Α.Π. 101
Σήμερα, εἰς τόν αἰῶνα τόν ὁποῖον διανύομεν, ἰσχύουν περισσότερον παρά ποτέ οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου, «αἱ γάρ ἡμέραι πονηραί εἰσίν». Ἡ οἰκουμένη συνταράσσεται ἐκ θεμελίων, ἀντηχεῖ πανταχοῦ τό «πάντες ἐξέκλιναν» καί ἅπαντες κινδυνεύουν νά ἀπολεσθῶσιν, ἀκόμα καί οἱ ἐκλεκτοί. Ἡ κορυφαία τῶν ἀρετῶν, ἡ ἀγάπη, ἐψυχράνθη «διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν». Καί ἀνομία δέν εἶναι παρά ὁ ἴδιος ὁ Ἀντίχριστος, τοῦ ὁποίου ἐναργῶς ἀκούονται τά βήματα ὡς νά εὑρίσκεται ἤδη «ἐπί θύραις», ἐνῶ ὡς τρόπος ζωῆς ἔχει ἐπιβληθεῖ πρό πολλοῦ!
Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία (Γ.Ο.Ε.) σπαράσσεται ἀπό τά σχίσματα, τά ὁποῖα ὁμοίως εἶναι ἔργον τοῦ Ἀντιχρίστου καί ἐν τῶ συνόλω των ἐξυπηρετοῦν τό μυστήριον τῆς ἀνομίας 1924, 1937, 1995 καί 2005. Τέσσερα σχίσματα, τέσσερα μεγάλα πλήγματα εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μέ τόν ἕνα καί μοναδικόν σκοπόν, τήν κατάλυσιν τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τοῦ Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν δικαίωσιν τοῦ Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, καθώς καί τήν συρρίκνωσιν τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου καί εἰ δυνατόν τήν πλήρη ἐξαφάνισίν του. Προκύπτει, λοιπόν, σαφῶς ὅτι, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως, ὁ πόλεμος κατά τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τόν παρελθόντα αἰῶνα καί τήν πρώτην δεκαετίαν τοῦ παρόντος, γίνεται καθαρά εἰς ἐκκλησιολογικόν ἐπίπεδον.
Κατά τήν ἄποψιν τοῦ Δ.Σ. τοῦ Φιλανθρωπικοῦ μας Συλλόγου ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἡ περίοδος 1991-1995, ἡ ὁποία ἐν τέλει ἐπεσφραγίσθη μέ τό σχίσμα τοῦ 1995. Κύριος στόχος, ἄδηλος κατ' ἀρχάς, καί πάλιν ἡ Ἀποστολική Διαδοχή καί συγκεκριμένα ἡ ἐπιβολή τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς τοῦ 1971 ὡς χειροθεσίας ἐπί σχισματικῶν, ὁ ὁποῖος ὅμως ἐντέχνως καί μεθοδικῶς ἐπεσκιάσθη ἀπό ἀνύπαρκτον τῆ οὐσία, ἀλλά κατά τό κοινῶς λεγόμενον «στημένον» θέμα ἱερῶν εἰκόνων. Τονίζομεν στεντορρεία τῆ φωνῆ ὅτι, ὡς καί ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπεδείχθη, αἰτία τοῦ σχίσματος τοῦ 1995 δέν ὑπῆρξεν τό ἅπαξ ὑπό τῆς Ἁγ. Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου θεολογηθέν θέμα τῶν Ἁγ. Εἰκόνων, τό ὁποῖον ἦτο καί προηγουμένως καί τό 1991-1995, ἀλλά καί σήμερον, θέμα ξεκάθαρον διά τόν κάθε καλοπροαίρετον καί ἐν Χριστῶ ἐλεύθερον. Εἶχε μάλιστα ἐγκριθεῖ καί διορισθεῖ Συνοδική Ἐπιτροπή ἐν ἔτει 1991 διά νά μελετήση τά ὑπό διαφόρων σχετικῶς μέ τό θέμα γραφέντα καί μέ τήν «λυδίαν λίθον» τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας νά διαμορφώση πορίσματα καί καθησυχάση τάς συνειδήσεις τῶν πιστῶν.
Οἱ ἐπικεφαλῆς ὅμως καί πρωτεργάται τοῦ ὅλου σατανικοῦ σχεδίου καί ἐν τέλει τοῦ σχίσματος τοῦ 1995, Ἀττικῆς Ματθαῖος Μακρῆς καί Θεσ/νίκης Χρυσόστομος Μητρόπουλος καί τῆ ἀμερίστω συνδρομῆ τοῦ Πειραιῶς Νικολάου τοῦ καί Προέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς, κατήργησαν τήν ὡς ἄνω ἐπιτροπήν χωρίς αὕτη νά δυνηθῆ νά ἐπιτελέση τό καθῆκον της, τεχνηέντως δέ προέβαλον τό θέμα τῆς δῆθεν «νεοεικονομαχίας» διά νά ἀνατρέψουν τόν τότε Ἀρχ/πον Ἀνδρέαν ὡς «εἰκονομάχον» καί ἀνενόχλητοι πλέον ἀναλάβουν οἱ ἴδιοι τά ἠνία κι ἐπιβάλουν τήν χειροθεσίαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἄλλωστε δι' αὐτόν τόν σκοπόν ἔλαβον χῶραν τότε καί διάφορα βίαια γεγονότα, δικαστήρια, ἀπόπειραι βιαίας ἁρπαγῆς τῶν μεγάλων ἱερῶν Μονῶν Παναγίας καί Μεταμορφώσεως κ.λπ. Μέ φοβερά δέ κηρύγματα καί χιλιάδες ἔντυπα διά τοῦ ἐπιτελείου των ἐτροφοδότησαν τό σκάνδαλον, ἐπλάνησαν κι ἐφανάτισαν τούς ἁπλοῦς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι μή γνωρίζοντες πολλά πράγματα καί ἴσως μή κατανοοῦντες τά περί χειροθεσίας, ἑστίασαν τήν προσοχήν των εἰς τό ἱεροσύλως χαλκευθέν θέμα τῶν εἰκόνων κι ἐπίστευσαν ὅτι πράγματι ὑπάρχει «νεοεικονομαχία» κι ἔτσι ἔγινε τό σχίσμα τοῦ 1995.
