Α.Π. 99   
Αἰδεσιμώτατε, εὐλογεῖτε,
Ἐσχάτως συμβαίνει συχνά νά περιέρχεται εἰς τάς χείρας τῶν μελῶν τοῦ Δ.Σ. τοῦ Συλλόγου μας ἡ περιοδική ἔκδοσις «ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ» καί νά μᾶς δίδεται τοιουτοτρόπως ἡ εὐκαιρία νά παρακολουθῶμεν τόν ὄντως ἀξιόλογον ἀγῶνα, τόν ὁποῖον δι' αὐτῆς ἐπιτελεῖτε, ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐπειδή ὅμως πολλάκις μᾶς ἐγεννήθησαν ἐρωτήματά τινα καί ἀπορίαι, ἀναφορικῶς μέ τά ἑκάστοτε ὁμολογουμένως σοβαρά καί ἐποικοδομητικά δημοσιεύματα, μέ ἀφορμήν τό ὑπό τόν τίτλον «ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ» ἄρθρον (Ἀπρίλιος — Ἰούνιος 2008), θά ἠθέλαμεν νά ἐκφράσωμεν τάς σχετικάς σκέψεις μας πρός τήν αἰδεσιμότητά σας.
Συγκεκριμένως εἰς τό ὡς ἄνω ἄρθρον ἀνεγνώσαμεν τά ἑξῆς: «…Ὅταν ὅμως βλασφημεῖται καί παραχαράσσεται ἡ πίστις, ὅταν ὁ «Θεός ἦ τό κινδυνευόμενον» τότε κατά τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων πρέπει νά εἴμαστε θαρραλέοι ὁμολογηταί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἐλεγκταί «ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιοῦ» τοῦ προφήτου, ὅπως παρήγγειλε γιά τόν Τίμιον Πρόδρομον ὁ Ἄγγελος. Παρόμοια ἀνεγνώσαμεν καί εἰς προηγούμενα τεύχη τῆς «ΘΕΟΔΡΟΜΙΑΣ», π.χ. τοῦ Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ κ.ἄ., θέσεις ὄντως καλάς καί ἀγαθάς καί μέ τό πνεῦμα καί τό γράμμα τῆς Ὀρθοδοξίας συμφώνους. Εὐλόγως ὅμως διερωτώμεθα.
Πῶς εἶναι δυνατόν, ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος καί τῶν γραμμάτων, καθηγηταί Πανεπιστημίου, ὅπως ὑμεῖς καί τόσοι ἄλλοι θεολόγοι καί διδάσκαλοι, νά μήν δύνανται νά συνειδητοποιήσουν ὅτι, ἀπό τό 1920—1924 καί ἐντεῦθεν, ἅπαντες οἱ ἀκολουθοῦντες τόν νεοημερολογιτισμόν εὑρίσκονται τύποις καί οὐσία καί κολυμβοῦν ὁλόκληροι ἐντός τοῦ ἐπαράτου καί ἀθέου οἰκουμενισμοῦ, τῆς θρησκείας τοῦ ἐρχομένου «Μεσσίου»;
Πῶς εἶναι δυνατόν, νά μήν γίνεται κατανοητόν ὅτι μέ τήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920 τῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Κων/πόλεως, ἐγένετο ἡ πλέον σοβαρά ἀπόπειρα νά καταταργηθῆ ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γεγονός τό ὁποῖον εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα, νά ἀναγνωρίζωνται καί ἐξισοῦνται ὑπό τῶν νεωτερισάντων ὅλαι αἱ πανσπερμίαι καί ὅλαι αἱ θρησκεῖαι τοῦ Σατανᾶ ὡς «Ἐκκλησίαι» Χριστοῦ;
Πῶς εἶναι δυνατόν, νά μή λαμβάνεται ὑπ' ὄψιν ἡ τιμή καί ἡ ἀξία, ἡ ὁποία ἐδόθη εἰς τήν Ἐγκύκλιον ταύτην, τήν ὁποίαν ἐχειροκρότησαν καί ἐπαίνεσαν ὅλαι αἱ σκοτειναί δυνάμεις (Παπικοί, Προτεστάνται καί ὅλος ὁ ἐσμός τῶν αἱρέσεων) καί τήν μετέφρασαν πάραυτα εἰς ὅλας τάς γλώσσας τῆς ὑφηλίου, καθ' ὅτι δι' αὐτῆς ἱκανοποιεῖται ὁ ἐπάρατος οἰκουμενισμός καί ἐπιτυγχάνεται ἡ ἕνωσις πασῶν τῶν αἱρετικῶν θρησκειῶν εἰς μίαν «Ἐκκλησίαν», ἤτοι εἰς τήν νέαν θρησκείαν τοῦ ἐρχομένου Ἀντιχρίστου;
