Ὁ πρῶτος σταθμός εἰς τήν εὐλογημένην πορείαν τῶν Ὀρθοδόξων πρός τό ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΝ ΠΑΣΧΑ, εἶναι ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ πιστοί καί πάλιν, τόσον κατά τήν λαμπράν θείαν λειτουργίαν, τήν Λιτανευτικήν περιφοράν τῶν Ἁγίων Εἰκόνων τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου καί ὅλων τῶν Ἁγίων καί τῶν Ἀγγέλων, ὡς καί κατά τήν χαρακτηριστικήν διά τήν κατάνυξιν καί ἀγωνιστικότητα ἑσπερινήν ἐκδήλωσιν, κυριολεκτικῶς ἀνεβαπτίσθησαν μέσα εἰς τά σωτήρια νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἤτοι τήν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν, τούς ἀγῶνας καί τά μαρτύρια τῶν Ἁγίων Πατέρων. Πραγματικά οἱ πιστοί Χριστιανοί, κατά τήν ἡμέραν αὐτήν ἀναλαμβάνουν μεγάλας δυνάμεις διά νά μιμηθοῦν τούς Ἁγίους καί συνεχίσουν τόσον τούς ἀγῶνας ὑπέρ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας ὅσον καί τήν κατά Θεόν ἀξίαν πορείαν μέσα εἰς τό ΣΤΑΔΙΟΝ τῆς τεσσαρακονθημέρου νηστείας, διά νά φθάσουν εἰς τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα καί εἰς τόν Σταυρόν, τήν Ταφήν καί ΣΥΝΑΝΑΣΤΑΣΙΝ μετά τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ.
Εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἐν Ἀχαρναῖς Ἀττικῆς, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος προέστη τῆς θείας Λειτουργίας καί εἰς τό τέλος καί τῆς λαμπρᾶς λιτανεύσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων. Κατά τήν θείαν Λειτουργίαν ὡμίλησεν ἐπικαίρως ὁ κ. Ἀντώνιος Μάρκου ὅστις ἀνέγνωσεν ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀπέδωσεν τό νόημά των, οὕτω δέ οἱ πιστοί ἐβοηθήθησαν νά κατανοήσουν τό νόημα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλά καί τό χρέος των νά συνεχίσουν τούς ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδή τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας ἀγῶνας, καί μέσα ἀπ' αὐτούς νά λάβουν τήν χάριν τῆς Ἐκκλησίας.





Ἰδιαιτέρως ἐτιμήθη ἡ Ὀρθοδοξία καί κατά τόν Κατανυκτικόν ἑσπερινόν τῆς ἡμέρας καί τάς ἐποικοδομητικάς ὁμιλίας τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου τῶν κ.κ. Ἀντωνίου Μάρκου καί Ἐλευθερίου Γκουτζίδη.
Κατ' ἀρχάς ὁ τελετάρχης κ. Ἀντώνιος Μάρκου μέ τήν βραχεῖαν εἰσαγωγικήν του ὁμιλίαν ἐπέρασεν ἐξαιρετικά μηνύματα περί τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διά τῆς ὁποίας ἐσφραγίσθη ἡ Ὀρθοδοξία εὑρύτερον καί ὄχι μόνον ἡ θεολογία Χριστολογία τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς τιμητικῆς ἐν γένει προσκυνήσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων. Ὑπεγράμμισεν δέ τό γεγονός ὅτι, ναί μέν ἡ Ὀρθοδοξία μετά ἑκατόν τριάντα ἐτῶν αἱματηρούς ἀγῶνας ἐνίκησεν καί ἐθριάμβευσεν ἀλλ' ὁ ἀντίδικος δέν ἔπαυσε νά διώκη τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Ἐν τέλει ἔθεσεν τό δίλλημα; τί γίνεται σήμερον «ἆρα ἐλθών ὁ Κύριος εὐρήσει τήν πίστιν;». Δι' ὀλίγων πλήν μέ πολλήν ἐπιτυχίαν ἔθεσεν τούς ἐν Χριστῶ Ἀδελφούς ἐνώπιον τῶν σημερινῶν διωγμῶν καί τήν πτῶσιν τῶν περισσοτέρων