Τόν γνώριζε καλά, γιατί ἦταν στρατιωτικός ἱερέας στή μεραρχία πού ἀνῆκε καί ὁ ἴδιος, στή μεραρχία ἐκείνη πού ἀργότερα συμμετέσχε στή Μικρασιατική Ἐκστρατεία κι ἔφτασε ὥς τίς πῦλες τῆς Ἄγκυρας, ἤπιε νερό ἀπό τό Σαγγάριο!.. Ὅμως, ἀλίμονο! Αὐτό τό δροσερό νερό μετατράπηκε λίγο ἀργότερα σέ καυτό πύρινο ποτάμι πόνου καί ὀδύνης, πού ἔκαψε τίς καρδιές ὅλων τῶν Ἑλλήνων.
Στά λόγια τοῦ παπποῦ μου δέν ἔδωσα τότε μεγάλη σημασία. Μοῦ φάνηκε αὐτό πού μοῦ 'λεγε ἀπίθανο, τό θεώρησα σάν ἕνα παραλήρημα, ἀπομεινάρι ἐκείνου τοῦ ἀβάσταχτου, τοῦ ἀφάνταστου πόνου πού ἔνιωθε ὁ παππούς μου, ὅταν ἀναθυμόταν τά περασμένα, ὅταν ἄκουγε τίς λέξεις Ἰωνία, Σμύρνη, Πέργαμος, Ἀϊβαλί, Τραπεζοῦντα, Κερασοῦντα, Σαγγάριος, Ἐσκί Σεχήρ, Ἀφιόν Καραχισάρ, Πόλη, Ἁγιά — Σοφιά!!! Οἱ λέξεις αὐτές εἶχαν πάρει στό νοῦ καί στήν καρδιά τοῦ παπποῦ μου τή θέση ὅ,τι πιό ἱεροῦ καί πιό νοσταλγικοῦ εἶχε σ' αὐτή τή ζωή, ἀκόμη πιό ἱεροῦ κι ἀπό τά ἴδια τά παιδιά του, τά ἐγγόνια του, τήν ἴδια του τή ζωή!
Δεκάδες φορές τόν ἀντίκρυσα μέ τά παιδικά μου μάτια νά κλαίει πολλές φορές ξεσποῦσε σέ γοερούς λυτρωτικούς λυγμούς προφέροντας αὐτά τά ἅγια ὀνόματα, πού ταυτίζονται μέ τή διαχρονική ἱστορική πορεία καί παρουσία τοῦ Γένους μας πάνω στή γῆ. Τότε δέν καταλάβαινα τίποτε ἤ σχεδόν τίποτε. Μονάχα μιά ἀλαθόριστη ἀπορία κυριαρχοῦσε στήν ψυχή μου ἀπ' αὐτή τήν ξεχωριστή στάση τοῦ παπποῦ μου. Λίγο ἀργότερα κατάλαβα τήν καθοριστική ἐπίδραση αὐτῶν τῶν δακρύων, αὐτῶν τῶν λυγμῶν στή δική μου ψυχή. Τήν καταλαβαίνω τώρα, θά τήν αἰσθάνομαι πάντα νά κυριαρχεῖ σ' ὅλο τό εἶναι μου.
Ὁ παππούς μου, βέβαια, εἶχε δίκιο, ὅταν ἔλεγε πώς τόν Ἰανουάριο τοῦ 1919 λειτουργήθηκε ἡ Ἁγιά — Σοφιά. Πρωταγωνιστής αὐτοῦ τοῦ συγκλονιστικοῦ γεγονότος τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς, τό ὁποῖο δυστυχῶς ἀγνοοῦν πολλοί Ἕλληνες, ἦταν ἕνα ἀληθινό παλληκάρι, ἕνα βλαστάρι τῆς λεβεντογέννας Κρήτης, τῆς ὁποίας τά ἀνδρεῖα παιδιά ἔδωσαν πάντα τό μεγάλο «παρών» σ' ὅλους τούς ἀγῶνες τοῦ Γένους, ἀπό τά πανάρχαια χρόνια (Ἰδομενέας, Νέαρχος, κ.ἄ.) ὥς τίς μέρες μας (Μακεδονικός Ἀγώνας, Δρῖσκος τῆς Ἠπείρου, κ.ἄ.). Ἀναφερόμαστε στόν παπα-Λευτέρη Νουφράκη ἀπό τίς Ἀλῶνες Ρεθύμνου, ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσε ὡς στρατιωτικός ἱερέας στή Β΄ Ἑλληνική Μεραρχία, μιά ἀπό τίς δύο μεραρχίες πού συμμετεῖχαν στίς ἀρχές τοῦ 1919 στό «συμμαχικό» ἐκστρατευτικό σῶμα στήν Οὐκρανία. Ἡ μεραρχία αὐτή, στό δρόμο πρός τήν Οὐκρανία, στάθμευσε γιά λίγο στήν Κωνσταντινούπολη, τήν Πόλη τῶν ὀνείρων τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία βρισκόταν τότε ὑπό «συμμαχική ἐπικυριαρχία», ὕστερα ἀπό τό τέλος τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μιά ὁμάδα Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν γενναῖο Κρητικό καί μαζί του τόν ταξίαρχο Φραντζῆ, τόν ταγματάρχη Λιαρομάτη, τό λοχαγό Σταματίου καί τόν ὑπολοχαγό Νικολάου ἀγνάντευαν ἀπό τό πλοῖο τήν Πόλη καί τήν Ἁγιά — Σοφιά, κρύβοντας βαθιά μέσα στήν καρδιά τους τό μεγάλο μυστικό τους, τή μεγάλη ἀπόφαση πού εἶχαν πάρει τό περασμένο βράδυ, ὕστερα ἀπό πρόταση καί ἔντονη ἐπιμονή τοῦ λιονταρόψυχου Κρητικοῦ παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Νά βγοῦν, δηλαδή, στήν Πόλη καί νά λειτουργήσουν στήν Ἁγιά -Σοφιά.
Ὅλοι τους ἦταν διστακτικοί, ὅταν ἄκουσαν τόν παπα-Λευτέρη νά τούς προτείνει τό μεγάλο ἐγχείρημα. Ἤξεραν ὅτι τά πράγματα ἦταν πολύ δύσκολα. Ἡ Ἁγιά — Σοφιά ἦταν ἀκόμη τζαμί, σίγουρα κάποιοι φύλακες θά ἦταν ἐκεῖ, κάποιοι ἄλλοι θά πήγαιναν γιά προσευχή, δέν ἦταν δύσκολο ἀπό τή μιά στιγμή στήν ἄλλη νά γεμίσει ἡ Ἐκκλησία. Ὕστερα, ἦταν καί οἱ ἀνώτεροί τους, πού δέν θά ἔβλεπαν μέ καλό μάτι αὐτή τήν ἐνέργεια, ἡ ὁποία σίγουρα θά προκαλοῦσε θύελλα ἀντιδράσεων ἀπό τούς «συμμάχους» γιά τήν «προκλητικότητά» της. Ἴσως μάλιστα νά ἐδημιουργεῖτο καί διπλωματικό ἐπεισόδιο, πού θά ἔφερνε σέ δύσκολη θέση τήν Ἑλληνική Κυβέρνηση καί τόν πρωθυπουργό Ἐλευθέριο Βενιζέλο. Ὅμως, ὁ παπα-Λευτέρης εἶχε πάρει τήν ἀπόφασή του, ἦταν ἀποφασιστικός καί κατηγορηματικός.
Ἄν δέν ἔρθετε ἐσεῖς, θά πάω μοναχός μου! Μόνο ἕνα ψάλτη θέλω. Ἐσύ, Κωνσταντῖνε (Λιαρομάτη), θά μοῦ κάνεις τόν ψάλτη;
Ἐντάξει, παππούλη, τοῦ ἀπάντησε ὁ ταγματάρχης, πού πῆρε κι αὐτός τήν ἴδια ἀπόφαση, κι ὅλα πιά εἶχαν μπεῖ στό δρόμο τους.
Τελικά, μαζί τους πῆγαν καί οἱ ἄλλοι.
Τό πλοῖο πού μετέφερε τή μεραρχία εἶχε ἀγκυροβολήσει στ' ἀνοιχτά, γι' αὐτό ἐπιβιβάστηκαν σέ μιά βάρκα, στήν ὁποία κωπηλατοῦσε ἕνας Ρωμιός τῆς Πόλης, καί σέ λίγο ἀποβιβάστηκαν στήν προκυμαία. Ὁ Κοσμάς, ὁ ντόπιος βαρκάρης, ἔδεσε τή βάρκα καί τούς ὁδήγησε ἀπό τό συντομότερο δρόμο στήν Ἁγιά — Σοφιά. Ἡ πόρτα ἦταν ἀνοιχτή, λές καί τούς περίμενε. Ὁ Τοῦρκος φύλακας κάτι πῆγε νά πεῖ στήν γλῶσσα του, ὅμως τόν καθήλωσε στή θέση του καί τόν ἄφησε ἄφωνο ἕνα ἄγριο κι ἀποφασιστικό βλέμμα τοῦ ταξιάρχου Φραντζῆ. Ὅλοι μπῆκαν μέσα μέ εὐλάβεια καί προχώρησαν κάνοντας τό σταυρό τους. Ὁ παπα-Λευτέρης ψιθύρισε μέ μεγάλη συγκίνηση: «Εἰσελεύσομαι εἰς τόν οἶκον σου, προσκυνήσω πρός Ναόν Ἅγιόν σου ἐν φόβω…».