Πῶς εἶναι δυνατόν, νά μήν γίενται κατανοητόν ὅτι μέ βάσιν τήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920 (ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τόν καταστατικόν χάρτην τοῦ ἀθέου οἰκουμενισμοῦ) ἐγένετο ἡ ἀρχή, τό πρῶτον βῆμα καί τό ἄνοιγμα ὑπό τῶν προδοτῶν τῆς κερκόπορτας, μέ τήν ἀλλαγήν τοῦ ἕως τό 1924 ἐπισήμως ἰσχύοντος Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, εἰς τό ὁποῖον ὠκοδόμηται τό Ὀρθόδοξον Ἑορτολόγιον, διά τοῦ ὑπό 4 Πανορθοδόξων Συνόδων καταδικασθέντος Γρηγοριανοῦ, τοῦ Ἀντιχρίστου τῆς Ρώμης;
Πῶς εἶναι δυνατόν ὡσαύτως, νά μή γίνεται κατανοητόν ὅτι τά ἀναθέματα τῶν ἐν λόγω 4 Πανορθοδόξων Συνόδων ἀπευθύνονται καί ἀφοροῦν εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι θά ἀκολουθήσουν (τώρα ἀκολουθοῦν) «…τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα…»; (Σιγγίλιον Παν. Συν. 1583). Δέν ταράσσουν συνειδήσεις καί δέν φοβίζουν τά ἀναθέματα αὐτά;
Καθηκόντως βεβαίως ὀφείλομεν νά τονίσωμεν ὅτι δέν εἶναι μόνον ἡ διαφορά τῶν 13 ἡμερῶν τό πρόβλημα. Τό πρόβλημα εἶναι ἡ καταπάτησις τῶν θείων καί ἱερῶν παραδόσεων, ἡ διατάραξις τῆς ἑνότητος τῶν πιστῶν, τό ὁποῖον εἶναι δόγμα, ἡ διαστρέβλωσις τῆς ἀληθείας καθώς καί ἡ παραδοχή τοῦ ἀθέου δόγματος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ — Παπισμοῦ, ἤγουν τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἰδού τί ἀποφαίνεται ὀλίγον πρό τῆς ἀλλαγῆς ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὁ μετέπειτα θιασώτης της: «Ἡ Γρηγοριανή τροποποίησις τοῦ ἡμερολογίου θεωρεῖται ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς μία τῶν πολλῶν καινοτομιῶν τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης, Παγκόσμιον σκάνδαλον καί αὐθαίρετος τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων καταπάτησις… Τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον ἐχαρακτηρίσθη ἐν αὐτῆ (τῆ Συνόδω τοῦ 1593) ὡς νεωτερισμός ἀντιβαίνων εἰς κανόνας καί διατάξεις τῆς Ἐκκλησίας» (Χρυσ. Παπαδόπουλος, Ἐθν. Κῆρυξ, 1919) καί ὀλίγον ἀργότερον προσθέτει: «Λαβόντες ὑπ' ὄψιν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὡς καί αἱ λοιπαί Ὀρθόδοξοι αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι ἄν καί ἀνεξάρτητοι, ἐσωτερικῶς ὅμως εἶναι στενῶς συνδεδεμέναι πρός ἀλλήλας καί ἡνωμέναι διά τῆς ἀρχῆς τῆς πνευματικῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελοῦσαι μίαν καί μόνην, τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί συνεπῶς οὐδεμία τούτων δύναται νά χωρισθῆ, χωρίς νά καταστῆ Σχισματική ἀπέναντι τῶν ἄλλων» (Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί ἡ τῆς μεταρρυθμίσεως Ἐπιτροπή 1923).