πρώην Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, Ἱερέων, Μοναχῶν καί λαϊκῶν καί κατέληξεν εἰς τό θαῦμα, καθ' ὅ κατά τήν ἐποχήν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ ὁ Κύριος εἶχεν φυλάξει 7000 πιστούς, οἱ ὁποῖοι τότε δέν ἔκλιναν γόνυ εἰς τόν Βαάλ καί οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἄγνωστοι καί εἰς αὐτόν τόν Προφήτην Ἠλίαν! Κατέληξεν δέ εἰς τό σημερινόν θαῦμα, κατά τό ὁποῖον, ἐνῶ ὅλοι σχεδόν εὑρισκόμεθα εἰς πένθος, διότι ἐμείναμεν «μόνοι», ὁ Κύριος ἀνέδειξεν Πανορθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον καί ἔφερεν εἰς φῶς τήν Ὀρθόδοξον Ἀδελφήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας, ἐνῶ ἐτέθησαν «Ἄγγελοι» (= Ἐπίσκοποι) καί εἰς τάς Τοπικάς Γνησίας Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας Κύπρου, Ἀφρικῆς καί Ρωσίας. Μετά ταῦτα ἐκάλεσεν τόν Σεβ/τον κ. Κήρυκον ὅπως, ὡς Ἐπίσκοπος καί Πατήρ, ὁμιλήση καταλλήλως εἰς τούς προστρέξαντας πιστούς.
Ὁ Σεβ/τος κατ' ἀρχάς ἀνεφέρθη εἰς τό προκείμενον τοῦ Κατανυκτικοῦ Ἑσπερινοῦ, «Ἔδωκας κληρονομίαν τοῖς φοβουμένους τό ὄνομά Σου Κύριε» καί ὑπεγραμμίσαμεν ὅτι αὐτήν ἀκριβῶς τήν «ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΝ», τήν «ἱεράν παρακαταθήκην» τῆς Πίστεως, ἤτοι τήν Ὀρθοδοξίαν, τήν ὁποίαν διά τῶν Ἁγίων Πατέρων μας «Ἐκληροδότησεν» ὁ Κύριος, ἑορτάζομεν καί τιμῶμεν σήμερον. Αὐτῆς τά ἀγωνιστικά καί σωτηριολογικά μηνύματα καλούμεθα νά συνειδητοποιήσωμεν καί βιώσωμεν. Χαρακτηριστικῶς εἶπεν:
Μετά τόν Σεβ/τον Μητροπολίτην ὁ λόγος ἐδόθη εἰς τόν κ. Ἐλευθέριον Γκουτζίδη, ὁ ὁποῖος ἀνεφέρθη εἰς τούς πρώην Μητροπολίτας καί ἤδη ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΚΡΩΣ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ καί τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, μεταξύ τῶν ὁποίων προέταξεν τήν ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗΝ καί ΒΛΑΣΦΗΜΟΝ «ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ» τοῦ 1920 τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς Κων/λεως…
Ἀκολούθως εἰσήγαγεν τό ἀκροατήριον εἰς τόν διωγμόν τόν ὁποῖον ὑφίσταται ἡ Ἐκκλησία ὑπό τῶν ἐσωτερικῶν ἐχθρῶν — ὀργάνων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (καί αὐτοῦ ἔργου τοῦ Σιωνισμοῦ), καί κατωνόμασεν τήν Ἐκκλησιομάχον βλασφημίαν τοῦ πρ. Φλωρίνης, ὅστις παρά τήν καλήν καί ἁγίαν ἀλλά καί ἐπί μικρόν συνεπῆ συμπεριφοράν του ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἰδιαιτέρως ἀπό τόν Μάϊον 1935 ἕως καί τοῦ Φθινοπώρου τοῦ ἰδίου ἔτους, ἐνῶ κατόπιν διά τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς τῆς καλῆς Ὀρθοδόξου στάσεώς του πρός τήν Ὀρθοδοξίαν, μετετράπη εἰς τόν δεινότερον ὕπουλον καί σκληρόν διώκτην Αὐτῆς. Τῆς αἱρετικῆς, βλασφήμου καί Ἐκκλησιομάχου γραμμῆς συνεχισταί, ὡς ἐκ τῶν ἔργων των, ἀπεδείχθησαν οἱ πέντε πρώην Μητροπολῖται τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι τό 1995 προεκάλεσαν τήν Σχισματοαίρεσίν των, καί οὕτω ὑπηρέτησαν ἀκριβῶς τήν ἐκκλησιομαχίαν καί τήν βλασφημίαν, τήν ὁποίαν ὁ πρ. Φλωρίνης ἐπενόησεν καί διηκόνησεν μετά τό 1935!
