Ὅλοι ἐμεῖς οἱ νεώτεροι οἱ ὁποῖοι μέ τίς εὐχές καί τήν ποιμαντική τῶν Πνευματικῶν ἀλλά καί τῶν κατά σάρκα γονέων μας, καίτοι δέν ἐζήσαμε τήν δεκαετίαν τοῦ 1970 καί συγκεκριμένα περί τοῦ τί ἡ Ἱερά Σύνοδος δέχθηκε τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1971, ὅμως ἐξ αὐτῶν τῶν γεγονότων εἴμεθα ἀπόλυτα πεπεισμένοι ὅτι ΚΑΜΜΙΑ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ, ἀλλά μόνον ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗ ΕΥΧΗ καί αὐτή, ὅπως κατά κόρον πάντοτε τονίζεται, ὑπό ὅρους καί προϋποθέσεις πρός τό συμφέρον τῶν ἐκτός Ἐκκλησίας καί διά τήν ἀγάπην καί ἑνότητα -Ἐπιστροφήν τῶν ἀπεσχισμένων Φλωρινικῶν. Παρακολουθῶ ἀπό δύο περίπου δεκαετίες τό θέμα καί μοῦ προκαλεῖ τήν μέγιστη ἀπορία: Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί καί μάλιστα Δεσποτάδες (δέν τολμῶ νά τούς πῶ Ἀρχιερεῖς διότι δέν εἶναι) καί Κληρικοί τους, ἀλλά καί ὅσοι τούς ἀκολουθοῦν, δέν ἔχουν λίγη σοβαρότητα, ωστε νά ἀντιμετωπίσουν ἕνα τόσο μεγάλο θέμα μέ τήν πρέπουσα ὑπευθυνότητα!
Ἀφορμή γιά νά γράψω αὐτά τά πολύ ἁπλᾶ ἀλλά ὅσο μπορῶ σαφῆ στάθηκαν ἀφ' ἑνός τό γεγονός τῆς «Ἐγκυκλίου» τῶν Νικολαϊτῶν 3280/28.11.2007, τήν ὁποίαν μελέτησα καί ἐξεπλάγην, τόσον γιά τούς ὑπογράφοντες, ὅσον, καί πολύ περισσότερο, γιά αὐτούς πού τήν δέχτηκαν καί σωπαίνουν! Δέν ἐπεκτείνομαι ἐπ' αὐτῆς διότι καί ἰδιαίτερο βιβλίο ἐκδόθηκε, ἀλλά καί ἡ «Ὀρθοδόξος Πνοή» ἔγραψε καί ἑπομένως δέν ταιριάζει σέ μένα νά ἐπαναλαμβάνω ὅσα ἄριστα ἐγράφησαν, ἐνῶ νομίζω ὅτι ἄν ἐπικαλεσθῶ ἐπιλεκτικά κάποια πολύ σημαντικά κείμενα, ἴσως νά προκαλέσω τήν προσοχήν κάποιων καλοπροαιρέτων καί νά προβληματιστοῦν, νά ἀνανήψουν καί νά σηκώσουν φωνήν διαμαρτυρίας καί ἐλέγχου κατά τῆς προδοσίας καί τῶν ὑπευθύνων σχισματοαιρετικῶν Νικολαϊτῶν, στούς ὁποίους συνοψίζονται ὅλοι οἱ ἀπό τό 1924 Ἐκκλησιομάχοι.
Στό περιοδικό «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν» (τεῦχος 43 μηνός Νοεμβρίου 2008 εἰς τήν σελίδα 169), δημοσιεύθηκε ἡ ἐν ἔτει 1993 Ὁμολογία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, τήν ὁποία συνυπέγραψε μετά τῶν δύο Ἀρχιερέων τοῦ Πειραιῶς Νικολάου καί τοῦ Ἀργολίδος Παχωμίου, λίγους μῆνες πρίν προβοῦν στίς ἱστορικές χειροτονίες τοῦ 1995. Αὐτή ἡ Ὁμολογία μεταξύ ἄλλων ἔλεγε:
«Τό ἀπ' ἀρχῆς φρόνημα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διά τήν ἐν ἔτει 1971 γενομένην «χειροθεσίαν» ἔχει ἀπ' ἀρχῆς διατυπωθεῖ, ἀλλά καί δι' ἐπισήμου Συνοδικῆς Πράξεως ἔχει διευκρινισθεῖ καί πολλάκις ἔχει δημοσιευθεῖ, εἶναι δέ ὅτι αὕτη (ἡ «χειροθεσία») ἐγένετο δεκτή ὡς μία ἐξωτερική τυπική πρᾶξις ἀναγνωρίσεως τοῦ ἤδη ὑπάρχοντος πλήρους καί τελείου μυστηρίου τῆς Ἀρχιερωσύνης καί οὐχί ὡς ἐπί σχισματικῶν ὡς εἶπον τινές. Καί τοῦτο ἐγένετο, ἐφ' ὅσον προηγουμένως οἱ Ρῶσοι τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου ἀπεδέχθησαν τήν Ὁμολογίαν τῆς Πίστεώς μας καί ἐδήλωσαν, ὅτι τοῦ λοιποῦ οὐδεμίαν σχέσιν θά ἔχουν μετά τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου καί τῶν μετ' αὐτῶν ἐν κοινωνία τελουσῶν «Ἐκκλησιῶν», κατά τήν ρητήν δήλωσιν τῆς Ἐξαρχίας ἡμῶν.
