«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν».
Συνηθίζομεν, ἀγαπητοί ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά, συνηθίζομεν, ἡμεῖς οἱ πνευματικοί πατέρες, νά ἐκφωνοῦμεν καί νά ἀποστέλλωμεν, ἐπ' εὐκαιρία τῆς Λαμπροφόρου Ἀναστάσεως, ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ, πολλά τῶν ὁποίων κατήντησαν ἐθιμοτυπικά χωρίς νά συμβάλλουν εἰς τήν βίωσιν τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Ὡσαύτως προσφωνοῦμεν ἀλλήλους μέ τόν ἀναστάσιμον χαιρετισμόν, χωρίς νά ἀνταποκρίνεται αὐτός ὁ χαιρετισμός εἰς τήν ἰδικήν μας προσωπικήν ταφήν τοῦ παλαιοῦ μας ἀνθρώπου, οὔτε καί εἰς τήν συνανάστασίν μας μετά τοῦ Χριστοῦ! Τοῦτο δέ ὅταν ὁ Κύριος ἐσταυρώθη καί ἀνέστη δι' ἡμᾶς ἀποκλειστικῶς! Καί τοῦτο διότι ἀπουσιάζει ἀπό μέσα μας ἡ συνανάστασις, σκοπός διά τόν ὁποῖον ἔγινε καί τρόπος μέ τόν ὁποῖον βιώνεται ἡ τοῦ Σωτῆρος Ἀνάστασις, ἀπουσιάζει ἀπό μέσα μας ἡ ἐντός μας «νέκρωσις τοῦ Ἅδου τῆς ἁμαρτίας», καί κατ' ἀκολουθίαν ἡ «ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχή».
Τό μυστήριον τοῦτο τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μετά τῆς προσωπικῆς ἑνός ἑκάστου συσταυρώσεως καί συναναστάσεως εἶναι τό μυστήριον τῆς σωτηρίας, τό ὁποῖον δέν περιγράφεται, δέν ἀναλύεται, ἀλλά μόνον βιώνεται ὅταν γκρεμισθῆ μέσα μας τό βασίλειον τῆς ἁμαρτίας, σπάσουν τά κλεῖθρα τοῦ Ἅδου καί ξεπροβάλη μέσα μας ἡ εἰρήνη καί τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Διαφορετικά, ὅσον καί ἄν χαιρετίζωμεν ἀλλήλους μέ τό «Χριστός Ἀνέστη», καί ὅσον καί ἐάν διακηρύσσωμεν μέ τό στόμα καί μέ τά χείλη τό «Ἀληθῶς Ἀνέστη», ἐάν παραμένωμεν εἰς τόν τάφον τῆς ἁμαρτωλῆς βιοτῆς, τῆς πονηρίας, τῆς ὑπερηφανείας καί τῆς ἀμετανοησίας, μένομεν ἐκτός τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας.