Προχωρεῖ γρήγορα, δέν χρονοτριβεῖ. Ἐντοπίζει τό χῶρο στόν ὁποῖο βρισκόταν τό Ἱερό καί ἡ Ἁγία Τράπεζα. Βρίσκει ἕνα τραπεζάκι, τό τοποθετεῖ σ' αὐτή τή θέση, ἀνοίγει τήν τσάντα του, βγάζει ὅλα τά ἀπαραίτητα γιά τή Θεία Λειτουργία, βάζει τό πετραχήλι του καί ἀρχίζει!!!
Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν, ἀποκρίνεται ὁ ταγματάρχης Λιαρομάτης καί ἡ Θεία Λειτουργία στήν Ἁγιά — Σοφιά ἔχει ἀρχίσει. «Μακάρι νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά τήν ὁλοκληρώσουμε», σκέφονται ὅλοι, καί σταυροκοπιοῦνται μέ κατάνυξη. Οἱ ἀξιωματικοί μοιάζουν νά τά 'χουν χαμένα, ὅλα ἔγιναν τόσο ξαφνικά καί φαίνονται ἀπίστευτα.
Ἡ Θεία Λειτουργία προχωρεῖ κανονικά. Ἡ Ἁγιά — Σοφιά ὕστερα ἀπό 466 ὁλόκληρα χρόνια ξαναλειτουργεῖται!!! Ὁ παπα-Λευτέρης συνεχίζει. Ὅλα γίνονται ἱεροπρεπῶς, σύμφωνα μέ τό τυπικό τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκούγονται τά «εἰρηνικά», τό «Κύριε ἐλέησον», «ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ…», πού γράφτηκε ἀπό τόν ἴδιον τό Ἰουστινιανό, μέ τήν προσταγή καί τή φροντίδα τοῦ ὁποίου χρίστηκε καί ἡ Ἁγιά — Σοφιά. Ἀκολουθεῖ ἡ Μικρή Εἴσοδος, τό «Τῆ Ὑπερμάχω Στρατηγῶ…», ὁ Ἀπόστολος ἀπό τόν ταξίαρχο Φραντζῆ καί τό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα ἀπό τόν παπα-Λευτέρη. Χρέη νεωκόρου ἐκτελεῖ ὁ ὑπολοχαγός Νικολάου.
Στό μεταξύ ἡ Ἁγία Σοφία ἀρχίζει νά γεμίζει μέ Τούρκους. Ὁ παπα-Νουφράκης δέν πτοεῖται καί συνεχίζει. Οἱ ἄλλοι κοιτάζουν σαστισμένοι πότε τόν ἀτρόμητο παπά καί πότε τούς Τούρκους, πού μέχρι ἐκείνη τή στιγμή παρακολουθοῦν σιωπηλοί, μή μπορώντας νά πιστέψουν στά μάτια τους, γιατί αὐτό πού γινόταν ἐκείνη τήν ὥρα μέσα στήν Ἁγιά — Σοφιά ἦταν πραγματικά κάτι τό ἀπίστευτο.
Μετά τό Εὐαγγέλιο ἀκολουθεῖ τό Χερουβικό ἀπό τόν ταγματάρχη Λιαρομάτη, ἐνῶ ὁ παπα-Λευτέρης τοποθετεῖ τό ἀντιμήνσιο πάνω στό τραπεζάκι, γιά νά κάνει τήν προσκομιδή. Οἱ Τοῦρκοι συνεχῶς πληθαίνουν. Οἱ ὦρες εἶναι δύσκολες, ἀλλά καί ἀνεπανάληπτες, ἐπικές! Ὁ παπα-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει ἀπό τήν τσάντα ἕνα μικρό Ἅγιο Ποτήριο, ἕνα δισκάρι, ἕνα μαχαιράκι, ἕνα μικρό πρόσφορο κι ἕνα μικρό μπουκαλάκι μέ νᾶμα. Μέ ἱερή συγκίνηση καί κατάνυξη κάνει τήν προσκομιδή, ἐνῶ ὁ Λιαρομάτης ἐξακολουθεῖ νά ψάλλει τό Χερουβικό. Ὅταν ὁλοκλήρωσε τήν προσκομιδή, στρέφεται στόν ὑπολοχαγό Νικολάου, τοῦ λέει ν' ἀνάψει τό κερί, γιά νά ἀκολουθήσει ἡ Μεγάλη Εἴσοδος. Ὁ νεαρός ὑπολοχαγός προχωρεῖ μπροστά μέ τό ἀναμμένο κερί καί ἀκολουθεῖ ὁ παπάς βροντοφωνάζοντας: «Πάάάντων ἡμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεός…». Στή συνέχεια ἀκολουθοῦν οἱ «Αἰτήσεις» καί τό «Πιστεύω», τό ὁποῖο εἶπε ὁ ταξίαρχος Φραντζῆς. Στό μεταξύ ἡ Ἁγιά — Σοφιά εἶχε γεμίσει μέ Τούρκους κι ἀνάμεσά τους ὑπάρχουν καί πολλοί Ἕλληνες τῆς Πόλης, πού βρέθηκαν ἐκεῖ αὐτή τήν ὥρα καί παρακολουθοῦν μέ συγκίνηση τή λειτουργία, χωρίς νά τολμοῦν νά ἐξωτερικεύσουν τά συναισθήματά τους «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων», δηλαδή τῶν Τούρκων. Μόνο κάποιες στιγμές δέν μποροῦν νά συγκρατήσουν τά δάκρυα πού τρέχουν ἀπό τά μάτια τους καί, γιά νά μήν προδοθοῦν, φροντίζουν καί τά σκουπίζουν πρίν γίνουν «πύρινο» ποτάμι καί τότε ποιός θά μποροῦσε νά τά συγκρατήσει!
Ἡ Λειτουργία στό μεταξύ φτάνει στό ἱερότερο σημεῖο της, τήν Ἀναφορά. Ὁ παπα-Λευτέρης μέ παλλόμενη ἀπό τή συγκίνηση φωνή λέει: «Τά σά ἐκ τῶν σῶν, Σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα». Ὅλοι οἱ ἀξιωματικοί γονατίζουν καί ἡ φωνή τοῦ ταγματάρχη Λιαρομάτη ἀκούγεται νά ψάλλει τό «Σέ ὑμνοῦμεν, Σέ εὐλογοῦμεν, Σοί εὐχαριστοῦμεν, Κύριε, καί δεόμεθά Σου ὁ Θεό ἡμῶν». Σέ λίγη ὥρα ἡ ἀναίμακτη θυσία τοῦ Κυρίου μας ἔχει τελειώσει στήν Ἁγιά — Σοφιά, ὕτστερα ἀπό 466 ὁλόκληρα χρόνια!!! Ἀκολουθεῖ τό «Ἄξιον ἐστι», τό «Πάτερ ἡμῶν…», τό «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε» καί ὅλοι οἱ ἀξιωματικοί πλησιάζουν καί «κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων μυστηρίων». Ὁ παπα-Λευτέρης λέει γρήγορα τίς εὐχές καί ὁ Λιαρομάτης ψάλλει τό «Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον…», καταλύει τό ὑπόλοιπον τῆς Θείας Κοινωνίας καί ἀπευθυνόμενος στόν ὑπολοχαγό Νικολάου τοῦ λέει: «Μάζεψέ τα γρήγορα ὅλα καί βάλ' τα μέσα στήν τσάντα». Ὕστερα κάνει τήν Ἀπόλυση!
Ἡ Θεία Λειτουργία στήν Ἁγιά — Σοφιά εἶχε ὁλοκληρωθεῖ. Ἕνα ὄνειρο δεκάδων γενεῶν Ἑλλήνων ἔχει γίνει πραγματικότητα. Ὁ παπά-Νουφράκης καί οἱ τέσσερις ἀξιωματικοί εἶναι ἕτοιμοι νά ἀποχωρήσουν καί νά ἐπιστρέψουν στό πλοῖο. Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως εἶναι γεμάτη Τούρκους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀρχίσει νά γίνονται ἄγριοι, ἐπιθετικοί, συνειδητοποιώντας τί ἀκριβῶς εἶχε συμβεῖ. Ἡ ζωή τους κινδυνεύει ἄμεσα. Ὅμως, δέν διστάζουν· πλησιάζει ὁ ἕνας τόν ἄλλο, γίνονται «ἕνα σῶμα», μιά γροθιά καί προχωροῦν πρός τήν ἔξοδο. Οἱ Τοῦρκοι εἶναι ἕτοιμοι νά τούς ἐπιτεθοῦν, ὅταν ἕνας Τοῦρκος ἀξιωματοῦχος παρουσιάζεται μέ τήν ἀκολουθία του καί τούς λέει: «Ντουροῦν χέμεν… (Ἀφῆστε τους νά περάσουν). Τό εἶπε μέ μῖσος. Θά ἤθελε νά βάψει τά χέρια του στό αἷμα τους, ὅμως ἐκείνη τή στιγμή ἔτσι ἔπρεπε νά γίνει, αὐτό ἐπέβαλλαν τά συμφέροντα τῆς πατρίδας του, δέν ἦταν χρήσιμο γι' αὐτούς νά σκοτώσουν τώρα πέντε Ρωμιούς ἀξιωματικούς μέσα στήν Ἁγιά — Σοφιά. Δέν ξεχνᾶ ὅτι στ' ἀνοιχτά τῆς Πόλης βρίσκονται δύο ἑτοιμοπόλεμες ἑλληνικές μεραρχίες κι ἀκόμη ὅτι ἡ Κωσνταντινούπολη βρίσκεται οὐσιαστικά ὑπό τήν ἐπικυριαρχία τῶν νικητῶν τοῦ Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, στούς ὁποίους, βέβαια, δέν συμπεριλαμβάνονται οἱ Τοῦρκοι.
Στό ἄκουσμα αὐτῶν τῶν λόγων οἱ Τοῦρκοι ὑποχωροῦν. Ὁ παπα-Νουφράκης καί οἱ ἄλλοι ἀξιωματικοί βγαίνουν ἀπό τήν Ἁγιά — Σοφιά καί κατευθύνονται πρός τήν προκυμαία, ὅπου τούς περιμένει ἡ βάρκα. Ἕνας μεγαλόσωμος Τοῦρκος τούς ἀκολουθεῖ, σηκώνει ἕνα ξύλο καί ὁρμᾶ γιά νά χτυπήσει τόν παπα-Νουφράκη. Διαισθάνεται, ξερει ὅτι αὐτός ὁ παπάς εἶναι ὁ ἐμπνευστής, ὁ δημιουργός αὐτοῦ τοῦ γεγονότος. Ὁ ἡρωικός παπάς σκύβει, γιά νά προφυλαχθεῖ, ἀλλά ὁ Τοῦρκος καταφέρνει καί τόν χτυπᾶ στόν ὦμο. Στό μεταξύ ὁ ταγματάρχης Λιαρομάτης καί ὁ λοχαγός Σταματίου ἀφοπλίζουν τόν Τοῦρκο, πού εἶναι ἕτοιμος νά δώσει τό πιό δυνατό καί ἴσως τό τελειωτικό χτύπημα στόν παπά.
Ἤδη πλησιάζουν στή βάρκα. Μπαίνουν ὅλοι μέσα. Ὁ Κοσμᾶς μαζεύει τά σχοινιά κι ἀρχίζει γρήγορα νά κωπηλατεῖ. Σέ λίγο βρίσκονται πάνω στό ἑλληνικό πολεμικό πλοῖο ἀσφαλεῖς καί θριαμβευτές! Βέβαια, ἀκολούθησε διπλωματικό ἐπεισόδιο καί οἱ «σύμμαχοι» διαμαρτυρήθηκαν ἔντονα στόν πρωθυπουργό Ἐλευθέριο Βενιζέλο, ὁ ὁποῖος ἀναγκάστηκε νά ἐπιπλήξει τόν παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Ὅμως, κρυφά ἐπικοινώνησε μαζί του καί τόν «ἐπαίνεσε καί συνεχάρη τόν πατριώτη ἱερέα, πού ἔστω καί γιά λίγη ὥρα ζωντανάνεψε μέσα στήν Ἁγιά -Σοφιά τά πιό ἱερά ὄνειρα τοῦ Ἔθνους μας».
Αὐτό ἦταν σέ γενικές γραμμές τό ἱστορικό τῆς Θείας Λειτουργίας, πού ἔγινε ὕστερα ἀπό 466 χρόνια στήν Ἁγιά — Σοφιά ἀπό τόν ἡρωικό παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Σίγουρα οἱ περισσότεροι Νεοέλληνες τό ἀγνοοῦμε. Τό ὄνομα τοῦ λιονταρόψυχου Κρητικοῦ δέ λέει τίποτε στό νοῦ καί στήν καρδιά μας! Κι ὅμως, αὐτός ὁ ἁπλός παπάς ἀπό τίς Ἀλῶνες Ρεθύμνου σήκωσε πάνω στούς 'ώμους του καί ζωντάνεψε, ἔστω καί γιά λίγο, ἕνα ἀπό τά πιό ἐπικά, πιό ἱερά, πιό ἅγια ὄνειρα τοῦ Γένους.
Ὅσο κι ἄν ἔψαξα δέ βρῆκα πουθενά τίποτε πού νά θυμίζει στούς Νεοέλληνες τόν ἡρωικό παπά καί τήν παράτολμη ἡρωική πράξη του. Δέν ὑπάρχει καμμιά προτομή του στό χωριό του, στήν πόλη τοῦ Ρεθύμνου, στόν περίβολο τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης ἤ σέ κάποια πλατεία τῆς πρωτεύουσας τῆς Ἑλλάδας. Κανένας δρόμος, ἔστω καί ὁ πιό ἀσήμαντος, δέν φέρει τό ἐπικό ὄνομά του. Καμμιά ἀναφορά δέν γίνεται στή ζωή καί στή δράση του, στό πλαίσιο τῆς τοπικῆς ἤ τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας. Τίποτε ἀπ' ὅλα αὐτά δέν ἔχει γίνει! Ὄχι γι' αὐτόν! Αὐτός τό χρέος του τό ἔκαμε, χωρίς νά ἀποβλέπει σέ κανενός εἴδους ἀνταπόδοση. Ἀλλά γιά μᾶς. Γιά μᾶς πού ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τέτοια ἡρωικά πρότυπα, ἀπό ἰσχυρά στηρίγματα, γιά νά μπορέσουμε νά κρατήσουμε καί νά διασώσουμε ὅ,τι εἶναι δυνατόν ἀπό τήν ταυτότητά μας, ἀπό τά ἰδανικά τοῦ Γένους μας, ἀπό τήν ἴδια τήν ψυχή μας.
Εἶναι ἐπιτακτική ἀνάγκη νά προβάλλονται ἐθνικές μορφές σάν τοῦ παπα-Λευτέρη Νουφράκη καί παράτολμες ἡρωικές πράξεις σάν τή Λειτουργία πού τέλεσε στήν Ἁγιά — Σοφιά, τό Γενάρη τοῦ 1919. Καί εἶναι ἐθνική ἀνάγκη οἱ μορφές αὐτές νά ὑψώνονται σέ σύμβολο γνήσιου καί ἄδολου πατριωτισμοῦ, ἀληθινοῦ ἀγώνα καί αὐτοθυσίας. (Ἡράκλειο Κρήτης 2000, τεῦχος 9 — «ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ»).
(*) Πρόκειται διά ἀναδημοσίευσι ἐκ τοῦ περιοδικοῦ «ΛΥΔΙΑ» (τεῦχος Ἰανουαρίου καί Φεβρουαρίου 2009, ὑπό τόν τίτλο «Ο ΠΑΠΑ — ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΝΟΥΦΡΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ». Πηγή καί τοῦ ἐν λόγω περιοδικοῦ ἦσαν οἱ «ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ», Ἡράκλειο Κρήτης 2000, τεῦχος 9.

Εἰς τό προηγούμενον τεῦχος τῆς «Ο.Π.» κάναμε μίαν σύντομον ἀνασκόπησιν εἰς τήν Ἑλληνορθόδοξον — Ρωμαίϊκην ἱστορικήν καί πολιτισμικήν μας παράδοσιν. Ἀνεφέρθημεν εἰς τήν συνάντησιν Ἑλληνισμοῦ — Χριστιανισμοῦ, εἰς τήν καλῶς νοούμενην Οἰκουνενικότητα τῆς Ρωμανίας — Βυζαντίου, εἰς ἀντιπαράθεσιν πρός τήν μετακαρλομάγνιον Εὐρώπην, ὁποῦ ἡ ἀλλοτρίωσις εἰς τήν πίστι ἐπέφερε σοβαρότητατες συνέπειες. (Ἀπό τόν Παπισμό στήν ἀθε?α, φυλετισμός — ρατσισμός κ.λπ.). Ἀνεφέρθημεν ἐπίσης εἰς τόν ρόλον τῆς Φραγκιᾶς διά τήν πτῶσιν τῆς Ρωμανίας, εἰς τήν ἐπανάστασι τοῦ 1821 καί τήν ὑπό τῶν ἀπογόνων τοῦ Καρλομάγνου, κατευθυνομένην πορείαν τοῦ Νεοελληνικοῦ Κράτους καί κατελήξαμεν εἰς τόν προβληματισμόν, ποίαν Εὐρώπην θέλομεν σήμερα. Εἰς τό παρόν τεῦχος, κατ' ἀρχάς θά ἐπιμείνωμεν ὀλίγον ἐπί τοῦ ρατσισμοῦ τῆς Δύσεως καί ἐν συνεχεία θά ἐπιχειρήσωμεν μίαν ἐπιστημονικήν προσέγγισιν τῆς Θεοκεντρικῆς καί ὄχι Θεοκρατικῆς κοινωνίας τῆς Ρωμανίας — Βυζαντίου.
Τό κείμενο τό ὁποῖον ἀκολουθεῖ, συνέταξεν ὁ κ. Γεώργιος Κεκαυμένος καί εἶχε ἀναρτηθεῖ ἀπό τό παρελθόν καλοκαίρι εἰς τό ἠλεκτρονικόν περιοδικόν «Ἀντίβαρον», ὑπό τόν τίτλο: «Ὁ Βολταῖρος καί οἱ μαῦροι: Τό ἀληθινό ἀποτρόπαιο πρόσωπο τοῦ «διαφωτισμοῦ»«. Πιστεύομεν πώς τά χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἐκ τῶν κειμένων μεγάλων «διαφωτιστῶν' τά ὁποῖα παρατίθενται, θά ἀφήσουν πολλούς ἀφώνους(*).
Αὐτός ἦταν ὁ μεγάλος ἀπελευθερωτής τῶν μαύρων Ἀβραάμ Λίνκολν. Νάτην λοιπόν ἡ ἐμετική κτηνωδία τοῦ διαφωτισμοῦ σέ ὅλου της τό μεγαλεῖο…».
Δέν νομίζομεν πώς χρειάζονται ἐκ μέρους μας ἰδιαίτερα σχόλια. Τά ἀνωτέρω χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἐπιβεβαιώνουν τάς τραγικάς συνεπείας τάς ὁποίας εἶχε εἰς τήν Δύσιν, ἡ ἀλλοτρίωσις εἰς τήν Πίστιν, ὅπως ἀναφέραμε εἰς τό προηγούμενο τεῦχος τῆς «Ο.Π.».
(*) Τό κείμενο στό internet, διαθέτει ἠλεκτρονικές παραπομπές καί δίνει τήν δυνατότητα στόν ἀναγνώστη νά βλέπη τά ἐν λόγω ἀποσπάσματα, ὄχι μόνο ἀπομονωμένα, ἀλλά καί εἰς τό σύνολο τῶν ἔργων τῶν ἑκάστοτε «διαφωτιστῶν».
(**) Σημ. «Ο.Π.»: Σήμερα ἄν καί εἰς τό πολιπολιτισμικόν κράτος τῶν Η.Π.Α. ἐξελέγη «Πλανητάρχης»… Ἀφροαμερικανός, παρατηρεῖται «μεγάλη αὔξηση τῶν ρατσιστικῶν ἐπιθέσεων ἀλλά καί τῶν ἀκροδεξιῶν ὁμάδων…», ἐπισημαίνεται εἰς σχετικόν ἄρθρον εἰς τήν «Κυριακάτικη Ἐλευθεροτυπία» (21.6. 2009 σελ. 30).
Ὡς συνέχεια τῶν ὅσων ἀνεφέρθησαν εἰς τό προηγούμενον τεῦχος τῆς «Ο.Π.» διά τήν Ρωμανίαν — Βυζάντιον, εἰς τό παρόν παραθέτομεν εἰς τό μεγαλύτερον μέρος του καί τόν Πρόλογον ἐκ τῆς τρίτης ἐκδόσεως τοῦ βιβλίου τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Βλασίου Φηδᾶ ὑπό τόν τίτλον «Βυζάντιον»:
«Ὁ Βολταῖρος, ἀποτυπώνοντας τή γενικότερη ἰδέα τῶν δυτικοευρωπαίων Διαφωτιστῶν, καταδίκασε μέ μοναδικούς σέ σκληρότητα λόγους τό ἱστορικό φαινόμενο τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Ὑπάρχει, ὑποστήριζε, «μιά ἱστορία πολύ περισσότερο γελοία ἀπό τή ρωμαϊκή ἱστορία ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Τακίτου: ἡ βυζαντινή ἱστορία. Αὐτή ἡ ἀνάξια λόγου συλλογή δέν περιέχει τίποτε ἄλλο, παρά μόνο πομπώδεις διακηρύξεις καί θαύματα. Εἶναι τό βδέλυγμα τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος, ὅπως ἡ ἑλληνική αὐτοκρατορία ὑπῆρξε τό βδέλυγμα τῆς οἰκουμένης. Οἱ Τοῦρκοι τουλάχιστον ἦσαν πιό σωστοί: νίκησαν, χάρηκαν καί ἔγραψαν ἐλάχιστα…». Παραθέσαμε τήν κρίση αὐτοῦ τοῦ κυρίου ἐκπροσώπου τοῦ ἀντιθεϊστικοῦ Γαλλικοῦ Διαφωτισμοῦ τοῦ ΙΗ΄ αἰώνα ὄχι μόνο γιά νά προβάλουμε τήν ἀδιανόητη ἐχθρική προκατάληψη τῶν δυτικοευρωπαίων Διαφωτιστῶν τοῦ ΙΗ΄ καί τοῦ ΙΘ΄ αἰώνα, πού ἐπηρέασαν ἀνάλογα καί τόν μετριοπαθέστερο ἑλληνικό Διαφωτισμό, ἀλλά καί γιά νά καταστήσουμε αἰσθητότερη τή μεγάλη ἀπόσταση πού ἔχει διανύσει ἀπό τότε ἡ ἱστορική ἔρευνα γιά τό Βυζάντιο. Ὁ πρωτόγνωρος ἐνθουσιασμός τοῦ Γαλλικοῦ Διαφωτισμοῦ νά διαμορφώση μέ βάση τίς νέες ἰδέες τῶν διαφωτιστῶν τή νέα κοινωνική τάξη πραγμάτων μέσα ἀπό τόν αὐτόνομο κρατικό μηχανισμό, πού κατορθώθηκε θεωρητικά μέ τή Γαλλική Ἐπανάσταση, στηρίχθηκε οὐσιαστικά στήν ἀνθρωποκεντρική ἑρμηνεία τῆς σχέσεως Θεοῦ, ἀνθρώπου καί κόσμου. Κάθε θεοκεντρική προοπτική τῆς σχέσεως αὐτῆς, ἰδιαίτερα σέ κρατική πραγμάτωση, ἦταν εὐνόητα ἀποδοκιμαστέα καί αὐτονόητα ἀπόβητη. Τό Βυζάντιο ὑπῆρξε ἀναντίρρητα ἡ σημαντικότερη ἱστορική πραγμάτωση μιᾶς τέτοιας θρησκευτικῆς κοινωνίας, πού μεγαλούργησε γιά πολλούς αἰῶνες στηριγμένη σέ μιά καθαρά θεοκεντρική βιοθεωρία καί κοσμοθεωρία.
Τό Βυζάντιο, ὡς ἱστορικό φαινόμενο, παρουσιάζεται στή σύγχρονη ἱστορική ἔρευνα μέ τήν προοπτική μιᾶς βυζαντινῆς ψηφιδωτῆς εἰκόνας, στήν ὁποία ἡ τεχνική καί ἡ αἰσθητική περιγραφή τῶν ἐπί μέρους στοιχείων πού τήν συνθέτουν δέν μπορεῖ νά ἀποκαλύψη καί τήν ἀποδιδόμενη μέσα ἀπό τά αἰσθητά στοιχεῖα ὁλοκληρωμένη πνευματική ἔννοια ἤ ἰδέα. Ὅπως λοιπόν στή βυζαντινή ψηφιδωτή εἰκόνα, ἔτσι καί στό ἱστορικό φαινόμενο τοῦ Βυζαντίου, ὁποιαδήποτε προσπάθεια ἱστορικῆς ἑρμηνείας του προϋποθέτει τήν ἀναγωγή τῶν αἰσθητῶν στοιχείων τῆς ἱστορικῆς πραγματώσεως στή γενική αὐτοκρατορική ἰδέα. Αὐτή ἀνασυγκροτεῖ τά ἐπιμέρους στοιχεῖα στήν ὀργανική τους ἑνότητα, τά σημασιοδοτεῖ στίς πραγματικές τους διαστάσεις καί τελικά αὐτοπραγματώνεται μέσα ἀπό αὐτά γιά νά προσφέρη τό αὐθεντικό νόημα τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι. Ἡ ὁποιαδήποτε ἐπιστημονική ἀνάλυση ἐπιμέρους στοιχείων ἤ γεγονότων, ἀναγκαία γιά τήν πληρέστερη ἱστορική γνώση, δέν ἀποδίδει αὐτόματα καί τή λειτουργική σχέση τῶν ἐπιμέρους γεγονότων μέ τήν αὐθεντική φυσιογνωμία τοῦ Βυζαντίου. Στή βυζαντινή αὐτοσυνειδησία τά ἱστορικά γεγονότα δέν μορφοποιοῦν ἀθροιστικά τήν ἰδέα τῆς αὐτοκρατορίας, ἀλλά ἡ προϋπάρχουσα μορφοποιημένη ἰδέα τῆς αὐτοκρατορίας, πού παραμένει πάντοτε τό διαρκές ἱστορικό εἶναι, ἐνεργοποιεῖται καί ἐκφράζεται μέσα ἀπό τά ἐπί μέρους γεγονότα τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι. Συμβαίνει δηλαδή στό ἱστορικό φαινόμενο τοῦ Βυζαντίου, ὅ,τι ἀκριβῶς καί στή βυζαντινή ψηφιδωτή εἰκόνα, στήν ὁποία ἡ προϋπάρχουσα ἰδέα τοῦ εἰκονογραφικοῦ θέματος ἐνεργοποιεῖ τήν κάθε ψηφίδα στή λειτουργική σχέση της μέ τό ὀργανικό σύνολο καί τελικά ἐνεργοποιεῖται ἀντικειμενικά ἡ ἴδια ἡ ἰδέα μέσα ἀπό τήν κάθε ἐπί μέρους ψηφίδα.
