Μιά εὐλογημένη Ἐκκλησιαστική πορεία, μία σειρά εὐλογημένων γεγονότων τά ὁποῖα ἔζησεν τό πλήρωμα τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τόν Ἰανουάριον τοῦ παρελθόντος ἔτους 2008, ἀπέδειξαν τήν διαχρονικήν ἀλήθειαν ὅτι Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός! Αὐτός τήν συντηρεῖ, κατευθύνει καί ζωογονεῖ. Αὐτό τό διαρκές θαῦμα, αὐτήν τήν συνεχῆ ἀποκάλυψιν τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου βιώνει κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανός!
Ναί, μέ τήν εἴσοδον τοῦ 1998 ἕνα ζωντανόν θαῦμα ἤρχισεν ἐνεργούμενον ὑπό τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖον «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας»! Προκειμένης δέ τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ὅλοι οἱ πιστοί καλούμεθα νά συνειδητοποιήσωμεν καί νά βιώσωμεν ὅτι ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ὁ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, δέν εἶναι μία ἀνθρωπίνη θρησκευτική ἐπινόησις πρός ἱκανοποίησιν τῆς ἐμφύτου ὑπό τοῦ Θεοῦ εἰς τόν ἄνθρωπον θρησκευτικότητος (= ἀναζητήσεως τοῦ Θεοῦ) ἀλλ' εἶναι ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ εἰς τόν ἀναζητοῦντα Αὐτόν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος εἴτε ἀποδέχεται ἐλευθέρως καί ἐν ταπεινώσει αὐτήν τήν ἀποκάλυψιν ἤ τήν ἀπορρίπτει. Διαχρονικῶς ὁ Σωτήρ, μέσα ἀπό τό μέγα Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς καλεῖ εἰς προσωπικήν μυστικήν κοινωνίαν καί ἕνωσιν, τήν ὁποίαν συνεχῶς παρέχει ὁ Ἴδιος διά τοῦ Βαπτίσματος καί τῶν λοιπῶν θείων μυστηρίων, διά τῆς πνευματικῆς Λατρείας καί διά τῆς ἐν ταπεινώσει ἀποδοχῆς τῆς θείας Ἀποκαλύψεως. Αὐτό ἐννοεῖ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ὅταν διδάσκη ὅτι ὁ «Χριστός ἀεί ἐνανθρωπίζει».
Αὐτό τό μέγα μυστήριον ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθοδοξία, ὁ Χριστός, ἐδιώχθη, ἐπολεμήθη ἀπό τήν Φάτνην τῆς Βηθλεέμ! Διώκεται ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία Του, ὑπό τοῦ ἀντιδίκου τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τῆς Γεννήσεώς Του μέχρι σήμερον, καί θά πολεμῆται καί θά διώκεται μέχρι τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας!
Αὐτάς τάς ἀληθείας, ἔστω καί ἔτσι ἁπλᾶ καί μέ ὅλη μας τήν ἀδυναμίαν, πρέπει νά τάς βιώνωμεν καθημερινῶς καί νά Τόν παρακαλοῦμεν νά μᾶς προσθέτη καί αὐξάνει αὐτήν τήν Πίστιν, αὐτά τά βιώματα, ὥστε εἰς τάς δοκιμασίας, τάς τρικυμίας τοῦ βίου, ἰδιαιτέρως δέ τάς τρικυμίας, τάς ὁποίας ἀντιμετωπίζει τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας νά μήν κλονιζώμεθα καί ὀλιγοπιστῶμεν διότι ἰδού ὅτι καί κατά τήν τελευταίαν φάσιν τοῦ λυσσαλέου πλήν καταχθονίως ἐνεργουμένου διωγμοῦ, τῆς μεγάλης θυέλλης, ὁ Κύριος δέν «ἐκοιμᾶτο», ἀλλ' ἁπλῶς ἐδοκίμαζεν τήν πίστι μας, ἡ ὁποία εὑρέθη ἐλλειπής καί ἀδύνατος, διό ἡ ἀγάπη Του δέν μᾶς ἀφῆκεν νά πειρασθῶμεν περισσότερον ἀπ' ὅσον ἠδυνάμεθα.
Ὅσοι δυνάμεθα νά παρακολουθήσωμεν μόνον τά μετά τό 1995 γεγονότα καί ἀκριβέστερον ἀπό τό 1998, καθαρά βλέπομεν τόν διωγμόν, τόν μέγιστον καί καταχθόνιον διωγμόν (κατά τῆς Ἐκκλησίας Του, τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Ὁμολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς) ἀλλά καί κατά παντός πιστοῦ Ὀρθοδόξου, ζῶντος μέλους τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ! Διωγμούς καί δοκιμασίας — μαρτύρια, προδοσίαν κατά τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί δι' αὐτῆς ἐμμέσως καί καταχθονίως καί κατά τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!
Συκοφαντίαι, διασυρμοί, «ἀφορισμοί», «ἀργίαι», «καθαιρέσεις», Δικαστήρια, ἁρπαγαί Ἱερῶν Ναῶν καί Μονῶν! Πόθεν ταῦτα πάντα; Ἀπό τόν ἴδιον τόν ἀντίδικον τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος πάντοτε εὗρεν τούς κοιμωμένους, τούς κατ' ὄνομα μόνον «ὀρθοδόξους» καί τούς μετέτρεψεν εἰς ὄργανά του! Εὗρεν πρῶτον τόν Ἰούδαν, τούς ἑκάστοτε αἱρετικούς, ὡς Ἀρείους, Χριστομάχους, Πνευματομάχους, Εἰκονομάχους, Παπικούς Οἰκουμενιστάς καί… εἰς τάς ἡμέρας μας καί ἐκπεσόντας πρώην «Ἀγγέλους» τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἐξέπεσον, ἀπεκδύθησαν τό Ἐπισκοπικόν χάρισμα καί ἀπεδείχθησαν οἱ χειρότεροι τῶν Ἐκκλησιομάχων.