Ὡς γνωστόν οὗτος βαρέως ἔπληξεν τήν Ἐκκλησίαν, ἀφ' ἑνός μέν διά τῆς θεωρίας «περί δυνάμει καί ὄχι ἐνεργεία ἡμερολογιακοῦ σχίσματος» καί ἀφ' ἑτέρου ἀπό τό 1950 μέ τά σχέδια, τά ὁποῖα ἐξύφανεν κατά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, ἀπεπειράθησαν δέ νά ἐφαρμόσουν τό 1971 οἱ ὀπαδοί του μαζί μέ ἡμετέρους!
Ἀποτυχόντων ὅμως τῶν σχεδίων των ἐφρύαξαν καί ἀπό τότε οὔτε ἡμέρα οὔτε νύκτα δέν ἔπαυσαν νά συλλαμβάνουν ἐν τῶ Πονηρῶ σχέδια περί προσβολῆς τῆς γνησίας — ἀνοθεύτου καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τοῦτο δέ ἴνα μέσω αὐτῆς προσβάλουν καί τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν!
Ἰδιαίτερον λόγον ἔκαμε διά τήν σύγχρονον τελευταίαν ΜΕΓΑΛΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΙΝ πάλιν ὑπό πρώην Μητροπολιτῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐξ ὦν ὡρισμένοι δέν ἔχουν ὁμοίους εἰς τήν μακραίωνα ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας. Ἀνεφέρθη εἰς τήν σχισματοαίρεσιν τῶν κ. Νικολάου Μεσσιακάρη (πρ. Πειραιῶς) καί κ. Παχωμίου Ἀργυροπούλου (πρώην Ἀργολίδος), οἱ ὁποῖοι ἀρνηταί ὑπάρχοντες τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ — ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ἀπό τό 1974, ἐκρύπτοντο ἕως ὅτου ἐξασφαλίσουν τάς προϋποθέσεις καί ἀνοίξουν τήν ὁδόν διά τήν τελικήν — συντριπτικήν, ὡς ἐφαντάσθησαν, ἐπίθεσιν κατά τε τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ καί τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ! Τοῦτο δέ πρός μεγίστην εὐφροσύνην ὅλων τῶν αἱρετικῶν καί τῆς κεφαλῆς αὐτῶν, ἥτις ἐστί ὁ Ἀντίδικος τοῦ Χριστοῦ Διαβόλος. Εἰς τό σημεῖον αὐτό ἀνεφέρθη εἰς τά ἀπό 1974 καί 1976 ἐπαίσχυντα, ὡς ἄκρως βλάσφημα καί Ἐκκλησιομάχα κείμενα αὐτῶν τῶν δύο ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ πρώην Μητροπολιτῶν καί ἔκλεισεν μέ τήν συνοπτικήν παρουσίασιν τῆς ὑπ' ἀριθμ. 3280/28.11.2007 καθαρῶς ΣΑΤΑΝΙΚΗΣ «Συνοδικῆς των Ἐγκυκλίου» διά τῆς ὁποίας ἀπεκαλύφθη ἡ ἐπί 36 ἔτη (ἀπό τό 1971), ἤ ἡ ἐπί 60 ἔτη (ἀπό τό 1948), νοσηρά θρησκευτικότης των καί πρό πάντων ἡ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, Ο ΔΟΛΟΣ καί ἡ ΑΠΑΤΗ, τήν ὁποίαν ἐπεχείρησαν τόν Νοέμβριον τοῦ 2007, καί διευκρίνισεν εἰπών:
«Σεβ/τε, Πατέρες καί Ἀδελφοί, οἱ ὅποιοι χαρακτηρισμοί δέν εἶναι ἐπαρκεῖς διά νά ἀποδώσουν τήν ἐπιχειρηθεῖσαν Ἐκκλησιομαχίαν τῶν κ.κ. Νικολάου, Παχωμίου καί λοιπῶν, διότι αὕτη, ὄντως προκύπτει ὡς ἀσύληπτος, ἐγγίζει δέ τά ὅρια τοῦ φανταστικοῦ διότι:
1) Ἐνῶ ὅλοι οἱ προηγούμενοι αὐτῶν ἐπίβολοι τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἐπενόησαν διαφόρους δόλους νά μεταβληθῆ ἤ ἐκληφθῆ ἡ γενομένη δεκτή ἐν Ἑλλάδι συγχωρητική εὐχή ὡς χειροθεσία, οὗτοι δέν ἀναφέρονται εἰς τό γεγονός τῆς ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς τοῦ 1971, ἀλλά τήν ἐκλαμβάνουν ὡς δεδομένην «χειροθεσίαν», ἐνῶ ἐμφανίζονται καί ὡς «Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι καί Ὁμολογηταί Ἐπίσκοποι»(!) οἱ ὁποῖοι «ἐπιχειροῦν» νά «σώσουν τήν Ἐκκλησίαν» ἀπό τό μέγα κακόν τῆς «χειροθεσίας»! Πῶς; Ἀποκηρύσσοντες καί καταδικάζοντες αὐτήν! Πρός τόν σκοπόν αὐτόν ἀπό ἐτῶν ἀνέλαβον νά καθαρίσουν καί ἐλευθερώσουν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό ἄτομα, τά ὁποῖα ἀπό τό 1971 παρεμβάλλοντο ὡς ἐμπόδια εἰς τό ἔργον των, δηλαδή νά ἀπομακρύνουν καί κατακρίνουν (= καταδικάσουν) τήν «πρᾶξιν τῆς χειροθεσίας»!
2) Ἡ καταχθόνιος αὐτή ἐπιχείρησις αὐτῶν τῶν τελευταίων, καθ' ἡμᾶς, δέν ἔχει τήν προηγουμένην της! ΔΙΟΤΙ ὁ ΔΟΛΟΣ ἡ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ καί ἡ ΑΠΑΤΗ ἐπί τῶ σκοπῶ τῆς ΕΣΧΑΤΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ των ἐπεχειρήθη δῆθεν ὡς ἀπό Ὀρθοδόξου Συνόδου, συνίσταται δέ ἐκ τῶν κάτωθι:
α) Ὑποκρίνονται τούς ὀρθοδόξους καί ὁμολογητάς τῆς Ὀρθοδοξίας ἤτοι, τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς! Ἡ ἀηδής ὀρθοδοξολογίαν των εἶναι τόσον πληθωρική καί ἐμετική ὥστε καταντᾶ ἐξοργιστική!..
β) Ὑπολαμβάνουν σιωπηλῶς ὡς «χειροθεσίαν» τήν συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ὑπό ὅρους καί διά τήν ἀγάπην καί ἑνότητα, ἐδέχθη ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἱερά Σύνοδος τό 1971, ἐνῶ διακηρύσσουν ὅτι τό 1971 ἔγιναν λάθος χειρισμοί καί δέν ἀντιμετωπίσθη τό πρόβλημα, τό ὁποῖον ὅμως αὐτοί ἀντιμετωπίζουν τήν 28.11. 2007, ὡς δῆθεν «Ἱερά Σύνοδος»! Ἡ λέξις «χειροθεσία» ἀναφερομένη πληθωρικῶς εἰς τήν ἐν λόγω ἐγκύκλιόν των, συνοδεύεται ἀπό ἀποδοκιμασίας.