Διά τόν λόγον αὐτόν καί τά ὅσα ἔχουν γραφεῖ περί δῆθεν «ἀποκαταστάσεως» εὐθύς ἐξ ἀρχῆς τά κατεδικάσαμεν ὡς βλάσφημα καί κακόδοξα (βλ. Ἀποκατάστασις τῆς Ἀληθείας ὑπό Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, Ἀθῆναι 1974, Διακήρυξιν 1979, Β΄ Πρᾶξιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ 1981, Ἀνακοίνωσεν περί τοῦ θέματος ἐν ἔτει 1983, ὡς καί τό βιβλίον Διάλογος ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία διά τήν ἐν Χριστῶ ἕνωσιν, Ἀθῆναι 1984 καί λοιπάς σχετικάς δημοσιεύσεις). Ἐπ' αὐτῶν τῶν θέσεων ἐμμένομεν καταδικάζοντες καί σήμερον πᾶν ὅ,τι ἀντίθετον λέγεται ἤ γράφεται περί «χειροθεσίας», ὡς καί εἰδικώτερον τά γραφέντα ὑπό τοῦ π. Εὐθυμίου εἰς τήν ἀπό 11.10.1991 «Ἐγκύκλιόν» του καί τά ὁποῖα ἔρχονται εἰς ἀντίθεσιν μέ τήν ἀπ' ἀρχῆς θέσιν καί φρόνημα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, καί ἡ ὁποία ἐπαναλαμβάνομεν εἶναι ὅτι ἐδέχθημεν τήν «χειροθεσίαν» ὡς μίαν ἐξωτερικήν τυπικήν πρᾶξιν, ἡ ὁποία οὐδόλως ἔθιξε τήν ἀκεραιότητα τοῦ μυστηρίου τῆς Ἀρχιερωσύνης».
Στή συνέχεια καί στήν ἴδια σελίδα διαβάζουμε καί τό μήνυμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου κατά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τό 1994, ὁ ὁποῖος μεταξύ ἄλλων ἐδήλωσε καί τά παρακάτω:
«Κατά τήν τελευταία ὅμως 25ετίαν, ὁ νεοημερολογιτισμός ἤλλαξε τακτικήν. Δέν διώκει, οὔτε φυλακίζει, ἀλλά ὕπουλα καί δόλια ἐπιχειρεῖ, πολλάκις καί ἐκ τῶν ἔνδον, νά μολύνη καί καταργήση, μέ πρωτοφανῆ μέθοδον, τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ μας καί ἰδιαιτέρως τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ μας, τήν ὁποίαν Κανονικῶς ἔλαβεν τό 1935 ὁ ἐν μακαριστοῖς ἅγιος πατήρ ἡμῶν Ματθαῖος, ὑπό τῶν ἐπιστρεψάντων ἐκ τοῦ σχίσματος εἰς τήν Ἐκκλησίαν τριῶν γνησίων τότε Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων. Τό σχέδιον τοῦτο ἐξεδηλώθη τό 1971 εἰς τήν Ἀμερικήν, ἀλα ἀπέτυχεν, ὄχι τόσον ἀπό τήν ἰδικήν μας ἐπίνοιαν, ἀλλά διά τῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ, Τότε, ἀντί τῆς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσίας, τήν ὁποίαν ἐτεχνούργησαν οἱ δόλιοι καί ὕπουλοι ἐχθροί τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς, ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀνεγνώρισε τάς χειροτονίας τοῦ 1948.