Βασικό ὁπωσδήποτε κριτήριο γιά τήν κατανόηση καί τήν ἑρμηνεία τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι στό Βυζάντιο εἶναι ἡ αὐτοκρατορική ἰδέα. Αὐτή ὑπῆρξε τό μοναδικό, ἀμετακίνητο καί σταθερό θεμέλιο τῆς πολιτικῆς ἰδεολογίας τῆς αὐτοκρατορίας ἀπό τήν ἴδρυση μέχρι τήν πτώση της. Κυριότερη αἰσθητή φανέρωση τῆς αὐτοκρατορικῆς ἰδέας ὑπῆρξε ἡ πολιτική θεολογία γιά τή θεοδώρητη αὐτοκρατορική ἐξουσία, ἡ ὁποία σέ ὁλόκληρη τήν περίοδο τοῦ ἱστορικοῦ βίου τῆς αὐτοκρατορίας ἐνσάρκωνε μέ τόν συγκεκριμένο αὐτοκράτορα καί τόν συγκεκριμένο σέ κάθε ἐποχή χριστιανικό λαό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μέσα στόν χρόνο καί στήν ἱστορία. Ἡ θεοκεντρική, ὄχι ὅμως καί θεοκρατική, κατανόηση καί ἑρμηνεία τῆς σχέσεως Θεοῦ, ἀνθρώπου καί κόσμου, πού ἀποτελοῦσε καί ἀποτελεῖ τή μοναδική καί ἀμετακίνητη, ὅπως θά δοῦμε, βάση τῆς γενικότερης βυζαντινῆς βιοθεωρίας καί κοσμοθεωρίας, ἐξηγεῖ ὄχι μόνο τήν καταδικαστική γιά τήν αὐτοκρατορία κρίση τοῦ Βολταίρου, ἀλλά καί τῶν ἄλλων ἐκπροσώπων τοῦ ἀντιθεϊστικοῦ δυτικοευρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ. Οἱ διαφωτιστές, ἀπορρίπτοντες τό ὑπερβατικό ἤ ὁποιαδήποτε σχέση του μέ τήν ἱστορία, δέν μποροῦσαν παρά νά ἀποδοκιμάσουν ὡς ἀπαράδεκτη κρατική πραγμάτωση τή θεοκεντρική βιοθεωρία καί κοσμοθεωρία τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας καί κοινωνίας. Ἄλλωστε ὁ δυτικός κόσμος εἶχε καί προγενέστερα γαλουχηθῆ ἀπό τή Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία μέ ἐχθρικό πνεῦμα ἐναντίον τῆς αὐτοκρατορίας τῶν «σχισματικῶν» ἤ καί «αἱρετικῶν» Ἑλλήνων.
Οἱ δυτικές αὐτές ἰδεολογικές ἤ θεολογικές προκαταλήψεις, πού διαλύονται προοδευτικά κάτω ἀπό τό φῶς τῆς σύγχρονης ἔρευνας, ἀναδεικνύουν πολλές πτυχές τῶν δομῶν καί τῆς λειτουργίας τοῦ Βυζαντίου, ἔστω καί ἄν ἡ σύγχρονη κριτική προσέγγιση δέν εἶναι πάντοτε δυνατό νά πετύχη τήν πλήρη ἀφαίρεση τῶν προκαταλήψεων ἀπό τή σύγχρονη νοοτροπία τοῦ ἐκκοσμικευμένου ἀνθρώπου. Εἶναι πλέον εὐρύτερα παραδεκτό ὅτι ἡ πολιτειακή καί ἡ πνευματική ταυτότητα τοῦ Βυζαντίου «κακοποιήθηκε» συστηματικά στή δυτική καί στή σλαβική ἱστοριογραφία τοῦ ΙΗ΄ καί τοῦ ΙΘ΄ αἰώνα, ἐνῶ ἡ σύγχρονη ἱστορική ἔρευνα δέν εἶναι εὔκολο νά ἄρη ὅλες τίς κληροδοτημένες προλήψεις ἀπό τό παρελθόν, χωρίς προηγούμενη θεμελιακή ἔρευνα τῶν πηγῶν σέ ὅλους τούς βασικούς τομεῖς τοῦ δημόσιου καί τοῦ ἰδιωτικοῦ βίου τῶν βυζαντινῶν. Ἐνδεικτικά ἀναφέρουμε τή σημασία τοῦ χαρακτηρισμοῦ τοῦ Βυζαντίου ὡς ἀνατολικοῦ θεοκρατικοῦ κράτους, πού ὡς ἄκριτος γενικός ἀφορισμός ὑποστηρίζεται καί σήμερα χωρίς κανένα ἐπιχείρημα, ἀφοῦ οἱ σύγχρονες κατά τομεῖς ἔρευνες ἀποδεικνύουν ὅτι τό Βυζάντιο:
α) Δέν ἦταν καί δέν ἤθελε ποτέ νά γίνη τύπος ἀντολικοῦ κράτους, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τίς δομές καί τή λειτουργία τῶν θεσμῶν του (διοίκηση, δίκαιο, δικαιοσύνη, παιδεία κ.λπ.).
β) Δέν ἦταν καί δέν ἤθελε ποτέ νά εἶναι θεοκρατικό κράτος κατά τόν τύπο τῶν ἀνατολικῶν ἀραβικῶν θεοκρατικῶν κρατῶν, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀφ' ἑνός μέν ἀπό τήν αὐστηρή καταστατική κατοχύρωση τῆς αὐτοτέλειας, τῆς αὐτονομίας καί τῆς παραλληλότητας τῶν δύο κυρίων ἐξουσιῶν (πολιτικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς), ἀφ' ἑτέρου δέ ἀπό τή δυναμική ἀπόκρουση κάθε μονομεροῦς θεοκρατικοῦ πειρασμοῦ τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, ὅπως στήν περίοδο τῶν ἀρειανικῶν ἐρίδων (Δ΄ αἰώνας) καί τῆς Εἰκονομαχίας (Η΄ αἰώνας), μέ τήν ἀντιπαράθεση τῆς θεοκεντρικῆς πολιτικῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, καί
γ) Δέν ἦταν καί δέν ἤθελε ποτέ νά γίνη ἕνας τύπος κράτους μέ συγκεκριμένη μόνο ἐδαφική περιφέρεια ἤ ἐθνική ταυτότητα κατά τόν τύπο τῶν συγχρόνων κρατῶν, ἀφοῦ ἐλάχιστες ἀπό τίς θεωρητικές ἀρχές τοῦ συγχρόνου κρατισμοῦ θά μποροῦσαν νά ἐφαρμοσθοῦν στήν οἰκουμενική πολιτειολογική συνείδηση καί ἰδεολογία τοῦ Βυζαντίου, ὅπως αὐτή ἀποτυπώθηκε μέ συνέπεια καί συνέχεια στήν πολιτική θεωρία καί πράξη τῶν Βυζαντινῶν ἀπό τήν ἴδρυση μέχρι καί τήν πτώση τῆς αὐτοκρατορίας.
Ἡ παραθεώρηση τῶν διαπιστώσεων αὐτῶν τῆς σύγχρονης ἐπιστημονικῆς ἔρευνας ἀποδεικνύει ὅτι ἡ προσέγγιση τῆς αὐθεντικῆς ταυτότητας τοῦ Βυζαντίου προϋποθέτει ὁπωσδήποτε τήν πλήρη ἀποδέσμευση τοῦ ἱστορικοῦ ἀπό τά κριτήρια τῶν ἀντιστοίχων παραμορφωτικῶν προσεγγίσεων τῆς λατινικῆς ἀντορθόδοξης προπαγάνδας, τῶν ἀντιεκκλησιαστικῶν τάσεων τῆς «νέας φιλοσοφίας» τοῦ Διαφωτισμοῦ, τῶν ἀνθελληνικῶν ἐπιλογῶν τῆς πανσλαβιστικῆς θεωρίας καί τῶν ἀντιθρησκευτικῶν δομῶν τῶν νεωτέρων ἰδεολογικῶν συστημάτων ἤ τοῦ συγχρόνου κρατισμοῦ. Τό Βυζάντιο ἀνήκει στήν ἐποχή του καί ἀξιολογεῖται μόνο μέ τά κριτήρια τῆς πολιτικῆς θεωρίας τῆς ἐποχῆς του, εἰδικότερα δέ μέ τά σταθερά πολιτειολογικά κριτήρια τῆς οἰκουμενικότητας τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορικῆς ἰδέας καί τοῦ χριστιανισμοῦ. Οἱ ἀναλογικές ἤ ἀναχρονιστικές προσεγγίσεις ὁδηγοῦν συνήθως σέ αὐθαίρετα συμπεράσματα, γι' αὐτό καί προοδευτικά ἐγκαταλείποντα ἀπό τή σύγχρονη ἱστορική ἔρευνα…».


