Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὡς ἡ ἀδιάκοπος συνέχεια τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἀντιμετώπισε καί ἀντιμετωπίζει ἕν ἑνιαῖον, ἄλλοτε δόλιον καί ἄλλοτε ἀπροκαλύπτως λυσσαλέον κίνημα, τό ὁποῖον ἀπ' ἀρχῆς τοῦ 1924 καί ἀμέσως ἀπό τήν ἑπομένην ἡμέραν 14.3.1924, ὡς στόχον ἔθεσεν τήν προσβολήν καί ἐξάλειψιν τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, καθ' ἥν ἡ ἀποδοχή τῆς Παπικῆς Νεοημερολογιτικῆς Καινοτομίας «ἀποτελεῖ αἰτίαν χωρισμοῦ ἀπό τόν Χριστόν, ἔκπτωσιν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας Του καί προσχώρησιν εἰς τόν αἱρετικόν Παπισμόν καί Προτεσταντισμόν»! Αὕτη ἡ πρώτη Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία, ἐτέθη εἰς τό στόχαστρον ὅλων τῶν διωκτικῶν, πλάνων καί δολίων κινημάτων, ὄχι ὅμως καί ἡ ἁπλῆ εὐσεβιστική ἐμμονή εἰς τό παλαιόν ἡμερολόγιον, ἡ ὁποία μᾶλλον ἐνεθαρρύνθη ὑπ' αὐτῶν.
Ἀποκλειστικός σκοπός ὅλων τῶν διωγμῶν δέν ἦτο καί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τό παλαιόν, ἀλλά ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ, καθ' ἥν τό 1924 ἡ καινοτομήσασα Ἱεραρχία κατέστη ἐνεργεία σχισματική τό δέ πιστόν λεῖμμα τῆς χάριτος, τό ὁποῖον ἔμεινε μακράν αὐτῆς συνεχίζει νά ἐκπροσωπῆ καί ἐκφράζη τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Σκοπός λοιπόν τῶν καινοτόμων καί ὅλων τῶν ἀπ' ἀρχῆς ἐγκαθέτων των, οἱ ὁποῖοι προεκάλεσαν καί προκαλοῦν σχισματικάς Ἐκκλησιομαχικάς παρατάξεις παλαιοημερολογιτῶν, εἶναι, ἐκλιπούσης τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων, νά ἐκκλείψη τελικῶς αὐτή ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία Αὐτῆς. Ὅλοι αὐτοί δέν διανοοῦνται νά ἀκούγεται ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία, κατέστη σχισματοαιρετική διότι κατεπάτησεν 2000 ἐτῶν ἑορτολογικήν παράδοσιν, κατεπάτησεν τάς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ 16ου αἰῶνος, αἱ ὁποῖαι μέ τάς ἀποφάσεις των ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ τήν Παπικήν Καινοτομίαν, ἤτοι τήν κατάλυσιν ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ΄ (1582) τοῦ Πασχαλίου Κανόνος καί τοῦ Μηνολογίου, ὅσον ἔχει αὐτό σχέσιν μέ τόν κοινόν ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων ἑορτασμόν ὁλοκλήρου τοῦ κύκλου τῶν ἑορτῶν, καί δι' ὅλων αὐτόν ἔκανε τό πρῶτον βῆμα καί εἰσῆλθεν εἰς τόν Ἀντίχριστον Οἰκουμενισμόν.
Ἀντιμετώπισεν κατ' ἀρχάς τήν θεωρίαν περί δῆθεν ὄχι τετελεσμένου Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, διότι δῆθεν δέν ἐκρίθη τοῦτο ὑπό Οἰκουμενικῆς ἤ Πανορθοδόξου Συνόδου. Αὐτήν τήν θεωρίαν τήν προέβαλον οἱ Νεοημερολογῖται καί ἀμέσως οἱ ψευδοπαλαιοημερολογῖται ἀγνοοῦντες τάς εἰδικάς καταδικαστικάς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος ἐπί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Β΄. Πρόκειται διά τήν ἀπατηλήν θεωρίαν περί «Δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία σχίσματος», καίτοι τοῦτο ἦτο καί εἶναι ἀπολύτως ΚΕΚΡΙΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ ὑπό τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
— Ἀντιμετώπισεν τάς συκοφαντίας, τάς διώξεις καί πρό πάντων τούς ἑκάστοτε ἀπεσταλμένους — ἐγκαθέτους τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, καί ἀπό τό 1937 ἀντιμετωπίζει τό ἐπάρατον (ὡς χεῖρον τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ) Φλωρινικόν σχίσμα, τό ὁποῖον ἀνέλαβεν καί συνέχισεν ὅλας τάς πτυχάς — μορφάς τῶν διωγμῶν κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἐνδεδυμένον μέ τόν πλάνον μανδύα τοῦ «Παλαιοημερολογίτου»! Τό κίνημα αὐτό ἀπό τό 1937 καί μέχρι σήμερον συνεχίζει τήν θεωρίαν καί πρᾶξιν, καθ' ἥν λέγουν: «κρατεῖστε τό παλαιόν ἀλλά μήν λέτε ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία εἶναι σχισματική καί στερεῖται ἐν πᾶσι τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος! Μήν λέτε ὅτι μετά τό 1924 δέν ἀναγνωρίζετε τήν ἐπίσημον, τήν ὑπό τοῦ Κράτους ἀναγνωριζομένην Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν καί πρό πάντων ὅτι ἡ ἀληθής Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐν Ἑλλάδι εἶναι ἡ ἀπ' ἀρχῆς ὀνομασθεῖσα «Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ.», (ἀδόκιμος χαρακτηρισμός μέχρι καί ἀπαράδεκτος διότι ὄζει προτεσταντικῆς Ἐκκλησιολογίας), καί ἐπί τό ὀρθόν, πρός διάκρισιν, «Ἀκαινοτόμητος Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ»! Οὗτοι οἱ χαρακτηρισμοί, οὐσία ὄχι ἀπαραίτητοι, ἐπεβλήθησαν πρός διάκρισιν ἀφοῦ καί τόν περιττόν ὅρον «ὀρθόδοξος», μετά τό Παπικόν σχίσμα, τόν εἰσήγαγεν ἡ Ἐκκλησία πρός διάκρισιν ἐκ τῆς Παπικῆς παναιρέσεως, ἡ ὁποία διεξεδίκει τόν τίτλον «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ», καί πάλιν σήμερον, πρός διάκρισιν ἐκ τῆς καινοτόμου Νεοημερολογιτικῆς, ἡ ὁποία διατηρεῖ τόν ὅρον «Ὀρθόδοξος», καίτοι εὑρίσκεται πεπνιγμένη ἐν τῆ λίμνη τῆς Οἰκουμενιστικῆς λαίλαπος, υἱοθέτησεν τούς ὅρους «Ἀκαινοτόμητος» καί «Γνησία».
— Ἀντιμετώπισεν τήν ἔλλειψιν Ἐπισκόπων ἕως ὅτου, κατά θείαν εὐδοκίαν, ἀνεδείχθησαν καί Ἐπίσκοποι! Δημιουργηθέντος ὅμως τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος (1937), καί προηγουμένως διαλυθείσης τῆς κατά τό 1935 ἀναδειχθείσης Ὀρθοδόξου Συνόδου, ἐδοκιμάσθη καί πάλιν ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἔμεινε μέ ἕνα μόνον ὀρθόδοξον Ἐπίσκοπον, τόν Μακαριστόν (ὡς ἅγιον καί Ὁμολογητήν Ἐπίσκοπον) Βρεσθένης Ματθαῖον. Οὗτος συνεπής εἰς τήν Ὁμολογίαν του, τό 1948, ὑπερβάς τήν Κανονικήν Τάξιν, κατ' ἀπολύτως Ἐκκλησιαστικήν (Ἐκκλησιολογικήν) δεοντολογίαν ἐχειροτόνησεν μόνος αὐτός καί ἀφῆκεν Ἐπισκόπους! Οὕτω, διά δευτέραν φοράν, ἡ Ἐκκλησία ἐξῆλθε τῆς δοκιμασίας, εἰς τήν ὁποίαν Νεοημερολογιτισμός καί Φλωρινισμός τήν εἶχον (κατ' ἄνθρωπον), ἐγκλωβίσει.
— Ἀντιμετώπισεν ἀπό τό 1948 καί ἔκτοτε συνεχῶς καί τήν λυσσαλέαν ἐπίθεσιν — προπαγάνδα κατ' αὐτῶν τῶν «ὑφ' ἑνός» Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν, τάς ὁποίας κατ' ἀρχάς ἐσυκοφάντησαν (= ἐβλασφήμησαν) ὡς δῆθεν ἀκύρους καί τούς ἀξίους ὁμολογητάς Ἐπισκόπους ὡς δῆθεν «ἀνιέρους» καί ἐσχεδίασαν τόν τρόπον, καθ' ὅν θά ΠΡΟΣΕΒΑΛΟΝ καί θά ΔΙΕΚΟΠΤΟΝ τόσον τήν κατά τό 1935 ὅσον καί τήν κατά τό 1948 μεταδοθεῖσαν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν εἰς τούς Ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐξαρτῶντες αὐτήν ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν ἐσχεδιάσθη ὑπό τοῦ πρ. Φλωρίνης χειροθεσία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων ὡς δῆθεν σχισματικῶν, διότι ἀφ' ἑνός τό 1937 ὁ Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος δῆθεν «ἀπεσχίσθη ἀπό τήν Σύνοδον τοῦ πρ. Φλωρίνης» καί ἀφ' ἑτέρου τό 1948 ἐχειροτόνησεν μόνος του Ἐπισκόπους καί ἐπανεσυγκρότησεν τήν Ἱεράν Σύνοδον.
— Ἀντιμετώπισεν αὐτήν τήν δύσκολον καμπήν, καθ' ἥν, κατά σιωνιστικήν ἤ Μασωνικήν δολιότητα, Φλωρινικοί καί Νεοημερολογίται ἐσχεδίασαν νά ἐπιβάλουν τήν «χειροθεσίαν», διά νά παύση δῆθεν τό «κακόν» τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας, ἐκλείψη δέ καί ἡ λυσσαλέα βλάσφημος προπαγάνδα περί δῆθεν ἀκύρων τῶν ὑφ' ἑνός χειροτονιῶν τοῦ 1948 (1)! Τούτου ὅμως ἐπιτυγχανομένου θά ἔσβηνεν ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία, διότι δέν νοεῖται νά ἔχη ἐξαρτήσει τις, μέσω τῆς χειροθεσίας, τήν χειροτονίαν του ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί ἐν ταυτῶ νά μήν ἀναγνωρίζη μυστήρια εἰς αὐτόν! Ὄντως κρίσιμος (πάντοτε κατ' ἄνθρωπον) ἡ περίοδος τοῦ 1970-1971 ὅτε ἀπεφασίσθη ἡ ἐφαρμογή αὐτοῦ τοῦ σατανικοῦ σχεδίου περί χειροθεσίας, ἀλλ' ἐξ αὐτῆς ἐρρύσθη τούς Ἐπισκόπους μας καί ἐπί τό ἀκριβέστερον διεφύλαξεν τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἡ Κεφαλή αὐτῆς ὁ Χριστός καί ὄχι ἄνθρωπος ἤ ἄνθρωποι!
Τό σχέδιον ἐφηρμόσθη, ὅπως πλέον πιστεύομεν, μᾶλλον εἴμεθα βέβαιοι, μέ σωρείαν ἀντιφάσεων καί ἐν ἑνί λόγω, σαφέστατα καθ' ἡμᾶς, ἡ ἰδία ἡ Ρωσική Σύνοδος δέν ἦτο εἰς θέσιν νά εἴπη τί ἀπεφάσισε καί τί ἐν τέλει ἐνήργησεν ἐπί τῶν δύο Ἐπισκόπων μας, εἰς τήν Ἀμερικήν τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου 1971 (2). Τό κακόν ὅμως, θεία πρόνοια, ἀμέσως διεκόπη καί δέν ἐσυνεχίσθη ἐν Ἑλλάδι, ὅπως ἦτο ἀποφασισμένον, διότι πρό τοῦ φόβου ὅτι οἱ δύο Ἐπίσκοποι αὐθωρεί θά καθηροῦντο καί θά ἀπεκηρύσσοντο ὡς βλάσφημοι καί προδόται κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά καί κατά τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Χριστοῦ, ὁμοθύμως καί ὁμοφώνως ἐν ὠμοφορίω καί ἐπιτραχηλίω διεβεβαίωσαν τά περί Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας τῆς Ρωσικῆς Συνόδου καί πρό πάντων ὅτι ἀνεγνώρισεν τάς χειροτονίας τοῦ 1948 ὡς ἠτιολογημένας, πλήρεις καί ἀκατακρίτους!
Ἐνεφάνησαν δέ ἑαυτούς, εἰ θέμις εἰπεῖν, ὡς «μείζονας» τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων κ.λπ.! Διέψευσαν μάλιστα τήν περί χειροθεσίας των πληροφορίαν, ἡ ὁποία προηγηθεῖσα ειχεν κατακλύσει τούς ἐκκλησιαστικούς κύκλους, καί εἶπον ὅτι εἶναι ψευδής καί ἀπετέλει τόν πραγματικόν πόθον τῶν ἐπιβούλων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἤ ὅτι κακῶς ἐκλαμβάνουν ὡς τοιαύτην τήν ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν, ἡ ὁποία καί αὕτη ἀνεγνώσθη ὑπό αὐστηράς καί ρητάς προϋποθέσεις καί ὅρους μή καθαπτομένη τοῦ μυστηρίου τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948. Πέραν ὅλων αὐτῶν ὅ,τι ἔγινεν, ἔγινεν ἐξ ἀγάπης καί καλῶς νοουμένης ταπεινώσεως πρός τόν θεοφιλῆ σκοπόν ὅπως ἀρθοῦν αἱ ἀδικαιολόγητοι αἰτιάσεις τῶν Φλωρινικῶν, ἐπί τῶν ὁποίων ἐστηρίζοντο καί διετήρουν τό σχίσμα των καί τήν βλασφημίαν κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας. Ἔτσι ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου ἀνέκοψεν κάθε προδοσίαν καί ἡ περί «χειροθεσίας» πορεία διεκόπη καί συνετρίβη.