Νεοημερολογιτικο Χριστός σας; ΠοΜέγας πράγματι ὁ κλύδων ἀφοῦ τά κύματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (τοῦῦ καί τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ) ἥρπασαν ἐκ τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας Ἐπισκόπους, Πρεσβυτέρους, Μοναχούς, Μοναχάς καί ἁπλοῦς πιστούς καί τούς καταπνίγουν, ἐνῶ πολλοί ἐνόμισαν ὅτι «ἐτσακίσθη» καί τό Σκάφος! Δηλαδή ἐχάθη ἡ Ἐκκλησία! Καί ἄλλοι εἶπον, ποῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια; Ποῦ εἶναι ὁῦ εἶναι ἡ Σύνοδός σας, ποῦ ἡ Ἐκκλησία; Ἕναν Ἐπίσκοπον ἔχετε καί δύο τρεῖς Ἱερεῖς καί αὐτοί «καθηρημένοι»! Καί συνεχίζουν, «νά ἐπιστρέψετε εἰς τήν Σύνοδον»! Ποίαν δέ ἐννοοῦν ὡς Σύνοδον; Τήν σχισματοαιρετικήν βλάσφημον καί Ἐκκλησιομάχον «σαθράν συμμορίαν» τῶν Νικολαϊτῶν!!! Μή γένοιτο εἰς τόν αἰῶνα νά ἀποδεχθῶμεν τά ἔργα τοῦ Ἀντιχρίστου.
Αὐταί αἱ σκέψεις, αὐτά τά βιώματα καταγράφονται διότι ὡλοκληρώθη ἕν ἔτος καί ἤδη εἰσήλθομεν εἰς τό δεύτερον, ἀφ' ὅτου ὁ Κύριος μᾶς εἶπεν: «ὀλιγόπιστοι εἰς τί ἐδιστάσατε;». Διατί ὀλιγοπιστεῖτε, ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμᾶς; Τόν Ἰανουάριον τοῦ 2008 ἤρχισεν ἡ ἀποκάλυψις ὅτι δέν εἴμεθα ὀλίγοι, δέν εἶχεν ὁ Κύριος μόνον ἕναν Ὀρθόδοξον καί Κανονικόν Ἐπίσκοπον, οὔτε μόνον 3—4 Πρεσβυτέρους ἀλλά καί ἄλλους πλείονας. Δέν θά ἐξιστορήσω τά γεγονότα, ἀλλά θά τά ἀναφέρω ἁπλῶς καί σεῖς, ἀγαπητοί ἀναγνῶσται, παρακαλεῖσθε νά ἀναζητήσετε ταῦτα εἰς τόν Τόμον τῆς Ὀρθοδόξου Πνοῆς τοῦ 2008, ὅπου παραπέμπομεν.
1) Κατά τό πρῶτον 10ήμερον τοῦ Ἰανουαρίου καί μετά τά ἅγια Θεοφάνεια, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος συνοδευόμενος καί ὑπό τοῦ Αἰδ/του π. Μιχαήλ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, μετέβησαν εἰς Ρουμανίαν καί εἶχον ἐξαιρετικῶς σημαντικάς ἐπαφάς μετά τῶν δύο Ἐπισκόπων καί Κληρικῶν τῆς ἐν Ρουμανία, ὅπως ἀπεδείχθη, Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ἱστορικόν θά παραμείνη τό σχετικόν ἔγγραφον τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου, τό ὁποῖον ἀπέστειλεν εἰς τήν Ρουμανίαν, εὐθύς ὡς ἐπέστρεψεν εἰς τήν Ἑλλάδα. Βλέπετε αὐτό εἰς τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ» τοῦ τεύχους Ἰανουαρίου — Φεβρουαρίου 2008 σελ. 7 ἕως 19.
2) Ἠκολούθησεν ἀμέσως ἡ σύγκλησις ἐν Ἑλλάδι τῆς Διευρυμένης Ἱερᾶς Συνόδου, εἰς τήν ὁποίαν ἐκλήθησαν καί ἔλαβον μέρος ἐκπρόσωποι τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν Κύπρου καί Ρουμανίας. Κατ' αὐτήν ἐξητάσθη τό θέμα τῆς ἑνώσεως, τό ὁποῖον ἐτέθη ἐπί τῶν στερεῶν βάσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, ἐνῶ παραλλήλως, μέ πολλήν σύνεσιν, προσοχήν καί κατά τήν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον δεοντολογίαν, ἐμελετήθη ἡ Ἐπικύρωσις καί Ἀναγνώρισις τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς ἀείποτε Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας. Ἱστορική θά παραμείνη καί ἡ σχετική ἐπί τοῦ θέματος ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ τῆς ἐν λόγω διευρυμένης Ἱερᾶς Συνόδου ὑπ' ἀριθμ. 471/9.2.2008. Ὁ ἀγαπητός ἀναγνώστης παρακαλεῖται νά ἀναζητήση καί ταύτην εἰς τήν «Ο.Π.» τοῦ τεύχους Μαρτίου — Ἀπριλίου 2008 σελ. 123-127.