Ἔτσι τό σχέδιόν του ἀπέτυχεν. Διά τοῦτο ἀργότερον τό 1976—1977 ἐπεχειρήθη διά στόματος τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου ἡ βλασφημία κατά τήν ὁποίαν τό 1971 ἐχειροθετήθη, δῆθεν ὡς σχισματικός, ἐρχόμενος οὕτω εἰς ἀντίθεσιν καί μέ τόν ἑαυτόν του, ὁ ὁποῖος τό 1971 ἐκήρυσσε ἀκριβῶς τά ἀντίθετα, ὅτι δηλαδή οἱ ὀρθοδοξήσαντες Ρῶσοι προέβησαν εἰς ἁπλῆν ἐξωτερικήν πρᾶξιν, ἥτις οὐδαμῶς ἔθιγε τήν δογματικήν ἀκεραιτότητα καί πληρότητα τοῦ μυστηρίου, τοῦτο δέ ἐγένετο ἀποκλειστικῶς πρός χάριν τῆς ἑνότητος ὅλων τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. Ὁ καρπός τῆς τοιαύτης βλασφημίας του ἦτο νά ἐκπέση τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἐξέλθη Αὐτῆς.
Περί τοῦ θέματος τούτου ἐγράψαμεν καί ἐκυκλοφορήσαμεν εἰδικόν τεῦχος τό 1974, ἀλλά καί εἰς τήν προσεχῆ Ποιμαντορικήν μου Ἐγκύκλιον θά γίνη εἰδικός λόγος. Ἀλλά καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας εἰς τήν Β΄ Συνεδρίαν Αὐτῆς τῆς 18.1.1981 ἀπεφάνθη ὅτι: «Ἡ χειροθεσία ἐγένετο δεκτή ὑπό τήν ρητήν διαβεβαίωσιν τῆς Ἐξαρχίας, τι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐδέχθη τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ὅτι αὕτη ἀποτελεῖ ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν, ὡς μίαν ἐξωτερικήν τυπικήν πρᾶξιν ἐπί τῶ σκοπῶ τῆς Ἑνώσεως καί εὐοδώσεως τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τῆς Ἐκκλησίας».
Καί στά δύο αὐτά κείμενα, φαίνεται ξεκάθαρα τό ἀπ' ἀρχῆς φρόνημα τῶν τριῶν τότε Ὁμολογητῶν Ἀρχιερέων καί ἡ ἐπίσης ξεκάθαρη θέση τους, ἡ ὁποία ἐπίσης ἐξ ἀρχῆς ἦταν φρόνημα καί θέσις τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅτι τό 1971 στήν Ἱερά Σύνοδο ἔγινε «ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή ὡς μία ἐξωτερική τυπική πράξη». Ὄχι μόνο μέ τά παραπάνω κείμενα ἀλλά ἀδιάκοπα μέ γραπτά καί πράξεις καί κάθε τρόπο διακηρύχθηκε ἡ ἀλήθεια αὐτή πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις. Μέ βάσι, λοιπόν, αὐτήν τήν Ὁμολογία τοῦ Ἀρχ/που κατά τό 1993, οἱ τρεῖς τότε ὁμολογηταί Ἀρχιερεῖς ἐχειροτόνησαν τό 1995 τούς νέους Ἀρχιερεῖς καί ἐπανασυγκρότησαν Κανονικῶς πολυμελῆ Ὀρθόδοξον Σύνοδον προστεθέντων καί τῶν Σεβασμιωτάτων Περιστερίου Γαλακτίωνος, Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, Κίτρους καί Κατερίνης Γοργονίου, Βερροίας καί Ναούσης