Ὁ ποντιακός Ἑλληνισμός μέ ἀξιοθαύμαστη δύναμη καί ἀγωνιστικότητα τίμησε γιά πολλοστή φορά τούς Ἕλληνες τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, πού σφαγιάστηκαν καί ἐξοντώθηκαν μέ ποικίλους βάρβαρους τρόπους κατά ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀπό τήν ἐνσκήψασα λαίλαπα τῶν τούρκων ἐθνικιστῶν, ἀπό τό 1914 μέχρι τό 1922.
Εἶναι ἀξιοθαύμαστοι οἱ Πόντιοι συμπατριῶτες μας, γιατί διεκδικοῦν συμβολικά κάθε χρόνο τήν ἴδια ἡμερομηνία, ἀλλά καί καθημερινά, τό «Δικαίωμα στή Μνήμη», πού σημαίνει καθημερινή ἀναδρομή στό παρελθόν ὡς Ἱστορία καί ὡς παράδοση, ὡς πολιτισμός καί ὡς ἀγῶνας γιά τήν ἐλευθερία, γιατί ξέρουν ὅτι μόνον μέ αὐτόν τόν τρόπο ἔχουν δικαίωμα στό μέλλον ὡς πολιτισμός, ὡς ταυτότητα ἐθνική καί ὡς ἐκλεκτό τμῆμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους.
Τοῦτο, γιατί πολιτισμός σημαίνει μνήμη καί λαοί χωρίς μνήμη δέν ἔχουν μέλλον, δέν ἔχουν ταυτότητα. Ἡ μνήμη μᾶς ὑπαγορεύει ὄχι μόνον τήν ἀναζήτηση τῶν ἐνόχων καί τό πρόσταγμα τοῦ ἐξαναγκασμοῦ τους σέ ἀναγνώριση τῶν σφαγῶν καί τῆς Γενοκτονίας, ἀλλά εἶναι καί ὑποχρέωση καί καθῆκον διαρκοῦς ὑπόμνησης στή διεθνῆ κοινότητα πώς αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ θηριωδίες καί οἱ βαρβαρότητες δέν συμφιλιώνονται μέ τό ἀνθρώπινο γένος καί τόν πανανθρώπινο πολιτισμό.
Μνήμη, λοιπόν, εἶναι μιά διαρκής ὑπόμνηση πρός τή διεθνῆ κοινότητα, ὄχι μόνον νά καταδικάζει ἀλλά καί νά παρεμβαίνει δραστικά καί ἀποτελεσματικά, ὁσάκις μιά ἐθνότητα ἤ ἕνας λαός ἀπειλοῦνται μέ σφαγή ἤ γενοκτονία καί ἐξόντωση.
Ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ, στίς 22 Αὐγούστου τοῦ 1939, ἀπευθυνόμενος στά Τάγματα Θανάτου, τούς κάλεσε νά εἰσέλθουν στήν Πολωνία καί νά ἐξοντώσουν καθετί τό ἑβραϊκό, νά μή λυπηθοῦν οὔτε γυναῖκες οὔτε παιδιά, νά σκοτώνουν χωρίς οἶκτο, γιατί ὅπως ὁ ἴδιος τόνισε: «Ποιός θυμᾶται σήμερα τήν ἐξόντωση τῶν Ἀρμενίων τοῦ 1915;».
Οἱ γενοκτόνοι ἡγέτες ἐπικαλοῦνται εἴτε τή «διεθνῆ ἀμνησία» εἴτε τήν ἐπιλεκτική μνήμη τῆς διεθνοῦς κοινότητας, ὁ κόσμος τῶν κρατῶν, καί σήμερα ὅπως καί τότε, λειτουργεῖ, παρά τίς ἀλματώδεις προόδους πού ἐπετεύχθησαν στήν τεχνολογία καί τήν τεχνική πρόοδο, ἰδιαίτερα μάλιστα σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς εἰκόνας καί τῆς παγκόσμιας συνεργασίας, μέ βάση τήν ἀρχή τῆς ἰσχύος ἔναντι τοῦ Δικαίου καί τοῦ συμφέροντος ἔναντι τῆς πολιτικῆς ἠθικῆς. Μεγάλοι καί μικροί, ἀκόμη καί στόν 21ο αἰῶνα, ἀντιλαμβάνονται τήν πολιτική, ὄχι ἐπί τῆ βάσει τῶν κανόνων τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, ἀλλά μέ ἀφετηρία τίς σκοπιμότητες πού ὑπαγορεύουν τά ἐθνικά τους συμφέροντα.
Ἐμεῖς ὡς Ἑλληνισμός, σέ αὐτό τό «παγκόσμιο χωριό» της, ἐν πολλοῖς, ἀσύδοτης καί κραυγαλέα ἄδικης, μυωπικῆς καί στενόκαρδης πολιτικῆς τῶν συμφερόντων, ὅπου πολλές φορές «δικαιώνονται» σφαγεῖς καί καταπιεστές πού ἔχουν τή δύναμη τῆς ἐπιβολῆς εἰς βάρος ἀδυνάτων πού βρίσκονται ἐν δικαίω, τό μόνο πού μποροῦμε νά κάνουμε εἶναι νά διατηροῦμε μνῆμες καί ταυτότητα ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ.
Οἱ Ἀρμένιοι κατάφεραν ἔπειτα ἀπό δεκαετίες, διατηρώντας τή μνήμη καί τήν ἐθνική τους ταυτότητα, νά ἀποκτήσουν κράτος, τό ὁποῖο λειτουργεῖ ὡς κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ τους, ἐνῶ ἡ ἀρμενική Διασπορά κράτησε ζωντανή τήν ἱστορία τοῦ ἀρμενικοῦ ἔθνους καί διεκδικεῖ μέ ἀποτελεσματικότητα τήν ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας, πού ἦταν καί ἡ πρώτη τοῦ αἰώνα καί τόν ἐξαναγκασμό τῆς Τουρκίας σέ συγγνώμη καί μεταμέλεια, κατ' ἀνιστοιχία τοῦ ἑβραϊκοῦ ὑποδείγματος ἔναντι τοῦ γερμανικοῦ κράτους. Διότι, ἄν ἡ Τουρκία εἶχε ἐξαναγκασθεῖ μετά τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σέ μεταμέλεια καί συγγνώμη, γιά τόν ποντιακό Ἑλληνισμό καί τούς Ἀρμενίους, πιθανότατα δέν θά εἴχαμε τήν ἐξόντωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τῆς Ἴμβρου καί Τενέδου οὔτε καί τήν κατοχή τῆς Κύπρου καί τή σφαγή τῶν Ἑλληνοκυπρίων.
Ἡ Τουρκία συνέχισε νά λειτουργεῖ ὡς μέρος τοῦ δυτικοῦ συστήματος μετά τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ἀναγνωρισμένη ὡς ἀνήκουσα στά πολιτισμένα ἔθνη τοῦ δυτικοῦ τότε κόσμου, χωρίς καμμία ἐνοχή καί μέ περισσό θράσος.
Ἡ χώρα τοῦ Κεμάλ Ἀτατούρκ ὀφείλει νά κατανοήσει πώς γιά νά ἀνήκει στήν εὐρωπαϊκή οἰκογένεια πρέπει νά ὑπερβεῖ τό γενοκτόνο σύνδρομο τῶν νεότουρκων, νά ἀναγνωρίσει καί νά μεταμεληθεῖ, μέσα ἀπό τό παιδαγωγικό σύστημά της, γιά τίς γενοκτονίες πού διέπραξε καί νά ἀναγνωρίσει τούς Κούρδους καί τίς ἄλλες ἐθνικότητες καί μειονότητες ὡς αὐθύπαρκτες ὀντότητες πού ζοῦν καί ἀναπτύσσονται αὐτόνομα στό πλαίσιο τῆς τουρκικῆς κρατικῆς ὀντότητας.
Στό πλαίσιο αὐτό ἡ μνήμη καί ἡ ἐθνική ταυτότητα ἀποτελοῦν οὐσιαστικές προϋποθέσεις ἐπιβίωσης κάθε λαοῦ καί ἐθνότητας καί μοναδικά ὅπλα ἀντοχῆς στόν χρόνο τῶν μικρῶν καί ἀδυνάτων.
(*) Καθηγητής «Διεθνοῦς Πολιτικῆς» εἰς τό Πάντειον Πανεπιστήμιον. Ἀναδημοσίευσις ἐκ τῆς ἐφημερίδος «Τό Παρόν» 31.5.2009 σελ. 33.


Τά τελευταῖα τρία χρόνια εἰσέρχονται μέ αὐξανόμενο ρυθμό ἀπό τά παράλια καί τά σύνορά μας μέ τήν Τουρκία περίπου 350.000 μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες τόν χρόνο, προερχόμενοι ἀπό τήν Ἀφρική καί τήν Ἀσία.