3) Κατόπιν αὐτῶν ἠκολούθησεν ἡ ΠΡΑΞΙΣ — ΑΠΟΦΑΣΙΣ 474/1/14.4.2008 τῆς Μητροπολιτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου, εἰς τήν ὁποίαν ἐκτίθενται τά περί ἀναγνωρίσεως τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἀποφασίζεται ἡ Ἕνωσις, ἡ ὁποία, κατά τήν ἰδίαν Ἀπόφασιν, θά κηρυχθῆ καί θά βιωθῆ κατά τήν Παρασκευήν τῆς Διακαινησίμου εἰς τόν ὁμώνυμον Ἱερόν Ναόν εἰς Μοβιλίτσαν τῆς Ρουμανίας. Καί τοῦτο τό κατά Θεόν μέγα γεγονός δέον νά ἀναζητηθῆ εἰς τήν «Ο.Π.» τοῦ τεύχους Μαΐου — Ἰουνίου 2008 καί εἰς τάς σελ. 195- 226, ἔνθα καί τά πρῶτα διαβήματα τῆς Διευρυμένης Ἱερᾶς Συνόδου, ἐκ τῆς ὁποίας προῆλθεν ἡ Πανορθόδοξος Ἱερά Σύνοδος! Αὐτόθι σελ. 227-242 καί εἰς τό τεῦχος τοῦ Ἰουλίου — Αὐγούστου 2008, σελ. 281-302.
4) Μετά ἀπ' ὅλα αὐτά τά θεοβούλητα Ἐκκλησιαστικά γεγονότα, τά ὁποῖα διηκόνησαν τό Μέγα Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν ἀνατολήν τοῦ Σωτηρίου ἔτους 2009, ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἀναλαβοῦσα τό ἔνθεον ἔργον της, ἐργάζεται μέ θεῖον ζῆλον ἴνα φανῆ ἀξία τῆς θείας εὐλογίας καί τῆς Ἀποστολῆς της. Κατά τό παρόν ἔτος καί μέχρι τήν 13ην Ἀπριλίου ἐπραγματοποίησεν τρεῖς Συνεδριάσεις, ἐκ τῶν ὁποίων αἱ δύο πρῶται συνεκλήθησαν ἐν Ἑλλάδι καί ἠσχολήθησαν μέ τήν ἀντιμετώπισιν τοῦ τελευταίου Ἐκκλησιομάχου κινήματος τῆς «σαθρᾶς συμμορίας» τῶν Νικολαϊτῶν, τῆς ὁποίας ὁμοίαν δέν ἔχει νά ἐπιδείξη ἡ Ἐκκλησιαστική Ἱστορία. Τά τῆς Ἁγίας αὐτῆς Πανορθοδόξου Συνόδου (2/15.1.2009) ἐξετέθησαν ἤδη εἰς τάς σελίδας 8 ἕως καί 19 τοῦ προηγουμένου τεύχους, Ἰανουαρίου — Φεβρουαρίου 2009.
Κατηγορητηρίου καί Ἡ Β΄ σύγκλησις λαβοῦσα χώραν καί αὕτη ἐν Ἑλλάδι τήν Τρίτην 4/17 Φεβρουαρίου 2009, ἀντιμετώπισεν σοβαρά τρέχοντα θέματα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἤδη προεξετέθησαν, ἤτοι, χαρακτηρισμός τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐπί τοῦ Κατηγορητηρίου κατά τῶν Νικολαϊτῶν, θέματα δικαστικά, περαιτέρω ἐνημέρωσις ἐπί τοῦἰδιαιτέρως ἐπί τῆς δεοντολογίας τῶν ληστρικῶν ψευδοαποφάσεών των περί «ἀφορισμοῦ», «ἀργιῶν» καί «καθαιρέσεων».




Μετά τήν Θείαν λειτουργίαν, εἰς τό προαύλιον τοῦ Ναοῦ, κατά τό εἰωθός ἐτελέσθη ἁγιασμός καί ἀνεγνώσθη ὑπό τοῦ Σεβ/του Κιτίου κ. Παρθενίου τό ΜΗΝΥΜΑ τῆς Πανορθοδόξου ῾Ιερᾶς Συνόδου.


Ἡ Γ΄ Σύγκλησις τῆς Πανορθοδόξου Ἁγίας Συνόδου, ἔλαβεν χώραν εἰς τήν Ρουμανίαν τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς 13.4.2009, ἐνῶ τήν Παρασκευήν τῆς Διακαινησίμου 11.4.2009 ἑορτήν τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς εἰς τόν ὁμώνυμον Ἱερόν Ναόν ἔλαβεν χώραν Πανηγυρικόν Πολυαρχιερατικόν θεῖον Συλλείτουργον εἰς τό ὁποῖον σύσσωμος ἡ Ἱερά Σύνοδος καί οἱ Ἱερεῖς ἐτέλεσαν τῆ συμμετοχῆ μεγάλου ἀριθμοῦ πιστῶν, (ὑπέρ τούς χιλίους), τοῦ ὁποίου ὁ ὁμολογιακός χαρακτήρ προκύπτει ἀπό τό ἀκόλουθο ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΜΗΝΥΜΑ:
Μι κοινωνίας μετά τοΣυνήχθημεν σήμερον, Χάριτι Χριστοῦ, διά νά τιμήσωμεν τήν ἐπέτειον τῆς πρός ἔτους ἑνώσεως τῶν Τοπικῶν μας Ἐκκλησιῶν. Μέγα τό μυστήριον τοῦτο τῆς ἐν τῆᾶ Ἁγία Ἐκκλησία Του ἑνότητος. Ἑνότης ἐν τῆ Ἐκκλησία σημαίνει κοινωνία μεταξύ τῶν πιστῶν, ἡ ὁποία εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς προσωπικῆς ἑκάστου πιστοῦῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι τό Μέγα Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας! Δι' αὐτήν τήν ἑνότητα προσηυχήθη ὁ Κύριος εἰς τόν κῆπον τῆς Γεθσημανῆ ὀλίγον πρό τοῦ Πάθους. Προσηυχήθη ὑπέρ τῶν Μαθητῶν του, «ἴνα ὦσιν ἕν», καί προσέθεσεν «καθώς καί ἡμεῖς ἕν ἐσμέν». Αὐτή ἡ ἑνότης ἐν τῆ Ἐκκλησία, διά τήν ὁποίαν προσηυχήθη ὁ Κύριος, ἀντικατοπτρίζει καί καταυγάζει τήν πλήρη, τελείαν, ἀλλά καί ἀπερινόητον ἑνότητα καί κοινωνίαν τῶν τριῶν ὑπερουσίων θείων Προσώπων ἐν τῆ μιᾶ θεία οὐσία καί θεία ἀγάπη.