— Ἀντιμετώπισεν τό ἀμέσως μετά τήν ἀποτυχίαν συλληφθέν σατανικώτερον σχέδιον Φλωρινικῶν καί ἡμετέρων, καθ' ὅ μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου θά διεκηρύσσετο ὑπό τῶν ἰδίων ὅτι ἐν Ἀμερικῆ ἐδέχθησαν χειροθεσίαν καί βάσει ἐμμόνου προπαγάνδας θά μετεστοιχείωναν τήν ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν!.. Τοῦτο ἐφαντάζοντο ὅτι θά ἐπετυγχάνετο ἀμέσως κατά τά προσεχῆ ἔτη μετά τό 1971 καί πάντως εἰς ὀλιγώτερον τῆς μιᾶς πενταετίας διάστημα, ἐνῶ ἤλπιζον ὅτι μέσω ἀπατηλῶν ὑποσχέσεων, θά ἐξευρίσκετο τρόπος, νά γίνη ἀποδεκτή ἡ χειροθεσία πλαγίως καί ἀθορύβως, ὅπερ ὅμως κατέστησεν ἀδύνατον ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου. Ἐν τέλει τό ἔργον αὐτό ἀνέλαβεν νά φέρη εἰς πέρας ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος μέ τό γνωστόν κίνημα τῶν πέντε, τό ὁποῖον ἀποτυχόν καί αὐτό κατέληξεν τό 1995 εἰς δεινήν σχισματοαίρεσιν! Τό διάδοχον αὐτῶν σχῆμα, ἤτοι, οἱ σημερινοί Νικολα?ται, ὡς οἱ πλέον ἐλεεινοί προδόται, ἐκφράζουν ἅπαντα τά ἀπ' ἀρχῆς κινήματα περί προσβολῆς τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας καί προηγουμένως τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Οὗτοι μετά ὁλόκληρον τριακονταπεντατίαν (1971-2007) ἤ μετά μίαν ὀγδοηκονταετίαν (1924-2007), ἀπεφάσισαν νά περάσουν εἰς ἑαυτούς τό σατανικόν σχέδιον περί ἐπιβολῆς τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς ὡς «χειροθεσίας» ἐφαρμόζοντες τό ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ ΤΕΧΝΑΣΜΑ «περί ἀποκηρύξεως — καταδίκης τῆς «χειροθεσίας» διά νά ἠρεμήση ἡ Ἐκκλησία»! Ἔτσι, μετά τούς πέντε σχισματοαιρετικούς, οἱ ὁποῖοι ἔθεσαν ἐπί τάπητος τό σχέδιον νά μεταλλάξουν τήν ἐν Ἑλλάδι γενομένην δεκτήν συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν των καί μή δυνηθέντες, ἔλαβεν τήν σκυτάλην ἡ σαθρά ὁμάς τῶν Νικολαϊτῶν, ἡ ὁποία συνέχισεν καί ὡλοκλήρωσεν τό Σατανικόν σχέδιον διά τόν ἑαυτό της ἀποκλειστικῶς, καί ὄχι διά τήν Ἐκκλησίαν.
— Αὐτοί, καθ' ὅλην τήν μετά τό 1995 περίοδον, ἐδίωξαν τούς Ὀρθοδόξους Κληρικούς καί Λαϊκούς, καί ὅταν ἐπίστευσαν ὅτι ἐξησφάλισαν ὅλας τάς προϋποθέσεις (μέ ἀφορισμούς ἀργίας καί καθαιρέσεις τῶν ὀρθοδόξων) καί ὅτι κατέστησαν εὐθεῖαν καί ἀνεμπόδιστον τήν ὁδόν τῆς τελικῆς προδοσίας των, τότε τήν 28ην Νοεμβρίου 2007 ἀπεκήρυξαν καί κατεδίκασαν τήν ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ἐν Ἑλλάδι «χειροθεσίαν», μέ ἀποτέλεσμα νά τήν ὑποστασιάσουν καί πλέον νά τούς περιρρέη καί χρίη ὡς τούς ἐσχάτους προδότας καί βλασφήμους, ὡς Ἐκκλησιομάχους καί ὡς ὄργανα τοῦ ἀντιχρίστου Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί πάντως τῆς ἐν τῶ Ἐκκλησιαστικῶ πεδίω ΝΕΑΣ ΤΑΞΕΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.
Τό κίνημα αὐτό τῶν Νικολαϊτῶν, ὡς συνέχεια τοῦ κινήματος τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν μας, οἱ ὁποῖοι ὅπως ἤδη ἐτονίσθη κατέληξαν τό 1995 εἰς δεινήν σχισματοαίρεσιν, ἐσυνέχισεν μέ λυσσώδη μανίαν τό ἀπ' ἀρχῆς (1924) καί μέχρι τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν σύνολον διωκτικόν τό ἔργον, τόσον κατά τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας ὅσον καί κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί ἐν ταυτῶ καθ' ὅλων τῶν ὑπερμάχων αὐτῶν τῶν δύο πρώτων στοιχείων τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ὅπως ἤδη ἐτονίσθη συνεχῶς καί κατά συρροήν κατέλυσαν κάθε ἔννοιαν Κανονικῆς τάξεως καί θεσμῶν καί ὡς καθαρῶς βάρβαροι καί πάντως ὅλως ἀκύρως, «ἀφώρισαν» ἔθεσαν εἰς «ἀργίας» καί «καθήρεσαν» ὀρθοδόξους Κληρικούς, Ἐπισκόπους Ἱερεῖς καί λαϊκούς, πράξεις δι' ἅς ὑπέπεσον εἰς τήν πλέον βαρεῖαν ὑποδικίαν!.. Συγκεκριμένως ὅλως σκοπίμως, ἀντικανονικῶς καί ἀπολύτως ἀντορθοδόξως «ἀφώρισαν» τόν θεολόγον Ἐλευθέριον Γκουτζίδην καί ἔθεσαν ὑπό «ἀργίας» καί «καθαιρέσεις» τόν Μητροπολίτην Μεσογαίας Κήρυκον, τόν Ἱερομόναχον π. Ἀμφιλόχιον ὡς καί τούς Ὀρθοδόξους Κληρικούς τῆς Αὐτοκεφάλου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου!
Ἀπογοητευθέντες ὅμως διότι ὅλαι αἱ ἱερόσυλοι πράξεις των, ὡς ἐκ τοῦ Διαβόλου ἐκκινήσασαι καί ἐκτελεσθεῖσαι ὑπ' αὐτῶν ὡς ὀργάνων του, ἀπέβησαν εἰς μάτην, καθ' ὅ ἄκυροι καί οὐσία ἀνυπόστατοι καθ' ὦν ἐγένοντο, μή ἔχοντες δέ διέξοδον, διότι ἀντιμετωπίζουν τήν ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ἐκδίκασιν καί τῶν ἰδίων ὡς Προσώπων καί πρωτίστως ὅλων τῶν ἐπιβούλων πράξεών των, ἀπεφάσισαν, ὡς ἐν ἀπογνώσει εὑρεθέντες, νά ἀναβιώσουν καί ἀνακυκλώσουν τήν δυσώδη θημωνίαν τῶν ἀφρόνων προπαγανδιστικῶν θεωριῶν καί ἀνοήτων πράξεων!
Οὕτω, ἀφοῦ ἀπό τοῦ Ἰανουαρίου τοῦ τρέχοντος ἔτους τούς ἀπεστάλη ἐπισήμως, ἤτοι, νομίμως καί Κανονικῶς Κατηγορητήριον καί ἐκλήθησαν τρίς εἰς Ἀπολογίαν, ἐν τέλει πανικόβλητοι καί ὡς πρόσωπα ἀλλά καί ὡς ὁμάς ἡ ὁποία ἐδιχάσθη, ἀρχίζουν πάλιν τά ἴδια ψευδῆ κατηγορητήρια, τάς ἰδίας ὑποκρισίας καί ἀπάτας, καλοῦν ἐκ νέου εἰς…»Ἀπολογίας» καί ἐν ταυτῶ, ὡς παράφρονες, «γδύνουν» τούς μέν Κληρικούς καί ἀπό τό Μοναχικόν ράσον καί σχῆμα, τούς δέ λαϊκούς ἐκ τοῦ βαπτίσματος! Ἔτσι νοεῖται ἡ ὑπ' αὐτῶν νέα «ἀπόφασις» περί «παντελοῦς ἀφορισμοῦ… ἤτοι ὁλοσχεροῦς ἀποκοπῆς ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως γράφουν, ἡ «σύνοδός» των καί «ἀπογυμνώνει τόν μοναχό Κήρυκο τῆς μοναχικῆς αὐτοῦ ἰδιότητος καί ἐπαναφέρει αὐτόν εἰς τήν τάξιν τῶν λαϊκῶν, καθότι δέν νοεῖται διατήρησις δι' ἕν πρόσωπον, ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας εὑρισκόμενον, τῆς οἱασδήποτε ἐκκλησιαστικῆς ἰδιότητος, ὡς καί ἡ τοῦ μοναχοῦ ἰδιότης ὑπάρχει. Οὗτος τοῦ λοιποῦ θά φέρει τό ὄνομα Μηνᾶς, τό ὁποῖον ἔλαβε κατά τήν Βάπτισίν του… τούς δέ πρώην Ἱερομονάχους καί μοναχούς ἐπαναφέρει εἰς τήν τάξιν τοῦ λαϊκῶν… κατόπιν τούτου ὁ ἤδη λαϊκός Μηνᾶς Κοντογιάννης, ἀπογυμνωθείς πάσης ἱερατικῆς χάριτος καί μοναχικῆς ἰδιότητος, ὡς ἀφορισθείς πλέον ὑπό τῆς Ἐκκλησίας…ἀποστερεῖται πάσης δυνατότητος… οὐδέ κἄν νά ἐμφανίζεται ὡς γνήσιος ὀρθόδοξος χριστιανός ἤ σχέσιν ἔχων μετά τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος καί εὐρύτερον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας…». Γιά γέλια ἤ γιά κλάματα εἶναι οἱ δυστυχεῖς; Ὄχι, μόνον προσευχή ἀπαιτεῖ ἡ περίπτωσίς των… Ἔτσι δυστυχῶς καταντοῦν οἱ βλάσφημοι, οἱ Ἐκκλησιομάχοι! Γίνονται παράφρονες καί ἤ κρεμῶνται ὑπό Συκῆν, ἤ ἐπιβιώνουν καί γράφουν ταῦτα (3).
Δυστυχῶς, ἐνῶ συνήθως ἀποφεύγομεν νά δημοσιεύωμεν τοιούτου εἴδους κείμενα ἐν προκειμένω κατ' ἐξαίρεσιν δημοσιεύομεν τό ἐν λόγω κείμενον ἐκθέτοντες προηγουμένως τό ὑπ' ἀριθμ. 3297/31.7.2009 «ἱεροσφράγιστον ἔγγραφον τοῦ Ἀρχιγραμματέως» π. Δημητρίου Τσαρκατζόγλου, τό ὁποῖον ἐνεσωματώθη εἰς τό κατωτέρω αὐθημερόν ἀποσταλέν ἡμέτερον ἔγγραφον, καί κατόπιν θά παρατεθῆ καί ἡ ὑπ' ἀριθμ. 317/6.8.2009 (π.ἡ.) πρόσκλησις τοῦ ὡς ἀρχηγοῦ ἐμφανιζομένου Νικολάου Μεσσιακάρη καί ἐν τέλει καί ἡ ὑπ' ἀριθμ. 3298/7.8.2009 «πρᾶξις τῆς συνόδου» τῶν Νικολαϊτῶν:

Α.Π. 516
Κοινοποίησις: Ἅπαντας Σεβ/τους Ἀρχιερεῖς τῆς Πανορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

Ἀγαπητοί
Σᾶς γνωρίζομεν ὅτι μόλις πρό μιᾶς περίπου ὥρας ἐλάβομεν διά χειρός τοῦ κ. Χρήστου (ἀγνώστων εἰς ἡμᾶς λοιπῶν στοιχείων) τό ὑπ' ἀριθμ. 3297/31 Ἰουλίου 2009 ἔγγραφόν σας ἔχον οὕτω:
«Α.Π. 3297
Ἀγαπητέ μοι
Σεπτῆ ἐντολῆ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος καί Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος κ.κ. Νικολάου, διά τοῦ παρόντος ἱεροσφραγίστου γράμματος γνωστοποιοῦμεν εἰς ὑμᾶς ὅτι πρῶτον ἐλήφθη ἡ ὑπ' ἀριθμ. πρωτοκόλλου 512 καί ἡμερομηνίαν 20.6/3.7.2009 ἐπιστολή ὑμῶν καί δεύτερον ὅτι ἐπειδή ἅπαντες οἱ Ἀρχιερεῖς ἔχουν λάβει ὁμοίαν ἐπιστολήν, τό ἐν αὐτῆ τῆ ἐπιστολῆ ὑμῶν ἀναφερόμενον θέμα θά συζητηθῆ ἐνώπιον τῆς πρώτης τακτικῆς συνεδριάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, καθ' ὅσον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ γνωρίζει καί ἀναγνωρίζει τό συνοδικόν σύστημα διοικήσεως καί ἐπιλύσεως τῶν ἀναφυομένων θεμάτων καί προβλημάτων.
Ἐπί τοῦ ἀνωτέρω ἐγγράφου σας εὐγενῶς φερόμενος καί ἐν ἐπιγνώσει τῶν ὑψηλῶν εὐθυνῶν μου ἔναντι τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τῆς Πανορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου, ἐντολῆ τῆς ὁποίας ἐνεργῶ, ἀνταποκρινόμεθα διά τῶν κάτωθι:
Κατ' ἀρχάς ἐκτιμῶμεν αὐτήν τήν ἔστω καί τήν τελευταίαν στιγμήν ἐκδήλωσίν σας καί προσευχόμεθα νά μήν ὑπολανθάνη ὁποθενδήποτε δόλος, σκοπιμότης ἤ καιροσκοπισμός, ἀλλά νά ἀποτελῆ εἰλικρινῆ ἔκφρασιν ἐν Χριστῶ ἁγίων προθέσεών σας.
Ἐπειδή ὅμως τό ἐν λόγω κείμενον εἶναι καθ' ἡμᾶς ἀόριστον ἐπί τῆς οὐσίας, προτείνομεν, ὅπως γίνη δεκτόν νά πραγματοποιηθῆ ἄμεσος συνάντησις αὔριον Τρίτην μετά τοῦ πρώτου ἐξ ὑμῶν, ἤτοι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου σας κ. Νικολάου καί ἄν εἶναι δυνατόν νά παρίστανται καί ἕτεροι τῶν Ἐπισκόπων σας, καί πάντως μέ τήν παρουσίαν τοῦ «Ἀρχιγραμματέως».
Ἄν ἡ περαιτέρω ἄμεσος γραπτή ἐπικοινωνία δημιουργήση καθυστερήσεις, ἐνημερῶστε μας τηλεφωνικῶς ἀναφορικῶς μέ τόν τόπον καί τόν χρόνον τῆς προτεινομένης συναντήσεως, ἐπιφυλασσόμεθα δέ ὅπως ἀνταποκριθῶμεν ἀμέσως.
Πρίν προχωρήσωμεν πρέπει νά ἐπισημάνωμεν τά ἑξῆς, διότι θά διερωτήθη ὁ κάθε λογικός ἄνθρωπος, τί μπορεῖ νά συμβαίνη εἰς τήν ὁμάδαν αὐτήν, ἡ ὁποία τύποις θεωρεῖται ὅτι εἶναι ὑπό τόν κ. Νικόλαον, ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος πλέον δέν πρέπει νά ἐλέγχη ἀπολύτως τίποτε καί ἁπλῶς τόν χρησιμοποιοῦν, ἀτιμάζουν περαιτέρω τό γῆρας του καί τόν κολάζουν ἀσυνήθως, τόσον οἱ ἐγκάθετοι ὅσον καί τά ὄργανά των, δηλαδή οἱ νέοι «Ἐπίσκοποι» τούς ὁποίους οἱ ἴδιοι οἱ ἐγκάθετοι ἀνέδειξαν;
Κατ' ἀρχάς πρέπει νά ἐπισημανθῆ ὅτι τό ὑπ' ἀριθμ. Πρ. 3297/31.7.2009 ἔγγραφον, ὑπογεγραμμένον ὑπό τοῦ Ἱερέως π. Δημητρίου Τσαρκατζόγλου, ἔφθασεν τήν Δευτέραν 4.8.2009 (π.ἡ.), ἐνῶ τήν Παρασκευήν 8 Αὐγούστου εἶχεν ὁρισθεῖ (κατά τήν Γ΄ κλήτευσιν) νά ἐμφανισθοῦν πρός Ἀπολογίαν των. Κατόπιν τούτου ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος ἀφθωρεί ἐπεκοινώνησεν μέ ὡρισμένους Ἀρχιερεῖς καί αὐθημερόν ἀνταπεκρίθη μέ τό ἀνωτέρω ἔγγραφον, διότι ὅσον καί ἐάν τό ὑπογραφόμενον ὑπό τοῦ Ἱερέως Δ. Τσαρκατζόγλου ἔγγραφον ἔδιδεν κάποιας ὠχράς ἐλπίδας, αὗται ἐχάνοντο λόγω τῆς ἀπροσδιοριστίας τοῦ χρόνου κατά τόν ὁποῖον, ὡς ἀναφέρεται ἐν αὐτῶ, «θά συγκληθῆ ἡ πρώτη τακτική συνεδρίασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας…» των. Διά τόν λόγον αὐτόν εἰς τό αὐθημερόν ἀποσταλέν ἀπαντητικόν ἔγγραφον, ζητεῖται ἄμεσος συνάντησις διά τήν ἑπομένην, ἡμέραν Τρίτην 5.8.2009, καί μέ δεδομένον ὅτι τήν Παρασκευήν 8.8.2009, εἶχεν προσδιορισθεῖ ἡ ἐμφάνισίς των πρός Ἀπολογίαν.
Δυστυχῶς ἐπί τοῦ ὡς ἄνω ἐγγράφου ἡμῶν τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, ἐνῶ δέν ἐξεδηλώθη καμμία ἀπ' εὐθείας ἀντίδρασις ἤ ἀνταπόκρισις, ὅμως τήν Τετάρτην 6 Αὐγούστου, ἑορτή τῆς Θείας Μεταμορφώσεως, φέρεται ὅτι συνετάγη καί ἀπεστάλη ἡ ὑπ' ἀριθμ. 317/6.8.2009 πρόσκλησις, ὑπογραφόμενη ὑπό τοῦ κ. Νικολάου ἀπευθυνόμενη «πρός ἅπαντας τούς Ἀρχιερεῖς του». Παραθέτομεν τό κείμενον, διά τήν ἱστορίαν καί διότι ἤδη προσετέθη εἰς τό κατηγορητήριον καί μᾶλλον θά προηγηθῆ τοῦ ὅλου κατηγορητηρίου.
«ΕΚΚΛΗΣΙΑ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ
Ἱπποκράτους 25 καί Ὀρφέως,
Ἡλιούπολις — Ἀθῆναι
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

Α.Π. 317
Σεβ/τοι, εὐλογεῖτε.
Μόλις ἔλαβον τήν ἐπιστολήν μέ τίτλον «Διαμαρτυρία» (Α.Π. 36/5.8.2009) ἐκ μέρους τοῦ Σεβ. Μητρ/του Λαρίσης κ. Ἰγνατίου, εἰς τήν ὁποίαν ἀναφέρονται γεγονότα καί ἐνέργειες τά ὁποῖα ἔλαβον χώραν δῆθεν κατ' ἐνολήν ἡμῶν καί ἀφοροῦν εἰς τήν ὑπόθεσιν τοῦ τέως Ἐπισκόπου καί νῦν μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη.
Συγχρόνως ἔλαβον καί τήν ἀπό 4.8.2009 (Α.Π. 516) ἐπιστολήν ἐκ μέρους τοῦ προαναφερθέντος μοναχοῦ Κηρύκου εἰς τήν ὁποίαν ἐμφανίζεται ἀποδεχόμενος τήν ἀπό 31.7.2009 (Α.Π. 3297) ἐπιστολήν πρός αὐτόν ὑπογραφεῖσαν ὑπό τοῦ Αἰδ/του Πρωτ. Δημητρίου Τσαρκατζόγλου ὡς «Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου» ἀποσταλεῖσα «ἐντολῆ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου», ὅπως ἀναφέρεται εἰς τήν ἐπιστολήν.
Σᾶς ἐνημερώνομεν ὅτι ἡμεῖς οὐδέποτε ἐδώσαμε εἰς τόν προαναφερθέντα Ἱερέαν τοιαύτην ἐντολήν ἀποστολῆς τοῦ ἐν λόγω κειμένου, τό ὁποῖον οὐδέποτε ἀνεγνώσαμεν ἤ ἐτέθη ὑπ' ὄψιν ἡμῶν.
Κατόπιν τούτου ἡ ἐν λόγω ἐνέργεια πρέπει νά θεωρεῖται ὡς μή γενομένη καί πάντως μή γενομένη κατ' ἐντολήν ἡμῶν.
Προκειμένου δέ νά ἀντιμετωπισθῆ ἡ ἐξ αὐτῆς προκληθεῖσα σύγχυσις καί κυρίως νά ἀντιμετωπισθῆ κανονικῶς ἡ ἐκκρεμότης ὅσον ἀφορᾶ εἰς τόν μοναχόν Κήρυκον Κοντογιάννην κατόπιν τῆς ἀπό 3296/23.1.2009 Ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας ΚΑΛΟΥΜΕΝ ἅπαντας τούς Σεβ/τους Ἀρχιερεῖς εἰς ἔκτακτον Συνεδρίασιν τήν 7ην Αὐγούστου εἰς τό παρά τῶ Καθεδρικῶ Ναῶ Ἀθηνῶν Ἵδρυμα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ἐν Ἡλιουπόλει περί ὥραν 10ην πρωινήν.
Ἡ παρουσία ἁπάντων τῶν Ἀρχιερέων εἶναι ἐπιβεβλημένη.
1) Ὁ κ. Νικόλαος τήν 5ην Αὐγούστου ἡμέραν Τρίτην, φέρεται ὅτι λαμβάνει Ἐπιστολήν — Ἀναφοράν παρά τοῦ «Μητροπολίτου Λαρίσης κ. Ἰγνατίου» διά τῆς ὁποίας μόλις πληροφορεῖται «γεγονότα καί ἐνέργειες», δηλαδή περί τοῦ «Ἱεροσφραγίστου» γράμματος τοῦ ὑπογραφομένου «ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ» Νικολάου ὑπό τοῦ «Ἀρχιγραμματέως»! Δηλαδή «ὁ Παπάς στήν Πόλι ἡ παπαδιά ὁμολογεῖ»!.. Ὁ Νικόλαος καί ὁ Παπα-Δημήτρης εἰς τήν Ἀθήνα καί ὁ Ἰγνάτιος κάμνει ἀναφοράν ἀπό τήν Λάρισα!..
Τά πιό παράδοξα ὅμως εἶναι τά γεγονότα ὅτι ὁ κ. Νικόλαος δηλώνει ὅτι δέν ἔχει ὑπ' ὄψιν του τό «ἱεροσφράγιστον» ἔγγραφον, καί ὅτι ὁ ἴδιος ποτέ δέν ἔδωσεν τοιαύτην ἐντολήν οὔτε εἶδεν ἤ ἀνέγνωσεν ἤ ἐνέκρινεν τό συγκεκριμένον ἔγγραφον, καί ζητεῖ «νά θεωρεῖται ἡ ἐνέργεια τοῦ «Ἀρχιγραμματέως» ὡς μή γενομένη καί πάντως ὡς μή γενομένη κατ' ἐντολήν του»!!! Ὡς ἐκ τούτου διερωτᾶται κανείς τί δυνατόν νά συμβαίνη; Καθ' ἡμᾶς, ὁ κ. Νικόλαος εἶναι ἐκτός ἑαυτοῦ.
Δέν ὑφίσταται ὁ πρῶτος εἰς τήν ὁμάδα τῶν Νικολαϊτῶν! Ὁ Νικόλαος εἶναι ἐκτός πάσης πραγματικότητος εἰς τήν κυριολεξίαν! «Ἀρχιεπίσκοπος» «Σύνοδος» κ.λπ. εἶναι οἱ νεαροί βλαστοί, ὁ Ἰγνάτιος, ὁ Παντελεήμων, καί οἱ γνωστοί ἐγκάθετοι τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι συνέταξαν πάλι ὅλα αὐτά τά ἀνόητα, τά ὁποῖα βλέπουν τό φῶς τῆς δημοσιότητος ἐν τῶ παρόντι, μηδέ τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 3297/31.7.2009 ἐγγράφου ἐξαιρουμένου, τό ὁποῖον «ἱεροσφράγιστον» ὑπέγραψεν καί ἀπέστειλεν ὁ Παπαδημήτρης ἐν ὄψει τῆς Παρασκευῆς 8 Αὐγούστου, καθ' ἥν μετά καί τήν Τρίτην ἐπίσημον κλήτευσίν των θά ἔδει νά ἔσπευδον νά ἀπολογηθοῦν!.. Δηλαδή προφανέστατα πρόκειται περί στημένης ἄκρως δολίας καί παραπλανητικῆς ἐνεργείας, προκειμένου νά παρέλθη ἡ 8η Αὐγούστου ἄπρακτος καί παραμείνη μετέωρον τό θέμα τῆς ἀπολογίας των, ἐνῶ εἶχον προετοιμάσει καί τό νέον «πυροτέχνημά» των, δηλαδή τήν «πρᾶξιν» καί ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ, προέρχεται ἀπό κυριολεκτικά ἡλιθίους καί ἀπευθύνεται ἀποκλειστικῶς πρός ἀφελεῖς καί ἀνοήτους! Πάντως δέν ἐφαντάσθησαν ὅτι ἡμεῖς ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος θά ἐνηργοῦμεν κυριολεκτικῶς αὐθωρεί καί αὐθημερόν καί θά προετείνομεν ἄμεσον συνάντησιν διά τά περαιτέρω. Ὡστόσον ὅλα ἦσαν ἕτοιμα ὑπό τῶν ἐγκαθέτων, ἤτοι, τό ὑπ' ἀριθμ. 3297/31.7.2009 «ἱεροσφράγιστον», ἡ 317/6.8.2009 πρόσκλησις καί ἡ 3298/7.8.2009 «πρᾶξις» των.
Συμπερασματικῶς, λοιπόν, λέγομεν ὅτι καταφανῶς ἐν ὄψει τῆς ἐκπνεύσεως τοῦ χρόνου νά παρουσιασθοῦν πρός Ἀπολογίαν τήν 8ην Αὐγούστου (ἡμέραν Παρασκευήν), προφανῶς ἤδη εἶχον ἑτοιμάσει καί τήν ἐκ 10 σελίδων πρᾶξιν (ἡ ὁποία ἀμέσως ἀκολουθεῖ), πλήν ὅμως δέν τήν ἀπέστειλαν διότι δέν συνεφώνουν μέ τάς ἐν αὐτῆ φρικτάς ἀνοησίας, ἀλλά πλέον εὑρεθέντες πρό ἀδιεξόδου, τήν 6 Αὐγούστου καλοῦν «σύνοδον» διά τήν ἑπομένην, 7 Αὐγούστου ἡμέραν Πέμπτην, ἁπλῶς διά νά ὑπογράψουν ὡς τυφλά ὄργανα οἱ «Ἐπίσκοποι» τοῦ Νικολάου, ἀλλά τό σχέδιον ἀπέτυχεν, διότι τέσσαρα ἐκ τῶν μελῶν τῆς «συνόδου» του ἠρνήθησαν κἄν νά ἐμφανισθοῦν, ὁ δέ «Ἀρχιγραμματεύς» ἀπεχώρησεν δῆθεν ἡτιολογημένως, ὅπερ ψευδές καθ' ἡμᾶς. Τήν δέ 8ην/21η Αὐγούστου ἡμέραν Παρασκευήν, περί ὥραν 6ην ἀπογευματινήν, Δικαστικός Ἐπιμελητής παρέδωκεν τήν δῆθεν «Συνοδικήν πρᾶξιν» των (Α.Π. 3298/7.8.09) εἰς τό Ἐπισκοπεῖον τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης Κορωπίου Ἀττικῆς.
Ὅσον καί ἄν ἡ δημοσίευσις αὐτῆς ἀπό τῶν στηλῶν τῆς «Ο.Π.» ἀποτελεῖ προσβολήν διότι βρωμίζει, τό ἐπίσημον Δημοσιογραφικόν ὄργανον τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως αὐτή εἶναι ἡ κατάστασις τῶν σεσηπότων πρώην Πατέρων καί Ἀδελφῶν μας καί πρέπει νά περάση εἰς τήν ἱστορίαν, δεδομένου ὅτι ἡ ἐν λόγω «πρᾶξις» ἤδη περιελήφθη καί αὕτη εἰς τό Κατηγορητήριον καί μᾶλλον θά εἶναι πρώτη εἰς τήν σειράν τῶν κατηγοριῶν κατά τάς ἐργασίας τοῦ Ἀνωτάτου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου:
Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συγκληθεῖσα κανονικῶς κατόπιν Προσκλήσεως τοῦ Προέδρου Αὐτῆς Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ εἰς ἔκτακτον Συνεδρίασιν, σήμερον 7ην μηνός Αὐγούστου (ἐκ. ἡμ.) τοῦ ἔτους 2009, ἡμέραν Πέμπτην, ἐν τῶ παρά τῶ Καθεδρικῶ Ναῶ Ἀθηνῶν (Ἁγίας Τριάδος Κάτω Ἡλιουπόλεως) Ἀρχιεπισκοπικῶ Μεγάρω («Στέγη Φιλοξενείας Κληρικῶν») καί συγκροτουμένη ὑπό τῶν: Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Νικολάου, ὡς Προέδρου, Ἀργολίδος κ. Παχωμίου, Πειραιῶς καί Νήσων κ. Παντελεήμονος, Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἰγνατίου, ὡς μελῶν, τοῦ Σεβ. Περιστερίου κ. Γαλακτίωνος καί τοῦ Σεβ. Βερροίας καί Ναούσης κ. Ταρασίου ὡς καί τοῦ Σεβ. Θηβῶν καί Λεβαδείας μή ἠτιολογημένως ἀπουσιαζόντων (4), τοῦ δέ Σεβ. Φιλίππων ἀσθενοῦντος καί εὑρισκομένου ἐν τῶ ἐξωτερικῶ, καί τοῦ Αἰδ/του Πρωτ. π. Δημητρίου Τσαρκατζόγλου ἐκτελοῦντος χρέη Ἀρχιγραμματέως Αὐτῆς, παρόντος καί τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κιτίου καί ἐξάρχου πάσης Κύπρου κ. Σεβαστιανοῦ ἐκ τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Κύπρου, συνεζήτησε ἐπί τῆς ἀπό 23.1.2009 (Ἀρ. Πρωτ. 3296) Ἀποφάσεως Αὐτῆς περί τοῦ Καθηρημένου τέως Ἐπισκόπου καί νῦν μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη, δι' ἧς οὗτος (καί οἱ μετ' αὐτοῦ συμπορευόμενοι) ἐκαλεῖτο εἰς Ἀπολογίαν ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας διά τήν ἀμετανόητον στᾶσιν του καί τήν κατ' ἐξακολούθησιν κατάφωρον ὑπ' αὐτοῦ παραβίασιν συνόλου τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως ὡς καί σκανδαλισμοῦ τοῦ πιστοῦ λαοῦ, εἰς τήν ὁποίαν δέν ἀνταπεκρίθη, ὡς ὄφειλε, πλήν ἀπέστειλε ἀντί ἀπολογίας τήν ἀπό 15/28.2.2009 (Α.Π. 500) ὑπ' αὐτοῦ ὑπογραφομένην «ἐπιστολήν», ἐσχάτως δέ ἀπέστειλε καί τήν ἐπίσης ὑπό τοῦ ἰδίου ὑπογραφομένην «ἐπιστολήν» ἐπιγραφομένην «Γ΄ ΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΝ» (ἀπό 20.6/3.7.2009 καί Α.Π. 512) ὡς ἐντεταλμένου ὑπό τῆς «Πανορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου»!
Ἡ Ἱερά Σύνοδος κατ' ἀρχήν καί πρό τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν Αὐτῆς ἐξήτασε τό ζήτημα τῆς κανονικῆς συγκροτήσεως καί Συνεδριάσεως Αὐτῆς μέ δεδομένην τήν ἀπουσίαν ἐνίων Ἀρχιερέων μή ἠτιολογημένης κανονικῶς. Λαβοῦσα δέ ὑπ' ὄψιν. α) Παλαιοτέραν Ἀπόφασίν της (ἀπό 25.4.2003) κατά τήν ὁποίαν προκειμένου νά μή «παρακωλύεται ἡ εὔρυθμος λειτουργία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας καί κατ' ἐπέκτασιν παρεπομποδίζεται τό Συνοδικόν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας λαμβάνουσα ὑπ' ὄψιν τά ὑπό τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων προβλεπόμενα ἀποφασίζει ὅπως τοῦ λοιποῦ εἰς περίπτωσιν μή πραγματοποιήσεως Συνεδράσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας λόγω ἀπουσίας τινῶν Ἱεραρχῶν, εἰς τήν ἀμέσως ἑπομένην Συνεδρίασιν τῆς Ἱεραρχίας αἱ ἐργασίαι θά λαμβάνουν ὁπωσδήποτε χώραν ἀνεξαρτήτως ἀριθμοῦ παρόντων, τῶν δικαιολογημένως ἀπουσιαζόντων δυνάμεων νά παρίστανται δι' ἐκπροσώπου» (Κ.Γ.Ο. Ἀπρίλιος 2003, τ. 299, σελ. 82), καί β) Τήν κατεπείγουσαν ἀνάγκην ἀντιμετωπίσεως τῆς συγχύσεως ἡ ὁποία ἐδημιουργήθη ἐκ τῆς ὑπό τοῦ Αἰδ/του Πρωτ. π. Δημητρίου Τσαρκατζόγλου ἀποστολῆς πρός τόν μοναχόν Κήρυκον Κοντογιάννην τῆς ἀπό 31.7.2009 (Α.Π. 3297) ἐπιστολῆς ἄνευ ἐγκρίσεως τοῦ περιεχομένου αὐτῆς ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί σχετικῆς περί αὐτῆς ἐνημερώσεως τῶν Σεβ. Ἱεραρχῶν, ἀπεφάσισεν ὁμοφώνως τήν πραγματοποίησιν τῆς ἐκτάκτου αὐτῆς Συνεδριάσεως ὡς κανονικῆς καί νομίμου.
Πρό τῆς λήξεως τῆς Συνεδριάσεως τῆς Ἱεραρχίας ἀπεχώρησεν λόγω ἐπειγούσης ἱερατικῆς ὑποχρεώσεως ὁ Αἰδ/τος Πρωτ. π. Δημήτριος Τσαρκατζόγλου, ἀνετέθησαν δέ ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου χρέη Ἀρχιγραμματεύοντος εἰς τόν νεώτερον τῆ τάξει Ἀρχιερέαν, Σεβ. Μητρ/την Λαρίσης κ. Ἰγνάτιον.
Κατά τήν ἔναρξιν τῆς συζητήσεως ἀνεγνώθησαν ἡ ὑπ' ἀριθμ. 3282/28.11.2007 Καθαιρετική Συνοδική Ἀπόφασις κατά τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου Κοντογιάννη καί ἤδη μοναχοῦ, ἡ ὑπ' ἀρ. Πρωτ. 498/2/15.1.2009 «Κλῆσις πρός Ἀπολογίαν» ἀποσταλεῖσα ὑπό τῆς φερομένης (5) ὡς «Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Μητροπολιτῶν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρουμανίας κ.λπ.», ἡ ὑπ' ἀριθμ. 3296/23.1.2009 Συνοδική Ἀπόφασις καί Κλῆσις αὐτοῦ, ἡ ἀπό 15/28.2. 2009 (Α.Π. 500) ἀντί ἀπολογίας «ἐπιστολή» αὐτοῦ (6), ὡς καί ἡ ἐπίσης ὑπό τοῦ ἰδίου ὑπογραφομένη «ἐπιστολή» ἐπιγραφομένη «Γ΄ ΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΝ» (ἀπό 20.6/3.7.2009 καί Α.Π. 512) ὡς «ἐντεταλμένου ὑπό τῆς Πανορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου».
Ἐπίσης ἀνεγνώσθη ἡ ἀπό 14/27.2.2002 Ἀπόφασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τοῦ Θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, διά τῆς ὁποίας τοῦ ἐπεβλήθη τό ἐπιτίμιον τῆς Ἀκοινωνησίας διά τήν ὑπ' αὐτοῦ μετά φιλονεικίας πρός τήν Ἐκκλησίαν ὑποστηριζομένη Καινοτομίαν.
Ἀκολούθως λαβών τόν λόγον ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, εἰσηγούμενος τό θέμα τοῦ τέως Ἐπισκόπου καί ἤδη μοναχοῦ Κηρύκου, τοῦ Θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη καί τῶν ὀπαδῶν αὐτῶν, ἀνέφερε μεταξύ ἄλλων:
«Ὡς γνωστόν ὁ ἐν λόγω τέως Ἐπίσκοπος καί νῦν μοναχός Κήρυκος ἀπό τόν Ἰούνιο τοῦ ἔτους 2005, δι' ἀποφάσεώς του αὐτοαπεκόπη καί ἀπεσχίσθη ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας, τούτου ἐπισυμβάντος ὡς κατάληξις καί συνέπεια τῆς ἀπό ἱκανοῦ χρόνου ἀκολουθουμένης ὑπ' αὐτοῦ τακτικῆς τῆς ἀρνήσεως τῶν Ἀποφάσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί δή τῶν ἀφορώντων εἰς αὐτόν καί ἁπτομένων θεμάτων Πίστεως.
Τότε διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 3219/17.6.2005 Ἀποφάσεώς Της, ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐκήρυξε τόν ὡς ἄνω Ἐπίσκοπον ἔκπτωτον τοῦ θρόνου του, ἐπέβαλε εἰς αὐτόν, κατά ἐπιεικῆ κρίσιν καί εἰς τήν διόρθωσιν αὐτοῦ ἀποβλέπουσα, τήν Ποινήν τῆς Ἀργίας καί τόν προειδοποίησε ὅτι παρελθούσης ἀπράκτου προθεσμίας δύο μηνῶν θά κινηθῆ κατ' αὐτοῦ ἡ περαιτέρω κανονική ἐκκλησιαστική διαδικασία διά τήν ἐπιβολήν τῆς ὑπό τοῦ ΙΔ΄ Κανόνος τῆς Ἁγίας Πρωτοδευτέρας λεγομένης Συνόδου προβλεπομένης ἐκκλησιαστικῆς ποινῆς τῆς Καθαιρέσεως.
Ἔκτοτε παρῆλθον δύο ἔτη, κατά τά ὁποῖα, ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἐκάλεσε τρίς τόν Κατηγορούμενου νά ἐμφανισθῆ ἐνώπιόν Της καί ἀπολογηθῆ, ὡς δείκνυεται ἐκ τῶν ὑπ' ἀρ. Πρωτ. 3235/31.3.2006, 3239/26.4.2006 καί 3244/13.10.2006 ἐγγράφων Αὐτῆς, πλήν ὅμως οὗτος ἠρνήθη νά συμμορφωθῆ πρός τήν ὑποχρέωσίν του αὐτήν, ἀρκεσθείς εἰς τήν ἀποστολήν πρός Αὐτήν ἀσχέτων ἐγγράφων του (7).
Ἡ Ἱερά Σύνοδος, λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν τήν μετ' ἐπιμονῆς ὑποστήριξιν ὑπό τοῦ ὡς ἄνω Ἐπισκόπου τῆς Τριαδολογικῆς καί Ἐκκλησιολογικῆς ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ περί τῆς «κοινωνίας τῶν τριῶν θείων Προσώπων» ὡς «πρώτης ἀνάρχου Ἐκκλησίας», κακοδοξία ἡ ὁποία ἀποτελεῖ Παπική δοξασία, ὑποστηριζομένη εὑρέως εἰς τόν χῶρον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ, καί τήν ὁποίαν οὗτος διδάσκει καί κηρύττει «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» κατά τήν τελευταίαν σχεδόν δεκαετίαν, παρά τάς ἐπανειλημμένας ἀδελφικάς συστάσεις καί προτροπάς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, φιλονεικῶν πεισμόνως καί ἀμετανοήτως πρός τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία εἶναι «στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (8) (Α΄ Τιμ. Γ΄, 15), καθώς καί τήν ἐμμονήν αὐτοῦ ἐν τῶ Σχίσματι, ἐνωτιζομένη τήν φωνήν τῆς Ἐκκλησίας, διά τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας Διδασκάλων, ἀπεφάσισεν, διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 3282/28.11.2007 Ἀποφάσεως Αὐτῆς, τήν ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΝ τοῦ Ἐπισκόπου Κηρύκου Κοντογιάννη ἐκ τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Βαθμοῦ, τήν ἀπογνύμνωσιν αὐτοῦ ἀπό πᾶσαν ἱερατικήν ἐξουσίαν καί τήν ἐπαναφοράν αὐτοῦ εἰς τήν τάξιν τῶν μοναχῶν, μή δυναμένου τούτου ἐφ' ἑξῆς νά διενεργῆ οἱανδήποτε ἱερατικήν πρᾶξιν…».
Ἐν συνεχεία ἐτόνισε ὅτι εἶναι ἰδιαιτέρως θλιβερόν τό γεγονός τῆς τοιαύτης πτώσεως τοῦ τέως Ἐπισκόπου καί νῦν μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη, ὅτι θλίβεται διά τήν συνεχιζομένην καί διευρυνομένην ἀποστασίαν αὐτοῦ καί τοῦ μετ' αὐτοῦ συμπορευομένου θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ὡς καί τῶν ἀκολουθούντων αὐτούς, οἱ ὁποῖοι οὐδόλως ἐσωφρονίσθησαν ἐκ τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ὡς Ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον ἐπέβαλλε εἰς τόν ποτέ Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκον τήν ποινήν τῆς Καθαιρέσεως, εἰς δέ τόν θεολόγον Ἐλευθέριον Γκουτζίδην τό ἐπιτίμιον τῆς Ἀκοινωνησίας (9), ἔφθασαν δέ εἰς τό σημεῖον νά διαπράττουν ὅσα ἀκούομεν καί διαβάζομεν ἀντιποιούμενοι ἀξιώματα καί ἰδιότητας, τά ὁποῖα δέν κατέχουν πλέον. Δυστυχῶς, φαίνεται ὅτι δέν ὑπάρχει οὐδεμία ἐλπίς ἀνανήψεως καί μετανοίας δι' αὐτούς. Διά τοῦτο ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά τούς ἀποκόψη παντελῶς ἐκ τοῦ Σώματος Αὐτῆς ἤ μᾶλλον νά διαπιστώση τόν αὐτοαφορισμόν των καί τήν αὐτοαποκοπήν των ἐξ Αὐτοῦ.
Πρότεινε δέ τόν παντελῆ Ἀφορισμόν τοῦ μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη καί τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ὡς καί τῶν ἀκολουθούντων αὐτούς.
Εἰδικῶς δέ διά τήν περίπτωσιν τοῦ μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη ἐζήτησε νά ἀπογυμνωθῆ τῆς μοναχικῆς αὐτοῦ ἰδιότητος, τήν ὁποίαν ἔδωκεν εἰς αὐτόν ἡ Ἐκκλησία, καθ' ὅσον ἐφ' ὅσον ἀπεκόπη πλέον ὁριστικῶς ἀπό Αὐτήν δέν δύναται νά παραμένη μοναχός, περιφέρων τό Ἀγγελικόν Σχῆμα.
Ἀκολούθως τόν λόγον ἔλαβον καί οἱ ὑπόλοιποι Σεβ. Ἀρχιερεῖς τονίσαντες τήν πρωτοφανῆ πολεμικήν μανίαν τοῦ τέως Ἐπισκόπου Κηρύκου κατά τῆς τροφοῦ αὐτοῦ Ἁγίας Ἐκκλησίας καί τῶν χειροτονησάντων αὐτόν Ἱεραρχῶν Αὐτῆς, δεῖγμα, ὡς ἀνέφερον, ἐγκαταλείψεως αὐτοῦ ὑπό τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, τόν ἀνά τήν Ὑφήλιον διασυρμόν καί δυσφήμησιν τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας ἐκ τε τῆς συμπεριφορᾶς αὐτοῦ καί τῶν λόγων καί ἐνεργειῶν του, τήν ἔκπτωσίν του ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί τήν ἔμμονήν του εἰς τήν ὑπ' αὐτοῦ ὑποστηριζομένη Ἐκκλησιολογική καί τριαδολογική ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ (10), τήν σαφῶς ἀποδειχθεῖσαν ὡς παπικήν κακοδοξίαν καί τήν ἀσεβεστάτη καί θρασυτάτη, παρά πᾶσαν ἔννοιαν κανονικότητος, ἐμφάνισιν καί δραστηριοποίησίν του ὡς δῆθεν κανονικοῦ Ἐπισκόπου καί δή ἐπικεφαλῆς διεθνοῦς «Συνόδου», αὐτοτιτλοφορουμένης «Πανορθοδόξου», εἰς ὕβριν καί γελοποιποίησιν τῶν θεσμῶν καί Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, κατ' ἀλήθειαν δέ τήν ὑπ' αὐτοῦ σύμπηξιν ἀνιέρου ὁμάδος καθηρημένων ρασοφόρων, μεμαρτυρημένως στερουμένων Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί κανονικῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἐμφανιζομένων δέ ὡς δῆθεν κανονικῶν ὀρθοδόξων Κληρικῶν!
Μετά τήν τοποθέτησιν ἐπί τοῦ θέματος πάντων τῶν παρισταμένων Ἱεραρχῶν, ἐπερατώθη ἡ σχετική συζήτησις.
1. Τήν ἀντικανονικήν, ἀντιορθόδοξον καί ἀντιεκκλησιαστικήν στάσιν καί συμπεριφοράν τοῦ μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη, ἤτοι τῆς περιφρονήσεως καί καταπατήσεως τῆς ἀφορώσης αὐτόν Κανονικῆς Ἱεροσυνοδικῆς Ἀποφάσεως (ἀρ. Πρωτ. 3282/28.11.2007) διά τῆς ὁποίας οὗτος, ὁ πρώην Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος ΚΑΘΗΡΕΘΗ ἐκ τοῦ ἐπισκοπικοῦ βαθμοῦ, ἀπεγυμνώθη ἀπό πᾶσαν ἱερατικήν ἐξουσίαν καί ἐπανῆλθεν εἰς τήν τάξιν τῶν μοναχῶν, καταδικασθείς, κατά τά ὑπό τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων προβλεπόμενα, ἐπί Κακοδοξία καί Σχίσματι.
2. Τήν ἀμετανόητον ἐμμονήν τοῦ ἐν λόγω μοναχοῦ εἰς τήν ὑποστήριξιν τῆς Τριαδολογικῆς καί Ἐκκλησιολογικῆς Καινοτομίας «περί τῆς κοινωνίας τῶν τριῶν θείων Προσώπων» ὡς «πρώτης ἀνάρχου Ἐκκλησίας», κακοδοξία ἡ ὁποία ἀποτελεῖ Παπικήν δοξασίαν, ὑποστηριζομένη εὐρέως εἰς τόν χῶρον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ καί τήν ὁποίαν οὗτος οὐχί μόνον κηρύττει «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», ἀλλά καί ἔχει ἀναγάγει εἰς ἀπαραίτητον στοιχεῖον — μέρος τῆς Ὁμολογίας του, τήν ὁποίαν προβάλλει καί ὑποστηρίζει ἡ περί αὐτόν καί ὑπ' αὐτοῦ καί τοῦ ἀφορισθέντος ὑπό τῆς Ἐκκλησίας (11) συνοδοιπόρου αὐτοῦ, «θεολόγου» Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, συμπηχθεῖσα σχισματική ὁμάς καθηρημένων, κυρίως, πρώην Κληρικῶν.
3. Τήν ὑπ' αὐτοῦ τοῦ καθηρημένου τέως Ἐπισκόπου καί νῦν μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη ἀσεβεστάτην καί ἱερόσυλον, ἄνευ ἐκκλησιαστικῶν ὅρων καί προϋποθέσεων σύμπραξιν μετά τῶν ἐκ Ρουμανίας φερομένων ὡς Ἐπισκόπων Γεροντίου καί Κασσιανοῦ, μεθ' ὦν συνῆψε «ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν», προέβη ἀντικανονικῶς καί ἀντορθοδόξως εἰς «χειροτονίας» «ἐπισκόπων» καί ἐν συνεχεία ἐπροχώρησεν ἀδιστάκτως εἰς τήν συγκρότησιν πρωτοφανοῦς μορφώματος, ἀποκαλουμένου καί αὐτοτιτλοφορουμένου «Πανορθοδόξου» ἤ «Διεθνοῦς» «Συνόδου», πρός ἑδραίωσιν καί διεύρυνσιν τοῦ Σχίσματος αὐτοῦ. Σημειωτέον ὅτι περί τῶν ἐκ Ρουμανίας κατηγγέλθησαν μετ' ἀποδείξεων στοιχεῖα τά ὁποῖα, ἄν καί ἀπεσιωπήθησαν καί ἀπεκρύβησαν, παραμένουν εἰς διαρκῆ ἔλεγχον τῶν ἀντορθοδόξων καί ἀντικανονικῶν ἐνεργειῶν.
4. Τήν ἄρνησιν καί ἐσχάτην πτῶσιν ἐκ τῆς ὀρθοδόξου Ὁμολογίας, ἀλλά καί τήν βλασφημίαν κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐκ μέρους τοῦ Ἐπισκόπου καί νῦν μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη, ὁ ὁποῖος κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, ἐνῶ πάλαι ποτέ ἐκ τῆς θέσεως τοῦ μέλους τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί ἐπί ὀλίγα ἔτη συνομολογοῦσε ὡς Ἐπίσκοπος μετά τῶν ὑπολοίπων μελῶν τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τήν Ἀκαινοτόμητον Πίστιν τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τήν χάριτι Θεία διασφάλισιν τῆς ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς εἰς τούς ἐσχάτους χρόνους ἐν τῆ Γνησία Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία διά τῶν ἱστορικῶν Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν ἐν ἔτει 1948 ὑπό τοῦ Ἀοιδίμου καί Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου, ἔφθασε σήμερον νά διακηρύττη ἐν Διαγγέλματι «Συνοδικῶς» (ἴλεως γένοιτο ἡμῖν ὁ Θεός!) τήν βλάσφημον καί ἀντορθόδοξων θέσιν ὅτι γίνονται δεκταί ἄνευ κανονικῆς ἀντιμετωπίσεως καί θεραπείας καί αἱ ὑπό κακοδόξων γενόμεναι χειροτονίαι! («Διάγγελμα» ἐν λεμεσῶ Κύπρου ἀπό 30.4.2008 ὑπογραφόμενον ὑπό τοῦ τέως Ἐπισκόπου Κηρύκου καί πάντων τῶν σύν αὐτῶ, δημοσιευθέντων εἰς «ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ», ἀρ. 233, Ἀπρίλιος 2008).
5. Τήν θρασυτάτην πρόκλησιν καί ἀσέβειαν τοῦ μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη, ὁ ὁποῖος καθηρημένος 'ών ἐκ τοῦ Ἐπισκοπικοῦ βαθμοῦ, δέν ἠρκέσθη εἰς τόν ἄχαρι ἀγῶνα εἰς τόν ὁποῖον ἄλλωστε ἀπό δεκαετίας σχεδόν ἔχει ἀποδυθεῖ, καταφερόμενος εὐκαίρως — ἀκαίρως κατά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τῶν πνευματικῶν αὐτοῦ γεννητόρων, πατέρων καί ἀδελφῶν, οἴτινες ἐξήντλησαν κάθε ὅριον μακροθυμίας καί ἐπιεικίας ἔναντι αὐτοῦ καί τῶν ἐπιλογῶν του, ἀνεχόμενοι καί ὑφιστάμενοι συκοφαντίας, διασυρμόν, διαβολάς καί ψευδεῖς κατηγορίας, τάς ὁποίας οὗτος ἀδιακρίτως καί ἀσυνέτως διασπείρει καί διαδίδει κατ' αὐτῶν μέ κάθε μέσον καί πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν, ἀλλά ἔφθασεν καί εἰς τό ἔσχατον σημεῖον ἡγούμενος ὁμάδος καθηρημένων, ἀργῶν, ἀνταρτῶν κληρικῶν καί ὡς «Πρόεδρος» «Συνόδου» νά καλῆ εἰς «Ἀπολογίαν» τούς Κανονικούς Ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισύρων κατ' αὐτοῦ τήν δικαίαν ὀργήν τοῦ Θεοῦ καί κατασκανδαλίζων τόν Λαόν.
6. Τήν συνεχιζομένην ὑπό τοῦ μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη τακτικήν τῆς ἀποκρύψεως στοιχείων καί γεγονότων τά ὁποῖα ἀφοροῦν εἰς τήν ἐξ ἀρχῆς ἐκκλησιαστικήν καί κανονικήν ἀντιμετώπισιν αὐτοῦ ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τάς ὑπευθύνους ἀπαντήσεις καί θέσεις Αὐτῆς εἰς τάς αἰτιάσεις καί κατηγορίας του, ἀλλά καί τῆς ἐπιμονῆς αὐτοῦ εἰς τήν ἐπίκλησιν τῶν γνωστῶν προσχηματικῶν λόγων διά τῶν ὁποίων ἐπεχείρησε νά δικαιολογήση τήν ἐκ μέρους αὐτοῦ ἀντικανονικήν διακοπήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τήν ἀπόσχισίν του, ἐπί τῶν ὁποίων γνωρίζει ὅτι πολλάκις καί εἰλικρινῶς ἐδόθησαν διευκρινίσεις, μή ἐπιδεχόμεναι ἀμφισβήτησιν καί τάς ποίας σκοπίμως καί ἀνεντίμως ἠγνόησε καί ἀπέκρυψε συστηματικῶς ἐκ τῶν ὀπαδῶν του.
7. Τήν προκλητικήν καί ἀσεβῆ στᾶσιν καί συμπεριφοράν ἔναντι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῶν ὑπολοίπων φερομένων ὡς «ἐπισκόπων» καί μετά τοῦ μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη συναποστελλόντων τήν ἐν λόγω «Κλῆσιν», οἱ ὁποῖοι οὐδόλως δικαιοῦνται, οὔτε νομιμοποιοῦνται ἐξ ἀπόψεως κανονικῆς νά ἐμφανίζονται κἄν ὡς μάρτυρες κατηγορίας, πολλῶ δέ μᾶλλον ὡς Κριταί τῶν κανονικῶν Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας, συναποδεχθέντες «χειροτονίαν» ὑπό καθηρημένου καί κακοδόξου πρώην Κληρικοῦ καί οὕτω συμμετασχόντες τῆς καταδίκης αὐτοῦ βεβαίως, ἀλλά καί τῆς Κακοδοξίας του. Καί,
8. Τήν ἀνάγκην διαφυλάξεως καί προστασίας τῶν πιστῶν ἀπό τήν ἀπάτην καί διαβολήν ἐπιβούλων καί πολεμίων τῆς Ἐκκλησίας καί μετά τήν ἀποσκίρτησιν αὐτῶν ἐκδικουμένων ἀγνωμόνως Αὐτήν καί ἐπιδιωκόντων ἀποσπᾶν ἐκ τῶν κόλπων Αὐτῆς ἀνυποψιάστους ψυχάς, ὡς τοιοῦτοι ἀπεδείχθησαν ὁ μοναχός Κήρυκος Κοντογιάννης καί ὁ λαϊκός Ἐλευθέριος Γκουτζίδης (12).
Ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου εἶναι «ἐγώ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς, μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου. Καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν» (Πραξ. κ΄ 30).
Ἐπειδή, «οἱ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ, καί οὐ θαυμαστόν. Αὐτός γάρ ὁ Σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγλον φωτός. Οὐ μέγα ουν εἰ καί οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὦν τό τέλος ἔσται κατά τά ἔργα αὐτῶν» (Β΄ Κορ. ια 13-15).
Ἐπειδή, ὁ Ἀπόστολος παραγγέλει «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις. Τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνη καί ἀνομία; Τί δέ κοινωνίς φωτίς πρός σκότος; Τίς δέ συμφώνησις Χριστῶ πρός Βελίαρ;» (Β΄ Κορ. 6, 14-15), ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης προσθέτει «πᾶς ὁ παραβαίνων καί μή μένων ἐν τῆ διδαχῆ τοῦ Χριστοῦ, Θεόν οὐκ ἔχει. Ὁ μένων ἐν τῆ διδαχῆ τοῦ Χριστοῦ, οὗτος καί τόν πατέρα καί τόν υἱόν ἔχει. Εἰ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς τήν οἰκίαν, καί χαίρειν αὐτῶ μή λέγετε» (Β΄ Ἰω. 9-10), τέλος δέ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁρίζει «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται (= ἔχει διαστραφεῖ) ὁ τοιοῦτος καί ἁμαράνει 'ών αὐτοκατάκριτος (= αὐτοκαταδικασμένος)» (Β΄ Κορ. 6, 14-15).
Ἐπειδή κατά τόν Μέγα Φώτιον «ἐν τοῖς περί πίστεως καί τό περεκκλίναι μικρόν, ἁμαρτεῖν ἐστιν ἁμαρτίαν τήν πρός θάνατον» (Πατρολ. 102, 604 Γ΄), κατά τόν Ἅγιον Ταράσιον «τό γάρ ἐπί δείγμασιν εἴτε μικροῖς εἴτε μεγάλοις ταυτόν ἐστίν. Ἐξ ἀμφοτέρων γάρ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ἀθετεῖται» (Πρακτικά τῶν Ἁγίων Συνόδων, τόμ. Γ΄ σελ. 736), κατά δέ τόν Ἅγιον Μᾶρκον τόν Εὐγενικόν «αἱρετικός ἐστι ὁ καί μικρόν γοῦν τι περεκκλίνων τῆς ὀρθῆς Πίστεως» (Πατρολ. 160, 160Α) (13).
α) Τά χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς Πράξ. κγ΄, 12, Ρωμ. θ΄, 3, Α΄ Κορ. ιβ΄, 3-4, ιστ΄, 22, Γαλ. α΄ 8-9.
β) Τούς Ἱερούς Κανόνας (Ἀποστολικούς ΚΗ΄, ΚΘ΄, Λ΄, ΝΑ΄, ΞΒ΄, ΞΔ΄, ΟΑ΄, Ε΄ Β΄ Νικαίας, ΠΑ΄ Τρούλλου) (14) διά τῶν ὁποίων ὁ παντελής ἀφορισμός ἀποδίδεται διά τῆς χρήσεως τῶν ὅρων παντάπασιν ἐκκοπέσθω τῆς Ἐκκλησίας, ἤ τῆς κοινωνίας, ἤ τῆς Ἐκκλησίας ἀποβαλλέσθω ἤ ἀφοριζέσθω. Ἐπίσης τόν ΙΓ΄ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου (15) διά τοῦ ὁποίου ὁ ἀναθεματισμός ἀποδίδεται διά τοῦ ὅρου «παντελής ἀφορισμούς», καί
γ) Τόν κατ' οὐσίαν διαπιστούμενον αὐτοαφορισμόν ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη καί τοῦ λαϊκοῦ Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ὡς ἀπεσχισθέντων ἐξ αὐτοῦ.
Τόν παντελῆ ἀφορισμόν τοῦ μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη καί τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ἤτοι τήν ὁλοσχερῆ ἀποκοπήν αὐτῶν ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Κατόπιν τούτου ἀπογυμνώνει τόν μοναχό Κήρυκο τῆς μοναχικῆς αὐτοῦ ἰδιότητος καί ἐπαναφέρει αὐτόν εἰς τά τάξιν τῶν λαϊκῶν, καθ' ὅτι δέν νοεῖται διατήρησις δι' ἕν πρόσωπον ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας εὑρισκόμενον τῆς οἱασδήποτε ἐκκλησιαστικῆς ἰδιότητος, ὡς καί ἡ τοῦ μοναχοῦ ἰδιότης ὑπάρχει. Οὗτος τοῦ λοιποῦ θά φέρει τό ὄνομα Μηνᾶς, τό ὁποῖον ἔλαβε κατά τήν Βάπτισίν του.
Εἰς ὅσους δέ Κληρικούς, ἀκολουθοῦν τούς ἀνωτέρω, ὡς ἀφορισθέντας κατά τά ἀνωτέρω, ἐπιβάλλει Καθαίρεσιν ἀπό τοῦ ἱερατικοῦ των βαθμοῦ, τούς δέ πρώην ἱερομονάχους καί μοναχούς ἐπαναφέρει εἰς τήν τάξιν τῶν λαϊκῶν.
Οὕτω ὁ πάλαι ποτέ Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος Κήρυκος Κοντογιάννης, χειροτονηθείς ὑπ' Αὐτῆς καί διατελέσας μέλος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἀποκλειστικῶς καί μόνη ἔχει τήν κανονικήν ἁρμοδιότητα καί ἐξουσίαν νά κρίνη καί ἐκδικάζη τά παραπτώματα παντός Κληρικοῦ Αὐτῆς, διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 3282 Ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας κατόπιν κανονικῆς διαδικασίας κλητεύσεως, καθηρέθη ἐν ἔτει 2007, ἐπί κακοδοξία, σχίσματι καί ἄλλας ἀντικανονικαῖς πράξεσιν αὐτοῦ, νῦν δέ διά τῆς παρούσης Πράξεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου οὗτος ἀφορίζεται καί μεθίσταται εἰς τήν τάξιν τῶν λαϊκῶν, ὡς ἐσχάτη ποινῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Κατόπιν τούτου, ὁ ἤδη λαϊκός Μηνᾶς Κοντογιάννης, ἀπογυμνωθείς πάσης ἱερατικῆς χάριτος καί μοναχικῆς ἰδιότητος, ὡς ἀφορισθείς πλέον ὑπό τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποκεκομμένος ἀπό Αὐτήν, ἀποστερεῖται πάσης δυνατότητος καί δικαιώματος καί οὐχί μόνον νά ἐνεργῆ ὁ,τιδήποτε τό ἱερατικόν, ἀντιποιούμενος οὕτω τήν ἰδιότητα τοῦ ὀρθοδόξου Κληρικοῦ, τήν ὁποίαν πλέον δέν ἔχει, ἀλλά οὐδέ κἄν νά ἐμφανίζεται ὡς γνήσιος…………… χριστιανός ἤ σχέσιν ἔχων μετά τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος καί εὑρύτερον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οὕτω δέ ὀφείλουσι νά ἀποδέχονται καί θεωροῦν τοῦτον πάντες.
Ἡ παροῦσα νά ἐπιδοθῆ διά δικαστικοῦ ἐπιμελητοῦ πρός οὕς ἀναφέρεται καί νά ἀγαγνωσθῆ ἐπ' Ἐκκλησίαις πρός γνῶσιν τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος, οἱ ὁποῖοι οὐδέ χαίρειν ἐπιτρέπεται ἐφ' ἑξῆς νά λέγουσι εἰς τούς ὦδε ἀφορισθέντας ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Μηνᾶν Κοντογιάννην καί Ἐλευθέριον Γκουτζίδην, καί τούς μετ' αὐτῶν ἀμετανοήτως συμπορευομένους καί τήν ἰδίαν μετ' αὐτῶν κατάκρισιν προκαλουμένοις ἑαυτοῖς (16).
Ἡ Πρᾶξις αὕτη συνταχθεῖσα καί ἀναγνωσθεῖσα ἐνώπιον πάντων τῶν παρόντων μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὑπεγράφη ὡς ἕπεται:
Ἐν Ἀθήναις τῆ 7η Αὐγούστου Σωτηρίου ἔτους 2009.


1) Καί ἐάν ἀκόμη ἐπρόκειτο διά Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον, καί αὕτη δέν ἠδύνατο νά συνεδριάση, ἀλλά καί ἐάν συνεδρίαζε τό μόνον τό ὁποῖον ἠδύνατο νά πράξη ἦτο νά ἀποφανθῆ ὅτι δέν δύναται νά συνεδριάση, διότι δέν προσῆλθον τέσσαρες (4) ἐκ τῶν ὀκτώ (8) «Ἐπισκόπων», καί νά ἀναζητήση τούς λόγους τῆς μή προσελεύσεώς των. Ἐν προκειμένω ὅμως ἡ «ΣΑΘΡΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ» τῶν βλασφήμων σχισματοαιρετικῶν καί δεινῶν Ἐκκλησιομάχων, «συνεδριάζει» ἀκωλύτως, ἀφοῦ δι' αὐτούς ἤδη ἐκ τῶν προτέρων συνεδρίασαν, εἰργάσθησαν, ἀπεφάσισαν καί ὑπηγόρευσαν τάς ἀποφάσεις των(!), τά ἐγκάθετα ὄργανα τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
2) Τήν «πρᾶξιν» των δέν ὑπογράφει οὐδείς ἐκ τῶν παρόντων ψευδεπισκόπων, παρά μόνον ὁ συνεργασθείς μετά τῶν ἐγκαθέτων Ἰγνάτιος Δάσσιος ὡς «Ἀρχιγραμματεύων», διότι ὁ «Ἀρχιγραμματεύς» εἶχεν ἀποχωρήσει!.. Δηλαδή πνίγεται κανείς ἀπό τούς ἀναδυομένους δηλητηριώδεις καπνούς ἐκ τῆς «καμμένης γῆς» τῶν Νικολαϊτῶν!
3) Μή ἔχοντες ἀντικείμενον ἤ λόγους κατηγορίας καί ἀφοῦ ἤδη ΑΚΥΡΩΣ, καί μόνον ἐκ κακῆς σκοπιμότητος ἐπέβαλον δῆθεν «ἀφορισμούς» «ἀργίας» καί «καθαιρέσεις», καί πάλιν ἀνοήτως ἐπανέρχονται οἱ ἀσυνείδητοι ἐπί τῶν ἰδίων ἐλεεινῶν συκοφαντιῶν καί πρό πάντων, ὑποχείριοι ὄντες τοῦ Διαβόλου, ὁμιλοῦν καί «ἀποφασίζουν», ἄκουσον — ἄκουσον, διά «παντελῆ ἀφορισμόν… ὁλοσχερῆ ἀποκοπήν αὐτῶν ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας»! Ὅπερ ἑρμηνευόμενον σημαίνει ὅτι «ἀφώρισαν παντελῶς τόν Μητροπολίτη Κήρυκον καί τόν θεολόγον Ἐλευθέριον Γκουτζίδη», δηλαδή μᾶς ἀπέκοψαν ἐκ τοῦ ΣΕΣΗΠΟΤΟΣ και ΟΔΩΔΟΤΟΣ σώματος τῆς ΣΑΘΡΑΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ ΤΩΝ, ἐκ τῆς ὁποίας ἡμεῖς, ἤδη ἀπό τό 2005, προεξήλθομεν καί περιετειχίσθημεν ἐντός τῶν τειχῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
4) Ἐπικαλοῦνται τήν ὁμοίαν πρός τήν ἀνωτέρω προηγουμένην «Πρᾶξιν» των (Α.Π. 3296/23.1.2009), τήν ὁποίαν οἱ ἴδιοι ἐγκάθετοι συνέγραψαν διά νά ἀποφύγουν οἱ Νικολα?ται τήν ἀντιμετώπισιν τοῦ βαρυτάτου Κατηγορητηρίου, ὑπ' ἀριθμ. Πρ. 498/2/15.1.2009, ἐνῶ ἀποσιωποῦν καί τήν ἀκολουθήσασαν ἀπάντησιν ὑπ' ἀριθμ. 500/15/28.2.2009, (βλ. «Ο.Π.» Τεῦχος Μα?ου — Ἀπριλίου 2009 σελ. 196-201), ἐπί τοῦ ἀνωτέρω ὑπ' ἀριθμ. 3296 ἐγγράφου των, μέ τό ὁποῖον ὅλως ἀνοήτως ἀπέφυγον νά ἀνταποκριθοῦν καθ' οἱονδήποτε ἤθελον τρόπον. Δέν ἐτόλμησαν οἱ δειλοί καί ἄνανδροι νά θέσουν κἄν τόν δάκτυλον ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων, ἤτοι, ἐπί ὁλοκλήρου τοῦ Κατηγορητηρίου ἐπί ὅλων τῶν πεδίων, Κανονικοῦ, Δογματικοῦ, ὡς καί τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί ἐν γένει τῆς Ἐκκλησιομαχίας των.
5) Μνημονεύουν ὅλας τάς σκοπίμους ληστρικάς «ἀποφάσεις» των καθ' ἡμῶν τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, ὡς τῆς ὑπ' ἀριθμ. 3219/176/2005 περί δῆθεν ἐκπτώσεως ἐκ τοῦ θρόνου τῆς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς καί ἀργίας, τάς ὑπ' ἀριθμ. 3235/31.1.2006, 3239/26.4.2006 καί 3244/13.10.2006, «Κλητεύσεις» πρός ἀπολογίαν μας, ἐνῶ ἀποσιωποῦν τάς ἀντιστοίχους Ἀπαντήσεις ὑμῶν, καί προηγουμένως τό μέ ἀρ. Πρ. 390/16.6.2005 Ἀποκηρυκτήριον ἔγγραφόν μας. («Ο.Π.» Τόμος 2005 σελ. 198-201).
6) Ἀνακυκλώνουν τήν δῆθεν «καινοτομίαν περί τῆς κοινωνίας τῶν Τριῶν Θείων Προσώπων ὡς πρώτης Ἀνάρχου Ἐκκλησίας», τήν ὁποίαν χαρακτηρίζουν ὡς «Παπικήν Κακοδοξίαν, ὑποστηριζόμενην ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ…»,(!), παρά τό γεγονός ὅτι ἐπανειλημμένως τούς ἀπεδείχθη ὅτι ἡ διατύπωσις εἶναι ἀπολύτως θεμελιωμένη καί μεμαρτυρημένη ὑπό τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου καί τῶν Πατέρων, ἀλλά καί τῶν συγχρόνων Δογματολόγων — Θεολόγων, τῶν ὁποίων αὐτοί, τουλάχιστον εἰς αὐτό τό θέμα, εἶναι ἀνάξιοι καί νά τούς ἀναφέρουν. Ἀγνοοῦν οἱ ἐσκοτισμένοι ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐδόμησεν τήν Ἐκκλησίαν του ἐπάνω εἰς τήν ἀπόλυτον κοινωνίαν καί ἑνότητα τοῦ Ὑπερουσίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀγνοοῦν οἱ δυστυχεῖς, μᾶλλον δέ θέλουν νά ἀγνοοῦν, ὅτι ἡ Ἄκτιστος καί Ἀπόλυτος Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀποτελεῖ τό ΑΡΧΕΤΥΠΟΝ καί τόν ΚΑΝΟΝΑ τῆς ἐν Χριστῶ Ἐκκλησίας, ἤγουν τῆς ἑνότητος καί κοινωνίας τῶν πιστῶν μετά τοῦ Χριστοῦ καί μεταξύ των ὡς μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ! Ἀγνοοῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνωσις καί κοινωνία Κτιστοῦ καί Ἀκτίστου, ἡ ὁποία τελεσιουργεῖται ὑποστατικῶς ἀπό καί διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θείου Λόγου. Ἡ ἰδία ἀνθρωπίνη φύσις συνεχῶς ἀπό τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς προσλαμβάνεται καί ἑνοῦται καί κοινωνεῖ μέ αὐτό τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ!.. Οἱ δυστυχεῖς ἔχουν καθαρῶς κοσμικήν καί πάντως προτεσταντίζουσαν ἀντίληψιν περί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἐπί τοῦ Τριαδολογικοῦ εὑρίσκονται πέραν καί ἐκτός πάσης Δογματικῆς Ἀληθείας!
7) Κατόπιν αὐτῆς τῆς, καθ' ἡμᾶς, μᾶλλον ἠθελημένης σκευωρίας των, μνημονεύουν καί τήν ὑπ' ἀριθμ. 3282/28.11.2007 ἱερόσυλον πρᾶξιν των περί δῆθεν καθαιρέσεως ἡμῶν τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, καί διίστανται καί ἐξίστανται ὅτι καί μετά τήν «καθαίρεσιν» καί τόν «ἀφορισμόν» (ἀντιστοίχως τοῦ Μητροπολίτου καί τοῦ θεολόγου), ἐνῶ προσεδόκουν νά συντριβῶμεν καί νά ἀπωλεσθῶμεν, ὥστε νά ἐκλείψη κάθε λόγος περί Ἐκκλησιολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, αὕτη ἔλαβεν διαστάσεις καί ἐκτός Ἑλλάδος, ὅπως ἐν Κύπρω, Ρωσία, Ρουμανία, Κένυα καί εἰς τάς ἄλλας Ἠπείρους! Δέν ἀντιλαμβάνονται οἱ ταλαίπωροι ὅτι ὁ Κύριος δύναται καί ἐκ τῶν λίθων νά ἀναστήση ἐργάτας του καί ὅτι δύναται, καί δι' αὐτῶν τῶν διωγμῶν των, νά αὐξάνη τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας!..
8) Τό μένος των, μᾶλλον (ἄς μᾶς ἐπιτραπῆ ἡ ἔκφρασις), ἡ «λύσσα» τῶν λυκοποιμένων αὐτῶν (καί α πριορι τῶν ἐγκαθέτων, τῶν καί συντακτῶν τῶν «πράξεων τῶν Νικολαϊτῶν»), ἔφθασεν εἰς τό ἀπίστευτον σημεῖον, ὥστε νά ἀποπειραθοῦν νά «γδύσουν» ἡμᾶς τόν Μητροπολίτην καί ἀπό αὐτό τό σχῆμα τοῦ Κληρικοῦ καί δή καί τοῦ Μοναχοῦ μή ἀναγνωρίζοντες εἰς ἡμᾶς τό δικαίωμα νά φέρωμεν τό ράσο καί τό σχῆμα τοῦ Μοναχοῦ!!! Καί ὁ τελευταῖος ἀνεγκέφαλος καί ψυχοπαθής (= τρελλός) δέν θά ἀπετόλμα τοιοῦτον τι! Τό ἀπετόλμησαν αὐτοί, διότι ὅλοι οἱ βλάσφημοι καί Ἐκκλησιομάχοι ἀποβαίνουν κατά πολλά χείρονες τῶν ψυχοπαθῶν.
9) Καταλήγουν δέ εἰς τήν σελίδα 5 ἐπαναλαμβάνοντες τάς περί «Καινοτομίας» φρικτάς βλασφημίας (Ἐκκλησιολογικάς καί Τριαδολογικάς) καί καταλήγουν μέ τό θέμα, περί ἐκλείψεως τῆς Γνησίας Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δηλαδή δέν ἀποκρύπτουν ὅτι ὅπως οἱ κολασμένοι ἐν τῶ Ἅδη οὕτω καί αὐτοί καίγονται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἐνῶ ἀπό τό 1998 ἐδίωξαν, ἤτοι, ἥρπασαν καιρίας Συνοδικάς καί ἄλλας διακονίας ἐξ ἡμῶν τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, μᾶς «ἐξέβαλον» τοῦ θρόνου, μᾶς ἔθεσαν εἰς «ἀργίαν», μᾶς «καθήρεσαν» καί πρό πάντων μᾶς ἐσυκοφάντησαν, «ἀφώρισαν» δέ καί τόν θεολόγον, παρά ταῦτα καί ἐνῶ ἦσαν βέβαιοι ὅτι ἐπέτυχον τόν ἀφανισμόν μας, ὅμως ὁ Κύριος εἰς ὅλα αὐτά εἶπεν ὄχι, ἐνῶ ἡ δεξιά Του ἐποίησεν τό θαῦμα! Ἐνῶ ἐμελετᾶτο καί ἡ ἐνδεχομένη ἐν καιρῶ χειροτονία ὑπό μόνου ἡμῶν τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου (17), ὡς καί πάλιν μή ὑπάρχοντος δευτέρου, ὁ Κύριος εἶπεν ἀρκεῖ ἡ δοκιμασία! Ἰδού ὅτι ὑπάρχουν καί ἄλλοι πιστοί καί ἐκλεκτοί ἐργάται εἰς τό ἴδιον Γεώργιον, τήν Ἐκκλησίαν μου! Καί ὦ τοῦ θαύματος! Ἀνεδείχθη Ἱερά Σύνοδος ὑπό ἀκραιφνῶς Ὀρθοδόξων καί Ὁμολογητῶν Ἐπισκόπων! Δέος καταλαμβάνει κάθε ὀρθόδοξον ὅταν συνειδητοποιῆ τό θαῦμα, βλέπει ὅμως καί τήν ἀναξιότητά μας καί τρέμει κατά πόσον, ὅσοι ἀπεμείναμεν πιστοί, θά φανῶμεν ἄξιοι μέχρι τέλους τῆς ἀπεριγράπτου Θείας Δωρεᾶς(!), ἤτοι, νά εὑρισκώμεθα ἐντός τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ Ὁποία ἐκπροσωπῆται πλέον ὑπό Πανορθοδόξου Συνόδου συγκειμένης ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν. 1ον Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. 2ον Κιτίου Παρθενίου τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. 3ον Βράντσεα Γεροντίου καί 4ον Μπανκάου Κασσιανοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας. 5ον Κιέβου Σεραφείμ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καί 6ον Κένυας Ματθαίου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας.
Αὐτό ἀκριβῶς τό μέγα καί θεοπρόβλητον γεγονός, οἱ Νικολα?ται τό βλασφημοῦν τό ὑβρίζουν καί εἰρωνικῶς καί ἐμπαικτικῶς τό χαρακτηρίζουν ὡς «διεθνῆ Σύνοδον», ἡ ὁποία πάντοτε κατ' αὐτούς «αὐτοτιτλοφορεῖται ὡς Πανορθόδοξος, εἰς ὕβριν καί γελοιοποίησιν τῶν θεσμῶν καί Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, κατ' ἀλήθειαν δέ τήν ὑπ' αὐτοῦ σύμπηξιν ἀνιέρου ὁμάδος καθηρημένων ρασοφόρων, μεμαρτυρημένως στερουμένων Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί Κανονικῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἐμφανιζομένων δέ ὡς Κανονικῶν καί Ὀρθοδόξων Κληρικῶν»! Μέ αὐτάς τάς θέσεις των, δι' ὦν αὐτοεφωτογραφήθησαν, «ἐπερατώθη ἡ σχετική συζήτησίς» των, καί ἡμεῖς ἔκθαμβοι παρατηροῦμεν ὅτι ὁ πονηρός ὑπαγορεύοντάς τους ταῦτα, ἐχρησιμοποίησεν τούς ἰδίους ὥστε νά ΑΥΤΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΘΟΥΝ, ἀφοῦ ἐξ ὅλης τῆς «Πράξεώς» των προκύπτει πόσον λογικοί εἶναι, ποῖον τό ἦθος των καί ἐν τέλει τό ἀπύθμενον βάθος τῆς ἀσέβειάς των, κατόπιν τῆς μακρᾶς Ἐκκλησιομαχίας καί Βλασφημίας των κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γράφουν ταῦτα ἐνῶ γνωρίζουν καλῶς ὅτι ἡ Πανορθόδοξος Ἱερά Σύνοδος τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, 1ον Σέβεται καί διακονεῖ τούς Ἱερούς Θεσμούς (ὡς τόν Συνοδικόν) καί Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας. 2ον Κέκτηται γνησίαν ἀνόθευτον τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. 3ον Κρατεῖ καί διακηρύσσει τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν, καί 4ον Εἶναι Κανονικοί καί Ὀρθόδοξοι Κληρικοί!
Συνεχίζοντες εἰς τάς σελίδας 5, 6 καί 7, ὡς ἐν συμπεράσματι, ἐκθέτουν πάλιν τάς ἰδίας ψευδοκατηγορίας, ἀριθμοῦντες αὐτάς εἰς 7 καί καταλήγουν λαμβάνοντες ὑπ' ὄψιν δῆθεν καί: «8 Τήν ἀνάγκην διαφυλάξεως καί προστασίας τῶν πιστῶν ἀπό τήν ἀπάτην καί διαβολήν ἐπιβούλων καί πολεμίων τῆς Ἐκκλησίας… ἐκδικουμένων Αὐτήν (τήν Ἐκκλησίαν)… ὡς τοιοῦτοι ἀπεδείχθησαν ὁ μοναχός Κήρυκος Κοντογιάννης καί ὁ λαϊκός Ἐλευθέριος Γκουτζίδης»! Ἰδού, τά ὄργανα τοῦ σκότους ὡς «Ἄγγελοι φωτός»!.. Ἐν συνεχεία προβαίνουν εἰς παράθεσιν διαφόρων Ἁγιογραφικῶν καί Πατερικῶν χωρίων, χαρακτηρίζοντες ἡμᾶς τόν Μητροπολίτην καί τόν θεολόγον, ὡς «λύκους βαρεῖς», «ἄνδρας λαλοῦντας διεστραμμένα» «κοινωνούς τοῦ σκότους καί τοῦ Βελίαρ», «οὐκ ἔχοντας Θεόν» κ.λπ.(!), ἐνῶ ἐν ἀρχῆ τῆς σελίδος 8 παραθέτουν καί ἕτερα Γραφικά χωρία καί ἐν πολλοῖς ἀσχέτους Ἱερούς Κανόνας καί εἰς τήν 9ην σελίδα ἡ σαθρά ὁμάς των, «ΟΜΟΦΩΝΩΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ τόν παντελῆ ἀφορισμόν τοῦ μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη καί τοῦ Θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ἤτοι τήν ὁλοσχερῆ ἀποκοπήν αὐτῶν ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Κατόπιν τούτου ἀπογυμνώνει τόν μοναχόν Κήρυκον τῆς μοναχικῆς αὐτοῦ ἰδιότητος καί ἐπαναφέρει αὐτόν εἰς τήν τάξιν τῶν λαϊκῶν… Οὗτος τοῦ λοιποῦ θά φέρει τό ὄνομα Μηνᾶς, τό ὁποῖον ἔλαβε κατά τήν Βάπτισίν του»! Εὐτυχῶς ὅτι δέν μᾶς «ἀπεγύμνωσαν» οἱ παλαβοί καί αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος!.. Καί ἡ ἀκροτελεύτειος παράγραφος αὐτοῦ τοῦ Δαιμονικοῦ Ἐγγράφου των:
«Κατόπιν τούτου, ὁ ἤδη λαϊκός Μηνᾶς Κοντογιάννης, ἀπογυμνωθείς πάσης ἱερατικῆς χάριτος καί μοναχικῆς ἰδιότητος, ὡς ἀφορισθείς πλέον ὑπό τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποκεκομμένος ἀπό Αὐτήν, ἀποστερεῖται πάσης δυνατότητος καί δικαιώματος οὐχί μόνον νά ἐνεργεῖ ὁτιδήποτε τό ἱερατικόν, ἀντιποιούμενος οὕτω τήν ἰδιότητα τοῦ Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ, τήν ὁποίαν πλέον δέν ἔχει, ἀλλ' οὐδέ κἄν νά ἐμφανίζεται ὡς γνήσιος ὀρθόδοξος χριστιανός ἤ σχέσιν ἔχων μετά τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος καί εὑρύτερον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οὕτω δέ ὀφείλουσι νά ἀποδέχωνται καί θεωροῦν τοῦτον πάντες»!!
Τίποτε ἐξ ὅλων τῶν ἀνωτέρω δέν εἶναι ἀπαραίτητον νά ἀπορριφθῆ καί νά ἐπιστραφῆ εἰς τούς ἀνοήτους καί ἐσκοτισμένους Γέροντες Νικόλαον καί Παχώμιον, πολλῶ δέ μᾶλλον εἰς τά παρόμοια αὐτοῖς «παιδία», ἤτοι, τούς νεαρούς ψευδοπισκόπους Παντελεήμονα, Ἰγνάτιον καί τόν ἐκ Κύπρου παραστάντα Σεβαστιανόν, διότι ἀφ' ἑνός ὅλα τά ἀνωτέρω δέν ἔφθασαν ποτέ εἰς ἡμᾶς καί ἀφ' ἑτέρου ταῦτα πάντα ἐν τῆ γενέσει των ἐπεκάθησαν ἐπί τῶν κενῶν κεφαλῶν των, διό δέν δύνανται νά ἀτενίσουν τόν οὐρανόν!.. Ὡστόσον ἀφοῦ δέν ἐκρεμάσθησαν ἀκόμη ὡς ὁ Ἰούδας ὀφείλομεν νά προσευχώμεθα καί νά ἐλπίζωμεν, προσέχοντες «μή καί ἡμεῖς πειρασθῶμεν καί πέσωμεν».
Τοῦ ὅλου τούτου θέματος ἔλαβον γνῶσιν οἱ Σεβ/τοι Ἀρχιερεῖς τό μελετοῦν καί θά προταχθῆ κατά τήν δικάσιμον, ἡ ὁποία κατόπιν αὐτῶν τῶν γεγονότων προσδιορισθήσεται ὅσον οὔπω. Καί ἡ κατάληξις: «Ἡ Πρᾶξις αὕτη συνταχθεῖσα καί ἀναγνωσθεῖσα ἐνώπιον πάντων τῶν παρόντων μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὑπογράφεται ὡς ἕπεται», πλήν ὅμως δέν φέρει ΟΥΔΕ ΜΙΑΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗΝ, παρεκτός τοῦ «ἀρχιγραμματεύοντος» Ἰγνατίου Δάσσιου, τοῦ φερομένου καί ὡς κινήσαντος μετά τῶν ὁμοίων του ἐγκαθέτων τό ὅλον θέμα! Αὐτοί καί πάλιν ἀπό κοινοῦ διεμόρφωσαν καί ἐπέβαλον εἰς τούς Νικόλαον, Παχώμιον κ.λπ. αὐτό τό ξέφρενον καί κατ' ἀκρίβειαν Σατανικόν πυροτέχνημα!
(1) Εἷς ἀλλ' ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς, ὑπό τοιαύτας εἰδικάς συνθήκας, δύναται νά χειροτονήση ἐγκύρως, ἐνῶ ὑπό ἄλλας συνθήκας καί πρό πάντων ἄν πρόκειται διά χειροτονίας πρός φιατριασμούς καί σχίσματα καί ἄν ἀκόμη χίλιοι τρεῖς ἐκλέξουν καί χειροτονήσουν, αὐτή ἡ χειροτονία ἔχει ἀκυρωτικάς καί ἄλλας συνεπείας!..
(2) Μεταξύ τῶν ὅσων ἐλέχθησαν καί ἐγράφησαν περί τῆς σκευωρίας τοῦ 1971, εἶναι καί τοῦτο: Ὅτε οἱ Ἀρχιερεῖς Φιλόθεος καί Κων/νος μετέβησαν εἰς Βοστώνην διά τήν «χειροθεσίαν», ἐπροβληματίσθησαν διά τό τί σημαίνει ἡ «χειροθεσία» καί ποίαν εὐχήν θά ἀνεγίνωσκον κατ' αὐτήν. Κατά τόν Καλλιόπιον Γιαννακουλόπουλον, οἱ δύο Ρῶσοι Ἀρχιερεῖς προέτεινον νά διαβασθῆ ὁλόκληρος ἡ χειροτονία, διότι εἰς τό λεξικόν τῶν Ρώσων ἡ λέξις «χειροθεσία» σημαίνει χειροτονία. Ὅμως ἐπενέβησαν τινές, οἱ ὁποῖοι ἐπώπτευον καί παρηκολούθουν τήν πορείαν τῆς σκευωρίας καί εἶπον: «Δέν θά δεχθοῦν οἱ Ἀρχιερεῖς Κάλλιστος και Ἐπιφάνιος «χειροτονίαν» ἤ «χειροθεσίαν», δηλαδή δέν θά δεχθοῦν νά ἀντιμετωπισθοῦν ὡς σχισματικοί». Κατόπιν τοῦ πρός στιγμήν ἀδιεξόδου, ἐπεκοινώνησαν μετά τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου εἰς Ν. Ὑόρκην, ὁ ὁποῖος τούς εἶπε νά διαβάσουν μίαν ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν. Ἔτσι προέκυψαν κατόπιν καί τά περί συγχωρητικῆς εὐχῆς ἔγγραφα τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου πρός τόν Ἀρχ/πον Ἀνδρέαν καί τόν Μητρ/την Ἐπιφάνιον. Τά ἀνωτέρω προκύπτουν καί ἐκ προσωπικῆς ἐπικοινωνίας ἐμοῦ τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου μετά τοῦ Μητροπολίτου Λαύρου, ὀλίγον πρό τοῦ θανάτου του. Εἰς τό ἐρώτημα, τί ἀκριβῶς ἀνεγνώσθη εἰς τήν Βοστώνην ἐπί τῶν δύο Ἐπισκόπων μας, ἀπήντησεν ὡς ἑξῆς: «Δέν γνωρίζω τί ἐδιάβασαν, δέν ἤμουν παρών. Ἐκεῖνο ὅμως πού γνωρίζω εἶναι τί λέγει ἡ Ἀπόφασις, τήν ὁποίαν ὑπέγραψα ὡς Γραμματεύς τῆς Συνόδου».
(3) Ἀπορεῖ κανείς μέχρι πότε αὐτά τά «προδρομίδια» τοῦ Ἀντιχρίστου θά κυκλοφοροῦν μεταξύ των καί θά δέχωνται τέτοια «σφραγίσματα» βλασφημιῶν καί Ἐκλησιομαχίας;
(4) Σημείωσις «Ο.Π.»: Ἡ στάσις τῶν κ.κ. Γαλακτίωνος, Ταρασίου, Ἀνδρέου καί Χρυσοστόμου (συμμετέχοντος πάντοτε δι' ἀντιπροσώπου εἰς τό παρελθόν), τούς περιποιεῖται τιμήν ὅμως τό γεγονός ΑΠΑΙΤΕΙ περαιτέρω συνέπειαν…
(5) Σημείωσις «Ο.Π.»: Δέν εἶναι «ὡς φερομένη», ἀλλ' εἶναι ἡ ἀληθής Κανονική καί Ὀρθόδοξος Ἱερά Σύνοδος τῶν Μητροπολιτῶν τῶν κατά τόπους Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν…
(6) Σημείωσις «Ο.Π.»: Τό μέ Α.Π. 500/13/28.2.2009 ἔγγραφόν μας ἀσφαλῶς δέν ἐπέχει θέσιν «Ἀπολογίας», ἀλλά δριμυτάτου κατηγορητηρίου ἐπί τῆς ἀνοησίας νά ἀναμασοῦν ὡς μηρικαστικά ψευδοκατηγορίας καί ἐνῶ τήν 28.11.2007 προέβησαν εἰς δῆθεν «καθαίρεσίν μας», τήν 23.1.2009 καλοῦν πάλιν εἰς «ἀπολογίαν» ἐνῶ συγχρόνως ἀπειλοῦν! Ὡστόσον διά τοῦ μέ Α.Π. 500 ἐγγράφου μας, ἀποσταλέντος κατ' ἐξουσιοδότησιν τῆς Πανορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου, προσεπαθήσαμεν νά τούς φέρωμεν εἰς τά «συγκαλά τους», ἀλλ' οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν συνέρχονται μέ τίποτε. Δυστυχῶς!.. Βλέπετε τό ἔγγραφον εἰς τό προηγούμενο τεῦχος τῆς «Ο.Π.» σελ. 196-201.
(7) Ὁ ἀναγνώστης δύναται νά ἀναζητήση καί μελετήση ταῦτα εἰς τόν Τόμον τῆς «Ο.Π.» 2006 καί εἰς τάς σελ. 331-368 ἔνθα ἐκτίθεται ἡ ὑπ' ἀριθμ. 421/25.12.2006 «ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ» μας.
(8) Σημείωσις «Ο.Π.»: Βεβαίως ἡ Ἐκκλησία εἶναι «στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας» ἀλλά οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν «ἑδράζονται» οὔτε ἐπί τῆς ἀληθείας οὔτε ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ἴστανται! δι' αὐτούς «στῦλος καί ἑδραίωμα» εἶναι οἱ ἐγκάθετοι τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Εἶναι τό ψεῦδος, ἡ συκοφαντία, αἱ ληστρικαί πράξεις σκοπιμότητος, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Διάβολος! Τολμηρόν, ἀλλ' ἀληθές!..
(9) Σημείωσις «Ο.Π.»: Οὔτε «καθαίρεσις» ὑφίσταται καθ' ἡμῶν οὔτε «ἀφορισμός — ἀκοινωνησία. Ταῦτα ὡς πράξεις ληστρικαί καί σατανικῆς ἐπινοήσεως, ἐπί τῶ σκοπῶ νά πλήξουν τήν Ἐκκλησίαν, ὑφίστανται μόνον διά τούς ἐπιχειρήσαντας ταῦτα. Ἀλλοίμονον ἄν αἱ πράξεις τῶν ἀνά τούς αἰῶνας σχισματοαιρετικῶν καί πρό πάντων συνειδητῶν ἐπιβούλων κατά τῆς Ἐκκλησίας, ὡς τῶν Νικολαϊτῶν, ἦσαν πράξεις μέ κῦρος!
(10) Σημείωσις «Ο.Π.»: Σᾶς ἀπεδείχθη, 'ώ δυστυχέστατοι, ὅτι ἡ διατύπωσις καί ἀπό Ἐκκλησιολογικῆς ἀλλά καί ἀπό Τριαδολογικῆς ἀπόψεως (ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ), εἶναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ, ἐνῶ σεῖς τήν 14ην/27ην Φεβρουαρίου 2002 ΚΑΤΕΠΝΙΓΗΤΕ εἰς τό ἔρεβος τῆς «Τριαδολογικῆς» καί «Ἐκκλησιολογικῆς» σας αἱρέσεως. Νά μελετήσετε τήν εἰσήγησιν τοῦ τότε «Πειραιῶς» καί τήν «ἀπόφασίν» σας!.. Ἀλλά θά εἴπη τις δικαίως, ποῖοι νά μελετήσουν; Οἱ ἐσκοτισμένοι Γέροντες Νικόλαος καί Παχώμιος ἤ τά «ἀκατάστατα παιδία» Παντελεήμων, Ἰγνάτιος καί ὁ ἐκ Κύπρου κληθείς Σεβαστιανός;… Δυστυχῶς ἀγαπητέ Ἰγνάτιε, τολμῶμεν εἰπεῖν ὅτι ἡ ἐκδήλωσις ἀγάπης, τήν ὁποίαν σᾶς ἐπεδείξαμεν τήν 19ην Ἀπριλίου δέν σᾶς ὠφέλησεν! Ἔπρεπε νά ἔλθη εἰς τό ἀκροατήριον ἡ Ἀγωγή σας!.. Ἀλλά τά θέματά σας δέν ἔκλεισαν ἀφοῦ παραμένουν ἀνοικταί ὅλαι αἱ πληγαί…
(11) Σημείωσις «Ο.Π.»: Ὁ «ἀφορισμός» σας κατά τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου δέν εἶναι ἀφορισμός τῆς Ἐκκλησίας ἀλλ' «ἀφορισμός» τῶν ἐγκαθέτων Φλωρινικῶν καί ἡμετέρων καί δι' αὐτῶν ἔχει τήν ἀρχήν του εἰς τά κέντρα τοῦ Ἀντιχρίστου καί ὡς τοιοῦτος, δηλαδή ὡς προκληθείς διά τήν κηρυσσομένην Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, καί αὐτόν, τόν ἐπεκάθησεν ἐπί τῶν κεφαλῶν ΥΜΩΝ!..
(12) Σημείωσις «Ο.Π.»: Τήν παράγραφον αὐτήν ἐνῶ ἠθελήσατε νά τήν φορέσετε εἰς ἡμᾶς τόν Μητροπολίτην Κήρυκον καί τόν θεολόγον Ἐλευθέριον, ὅμως αὕτη ἐπ' οὐδενί ἐχώρησεν εἰς ἡμᾶς, ἐνῶ ἤδη ἅμα τῆ ἐπινοήσει καί γραφῆ της, τήν ἐφορέσατε διότι εἶναι ὄντως εἰς τά μέτρα σας καί ἀποδίδει μέ ἐπιτυχίαν τό ἔργον σας, τό ὁποῖον ἐκορυφώθη τήν 28.11.2007! Ὤ δυστυχεῖς, πρώην Ἀδελφοί καί Πατέρες, ἕως πότε θά ὑπηρετῆτε τόν Διάβολον;
(13) Σημείωσις «Ο.Π.»: Ἀκριβῶς τά ἀνωτέρω παρατιθέμενα χωρία: Πράξ. Κ΄ 30, Β΄ Πορ. ια΄ 13-15, Β΄ Κορ. 6, 14-15 καί Π.Γ. Τόμος 160 Α, ἀφοροῦν μόνον εἰς ὑμᾶς τούς ἐγκαθέτους καί τά κέντρα, τά ὁποῖα σᾶς κατευθύνουν καί σᾶς ἐκόλασαν!..
(14) Σημείωσις «Ο.Π.»: Οἱ ἀναφερόμενοι Ἱεροί Κανόνες ΚΘ, Λ, ΝΑ, ΞΒ, ΞΔ, οἱ Ἀποστολικοί, ὡς καί ὁ ΕΒ (σιψ) Νικαίας, (καί) ΠΑ Τρούλλου, εἶναι ἄσχετοι!.., ὅπως ἄσχετοι εἶσθε καί Σεῖς!
(15) Σημείωσις «Ο.Π.»: Πολύ ὀρθῶς ἐντέλλεται ὁ ΙΓ΄ τῆς ΑΒ΄ Ἁγίας Συνόδου, διότι οἱ μέ ψευδεῖς προφάσεις προκαλοῦντες σχίσμα δικαίως καθαιροῦνται, οἱ δέ λαϊκοί οἱ κοινωνοῦντες μέ τούς σχισματικούς ἐπίσης δικαίως ὁρίζει «ἀφοριζέσθωσαν πάντες τῆς Ἐκκλησίας». Αὐτός ὅμως ὁ Κανών ἀφορᾶ ἀποκλειστικῶς καί κατ' ἐξοχήν εἰς Ὑμᾶς, οἱ ὁποῖοι, καίτοι οἱ χειρότεροι σχισματοαιρετικοί, ἀντιποιεῖσθε τούς λειτουργούς καί τούς θεσμούς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί αὐτήν τήν Ἐκκλησίαν! Δι' ἡμᾶς τόν Μητροπολίτην Κήρυκον, τόν θεολόγον Ἐλευθέριον καί ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Κληρικούς καί λαϊκούς, ἰσχύει τό τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος τῆς ἰδίας Ἁγίας Συνόδου: «Οὐ γάρ Ἐπισκόπων ἀλλά ψευδεπισκόπων» καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι». Ἡμεῖς ἐχωρίσθημεν καί σᾶς ἀπεκηρύξαμεν διά τό «δημοσίως καί γυμνῆ τῆ κεφαλῆ κηρύττοντας καί πράττοντας κατεγνωσμένας βλασφημίας καί αἱρέσεις». Μείναντες δέ ἑδραῖοι εἰς τήν Ἐκκλησίαν ὁμολογοῦμεν καί κηρύσσομεν τήν Ὁμολογίαν Ἐκκλησιολογίαν καί τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἅτινα σεῖς ἀμφότερα κατεπροδώσατε.
(16) Σημείωσις «Ο.Π.»: Ὁλόκληρος ἡ παροῦσα ψευδοαπόφασίς σας, περιλούει Ὑμᾶς ἀπό κεφαλῆς ἕως ποδῶν! Κύριοι σᾶς ἀπεδείξαμεν ὅτι αἱ βλασφημίαι κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἡ προδοσία σας κατά τοῦ Μεγίστου Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, πρό πολλοῦ σᾶς ΑΦΩΡΙΣΑΝ καί σᾶς ΕΚΟΨΑΝ παντελῶς ἐκ τοῦ ζωηφόρου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, καί πλέον κείτεσθε ἀπογεγυμνωμένοι καί νεκροί ἀπό κάθε γνώρισμα χριστιανοῦ πολλῶ δέ μᾶλλον Κληρικοῦ καί Ἐπισκόπου!
(17) Ἐννοεῖται καί τοῦ ἀπό 2002 γραπτοῦ συμψηφίου τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης κυροῦ Παναρέτου (2004).