Σέ εἴκοσι χρόνια θά ἀνέρχονται σέ 7 ἑκατ. ἄτομα. Κι ἄν προστεθοῦν οἱ ἐδῶ κατοικοῦντες καί οἱ μουσουλμάνοι τῆς δυτικῆς Θράκης, σέ συνδυασμό μέ τό νεαρό τῆς ἡλικίας καί τήν ὑψηλή τους γεννητικότητα, θά ἔχουν ἰσοσκελίσει, ἄν δέν ξεπεράσουν, τά 9 ἑκατ. τοῦ ὑπογεννητικοῦ καί γηράσκοντος ἑλληνογενοῦς πληθυσμοῦ. Ἀλλά καί σέ 8—10 χρόνια θά ἔχουν ξεπεράσει τά 4 ἑκατ. ἄτομα, ἀποκτώντας τόσο μεγάλη πολιτική ἰσχύ, πού θά εἶναι ἀδύνατο νά ἀποτραπεῖ ἡ συνέχιση καί διεύρυνση τῆς εἰσβολῆς. Οὔτε μπορεῖ νά περάσει ἀπαρατήρητο τό γεγονός ὅτι ἀπό τούς κουκουλοφόρους πού συνελήφθησαν στίς πρόσφατες ταραχές ἡ πλειονότητα ἦταν μετανάστες·(**). Καί αὐτά σημειώνονται μέ ὅλο τόν ὀφειλόμενο σεβασμό στή μουσουλμανική θρησκεία καί τίς παραδοσιακές σχέσεις φιλίας τῶν Ἑλλήνων μέ τόν ἀραβικό κόσμο.
Σέ ἀντίθεση μέ τούς μέχρι σήμερα μετανάστες ἀπό τίς χῶρες τοῦ πρώην ἀνατολικοῦ μπλόκ, πού ἔχουν ἀρχίσει νά ἐνσωματώνονται ὁμαλά στήν ἑλληνική κοινωνία, οἱ νεόφερτοι πολυπληθεῖς μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες, λόγω τῆς ἰσχυρῆς πολιτισμικῆς καί θρησκευτικῆς τους ἰδιαιτερότητας, δέν εἶναι ἐνσωματώσιμοι σέ διαφορετικές κοινωνίες, ὅπως εἶναι γνωστό ἀπό πολλά παρόμοια φαινόμενα (Βοσνία, Μαυροβούνιο, Λίβανος κ.λπ.). Ἡ τεράστια ἀριθμητική παρουσία τους θά ὁδηγήσει σέ ἀνεξέλεγκτες, ἐκρηκτικές καταστάσεις. Χαρακτηριστική εἶναι ἡ περίπτωση τῶν μουσουλμάνων γαλλόφωνων, γάλλων ὑπηκόων τῆς Ἀλγερίας, πού πρίν ἀπό πολλές γενιές μετανάστευσαν στή μητροπολιτική Γαλλία καί οὐδέποτε ἐνσωματώθηκαν στήν ἐκεῖ κοινωνία. Ἡ Γαλλία εἶναι μιά χώρα μέ 65 ἑκατ. ὁμοιογενεῖς κατοίκους, πού μποροῦν εὔκολα νά ὑπερκεράσουν μικρότερες πληθυσμιακές ὁμάδες. Τό ἴδιο ἰσχύει μέ τήν Ἰταλία τῶν 60 ἑκατ. καί τίς ἄλλες μεγάλες εὐρωπαϊκές χῶρες. Μικρότερα πληθυσμιακά κράτη ἔχουν λάβει δρακόντεια μέτρα ἀποτροπῆς τοῦ φαινομένου, ἐνῶ ὑπάρχουν καί περιπτώσεις ὅπου ἐκκολάπτεται τό ἀποτρόπαιο «αὐγό τοῦ φιδίου».
Οἱ δουλέμποροι διακινητές ἔχουν ἕδρα τους τήν Κωνσταντινούπολη καί τή Σμύρνη καί κυκλοφοροῦν ἐλεύθεροι καί ἀσύδοτοι. Λειτουργοῦν ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ ἐπίσημου ἤ τοῦ βαθέος τουρκικοῦ κράτους καί ἔχουν γνωστή διεύθυνση καί τηλέφωνα γιά τόν κάθε ἐνδιαφερόμενο! Στήν Κωνσταντινούπολη πολλοί λαθρομετανάστες συγκεντρώνονται στίς περιοχές Κούμ Καπί καί Γελσικόι καί ἕνα ἀπό τά «ξενοδοχεῖα» ὅπου μένουν ὀνομάζεται Μερβέ. Στή Σμύρνη συγκεντρώνονται κυρίως στήν περιοχή Μπασμάν, κοντά στόν ζωολογικό κῆπο, καί ἐγκαθίστανται προσωρινά μεταξύ ἄλλων καί στά «ξενοδοχεῖα» Χοριγιάτ καί Ὄνκα.
Μέ τούς ἐδῶ συνεργάτες τους οἱ δουλέμποροι μεταφέρουν τό «ἐμπόρευμα» μέσα ἀπό τά θαλάσσια καί ἐδαφικά μας σύνορα, χρησιμοποιώντας ἀκόμα καί κρατικά πλοιάρια. Τούς προωθοῦν ἐπίσης μέ ταχύπλοα, ἰστιοπλοϊκά ἤ φορτηγίδες, ἀποβιβάζοντάς τους στή μητροπολιτική χώρα, σέ νησιά τοῦ Αἰγαίου, στήν Εὔβοια, στό Λαύριο, στόν Πόρο, μέχρι καί στά λιμανάκια τῆς Βάρκιζας! Ἐπίσης τούς μεταφέρουν καί ἀεροπορικῶς ἀπό χῶρες τῆς Ἀσίας καί τῆς Ἀφρικῆς, μέ πλατά ἔγγραφα. Πρόκειται γιά ἐφαρμογή στήν πράξη τοῦ δόγματος Ὀζάλ, ὅτι «δέν χρειάζεται νά κάνουμε πόλεμο μέ τούς Ἕλληνες, ἀφοῦ ἀρκεῖ νά τούς στείλουμε μερικά ἑκατομμύρια ἀπό ἐδῶ μεριά καί νά τελειώνουμε μ' αὐτούς». Τό βαθύ τουρκικό κράτος ἔχει ἄλλωστε ἱστορική εἰδίκευση σέ κάθε τύπου ἐθνοκαθάρσεις.
Καί ἐδῶ πρόκειται γιά μιά ἁπλοϊκή, σατανική καί ἀποτελεσματική σύγχρονη πρακτική. Βέβαια ἡ Τουρκία ἔχει ὑπογράψει τή διεθνῆ σύμβαση ὅπου ὑποχρεοῦται νά δέχεται τούς λαθρομετανάστες πού προωθοῦνται ἀπό τό ἔδαφός της, τήν ὁποία βέβαια τή γράφη στά «παλαιά της ὑποδήματα». Ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα τηρεῖ καθ' ὑπερβολήν τόν κανονισμό τοῦ Δουβλίνου ΙΙ, πού ἔχει ὑπογράψει τό 2003, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο ἡ ὑποχρέωση γιά τή διαχείριση τῶν λαθρομεταναστῶν στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἀνήκει στήν πρώτη χώρα εἰσαγωγῆς τους. Ἔτσι, σχεδόν ὁπουδήποτε στήν Εὐρώπη συλληφθεῖ ἕνας λαθρομετανάστης, προωθεῖται στήν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία ἔχει μεταβληθεῖ σέ «τοξικό ὑποδοχέα» τοῦ προβλήματος ἀπό τούς «κουτόφραγκους».


Ἡ πολυπολιτισμική ἤ διαπολιτισμική κοινωνία στά πλαίσια τῆς παγκοσμιοποίησης λειτουργεῖ ὁμαλά σέ μεγάλες χῶρες ὅπως ἡ Η.Π.Α., ὅπου ἔχει διαφυλαχθεῖ ἡ ὑπεροχή τῶν Ἀγγλοσαξόνων μέ τό σύστημα τῆς ἐθνολογικῆς ποσόστωσης τῆς εἰσροῆς μεταναστῶν.
Στήν περιφέρεια τῆς Γῆς, παρόμοιες πρακτικές μπορεῖ νά ὁδηγήσουν στήν ἐξαφάνιση τῶν ἐθνῶν — κρατῶν, ὅπως ἔχει συμβεῖ μέ πολλά ἱστορικά προηγούμενα. Ἄν δέν προβληματιστοῦμε σχετικά, τότε υἱοθετοῦμε τή μελλοντική διάλυση τῆς ἐθνολογικῆς καί κοινωνικῆς μας συνοχῆς. Ἡ «μικρή πλήν ἔντιμος Ἑλλάς» φυσικά δέν εἶναι σέ θέση νά περιθάλψει τό 1 δισ. τῶν λιμοκτονούντων παγκοσμίως, τῶν ἀποβλήτων τοῦ παγκόσμιου καπιταλισμοῦ πού ἐπιζητοῦν δικαίως μιά θέση στή ζωή.
