαστοί Πατέρες καί ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί, εἶναι πολύ ἱστορική αὐτή ἡ ἡμέρα καί λόγω τοῦ θείου συλλείτουργου ἐπί τῆ ἑορτῆ τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης, ἀλλά καί διότι τόν περασμένον Νοέμβριον, ἡ ἐλαχιστότης μου ἦλθον διά πρώτην φοράν εἰς τήν Ἁγίαν Αἰκατερίνην διά νά γνωρίσω τόν Σεβασμιώτατο κ. Κήρυκο, καί συνομιλήσω μαζί του, διά τήν Ὁμολογίαν τῆς ἀληθινῆς Πίστεως. Συνεχίσας δέ εἶπεν:
«Σκέφτομαι καί ἐξίσταμαι! Πώς ὁ Θεός τά ἔφερεν ἔτσι τά πράγματα! Μέσα σέ χρόνον, ὀλιγότερον τοῦ ἑνός ἔτους, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἠνώθη μέ τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου ἀλλά καί τῆς Ρωσίας καί τῆς Ἀφρικῆς! Ὁ στόχος ἦτο ἕνας: Ὅσοι εἰς τό μέλλον θά θελήσουν ἀληθινά νά σώσουν τήν ψυχή τους, νά εἶναι ἀνοικτή ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὡς ἀληθής αἰωνία Κιβωτός, ζώσει καί εἰσάγει εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Μέγα τό γεγονός τῆς παρουσίας μιᾶς Ἱεραρχίας γνησίων Ἀρχιερέων — Διαδόχων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, διότι αὐτή ἡ παρουσία τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί ἡ Ἀποστολική Πίστις, καθιστοῦν ζῶσαν τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Ἄνευ αὐτῶν τῶν δύο βασικῶν θείων δωρεῶν δέν νοεῖται ἡ Ἐκκλησία.
Στήν πραγματικότητα, αἱ τοπικαί αὐταί Ἐκκλησίαι ἐχωρίζοντο μόνο ἀπό τήν φυσικήν ἀπόστασι, ἀφοῦ, πνευματικῶς — οὐσιαστικῶς ἦσαν πάντοτε ἠνωμέναι ἐν τῶ ἐνί σώματι τοῦ Χριστοῦ. Πιστεύουμε, ὅτι ὅλον αὐτό τό ὁποῖον ἔγινε εἶναι ἐκ Θεοῦ καί ἀποτέλεσμα τῶν ἱερῶν ἀγώνων, προσευχῶν, μαρτυρριῶν τῶν πατέρων μας οἱ ὁποῖοι ἐκράτησαν τήν Ὁμολογίαν καί, δι εὐχῶν τῶν, εἰς αὐτάς τάς ἡμέρας τῆς ἀποστασίας εὐδόκησεν καί ἀνεζωπύρωσεν τήν Ὀρθοδοξίαν, καί γίνεται γνωστή εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης…
Σεβαστοί Πατέρες καί Ἀδελφοί τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, οἱ Ὀρθόδοξοι Ἀδελφοί τῆς Κύπρου καί τῆς Ρουμανίας ὅπως καί τῶν λοιπῶν, σᾶς συγχαίρουν δι' ἐμοῦ καί σᾶς προτρέπουν νά συνεχίσετε νά ἀγωνίζεσθε ἐνάντια στά καθημερινά κύματα πού ἀντιμετωπίζει ἡ Ἐκκλησία, παρακαλοῦν δέ ὅπως καί σεῖς προσεύχεσθε ὑπέρ αὐτῶν.
Ἐλπίζουμε ὅτι, οἱ τρεῖς Ἀπόστολοι πού δίδαξαν τόν Χριστιανισμό στίς χῶρες μας, δηλαδή, ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας, ὁ Ἀπόστολος Βαρνάβας καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νά μᾶς φυλάγουν καί νά μᾶς δίδουν δύναμι, νά φυλάσσωμεν τήν Πίστι μας καθαράν καί ἀμόλυντον ἀπό τά αἱρετικά δόγματα τῶν νεοημερολογιτῶν οἰκουμενιστῶν, ἀκόμα καί αὐτῶν πού θέλουν νά αὐτοδιαφημίζονται ὡς ἀληθινοί ὀρθόδοξοι, ἀλλά κατά τόν λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου «εἰσίν ψευδάδελφοι» καί οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι οὔτε ὀλίγοι οὔτε ἀκίνδυνοι.
Δι' αὐτό εἶναι χρέος μας, μέ νηστείαν, ταπείνωσιν καί προσευχήν, νά ζητοῦμεν ἀπό τό Θεό νά μᾶς λυπηθῆ καί νά μᾶς συγχωρήση τίς ἁμαρτίες μας. Κάθε χριστιανός εἶναι ἕνας ἐργάτης στόν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου, δηλαδή ἕνας μικρός Ἀπόστολος. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ κερδίζεται μέ κούρασι, πόνο, ἀκόμη καί μέ αἷμα. Οἱ Πατέρες μας, πάλεψαν ὅσο μποροῦσαν, κάποιοι πλήρωσαν καί μέ τή ζωή τους, γιά νά εἴμαστε σήμερα ἐμεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Γι' αὐτό καί ἐμεῖς, ἄν θέλουμε ἡ πίστις μας νά μείνη ζωντανή καί σωστή, πρέπει νά κάνουμε ὅτι μποροῦμε, γιά νά ἀφήσουμε στά παιδιά μας καί τίς ἐπερχόμενες γενεές, μία καθαρή, Ὀρθόδοξη Ὁμολογία, καί πρό πάντων νά ἔχουν ἕνα καλό παράδειγμα νά ἀκολουθήσουν.
Ἐλπίζουμε, ὅπως οἱ δύο νεοφανέντες ὁμολογηταί Ἅγιος Βρεσθένης Ματθαῖος καί ὁ Ρουμάνος Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χοζεβίτης, σάν δύο φωτεινές λυχνίες νά μᾶς φωτίζουν καί στερεώνουν εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἀδυναμίες καί οἰκονομίες, πάντα ὑπῆρχαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ὑπῆρχαν ὅμως καί ἄνθρωποι πού ἦσαν δυνατοί καί ἀφυπνοῦσαν τούς ἀδύνατους καί τούς ὡδηγοῦσαν εἰς τήν ἀκρίβεια καί τήν τελειότητα…
Εὐχόμαστε, ὅπως ἡ Ἁγία μεγαλομάρτυς Αἰκατερίνη, τῆς ὁποίας τήν μνήμην τιμῶμεν καί ἡ ὁποία εἶναι προστάτις τοῦ Ἱεροῦ αὐτοῦ χώρου, νά φωτίζη καί καθοδηγῆ ὅλους μας, εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀληθείας καί τῆς Ὁμολογίας, τήν ὁποία καί ἡ ἰδία ἀκολούθησε καί ἠξιώθη τοῦ μαρτυρίου, ἐνῶ «κατήσχυνε τούς αἱρετικούς τοῦ πνεύματος τῆ δυνάμει». Ἀμήν.

***