Μετά τό Πανηγυρικόν θεῖον συλλείτουργον κατά τήν Παρασκευήν τῆς Διακαινησίμου (11.4.2009) εἰς τόν Καθεδρικόν ῾Ιερόν Ναόν τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς εἰς Μοβιλίτσαν Βράντσεα Ρουμανίας, Διακρίνονται ἐν μέσω τοῦ πρεσβυτερίου οἱ Σεβ/τοι ᾽Αρχιερεῖς Κιέβου κ. Σεραφείμ, Μπανκάου κ. Κασσιανός, Κιτίου κ. Παρθένιος, Μεσογαίας κ. Κήρυκος, Κένυας κ. Ματθαῖος καί Βράντσεα κ. Γερόντιος.

(ΤριαδικοΤοῦτο ἀκριβῶς τονίζει καί ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής λέγων: «Εἰκών ἐστί τοῦῦ Θεοῦ) ἡ ἁγία Ἐκκλησία, ὡς τήν αὐτήν τῶ θεῶ περί τούς πιστούς ἐνεργοῦσα ἕνωσιν». Ἀλλά καί ὁ Μέγας Φώτιος τό ἴδιον ὑπογραμμίζει: «Πρός ἑαυτήν μέν ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης, εἰ θέμις εἰπεῖν, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ, θέμις δέ τοῦτο λέγειν ἐπί τῆς ἀναπλάσεως, ὅτι τό «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ' ὁμοίωσιν» ἐπί τῆς πλάσεως εἴρηται· τῶ ἑνιαίω τῆς γνώμης βουλήματι, τήν ἀνάπλασιν τοῦ συντριβέντος διετίθετο πλάσματος».
Τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά, μόνον δι' αὐτῆς τῆς ἁγίας ἑνότητος ἐν τῆ Μιᾶ, Ἁγία, Καθολικῆ καί Ἀποστολικῆ Ἐκκλησία, αὐτῆς ἡ ὁποία ἀντανακλᾶ εἰς τήν ἑνότητα τῶν τριῶν Θείων Προσώπων, ἀξιούμεθα νά κοινωνοῦμεν (νά μετέχωμεν) τῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν, μόνον οὕτω μετέχομεν τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας. Δέν εἶναι ὅμως αὕτη ἡ ἑνότης ὡς μία συγκόλλησις διεσπασμένων καί συνένωσις τῶν «τό πρίν διεστώτων», ὅπως καταχρώμενοι τήν ρῆσιν λέγουν οἱ πάσης φύσεως οἰκουμενισταί, οὔτε ὅτι «εἴμεθα κεκλημένοι νά γίνωμεν ἡ Μία Ἐκκλησία», ὅπως φλυαροῦν εἰς τό «Π.Σ.Ε.» των, οὔτε ὅτι «εἶναι δυνατόν εἰς τό μέλλον νά διασπασθῆ καί διαιρεθῆ ἡ Ἐκκλησία», ὅπως διδάσκει ἡ αἱρετική διδασκαλία τῶν κλάδων, ἤ ἀκόμη, ὅπως «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» διδάσκουν οἱ τελευταῖοι ψευδοπαλαιοημερολογῖται οἰκουμενισταί. Ὅταν λέγωμεν ἑνότητα ἐν τῆ Ἐκκλησία, ἐννοοῦμεν τήν ἀδιάσπαστον ἑνότητα ἐν τῶ ἀδιαιρέτω σώματι τοῦ Χριστοῦ, ἐν τῆ Μιᾶ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται διά τῆς κοινῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας. Εἰς αὐτήν τήν Ἐκκλησίαν καλοῦνται νά προσέλθουν ἅπαντες. Τήν «καλήν ταύτην ὁμολογίαν» περί τῆς μοναδικότητος τῆς Ἐκκλησίας, τήν Ὁμολογίαν εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, παρέλαβεν ἡ Ἐκκλησία παρά τοῦ Χριστοῦ καί παρέδωκεν διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τήν διαφυλάττει «ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως», πανταχοῦ καί πάντοτε.
