Πόσοι ἀπό ἡμᾶς τούς Χριστιανούς, πόσοι καί πόσας φοράς, μέ ἰδιαίτερον τρόπον ὁ καθείς, δέν εἴπομεν πρός τόν Θεόν: «Πάτερ ἡ ζωή πού μοῦ ἔδωκες μοῦ ἀνήκει καί θέλω νά τήν ζήσω ὅπως ἀρέσει εἰς ἐμένα»!
Πόσοι ὅμως καί ἀπό τήν ἄλλην πλευράν δέν εἶπομεν πάλιν πρός τόν Θεόν Πατέρα: «Πάτερ διατί ξαναβάζεις στό σπίτι αὐτό τό Ἄσωτο παιδί σου», καί ἀρχίζομεν τήν ἔστω δικαίαν κατάκρισιν, ὅπως ἐκεῖνος ὁ Πρεσβύτερος υἱός τῆς παραβολῆς, ἀλλά καί τήν καυχησιολογίαν ὡς ὁ Φαρισαῖος! «Ἐγώ ἔτσι, ἐγώ ἀλλοιῶς, ἐγώ ἐκεῖνο, ἐγώ τό ἄλλο, ἐγώ νηστεῖες καί καθήκοντα καί, καί, καί,… Ἐνῶ αὐτός ἤ αὐτή εἶναι…!».
Ἀγαπητοί, ἡ κρίσις δέν ἔχει δοθεῖ εἰς ἡμᾶς, ἀλλά τήν ἐκράτησεν ὁ Θεός, μᾶλλον ἐδόθη εἰς τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, εἰς τόν Σωτῆρα μας Χριστόν! Μή τήν «ἁρπάζομεν» διότι αὐτό εἶναι τό πιό μεγάλον ἁμάρτημα! Οὔτε καί νά μισῶμεν τούς ἁμαρτωλούς ἀδελφούς μας! Νά «μισῶμεν» μόνον τήν ἁμαρτίαν καί πρῶτα τήν ἰδικήν μας, ἐνῶ τόν ἁμαρτωλόν, τόν Ἄσωτον ἀδελφόν μας ὀφείλομεν νά τόν ἀγαπῶμεν καί νά προσευχώμεθα δι' αὐτόν.
Μά θά πῆτε, καί τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ; Τούς ἀρνητάς; Τούς προδότας; Τούς σχισματοαιρετικούς; Τούς βλασφήμους; Τούς Ἐκκλησιομάχους; Αὐτούς πῶς θέλει ὁ Θεός νά τούς ἀντιμετωπίζωμεν; Καί μέ πολλήν ἀντικειμενικότητα, αὐτός ὁ ὁποῖος λέγει ταῦτα, ἀρχίζει νά παρουσιάζη ὅλους τούς κατά τάς τελευταίας δεκαετίας σχισματοαιρετικούς καί Ἐκκλησιομάχους καί οὐσία Χριστομάχους, κατ' ἀρχάς τούς Ἐπισκόπους!..
Καί αὐτούς ὀφείλομεν νά τούς ἀγαπῶμεν, ἤ μᾶλλον αὐτούς ὀφείλομεν περισσότερον καί θερμότερον νά τούς ἀγαπῶμεν, ἐνῶ παραλλήλως θά ἀπομακρυνώμεθα ἀπό τήν ἁμαρτίαν τῆς προδοσίας των κατά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του! Ἀντιθέτως λοιπόν πρός τήν τοιαύτην συμπαθῆ συμπεριφοράν μας πρός τά συγκεκριμένα πρόσωπα, (Ἐπισκόπους Ἱερεῖς Μοναχούς καί ἁπλοῦς χριστιανούς), τήν προδοσίαν των καί τήν ἁμαρτίαν γενικώτερον, ΟΦΕΙΛΟΜΕΝ νά τήν μισῶμεν καί ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΛΕΓΧΩΜΕΝ, διότι ἡ τυχόν σιωπή μας ἀφ' ἑνός ἀποτελεῖ ἐκ μέρους μας μίαν μορφήν συμπράξεως εἰς τήν προδοσίαν των, καί ἀφ' ἑτέρου δέν δίδεται ἡ εὐκαιρία εἰς τούς ἀγνοοῦντας καί πλανωμένους νά λάβουν τά μέτρα των, νά διαχωρίσουν τάς εὐθύνας των, καί κατελέγξουν καί αὐτοί τήν βδελυράν προδοσίαν των.
Εἰς τά πλαίσια αὐτά, καίτοι εἴμεθα ὁ ἔσχατος ὅλων, ὅμως καθ' ὅλην τήν μακράν διακονίαν μας εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ὡς λαϊκός θεολόγος, ὡς ἐλάχιστον μέλος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἠναγκάσθημεν ὅπως ἀδιακόπως κατελέγχωμεν τά προδοτικά κινήματα καί τούς ἀμετανοήτους προδότας(1) κατά τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι κατά τόν παρελθόντα 20όν αἰῶνα, ἀλλά καί τόν παρόντα τόν 21ον δέν ὑπῆρξαν ὀλίγοι.
Κατηλέγξαμεν, χάριτι Χριστοῦ, τόν Νεοημερολογιτισμόν, ἤτοι, τήν Πατριαρχικήν Σύνοδον τῆς Κων/λεως, διά τό ἀπολύτως Σατανικόν ἐκεῖνο κείμενόν της, τό ὁποῖον ἐξέδωκεν τό 1920 ὡς «Ἐγκύκλιον πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ»! Ὁποῖον βδέλυγμα, ὁποῖον κατάντημα!..
Κατηλέγξαμεν ἐπίσης τό περιβόητον ὡς «Πανορθόδοξον Συνέδριον τῆς Κων/λεως, Μάϊος — Ἰούνιος 1923», ὡς Μασωνικόν καί Οἰκουμενιστικόν. Αἰσχρόν ἐστί καί λέγειν περί αὐτοῦ!
Κατηλέγξαμεν τά τεχνάσματα καί τάς δικτατορικάς συμπεριφοράς τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, δι' ὦν ἐπέβαλεν ἐν τῆ πράξει τήν «Ἐγκύκλιον τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τοῦ 1920», τάς ἀποφάσεις τοῦ Μασωνικοῦ συνεδρίου τῆς Κων/λεως τοῦ 1923 καί κατεπάτησεν τάς Ἁγίας Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ 16ου αἰῶνος, ἐπί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Β΄ τοῦ Τρανοῦ καί τάς Ἀποφάσεις των, ἔναντι τῆς Παπικῆς Καινοτομίας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.