Εἰς τήν παροῦσαν ἐργασίαν ἐξετάζεται ἐν ὀλίγοις, καλῆ τῆ προθέσει καί πρό πάντων ἀντικειμενικῶς, μέ τήν δέουσαν Ἁγιογραφικήν καί Ἁγιοπατερικήν τεκμηρίωσιν, τό θέμα τῶν Εἰκόνων, τό ὁποῖον, ὡς μή 'ώφειλεν, προεβλήθη ὡς αἴτιον τῆς διχοστασίας, τοῦ σκανδάλου καί ἐν τέλει τοῦ σχίσματος. Θά τονίσωμεν ὡσαύτως ὅτι τήν συγκεκριμένην πρωτοβουλίαν μας διέπει ἡ ἀρχή ὅτι τοιαῦτα θέματα δέν ἐπιδέχονται νικητάς καί ἡττημένους, ἀλλά ταπείνωσιν εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία (τοιαύτη ταπείνωσις) μόνη δύναται νά θέση τόν θεμέλιον λίθον διά τήν ἐξασφάλισιν τῆς σωτηρίας μας. Ἐάν δέ τυχόν σφάλλωμεν καί ὑπάρχη καλοπροαίρετος ἀντίλογος «δεῦτε καί διαλεχθῶμεν» κατά τόν πρ. Ἠσα?αν, οὕτως ὥστε ἡ ἀγάπη, ἡ ἀλήθεια καί ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νά βοηθήσουν νά εἴμεθα ὅλοι νικηταί ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ τῶ Κυρίω ἡμῶν, μέ μόνον ἡττημένον καί τεταπεινωμένον τόν ἐφευρέτην τῶν σχισμάτων.
Ἐάν πράγματι πιστεύωμεν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός, καί ὅτι ὁ Θεός εἶναι Τρισυπόστατος, ἐνηνθρώπησεν δέ ὁ Θεός Λόγος διά νά σώση τόν κόσμον, αὐτό μᾶς ἀρκεῖ διά νά σωθῶμεν, ἀφοῦ βεβαίως τηρήσωμεν καί «πάντα ὅσα ἐνετείλατο ἡμῖν». Ὀφείλομεν νά εὐλαβούμεθα καί σεβώμεθα ὅλας τάς ἐγγράφους καί ἀγράφους παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας, νά πειθαρχῶμεν εἰς τάς Ἁγίας ἑπτά Οἰκουμενικάς Συνόδους καί εἰς ὅλας τάς κατά καιρούς συγκροτηθείσας Τοπικάς καί Πανορθόδοξους, ἐφ' ὅσον συμφωνοῦν μέ τάς ἑπτά Οἰκουμενικάς καί ἀποτελοῦν συνέχειαν καί εἶναι ἐσωτερικῶς ἡνωμέναι μετ' αὐτῶν. Παραλλήλως ὀφείλομεν νά τηρῶμεν τάς ἐντολάς τῶν πνευματικῶν μας Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται καί ζοῦν συμφώνως μέ τά ἀνωτέρω, διά νά εἴμεθα ἡνωμένοι καί ἀγαπημένοι ὡς ἀληθινά καί ζῶντα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, καί νά πορευώμεθα βοηθοῦντες ὁ εἷς τόν ἄλλον εἰς τάς δυσκολίας καί τούς πειρασμούς τῆς ζωῆς, ἕως καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν Ἁγίαν Ἑνότητα τῆς Μίας Πίστεως καί ἐν μετανοία πορευόμενοι ἀξιωθῶμεν τῆς αἰωνίου ζωῆς. Οὕτω πορευόμενοι, ἐργαζόμεθα ἀληθῶς τήν σωτηρίαν μας.
Βεβαίως ὁ ἀκοίμητος ἐχθρός ἡμῶν διάβολος δέν ἔπαυσεν οὔτε θά παύση νά σπέρνη ζιζάνια εἰς τό καλόν ἀγρόν τῆς Ἐκκλησίας καί δέν θά παύση νά πολεμῆ τήν σωτηρίαν μας. Ἰδιαιτέρως κινεῖται ἐντατικά εἰς ταύτας τάς ἀποκαλυπτικάς ἡμέρας, εἰς τάς ὁποίας ὑπερεπερίσσευσεν ἡ ἁμαρτία καί εὑρίσκων ἔδαφος ἑδραιοῦται καί ἐνισχύεται, μέσω καί τῶν ὑπερβολικῶν ἀνέσεων καί σωματικῶν ἀπολαύσεων, μέ τάς ὁποίας, ὡς ἰσχυρά ἄγκιστρα συλλαμβάνει καί ἀπομυζᾶ τάς πνευματικάς ἱκανότητας καί δυνάμεις τοῦ χριστιανοῦ. Ὡς ἐκ τούτου δέν ὑπάρχει οὐδεμία καί ἀπό πουθενά ἀντίδρασις πνευματική διότι «πάντες ἐξέκλιναν ἅμα ἠχρειώθησαν» καί «διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν»!
Ἕν ἐκ τῶν πολλῶν ζιζανίων, τά ὁποῖα ἔσπειρεν ὁ ἐχθρός εἶναι καί τό θέμα ὡρισμένων εἰκόνων Δυτικῆς προελεύσεως καί «θεολογίας» ἐκ τῶν ὁποίων πηγάζουν αἱ καινοτομίαι, οἱ νεωτερισμοί καί τά αἱρετικά κινήματα, γεγονός τό ὁποῖον ταλανίζει καί σήμερον τούς χριστιανούς, διότι σκανδαλίζει, διχάζει, προκαλεῖ μισαλλοδοξίας, ἀκόμη καί σχίσματα μεταξύ των, ὅπως καί εἰς τόν καιρόν τῆς εἰκονομαχίας καί τῶν λοιπῶν αἱρέσεων. Εἶναι φοβερόν τό φαινόμενον ὅτι οἱ σύγχρονοι χριστιανοί ἀγνοοῦμεν τά κελεύσματα τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐθέσπισεν τά περί τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, δηλαδή τοῦ Χριστοῦ τῆς Θεοτόκου, τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων, καί υἱοθετοῦν καί προσθέτουν νέας, αἱ ὁποῖαι ἀπό αἰώνων εἰσῆλθον εἰς τούς Λατινοκρατουμένους ὀρθοδόξους, καί ἔτσι τολμοῦν νά «συμπληρώνουν» τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό ὁποῖον ἐλάλησεν διά τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου! Ἀποτέλεσμα νά εἰσάγωνται δυτικαί κακοδοξίαι — αἱρέσεις, αἱ ὁποῖαι προκαλοῦν ταραχάς, μισαλλοδοξίας καί διχοστασίας!
Ἡ ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία ἠσχολήθη ἀποκλειστικῶς μέ τό θέμα τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, μέ τόν Ὅρον της, τά Πρακτικά της, μέ τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας καί μέ ὅλην τήν Ὑμνολογίαν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, στεντορρείως κηρύσσει ὅτι δέν εἰκονίζομεν τόν Θεόν Πατέρα, οὔτε τόν Υἱόν καί Λόγον, οὔτε τό ἅγιον Πνεῦμα, διότι καί τά τρία αὐτά Θεῖα Πρόσωπα εἶναι ὁ Εἷς καί Ὑπερούσιος Θεός.