Ναί, ὁμολογοῦμεν μετά τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου: «Εἷς Κύριος, μία Πίστις, ἕν βάπτισμα», ἀλλά καί μετέχομεν ἐν Ἁγίω Πνεύματι, μόνον ἐάν διαφυλάσσωμεν ἀκεραίαν καί ἀκαινοτόμητον αὐτήν τήν Πίστιν. Μετέχομεν τῆς ἑνότητος καί κοινωνίας ἐν τῆ Ἐκκλησία, ἐάν εἴμεθα καί παραμένωμεν ἐν τῆ Ἀληθεία, κατά τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν. Διότι ἄλλως ἀλλοτριούμεθα αὐτῆς τῆς ἐν χάριτι κοινωνίας. Οἱ αἱρετικοί καί σχισματικοί, ἀποκόπτονται ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἐξέρχονται τῆς Κιβωτοῦ καί ἀπόλλυνται εἰς τά κύματα τοῦ κατακλυσμοῦ τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἀρνήσεως. Δέν εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δέν κοινωνοῦν μετά τοῦ Χριστοῦ, διότι δέν ἔχουν τό κύριον γνώρισμα τοῦ Ὀρθοδόξου, ἤτοι τήν καλήν Ὁμολογίαν τῆς Πίστεως, ἐπί τῆς Ὁποίας ὡς ἐπί πέτρας ὠκοδόμησεν τήν Ἐκκλησίαν Του ὁ Χριστός. Καί ἐφ' ὅσον δέν ὁμολογοῦν τήν ἀληθινήν Πίστιν δέν θά τούς ὁμολογήση ὁ Κύριος ἐνώπιον τοῦ Πατρός Του τοῦ ἐν Οὐρανοῖς, ὅπως ὁ ἴδιος μᾶς διαβεβαιοῖ.
Ὅπως κατά τό ἱερόν Συλλείτουργον τοῦ παρελθόντος ἔτους, εἰς αὐτόν τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, τοῦ ὁποίου τήν πρώτην ἐπέτειον ἑορτάζομεν Πανορθοδόξως σήμερον, ἐβιώσαμεν αὐτήν τήν ἐσωτερικήν μυστικήν ἑνότητα ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, οὕτω πάλιν βιοῦμεν, καί αὐτήν πόλιν ὁμολογοῦμεν καί κηρύσσομεν. Εἶναι ἡ ἑνότης ἡ ὁποία στηρίζεται εἰς τήν κοινήν Πίστιν καί Ὁμολογίαν, εἶναι αὐτό, τό ὁποῖον «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾶ καρδία» κατά τήν θείαν Λειτουργίαν Κλῆρος καί Λαός ὁμολογοῦμεν καί κηρύσσομεν. Αὐτήν τήν ἑνότητα ποτέ δέν ἀπώλεσαν αἱ τοπικαί ἡμῶν Ἐκκλησίαι, ἀκόμη καί εἰς τούς σκληρούς διωγμούς, ἀκόμη καί ὅτε εὑρέθησαν ἄνευ Ἐπισκόπων. Αὐτῆς τῆς ἁγίας ἑνότητος ἐξέπεσαν μόνον ὅσοι προσέβαλον ἤ ἠρνήθησαν τήν Ὁμολογίαν τῆς Πίστεως καί τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Αὐτοί εἶναι οἱ ἀνά τούς αἰῶνας αἱρετικοί καί σχισματικοί, ὅσοι ἠκολούθησαν τήν κατακεκριμένην αἴρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ καί ἐξαιρέτως οἱ ἐμπεσόντες εἰς τήν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ αἴρεσιν. Τρεῖς πτώσεις ξεχωρίζουν εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τοῦ Ἑωσφόρου, τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Πάπα μετά τῶν προστιθεμένων αὐτῶ διά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ σύγχρονοι ἀποστάται αἱρετικοί καί σχισματικοί αὐτῶν τάς πτώσεις συνεχίζουν. Ἐξέπεσαν, διότι «οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν», καθ' ὅσον «ἐάν ἦσαν μεθ' ἡμῶν, μεμενήκεσαν ἄν μεθ' ἡμῶν».
Οἱ Ὀρθόδοξοι παραμένομεν εἰς τήν κοινωνίαν καί ἑνότητα ἐφ' ὅσον διαφυλάσσομεν ἀκεραίαν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί Ὁμολογίαν. «Μένε ἐν οις ἔμαθες καί ἐπιστώθης», λέγει ὁ Ἀπόστολος, καί ἐπάγεται «εἰδώς παρά τίνος ἔμαθες». Ἀλλά καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ προτρέπει «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, καγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς». Καί κατά τόν Ἀπόστολον «εἴς τις οὐ φιλεῖ τόν Κύριον ἥτω ἀνάθεμα μαράν ἀθά». Ἡ Ἐκκλησία διά τῆς Ὑμνολογίας Της τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα μᾶς ἐκάλεσεν καί πάντοτε μᾶς καλεῖ νά συμπορευθῶμεν τῶ Χριστῶ εἰς τόν δρόμον τοῦ Γολγοθᾶ, καί νά συσταυρωθῶμεν Αὐτῶ». Καί κατ' αὐτήν τήν ἀναστάσιμον περίοδον συνεχίζει νά μᾶς καλῆ εἰς συνανάστασιν, «ἴνα καί συζήσωμεν Αὐτῶ», ἐνῶ ἠχεῖ καθαρώτερον, κατ' αὐτήν τήν περίοδον, καί ἡ προτροπή τοῦ λευχειμονοῦντος Ἀγγέλου πρός τάς Μυροφόρους Γυναῖκας: «Ἀλλ' ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καί τῶ Πέτρω, ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τήν Γαλιλαίαν».