Πῶς εἶναι δυνατόν σήμερον, οὐδείς ἐκ τῶν ἀκολουθούντων τῶν νεωτερισμόν, ὁ ὁποῖος προεκάλεσεν τό σχίσμα τοῦ 1924, νά μήν προβληματίζεται καί νά μή λαμβάνη ὑπ' ὄψιν τούς λόγους τοῦ Ἁγ. Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καί τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, οἱ ὁποῖοι διαχρονικῶς παραγγέλλουν, «τόν Πάπα νά τόν καταρᾶσθε» καί «ἀπό τόν Πάπα νά φεύγετε ὡς ἀπό φαρμακεροῦ ὄφεως» διότι «αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν»;
Πῶς εἶναι δυνατόν, οὐδείς σήμερον νά συγκινῆται ἀπό τούς τότε Ἁγιορείτας Πατέρας, οἱ ὁποῖοι προετίμησαν φρικτούς θανάτους παρά νά μνημονεύσουν τοῦ ὀνόματος ὄχι νεοημερολογίτου τινός, ὄχι οἰκουμενιστοῦ τινός, ὄχι συλλειτουργοῦντος καί συμπροσευχομένου μετά τοῦ Πάπα Πατριάρχου, ὡς οἱ σημερινοί, ἀλλ' ἁπλῶς τοῦ φιλοπαπικοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου; Ὁποία ὄντως διαφορά μεταξύ τῶν παλαιῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, Ἀντωνίου, Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἐμαρτύρησαν χάριν ἑνός ἁπλοῦ μνημοσύνου φιλοπαπικοῦ Πατριάρχου, καί τῶν συγχρόνων καθώς καί ὑμῶν!
Ἀνοίξατε παρακαλῶμεν τά Ἅγια Εὐαγγέλια τά εὑρισκόμενα εἰς τάς Ἁγίας Τραπέζας τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί ἴδετε εἰς τό δεύτερον μέρος καί διαπιστώσατε τήν κατάργησιν τοῦ Αἰωνίου Κανονίου καί τῶν Αἰωνίων Πασχαλίων, τά ὁποῖα νομοθετοῦν τά ὅρια τοῦ Ἁγίου Πάσχα ἀπό 22 Μαρτίου καί αὐτῆς ἕως τῆς 25 Ἀπριλίου καί αὐτῆς καί οὐδέποτε ἐκτός τῶν ὁρίων τούτων. Θά διαπιστώσετε δέ ὡσαύτως ὅτι τοιουτοτρόπως ἑορτάζεται ἡ μεγάλη αὕτη Δεσποτική ἑορτή ἀπό τόν καιρόν τοῦ προφήρου Μωϋσέως (ἡ τεσσαρεσκαιδεκάτη τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου ἀπό 21 Μαρτίου καί αὐτῆς ἕως 18 Ἀπριλίου καί αὐτῆς) ἕως σήμερον καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Εἰς τά ἀνωτέρω ὅμως καλά καί ἅγια αἰώνια ἔργα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων προσκρούει ὁ Νεοημερολογιτισμός ὅστις θέλει τά ὅρια τοῦ Ἁγίου Πάσχα ἀντίθετα ἀπό τήν αἰωνίαν παράδοσίν μας, ἤτοι ἀπό 4 Ἀπριλίου ἕως 8 Μα?ου καί οὐδέποτε μῆνα Μάρτιον, τήν 25ην τοῦ ὁποίου ἔλαβε χώραν ἡ λαμπροφόρος Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου καί κατά τόν ὁποῖον ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία πολλάκις ἑορτάζει καί τό Κυριακόν Πάσχα, «τίς δύο Πασχαλιές μαζί», κατά τήν ἔκφρασιν τοῦ λαοῦ μας.