Οἱ δουλέμποροι διακινητές τῶν λαθρομεταναστῶν εἰσπράττουν 3.000 — 6.000 δολάρια τό κεφάλι γιά τή διακίνηση τοῦ «ἐμπορεύματος», οἱ ἰδιοκτῆτες τῶν βρωμερῶν πολυκατοικιῶν στά γκέτο τῆς Ἀθήνας ἐνθυλακώνουν φοροδιαφεύγοντας 3-7 εὐρώ τήν ἡμέρα ἀνά ἄτομο, πού ἀναλογοῦν σέ 20-60.000 εὐρώ τόν μῆνα, καί οἱ ἔμποροι ναρκωτικῶν καί πορνείας τούς ἐντάσσουν στό ἐγκληματικό τους κύκλωμα στό κέντρο τῆς χώρας, πού ἔχει μεταβληθεῖ σέ γκέτο τοῦ ἐγκλήματος καί τῆς ντροπῆς. Καί οἱ «ἰθαγενεῖς» πού διαμαρτύρονται χαρακτηρίζονται ρατσιστές!
Ὁρισμένοι προοδευτικοί καί ἀριστεροί πολιτικοί καί ἀκτιβιστές προσεγγίζουν τό πρόβλημα μέ ἀνιδιοτέλεια μέν, ἀλλά μόνο ἀπό τήν ἀνθρωπιστική του σκοπιά. Κάποιοι ὑποστηρίζουν ὅτι γιά ὅλα φταίει ὁ ἰμπεριαλισμός, παραβλέποντας ὅτι τό μεγαλύτερο θύμα, σκόπιμα ἤ μή, εἶναι ἡ χώρα μας. Ἀλλά κάθε ἄλλο παρά ἀποτελεῖ ἀριστερή ἀντίληψη ἡ ἄποψη ὅτι τό πρόβλημα τῆς παγκόσμιας φτώχειας μπορεῖ νά λυθεῖ μεμονωμένα, μέ φιλανθρωπικοῦ τύπου ἐνέργειες καί μάλιστα ἀπό μιά κουκκίδα στόν παγκόσμιο χάρτη ὅπως ἡ Ἑλλάδα.
Ἡ χώρα μας, ναί, ὀφείλει νά δείξει τόν πρέποντα σεβασμό στούς νόμιμους οἰκονομικούς μετανάστες, νά τούς ἐντάξει στόν κοινωνικό της ἰστό, καί σέ ὅσους δέν ἔχουν ὑποπέσει σέ ἐγκληματικές πράξεις, σταδιακά νά τούς παραχωρήσει τήν ἑλληνική ἰθαγένεια, ὅπως καί σέ αὐτούς πού γεννιοῦνται στήν Ἑλλάδα ἀπό νόμιμους μετανάστες. Νά δεχθεῖ ἕναν ὁρισμένο ἀριθμό πολιτικῶν προσφύγων, ἀκόμα καί σέ βαθμό μεγαλύτερο ἀπ' αὐτόν πού ἀναλογεῖ στόν πληθυσμό της. Νά ἐπιτρέψει τή δημιουργία μουσουλμανικοῦ τεμένους καί νεκροταφείου στήν Ἀθήνα καί νά βάλει φρένο στίς γραφειοκρατικές ἀγκυλώσεις καί στήν ἐκμετάλλευση τῶν νόμιμων μεταναστῶν ἀπό διάφορα κυκλώματα. Παράλληλα, ἡ ἑλληνική πολιτεία ὀφείλει νά λάβει ἀποτελεσματικά μέτρα γιά τόν ἔλεγχο τῆς ἀνεξέλεγκτης μαζικῆς εἰσβολῆς καί τῆς ἀπειλούμενης πληθυσμιακῆς ἀλλοίωσης τῆς χώρας. Νά θωρακίσει τά σύνορα μέ τή βοήθεια τῆς Φροντεχ, τῆς Ιντερπολ, τῶν τουρκικῶν, τῶν ἰταλικῶν, τῶν γαλλικῶν ἀρχῶν καί αὐτῶν τῶν Η.Π.Α. Νά ἐνισχύσει τή Διεύθυνση τῆς Ἀστυνομίας Ἀλλοδαπῶν, νά ἐξοντώσει ἀμείλικτα τά ἐδῶ κυκλώματα τῶν δουλεμπόρων καί τῶν συνεργατῶν τους.
Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση μπορεῖ νά ἐπιβάλει στήν Τουρκία τή διακοπή τῆς πρακτικῆς πού ἀκολουθεῖ στό θέμα αὐτό μέ πολλούς τρόπους, πέραν τῆς ἀπειλῆς γιά ἀναστολή τῶν ἐνταξιακῶν διαδικασικῶν καί ἄλλων κυρώσεων.
Ἐξ ἄλλου, πρέπει νά ἀναθεωρηθεῖ ὁ κανονισμός τοῦ Δουβλίνου ΙΙ, ὅπου ἔχει συμφωνηθεῖ ὅτι ἡ πρώτη χώρα εἰσόδου τῶν λαθρομεταναστῶν στήν Ε.Ε. εἶναι ὑπεύθυνη γιά τή διαχείρισή τους. Ἡ Εὐρώπη καί οἱ Η.Π.Α. ἐπί πλέον εἶναι σέ θέση νά ἀντιληφθοῦν τό αὐτονόητο, ὅτι μιά τέτοια κατάσταση θά ἀποτελέσει τό εὐρωπαϊκό ἐφαλτήριο γιά μεγάλης κλίμακας τρομοκρατικές ἐπιθέσεις στόν δυτικό κόσμο. Μεταξύ ἄλλων, ἀναγκαῖον εἶναι νά γίνει αὐστηρότερη ἡ νομοθεσία καί οἱ πρακτικές της ἐφαρμογές γιά τούς δουλεμπόρους, ἡ ἀπαγόρευση ἐνοικίασης πολυκατοικιῶν σέ λαθρομετανάστες, ἡ δημιουργία ἑνός «Ὀργανισμοῦ γιά τούς Μετανάστες», πού θά ἀναλάβει τή συνολική διαχείριση καί τήν προσωρινή μετεγκατάστασή τους σέ ἀξιοπρεπεῖς χώρους, μακριά ἀπό τό κέντρο τῆς Ἀθήνας, καί θά τούς ἐπαναπροωθήσει στίς χῶρες τους μέ ναυλωμένα ἀεροπλάνα ἤ ἄλλα πρόσφορα μέσα, σέ συνδυασμό μέ τήν παροχή διεθνοῦς ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας….
Ἐάν δέν γίνει τώρα κάτι, σύντομα θά εἶναι πολύ ἀργά γιά νά ἀναστραφεῖ ἡ παράδοση τῆς πρωτεύουσας καί τῆς χώρας στήν ἀνομία, στό ἔγκλημα καί σέ βίαιες φυλετικές συγκρούσεις πού θά ὑπονομεύσουν τήν ὅλη ὑπόσταση καί κοινωνική της συνοχή. Γιατί σέ 10-15 μέ 20 χρόνια τό ἀργότερο, ἡ Ἑλλάδα θά ἔχει «βοσνιοποιηθεῖ» καί ἁπλῶς θά πάψει νά ὑπάρχει. Καί τότε λίγη σημασία θά ἔχει ἄν οἱ Τοῦρκοι θά σουλατσάρουν μέ τίς φρεγάτες τους στό Σούνιο, ἄν θά ἔχουν καταλάβει τό Ἀγαθονήσι, τό Φαρμακονήσι καί ποιός ξέρει τί ἄλλο, ἄν ἡ ΦΥΡΟΜ θά λέγεται Μακεδονία καί ἄν θά ὑπάρχει ἀκόμα ὁ Ἑλληνισμός στήν Κύπρο.
(*) Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Πειραιᾶ, πρώην βουλευτοῦ τοῦ ΠΑΣΟΚ καί γαμβροῦ τοῦ Ἀντρέα Παπανδρέου… Ἀναδημοσίευσις ἐκ τῆς ἐφημερίδας «Τό Παρόν» 8.3.2009.
(**) Σημ. «Ο.Π.»: «Ἡ ἐπανάσταση κατά του ἀστικοῦ καθεστῶτος καί κατά τοῦ ἐθνικοῦ τρόπου, μέ τήν ἀξιοποίηση «τοῦ στρατοῦ τῶν εἰσβολέων — καταληψιῶν», θά εἶναι τό πιθανό ἤ καί ἐπιδιωκόμενο γεγονός», σημείωνε ἤδη ἀπό τό 2006 εἰς σχετική ἀπόρρητη ἔκθεση — ἀναφορά ὁ πρώην ὑπουργός Δημοσίας Τάξεως κ. Βύρων Πολύδωρας. («Παρόν» 31.5.2009). Σημειώνει ἐπίσης: «…ἔχει ἀπαγορευθεῖ κάθε συζήτηση γύρω ἀπό τό θέμα. Γιά τήν ἀκρίβεια, ἐπιτρέπονται μόνον ἐγκωμιαστικές συζητήσεις γιά τούς λαθρομετανάστες καί τά προβλήματά τους. Ἄλλου εἴδους προβληματισμοί θεωροῦνται, ἅμα τῆ διατυπώσει, ὡς αἱρετικοί καί τιμωρητέοι διά δημοσίας διαπομπεύσεως…».