Ταρασίου, Λαρίσης καί Τυρνάβου Παναρέτου, Διαυλείας Ἀνδρέου καί Φιλίππων Χρυσοστόμου καί ὅλοι καμαρώναμε γιά τήν πολυμελῆ Ὀρθόδοξη Σύνοδο τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ὅλο τό χρονικό διάστημα μετά τό 1995 καί μέχρι τό 2005, ὅτε ἔγινε τό σχίσμα τῶν Νικολαϊτῶν, γράφτηκαν πολλά σχετικά μέ τίς προσπάθειες διαφόρων κύκλων νά παρουσιαστεῖ ἡ συγχωρητική εὐχή ὡς δῆθεν χειροθεσία. Τό 2003 μάλιστα βγαίνει εἰς τό φῶς ἡ «ἐξομολογητική ἐπιστολή» τοῦ Ἀργολίδος Παχωμίου, ἡ ὁποία ἐνῶ γράφτηκε τό 1974 παρέμενε κρυφή ἐπί 30 χρόνια καί στήν ὁποία, ὁ δῆθεν ὁμολογητής Ἐπίσκοπος τοῦ 1993, δηλώνει ὅτι οἱ Ἐπίσκοποί μας δέχτηκαν κατ' ἄμεσο τρόπο χειροθεσία στήν Ἀμερική! Τό ἐξωφρενικόν ὅμως τῆς ὑποθέσεως εἶναι τό ὅτι ὅταν, μόλις δύ ἔτη ἀργότερα, τό 1976 ἡ ἰδία δήλωσις ἔγινε ἀπό τόν Κορινθίας Κάλλιστο, προκάλεσε τήν καθαίρεσί του! Αὐτή δέ τήν καθαίρεσι κατά τοῦ Καλλίστου, ἀπεφάσισε καί ὑπέγραψε καί ὁ Ἀργολίδος Παχώμιος, ὁ ὁποῖος καί τό 1974 καί τό 2004 δηλώνει ὅτι δῆθεν: «…εἴμαστε χειροτονημένοι ἀπό τούς ἤδη χειροθετημένους» ἀλλά καί ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος τά ἴδια καί χειρότερα εἶχε δεχτεῖ! Τώρα δέ ὁ ἴδιος καί ἡ «Σύνοδός» του τόν Νοέμβριο τοῦ 2007, ἔφθασε νά καταδικάση, τήν ἀνύπαρκτη διά τήν Ἐκκλησία «χειροθεσία»! Ἤδη ὅμως, κατά φυσική συνέπεια, εἶχε γίνει ἤδη τό σχίσμα των κατά τό 2005! Ὁ μόνος δέ ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς, ὁ ὁποῖος παρέμεινε σταθερός καί συνεπής πρός τήν ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ καί συνεπής πρός τάς διακηρύξεις τοῦ 1981-1983 καί τήν Ὁμολογία τοῦ 1993, εἶναι ὁ Σεβασμιώτατος Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος, ὁ ὁποῖος τόν Ἰούνιο τοῦ 2005 τούς ἀπεκήρυξε.
Κι ἐρχόμεθα εἰς τό ἔτος 2007, ὁπότε τά ἴδια πρόσωπα, δηλαδή οἱ Πειραιῶς Νικόλαος καί Ἀργολίδος Παχώμιος μέ ὅλην τήν ὁμάδα των, ἐκδίδουν καί κυκλοφοροῦν τήν ὑπ' Ἀρ. Πρωτ. 3280/28.11.2007 Ἐγκύκλιό τους μέ τήν ὁποία, πολύ ἁπλᾶ, ἀναιροῦν ὅσα διεκηρύχτηκαν τό 1981-1983 καί ὅσα συναποδέχθηκαν καί συνυπέγραψαν τό 1993 καί προηγουμένως ἀπεφάσισαν τήν Καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου! Ὡς νά μήν ἔχουν μνήμη, σοβαρότητα καί στοιχειώδη συνέπεια, τό 2007 διακηρύσσουν καί ἐνεργοῦν τά ἴδια γιά τά ὁποῖα τό 1976 καθήρεσαν τόν Κάλλιστον!!! Ἐξωφρενικό τό γεγονός ὅτι φανερά καί ἀπροκάλυπτα πλέον παρουσιάζουν τή συγχωρητική εὐχή τοῦ 1971 ὡς χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν! Καί γιά νά μή μιλᾶμε ἀβάσιμα καί χωρίς στοιχεῖα, παραθέτουμε ἐκ τῶν σελίδων 8 καί 9 τῆς προαναφερθείσης Ἐγκυκλίου τους τά ἑξῆς:
«Χειροθεσία» ἐπί ὀρθοδόξων Κληρικῶν δέν νοεῖται παντελῶς, οὔτε ἐπιτρέπεται, ὑπό οἱανδήποτε ἑρμηνείαν. Ἐν τῆ πράξει τῆς Ἐκκλησίας χειροθεσία ἐχρησιμοποιήθη μόνον ἐπί σχισματικῶν πρός κύρωσιν τοῦ ἀκύρως τελεσθέντος μυστηρίου τῆς χειροτονίας των. Ἀκόμη καί ὑπό τήν ἔννοιαν τῆς εὐλογίας ἤ τῆς ἁπλῆς εὐχῆς, ἡ χειροθεσία ἐσήμαινε ἀναζωογόνησιν καί ἐπικύρωσιν τῶν ἀκύρως ὑπό αἱρετικῶν ἤ σχισματικῶν τελεσθέντων»…
…»Ἐν προκειμένω, ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων τῆς Διασπορᾶς ἐπεβάλλετο, κρίνουσα τήν δικαίαν κρίσιν ἐπί τῆ βάσει τῶν θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, τῆς πράξεως τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἱστορικῶν δεδομένων καί συνθηκῶν τῆς συγκεκριμένης ἐκκλησιαστικῆς περιόδου καί καταστάσεως, νά ἀναγνωρίση ταύτας ὡς δογματικῶς πλήρεις καί ἀσφαλῶς μέ δεομένας ἤ ἐπιδεχομένας οὐδέν. Ἀντ' αὐτοῦ, ὡς εἶναι γνωστόν, ἡ ἐν λόγω Σύνοδος, δεχθεῖσα καί ἀποδεχθεῖσα εἰσηγήσεις καί πιέσεις τρίτων προσώπων καί δή προερχομένων ἐκ τῆς Ἀκακιακῆς παρατάξεως (ὡς τοῦτο ἄλλωστε διαφαίνεται καί ἐξ αὐτοῦ τούτου τοῦ κειμένου τῆς Ἀποφάσεως), προετίμησε καί κατέληξεν εἰς τήν ἔκδοσιν τῆς ὅλης ἀντικανονικῆς καί ἀστηρίκτου ἀποφάσεως αὐτῆς περί χειροθεσίας τῶν δύο προαναφερθέντων Ἐπισκόπων»…
Καί καταλήγουν ἐπί τοῦ θέματος: «…ἡ ἐν Ἑλλάδι ἀποδοχή τῆς ὡς ἄνω Συνοδικῆς Ἀποφάσεως τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί ἡ κατ' ἐφαρμογήν αὐτῆς ἐπακολουθήσασα «χειροθεσία» τῶν ὑπολοίπων μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὑπῆρξαν καί κρίνονται ΕΣΦΑΛΜΕΝΑΙ καί ὡς τοιαῦται ἀποκηρύσσονται καί ἀπορρίπτονται».
Ὅλοι ἐμεῖς οἱ νεώτεροι δέν ζήσαμε τά γεγονότα, ἀλλά γεννηθέντες καί ἀνατραφέντες μέσα στήν Ἐκκλησία καί μελετῶντας τά κείμενα, ποτέ δέν σχηματίσαμε τήν ἄποψη ὅτι τό 1971 καί εἰς τήν Ἑλλάδα ἔγινε δεκτή ἡ χειροθεσία! Ὄχι ποτέ δέν διεμορφώσαμε τέτοια γνώμη καί τοῦτο ὀφείλεται καί εἰς τά πολύ λίγα στοιχεῖα πού παρέθεσα. Ἀπορρῶ καί ἐξίσταμαι μέ τήν νέα «ὁμολογία», ὅλων αὐτῶν τῶν σχισματοαιρετικῶν.