Ἐάν ὁμοίως ἀνοίξετε καί τό κατηργημένον ὑπό τῶν νεωτερισάντων ΤΥΠΙΚΟΝ τῆς Ἐκκλησίας (ἔκδ. Βιολάκη καθώς καί ἄλλας προηγουμένας) θά διαπιστώσετε κι ἐκεῖ ποίαν σχέσιν ἔχουν αἱ τυπικαί αὐτῶν διατάξεις μέ τόν νεοημερολογιτισμόν, τόν ὁποῖον ἀκολουθεῖτε ἀρνούμενοι τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εὑρίσκεται ἐν διωγμῶ καί «κρύπτεται εἰς τά ὄρη», κατά τήν Θείαν Ἀποκάλυψιν. Δέν εἶναι καί αὐτό «μετάθεσις ὁρίων αἰωνίων ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες ἡμῶν; Δέν εἶναι καί αὐτό «βλασφημία κατά τοῦ Χριστοῦ καί παραχάριξις τῆς πίστεως»; Δέν εἶναι καί αὐτό «Θεός τό κινδυνευόμενον»; Πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν ἀκούετε τήν φωνήν τοῦ Χριστοῦ διά στόματος τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου: «εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζετε παρ' ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. α΄ 9); Οὔτε τόν Χρυσορρήμονα: «Μή γάρ Ἰάκωβον εἴπης καί Ἰωάννην^ κἄν γάρ τῶν πρώτων Ἀγγέλων ἤτις ἐξ οὐρανοῦ διαφθείρων τό κήρυγμα, ἀνάθεμα ἔστω. Καί οὐκ εἶπεν ἐάν ἐναντία καταγγέλλωσιν ἤ ἀνατρέπωσιν τό πᾶν, ἀλλά κἄν μικρόν τι εὐαγγελίζωνται παρ' ὅ εὐαγγελισάμεθα, κἄν τό τυχόν παρακινήσωσιν, ἀνάθεμα ἔστωσαν» (Ἰω. Χρυσ. Γαλ. καί Α΄).
Ἀκούγεται πολλάκις καί ὑπό ἑτέρων, ἀγωνιστῶν κατά τά ἄλλα, νεοημερολογιτῶν κληρικῶν ὅτι «θά πολεμήσωμεν τόν οἰκουμενισμόν ἀπό μέσα» καί ὅτι «δέν θά κάνωμε σχίσμα εἰς τήν μητέρα μας Ἐκκλησίαν» καί ὅτι «ἐάν ὑπῆρχον ἀκόμη ὀλίγοι συνειδητοί κληρικοί, κάτι θά ἠμπορούσαμε νά κάνωμεν. Ἐφ' ὅσον ὅμως δέν ὑπάρχουν, θά μᾶς λύση τά προβλήματα τό Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας» καί ἕτερα τοιαῦτα, τά ὁποῖα καθιστοῦν τόν οἱονδήποτε ἀγῶνα σας τοὐλάχιστον ἰδιότυπον καί ΟΥΧΙ ΤΟΝ ΚΑΛΟΝ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΝ.
Ὁ κάθε ὅμως κατά Χριστόν ἐλεύθερος διερωτᾶται: Πῶς εἶναι δυνατόν, ὁ νεοημερολογιτισμός ὁ ἐπιβληθείς μέ πρόσχημα τήν μεγαλυτέραν ἀπάτην ὅλων τῶν αἰώνων, ἤτοι τήν δῆθεν «πτῶσιν» τῆς ἰσημερίας καί μέ σκοπόν τόν συνεορτασμόν μετά τῶν αἱρετικῶν, ὁ καί προξενήσας τό σχίσμα τοῦ 1924, εἰς τήν τότε Ὀρθόδοξον Ἀνατολήν, νά θεωρῆται ὡς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἄμωμος Νύμφη Του, «ἡ μή ἔχουσα σπίλον ἤ ρυτίδα…»; Καί ἐπίσης: Θά ἔπρεπεν 'ᾶραγε, συμφώνως μέ τήν ὡς ἄνω συλλογιστικήν τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ «ἀπό μέσα» ἀγῶνος καί ὁ Προφήτης Μωϋσης «…ὁ μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ» (Ἑβρ. ια΄ 26) νά μήν ἠρνεῖτο «…λέγεσθαι υἱός θυγατρός Φαραώ…» (Ἑβρ. ια΄ 24), ἀλλά νά προσεπάθει νά βοηθήση τόν Ἑβραϊκόν λαόν «ἀπό μέσα», δηλ. ἀπό τήν δόξαν καί τιμήν τῶν βασιλικῶν παλατίων; Ἡ Ἁγία Γραφή ὅμως τοιοῦτον ἀγῶνα δέν ἐδικαίωσεν, ἀλλά τόν πλήρη ἀφορισμόν τοῦ Προφήτου ἀπό τούς ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ εἰδωλολάτρας Αἰγυπτίους. Ἐξ ἄλλου ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς παραγγέλλει: «…ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς…» (Β΄ Κορ. στ΄ 17).
