α) ΤΟ 54/76 ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΟΝ ΒΟΥΛΕΥΜΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΡΩΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΕΣΣΙΑΚΑΡΗ.
β) ΑΙ ΑΠΟ 1974, 2003 ΚΑΙ 2004 ΕΛΕΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΥ.
γ) ΑΙ ΑΠΟ 21.2.1976 «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙΣ» ΤΟΥ ΠΟΤΕ ΚΙΤΙΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ.


Μέχρι πρό τινος ἐγνωρίζαμεν ὅτι ἀπό τήν περίοδον τοῦ 1971 καί πιό συγκεκριμένα ἀπό τό 1974 ἐκ τῶν μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δύο ἦσαν οἱ κρυπτόμενοι προδόται, ὁ «Ἀργολίδος» Παχώμιος καί ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος! Ὅπως ὅμως ἀπεκάλυψεν ἡ ἀπό 2006 κ.ἑ. δημοσίευσις ἑνός κειμένου, τοῦ «Κιτίου» Ἐπιφανίου, οὗτος προηγεῖται ὅλων εἰς τήν προδοσίαν ἀλλά καί ὑπερέχει εἰς τό ψεῦδος καί τήν ὑποκρισίαν!
Οὗτος κατά Σεπτέμβριον τοῦ 1979 ἀπέστειλεν εἰς τόν Ἁγιοβασιλειάτην (Ἁγιορείτην) Γέροντα Δαμασκηνόν, μακροσκελές κείμενον, τό ὁποῖον ἐπέγραφεν: «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ ΜΟΥ ΩΣ ΕΙΔΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ». Αἱ εἰς αὐτό τό ἐκ 48 σελίδων κείμενον διατυπωθεῖσαι σκέψεις ἀποκαλύπτουν, διά πρώτην φοράν, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Ἐπιφάνιος γράφων ταύτας μετά τό 1976, κατόπιν τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971, τάς ἀπέστειλεν εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, καί συγκεκριμένως εἰς τόν Ἁγιοβασιλειάτην Γέροντα Δαμασκηνόν ὡς ὁμόφρονα ἐν πᾶσι καί διότι ὑπελόγιζεν ὅτι οὗτος θά συνέβαλεν τά μέγιστα εἰς τήν προδοτικήν ἕνωσιν μετά τῶν Φλωρινικῶν καί ἐπί ἀρνήσει τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς διά τῆς ἐμφανίσεως τῆς ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς ὡς χειροθεσίας!·(*) Σαφῶς εἰς αὐτό τό κείμενον ὁ τότε Κιτίου Ἐπιφάνιος πρωτίστως δέχεται καί προπαγανδίζει (ὅπως καί οἱ κ.κ. Παχώμιος καί Νικόλαος), τήν ἀνυπόστατον «χειροθεσίαν» ὡς δῆθεν δεδομένην, καί ἀφήνει νά ἐννοηθεῖ ὅτι τῆς θέσεώς του αὐτῆς ἐνδεχομένως κατά τινα τρόπον, ἦσαν ἐνήμεροι καί ἄλλοι Ἀρχιερεῖς! Παραλλήλως ἕτερος σκοπός του ἦτο νά δώση κῦρος εἰς τήν ἀπορριφθεῖσαν πράξιν — Ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου (Α.Π. 16ΙΙ 15/28 Σεπτεμβρίου 1971), ἡ ὁποία ἔλεγεν περί χειροθεσίας καί ἑνώσεως μετά τῶν Φλωρινικῶν, ἐνῶ οὐδέν ἀνέφερεν περί Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, γεγονός διά τό ὁποῖον ἐκ τῶν προτέρων δέν ἐγένετο ἀποδεκτή ἡ ἀπόφασις καί οὐδέν ἐξ αὐτῆς ἐφηρμόσθη. Ὁ ἐπίσκοπος Ἐπιφάνιος ἐκόπτετο νά περάση τήν ἀνυπόστατον εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον χειροθεσίαν του μέσω τῆς ὅπως — ὅπως ἑνώσεως μετά τῶν Φλωρινικῶν, ἔστω ἐκ τῶν κάτω καί δή ἐκκινούσης ἐξ Ἁγίου Ὄρους. Διό, πέραν τῶν Ἁγιορειτῶν, συνεμάχησεν καί μέ ὁμάδας ἐπαναστατῶν — ἐγκαθέτων παλαιοημερολογιτῶν καί ἐδημιούργησεν μέτωπον κατά τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτός ἦτο ὁ λόγος, ὁ ὁποῖος ὥθησεν τόν Κιτίου, ὥστε εὐθύς μετά τήν ἀτυχῆ ἔκβασιν τῆς κατά τό 1976 ἀποτολμηθείσης προδοσίας ὑπό τοῦ Καλλίστου νά μήν δυστάση νά ἐκτραπῆ εἰς πράξεις ἐπαναστατικάς καί πάντως ἀντικανονικάς καί ἰδιαιτέρως προδοτικάς. — Εἰς τά πλαίσια αὐτά συνέταξεν (καθ' ἡμᾶς μᾶλλον μετά τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ), τάς ἐκ 48 πυκνογραμμένων (διά δακτυλογραφομηχανῆς) σελίδων «Σκέψεις του», ὥστε καταλλήλως νά κηρυχθῆ ἀνταρσία καί ἐπιτύχη τήν μετά τῶν Φλωρινικῶν ἕνωσιν, εἰς ἐφαρμογήν τῆς προαναφερθείσης «Ἀποφάσεως τῆς Ρωσικῆς Συνόδου» καί οὕτω περάση καί τήν ἐν Ἑλλάδι Συγχωρητικήν εὐχήν ὡς δῆθεν «χειροθεσίαν»(!), διότι ἄλλως δέν ἐννοεῖτο αὐτή ἡ ἐν τῶ πονηρῶ «Ἕνωσις».
Αὐτό τό κείμενον μετά τόν θάνατον τοῦ Γέροντος Δαμασκηνοῦ περιελθών εἰς τόν ὑποτακτικόν του Μοναχόν Αὐγουστῖνον, καί ἀφοῦ ὁ Γέροντάς του, λόγω ἰσχυρῶν «ἐμποδίων», δέν τό ἐνεργοποίησεν καί δέν τό «ἀξιοποίησεν», παρά τό γεγονός ὅτι τόν ἐξέφραζεν ἀπολύτως καί εἶχεν ἐκ τῶν προτέρων τήν ἔγκρισίν του, ὁ μοναχός Αὐγουστῖνος τό ἐφύλασσεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, ἕως ὅτου ἦλθεν καί δι' αὐτό τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, καί προσετέθη εἰς τάς ἀπό 1974 καί 2004 παρομοίας ἐπιστολάς τοῦ κ. Παχωμίου, καί τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ κ. Νικολάου.
Μόλις, λοιπόν, πρίν τρία ἔτη, μία ἀκόμη προδοσία, τῶν συνθηκῶν ἐπελθουσῶν εἶδεν τό φῶς τῆς δημοσιότητος. Σκοπός καί αὐτοῦ τοῦ κειμένου τοῦ τότε Κιτίου Ἐπιφανίου, ἦτο νά συμβάλη εἰς τήν ἐπιχείρησιν περί μεταλλάξεως τῆς ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς χειροθεσίαν, καί νά συντρίψουν καί ἀφανίσουν τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ὁπότε μοιραίως θά ἐχάνετο καί ἡ Ὁμολογία Ἐκκλησιολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τούτου δέ μή ἐπιτυγχανομένου καί πάλιν θά ἐγκρέμιζον ὡρισμένας ἀκόμη συνειδήσεις ἀδυνάτων κατά τήν πίστιν. Αὐτό λοιπόν τό προδοτικόν κείμενον τό ἐνεφάνησεν ἐπισήμως ὁ «Ἀρχιεπίσκοπος» μιᾶς ἐκ τῶν Σχισματικῶν Φλωρινικῶν παλαιοημερολογιτικῶν παρατάξεων, ἤτοι, ὁ κ. Μακάριος Καββακίδης, μέσω κάποιου Ἱερομονάχου του, ὀνόματι Ἰακώβου, εἰς τόν ὁποῖον διέθεσεν τό Περιοδικόν του «Ὀρθόδοξον Πατερικόν Σάλπισμα». Ἔτσι ἤρχισεν τήν δημοσίευσιν «τῶν σκέψεων» τοῦ ποτέ Κιτίου Ἐπιφανίου, ἀπό τό τεῦχος τοῦ Σεπτεμβρίου — Ὀκτωβρίου 2006 Ἀρ. Φύλ. 63, καί ἔφθασεν μέχρι καί τό τεῦχος Νοεμβρίου — Δεκεμβρίου 2008 Ἀρ. Φύλ. 76, ἤτοι 14 διμηνιαῖα τεύχη.
Τό ὅλον κείμενον εἶναι γελοῖον διότι στηρίζεται εἰς τό ψεῦδος περί δῆθεν χειροθεσίας, διό ἀφοῦ «ἤστραψεν καί ἐβρόντησεν» ὡς κακόν «πυροτέχνημα», πλέον ἀναδύει δυσώδεις καί δηλητηριώδεις καπνούς, οἱ ὁποῖοι βαρύνουν τό βεβαρυμένον πρόσωπον τοῦ ἤδη ἀποβιώσαντος Ἐπισκόπου Ἐπιφανίου. Ὁ κ. Καββακίδης πρέπει νά αἰσθάνεται πολύ ἄσχημα (ἄν δέ παρ' ἐλπίδα δέν αἰσθάνεται, αὐτό εἶναι τό χειρότερον), διότι προσεπάθησεν, συνέβαλεν καί συνειργάσθη εἰς τό μετά τό 1995 ἐκδηλωθέν τελευταῖον κίνημα ἡμετέρων καί Φλωρινικῶν καί ἰδιαιτέρως τῶν ἐγκαθέτων των, περί μεταστοιχειώσεως — μεταλλάξεώς τῆς ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς τῆς 15/28ης Ὀκτωβρίου 1971, εἰς χειροθεσίαν(**)!
Τοῦτο τό διαχρονικόν κίνημα, ἀθορύβως καί κρυφίως, ἐκινήθη ἤδη ἀπό τήν ἑπομένην τῆς 15/28 Ὀκτωβρίου 1971, ὅτε εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Κοιμήσεως Καλλιθέας, ἑωρτάσθη ἡ ἕνωσις, μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ὡς κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως γενομένη. Κατά τήν ἡμέραν αὐτή ὡς γνωστόν ἀνεγνώσθη ὁμαδικῶς καί ἀθορύβως καί ἡ συγχωρητική εὐχή, τήν ὁποίαν οὐδείς ἀντελήφθη, λαβοῦσα χώραν κατά τόν ὄρθρον καί ἐντός τοῦ ἱεροῦ τοῦ Ναοῦ ὁμαδικῶς μόνον ἐπί τῶν Ἐπισκόπων. Αὐτό τό καθαρῶς σατανικόν διαχρονικόν ἐπινόημα — κίνημα, περί μεταλλάξεως τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς «χειροθεσίαν», ἀφοῦ ὡς διαβολική σύλληψις καί ἔκτρωμα, ἐκυοφορήθη ἀπό τό 1971, τόσον ὑπό τῶν «Κιτίου» Ἐπιφανίου, ὅσον καί ὑπό τῶν «Ἀργολίδος» Παχωμίου, «Πειραιῶς» Νικολάου καί ἕτερων ὁμοφρόνων των, Φλωρινικῶν καί ἐγκαθέτων, τέλος ἀπό τό 2006 «ἔβαλεν ἕνα χέρι» καί ὁ Κ. Καββακίδης, δημοσιεύσας τάς «ΣΚΕΨΕΙΣ…» τοῦ ποτέ Κιτίου Ἐπιφανίου! Ὑπ' αὐτάς τάς προϋποθέσεις καί δεδομένα, τά ὁποῖα προητοίμασαν τήν ὁδόν καί ἐκυοφόρησαν τήν προδοσίαν προέκυψεν ἐσχάτως καί τό ἔκτρωμα τῶν Νικολαϊτῶν, ἤτοι ἡ 3280/28.11.2007 «Ἐγκύκλιος» περί «ἀποκηρύξεως — καταδίκης» τῆς ἀνυποστάτου ἐν Ἑλλάδι χειροθεσίας μέ ἀποτέλεσμα νά μεταποιήσουν διά τούς ἑαυτούς των τήν συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν των, μέ ὅ,τι σημαίνει αὐτό ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως ἤτοι Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς.
Ἄς σημειωθῆ ὅτι κατά τήν περίοδον τοῦ 1971 ὁ κ. Μ. Καββακίδης ἦτο ἕν ἀνώριμον παιδάριον ἀναδεικνυόμενον εἰς τήν κοινωνίαν τῆς Κατερίνης! Ὡστόσον νομίζομεν ὅτι πολύ γρήγορα ἐγνώρισεν τήν ἀλήθειαν, τήν ὁποίαν σήμερον διαστρέφει διότι συμμετέχει εἰς τό κατά τῆς Ἐκκλησίας κίνημα, τό ὁποῖον στοχεύει εἰς τήν διακοπήν τῆς γνησίας Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν κέκτηται ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἐπειδή πάντως ὁ Κ. Καββακίδης δέν ἔζησεν τά γεγονότα, ἡμεῖς ἐνώπιον Θεοῦ καί Ἀνθρώπων τοῦ λέγομεν νά προσέχη, διότι ἔκανε λάθος, ἀφοῦ τήν 15ην/28ην Ὀκτωβρίου 1971 δέν ἔλαβεν χώραν καμμία ἀπολύτως «χειροθεσία» ἀλλ' ἀνεγνώσθη ἁπλῶς «συγχωρητική εὐχή» καί αὕτη ὑπό ὅρους καί προϋποθέσεις, τάς ὁποίας τόσας φοράς ἐγράψαμεν, (ὥστε ὁ κ. Καββακίδης «νά ἀειδιάζη ἐκ τῶν ἐπαναλήψεων»), καί ἐπαναλαμβάνομεν πάλιν, προσωπικῶς διά τόν κύριον αὐτόν, ὅτι καί αὕτη ἡ συγχωρητική εὐχή ἐγένετο δεκτή, α) Κατόπιν τῆς διαβεβαιώσεως ἐκ μέρους τῆς ἐξαρχίας μας, περί ἀποδοχῆς τῆς Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, β) διά νά παύση ὑφισταμένη ἡ σχισματική καί χωρίς ὁμολογίαν Φλωρινική παράταξις, ἡ ὁποία ἀπαραδέκτως ἠτιᾶτο τήν ΥΠΕΡΒΑΣΙΝ τοῦ σχετικοῦ Ἀποστολικοῦ Κανόνος καί ἠρνεῖτο τήν ἕνωσίν των εἰς τήν Ἐκκλησίαν, γ) Ἡ συγχωρητική εὐχή δέν εἶχεν καμμίαν ἀπολύτως σχέσιν μέ αὐτάς καθ' ἑαυτάς τάς ἀπό τό 1948 χειροτονίας ὡς μυστηρίων, δ) ἐγένετο διά τήν ἀγάπην καί ἑνότητα καί εἰς πρακτικήν ἔνδειξιν θεοφιλοῦς ταπεινώσεως καί ε) Αὕτη δέν ἀνεγνώσθη κἄν εἰς τούς Ἱερεῖς καί Διακόνους παρά μόνον εἰς τούς Ἀρχιερεῖς.
«Ἀηδιάζει» βεβαίως ὁ κ. Καββακίδης, διότι πάλιν γράφομεν τά ἴδια, ἀλλά δέν πειράζει. Εἰς τήν ἀρχήν εἴμεθα ἀκόμη, ἀφοῦ ὅλα τά σκοτεινά κέντρα δέν παραιτοῦνται, ἀλλά συνεχίζουν μέ ἰδιαίτερον μένος(!), καί μετ' αὐτῶν καί ὁ κ. Μ. Καββακίδης.
Κλείομεν τό εἰσαγωγικόν μας μέ τά κάτωθι, τά ὁποῖα προσωπικῶς ἀπευθύνομεν πρός τόν κ. Μακάριον Καββακίδην, ὁ ὁποῖος μᾶς γνωρίζει πολύ καλά ἀλλά καί ἡμεῖς τόν ἐγνωρίσαμεν πολύ καλύτερα, ἀλλά καί πρός κάθε «κ. Καββακίδην»:
Τό 1971, ὅτε σεῖς, ἀγαπητέ κ. Μακάριε, εἶσθε μόλις τῆς νηπιακῆς ἤ μετανηπιακῆς ἡλικίας, ὁ ὑποφαινόμενος εἴμεθα ὥριμος ἄνδρας, πτυχιοῦχος τῆς θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν καί εἴχομεν ἰσχυράν καί ζῶσαν παρουσίαν καί μετοχήν εἰς τόν Ἱερόν τῆς Ἐκκλησίας Ἀγῶνα. Εἴχομεν χάριτι Χριστοῦ ἀπό τά πρῶτα Γυμνασιακά μας χρόνια, Ἐκκλησιολογικήν συνείδησιν (συγγνώμην ἴσως γέγονα ἄφρων ἀλλ' ὑπάρχει λόγος) καί πρό πάντων, αὐτό τό ὁποῖον ἔλαβεν χώραν τό 1971 τό παρηκολουθήσαμεν ὑπό τό φῶς τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, τόσον ἀπ' ἀρχῆς ὅσον καί τήν κατοπινήν ἐξέλιξίν του καί ΔΕΝ ΑΠΟΥΣΙΑΣΑΜΕΝ ἐξ οὐδεμιᾶς πτυχῆς του, δι' αὐτό ὅλοι οἱ συσπυρωθέντες πολέμιοι, ὅπως οἱ πέντε σχισματοαιρετικοί καί οἱ Νικολα?ται, οἱ Φλωρινικοί καί ὁ κ. Καββακίδης καί ὅλα τά κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διαχρονικῶς νά φέρωνται ὡς ἄκρως ἀγανακτισμένοι καί νά μᾶς μισοῦν θανάσιμα, ἀκριβῶς δι' αὐτόν τόν λόγον!.. ἀκριβῶς διότι ἐξ αἰτίας μας τό 1971 ἐν Ἑλλάδι, καί κατ' ἀκρίβειαν κατά τήν ἐπιστροφήν τῆς Ἐξαρχίας ἐξ Ἀμερικῆς, «ἔγινε λάθος» εἰς τό ὅλον θέμα τῆς περί χειροθεσίας σκευωρίας, ἡ ὁποία ἐνεφανίσθη (διά τόν φόβον…) καί ἐγένετο ἀποδεκτή ὡς συγχωρητική εὐχή. Δηλαδή μᾶς μισεῖτε καί σεῖς κ. Καββακίδη, ὅσον καί ἄν ὑποκρίνεσθε! Τώρα διατί ὁ Κύριος ἐχρησιμοποίησεν ἕν «κάθαρμα» διά νά πέσουν εἰς «λάθος» οἱ τῆς ἐξαρχίας μας δέν τό σχολιάζομεν, ἐνῶ τονίζομεν ὅτι δέν ἤμεθα μόνος, ἀλλ' ὑπῆρχον Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, τῶν ὁποίων αἱ εὐχαί ἡ πίστις καί ἡ ἀγάπη μᾶς ἐνίσχυεν καί μέ καθιστοῦσε «φοβερόν» εἰς τά ὄμματα τῶν ἐπιδόξων προδοτῶν τῆς Ὀρθοδοξίας ἤτοι τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Συγκεκριμένως ὅσον ἀφορᾶ αὐτήν, ἐπισήμως (= θρασύτατα) γενομένην μετάλλαξιν ὑπό τῶν Νικολα?των μόλις τό 2007, ἀποτελεῖ ΜΕΓΑ ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ ΨΕΥΔΟΣ! Κατά τήν συγκεκριμένην ἡμέραν καί ὥραν τῆς 15ης/28ης.10.1971) ἡμεῖς ἤμεθα ἐντός τοῦ Ἁγίου Βήματος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως εἰς τήν Καλλιθέαν καί εἴχομεν ἰδίαν καί βεβαίαν ἀντίληψιν, ὅτι ἀνεγνώσθη συγχωρητική εὐχή. Οὐ μήν ἀλλά καί αἱ ἔξωθι ὀργιάζουσα φῆμαι περί «χειροθεσίας» διεψεύδοντο καί κατεδικάζοντο πρωτίστως ὑπό τοῦ τότε Κιτίου Ἐπιφανίου! Ναί ἀγαπητέ μοι Μακάριε! Αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια αὐτό εἶναι τό ἀληθές γεγονός τῆς 15ης/28ης.10.1971. Ὅσα δέ διάφορα τῆς ἀληθείας πανταχόθεν ἐγράφησαν καί ἐπροπαγανδίσθησαν, καί ὑπό τοῦ Κιτίου, κατά τήν δεκαετίαν τοῦ 1970, εἶναι ΨΕΥΔΗ καί ἐκφράζουν ΣΧΕΔΙΑ καί ΠΟΘΟΥΣ, μιᾶς «ΑΠΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΙΧΑΛΙΔΟΣ γενεᾶς».
Εἰς τόν ἴδιον τόπον καί τήν ἰδίαν ὥραν κατά τήν 15/28.10.1971, ἦτο καί ὁ Ἱεροδιάκονος τότε, καί ἀπό τό 1995 ὁ «Περιστερίου» κ. Γαλακτίων, ὁ ὁποῖος δύναται καί ὑποχρεοῦται νά διαβεβαιώση τά ἀνωτέρω ἤ τά περί ἀντιθέτου. Παρακαλεῖται καί προκαλεῖται ὁ κ. Γαλακτίων νά εἴπη τήν ἀλήθειαν καί νά μήν ἀντιφάσκη, διότι ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ θά κληθῆ νά εἴπη τό Ναί ἤ τό Ὄχι. Ὅσον ἀκόμη εὑρισκόμεθα, καί ἐκεῖνος καί ἡ ἐλαχιστότης μου ἐν τῆ παρούση ζωή, νά ὁμιλῶμεν μετά παρρησίας.
Πέραν ὅμως ὅλων αὐτῶν, οἱ ἑκάστοτε ψεῦται καί μέχρις Ὑμῶν, ὁ ὁποῖοι προπαγανδίζετε τήν χειροθεσίαν τοῦ Κιτίου, ἀπό τοῦ ἐντύπου σας, (ἔστω καί διά τρίτων) ΟΥΔΕΙΣ ΕΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟΝ ΣΤΟΙΧΕΙΟΝ, διά τοῦ ὁποίου νά μαρτυρῆται ὅτι τήν 15ην/28ην Ὀκτωβρίου 1971 ἐγένετο δεκτή καί ἐπραγματοποιήθη «χειροθεσία»! Δέν ἔχει οὐδείς ἔστω καί τήν παραμικράν Ἐκκλησιαστικήν — Συνοδικήν ἐκδήλωσιν, θεωρητικήν ἤ πρακτικήν, περί «χειροθεσίας»! Ἀντιθέτως τό 1976 ὅτε ὁ Κάλλιστος διενοήθη νά δηλώση ὅτι αὐτός προσωπικῶς ἐδέχθη «χειροθεσίαν» τήν 17ην Σεπτεμβρίου εἰς τήν Ἀμερικήν, καθηρέθη, ἐνῶ οἱ δειλοί καί ἄνανδροι προδόται ἔκρυπτον τά Σατανικά των σχέδια περί τῆς ἐν εὐθέτω χρόνω ἐπιβολῆς τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς ὡς δῆθεν χειροθεσίας.
Προσοχή! Ὁ Κάλλιστος δέν εἶπεν ὅτι ἐνήργησεν «χειροθεσίαν» ἐν Ἑλλάδι ἀλλ' ὅτι πάντως ἐδέχθη ἐν Ἀμερικῆ τό βδέλυγμα τῆς χειροθεσίας»! Δέν ἐψεύσθη τό 1976 ὁ Κάλλιστος, ὅπως ἀπό τό 1974 καί μέχρι σήμερον ἐψεύσθησαν οἱ Παχώμιος, Νικόλαος, Ἐπιφάνιος, καί Μακάριος διά τῶν δημοσιευμάτων τρίτων! Φιμωθήτωσαν λοιπόν ὅλα τά ἀπύλωτα στόματα τοῦ Ἅδου, καί ὁ ἀποβιώσας Ἐπιφάνιος, ὁ ὁποῖος ἐν κρυπτῶ κατειργάζετο τήν προδοσίαν.
Πρίν κλείσωμεν αὐτό τό «Προλογικόν — Εἰσαγωγικόν» μέρος καί ἐπειδή γράφομεν περί «ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ…» καί ἀνεφέραμεν τό 54/76 Βούλευμα ὑπέρ τοῦ πρ. Πειραιῶς Νικολάου καθώς καί τάς δύο «ἐπιστολάς» τοῦ πρ. Ἀργολίδος Παχωμίου, τήν «ἐξομολογητικήν του ἀπό 1974 καί τήν ἀνοικτήν ἀπό 2004, θεωροῦμεν καίτοι γνωστά τά θέματα, νά παραθέσωμεν ὀλίγα χαρακτηριστικά τῆς Σατανικότητος αὐτῶν.
Ὁ πρώην Ἀργολίδος Παχώμιος Ἀργυρόπουλος, συμμετέχων εἰς τά ἐν Ἀθικίοις Κορινθίας καί ἀλλαχοῦ μυστικά διαβούλια τῶν Ἀρχιμανδρίτου Καλλιοπίου, τοῦ Καλλίστου, τοῦ τότε λαϊκοῦ Κων/νου Σαραντοπούλου καί ἑτέρων Φλωρινικῶν παραγόντων, εἰς τά ὁποῖα ἐμελετᾶτο τό πότε καί πῶς θά ἐνεφάνιζον τήν ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικήν Εὐχήν ὡς δῆθεν χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν, πρῶτος τό ἐτόλμησεν τό 1974 ὁ τότε Ἀργολίδος Παχώμιος μέ τήν «ἐξομολογητικήν του Ἐπιστολήν» καί κατόπιν ἐξωθήθη τό 1976 ὁ Κάλλιστος, ὅπως αὐτος πρῶτος κάνη λόγον περί αὐτῆς τῆς χειροθεσίας, κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐπί τῶν δύο Ἀρχιερέων τῆς ἐξαρχίας μας, ἤτοι, τοῦ ἰδίου καί τοῦ Ἐπιφανίου (τήν 17 καί 18 Σεπτεμβρίου 1971 ἀντιστοίχως). Ἐν προκειμένω ὅμως ὁ Ἀργολίδος Παχώμιος εἰς τήν ἀπό 1974 ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν ἐπεκτείνει τήν ἐπί τῶν δύο χειροθεσίαν, ἰσχυριζόμενος ψευδέστατα ὅτι δῆθεν ἡ ἰδία χειροθεσία ἐγένετο τήν 15/28ην Ὀκτωβρίου καί εἰς τούς λοιπούς ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερεῖς! Θρασύτατος δέ 'ών ἀποφαίνεται ὅτι ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι ἐδέχθησαν χειροθεσίαν ἤ προέρχονται ἐκ χειροθετημένων Ἐπισκόπων!!! Ἀδυνατῶ νά χαρακτηρίσω ἄλλως πως τό ψεῦδος τοῦ ἄφρονος Γέροντος παρά μόνον ὡς ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ. Γράφων ταῦτα ὁ δυστυχής αὐτός ψευδεπίσκοπος καί ἐπιμένων διαχρονικῶς, δέν ἔκαμε τίποτε ἄλλο παρά μόνον ἐδάνεισεν νοῦν, καρδίαν, γλῶσσαν καί χεῖραν εἰς τόν ἀντίχριστον Διάβολον! Ναί, ἕνας Ἐπίσκοπος ἐν προκειμένω γίνεται προσωποποίησις τοῦ Διαβόλου καί ἐπαναλαμβάνομεν, τό χείριστον εἶναι ὅτι ἐπί 30 καί πλέον ἔτη παραμένων ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ καί (ἤδη πρό τοῦ τάφου εὑρισμόμενος ὅπως ἄλλωστε καί ὅλοι μας), συνεχίζει τήν Ἀντίχριστον Σατανικήν του Πνευματομαχίαν καί Ἐκκλησιομαχίαν!
Δεύτερος, ὁ πρ. Πειραιῶς Νικόλαος Μεσσιακάρης, συμπληρώνει καί ἐπαυξάνει τόν πρῶτον, διότι ἀπολογούμενος τό 1974—1976, κατέθεσεν εἰς τά Ποινικά Δικαστήρια εἰς τόν Πειραιᾶ, Ἀπολογητικόν ὑπόμνημα καθώς καί τήν ἀντιφατικήν καί οὐδέποτε ἐφαρμοσθεῖσαν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί βάσει αὐτῆς καί τοῦ ἐγγράφου Ἀπολογητικοῦ ὑπομνήματός του, ἐξεδόθη τό ὑπ' ἀριθμ. 54 τοῦ 1976 Βλάσφημον Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς. Τοῦτο ἀπαλλάσσει τόν Πειραιῶς Νικόλαον τῆς κατηγορίας περί «ἀντιποιήσεως Ἐκκλησιαστικοῦ (Ἐπισκοπικοῦ) λειτουργήματος» διότι:
α) Ὁ κ. Νικόλαος «ἀνῆκεν εἰς μίαν δευτέραν σχισματικήν παλαιοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν, τήν ὁποίαν τό 1937 ἴδρυσεν ὁ τότε Βρεσθένης Ματθαῖος ὅτε ἀπεσχίσθη ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη», ὅπερ ψευδές.
β) Εἶχεν ἄκυρον τήν Ἀρχιερωσύνην ὡς σχισματικός ἔναντι τοῦ πρ. Φλωρίνης(!) καί διότι οἱ κατά τό 1935, ἐπιστρέψαντες ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ 3 Ἀρχιερεῖς οἱ χειροτονήσαντες καί τόν Βρεσθένης Ματθαῖον, εἶχον προηγουμένως καθαιρεθεῖ! Καί τοῦτο ἀπολύτως ψευδές, διότι οἱ τρεῖς χειροτονήσαντες καί ὅλοι οἱ χειροτονηθέντες τό 1935 «καθηρέθησαν» ἀντικανονικῶς καί ἀκύρως καί πάντως μετά τάς χειροτονίας.
γ) Ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος κρίνεται ὡς «Νόμιμος» Κανονικός καί Ἔγκυρος Ἐπίσκοπος διότι τό 1971 ἡ Ρωσική Σύνοδος τῆς Διασπορᾶς ἀνεγνώρισεν ἐπεκύρωσεν καί ἐνεργοποίησεν τούς χειροτονήσαντας τόν κ. Νικόλαον διά χειροθεσίας κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὡς σχισματικούς!
Τρίτος καί πάντως παραλλήλως πρός τούς ἀνωτέρω, ὁ πρώην Κιτίου Ἐπιφάνιος, μέ τάς ἐξ ἴσου «ΣΑΤΑΝΙΚΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ…» τοῦ 1976 καί τάς ὁποίας τό 1979 διεβίβασεν διά τά περαιτέρω εἰς τόν Ἁγιοβασιλειάτην Δαμασκηνόν, καί τάς ὁποίας ὁ ὑποτακτικός τοῦ Ἁγιοβασιλειάτου Δαμασκηνοῦ, ὁ Μοναχός Αὐγουστῖνος προώθησεν διά τοῦ κ. Καββακίδη.
Θεωροῦμεν ὄχι ἀπαραίτητον νά κάμωμεν λόγον καί περί τῶν φοβερῶν ἐγκαθέτων ἐκ μέν τῶν Φλωρινικῶν τούς ἐπιζῶντας Καλλίνικον Σαραντόπουλον καί Ἀθ. Σακαρέλλον, καί ἐκ δέ τῶν φερομένων ὡς δῆθεν ἡμετέρων, τούς Δημήτριον Κάτσουραν καί Χαράλαμπον — Μάξιμον Τσακίρογλου μετά τῶν αὐταδέλφων του, διότι τούς ἐκαλύψαμεν μέ τήν ἀναφοράν μας εἰς τά ὡς ὄργανά των κατ' ἐξακολούθησιν συμπεριφερθέντων!..
Αὐτοί, ἀγαπητέ ἀναγνῶστα, εἶναι οἱ ΣΥΣΠΕΙΡΩΘΕΝΤΕΣ μεγάλοι πολέμιοι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κατά τήν τελευταίαν δεκαετίαν! Μετά ἀπό τούς πέντε σχισματοαιρετικούς καί ἐκκλησιομάχους ξεπροβάλλουν οἱ πρ. Πειραιῶς Νικόλαος, πρ. Ἀργολίδος Παχώμιος, καί ὁ ἀποβιώσας «Κιτίου» Ἐπιφάνιος διά τῶν μοναχῶν Αὐγουστίνου, καί τοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» Μακαρίου Καββακίδη. Ὅλοι αὐτοί ἀπεδείχθησαν σαφῶς συνειδητοί ψεῦται καί ἀπέβησαν οἱ χειρότεροι ἐχθροί καί πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του! Ὡς ἐσωτερικοί ἤ ἐγκάθετοι προδόται εἶναι χείρονες ὅλων τῶν σχισματοαιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν.
Εἰς τήν συνέχειαν θά παραθέσωμεν τόν πρόλογον τοῦ Ἁγιοβασιλειάτου Μοναχοῦ Αὐγουστίνου, ὁ ὁποῖος ὁμοῦ μετά τοῦ Γέροντός του Δαμασκηνοῦ, συμμετεῖχον εἰς τήν περί «χειροθεσίας» ἐπιχείρησιν, διότι δέν τούς ἐξέφραζεν ἡ Ὁμολογία Ἐκκλησιολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἐπεδίωκον νά τήν ἐξαλείψουν μέσω τῆς ἐπιδιωκομένης «χειροθεσίας»!
Ὁ πρόλογος, τόν ὁποῖον ὑπογράφει ὁ μοναχός Αὐγουστῖνος, ἐδημοσιεύθη εἰς τό περιοδικόν τοῦ κ. Μακαρίου Καββακίδη «Ὀρθόδοξον Πατερικόν Σάλπισμα» Ἀρ. Φύλ. 63 Σεπτέμβριος — Ὀκτώβριος 2006:
Τόν Σεπτέμβριον τοῦ ἔτους 1979 ἔλαβεν ὁ μακαριστός Γέροντάς μου Δαμασκηνός Μοναχός τόν ἐν φωτοτυπία παρακατιών φάκελλον διαστάσεων 22,5Χ32,5, χρώματος καφέ, γραμματοσημασμένον μέ τέσσαρα γραμματόσημα τῶν 50Μ, ἑνός τῶν 500Μ καί ἑνός τοῦ ταμείου προσφύγων Κύπρου τῶν 10Μ.
Ὅπως φαίνεται ὁ φάκελλος ἀπεστάλη ἀπό τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ ὁδός Στρατ. Τηγμάγια Λάρνακα Κύπρος μέ παραλήπτην τόν «Ὁσιώτατον Πατέρα Δαμασκηνόν Μον. Ἔρημος Ἁγίου Βασιλείου Δάφνη — Ἁγίου Ὄρους Ἑλλάς». Ὁ φάκελλος περιεῖχεν 48 σελίδας πυκνογραφημένας (64 στίχους ἑκάστη σελίς) διά γραφομηχανῆς· καί μίαν ἐπιστολή χειρόγραφον τοῦ Ἁγίου Κιτίου κ. Ἐπιφανίου. Ἡ δακτυλογραφημένη πραγματεία ὑπογεγραμμένη ὑπό τοῦ Ἁγίου Κιτίου κ.κ. Ἐπιφανίου, ὑπό τόν τίτλον — Διατυπώσεις τῶν σκέψεών μου ὡς εἶδος ἀπολογίας, διατί δέν ὑπέγραψα τήν διακοπήν τῆς ἐπικοινωνίας μετά τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ρώσων τῆς διασπορᾶς κ.λπ. — μέ τήν ρητήν ἐντολήν νά ἔλθη εἰς τό φῶς τῆς δημοσιότητος ὡς αὐτοτελές ἔντυπον ἤ ὡς ἄρθρον εἰς περιοδικόν τύπον.
Ἀπό ὅ,τι ἐνθυμοῦμαι, ὁ μακαριστός ὁ Γέροντάς μου Δαμασκηνός, ἀπήντησεν εἰς τόν Ἅγιον Κιτίου, ὅτι ἦτο ἀδύνατος ἡ δημοσίευσις, τό μέν ἐλλείψει χρημάτων, τό δέ ἡ χαλεπότης τῶν τότε καιρῶν. Ἀμφότεροι συναπεφάσισαν τήν ἀναβολήν εἰς εὐθετώτερον καιρόν· καί ἡ πραγματεία ἐτέθη εἰς τήν ἐφεδρικήν πεπαλαιωμένην βιβλιοθήκην τῆς καλύβης ὑπ' ἐμοῦ. Ἡ προσχώρησίς μας εἰς τήν Σύνοδον τοῦ Μακ. Αὐξεντίου καί ὁ ἐπισυμβάς θάνατος τοῦ Γέροντός μου, κατέχωσαν τήν ὑπόθεσιν εἰς τόν βυθόν τῆς λήθης. Ἡ πραγματεία, ἐπιμελῶς ἀναζητηθεῖσα ὑπ' ἐμοῦ μετά τόν θάνατον τοῦ Γέροντός μου δέν ἀνευρέθη, ὑπέθεσα ὅτι μεταξύ τῶν ἄλλων πυριβρώτων θά ἦτο καί αὕτη. Εἰς τήν προσπάθειάν μου νά ταξινομήσω ὡρισμένα ἔγγραφα, ἐπιστολάς, κ.λπ. πατρῶα ἀντικείμενα ἀποθετικῆς ἀξίας, ἀνεῦρον καί τήν εἰρημένην πραγματείαν τοῦ Κυροῦ ἤδη Ἐπιφανίου. Συγκυρία; Δέν γνωρίζω, ὁ Θεός γνωρίζει.
Πολλοί Γ.Ο.Χ. μέ ἀπασχολοῦσαν ζητοῦντες αὐθεντικά στοιχεῖα ἱστορικά διά τόν ἀγῶνα· ἐσχάτως ὁ Ἱερομόναχος Ἰάκωβος μέ παρεκάλεσε νά τήν ἀναγνώση καί νά τήν δημοσιεύση εἰς τό «Ὀρθόδοξον Πατερικόν Σάλπισμα». Δέν ἠρνήθην, πεποιθώς, ὅτι ἀποτίω ὑστέρημα προεκδημησάντων ἀγωνιστῶν τῆς πίστεως.

Πολλά θά ἠδύνατο νά σχολιάση κανείς ἐπί τῶν ἀνωτέρω, ἀλλ' ἐν τῶ παρόντι περιοριζόμεθα μόνον εἰς τά κάτωθι:
α) Ὁ τότε Κιτίου ἦτο ἤδη ἕνας προδότης τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἀλλά μᾶλλον πονηρός καί δειλός ἐκρύπτετο παρουσιαζόμενος ἁπλῶς ὡς ἑνωτικός. Ἀκριβῶς τό αὐτό συνέβαινεν καί μέ τόν Ἁγιοβασιλειάτην Μοναχόν Δαμασκηνόν καί τήν συνοδείαν του ἀλλά καί μέ τούς Κατουνακιῶτες, οἱ ὁποῖοι ὅμως δέν ἐσυνέχισαν ἐπί πολύ, ἀλλά προσέφυγον νωρίς εἰς τούς Φλωρινικούς ὅπως ὁ Κάλλιστος.
β) Τό ὅλον ἐκ 48 σελίδων κείμενον ἐγράφη προκειμένης τῆς ὅπως — ὅπως ἑτοιμαζομένης ἑνώσεως ἐκ τῶν κάτω (Φλωρινικῶν καί «Ματθαιϊκῶν»), ἀπολύτως εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κυρίως ὅπως δι' αὐτῆς ἐξισωθοῦν οἱ Φλωρινικοί Ἐπίσκοποι καί Ἱερεῖς μετά τῶν «Ματθαιϊκῶν», ἀφοῦ ἀμφότεροι κατ' αὐτούς, κέκτηνται τήν ἰδίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, οἱ μέν Φλωρινικοί διά τῆς ἀπό τό 1960 χειροτονίας τοῦ Ἀκακίου Παπᾶ, οἱ δέ διά τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971. Αὕτη ἦτο εἰς τά κύρια καί πρωτεύοντα μόνον σημεῖα, ἡ δεοντολογία τῆς συγγραφῆς τοῦ ἐκ 48 πυκνοδακτυλογραφημένων σελίδων κειμένου, (κατά τόν τύπον γραφῆς τοῦ κ. Β. Σακκᾶ), τάς ὁποίας ὑπογράφει ἀπό τό 1976 ὁ τότε Κιτίου Ἐπιφάνιος. Ὡστόσον οἱ καιροί τότε δέν ἀπεδείχθησαν κατάλληλοι διά τήν ἐν τῶ παλαιοημερολογιτικῶ Οἰκουμενισμῶ «ἕνωσιν», ἥτις καί ἀφέθη δι' εὐθετώτερον καιρόν, ἐνῶ ὁ Γέρων Δαμασκηνός προσεχώρησεν εἰς τούς Φλωρινικούς!..
(*) Ἀργότερον, κατά τό 1981, ἀναγκαστικῶς διετύπωσεν μίαν ὁμολογίαν, ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς «χειροθεσίας», ἡ ὁποία οἰκονομικῶς ἐγένετο ἀποδεκτή ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐνῶ ἀπήτησεν ἀπό τόν ἴδιον νά καταδικάση ὡρισμένα ἀντορθόδοξα κείμενά του, ὅπερ μετά ἀπό πολλάς δυσκολίας ὑποκριτικῶς ἔπραξεν, ἕως ὅτου τό 2004 ἐξεδηλώθη καί πάλιν τό παλαιοημερολογιτικόν οἰκουμενιστικόν καί προδοτικόν του φρόνημα, ἀλλά πλέον ὡς ἀσθενής δέν ἦτο εἰς θέσιν δι' οὐδέν, διό ἀπεβίωσεν εἰς αὐτήν τήν κατάστασιν εὑρισκόμενος!..
(**) Ἄς σημειωθῆ ὅτι ὁ κ. Καββακίδης τό 1995 προεκάλεσεν νέον Φλωρινικόν σχίσμα, τοῦ ὁποίου ἡγεῖται ὡς «Ἀρχιεπίσκοπος»!!! Ναί, ιδρυσεν «ἐκκλησίαν», «σύνοδον» καί ἐχρίσθη «Ἀρχιεπίσκοπος»!