Πῶς εἶναι δυνατόν τό 2007 νά λέγουν ὅτι «Κατ' ἄμεσον τρόπον ἐδέχθησαν χειροθεσία (ἄν καί σέ καμία περίπτωση δέν ἔπρεπε νά γίνει αὐτό) παρά τῶν Ρώσων τῆς διασπορᾶς οἱ δύο πρῶτοι Ἀρχιερεῖς Κάλλιστος καί Ἐπιφάνιος, αὐτοί δέ ἐρχόμενοι εἰς τήν Ἑλλάδα μετέδωσαν τήν ἴδια χειροθεσία καί εἰς τούς ὑπολοίπους 4 Ἀρχιερεῖς. Ὅλα αὐτά ἀδιαμφισβήτητα ἔγιναν καί ὡς ἐκ τούτου σήμερα κρίνονται ἐσφαλμένα καί καταδικάζονται»;
Ἰδού, λοιπόν, ἐν ἔτει 2007, ἡ ἀναίρεσις τῆς πρώτης καλῆς τους Ὁμολογίας καί ἰδιαιτέρως τοῦ 1981-1983 καί 1993. Ἰδού τό ψεῦδος, ἀφοῦ τό 1971 καμμία χειροθεσία δέν δέχτηκε ἡ Ἱερά Σύνοδος! Δέν ἀντιλαμβάνονται ἀλήθεια ὅτι ὑποστηρίζοντας τά ἀκριβῶς ἀντίθετα ἀπό ἐκεῖνα τοῦ 1971 καί ἑξῆς καί προπάντων ἐκεῖνα ὅπου εἶπαν κατά τό 1993: «…Ἐπ' αὐτῶν τῶν θέσεων ἐμμένομεν καταδικάζοντες καί σήμερον πᾶν ὅ,τι ἀντίθετον λέγεται ἤ γράφεται περί «χειροθεσίας»…», ὅτι καί αὐτή ἡ καταδίκη τῆς Ὀρθοδόξου Συνόδου ἐπεκάθησεν στά κεφάλια τους! Ἀλλά καί ὅσοι τούς ἀκολουθοῦν δέν καταλαβαίνουν ὅτι ἔχουν ἐξαπατηθεῖ καί ὅτι ἡ Ὁμολογία δέν ἀλλάζει κάθε φορά σύμφωνα μέ τό συμφέρον «κάποιων», διότι κάτι τέτοιο ἐκβάλλει ἀπό τήν Σωστική Κιβωτό τῆς Ἐκκλησίας; Ποιοί λοιπόν εἶναι οἱ γνήσιοι συνεχισταί τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας τῶν ἀπό τό 1971, 1976… Συνόδων καθώς καί τοῦ 1981-1983 καί 1993, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται καί εἰς τήν Ὀρθοδοξία; Ἡ σημερινή «Σύνοδος» τοῦ κ. Νικολάου ἤ ὁ Σεβασμιώτατος κ. Κήρυκος, ὁ ὁποῖος δέν ἄλλαξε τίποτε ἀπό ἐκεῖνες τίς Ὀρθόδοξες Ὁμολογίες, κατόπιν τῶν ὁποίων ἐδέχθη τό 1983 νά χειροτονηθῆ Κληρικός;
Ἕνα ἄλλο ἀξιοσημείωτο γεγονός τό ὁποῖο δέν πρέπει νά παραλειφθῆ ἀλλά καί νά τονισθῆ, σάν μία ἀπόδειξη ἐξαπατήσεως δυστυχῶς τῶν ἁπλοϊκῶν Γ.Ο.Χ., εἶναι ὅτι τό ἔτος 2005 καί κατά τήν ἡμέρα πού ὁ Σεβασμιώτατος κ. Κήρυκος ἀποκήρυξε τήν «Σύνοδο» τῶν Νικολαϊτῶν, αὐτοί εἰς ὅλους τούς Ἐνοριακούς τους Ναούς ἀνέγνωσαν ἕνα «Ἐγκύκλιο μήνυμα» μέ τό ὁποῖον ἀπηγόρευον κάθε ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά τοῦ ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου! Ἕνα χαρακτηριστικό ψευδές καί ἀπατηλό μήνυμα ἐπίσης ἐξ ἐκείνου τοῦ μηνύματος ἔλεγε ὅτι: «…Ἡμεῖς ἐμμένομεν εἰς τίς Ὁμολογίες τοῦ 1981 καί 1983…»! Ἔτσι ὁ κόσμος πού ἦταν ἤδη ἕτοιμος νά ἀποχωρήση ἀπό τούς «Νικολα?τες» σκανδαλισμένος ἀπό τό θέμα τῆς «χειροθεσίας», ἀναπαύθηκε μέ αὐτήν τήν ψευτοδήλωση και παρέμεινε εἰς τό σχίσμα τοῦ Νικολάου. Μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου ἐπέρασαν εἰς τούς ὀπαδούς των τό μήνυμα: «Ἐφ' ὅσον ἡ «Σύνοδος» ἐμμένει στίς Ὁμολογίες τοῦ 1981-1983 καί τό ὡμολόγησαν, δέν ἔχουμε κανένα λόγο νά χωριστοῦμε ἀπό τή Σύνοδο. Τί θέλει, λοιπόν, τώρα ὁ Κήρυκος;».