Ἔτσι ἐνῶ λέγομεν μεγάλα λόγια, ἐνῶ διατυπώνομεν φανταχτερά μηνύματα, ἐνῶ αἰσθανόμεθα μίαν ἐπιφανειακήν κοσμικήν χαράν, δέν συναντῶμεν τόν Ἀναστάντα, μᾶλλον δέ καί τόν ἀρνούμεθα μέ τάς πράξεις μας τάς πονηράς. Ἡμεῖς ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης ἐκφωνῶμεν τό «Δεῦτε λάβωμεν φῶς, ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός» καί ἐσεῖς τρέχετε νά ἀνάψετε τάς λαμπάδας σας, ἐνῶ οἱ περισσότεροι μένομεν εἰς τό σκοτάδι. Ἐάν ὅμως σβήνωμεν μέ τήν ἁμαρτωλή μας ζωή τό ἐν ἡμῖν φῶς, ποτέ δέν θά ἴδωμεν τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Ἐάν τά χείλη μας ἀναφωνοῦν τό «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν», ἀλλ' αὕτη ἡ νέκρωσις δέν μᾶς ἐγγίζει καί μένωμεν ὡσεί νεκροί, ἀπηλπισμένοι καί ἄτολμοι, ἐάν δέν μᾶς συγκινῆ ἡ τόλμη τοῦ Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας, ὅστις ἐτόλμησεν καί ἠτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ πρός τό ἐνταφιᾶσαι, ἐάν δέν μᾶς ἐνθουσιάζη τό θάρρος τοῦ εὐσχήμονος βουλευτοῦ Νικοδήμου καί τῶν Μυροφόρων Γυναικῶν ἡ ἀνδρεία, ἐάν παραμένωμεν εἰς τόν τάφον τῆς ἀρνήσεως καί τῆς ἀπιστίας, τότε τί μᾶς ὠφελεῖ νά λέγωμεν τό «Χριστός Ἀνέστη»;
Πῶς λοιπόν θά ἐργασθῶμεν τήν ἔξοδόν μας ἐκ τοῦ τάφου τῆς ἁμαρτίας; Πῶς θά ἑορτάσωμεν ἀληθινόν Πάσχα; Πῶς θά φθάσωμεν εἰς τήν συνανάστασιν μετά τοῦ Χριστοῦ; Μόνον ἐάν διά βίου συμπορευώμεθα τῶ Κυρίω εἰς τήν ὁδόν πρός τόν Γολγοθᾶ! Ἡ συμπόρευσις καί ἡ συνανάστασις ἀρχίζει καί γίνεται πραγματικότης μόνον μέ τήν ταπείνωσιν καί τήν συντριβήν, ἀλλά καί ὁσάκις ἁμαρτάνωμεν, ὁσάκις ἀρνούμεθα τόν Κύριον εἰς τόν καθ' ἡμέραν βίον μας, διά τῆς μετανοίας, ὅπως καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ὅστις ἀρνησάμενος τόν Κύριον, «ἐξελθών ἔξω ἔκλαυσε πικρῶς».
Μόνον οἱ ταπεινοί καί συντετριμμένοι τῆ καρδία εὑρίσκουν τόν δρόμον τῆς μετανοίας καί συντριβῆς. Μόνον αὐτοί διαβαίνουν τόν προσωπικόν τους Γολγοθᾶ ὅπερ σημαίνει μετάνοια, ὑπομονή, νέκρωσις τοῦ σαρκίου, θάνατος τοῦ παλαιοῦ, ἀνθρώπου, ὅπως διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί τότε ὁ Ἀναστάς Χριστός μᾶς συνανιστᾶ ὅπως συνανέστησεν τούς πρωτοπλάστους καί ὅλους τούς δικαίους. Ἔτσι τό ἐσφαγμένον Ἀρνίον καί δι' ἕναν «ἕκαστον χωριστᾶ» νικᾶ τόν θάνατον, ἔτσι κατανοοῦμεν τό ὅτι «ἦλθεν νικῶν καί ἴνα νικήση».
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅπως πάντοτε ἔτσι καί σήμερον ὁ δρόμος τοῦ Γολγοθᾶ, εἶναι ὁ δρόμος τόν ὁποῖον ὑποδεικνύει ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μᾶλλον ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ μόνος δρόμος τοῦ Γολγοθᾶ. Εἶναι ἡ μόνη ὁδός πρός τήν Ἀνάστασιν. Ἔτσι νοεῖται ὅτι εἶναι Ἐκκλησία τῆς χαρᾶς καί τῆς Ἀναστάσεως. Ὅσοι παραμένουν γνήσια μέλη Της, ὅσοι πρωτίστως διακρατοῦν ἀνόθευτον καί ἀπαραχάρακτον τήν καλήν Ὁμολογίαν, αὐτοί ἀνεβαίνουν ἐν τοῖς πράγμασι τόν μαρτυρικό δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ, αὐτοί ἑορτάζουν πραγματικά ἀνάστασιν, αὐτοί ἀξιώνονται τῆς συναναστάσεως. Δι' αὐτούς γίνεται πραγματικότης ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ». Ἄς προσπαθήσωμεν ἔτσι νά βιώσωμεν τοῦτο τό Πάσχα!