Τί ὠφελοῦν τά Πανεπιστημιακά πτυχία καί αἱ πολλαί γνώσεις, ὅταν δέν γνωρίζωμεν ἤ σκοπίμως ἀγνοοῦμεν ἀκόμη καί τά στοιχειώδη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων μας; Ἤ μήπως ὁ Ἀντίχριστος θά ἔλθη μέ τά κέρατα καί θά εἴπη, «ἰδού ἐγώ εἰμί»; Ἐκεῖνος θά ἔλθη «ἐν τῶ ἰδίω ὀνόματι», ἀλλά καμουφλαρισμένο. Θά ἔλθη μέ νόμους «Χριστιανικούς», ἀλλά παραποιημένους. Θά ἔλθη ὡς «Σωτήρ», ἀλλά ἀπό τήν ἀνάποδη. Ἅπασαι δέ αἱ αἱρέσεις οὕτω προέκυψαν. Μέ παρερμηνείας καί παραχαράξεις τοῦ πνεύματος καί τοῦ γράμματος τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας.
Ὅθεν, ἰδού καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού ἡμέρα σωτηρίας»! Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωστική κιβωτός, προσκαλεῖ καί ἀναμένει τήν ἐν τῆ ἀληθεία ἐπιστροφήν εἰς τούς κόλπους της τῶν ὑπό τοῦ πνεύματος τῆς νέας ἐποχῆς πεπλανημένων τέκνων της, διότι Αὕτη μόνη ἐπαγγέλλεται καί ἐξασφαλίζει τήν σωτηρίαν. Μετ' Αὐτῆς δέ οὐδεμίαν σχέσιν δύνανται νά ἔχουν ὁ Παπισμός, ὁ Οἰκουμενισμός καθώς καί ὁ Νεοημερολογιτισμός, ὁ ὁποῖος ἐν πολλοῖς ταυτίζεται μέ τά δύο πρῶτα. Ὅσοι δέ τόν ἀκολουθοῦν, ἀφ' ἑνός μέν συμπορεύονται μέ τούς Παπικούς καί Οἰκουμενιστάς ἀφ' ἑτέρου δέ περιλούονται τάς ἀράς καί ἀναθέματα τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν ἐν ἔτεσιν 1583, 1587, 1593 καί 1848 Πανορθοδόξων Συνόδων, ὡς ἤδη προεγράφη. Καί εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι αἱ Ἅγιαι αὐταί Σύνοδοι, κατά τό πνεῦμα καί τό γράμμα, στοιχοῦν ταῖς Ἁγίαις ἑπτά Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις.
Ὀφείλομεν ὡσαύτως νά τονίσωμεν ὅτι μετά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει καί ὁ παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός, αἱ γνωσταί καί εὐάριθμοι παρατάξεις τῶν δεκατριμεριτῶν παλαιοημερολογιτῶν, αἱ ὁποῖαι, ἐνίστανται μέν περί τοῦ νέου ἡμερολογίου ἀκολουθοῦσαι τό παλαιόν, ὡς δημιουργήματα ὅμως τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ καί θεραπαινίδες του, τόν ἀναγνωρίζουν καθώς καί ὑμεῖς, ὡς «τήν μητέρα των Ἐκκλησίαν». Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ διακρίνεται διά τήν Ἀποστολικήν πίστιν καί καθαράν Ὁμολογία της καθώς καί διά τήν Ἀποστολικήν της διαδοχήν, ἡ ὁποία, ἄν καί διῆλθεν συμπληγάδας κινδύνων, παραμένει γνησία, ἀδιάκοπος καί ἀλώβητος μέχρι σήμερον καί εἰς τόν αἰῶνα.
Διατελοῦμεν μετά ἀγάπης καί τῆς προσηκούσης τιμῆς.