«Ὁ Θεός ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον ἐστίν, ἐγίνετο δέ καπνός καί σκότος. Τό μέν σκότος τό ἀκατάληπτον τῆς περί Θεοῦ γνώσεως ἀστείως ἡμῖν ὑπεμφαίνοντος, τοῦ δέ καπνοῦ διδάσκοντος αἰνιγματωδῶς, ὅτι τοῖς καταφρονεῖν ἐθέλουσι τῶν θείων νόμων, πάντη τε, καί πάντως ἀκολουθήσει τό δάκρυον. Δακρύειν γάρ ἀνάγκη τόν τοῦ σώματος ὀφθαλμόν ἐν καπνῶ. Οὐκοῦν Ἰουδαῖοι μέν οὐ τεθέανται τό εἶδος τοῦ Πατρός, ἡμεῖς δέ τεθεάμεθα — ἐθεασάμεθα ἐν Χριστῶ. Ἔστι γάρ αὐτός τό ἀκραιφνέστατον κάλλος τοῦ γεγεννηκότος, ὁ χαρακτήρ, καί τό ἀπαύγασμα. Εἰ γάρ καί ἐπελάβετο σαρκός δι' ἡμᾶς καί αἴματος, Θεός 'ών, ὁ Λόγος, καί κεχρημάτηκεν υἱός ἀνθρώπου…» (Πρακ. Οἰκουμενικῆς Συνόδου Τόμος Α΄ σελ. 683).
Καί ὁ Ἅγιος Κύριλλος, εἰς τό ἀνωτέρω ἀπόσπασμα ἐκ τῶν Πρακτικῶν τῆς Ἁγίας Ἑβδόμης, τονίζει ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι δέν εἶδον (οὐ τεθέανται) τό εἶδος τοῦ Πατρός. Ἡμεῖς δέ οἱ Χριστιανοί εἴδομεν καί ἐγνωρίσαμεν τόν Θεόν ἐν Χριστῶ. Διότι Αὐτός εἶναι τό ἀκαιρεώτατον καί καθαρώτατον κάλλος τοῦ γεννήτορός Του, ὁ χαρακτήρ καί τό ἀπαύγασμα τοῦ Πατρός. Ἀντιθέτως οἱ αἱρετικοί Μασσαλιανοί, «Τήν Τριάδα τοῖς αἰσθητοῖς λέγουσι ὁρᾶν ὀφθαλμοῖς, καντεῦθεν τά μέλλοντα προβλέπειν» (Πρακτ. Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Τόμος 3ος σελ. 518).
Καί πάλιν οἱ αἱρετικοί Βογόμιλοι: «Βρενθύνονται δέ καί τόν Πατέρα βλέπειν, καί τόν Υἱόν, καί τό Πανάγιον Πνεῦμα τοῖς τοῦ σώματος ὀφθαλμοῖς, καί τῆς γινομένης τοῦ πνεύματος ἐπιφοιτήσεως τήν αἴσθησιν δέχεσθαι» (Π.Γ. 83 σελ. 429).
Καί πάλιν: «…Λέγουσιν οὐ μόνον ὄναρ, ἀλλά καί ὕπαρ βλέπειν, τόν μέν Πατέρα, ὡς γέροντα καθήμενον ἱκανῶς τήν ὑπήνην τόν δέ Υἱόν ἄρτι τόν ἴουλον παραμείβοντι ἐοικότα· τό δέ ἅγιον Πνεῦμα, ὡς νεανίαν δεινῶς ἐψιλωμένον τάς παρειάς, τῶν δαιμόνων οὕτως ἐξαπατώντων αὐτούς, καί διδασκόντων ἄνισον εἶναι τήν Ἁγίαν Τριάδα, κατά τήν τῶν σχημάτων τούτων διαφοράν» (Πρακ. Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Τόμος 3ος σελ. 519).·(*)·
«Εἴ τις τόν πατέρα πρεσβύτερον χρόνω λέγει τοῦ ἐξ αὐτοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ, νεώτερον δέ χρόνω τόν Υἱόν τοῦ Πατρός ἀνάθεμα ἔστω» (Ἐν Ἀγκύρα Συνόδ. ΜΑΝΣΙ σελ. 3288).
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Πάπας Ρώμης, ἀντικρούων τόν εἰκονομάχον Λέοντα τόν Ἴσαυρον, ὁ ὁποῖος ἐκάλει εἴδωλα τάς Ἁγίας Εἰκόνας καί εἰδωλολάτρας τούς προσκυνοῦντας αὐτάς, τονίζει ὅτι τόν Πατέρα τοῦ Κ.Η.Ι.Χ., οὔτε τόν εἴδαμεν οὔτε τόν ἐζωγραφήσαμεν: «Διατί τόν πατέρα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ οὐχ ἱστοροῦμεν καί ζωγραφοῦμεν; (εἰς τό Πηδάλιον, καί εἰς τήν συνέχειαν τῆς μακρᾶς ὑποσημειώσεως 2, ἐν σελίσι 320 εἰς τό μέσον, ἐν τοῖς προλεγομένοις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ παρεμβάς Παπικός Δάκτυλος, περικόπτει τόν λόγον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου εἰς αὐτό τό σημεῖον, παραλείπων τά οὐσιώδη τά ὁποῖα ἀκολουθοῦν) ἐπειδή οὐκ οἴδαμεν, τίς ἐστίν, καί Θεοῦ φύσιν ἀδύνατον ἱστορῆσαι καί ζωγραφῆσαι. Καί εἰ ἐθεασάμεθα καί ἐγνωρίσαμεν, καθώς καί τόν υἱόν αὐτοῦ, κακεῖνον ἄν εἴχομεν ἱστορῆσαι καί ζωγραφῆσαι, καί ἴνα κακείνου τόν χαρακτῆρα εἴδωλον ἀποκαλῆς». (Πρακτ. Οἰκουμενικῆς Τόμος Γ΄ σελ. 211). Ἰδού καί ἡ ἀκριβής μετάφρασις/ἑρμηνεία τοῦ ἀνωτέρω ἀποσπάσματος τῆς ἐπιστολῆς του, τῆς συμπεριλαμβανομένης εἰς τά πρακτικά τῆς Ἁγίας Ἑβδόμης: «Διατί τόν Πατέρα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν ἱστοροῦμεν καί δέν ζωγραφοῦμεν; Ἐπειδή δέν γνωρίζομεν ποῖος εἶναι καί εἶναι ἀδύνατον νά ζωγραφίση καί ἱστορήση τις τήν φύσιν τοῦ Θεοῦ. Κι ἐάν εἴχομεν ἴδει καί γνωρίσει καθώς τόν Υἱόν αὐτοῦ, κι Ἐκεῖνον θά εἴχομεν ἱστορήσει καί ζωγραφίσει, διά νά ἀποκαλῆς εἴδωλον κι ἐκείνου τήν εἰκόνα/μορφήν». Εἶναι δέ γνωστόν εἰς τούς γνωρίζοντας ἱστορίαν, ὅτι κυρίως ἡ εἰκών τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξεν τό ἀντικείμενον τῆς καταστροφικῆς μανίας τῶν εἰκονομάχων, καθ' ὅτι εἰς οὐδέν σημεῖον τῶν Πρακτικῶν τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναφέρεται ὁ,τιδήποτε περί εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος, διά τόν ἁπλούστατον λόγον ὅτι τοιαύτη εἰκών δέν ὑπῆρχεν καί οὔτε ἀναφέρεται κάτι σχετικόν εἰς τόν Ὅρον Αὐτῆς. Ὅτε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐσαρκώθη καί ἔγινε καί υἱός ἀνθρώπου, τότε μόνον κατέστη δυνατή ἡ εἰκόνισίς Του. Ἡ ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ὁρίζει ἐπακριβῶς ποίας εἰκόνας πρέπει νά ἔχουν οἱ χριστιανοί διά προσκύνησιν, καί πῶς πρέπει νά τάς προσκυνοῦν διά νά ἔχουν καί τήν χάριν τῶν εἰκονιζομένων προσώπων. Ἐάν αὐτά τά σεβασθῶμεν, τότε πορευόμεθα ἐν εἰρήνη καί ὁμονοία τάς ὁδούς Κυρίου, ὅπως ἐβάδιζον οἱ προπάτορες ἡμῶν.