Κατηλέγξαμεν τάς μεθοδείας τοῦ ἰδίου τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, προκειμένου νά ἐξαπατήση καί ἐπιβάλη ὁλοκληρωτικῶς τήν Παπικήν Νεοημερολογιτικήν Καινοτομίαν, ἡ ὁποία ὑπηρέτησεν καί ὑπηρετεῖ τυφλῶς τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Κατηλέγξαμεν τήν σχετικήν «Διδακτορικήν Διατριβήν» τοῦ ἤδη ἀποβιώσαντος Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη καί οὐσία τούς Καθηγητάς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης!.. Ἐάν τοιαῦται ἦσαν ὅλαι αἱ ἐπιστημονικαί Διατριβαί, καί τόσον ἀνευθύνως καί ἀντιεπιστημονικῶς ἐνεκρίνοντο, τότε οὐαί καί ἀλλοίμονον!..
Κατηλέγξαμεν τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ Φλωρινισμοῦ, ὡς τήν χείρονα Οὐνίαν τοῦ ἐν Ἑλλάδι Νεοημερολογιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος Νεοημερολογιτισμός ἐνθουσιωδῶς τόν προέβαλεν, τόν ἐνίσχυσεν, ἀλλά καί τόν «ἐπολλαπλασίασεν» — κατεκερμάτισεν, διά νά πλήξη, μέ τήν πληθύν τῶν σχισματικῶν Παλαιοημερολογιτικῶν Παρατάξεων, ψευδοσυνόδων καί ψευδεπισκόπων, τήν ἀπό τό 1924 Μίαν, Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.
Κατηλέγξαμεν τάς ἀπεγνωσμένας ἀποπείρας ὅλων αὐτῶν διά νά πλήξουν τήν Γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί μέσω αὐτῆς νά πλήξουν καί τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν Αὐτῆς.
Κατηλέγξαμεν τήν συμμαχίαν Φλωρινικῶν καί ἐπιόρκων «Ματθαιϊκῶν» (ἐγκαθέτων τῶν πρώτων καί κατ' ἐπέκτασιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ…), οἱ ὁποῖοι ἀπό κοινοῦ ἀνέλαβον νά ὁλοκληρώσουν τό Σατανικόν σχέδιόν των, προκαλέσαντες τά δύο ἕτερα σχίσματα, ἐκεῖνο τῶν πέντε κατά τό 1995 καθώς καί τό παρόν τῶν Νικολαϊτῶν 2005, οἴτινες μετήλλαξαν τήν κατά Ὀκτώβριον 1971 (ἐν Ἑλλάδι) γενομένην δεκτήν Συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν καί ἔτσι ἀπώλεσαν οἱ ἴδιοι τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν καί ἐξέπεσον τἡς Ὁμολογίας καί ἐξῆλθον ὡς σεσηπότα μέλη. Τοῦτο ὅλον ὑπέστησαν ἐν τῆ ἀφροσύνη των νά ὑπηρετήσουν τήν νέαν τάξιν πραγμάτων, ἐξαλείφοντες τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἀλλά καί μέσω αὐτῆς καί τήν Ἐκκλησιολογίαν -Ὁμολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Κατηλέγξαμεν καί τάς δύο αὐτάς ὠργανωμένας ἀποπείρας προδοσίας, ἤτοι, ἀφ' ἑνός τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν, οἱ ὁποῖοι, δι' αὐτόν μας τόν ἔλεγχον, μᾶς «ἐπαρασημοφόρησαν», μέ ἐκεῖνον τόν «ἀφορισμόν» (1993), τοῦ τότε Ἀττικῆς Ματθαίου Μακρῆ!.. καί ἀφ' ἑτέρου τῶν πολύ χειροτέρων ἐκείνων, ἤτοι, τῶν Νικολαϊτῶν, εἰς τό ὁποῖον προσετέθη καί ὁ ἐν ἀργία τελῶν Ἱερομόναχος Ἰγνάτιος Δάσσιος, μέ ἀποτέλεσμα καί πάλιν νά μᾶς «παρασημοφορήσουν» μέ ἕναν δεύτερον, τήν φοράν αὐτήν «συνοδικόν ἀφορισμόν» τόν Φεβρουάριον τοῦ 2002!..
Αὐτά τά δύο τελευταῖα κινήματα καί προηγουμένως τό Φλωρινικόν, ἀπολύτως ταυτόσημα, ἔπληξαν τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων, ἐνῶ ἀπέδειξαν πόσον ὑποχείριοι τοῦ ἀντιχρίστου Διαβόλου ὑπῆρξαν (καί συνεχίζουν!..) ὅλοι οἱ πρωτεργάται αὐτῶν τῶν κινημάτων. Τοῦτο δέ ὅλον διότι ὁ ἀντίδικος δέν ἀνέχεται τήν παρουσίαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅταν μάλιστα ἤδη ἔχει ἐπιβάλει τό «κράτος» του ὡς τρόπον ζωῆς καί εἰς τούς ὀρθοδόξους, καί ζητεῖ ὁπωσδήποτε νά τούς σφραγίζει καί μέ τήν εὐθεῖαν ἄρνησιν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, μέσω τῆς ἀρνήσεως καί προδοσίας τῆς πίστεως, ἤγουν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Εἰς τήν τελευταίαν σκηνήν αὐτῆς τῆς τραγωδίας ἔλαβον μέρος καί τά ἀποσχισθέντα μέλη ἐκ τῆς Ἀδελφότητος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων — Τιμίου Σταυροῦ Ραψάνης Λαρίσης, ἤτοι ὁ ἐν ἀργία διατελῶν Ἱερομόναχος Ἰγνάτιος, ὁ Ἱεροδιάκονος Βαρθολομαῖος καί ὁ ἀρχαιότερος αὐτῶν εἰς τήν Ἀδελφότητα ὑπό τόν Ἱερομόναχον π. Ἀμφιλόχιον, ὁ Μοναχός Ἀγαθάγγελος, οἴτινες σήμερον ἐμφανίζονται ὑπό ἄλλον ὄνομα καί ἰδιότητα! Εἰδικώτερον ὁ ἐν ἀργία διατελῶν Ἱερομόναχος Ἰγνάτιος, (ἐμφανίζεται πρό πολλοῦ ὡς «Μητροπολίτης»!..), ἔθεσεν ὡς σκοπόν νά φιμώση ἤ καί νά σταματήση τό ἔργον τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς», ὡς ἐπισήμου Δημοσιογραφικοῦ ὀργάνου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διά νά μήν κατελέγχεται ἡ προδοσία τοῦ κινήματος εἰς τό ὁποῖον ἔθεσεν τόν ἑαυτό του! Αὐτό τό κίνημα, ὑπό τόν πρ. Πειραιῶς κ. Νικόλαον Μεσσιακάρην καί τόν πρ. Ἀργολίδος κ. Παχώμιον Ἀργυρόπουλον, χεῖρον παντός προηγουμένου, ἐπεχείρησεν, (τουλάχιστον διά τά μέλη του, φερόμενα ὡς Ἐπίσκοποι καί Ἱερεῖς ἀλλά καί τούς ὀπαδούς των) καί ΜΕΤΗΛΛΑΞΕΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΣΤΟΙΧΕΙΩΣΕΝ κατά τόν πλέον ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ ΤΡΟΠΟΝ, τήν κατ' Ὀκτώβριον 1971, γενομένην δεκτήν ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικήν εὐχήν εἰς ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΤΩΝ ΩΣ ΕΠΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ. Ὁ Σατανικός τρόπος των χαρακτηρίζεται:
α) Ἐκ τοῦ Σατανικοῦ ψεύδους — ἀπάτης, ὅτι δῆθεν ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐδέχθη χειροθεσίαν κατά τό 1971. Ὅσον καί ἄν ὁ διάβολος λυσσᾶ νά περάση τήν συγχωρητικήν εὐχήν ὡς χειροθεσίαν δέν θά τό κατορθώση ποτέ, διότι εἰς τήν Ἑλλάδα ποτέ δέν ἔγινεν τοῦτο. Εἴμεθα αὐτόπται καί αὐτήκοοι τῶν πραγματικῶν γεγονότων.
β) Ἐκ τῆς ψευδοῦς καί ὑποκριτικῆς ΚΕΝΗΣ ὁμολογίας, ὅτι δῆθεν κρατοῦν τήν Ὁμολογίαν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καί πάλιν ὁ Διάβολος μετασχηματιζόμενος εἰς Ἄγγελον φωτός!
γ) Ἐκ τῆς ὁμοίως ψευδοῦς καί ὑποκριτικῆς δηλώσεως ὅτι δῆθεν κέκτηνται τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 ὑπό τοῦ Ἀοιδίμου Ἀρχιερέως Βρεσθένης Ματθαίου. Ἀκριβῶς αὐτήν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἐλύσσαξαν νά προσβάλουν καί διακόψουν, ὅπερ ἐπέτυχον διά τούς ἑαυτούς των καί μόνον.
δ) Ἐκ τῆς δηλώσεως ὅτι ἀποκηρύσσουν καί ἀπομακρύνουν, ἤτοι, καταδικάζουν τήν χειροθεσίαν, τήν ὁποίαν ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΑ δηλώνουν ὅτι ἐδέχθησαν οἱ Ἀρχιερεῖς τό 1971 ἐν Ἑλλάδι!.. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τό «μυστήριον τῆς Ἀνομίας των», ἤτοι τοῦ Ἀντιχρίστου! Καταδικάζουν, ἀπομακρύνουν καί ἀποκηρύσσουν κάτι τό ὁποῖον δέν ἐγένετο ποτέ εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀπάτης εἶναι ὅτι ἐπεκάθησεν ἐπί τῶν κεφαλῶν των ἡ ἀνυπόστατος «χειροθεσία», τήν ὁποίαν οἱ ἴδιοι ὑπεστασίασαν μόνον διά τούς ἑαυτούς των!
Μετά ἀπ' αὐτό διερωτᾶται κάθε λογικός ἄνθρωπος, τί ἀφῆκαν οἱ ἐσκοτισμένοι οὗτοι νά ἐνεργήση ὁ Ἀντίχριστος, (ὅταν θά ἐμφανισθῆ προσωπικῶς), ἐκτός ἀπό τό νά θέση τήν σφραγίδα του εἰς τά «κούτελά» των, ἀπό τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι ἔσβησαν τήν σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;

Δι' αὐτόν, τόν χάριτι Χριστοῦ, 40ετῆ ἔλεγχον — ἀγῶνα μας, μετά τάς συκοφαντίας, «ἀφορισμούς» κ.λπ., ἐξώθησαν τόν θέμις εἰπεῖν «υἱόν» μας κ. Ἰγνάτιον Δάσσιον, νά κινήση καί ἔνδικα μέσα πρός ἐκφοβισμόν καί φίμωσίν μας! Τό πρόσωπον αὐτό ἐντός τοῦ 2008 ἐκίνησε κατά τοῦ Ἐκδότου, τοῦ Διευθυντοῦ καί τῆς Συντακτικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς», δύο Ἀγωγάς ἐνώπιον τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν, μέ τήν αἰτίασιν ὅτι ἐδημοσιεύσαμεν κατ' αὐτοῦ ψεύδη καί συκοφαντίας, μέ τά ὁποῖα ἐθίξαμεν τήν τιμήν καί ὑπόληψίν του ὡς ἀτόμου, [ὄχι προσώπου(!)], καί ὡς «Μητροπολίτου»!!! Μέ τάς δύο Ἀγωγάς του ἐζήτει διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς τιμῆς του νά πληρώσωμεν εἰς τόν ἴδιον 1.500.000 εὐρώ συνολικῶς!!! Ναί, ἕν Ἑκατομμύριον Πεντακοσίας χιλιάδας ΕΥΡΩ!.. (Ἄλλως 510.000.000, πεντακόσια δέκα ἑκατομμύρια δραχμάς). Ὅλον δέ τοῦτο διότι κατηλέγξαμεν τήν συμπεριφοράν του εἰς ὅ,τι καί ὅ,σον ἀφορᾶ τήν Πίστιν, δηλαδή τήν προδοσίαν κατά τῆς Ἐκκλησίας! Τό ἱστορικόν αὐτῆς τῆς ὑποθέσεως ὅπως ἐκινήθη καί ὅπως ἐξελίχθη, εἶναι δημοσιευμένον εἰς τούς τόμους 2007 καί 2008·(2), τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς», ἀλλά καί εἰς τάς «Προτάσεις» τάς ὁποίας εἶχον καταγράψει οἱ συνήγοροί μας καί τάς ὁποίας θά κατέθετον μετά τῶν γραπτῶν Μαρτυρικῶν Καταθέσεων κατά τήν 19ην Μαρτίου εἰς τό Δικαστήριον.
Μετά ἀπό δύο ἀναβολάς, τάς ὁποίας ἀπό κοινοῦ ἐζητήσαμεν καί ἐδόθησαν, προκειμένου νά συνεκδικασθοῦν αἱ δύο διαδοχικῶς ὑποβληθεῖσαι ἀγωγαί, ὡρίσθη ὡς τελική δικάσιμος ἡ 19η Μαρτίου 2009. Προηγουμένως ὅμως τῆς ὑποθέσεως, ὡς καθαρῶς ἀφορώσης θέματα Πίστεως καί Ὁμολογίας, ἤ ἄλλως ἀντιμετώπισιν ὠργανωμένης καί ἀποφασιστικῆς Προδοσίας, μέ τό θέμα ἠσχολήθη ἡ Πανορθόδοξος Ἱερά Σύνοδος, ἡ συγκληθεῖσα τήν 4/17.2.2009. Αὕτη ἀφοῦ εἰς τά πλαίσια τῶν ἁρμοδιοτήτων της, ἐμελέτησεν τό θέμα ἐξέδωκεν τήν μέ Ἀρ. Πρ. 410/4/ 17.2.2009 Ἀπόφασίν της ἔχουσαν οὕτω:

Α.Π. 410

«ΘΕΜΑ: Ἐπί τῶν Ἀγωγῶν τοῦ κ. Ἰγνατίου Δάσσιου εἰς τό Πολυμελές Πρωτοδικεῖον Ἀθηνῶν. (Α.Κ.Δ. 1616/2008 καί 5087/2008).
Ἡ Ἱερά Σύνοδος λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν:
1ον. Τάς μέ ἀριθμούς καταθέσεως 1616/2008 καί 5087/2008 δύο Ἀγωγάς τοῦ κ. Ἰγνατίου Δάσσιου κατά Κληρικῶν καί Λαϊκῶν μελῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διά δημοσιεύματα εἰς τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ».
2ον. Τά δημοσιεύματα εἰς τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ», ἐπί τῶν ὁποίων ἐστηρίχθη ὁ ἐνάγων, ἤτοι:
α) Τήν ὑποσημείωσιν (8) εἰς τάς σελίδας 237—238 τῆς «Ο.Π.» Ἀρ. τ. 176 Ἰούλιος -Αὔγουστος 2007, Τόμος 18ος, καί
β) Ἄρθρον, τοῦ Διευθυντοῦ τῆς «Ο.Π.» ἐν σελίδι 25 ὡς καί τήν Β΄ ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ ΤΟΥ Μητροπολίτου κ. Κηρύκου ἐπί τῆς ὑπ' ἀριθμ. 3282/28.11.2007, «Καθαιρέσεώς» του εἰς τάς σελίδας τῆς «Ο.Π.» 26-35 Α.Τ. 179 Ἰανουάριος — Φεβρουάριος 2008, Τόμος 19ος.
3ον. Τήν Ἀπαντητικήν Ἐπιστολήν τοῦ Διευθυντοῦ τῆς «Ο.Π.» πρός τόν ἐνάγοντα, δημοσιευθεῖσαν εἰς τό αὐτό περιοδικόν εἰς τάς σελ. 147-160 τοῦ Τεύχους 180 Μάρτιος — Ἀπρίλιος 2008, Τόμος 19ος.
4ον. Τήν ὑπό τοῦ Δ/ντοῦ τῆς «Ο.Π.» ΑΝΑΚΛΗΣΙΝ τῆς ὑπ' ἀριθμ. (8) ὑποσημειώσεως, δημοσιευθεῖσαν εἰς τό αὐτό περιοδικόν, εἰς τάς σελ. 243-246 τοῦ ὑπ' ἀρ. 181 Τεύχους, Μάϊος — Ἰούνιος 2008, Τόμος 19ος.
5ον. Τήν Δευτέραν Ἐπιστολήν τοῦ Δ/ντοῦ τῆς «Ο.Π.» πρός τόν ἐνάγοντα, δημοσιευθεῖσαν ἐπίσης εἰς τό αὐτό Περιοδικόν καί εἰς τάς σελ. 374-387 τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 183 Τεύχους Σεπτεμβρίου — Ὀκτωβρίου 2008, Τόμος 19ος.
6ον. Τήν ὑπ' ἀριθμ. Πρ. 94/10.7.2008 ἐπιστολήν τοῦ Ἱερ/χου π. Ἀμφιλοχίου πρός τόν κ. Ἰγνάτιον, δημοσιευθεῖσαν ἐπίσης εἰς τό αὐτό περιοδικόν καί εἰς τάς σελίδας 323-331, Ἀρ. Τ. 182 Ἰούλιος — Αὔγουστος 2008 Τόμος 19ος.
7ον. Τά πραγματικά καί σαφῆ δεδομένα τοῦ κινήματος τῆς σχισματοαιρετικῆς Ἐκκλησιομάχου ὁμάδος ὑπό τόν πρώην Πειραιῶς κ. Νικόλαον Μεσσιακάρην, εἰς τό ὁποῖον ἐνέταξεν τόν ἑαυτόν του ὁ κ. Ἰγνάτιος καί παρ' οὗ ἐπισκοποποιήθη, καί
8ον. Λαβοῦσα ἰδιαιτέρως ὑπ' ὄψιν τήν ὑπό τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀντιμετώπισιν τῶν ἀπ' ἀρχῆς καί ἀνά τούς αἰῶνας Φαρισαίων καί πάσης φύσεως σχισματοαιρετικῶν.
Συσκεψαμένη, καθά ὑποχρεοῦται ἁρμοδίως, Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως.
Α΄ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ τάς πράξεις τῶν δύο προσφυγῶν τοῦ Ἱερ/χου καί ἤδη φερομένου ὡς Μητροπολίτου Λαρίσης κ. Ἰγνατίου Δάσσιου, ἐνώπιον τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν καί δή μέ τάς συγκεκριμένας αἰτιάσεις καί τά συγκεκριμένα οἰκονομικά αἰτήματα, διότι:
α) Αἱ ἐν αὐταῖς αἰτιάσεις δι' ἅς προσέφυγεν εἰς τά δικαστήρια εἶναι ἀλυσιτελεῖς καί ἀβάσιμοι διότι ἔχουν Ἐκκλησιαστικόν — Δογματικόν χαρακτῆρα καί ἔκφρασιν, καί εἰς καμμίαν περίπτωσιν δέν ἐστόχευον εἰς προσβολήν προσωπικότητος, ἀναφέρονται δέ εἰς παρεκκλίσεις ἐπί θεμάτων Πίστεως τελεσθείσας δημοσίως παρά δημοσίου Προσώπου, διό ὁ δημόσιος ἔλεγχος εἶναι ἐπιβεβλημένος καί δέν εἶναι συκοφαντικαί ἀλλ' ἀπολύτως ἀληθεῖς.
β) Ὁ ἐνάγων, καίτοι Κληρικός, προέβη εἰς τάς ἀγωγάς ἀποκλειστικῶς διά νά πορισθῆ χρήματα παρά βιοπαλαιστῶν ἀλλά καί ἀναργύρων Κληρικῶν καί Λαϊκῶν.
γ) Τό ὅλον γεγονός ἀντιβαίνει εἰς τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν τήν τοιαύτην προσφυγήν εἰς τά πολιτικά δικαστήρια καί τιμωροῦν τούς παρά Κανόνας προσφεύγοντας. Συγκεκριμένως ἡ ἐνέργειά του προσέκρουσεν σκληρῶς εἰς τόν Θ΄ Κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καθώς καί εἰς τούς ΙΔ΄ καί ΡΙΕ΄ τῆς ἐν Καρθαγένη, οἱ ὁποῖοι διαγορεύουν:
1ον. Ὁ Θ΄ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Εἴ τις Κληρικός πρός Κληρικόν πρᾶγμα ἔχει, μή ἐγκαταλειμπανέτω τόν οἰκεῖον Ἐπίσκοπον, καί ἐπί κοσμικά δικαστήρια κατατρεχέτω… εἰ δέ τις παρά ταῦτα ποιήσοι, κανονικοῖς ἐπιτιμίοις ὑποκείσθω…».
2ον. Ὁ ΙΔ΄ τῆς ἐν Καρθαγένη: «Ἤρεσεν, ἴνα ὅστις δήποτε τῶν Ἐπισκόπων, ἤ Πρεσβυτέρων, ἤ διακόνων, ἤ Κληρικῶν, πράγματος αὐτῶ ἐγκληματικοῦ ἤ πολιτικοῦ ἐν τῆ Ἐκκλησία κινουμένου, ἐάν παραιτούμενος τό Ἐκκλησιαστικόν δικαστήριον, δημοσίοις θελήση καθαρθῆναι δικαστηρίοις, κἄν ὑπέρ αὐτοῦ ἡ ψῆφος ἐκφωνηθῆ, ὅμως τόν ἴδιον τόπον ἀπολέση…».
3ον. Ὁ ΡΙΕ΄ τῆς ἰδίας Συνόδου: «…ὅστις δήποτε ἀπό τοῦ Βασιλέως διάγνωσιν δημοσίων δικαστηρίων αἰτήσοι, τῆς ἰδίας τιμῆς στερηθείη…».
Β΄ Ὡς Ἐπίσκοποι καί ὡς Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἔχομεν ἀπόλυτον γνῶσιν τοῦ ὑπό τῆς συγκεκριμένης ὁμάδος τοῦ ἐνάγοντος καί τοῦ ἰδίου, διωγμοῦ κατά τῆς Ἐκκλησίας, κατά τῆς Ὁποίας, ἤδη ἐν τῆ προσπαθεία των νά πλήξουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί μέσω αὐτῆς καί τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ Αὐτῆς, προεκάλεσαν Δογματικῆς φύσεως σχίσμα.
Διά πάντα ταῦτα ἡ παροῦσα Πανορθόδοξος Σύνοδος, Κανονικῶς συγκληθεῖσα καί συνεδριάσασα,
τάς πράξεις τῶν δύο Ἀγωγῶν τοῦ κ. Ἰγνατίου Δάσσιου, ἐνώπιον τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν, τόν δέ ἐνάγοντα ΑΠΕΦΑΣΙΣΕΝ ὅπως καλέση εἰς Ἀπολογίαν κατά τήν Κανονικήν τάξιν.
Ὅσον ἀφεώρα τούς παράγοντας τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς», (τόν Ἐκδότην, τόν Διευθυντήν καί ὁλόκληρον τήν ἑπταμελῆ Συντακτικήν Ἐπιτροπήν), ἐποιήσαμεν τά δέοντα καί, χάριτι Χριστοῦ, ἤμεθα ἕτοιμοι νά ἀντιμετωπίσωμεν ἐνώπιον τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν τήν νόμιμον ἔνδικον διαδικασίαν, τῆς ὁποίας ὅμως, ὅπως ἀμέσως ἀντελήφθημεν, δέν ἐπεθύμουν τήν ἐπ' ἀκροατηρίω διαδικασίαν καί ὁ ἐνάγων καί οἱ ὑποκινηταί του.
Εἰς τά πλαίσια αὐτά καί πρό πάντων διότι τόν ἐναγαγόντα ἡμᾶς κ. Ἰγνάτιον παιδιόθεν τόν ἐτιμήσαμεν τόν ἠγαπήσαμεν καί ἐπενδύομεν εἰς τό πρόσωπόν του, μετά τάς ἀλλεπαλλήλους πατρικάς ἐπιστολάς, τάς ὁποίας τῶ ἀπεστείλαμεν, καί κατά τήν ἡμέραν αὐτήν, ὅτε ἤδη ἀνεμένομεν τήν ἐκδίκασιν, ἀφοῦ τόν ἐχαιρετήσαμεν μέ ἀγάπην προσεθέσαμε: «π. Ἰγνάτιε δέν πρέπει νά ἔλθη εἰς τό ἀκροατήριον ἡ ὑπόθεσις… σεῖς ξέρετε καλύτερα διατί…» καί ἀπεχώρησα. Κατόπιν συνεζήτησα τό θέμα μέ τούς Συνηγόρους μας, οἱ ὁποῖοι δέν ἠρνήθησαν τήν περαιτέρω προώθησιν μιᾶς ἐνδεχομένως διαλλακτικῆς ἀντιμετωπίσεως. Ἔκπληξιν ὅμως προεκάλεσεν τό γεγονός ὅτι ἡ πλευρά τοῦ κ. Ἰγνατίου εἶχεν ἤδη ἀσχοληθεῖ ἰδιαιτέρως μέ τό θέμα τῆς ἀνακλήσεως τῶν δύο Ἀγωγῶν, διότι ἤδη εἶχον ἑτοίμην σχετικήν Δήλωσιν, τήν ὁποίαν ἐπέδωκαν εἰς τούς Συνηγόρους μας μόλις τούς ἐτέθη τό θέμα. Παρατίθεται τό σχέδιον τῆς σχετικῆς Δηλώσεώς των, ἡ ὁποία ὅμως ΑΠΕΡΡΙΦΘΗ ἀμέσως ὡς ἀπαράδεκτος, παρατίθεται δέ διά τήν ἱστορίαν καί ὄχι μόνον…
Στήν Ἀθήνα σήμερα τήν 19η Μαρτίου 2009 οἱ κάτωθι ὑπογεγραμμένοι ἱ. Κήρυκος, Ἐλ. Γκουτζίδης, ἱ. Ἀμφιλόχιος, ἱ. Ἀνδρέας, Ἀντ. Μάρκου, Χρ. Γκουτζίδης καί Ἀντ. Παπαμιχαήλ, δηλώνουμε πρός τόν Μητροπολίτη Γ.Ο.Χ. Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἰγνάτιο, (Λάζαρο Δάσσιο) τά κάτωθι καί ἐν ὄψει συζητήσεως στό Πολυμελές Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν ἀγωγῶν του ἐναντίον μας γιά τό ἀδίκημα τῆς συκοφαντικῆς δυσφημίσεως διά τοῦ τύπου:
Α. Τά γραφέντα στό περιοδικό «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ» καί στά τεύχη 176/2007 καί 179/2008, ἀναφορικά μέ τό πρόσωπό του, δέν ἀνταποκρίνονται στήν πραγματικότητα.
Β. Τιμοῦμε καί σεβόμεθα αὐτόν ὡς Μητροπολίτη καί ὡς ἄτομο.
Γ. Δέν θά προβοῦμε σέ ἀνάλογες συκοφαντικές ἐνέργειες στό μέλλον, ἀφορῶσες τό πρόσωπό του.
Δ. Ἡ παροῦσα μας θά δημοσιευθεῖ αὐτούσια στό ἑπόμενο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ».
Ἡ ἀνωτέρω δήλωσις ἀπερρίφθη ὡς ἐντελῶς ἀπαράδεκτος καί συγκεκριμένως διότι:
α) Παρουσίαζεν ὡς ψευδῆ καί συκοφαντικά τά συγκεκριμένα δημοσιεύματα εἰς τήν «Ὀρθόδοξον Πνοήν»! Ὅπερ ψευδές καί συκοφαντικόν!
β) Ἀπήτει ἀναγνώρισιν τοῦ ἐν ἀργία Ἱερομονάχου ὡς «Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Λαρίσης καί Τυρνάβου»!, ὅπερ ἡ ἐσχάτη βλασφημία!
γ) Ἐπανελάμβανεν ὅτι τά δημοσιεύματά μας ἦσαν δῆθεν ψευδῆ καί συκοφαντικά καί ὅτι δέν θά ἐπαναληφθοῦν εἰς τό μέλλον!.. δηλαδή δέν θά κηρύσσωμεν πλέον τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν καί δέν θά κατελέγχωμεν τάς βλασφημίας των κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς…

Ἀντί τῆς ἀνωτέρω, μετά ἀπό πολλάς διαβουλεύσεις, ἐγένετο ἑκατέρωθεν δεκτή ἡ ἀκόλουθος δήλωσις, ἡ ὁποία σαφῶς ἐκφράζει τάς ἀπόψεις τῶν δύο πλευρῶν, καθ' ἅς, ἡ μέν πλευρά τοῦ κ. Ἰγνατίου δηλώνει, ὅπως καί εἰς τάς Ἀγωγάς του, ὅτι αὐτός μέν εἶναι Ἐπίσκοπος, ὁ δέ Σεβ/τος Μεσογαίας εἶναι ἐκπεσών καί ἐν ἀργία Ἀρχιερεύς, ἡμεῖς δέ τό ἀκριβῶς ἀντίθετον, ἤτοι: Ὁ μέν κ. Ἰγνάτιος δέν εἶναι Κανονικός καί Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, ὁ δέ κ. Κήρυκος εἶναι Κανονικός καί Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁμοιάζουν ταῦτα ὡς παιδικά καπρίτσια πλήν ὅμως αὐτό ἦτο τό ἐπίπεδον, κατά τάς ὥρας ἐκείνας! Ἄλλωστε ἕκαστος ἔχει δικαίωμα νά φρονῆ καί νά δηλώνη ὅ,τι καί ὅσα θέλει. Τελικῶς, κατόπιν τῆς οὐσιαστικῆς προσθήκης, καθ' ἥν ἡ ὑπογραφομένη δήλωσις δέν ΚΑΘΑΠΤΕΤΑΙ τῶν Ἐκκλησιολογικῶν Διαφορῶν, ὑπεγράφη τό κάτωθι κείμενον:
Σχετικά μέ τίς ὑπ' ἀριθμ. καταθ. δικογ. 1616/2008 καί 5087/2008 ἀγωγές, πού ἐκδικάζονται στό Πολυμελές Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν, οἱ κατά τίς ἀγωγές διάδικοι, ἤτοι:
Ἐνάγων: Ἰγνάτιος (κατά κόσμον Λάζαρος) Δάσσιος τοῦ Ἰωάννη, Μητροπολίτης Γ.Ο.Χ. Λαρίσης καί Τυρνάβου.
Ἐναγόμενοι: 1) Κήρυκος, ἐν ἀργία τελών καί ἐκπεσών τοῦ θρόνου, Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς (Γ.Ο.Χ.). 2) Ἐλευθέριος Γκουτζίδης(3). 3) Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος(4). 4) Ἱερέας Ἀνδρέας. 5) Ἀντώνιος Μάρκου. 6) Χρῆστος Γκουτζίδης. 7) Ἀντιγόνη Παπαμιχαήλ, συμβιβάζονται καί δηλώνουν τά ἀκόλουθα:
Οἱ ἐναγόμενοι ἀνακαλοῦν τά γραφέντα στό περιοδικό «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ», στά τεύχη 176/2007 καί 179/2008, τά ὁποῖα ἀναφέρονται στίς ἔνδικες ἀγωγές καί ἐκτιμοῦν τόν ἐνάγοντα προσωπικά.
Οἱ ἐναγόμενοι δηλώνουν ὅτι:
α) Ὁ πρῶτος ἐναγόμενος Κήρυκος τυγχάνει κανονικός Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐνῶ ὁ ἐνάγων δέν εἶναι κανονικός Μητροπολίτης Λαρίσης καί Τυρνάβου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
β) Ἡ παροῦσα δέν ἅπτεται διόλου τῶν ὁποιονδήποτε ἐκκλησιολογικῶν διαφορῶν καί ἀπόψεων πού ἔχουν μέ τόν ἐνάγοντα.
Ὁ ἐνάγων δηλώνει ὅτι ὁ πρῶτος ἐναγόμενος εἶναι καθηρημένος καί ἀνήκων στήν τάξη τῶν μοναχῶν ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Κατόπιν τούτων, ὁ ἐνάγων δηλώνει ὅτι παραιτεῖται ἀπό τά ἔνδικα δικόγραφα καί ἀπό τά διά αὐτῶν ἀσκηθέντα δικαιώματα.
Ἡ παροῦσα θά δημοσιευθεῖ αὐτούσια στό ἑπόμενο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «Ὀρθόδοξος Πνοή».

Ἐπί τῆς ὡς ἄνω «Κοινῆς Δηλώσεως» ἐπισημειοῦμεν καί διευκρινίζομεν τά κάτωθι μέ τά ὁποῖα κλείεται ἡ ὑπόθεσις τῶν Ἀγωγῶν, ἐνῶ παραμένει ἀνοικτός ἀλλά καί κλιμακώνεται ὁ καθαρός Ἐκκλησιολογικός ἀγών.
Ἡ Κοινή Δήλωσις ἐκφράζει ἀφ' ἑνός τάς θέσεις καί ἀπόψεις μας ἐπί τοῦ θεολογικοῦ — Ἐκκλησιολογικοῦ πεδίου, τό ὁποῖον δέν θίγει ἡ «Δήλωσις» καί ἀφ' ἑτέρου τάς θέσεις τοῦ ἐνάγοντος περί ἀργιῶν καί καθαιρέσεων, αἱ ὁποῖαι εἶναι προσωπικαί του καί καταφανῶς ἐτέθησαν διά νά δικαιολογήση καί στηρίξη τήν ἄρσιν τῶν ἀγωγῶν του, γεγονός τό ὁποῖον ἕκαστος δύναται νά τό χρησιμοποιήση καί ἀξιολογήση ἀπό τήν θέσιν του… Ὡστόσον παρ' ἡμῖν κηρύσσεται καί ὁμολογεῖται ὅτι ὁ Μητροπολίτης κ. Κήρυκος εἶναι Κανονικός καί Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὅτι ἀνακαλοῦνται καί πάλιν οἱ προσωπικοί χαρακτηρισμοί κατά τοῦ κ. Ἰγνατίου Δάσσιου, ὅπως ἄλλωστε ἤδη ἔχουν ἀνακληθεῖ μέσω τῆς «Ο.Π.» (Ἀρ. Τ. 181 Μάιος — Ἰούνος 2008 σελ. 243-246). Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ κ. Ἰγνάτιος θά ἔδει νά εἶχεν ἀποσύρει τάς ἀγωγάς του ἅμα τῆ δημοσιεύσει τῆς ἀνωτέρω δημοσίας ἐπισήμου ἀνακλήσεώς μας, ἡ ὁποία ἦτο ἰδανική περίπτωσις — εὐκαιρία.
Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀντίθετον δήλωσιν τοῦ κ. Ἰγνατίου, ὅτι «ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος εἶναι καθηρημένος ἀπό τήν Σύνοδόν του» αὐτό κανείς δέν τό ἠμφισβήτησεν ὡς πρᾶξιν ἀντικανονικήν, σκόπιμον καί πάντως ἄκυρον. Ἀλλά ἐπ' αὐτοῦ τοῦ θέματος θά ἐπανέλθωμεν καί θά ἐπανέλθη καί ὁ κ. Ἰγνάτιος, προκειμένου νά ὑποστηρίξη καί ἀποδείξη ὡς κανονικήν ἀληθῆ καί ἔγκυρον τήν ὑπ' ἀριθμ. 3282/28.11.2007 «ἀπόφασιν» τῆς «Συνόδου του» καί τοῦ ἰδίου, καθώς καί ὅλας τάς ληστρικάς καί σκοπίμους ἄλλας παρομοίας ἀποφάσεις των. Ταῦτα διότι αἱ ἐν ἀπογνώσει ἤ πιέσει δηλώσεις δέν ὠφελοῦν, ἀλλ' ἐκθέτουν, ὅπως ἐν προκειμένω. Ὁ ἀγαπητός κ. Ἰγνάτιος πλέον πρέπει νά συνειδητοποιήση ὅτι ναί μέν ἔκλεισεν τό θέμα τῶν Ἀγωγῶν του, ἀλλά τό ΘΕΜΑ τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ τώρα ἀνοίγει διάπλατα καί εἰς ἐπίπεδον ἀρθρογραφίας καί εἰς ἐπίπεδον Συνοδικόν. Καλεῖται πλέον νά ἀποδείξη ὡς ἐγκύρους τάς ἀποφάσεις των, ἀφοῦ πρῶτον ἐμφανίσει τήν κανονικήν καί Ὀρθόδοξον ταυτότητά των ὡς «Ἐπισκόπων», ὡς «Συνόδου» καί ὡς «Ἐκκλησίας»!