Ἔρχομαι, λοιπόν, σήμερον καί ρωτῶ: Διατί κύριε Νικόλαε μετά τῶν λοιπῶν δέν ἐκδώσατε τότε, δηλαδή τό 1993 ἤ προηγουμένως τό 1981-1983, τήν βλάσφημη αὐτή «Ἐγκύκλιό» σας τοῦ 2007, μέ ἀποτέλεσμα νά παρασύρετε τό ποίμνιό σας στήν πλάνη καί ἰδιαίτερα στήν ὕβρι καί βλασφημία κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς; Τί σχέση μπορεῖ νά ἔχει ἡ δήλωσή σας αὐτή, ὅτι δῆθεν «ἐμμένετε εἰς τίς Ὁμολογίες τοῦ 1981-1983», μέ τήν μετά εἴκοσι ἕξ (26) ἔτη ἐκδοθεῖσα ἐγκύκλιό σας; Ἄς τίς παραθέσουμε, λοιπόν καί τίς δύο νά δοῦμε πραγματικά μέ τί τρόπους ἐξαπατᾶτε τίς ψυχές τῶν ἁπλῶν πιστῶν γιά τίς ὁποῖες ὁ Χριστός μας ἀπέθανε. Ἡ Ὁμολογία, τοῦ 1981 λέγει:
«Ἡ χειροθεσία ἐγένετο δεκτή ὑπό τήν ρητήν διαβεβαίωσιν τῆς Ἐξαρχίας, ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐδέχθη τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ὅτι αὕτη ἀποτελεῖ ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν, ὡς μίαν ἐξωτερικήν τυπικήν πρᾶξιν ἐπί τῶ σκοπῶ τῆς Ἑνώσεως καί εὐοδώσεως τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τῆς Ἐκκλησίας» (Ὁμολογία, τῆς μεγάλης Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τοῦ 1981). Σέ αὐτήν τήν Ὁμολογία δηλώσατε ὅτι ἐμμένετε τό 2005!
Ἄς δοῦμε τώρα τί δηλώσατε τό 2007, μετά ἀπό εἴκοσι ἕξ (26) ἔτη (σελ. 13 «Ἐγκυκλίου»):
«Οὕτω ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δι' ὁμοφώνου Ἀποφάσεως ἁπάντων τῶν συγκροτούντων αὐτήν Ἁγίων Ἀρχιερέων ἐνδιαφερομένη διά τήν ἀλήθειαν καί μόνον δι' αὐτήν, καθότι κατά τήν Θείαν Γραφήν ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ «στῦλον καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α΄ Τιμοθ., 3, 15), κατά δέ τήν πατερικήν φωνήν «οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί»·(*) (Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ) ἔχουσα τήν εὐθύνην ἔναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων διά τήν μέ τήν χάριν καί τήν βοήθειαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς αἰωνίου Κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας, διαποίμανσιν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας εἰς νομάς σωτηρίους, ὡς ὄφειλε, ἀναγνωρίζει καί ὁμολογεῖ τά ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος διαπραχθέντα λόγω ἀγνοίας καί ἀπροσεξίας καί ἐσφαλμένης ἐκτιμήσεως ἀνθρώπινα λάθη τῶν ἐκπροσώπων καί λειτουργῶν Της, διά τά ὁποῖα ἐπικαλεῖται τό ἔλεος τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ κατά τόν Σοφόν Σειράχ· «ἐμπεσούμεθα εἰς χεῖρας Κυρίου καί οὐκ εἰς χεῖρας ἀνθρώπων ὡς γάρ ἡ μεγαλωσύνη Αὐτοῦ, οὕτως καί τό ἔλεος Αὐτοῦ»,·(**) καί ἀπορρίπτει ὡς ἤδη ἀνεφέρθη τήν γενομένην χειροθεσίαν τόσον ἐν Η.Π.Α. ὅσον καί ἐν Ἑλλάδι ὡς πρᾶξιν ἀπάδουσαν εἰς τήν κανονικήν τάξιν καί τήν ὀρθόδοξον Παράδοσιν τήν ἀφορῶσαν τό κῦρος καί τήν πληρότητα Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν, γενομένων ὑπό κανονικοῦ καί κατά πάντα ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, ἔστω καί μόνου, τῆς ἐνεργείας ταύτης μάλιστα ὑπαγορευομένης ὑπό πραγματικῆς ἀδηρίτου ἐκκλησιαστικῆς ἀνάγκης μεταδόσεως τῆς Ἀρχιερωσύνης καί συνεχίσεως τοῦ ἔργου τῆς χειμαζομένης ὑπό τῶν αἱρέσεων καί τῶν σχισμάτων καί δή τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας».