Εἰς τήν σημερινήν «Γαλιλαίαν», εἰς τόν τόπον τῆς συναντήσεως τοῦ Χριστοῦ μετά τῶν μαθητῶν του, εὑρισκόμεθα καί ἡμεῖς σήμερον. Σήμερον, ὅπου «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν», ἑορτάζομεν καί τήν ἐν τῆ Ἐκκλησία ἁγίαν ἑνότητα τῶν τοπικῶν μας Ἐκκλησιῶν. Καί ὁμολογοῦμεν τήν κοινήν Πίστιν μας εἰς τόν Ἀναστάντα Χριστόν καί καλούμεθα καί ἡμεῖς νά κηρύξωμεν τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν αὐτήν τήν κοινήν Ὁμολογίαν. Αὐτήν τήν ὁποίαν ἐκήρυξαν οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ ἀπό τό ὑπερῶον τῆς Πεντηκοστῆς, αὐτήν τήν ὁποίαν ἐκήρυξαν καί ὡμολόγησαν μέχρις αἴματος οἱ ἅγιοι μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, αὐτήν τήν ὁποίαν διεφύλαξαν οἱ ἅγιοι Ὁμολογηταί μέχρι καί τῶν νέων Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως καί ἐν ἁγίοις ἀναπαυομένων Ματθαίου τοῦ Πρωθιεράρχου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Θεοδοσίου τοῦ Καυκάσου τοῦ ὁμολογητοῦ στάρετς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν τῆς Ρωσίας καί Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου τοῦ ἐκ Ρουμανίας καί ἐν Ἁγίοις Τόποις ἀσκήσαντος. Οὗτοι συνασκηταί ὄντες πρό ἑκατόν ἐτῶν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, ἔλαβον πνεῦμα δυνάμεως, ὥστε ὅταν ἐνέσκηψεν ἡ μεγάλη οἰκουμενιστική ἀποστασία, μέσω τῆς Παπικῆς — Οἰκουμενιστικῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας, εἰς τόν τόπον του ἕκαστος ὑπερμάχησεν τῆς ἱερᾶς Παρακαταθήκης καί ἀντετάχθη καί ἀντεπάλαισεν πρός τήν σύγχρονον ἐκκλησιομάχον αἴρεσιν. Αὐτῶν τήν καλήν Ὁμολογίαν ὁμολογοῦμεν καί ἡμεῖς σήμερον, καί ἐκείνων τούς ἱερούς ἀγῶνας συνεχίζομεν. Αὐτῶν αἱ προσευχαί καί δεήσεις ἐκίνησαν τήν Χάριν τοῦ Χριστοῦ, καί Αὐτή μᾶς συνήγαγε σήμερον, διό καί ὑπέρ αὐτῶν καί τῶν σύν αὐτοῖς συνομολογησάντων ἄς εἴπωμεν τό «Αἰωνία ἡ μνήμη». Καί ἄς τούς παρακαλῶμεν, ὅπως ἐκεῖνοι ὡμολόγησαν κατά τόν παρελθόντα αἰῶνα, τήν καλήν Ὁμολογίαν, ἔτσι καί ἡμεῖς σήμερον, δι' εὐχῶν των, νά συνεχίσωμεν τήν καθαράν Ὁμολογίαν ἐκείνων καί νά ἀνταποκριθῶμεν καί εἰς τήν προτροπήν τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, τήν ὁποίαν καί ἐκεῖνοι ἠκολούθησαν: «Φεύγετε ἀπό τῆς ψυχοφθόρου αἱρέσεως ἧς ἡ κοινωνία ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ».
Ε ΣωτΤέκνα ἐν κυρίω πνευματικά, σεῖς πού προσήλθατε μέ εὐλάβειαν καί ἀναστάσιμον εὐφροσύνην διά νά συνεορτάσωμεν τήν Ζωοδόχον Πηγήν, οἱ ἐκ Κύπρου, ἐξ Ἑλλάδος καί ἐξ ἄλλων χωρῶν προσκυνηταί, καί ὅσοι ἁπανταχοῦ τῆς Οἰκουμένης νοερῶς συμμετέχετε εἰς τήν σημερινήν ἑόρτιον ἐκδήλωσιν, ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ, ἴδωμεν τήν κρισιμότητα τῶν ἡμερῶν, ἐνωτισθῶμεν ὡς οἱ Πατέρες μας, τῆς φωνῆς τοῦὐαγγελίου καί ἄρωμεν τόν Σταυρόν τῆς Ὁμολογίας. Ἤτοι ἄς ἀγωνισθῶμεν παραμένοντες ἑνωμένοι ἐν τῆ Ἐκκλησία, πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καί Ὁδηγητρίας τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων. Λαμπρυνθῶμεν τῆ πανηγύρει, εὐφρανθῶμεν ἐπί τῆ Ἀναστάσει τοῦῆρος Χριστοῦ, ἐνισχυθῶμεν ἐν τῆ ἑνώσει ἡμῶν, καί συνεορτάζοντες Πάσχα ἱερόν καί σωτήριον, συγχωρήσωμεν πάντα τῆ Ἀναστάσει καί οὕτω βοήσωμεν. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ.

Σημειώνεται ὅτι τούς Σεβ/τους Ἀρχιερεῖς Ἑλλάδος καί Κύπρου, ἐσυνώδευσαν τόν μέν Σεβ/τον κ. Κήρυκον 13 Πρόσωπα ἐξ Ἀθηνῶν καί Λαρίσης ὡς καί Ὁσ/τος Μοναχός Θεόδωρος, τόν δέ Σεβ/τον κ. Παρθένιον 35 Πρόσωπα, ὡς καί ὁ πρεσβύτερος π. Μιχαήλ Ἰωάννου.
Ἅπαντες οἱ μεταβάντες Προσκυνηταί εἰς τήν μαρτυρικήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ἔτυχον ὅλως ἰδιαιτέρας ἀγάπης καί ἐξαιρέτου φιλοξενίας, ἐνῶ ἔκθαμβοι ἔβλεπον καί ἐβίουν τήν βαθεῖαν καί καθαράν Χριστιανικήν λατρείαν ἐκ τῆς ὁποίας πολλά ἐδιδάχθησαν.
Καί ἀπό τῆς θέσεως αὐτῆς ὅλοι οἱ προσκυνηταί ἐκφράζουν τάς ἐνθέρμους εὐχαριστίας των τόσον διά τήν ἐν γένει ἀγάπην καί Ἀβραμιαίαν φιλοξενίαν, ὅσον καί περισσότερον διότι ἡ βαθεῖα πνευματικότης εἰς τήν λατρείαν καί ἐν γένει ἡ ζῶσα καί καθαρά Πίστις ἔργω καί λόγω, ὑπῆρξαν πρότυπον πρός μίμησιν. Οἱ οἰκεῖοι Ἐπίσκοποι, ἀλλά καί σύσσωμος ἡ Ἱερά Σύνοδος καί οἱ Ἱερεῖς παρακαλοῦν νά προσεύχωνται νά μήν ἐπηρεάση τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας ἡ «νέα τάξις πραγμάτων», ἀλλά νά μείνουν ἀμόλυντοι διά νά διδάσκουν.

Μετά τό ἱστορικόν Συνοδικόν Θεῖον Συλλείτουργον εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ζωοδόχου Πηγῆς εἰς Μοβιλίτσαν, καθ' ὅ ἑωρτάσθη ἡ πρώτη ἐπέτειος τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως, τήν ἐπακολουθήσασαν Κυριακήν τοῦ Ἀντίπασχα (τοῦ Ἀπ. Θωμᾶ), ἔλαβεν χώραν καί δεύτερον Παναρχιερατικόν θεῖον Συλλείτουργον εἰς τήν ἕδραν τοῦ πολιοῦ Γέροντος Σεβασμιωτάτου κ. Κασσιανοῦ, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς θείας Ἀναλήψεως ἕδραν τοῦ Αἰδ/του π. Νικολάου. Κατ' αὐτό, ὁ ἐφημέριος π. Νικόλαος ἐχειροθετήθη εἰς Πρωτοπρεσβύτερον, ὁ δέ εὐλαβέστατος υἱός του Νικόλαος εἰς Ἀναγνώστην.
Τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας ἔλαβεν χώραν εἰς τόν ἴδιον Ἱ. Ναόν ἡ Γ΄ Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἡ ὁποία συνεδρίασεν ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ Σεβ/του Βράντσεα κ. Γεροντίου, ἐνῶ καθήκοντα Ἀρχιγραμματέως ἀνετέθησαν εἰς τόν Σεβ/τον Κέννυας κ. Ματθαῖον μέ βοηθόν τόν Ὁσ/τον Μοναχόν π. Θεόδωρον.
Μετά τήν προσευχήν καί τήν προσφώνησιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Βράντσεα κ. Γεροντίου, τόν λόγον ἔλαβεν ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος, ὅστις ἀνεφέρθη εἰς τάς ἐργασίας τῶν δύο προηγηθεισῶν Πανορθοδόξων Συνόδων καί συγκεκριμένως εἰς τό Κατηγορητήριον καί κλῆσιν πρός ἀπολογίαν τῶν Νικολαϊτῶν, οἱ ὁποῖοι μέχρι σήμερον δέν ἀνταπεκρίθησαν, διότι καταφανέστατα τό ἀποτολμηθέν ἔγκλημά των κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς εἶναι πλέον τετελεσμένον καί καταβοᾶ εἰς βάρος των ὡς βλασφήμων κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος… Καί καταλήξας εἶπεν, θά κάνωμεν ὑπομονήν νά ἀποστείλωμεν, ἄν χρειασθῆ καί τάς Β΄ καί Γ΄ Κλήσεις καί κατόπιν θά συνεδριάση ἡ Ἱερά Σύνοδος ὡς Συνοδικόν Δικαστήριον, ὅπως αὐτό θά ὁρισθῆ ὑπ' Αὐτῆς.


῾Η Γ' Συνεδρίασις τῆς Πανορθοδόξου ῾Ιερᾶς Συνόδου διά τό ἔτος 2009, ἡ ὁποία Συνεδρίασεν τό ἐσπέρας τῆς 13ης ᾽Απριλίου εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν Ἀναλήψεως καί εἰς τήν ῾Ιεράν Μητρόπολιν Μπανκάου.

Κατόπιν ἐνημέρωσεν τούς Ἁγίους Συνοδικούς ἐπί τῆς ἐκβάσεως τήν ὁποίαν εἶχον αἱ δύο ἀγωγαί τοῦ ἐν ἀργία τελοῦντος Ἱερομονάχου κ. Ἰγνατίου Δάσσιου κατά τῶν ὑπευθύνων τῆς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΟΗΣ» καί ἐπέμεινεν εἰς τήν δεοντολογίαν αὐτῆς τῆς διώξεως, ἡ ὁποία δέν ἦτο ἄλλη παρά νά μήν ὑπάρξη ἡ Κανονική καί Ὀρθόδοξος ἀντιμετώπισις τῶν ἀκύρων πράξεων περί καθαιρέσεων κ.λπ., ἤτοι, νά μήν κατελέγχωνται τά κατά τῆς Ἐκκλησίας πονηρά αὐτῶν ἔργα. Καί κατέληξεν ὅτι τό θέμα τό ὁποῖον ἀντιμετωπίζομεν ὡς ταπεινοί Διάκονοι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶναι κοινόν θέμα ὅλων τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν, ὅπως καί ἄλλα παράλληλα θέματα τῶν λοιπῶν Ἁγίων Τοπικῶν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησιῶν, εἶναι ὅλα κοινά θέματα, διότι εἶναι ΜΙΑ ἡ πολεμουμένη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Ἐπίσης ἀναφερθείς εἰς τάς ψευδεῖς κατηγορίας τῶν Νικολαϊτῶν διά νά προβοῦν εἰς «ἀφορισμούς», «ἀργίας» καί «καθαιρέσεις», προσδιώρισεν τήν θέσιν τοῦ θεολόγου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη περί «πρώτης Ἀνάρχου καί τελείας Ἐκκλησίας ἥτις, ὡς ἐκήρυξεν, εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἑνότης τῆς ὑπερουσίου Ἁγίας Τριάδος καί ὅτι ἡ Κοινωνία καί Ἑνότης τῶν πιστῶν μετά τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῶ καί μεταξύ των εἶναι κατ' εἰκόνα καί «ὁμοίωσιν τῆς Τριαδικῆς». Περί τῆς Ὀρθοδοξίας τῆς θέσεως ταύτης ἀνέφερεν ὀλίγας μόνον Κυριακάς — Ἁγιογραφικάς καί Πατερικάς Μαρτυρίας, ἀλλά καί μεγάλων Δογματολόγων.