Εἰκόνας, τάς ὁποίας θεσμοθετεῖ ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος διά νά προσκυνοῦμεν, ὡς προείρηται, εἶναι αἱ τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου, τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων. Αὐτά εἶναι τά πρωτότυπα, εἰς τά ὁποῖα ἀναβαίνει ἡ προσκύνησις τῶν εἰκόνων, καθώς διδάσκει ὁ Μέγας Βασίλειος. «Ἐπί τό πρωτότυπον σαφῶς τήν τῆς εἰκόνος τιμήν, καί τήν προσκύνησιν, ἀναβιβάζοντες σέβομεν θεηγόρων τοῖς δόγμασιν ἀκολουθοῦντες, τῶ Χριστῶ πίστει κραυγάζομεν…» (ὡδή η΄ Κυριακή Ὀρθοδοξίας).
Αἱ ὁράσεις τῶν προφητῶν εἶναι προτυπώσεις καί σύμβολα, τά ὁποῖα κατεδείκνυον τά πρωτότυπα, τά ὁποῖα ἀπετέλεσαν καί τήν ἔκβασιν τῶν προφητικῶν θεοφανειῶν. Μετά δέ τήν ἔκβασιν τῶν Προφητικῶν — συμβολικῶν ὁράσεων, πλέον ἔχοντες τά πραγματικά πρωτότυπα, αὐτά εἰκονίζομεν, καί διά τῶν εἰκόνων αὐτῶν ἡ τιμή καί προσκύνησις ἀνάγεται εἰς τό ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΝ. Ὡς δέ εἴπομεν, ὁ ἐχθρός δέν ἡσυχάζει, ἀλλ' ἐπεστράτευσεν τά ὄργανά του, τούς αἱρετικούς ζωγράφους τῆς Δύσεως, καί ἐζωγράφισαν ἐπί πλέον «εἰκόνας» ἀπό τάς δογματισθείσας ὑπό τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἤτοι εἰκονίζουν καί τόν Θεόν Πατέρα καί τόν Θεόν ἅγιον Πνεῦμα, πρᾶξιν ἀπηγορευμένην καί ἀπαράδεκτον, διότι τοῦτο ἀπηχεῖ τήν αἱρετικήν ὀρθολογιστικήν θεολογίαν τῆς Δύσεως καί εἶναι παντελῶς ξένον πρός τήν Ὀρθόδοξον Ἁγιογραφικήν καί Πατερικήν διδασκαλίαν.
Ταύτας τάς ἀπηγορευμένας εἰκόνας τάς εἰσήγαγον ὑπούλως καί εἰς δυσκόλους καιρούς, καί τάς ἐπέβαλον ὡς «ἀληθινάς καί ὀρθοδόξους» εἰς τάς συνηθείας τῶν ἀδυνάτων κατά τήν πίστιν καί τήν γνῶσιν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀκολούθως δέ μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου ἐβιώθησαν ὡς δῆθεν ὀρθόδοξοι καί ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τεθεσπισμέναι.
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινός Θεός, ἐγεννήθη εἰς τό σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας, ἐδοξολογήθη ὑπό τῶν Ἀγγέλων, ἐπροσκυνήθη ὑπό τῶν Ποιμένων, τοῦ προσέφερον οἱ Μάγοι ἐκ Περσίδος δῶρα ὡς Βασιλεῖ καί Θεῶ. «Σέ τόν ἀκατάληπτον πρό ἑωσφόρου ἀνάρχως, ἐξ ἀλου λάμψαντα, ἀσωμάτου τε γαστρός τοῦ Γεννήτορος, οἱ προφῆται Κύριε, οἱ τῶ σῶ Πνεύματι, ἐμπνευσθέντες προηγόρευσαν, παιδίον ἔσεσθαι, ἐξ Ἀπειρογάμου σαρκούμενον, ἀνθρώποις συναπτόμενον, καί τοῖς ἐπί γῆς καθορώμενον». (Α΄ Στιχ. Ἑσπερ. Κυριακή Ὀρθοδοξίας).
Τό μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως, τό προανήγγειλεν πρῶτον, ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὅτε εἰς τόν παράδεισον κατηράσθη τόν ὄφιν: «ἔχθραν στήσω μεταξύ σοῦ καί τοῦ σπέρματος τῆς γυναικός». Σπέρμα δέ τῆς γυναικός εἶναι ὁ Χριστός, διότι ἐγεννήθη ἐκ Πνεύματος ἁγίου καί ἐκ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας. Δεύτερον τόν προανήγγειλαν ὅλοι οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι, οἱ πρό νόμου καί ἐν νόμω Προφῆται, μέ προφητείας, μέ ὁπτασίας, μέ ὁράσεις. Διά τοῦτο ἡ Ἐκκλησία συνεχῶς ψάλλει:
«Μή τήν κατ' ὄψιν κρίσιν κρίνετε Ἰουδαῖοι Χριστός γάρ ἦλθεν, ὅνπερ ἐκάλουν οἱ προφῆται, ἐκ Σιών ἐλευσόμενον καί κόσμον ἀνακαλούμενον» (Ὡδή γ΄ Μεσοπεντηκοστῆς).