γ) Λέγουν ὅτι δέν ἀντιμετωπίσθησαν οἱ «λάθος χειρισμοί» τοῦ 1971 (ἤ ἀπό τό 1971 καί ἑξῆς), διότι δέν τό ἐπέτρεπον ὡρισμένα πρόσωπα, τά ὁποῖα παρενέβαινον εἰς τό ἔργον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου!.. Δέν ἀναφέρονται ὀνόματα, ἀλλά ἐκ τοῦ ὅλου κειμένου εἶναι ὡς νά φωτογραφίζωνται οἱ θεολόγοι Ἐλευθέριος Γκουτζίδης καί Μηνᾶς Κοντογιάννης, ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος καί ἄλλοι, ὡς ὁ π. Ἀμφιλόχιος κ.λπ. Αὐτά τά πρόσωπα ἔκλεισαν τόν δρόμον τόν ὁποῖον αὐτοί ἤνοιξαν μέ τά διωκτικά ἔργα των ἀπό τό 1997 καί μέχρι τήν 28ην Νοεμβρίου τοῦ 2007!
δ) Ἐν τέλει ἀδιστάκτως, πλήν ἄκρως βλασφήμως, ἰσχυρίζονται (πάντοτε διά νά ἐξαπατήσουν) ὅτι εἰς τό θέμα «χειροθεσία», «Θεοῦ παραχωρήσει δέν ἔλειψαν καί ἀκατάλληλοι χειρισμοί… λάθη» κ.λπ.! Δηλαδή, ὡς νά εἶναι εἰς τήν κυριολεξίαν ΑΘΕΟΦΟΒΟΙ, ἀποδίδουν τά «λάθη» καί τούς «ἀκαταλλήλους χειρισμούς» καί εἰς τόν ΘΕΟΝ!!! '~Ω τῆς πορρώσεως! '~Ω τῆς Δαιμονικῆς ἐπινοήσεως καί γραφίδος!!! Καί καταλήγουν: «Οὕτω ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τῶν Ἀρχιερέων», (δηλαδή, ἡ κατά τόν θεῖον Ὑμνωδόν «ΣΑΘΡΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ» των), καιροῦ ἐλθόντος καί τῶν συνθηκῶν ἐξασφαλισθεισῶν καί τῶν ἐμποδίων… ἐξαφανισθέντων… κατά τήν συνεδρίασιν τῆς Ἱ. Στ. Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ.» ἐποίησεν τό ποθούμενον. Δηλαδή καταδικάζει τήν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων περί χειροθεσίας, ἡ ὁποία ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΓΕΝΕΤΟ ΔΕΚΤΗ, ἐνῶ διότι παρέμειναν κακόδοξοι παλαιοημερολογῖται, διεκόπη καί ἡ Ἐκκλησιαστική Κοινωνία μετ' αὐτῶν τό 1977, καί καταλήγουν: «…Κατόπιν ἡ ἐν Ἑλλάδι ἀποδοχή τῆς ὡς ἄνω Συνοδικῆς ἀποφάσεως τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί ἡ κατ' ἐφαρμογήν αὐτῆς ἐπακολουθήσασα «χειροθεσία» τῶν ὑπολοίπων μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὑπῆρξαν καί κρίνονται ΕΣΦΑΛΜΕΝΑΙ καί ὡς τοιαῦται ἀποκηρύσσονται καί ἀπορρίπτονται»! Καί ἀπό τῆς θέσεως αὐτῆς διά «χιλιοστήν» φοράν τούς ἀπαντῶμεν ὅτι, ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ, κατόπιν τῆς μή ἐφαρμογῆς τῆς ἐν λόγω «ἀποφάσεως» καί κατόπιν τῆς ἀληθείας ὅτι ΟΥΔΕΜΙΑ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ ΕΓΕΝΕΤΟ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ, ἀλλά μόνον Συγχωρητική Εὐχή, ὑπό ὅρους καί τόν κατά Θεόν Ἱερόν σκοπόν τῆς ἑνότητος, ἐνῶ ἡ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΣ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 διέλαμψεν περισσότερον».
Ἔτσι ἔκλεισεν ἡ ἑσπερινή ἐκδήλωσις ἐπί τῆ Κυριακῆ τῆς Ὀρθοδοξίας 2009, εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς.