Τό δῆθεν Πανορθόδοξον Συνέδριον τοῦ 1923, ἤρξατο τάς ἐργασίας του τήν 10ην Μαΐου, πλήν ὅμως δέν προσῆλθον ἀντιπρόσωποι ἐξ οὐδεμιᾶς τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἀπουσίαζον χαρακτηριστικῶς (ἐκ τοῦ Συνεδρίου) τά Πατριαρχεῖα Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων, γεγονός ὅπερ ἐκ τῶν προτέρων καταδικάζει τό ἐν λόγω Συνέδριον, ἐφ' ὅσον συνέχισεν τάς ἐργασίας του, νά παραμείνη, ὡς ἕν παράνομον καί ληστρικόν συνέδριον, τό ὁποῖον ἐπείγεται νά εἰσαγάγη καί ἄλλας καινοτομίας πλήν τῆς Ἡμερολογιακῆς.
Πρό τῆς τοιαύτης καταστάσεως ἐν πανικῶ ὁ Μασῶνος Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, διά τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 2001 τηλεγραφήματός του πρός τόν Ἀθηνῶν, ἀναφέρει τήν κατάστασιν καί τήν ἀπόφασίν του, περί ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν, ἀλλά καί τήν σφοδράν ἐπιθυμίαν του νά προσέλθουν καί ἐκπρόσωποι τῶν ἄλλων τριῶν Ἐκκλησιῶν: Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων.
Ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, λαβοῦσα γνῶσιν τοῦ ὡς ἄνω τηλεγραφήματος ἀποφασίζει «ν' ἀναθέση τῶ Ἀθηνῶν Χρυσοστόμω, ἴνα ἐνεργήση παρά τῆ Κυβερνήσει, ὅπως συντελέση αὕτη, ἴνα καί τά τρία Πατριαρχεῖα μετάσχωσι τῶν ἐργασιῶν τοῦ Συνεδρίου, ἀφοῦ τό ζήτημα τῆς διευθετήσεως τοῦ ἡμερολογίου ἐπείγει καί ἡ ἀποχή αὐτῶν θά ἠδύνατο νά ματαιώση αὐτήν» (Θεοκλήτου Στράγκα: «Ἱστορία Ἐκκλησίας Ἑλλάδος», Τόμος Β΄, σελ. 1145, Ἀθῆναι 1970).
Παρά ταῦτα ὅμως, τήν 10ην Μαΐου ἡμέραν Πέμπτην, ἤρξαντο αἱ ἐργασίαι τοῦ Συνεδρίου. Παρόντες ἦσαν: Ὁ Μητροπολίτης Κυζίκου Καλλίνικος καί ὁ Καθηγητής τῆς Θεολογίας ἐν τῆ Θεολογικῆ Σχολῆ τῆς Χάλκης Βασίλειος Ἀντωνιάδης διά τήν Ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κισνοβίου καί Χοτίνης Ἀναστάσιος, μετά τοῦ παρεπιδημοῦντος εἰς Κων/πολιν Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεωτίδων Νήσων καί Βορείου Ἀμερικῆς Ἀλεξάνδρου διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας.
Ὁ Μητροπολίτης Μαυροβουνίου καί Παραθαλασσίας Γαβριήλ μετά τοῦ Καθηγητοῦ τῶν Μαθηματικῶν καί τῆς Μηχανικῆς ἐν τῶ Παν/μίω Βελιγραδίου Δρος Μιλούτιν Μιλάνκοβιτς, διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας.
Ὁ Μητροπολίτης Νικαίας Βασίλειος διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου.
Ὁ Μητροπολίτης Δυρραχίου Ἰάκωβος διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος.
Ὁ Παν/τος Ἀρχ/της Ἰούλιος Σκριμπάν μετά τοῦ Γερουσιαστοῦ Πέτρου Δραγίτς, ὡς τεχνικοῦ Συμβούλου διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας.
Καθήκοντα Γραμματέως ἐτέλει ὁ Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Γερμανός.
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω 6 Μητροπολιτῶν οἱ 4 ἦσαν Μασῶνοι! ἤτοι ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, ὁ Ἀμερικῆς Ἀλέξανδρος, ὁ Νικαίας Βασίλειος καί ὁ Δυρραχίου Ἰάκωβος. Ἑπομένως, πρόκειται καθαρῶς περί συνεδρίου παρανόμων καί δούλων τῆς Ἑβραιομασωνίας. Αὐτό ὅμως τό Συνέδριον ἀπεφάσισεν τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου διά τήν «Παγχριστιανικήν ἑνότητα» (= Παναιρετικήν ἑνότητα). Ἄς μή διερωτῶνται, λοιπόν οἱ εὐλαβεῖς νοεημερολογῖται, διατί ἔφθασεν ὁ Νεοημερολογιτισμός σήμερον εἰς αὐτό τό σημεῖον, ἀλλά ἄς ἴδουν ποῖοι τούς ὡδήγησαν μέχρις ἐδῶ, καί ποῖοι τούς κρατοῦν εἰς τό σκότος.
Εἶναι χαρακτηριστικόν, ὅτι εἰς τήν ἐναρκτήριον προσφώνησίν του ὁ Μελέτιος Μεταξάκης θρασύτατα εἶπεν διά τό θέμα τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου:
«Τήν ἑνότητα διατηρηθεῖσαν ἐπί δεκατρεῖς συναπτούς αἰῶνας διέσπασεν ἀπό τριῶν καί ἡμίσεως αἰώνων ἡ μονομερής ἀπόφασις τοῦ Ἀρχηγοῦ μιᾶς μεγάλης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Πιστεύομεν ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα τῆς ἐκ νέου ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν τοὐλάχιστον ἐν τῶ σημείω τούτω»·(19).
Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι μετά τόν Οἰκουμενικόν τόν λόγον ἔλαβεν ὁ Μητροπολίτης Δυρραχίου Ἰάκωβος, ὅστις προκαταλαβών τό Συνέδριον διά τῆς ἀνακοινώσεως τῆς ἀποφάσεως τῆς ὁλομελείας τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἰσηγεῖτο τήν ἀλλαγήν, καταθέτει καί τά σχετικά ἔγγραφα, μεθ' ὅ πάλιν ὁ Πατριάρχης λαμβάνει τόν λόγον καί ἀποφαίνεται μετ' ἄκρας ἱκανοποιήσεως: «Ἰδού μία πρότασις συγκεκριμένη. Ὑπάρχει ἄλλη τις;» (Πρακτικά καί ἀποφάσεις τοῦ ἐν Κων/πόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου 10 Μαΐου — 8 Ἰουνίου 1923, ἐν Κων/πόλει 1923, σελ. 17, 18).
Κατόπιν λαβών τόν λόγον ὁ Μητροπολίτης Μαρουβουνίου Γαβριήλ (μή μασῶνος), ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας μεταξύ τῶν ἄλλων εἶπεν: «…Δέν κηρύσσομαι ὑπέρ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, διότι τό τοιοῦτον δέν θά ἦτο ἄνευ ἐπιρροῆς καί ζημιῶν καί διά τό θρησκευτικόν αἴσθημα τῶν ἡμετέρων Χριστιανῶν, ἀλλά καί καθόλου διά τό συμφέρον τῆς Ὀρθοδοξίας». (Αὐτόθι σελ. 19).
Ἀκολούθως ὁ Μελέτιος προκαταλαμβάνων τούς συνέδρους του, ἐνῶ οὐδείς ἀκόμη εἶχεν ὁμιλήσει εἰ μή μόνον ὁ Δυρραχίου, λέγει ὅτι πρόκειται περί διορθώσεως τοῦ Ἰουλιανοῦ καί ἐπάγεται: «Πάντες μένουν σύμφωνοι εἰς τήν ἄρσιν τῆς διαφορᾶς τῶν 13 ἡμερῶν καί διότι ἡ διαφορά αὕτη ἐπιστημονικῶς εἶναι λελανθασμένη καί διότι πρέπει νά ἐπέλθη συμφωνία τοῦ θρησκευτικοῦ βίου τῶν χριστιανῶν μέ τόν κοσμικόν βίον αὐτῶν». (Αὐτόθι σελ. 20).
Συνεχίζων ὁ Μελέτιος Μεταξάκης ἀποκαλύπτει τόν κρυφόν Οἰκουμενιστικόν σκοπόν τοῦ Συνεδρίου, ὅστις εἶναι εἷς καί μόνος, ἡ προσέγγισις πρός τήν Δύσιν. Ἐρωτᾶ λοιπόν τούς συνέδρους: «…Ἐκτιμᾶται ('ᾶραγε) ἰδιαζόντως ὁ σκοπός ὅπως ἐπιτύχωμεν τόν ταυτόχρονον ἑορτασμόν ὑφ' ὅλου τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου τῶν δύο μεγάλων αὐτοῦ ἑορτῶν: τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἐπί κεφαλῆς τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν εὑρισκομένης, καί τῆς Ἀναστάσεως αὐτοῦ, ἐπί κεφαλῆς τῶν κινητῶν ἑορτῶν τεθειμένης, καί μόνον τονίζεται νά μήν ἀποδεχθῶμεν τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον ὡς ἀποδειχθέν καί τοῦτο λελανθασμένο;» (Αὐτόθι σελ. 21).
Ἤτοι προέχει, λέγει ὁ Μελέτιος, ὁ συνεορτασμός μας μεθ' ὅλων τῶν λεγομένων Χριστιανῶν, ὅποιοι καί ἄν εἶναι αὐτοί καί δέν πειράζει ἄς μήν εἶναι τέλειον καί τό Γρηγοριανόν. Σκοπός μας κυρίως, εἶναι ὁ συνεορτασμός μετά τῶν αἱρετικῶν καί χωρισμός ἀπό τῶν Ὀρθοδόξων!
Συνεχίζων, δέ λέγει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν πρέπει νά περιορισθῆ μόνον εἰς αὐτήν τήν καινοτομίαν, ἀλλά νά λάβη τήν πρωτοβουλίαν καί νά συνεργασθῆ μετά τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας καί Ρωμαϊκῆς (Παπικῆς), διά νά ἐξεύρουν ἀπό κοινοῦ τελειότερον ἡμερολόγιον. (Αὐτόθι σελ. 22).
Ἰδού ποῖοι ἀσχολοῦνται μέ χρόνους καί ἑνιαυτούς καί ποῖοι ἀγωνίζονται διά τήν Ἁγίαν Παράδοσιν καί ἀκρίβειαν τῆς Πίστεως.
Ἐκ τῶν ὅσων ἐλέχθησαν κατά τήν δευτέραν συνεδρίαν τῆς 11 Μαΐου 1923, ἀναφέρομεν μόνον μερικά, τά ὁποῖα ἀποκαλύπτουν τό οἰκουμενιστικόν πνεῦμα, τό ὁποῖον ἐπρυτάνευσεν εἰς τό διαβόητον Συνέδριον. Ἐν προκειμένω καί ὁ Μητροπολίτης Κυζίκου Καλλίνικος εἶναι χαρακτηριστικός: «Θεωρῶ ἀναγκαῖον ὅπως γένηται σκέψις καί περί συσφίγξεως τῶν σχέσεων τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας πρός τήν Ἀγγλικανικήν καί τήν τῶν παλαιοκαθολικῶν» (σελ. 24).
Καί ὁ Μητροπολίτης Νικαίας Βασίλειος: «Εἰσηγοῦμαι ὅπως ὑπό τῆς Πανορθοδόξου Ἐπιτροπῆς γένηται σκέψις καί Περί Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, συμπεριλαβανομένης καί τῆς Ρωμαϊκῆς (Παπικῆς). (Αὐτόθι σελ. 29).
Καί ὁ καθηγητής Β. Ἀντωνιάδης: «Καλόν θά ἦτο ὅπως ἀποστέλλωνται (νέοι) ἑκατέρωθεν παρά τῶν διαφόρων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἴνα κατόπιν οὗτοι χρησιμεύσωσιν ὡς κατάλληλα ὄργανα συσφίγξεως τῶν μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν σχέσεων». (Σελίς 31).
Κατά τήν Γ΄ συνεδρίαν τοῦ λεγομένου Πανορθοδόξου Συνεδρίου τῆς 18.5. 1923, ἐλέχθησαν καί τά ἑξῆς ὑπό τῆς εἰδικῆς ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία εἶχεν ἀναλάβει νά ἐξετάση τό θέμα τοῦ ἡμερολογίου ἀπό πρακτικῆς ἀπόψεως. Αὕτη ἀφοῦ ἀπεφάνθη ὅτι δέν παρουσιάζεται οὐδέν πρόβλημα ἀπό πρακτικῆς ἀπόψεως, συνεχίζει: «Ἀλλ' ἡ αὐτή ἀνάγκη προσαρμογῆς πρός τό νέον ἡμερολογιακόν καθεστώς παρουσιάζεται καί διά τό Πασχάλιον. Πᾶσα Χριστιανική Ἐκκλησία, ὑπό τοῦ πνεύματος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ὁδηγουμένη, πρέπει διά τῶν σκέψεων καί τῶν πράξεων αὐτῆς νά τείνη εἰς τήν προσέγγισιν καί τήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν».
Ἡ προσέγγισις λοιπόν καί ἡ ἕνωσις ὅλων τῶν ὀνομαζομένων χριστιανῶν ἀποτελεῖ τόν σκοπό τοῦ Συνεδρίου καί ὄχι πλέον ἡ πίστις, τό Δόγμα, ἡ Παράδοσις, μάλιστα αὐτά κατεκρίθησαν ὡς δῆθεν «ἀπομονώνοντα καί νεκρώνοντα τήν Ἐκκλησίαν»! (Αὐτόθι σελ. 56). Καί κορυφοῦται τό Οἰκουμενιστικόν Πνεῦμα τοῦ Συνεδρίου εἰς τήν κατωτέρω ἀπόφασιν τῆς ἰδίας ἐπιτροπῆς:
«Ἄλλος ἐπί πλέον λόγος πρός ἄμεσον προσαρμογήν καί τοῦ Πασχαλίου εἶναι ἡ μεγάλη ἠθική σημασία καί ἐντύπωσις, ἥν θά παραγάγη εἰς ὅλον τόν πεπολιτισμένον κόσμον ἡ διά τῆς ἀβιάστου πρωτοβουλίας ταύτης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας προσέγγισις τῶν δύο Χριστιανικῶν Κόσμων τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Δύσεως ἐν τῶ ἑορτασμῶ τῶν μεγάλων Χριστιανικῶν ἑορτῶν».
Δυστυχῶς τό λεγόμενον Πανορθόδοξον Συνέδριον, θά παραμείνη εἰς τήν Ἱστορίαν ὡς ἕνα ληστρικόν Συνέδριον κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί τυφλόν ὄργανον τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οἰκουμενιστικῶς ὁμιλῶν ὁ Μεταξάκης ἐν αὐτῶ ἔλεγεν: «Τώρα πρόκειται νά σκεφθῶμεν ἐπί τοῦ σημείου τοῦ ἀφορῶντος εἰς τήν ἐξεύρεσιν νέου ἡμερολογίου καί τό σημεῖον τοῦτο θά ἀπασχολήση ἡμᾶς ὡς μέλη τῆς πανχριστιανικῆς ἀδελφότητος».
Ὁ Ἀγγλικανός «ἐπίσκοπος» Ὀξφόρδης CORE, «Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς κινήσεως διά τήν ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν», ταξιδεύων εἰς τάς Ἀνατολικάς χώρας, «τυχαίως» δέ εὑρεθείς εἰς Κωνσταντινούπολιν γινομένου τοῦ «συνεδρίου», ἐζήτησε νά παρευρεθῆ εἰς αὐτό. Γενομένης δέ εὐμενῶς δεκτῆς τῆς ἐπιθυμίας του ὑπό τοῦ Μεταξάκη, προσῆλθεν εἰς τήν Ε΄ συνεδρίαν (23 Μαΐου 1923), καί «καταλαμβάνει θέσιν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατριάρχου». Εἰς διαλογικήν συζήτησιν Πατριάρχου καί Ἀγγλικανοῦ ἐνώπιον τοῦ «Πανορθοδόξου συνεδρίου», ἐλέχθησαν σύν τοῖς ἄλλοις καί ταῦτα:
Πατριάρχης: Μεταξύ τῶν ζητημάτων, τά ὁποῖα θά μᾶς ἀπασχολήσουν, ἔχομεν καταγράψει καί τά ἀφορῶντα εἰς τήν ἕνωσιν ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν καί ἰδιαιτέρως εἰς τήν ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας. Γνωρίζομεν τήν ὑμετέραν Σεβασμιότητα ὅτι ἐπιθυμεῖ διακαῶς τήν ἕνωσιν καί ὅτι ἐργάζεται ἀνενδότως δι' αὐτό, θά χαρῆ δέ ἀναμφιβόλως πληροφορουμένη ἐπί συνεδρίας τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου, ὅτι ὁ πόθος τῆς ἑνώσεως καί ἡ πίστις εἰς τό δυνατόν αὐτῆς ἐν μέλλοντι προσεχεῖ ηὔξησε σημαντικῶς εἰς ὅλας ἐν γένει τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας.
Ὁ Ἀγγλικανός: Δι' ἡμᾶς τούς ἐν τῆ Δύσει θά ἦτο μεγάλη πνευματική εὐχαρίστησις νά εὑρεθῶμεν εἰς θέσιν, ὥστε νά συνεορτάζωμεν τάς μεγάλας χριστιανικάς ἑορτάς τῆς Γεννήσεως, τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς Πεντηκοστῆς. Ἐγένετό τι τό ὁποῖον ἀφορᾶ τήν προσέγγισιν τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ἀγγλικανικῆς, καί τό ὁποῖον ἐπλήρωσε χαρᾶς τήν καρδίαν μου. Τό γεγονός τοῦτο ἀποτελεῖ ἕν βῆμα πρός τήν ἕνωσιν· τό δεύτερο βῆμα θά μᾶς κάμη τό ἡμερολογιακόν ζήτημα, τό ὁποῖον θά μᾶς φέρη εἰς τόν συνεορτασμόν τῶν ἑορτῶν. Θά ἦτο καλόν νά ἐπιτευχθῆ μία διαρρύθμισις ἡμερολογιακή τοιαύτη, ἡ ὁποία νά συντελέση ὥστε ὅλοι οἱ Χριστιανοί νά συνεορτάζωμεν ταυτοχρόνως τό ἅγιον Πάσχα.
Πατριάρχης: Θά παρακαλέσω τήν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα νά ἀνακοινώση εἰς τόν ἀρχιεπίσκοπον Κανταουρίας ὅτι εἴμεθα διατεθειμένοι νά δεχθῶμεν τό νέον ἡμερολόγιον, τό ὁποῖον θά ἐξευρίσκετο ὑπό τῆς Δύσεως…»!!!..
Ὑπάρχει ὅμοιον προηγούμενον εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, συνεδριαζόντων Ὀρθοδόξων, νά προσέρχεται καί γίνεται δεκτός μετ' εὐμενείας καί τιμῶν ὁ φοβερός καί ὕπουλος αἱρετικός καί νά κάμνη καί εἰσηγήσεις καί ὑποδείξεις καί νά τοῦ δίνεται ἡ βεβαίωσις ὅτι προθύμως θά γίνη κατά τά θελήματα ἐκείνων; Συνεχῶς ἐπαναλαμβάνεται εἰς τά πρακτικά τοῦ «συνεδρίου», ὅτι τό ἐπιζητούμενον ἦτο ὁ ἐν τῆ αὐτῆ ἡμέρα ἑορτασμός τῆς Γεννήσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὑπό πάντων καί ἐννοεῖ μέ τοῦτο καί ὅλα τά ἀθροίσματα τῶν δυσσεβῶν αἱρετικῶν, χάριν τῶν ὁποίων ἐγένετο. Ἰδού:
«Ὁ ταυτόχρονος παρά πάντων, εἰ δυνατόν, τῶν χριστιανῶν συνεορτασμός τῶν μεγάλων καί κοσμοσωτηρίων τῆς ἡμετέρας πίστεως γεγονότων».
«Ἡ ἀνάγκη τοῦ ταυτοχρόνου ἑορτασμοῦ τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν, τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Πάσχα, ὑπό πάντων τῶν χριστιανῶν τονίζεται ἰδιαιτέρως καί ἐν τῆ πρός τάς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας προσκλήσει τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν παροῦσαν Διορθόδοξον Ἐπιτροπήν. Ὁ ταυτόχρονος ἑορτασμός θά ἄρη τάς ὑλικάς ζημίας τοῦ λαοῦ, αἴτινες προκύπτουσι νῦν ἐκ τοῦ διπλοῦ ἑορτασμοῦ καί τῆς διπλῆς ἀργίας ἐν πολλαῖς χώραις ὅπου εἶναι μικτός ὁ χριστιανικός πληθυσμός».
«Ἄλλος ἐπί πλέον λόγος πρός ἄμεσον ἐφαρμογήν καί τοῦ Πασχαλίου εἶναι «ἡ μεγάλη ἠθική σημασία καί ἐντύπωσις ἥν θά παραγάγη εἰς ὅλον τόν πεπολιτισμένον κόσμον ἡ διά τῆς ἀβιάστου πρωτοβουλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας προσέγγισις τῶν δύο χριστιανικῶν κόσμων τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Δύσεως ἐν τῶ ἑορτασμῶ τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν…».
«Τό Πανορθόδοξον Συνέδριον διεκήρυξε τήν ἀλληλεγγύην τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῶ γενικωτέρω ζητήματι τῆς ἀποκτήσεως ὑπό τοῦ πεπολιτισμένου κόσμου ἑνός κοινοῦ ἡμερολογίου».
«Διά τῆς ὑφ' ἡμῶν ἀποκοπῆς τῶν 13 ἡμερῶν ἀποκαθίσταται ἡ χρονική ἑνότης, ἐν τῶ ἑορτασμῶ τῶν Χριστουγέννων»!
«Ἡ εἰσαγωγή τοῦ νέου Πανορθοδόξου Ἡμερολογίου εἶναι ὁ πρῶτος λίθος διά τό οἰκοδόμημα τῆς ἑνώσεως πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ».
«Τό κορύφωμα πάντων τῶν ἀγαθῶν θά εἶναι ἡ κοινή πάντων τῶν εἰς τόν Κύριον πιστευόντων ὁμοφροσύνη καί ἀδελφική ἕνωσις…».
Ἐπί τῶν ἀνωτέρω ὁ λόγιος Μοναχός π. Παῦλος ὁ Κύπριος, παρατηρεῖ πάλιν εἰς τό βιβλίον του «Νεοημερολογιτισμός — Οἰκουμενισμός».
(19) Περί τούτου ἔγραφε σχετικῶς καί ὁ προαναφερθείς Εἰρηναῖος:
«Κόπτεται ὁ κύρ Μεταξάκης ἔν τινι τῶν εἰσηγήσεων αὐτοῦ ἐν τῶ Πανορθοδόξω Συνεδρίω, διότι ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ΄ διά τῆς παρατόλμου καινοτομίας τῆς ὑπ' αὐτοῦ εἰσαγωγῆς εἰς τήν Δυτικήν Ἐκκλησίαν τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου διέσπασε τήν ἑνότητα ἐν τῶ ἑορτολογίω καί ἤνοιξε τό χάσμα τό διαχωρίζον ἀμφοτέρας τάς Ἐκκλησίας· ζητεῖ δέ παραδόξως διά τῆς ἀποδοχῆς τῆς Παπικῆς καινοτομίας, ὅπως γεφυρώση τό διανοιχθέν ὑπό τοῦ Παπικοῦ ἡμερολογίου χάσμα!».
Δηλαδή, ἀντίστροφα τά πράγματα! Ἀντί νά ἐπιστρέψη ὁ παρανομήσας διά νά γίνη ἑνότης, νά παρανομοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι, δι' ἑνότητα ἐν τῆ παρανομία καί ἐν τῆ παναιρέσει τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Καί ἐνόμισεν ὅτι αὐτόν ἐπερίμενεν ἡ οἰκουμένη νά ἀποκαταστήση τά πράγματα!..