«Θαῦμα παρέδειξας, τό ὕδωρ εἰς οἶνον μετελθών, ὁ ἐν Αἰγύπτω ποταμούς, μεταστρέψας, Δέσποτα εἰς αἷμα…» (Ὡδή Η΄ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς).
«Δεῦτε ἴδετε λαοί, τόν ἐπί θρόνου δόξης ἀνυμνούμενον, ὑπό λαῶν ἀνόμων βλασφημούμενον, καί ἰδόντες ὑμνεῖτε, τόν ἐν προφήταις Μεσσίαν προρρηθέντα» (Ὡδή Η΄ Μεσοπεντηκοστῆς).
Ὅτε ἦλθεν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου τότε ἐπληρώθησαν ὅλαι αἱ προφητικαί προρρήσεις εἰς τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, καθ' ὅτι τό μήνυμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐν τῶ συνόλω του εἶναι καθαρῶς Χριστοκεντρικόν. Αἱ προφητεῖαι ἦσαν ὡσάν σύμβολα, τά ὁποῖα ἐπρόκειτο νά πραγματοποιηθοῦν. Καί διά νά μήν ὑπάρχη οὐδεμία ἀμφιβολία περί τοῦ Χριστοῦ, ὅτι πράγματι αὐτός εἶναι ὁ προφητευόμενος Μεσσίας, οἱ πρό νόμου καί οἱ ἐν νόμω Πατέρες, προεῖπον καί δι' ἐκεῖνα τά ἅγια πρόσωπα, τά ὁποῖα θά συνέβαλον καί συνυπούργουν εἰς τό μέγα μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως, ὅπως ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος μέ τό «φωνή βοῶντος ἐν τῆ ἐρήμω», καί ἰδιαιτέρως ἡ Θεοτόκος μέ τά «ράβδος», «πλάκα», «θυμιατήριον» κ.λπ., τά ὁποῖα ἐπιβεβαιώνουν καί ἰσχυροποιοῦν τό πραγματικόν γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὡς πραγματικοῦ ἀνθρώπου. Προεκήρυξαν περί τοῦ Σταυροῦ, τῆς Γεννήσεως, τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Ἀναλήψεως κ.λπ. Ὅτε δέ ἦλθεν καί ὁ ἴδιος, σύν τοῖς ἄλλοις μᾶς ἀπεκάλυψεν τόν Πατέρα του, καί τό ἅγιον Πνεῦμα, καί ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι Ὁμοούσιος Αὐτοῖς, καίτοι φορεῖ σάρκα ἀνθρωπίνην. Ὅθεν ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ψάλλει: «Ἀνέπτυξας τά χείλη σου Δέσποτα, ἐκήρυξας τῶ κόσμω, τόν ἄχρονον Πατέρα, καί τό Πανάγιον Πνεῦμα, τό συγγενές ἀμφοτέρων, φυλάττων καί μετά σάρκωσιν» (Ὡδή ς΄ Μεσοπεντηκοστῆς).
Ἀλλά καί τό ἅγιον Εὐαγγέλιον διδάσκει:
Τό πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὅ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτό οὐδέ γινώσκει αὐτό, ὑμεῖς γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ' ὑμῖν μένει, καί ἐν ὑμῖν ἔσται» (Ἰω. 14, 17).
«Ὅταν ἔλθη, ἐκεῖνος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν, οὐ γάρ λαλήση ἀφ' ἑαυτοῦ, ἀλλ' ὅσα ἄν ἀκούσει λαλήσει, καί ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν» (Ἰω. 16, 13-14).
Ὅλον τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης (Μ. Παρασκευή) ὁμιλεῖ διά τό ὁμοούσιον τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Ποῖος ὅμως εἶναι ὁ Πατήρ καί τί λογῆς εἶναι; Ποῖον τό Ἅγιον Πνεῦμα καί τί εἴδους εἶναι; οὐδείς γνωρίζει «εἰ μή μόνος ὁ Υἱός» ὁ 'ών ἐν τοῖς κόλποις τοῦ Πατρός.
Ὁ Ἀπόστολος Φίλιππος ἀκούων τόν Διδάσκαλόν του ὁμιλοῦντα περί τοῦ Πατρός Του, ἐζήτησε νά μάθη, ποῖος ὁ Πατήρ Του! Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς διέσωσεν τόν ἑξῆς διάλογον, μεταξύ τοῦ Φιλίππου καί τοῦ Χριστοῦ: «Εἰ ἐγνώκειτέ με, καί τόν πατέρα μου ἐγνώκειτε ἄν. Καί ἀπ' ἄρτι γινώσκετε αὐτόν καί ἑωράκατε αὐτόν. Λέγει αὐτῶ Φίλιππος· Κύριε, δεῖξον ἡμῖν τόν πατέρα καί ἀρκεῖ ἡμῖν· λέγει αὐτῶ ὁ Ἰησοῦς· τοσοῦτον χρόνον μεθ' ὑμῶν εἰμί, καί οὐκ ἔγνωκάς με Φίλιππε; ὁ ἑωρακώς ἐμέ ἑώρακε τόν Πατέρα· καί πῶς σύ λέγεις, δεῖξον ἡμῖν τόν Πατέρα; οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγώ ἐν τῶ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί ἐστί; Τά ρήματα ἅ ἐγώ λαλῶ ὑμῖν, ἀπ' ἑμαυτοῦ οὐ λαλῶ· ὁ δέ πατήρ ὁ ἐν ἐμοί μένων αὐτός ποιεῖ τά ἔργα. Πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγώ ἐν τῶ πατρί, καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί· εἰ δέ μή, διά τά ἔργα αὐτά πιστεύετέ μοι» (Ἰω. 14, 7 11).
Ὁ δέ Θεοδώρητος Κύρου σχολιάζων, τήν ὡς ἄνω Εὐαγγελικήν περικοπήν λέγει:
«Ἔφη γάρ πρός Φίλιππον· «Τοσοῦτον χρόνον μεθ' ὑμῶν εἰμί, καί οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε;». Τόν πατέρα, φησίν, ἐπιθυμεῖς ἰδεῖν ὁρῶν ἐμέ; Οὐκ ουν ἔγνως ἐμέ· εἴπερ ἐγνώκεις ἐμέ, οὐκ ἄν ἐκεῖνον ἐπεπόθησας· ἐν ἐμοί γάρ ὁ πατήρ θεωρεῖται. Διά τοῦτο γάρ ἐπήγαγε, «ὁ ἑωρακώς ἐμέ, ἑώρακε τόν πατέρα». Ὄψιν δέ ταῦτα τῆς πίστεως τήν θεωρίαν ἐκάλεσε. «Τοσοῦτον γάρ, φησί, χρόνον μεθ' ὑμῶν εἰμί καί οὐκ ἔγνωκάς με Φίλιππε;». Οὐκ εἶπεν, οὐχ ἑώρακας, ἀλλ' «οὐκ ἔγνωκας». Ἐώρα γάρ ὁ Φίλιππος τόν ὁρώμενον τήν δέ ἀόρατον οὐκ ἐθεώρει Θεότητα. Διό δή καί ἠτιάθη, ὡς τόν Υἱόν οὐκ ἐγνωκώς ἀκριβῶς, καί τούτου ἔνεκα τόν Πατέρα ποθήσας ἰδεῖν» (Π.Γ. Τόμος 83, σελ. 432). Δηλαδή ὁ Φίλιππος δέν ἔβλεπεν τόν Χριστόν ὡς Θεόν, ἀλλ' ὡς ἄνθρωπον, καί διά τοῦτο ἠρώτησεν διά τόν Πατέρα Του. Ἐάν ἔβλεπεν τόν Χριστόν ὡς Θεόν, θά ἔβλεπεν εἰς τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ καί τόν Πατέρα καί τό ἅγιον Πνεῦμα, καί τοῦτο σημαίνει τό «ὁ ἑωρακώς ἐμέ ἑώρακε τόν Πατέρα». Τό ἴδιον ἀναφέρεται καί εἰς τήν Σαμαρείτιδα, ἡ ὁποία ἔβλεπεν ἄνθρωπον καί ὡμίλει ὡς εἰς ἄνθρωπον, ἀλλ' αὐτός ἦτο ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. «Λέγει αὐτῶ ἡ γυνή οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται, ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθη ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα· λέγει αὐτῆ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμί ὁ λαλῶν σοι» (Ἰω. Δ 21-27).
Τό ἴδιο μέ τόν Φίλιππον καί τήν Σαμαρείτιδα ἔβλεπον καί ὅλοι οἱ μαθηταί, πρό τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως οἱ Λουκᾶς καί Κλεώπας, ὅτε ἐπορεύοντο εἰς Ἐμμαούς μέ τόν «ἄγνωστον» συνομιλητήν των, διότι ἐπίστευον ὅτι ὁ διδάσκαλός των, ἦτο ἕνας μεγάλος ἄνθρωπος καί ὅτι αὐτός «μέλλει λυτροῦσθαι τόν Ἰσραήλ» ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας τῶν Ρωμαίων. Τό ἴδιον ἐπίστευον καί οἱ δύο υἱοί Ζεββεδαίου, οἱ ὁποῖοι ἐζήτουν πρωτοκαθεδρίας. Τούτους ὅμως ὁ Χριστός ὠνείδισεν διά τήν ἀπιστίαν καί σκληροκαρδίαν των, ὡς «ἀνοήτους καί βραδεῖς τῆ καρδία τοῦ πιστεύειν ἐπί πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται» (Λουκ. 24, 25). Ἐν συνεχεία «ἀρξάμενος ἀπό Μωϋσέως καί ἀπό πάντων τῶν προφητῶν διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τά περί ἑαυτοῦ». Δηλαδή, ὁ ἴδιος, ὁ ὁποῖος ἔδωσεν τάς προφητείας εἰς τούς ἁγίους Του, ὁ ἴδιος καί ἡρμήνευεν εἰς τούς Ἀποστόλους τήν πραγμάτωσίν των εἰς τό Πρόσωπόν Του.
Ἀλλά καί εἰς τούς ἀντιλέγοντας περί αὐτοῦ Ἰουδαίους, Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, «μή σύ μεῖζον εἶ τοῦ Πατρός ἡμῶν Ἀβραάμ ὅστις ἀπέθανε;», ὁ Χριστός ἀπεκρίνετο: «Ἀβραάμ ὁ Πατήρ ὑμῶν ἠγαλλιάσατο ἴνα ἴδη τήν ἡμέραν τήν ἐμήν. Καί εἶδε καί ἐχάρη. Εἶπον ουν οἱ Ἰουδαῖοι πρός αὐτόν. Πεντήκοντα ἔτη οὔπω ἔχεις καί Ἀβραάμ ἑώρακας; εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν, πρίν Ἀβραάμ γενέσθαι ἐγώ εἰμί, ἦραν ουν λίθους ἴνα βάλωσιν ἐπ' αὐτόν» (Ἰω. Η΄, 56, 59). Βλέπομεν ὅτι ὁ ἴδιος ἐφάνη τυπικῶς εἰς τόν Ἀβραάμ καί εἰς τόν Μωϋσῆν «τῶ ὀφθέντι Θεῶ ἐπί τοῦ ὄρους Σινᾶ, καί νόμον δόντι τῶ Θεόπτη Μωσεῖ» (Ὡδή δ΄ Ἀνάληψις). Ὁ ἴδιος ἐφάνη πραγματικῶς εἰς τούς Ἀποστόλους. Ὅλη ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά τε καί Καινή, διδάσκει ὅτι ὁ Χριστός, ὁ γεννηθείς ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας, ὁ τυπούμενος καθ' ὅλην τήν Παλαιάν Διαθήκην καί ἐνεργούμενος εἰς τήν Καινήν Διαθήκην, εἶναι ὁ τρισυπόστατος Ἕνας Θεός, ὁ κατασκευάσας τόν κόσμον, καί πλάσας τόν ἄνθρωπον, τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔαν. Αὐτός ὁ ἴδιος ἐφόρεσεν τήν ἰδικήν μας ἀνθρωπίνην σάρκα διά νά σώση τόν παραπεσόντα. Χριστοκεντρικόν τό μήνυμα εἰς ὁλόκληρον τήν Ἁγίαν Γραφήν!
Ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης διά τόν «Παλαιόν τῶν ἡμερῶν» γράφει: «Διό καί ἐν ταῖς ἱεραῖς τῶν μυστικῶν ὁράσεων φωτοφανείαις καί πολιός καί νέος πλάττεται· τοῦ μέν προτέρου τό ἀρχαῖον καί ὄντα ἀπ' ἀρχῆς, τοῦ νεωτέρου δέ τόν ἀγήρω σημαίνοντος». Πολύ σωστά τά λέγει ἐδῶ ὁ ἅγιος, ὅτι ὁ Θεός ὀνομάζεται (πλάττεται), καί πολιός καί νέος διό καί τό τοῦ προφήτου Δανιήλ, «ὁ Παλαιός τῶν ἡμερῶν» εἶναι ἕνα ἀπό τά πολλά ὀνόματα τοῦ Θεοῦ, πολυώνυμον γάρ τό θεῖον, καί ἑρμηνεύει ὁ ἴδιος τί σημαίνει τό πολιός καί νέος. Τό μέν «νέος» σημαίνει τό ἀγέραστον, τό αἰώνιον τοῦ Θεοῦ, καθ' ὅτι οὐδέποτε ὁ Θεός γηράσκει. Τό δέ «πολιός» σημαίνει «τόν πρότερον, τόν ἀρχαῖον καί ὄντα ἀπ' ἀρχῆς». '~Ητο, εἶναι καί θά εἶναι ὁ αὐτός καί ἀναλλοίωτος εἰς τούς αἰῶνας.
Ἑπομένως δέν ἐπιτρέπεται οὔτε δίδεται τό δικαίωμα εἰς τόν καθένα νά κατασκευάση, μέ τήν ἀναφοράν τοῦ προφήτου Δανιήλ εἰς τόν «Παλαιόν τῶν ἡμερῶν» εἰς τήν ὅρασίν του, ἕναν ἀσπρομάλλην γέροντα καί νά τόν ὀνομάση Θεόν Πατέρα καί εἰς τήν συνέχεια νά χωρίση τήν ἀδιαίρετον Ἁγίαν Τριάδα εἰς τρεῖς ξεχωριστάς καί διαφορετικῆς οὐσίας Ὑποστάσεις! Δηλαδή, ἕνα γέροντα καθήμενον, ἕναν νέον καθήμενον, καί μίαν περιστεράν ἱπταμένην ἄνωθεν τῶν δύο καθημένων, καί νά δογματίζη κατά τό πρότυπον τῶν Λατίνων, ὅτι αὐταί αἱ ξεχωρισταί τρεῖς ἑτεροειδεῖς ὑπάρξεις, γέρων, νέος καί περιστερά, εἶναι εἰκών τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ(!!!), ἤ ὅπως τώρα τήν θεωροῦν «συμβολικήν εἰκόνα!.. Ἡ δευτέρα τούτη πλάνη εἶναι χείρων τῆς πρώτης, διότι σύμβολα καί προτυπώσεις ἔχομεν εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην διά μέλλοντα ἔσεσθαι ἤ ἀποκαλύπτεσθαι γεγονότα ἤ πρόσωπα, ὡς τοῦ Χριστοῦ τῆς Θεοτόκου ἀκόμη καί τοῦ Ζωηφόρου Σταυροῦ κ.λπ. Δέν ἔχομεν προτυπώσεις τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι ὁ Εἷς καί Τριαδικός Θεός ἀπεκαλύφθη ἐν τῶ Χριστῶ! Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος θεολόγος, (Λογ. 59, σελ. 308) θεολογεῖ ὅτι μεταξύ τῶν τριῶν προσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος οὐδεμία διαφορά ὑπάρχει παρά μόνον εἰς τάς ἰδιότητας, ἤτοι εἰς τό ἀγέννητον τοῦ Πατρός, τό γεννητόν τοῦ Υἱοῦ καί τό ἐκπορευτόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Νέος καί ἀγήραστος ὁ Πατήρ, νέος ὁ Υἱός, νέον τό Ἅγιον Πνεῦμα. Παλαιός τῶν ἡμερῶν ὁ Πατήρ, τοιοῦτος καί ὁ Θεός Λόγος, τοιοῦτον καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Διά τοῦτο καί εἰς τήν ὑμνωδίαν τῆς Ἐκκλησίας ἀναφέρεται «Νηπιάζει δι' ἐμέ ὁ Παλαιός τῶν ἡμερῶν».
Ὁ πολιός, λοιπόν Θεός Λόγος, ἔγινεν ἄνθρωπος, ἐγεννήθη παιδίον νέον, καί ἐν τῶ παιδίω τούτω ἀποκαλύπτεται ὁ τρισυπόστατος Θεός!, ἀνετράφη, ἐδίδαξεν ἐσταυρώθη καί ἐτάφη καί ἀνέστη τριήμερος καί ἀνεβίβασεν τήν ἀνθρωπίνην φύσιν ἐκεῖ, ὅπου θά ἔφθανεν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ἐάν ἐτήρουν τήν ἐντολήν.
Ἀνέστη λοιπόν ὁ Χριστός καί ἀνελήφθη μετά σαρκός εἰς τόν οὐρανόν «ὡς Υἱός ἀνθρώπου», (ὡς Υἱός καί Λόγος πάντοτε ἦν ἐν τῶ Πατρί μετά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος), καί ἐκάθισεν τήν ἀνθρωπίνην φύσιν εἰς τήν μεγαλωσύνην καί δόξαν αὐτοῦ. Καί τοῦτο προλαβών προεῖδεν ὁ προφήτης Δανιήλ, τόν ὁποῖον παρερμηνεύουν οἱ Λατίνοι καί οἱ δικοί μας Ὀρθόδοξοι: «Καί ἰδού μετά τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς Υἱός ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν». Ὁ Προφήτης Δανιήλ δέν προεῖδεν μόνον τήν Σύλληψιν, τήν Γέννησιν καί τήν Ἀνάληψιν ἀλλά καί τήν Δευτέραν Παρουσίαν. Εἶδεν ὅτι ἐστήθησαν θρόνοι, εἶδε μυριάδας μυριάδων Ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι ἐλειτούργουν καί ἡτοίμαζον τά τῆς Κρίσεως. Εἶδεν ὅτι Κριτής ἐκάθησεν καί βίβλοι ἀνεώχθησαν. Καί τότε μέν ἐτυπώθησαν ὅπως ἐπρόκειτο νά πραγματοποιηθοῦν εἰς τό μέλλον, τώρα δέ εἰς ἡμᾶς τά περισσότερα ἤδη ἐπραγματοποιήθησαν ἐν τῶ προσώπω τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, διό καί ψάλλομεν ἐν τῆ Ἐκκλησία: «Τότε μέν τυπούμενος νῦν δέ ἐνεργούμενος», ἀπομένουν δέ μόνον τά τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου.
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος εἰς τό Σύμβολόν του, ὁμιλεῖ περί τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεοῦ τρισυποστάτου καθώς καί περί τοῦ ὁμοουσίου, τῶν τριῶν Θείων Προσώπων.