Εἰδικώτερον μετά ἀπό τήν ὡς ἄνω δήλωσιν τήν ὁποίαν ὑπέγραψεν ὑποχρεοῦται:
α) Νά δηλώση πότε καί διατί ἐστασίασεν κατά τοῦ Κανονικοῦ καί Ὀρθοδόξου Γέροντος καί Πνευματικοῦ του Πατρός Ἀμφιλοχίου. Καλεῖται νά ἀποδείξη τούς λόγους Πίστεως, ἤ ἐν πάση περιπτώσει τούς πραγματικούς λόγους, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἐπέβαλον νά κάμη ἀνταρσίαν κατά τοῦ Γέροντός του καί πρό πάντων κατά τῆς Ἐκκλησίας, προκαλέσας σχίσμα, καί ὅτι ἀδίκως τοῦ ἐπεβλήθη ἡ ἀργία. Ἐπί τούτοις ἔχει χρέος νά ἀποκαταστήση τήν καθ' ἡμᾶς ἀπωλεσθεῖσαν ἔξωθι καλήν μαρτυρίαν του. Ὅλον τοῦτο τό σύνθετον καί πολύ σοβαρόν πρόβλημα δέν ἐλύθη μέ τήν ἐν τῆ οὐσία φαιδράν κοινήν δήλωσιν.
β) Νά ἀποδείξη ὅτι ἡ ὁμάς, εἰς τήν ὁποίαν ἀνήκει, δέν εἶναι μία σχισματοαιρετική καί, κατά τόν θεῖον Ὑμνωδόν, μία «σαθρά συμμορία» βλασφήμων, αἱρετικῶν καί Ἐκκλησιομάχων Προσώπων, φερομένων ὅμως ὡς «Μητροπολιτῶν», «Συνόδου» καί… ὡς «Ἐκκλησίας». Ἐν προκειμένω ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ ὁ ἴδιος, ὅπως καί ἡ ὁμάς του, νά ἀποδείξουν ἄν ἀποτελοῦν ἀδιάκοπον, συνέχειαν τῆς ἀπ' ἀρχῆς ἱεραρχίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὅτι διά τούς ἰδίους δέν διεκόπη ἡ γνησία Ἀποστολική Διαδοχή, μέ τήν ἐκ τῶν ὑστέρων ΜΕΤΑΛΛΑΞΙΝ καί ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΣΙΝ τῆς ἐν Ἑλλάδι γενομένης δεκτῆς, κατ' Ὀκτώβριον τοῦ 1971, συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς χειροθεσίαν των, συνωδᾶ τῶν σχετικῶν ἀπό τό 1974, 1976, 2004 καί ἰδιαιτέρως μετά τήν 28.11.2007 ἐπισήμων κειμένων των, τά ὁποῖα, α πριορι, θεωροῦνται Σατανικά, ὡς εὐθέως βλάσφημα κείμενα κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τά ὁποῖα τούς ΑΠΕΓΥΜΝΩΣΑΝ τοῦ χαρίσματος τῆς Ἀρχιερωσύνης καί τῆς Ἱερωσύνης ἀντιστοίχως, καί ἐν τέλει τούς ἐξέβαλον τῆς σωστικῆς κιβωτοῦ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί
γ) Νά ἀποδείξη εἰδικώτερον τήν δήλωσίν του, ὅτι εἶναι κανονικός Μητροπολίτης καί ὄχι ψευδεπίσκοπος καί ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος εἶναι ἐν «ἀργία» ἤ καί «καθηρημένος» ὑπό τῆς «Συνόδου» του καί τῆς «Ἐκκλησίας» του.
Αὐτά καθ' ἡμᾶς ἀπορρέουν ὡς κατεπείγοντα, μετά τήν δήλωσιν τήν ὁποίαν πρῶτος συνυπέγραψεν καί ἀπέσυρεν τάς δύο ἀγωγάς του, διά τῶν ὁποίων ἠξίου, πρός ἀποκατάστασιν τῆς τιμῆς καί ὑπολήψεώς του, συνολικῶς τό ποσόν τοῦ ἑνός ἑκατομμυρίου πεντακοσίων χιλιάδων εὐρώ!.. Τόσον τιμᾶται ἡ Κοινή Δήλωσις, τήν ὁποίαν προηγουμένως παρεθέσαμεν!.. 1.500.000 εὐρώ!
Ἐν τέλει ἐπισημειοῦμεν ὅτι τό ἰσχυρότερον ἐξ ὅλων τῶν σοβαρῶν κατηγοριῶν τῆς Πανορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου (Α.Π. 498 2/15.1.2009) κατά τῆς Σχισματοαιρετικῆς του παρατάξεως, ἀποτελοῦν αἱ σαθραί ἀποφάσεις των περί «ἀφορισμῶν», «ἀργιῶν» καί «καθαιρέσεων»!..
Κλείομεν τό θέμα μέ τό τοῦ Ἀπ. Παύλου, καθ' ὅ ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος τά πάντα ὁδηγεῖ πρός τό συμφέρον μας, ὅταν πράγματι πιστεύωμεν καί ἀγαπῶμεν τόν Θεόν! «Τοῖς ἀγαπῶσιν τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς τό ἀγαθόν (Ρωμ. Η΄ 28).
(1) Ἴσως ἐνίοτε οὐχί ὡς θά ἔδει ἀλλ' ὑστεροῦντες ὡς πρός τόν τρόπον!.. Ἐπ' αὐτοῦ ζητῶμεν συγγνώμην καί ἀπό τόν Θεόν καί ἀπό τούς ἀνθρώπους.
(2) «Ο.Π.» Τόμος 2007: σελ. 237-238, Τόμος 2008: σελ. 26-35, 147-160, 234-243, 374-378 καί 323-331.
(3) Παρέλειψεν ὁ κ. Ἰγνάτιος νά σημειώση ὅτι ὁ ἐναγόμενος Διευθυντής τῆς «Ο.Π.» εἶναι «ἀφορισμένος» ὑπό τῆς «Συνόδου του»!..
(4) Ἐπίσης παρέλειψεν νά εἴπη ὅτι καί ὁ Γέροντας καί Πνευματικός του π. Ἀμφιλόχιος εἶναι καί αὐτός «καθηρημένος» ὑπό τῆς «Συνόδου του», ἀλλά καί… ὑπό τοῦ ἰδίου!..