Ἐπ' αὐτῶν οἱ Σεβ/τοι κ. κ. Γερόντιος καί Ματθαῖος ἐτόνισαν ὅτι δέον ὅπως τό ταχύτερον ἀντιμετωπισθοῦν Ἱεροσυνοδικῶς αἱ καταφανεῖς ψευδοκατηγορίαι τόσον τῶν Νικολαϊτῶν εἰς τήν Ἑλλάδα, ὅσον καί αἱ μόλις κυκλοφορήσασαι κατηγορίαι κατά τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, αἱ ὁποῖαι ὅλαι εἶναι σπασμωδικαί, καταχρηστικαί καί ἄδικοι, δηλαδή συκοφαντικαί.
Ὁ Σεβ/τος κ. Ματθαῖος ὑπεγράμμισεν ὅτι κατηγορίαι ὡς αἱ κατά τοῦ Πανοσιολογιωτάτου π. Ἀμφιλοχίου καί τῶν λοιπῶν, ἀλλά καί κατά τῆς χειροτονίας τοῦ Μακαριστοῦ Βίκτωρος, δέον νά ἀντιμετωπισθοῦν τό συντομώτερον διότι οἱ ἐπιτήδειοι εὑρίσκουν τήν εὐκαιρίαν νά προπαγανδίζουν καί νά παραπλανοῦν τούς ἀπληροφορήτους.
Ὁ Σεβ/τος κ. Γερόντιος, ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος, ἔδωκεν ἀμέσως τήν ἀπάντησιν τονίσας ὅτι ἕκαστος καί ἀπό κοινοῦ πρέπει νά μεταφερθῶμεν ἐν τόπω καί χρόνω, ἐννοῶν τούς διωγμούς ἀπό τό κομουνιστικόν καθεστώς καί πρό πάντων ὅτι ὁ μακαριστός Βίκτωρ, ὅπως ἀκριβῶς καί ἡμεῖς, προσῆλθεν ὡς Γνήσιος Ὀρθόδοξος καί ὡς τοιοῦτος παρέμεινεν μέχρι τέλους. Τό γεγονός αὐτό τῆς Ὀρθοδοξίας ὀρθῶς ἐλήφθη ἐξ ἀρχῆς σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν καί μνημονεύεται ρητῶς καί εἰς τήν σχετικήν Πρᾶξιν — Ἀπόφασιν τῆς Μητροπολιτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τήν 1/14.4.2008. Διά τήν τελικήν ἀντιμετώπισιν αὐτῶν τῶν θεμάτων ἐπροτάθη τριμελής Ἐπιτροπή.
Ἕτερον θέμα τό ὁποῖον ἀπησχόλησεν τήν Πανορθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον ἦσαν οἱ τίτλοι τῶν Ἐπισκόπων Ρουμανίας καί Κένυας.
Ἐν προκειμένω ὁ Σεβ/τος κ. Γερόντιος θά φέρη τόν τίτλον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί ὁ Σεβ/τος κ. Κασσιανός τοῦ Ἐπισκόπου.
Ὅσον ἀφορᾶ τόν Σεβ/τον κ. Ματθαῖον, κατ' ἀρχάς ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀνήγαγεν τήν Ἐπισκοπήν Κένυας εἰς Μητρόπολιν εἰς τόν ἴδιον δέ ἔδωκεν τόν τίτλον τοῦ Μητροπολίτου.
Κατόπιν, ὁ Σεβ/τος Κιέβου κ. Σεραφείμ ἀνεφέρθη εἰς Κανονικά καί Πνευματικά θέματα, τά ὁποῖα τόν ἀπασχολοῦν καί ἐζήτησεν τήν γνώμην τῆς Ἱερᾶς Συνόδου…
Ἐτέθησαν καί ἕτερα θέματα ὡς τῆς ἐν Χριστῶ ἤ μή συμβιώσεως τινῶν ἀνδρογύνων, τῶν μεταμοσχεύσεων, «μικροτσίπς» εἰς τά μικρά παιδία καί τοῦ τρόπου ὁ ὁποῖος ἐνδείκνυται μέ δεδομένην τήν σύγχρονον «νέαν τάξιν πραγμάτων» εἰς τάς κατά τόπους σχισματικάς Ἐκκλησίας. Ἐφ' ὅλων αὐτῶν τῶν θεμάτων δέν ἐλήφθησαν ἀποφάσεις.
Τά Πρακτικά ἀπεφασίσθη ἀφοῦ καθαρογραφοῦν ὑπό τοῦ Ἀρχιγραμματέως Σεβ. κ. Ματθαίου, κατόπιν, μερίμνη τοῦ Σεβ/του Κιτίου κ. Παρθενίου, νά μεταφρασθοῦν εἰς τήν Ρουμανικήν γλῶσσαν, μερίμνη δέ τοῦ π. Ἀνδρέου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τήν Ρωσικήν γλῶσσαν.