Αὐτά ἀκριβῶς, κ. Νικολα?ται, δέν ἐκήρυξαν τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1991 καί οἱ πέντε διά τῆς «Ἐγκυκλίου Ἐπιστολῆς» τοῦ Κυπρίου Ἱερομονάχου Ἐπιφανίου; Παραδεχόσαστε ὅτι τό 1971 ἁμαρτήσατε, καί τώρα ζητεῖτε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ νά σᾶς συγχωρήσει! Ἀκοῦστε ὅμως τί εἶπε ὁ Μακαριώτατος Ἀνδρέας εἰς τό μήνυμά του: «…Τό σχέδιο τοῦτο ἐξεδηλώθη τό 1971 εἰς τήν Ἀμερικήν, ἀλλά ἀπέτυχεν…». Συνεχίζει ὅμως νά εἶναι ἀποτυχημένο μόνον δι' αὐτούς πού ἐμμένουν Πιστοί εἰς τήν Ὀρθή Ὁμολογία ὅπως τήν κήρυττουν ἐπί 35 συναπτά ἔτη οἱ Ἀρχιερεῖς Πατέρες μας καί ὁλόκληρος ἡ Ἐκκλησία, διά ἐσᾶς ὅμως κύριοι «Νικολα?ται» δυστυχῶς «ἔχει πετύχει»! Γι' αὐτό οὔτε τῆς ἀληθείας οὔτε τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἶστε! Αὐτό ζητοῦσαν οἱ «…δόλιοι καί ὕπουλοι ἐχθροί τῆς ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς…», ὅπως λέει παραπάνω ὁ Μακαριώτατος Ἀνδρέας, καί αὐτό ἐπέτυχαν μόνον διά τήν «Σύνοδόν» σας, δηλαδή νά πέσετε εἰς τήν παγίδα τους, βλασφημοῦντες τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖον ἐπεσκίασεν κατά τίς χειροτονίες τοῦ 1948 τίς ὁποῖες ἐτέλεσε ὁ Ἅγιος πατήρ Ματθαῖος.
Ἄς ἀφήσετε, λοιπόν, αὐτές τίς καταδίκες καί τίς σκόπιμες ἀποκηρύξεις διότι δέν καταφέρνετε τίποτε καί δέν λυτρώνεστε ἀπό τίποτε. Ὅ,τι καί νά κάνετε τό στόμα τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖτε νά τό παρερμηνεύσετε, οὔτε καί νά τό παραβλέψετε: «…Καί πᾶς ὅς ἐρεῖ λόγον εἰς τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἀφεθήσετε αὐτῶ, τῶ δέ εἰς τό Ἅγιον Πνεῦμα βλασφημήσαντι ΟΥΚ ΑΦΕΘΗΣΕΤΑΙ!!!» (Λουκ. ιβ΄ 10). Αὐτό μόνον πετύχατε καί κερδίσατε! Ὁ Κύριος νά μᾶς ἐλεήση ὅλους καί ὅσοι στεκόμαστε ὄρθιοι στήν ἀλήθειαν, διότι ὑπάρχει ὁ κίνδυνος, ἄν δέν προσέξουμε νά πέσουμε, καί ὅσοι ἔπεσαν νά δοῦν ποῦ καί γιατί ἔπεσαν καί νά σηκωθοῦν. Αὐτή εἶναι ἡ ταπεινή εὐχή καί προσευχή μας.
(*) Σημ. «Ο.Π.»: Δυστυχῶς, Σεῖς ὡς «μή τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἐστέ»!..
(**) Σημ. «Ο.Π.»: Λυποθυμᾶ κανείς ἀπό τήν ἀκατάσχετη πολυλογία τους, διότι δέν ξέρουν πῶς νά περάσουν σ' αὐτό τό «ἀπορρίπτει» κ.λπ. ψεύδη καί ἀπάτες καί συνεχῶς ἀργολογοῦν ὥστε νά ζαλίζουν τόν ἀναγνώστη!!! Ὁποία ΑΠΑΤΗ, ὁποία ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ, ὁποία ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ! Ἀγαπητέ Συνέδελφε, Αἰδεσιμολογιώτατε παπα-Εὐστάθιε, διατί σιωπᾶς, διατί ἀνέχεσαι; Δέν πιστεύεις τίποτε;… Θά ἐπανέλθωμεν ὄχι μέ τοιαύτην ὑποσημείωσιν ἀλλ' ὡς δεῖ…