«Πίστις δέ καθολική αὕτη ἐστίν, ἴνα ἕνα Θεόν ἐν Τριάδι καί Τριάδα ἐν μονάδι σεβώμεθα… Οἶος ὁ Πατήρ, τοιοῦτος καί ὁ Υἱός, τοιοῦτο καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον… Οὔτω Θεός ὁ Πατήρ, Θεός ὁ Υἱός, Θεός καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, πλήν οὐ τρεῖς Θεοί, ἀλλ' εἷς Θεός… Ὡσαύτως, Κύριος ὁ Πατήρ, Κύριος ὁ Υἱός, Κύριον καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· πλήν οὐ τρεῖς Κύριοι, ἀλλ' εἷς ἐστι Κύριος. Ὅτι ὥσπερ μοναδικῶς ἑκάστην ὑπόστασιν Θεόν καί Κύριον ὁμολογεῖν χριστιανικῆ ἀληθεία ἀναγκαζόμεθα, οὕτω τρεῖς Θεούς, ἤ τρεῖς Κυρίους λέγειν καθολική εὐσεβεία κωλυόμεθα… Ἐν αὐτῆ τῆ Τριάδι οὐδέν πρῶτον, ἤ ὕστερον, οὐδέ μεῖζον ἤ ἔλαττον, ἀλλ' ὅλαι αἱ τρεῖς ὑποστάσεις, συνδιαιωνίζονται ἑαυτοῖς, εἰσί καί ἴσαι· ὥστε κατά πάντα, ὡς εἴρηται, καί Τριάς ἐν μονάδι, καί μονάς ἐν Τριάδι λατρεύεται… ἔστιν ουν πίστις ὀρθή ἴνα πιστεύωμεν καί ὁμολογῶμεν ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ὁ τοῦ Θεοῦ Υἱός, καί Θεός καί ἄνθρωπος ἐστι. Θεός ἐστίν ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Πατρός, πρό αἰώνων ἀεί γεγεννημένος τέλειος· Θεός, καί τέλειος ἄνθρωπος, ἐκ ψυχῆς λογικῆς καί ἀνθρωπίνης σαρκός ὑποστάς· ἴσος τῶ Πατρί κατά τήν Θεότητα· ἐλάττων τό Πατρός κατά τήν ἀνθρωπότητα» (ἴδε Μέγα Ὡρολόγιον).
Καί ἡ ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος μέ ὅλους τούς ἁγίους Πατέρας ἠγωνίσθησαν σκληρά διά νά ἀποδείξουν ὅτι αἱ προφητικαί ὁράσεις, εἶναι καλαί καί ἅγιαι, διότι μέ αὐτάς προεικονίζεται, προδιαφαίνεται καθαρώτατα καί προετοιμάζεται τό μέγα γεγονός τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ὁ Θεάνθρωπος εἶναι ὁ προσδοκώμενος Χριστός, καί αὐτόν ὡς Θεόν ἐνανθρωπήσαντα καί φέροντα «ἅπαν καί τό πλήρωμα τῆς Θεότητος» ὄχι μέρος τοῦ Θεοῦ!.. Αὐτοῦ τά Ἅγια εἰκονίζομεν, δηλαδή εἰκονίζομεν ὁλόκληρον τό ἐπί γῆς λυτρωτικόν Του ἔργον ἀπό τῆς ἐνανθρωπήσεως ἕως καί τῆς εἰς οὐρανούς ἀνόδου τῆς τεθεωμένης ἀνθρωπίνης φύσεως. Ἰδού τί λέγει διά τοῦ Συνοδικοῦ της περί αὐτῶν τῶν προφητικῶν ὁράσεων καί τῶν Ἁγίων Εἰκονίσεως».
«Τῶν τάς προφητικάς ὁράσεις, ὡς αὐτό τό θεῖον αὐτάς ἐσχημάτισε καί διετύπου, εἰδότων καί ἀποδεχομένων καί πιστευόντων, ὅπερ ὁ τῶν προφητῶν χορός ἑωρακότες διηγήσαντο, καί τήν τῶν Ἀποστόλων καί εἰς πατέρας διήκουσαν ἔγγραφόν τε καί ἄγραφον παράδοσιν κρατυνόντων, καί διά τοῦτο εἰκονιζόντων τά Ἅγια καί τιμώντων, αἰωνία ἡ μνήμη».
Διά τοῦτο, λέγει τό Συνοδικόν τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅτι εἴμεθα βεβαιώτατοι διά τάς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ καί διά τά ἅγια πάθη, τά ὁποῖα εἰκονίζομεν, δεχόμενοι ὅλας τάς προφητικάς ὁράσεις, τάς ὁποίας ὁ χορός τῶν προφητῶν εἶδον διά Πνεύματος ἁγίου, καί ἐν συνεχεία ἐγγράφως καί ἀγράφως τάς παρέδωκαν εἰς τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί ἐκεῖνοι εἰς τούς ἁγίους Πατέρας. Τοῦτο δέ συμβαίνει ἐπειδή ὁλόκληρος ἡ ἔνσαρκος οἰκονομία, δηλαδή ἡ Γέννησις, Βάπτισις, τά Ἅγια Πάθη, ἡ Ἀνάστασις κ.λπ. εἶναι ἡ ἔκβασις αὐτῶν τῶν προφητικῶν ὁράσεων. (Ἰδέ λεπτομέρεια εἰς τό Παράρτημα). Ἰδού δέ καί τά «Ἅγια» τά ὁποῖα εἰκονίζομεν: «Ἐν γάρ ταῖς εἰκόσιν ὁρῶμεν τά ὑπέρ ἡμῶν τοῦ Δεσπότου πάθη, τόν Σταυρόν, τόν Τάφον, τόν Ἅδην νεκρούμενον, καί σκυλευόμενον, τῶν Μαρτύρων τούς ἄθλους, τούς στεφάνους, αὐτήν τήν σωτηρίαν, ἥν ὁ πρῶτος ἡμῶν ἀθλοθέτης, καί ἀθλοδότης, καί στεφανίτης ἐν μέσω τῆς γῆς κατηργάσατο» (Προοίμ. Κυριακή Ὀρθοδοξίας).
Παρόμοιον εἶναι καί τό μήνυμα τοῦ κατωτέρω Συνοδικοῦ ἄρθρου τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τό ὁποῖον ἀναθεματίζει ἐκείνους τούς εἰκονομάχους, οἱ ὁποῖοι, θέλοντες καί μή, παρεδέχοντο μέν τάς προφητικάς ὁράσεις, ἀλλ' ἐπ' οὐδενί ἐδέχοντο «εἰκονογραφεῖν τόν ἐνανθρωπήσαντα Λόγον» δηλαδή τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ «καί τά ὑπέρ ἡμῶν αὐτοῦ πάθη», τά ὁποῖα προκατεδείκνυον αἱ προφητικαί ὁράσεις. Ἐπειδή «κενολογοῦσιν» ὅτι ἡμεῖς εἰκονίζομεν ὄχι τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν, ὁ ὁποῖος εἰς τούς προφήτας ἐφαίνετο τυπικῶς καί εἰς ἡμᾶς ἐνηνθρώπησεν πραγματικῶς, ἀλλ' ὅτι εἰκονίζομεν «τήν ἄληπτόν τε καί ἀθέατον οὐσίαν», τήν ὁποίαν ὡς ἰσχυρίζονται εἶδον εἰς τάς ὁράσεις οἱ Προφῆται, καί διά τοῦτο δέν ἐδέχοντο τάς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ. Ἰδού τό σχετικόν Συνοδικόν κείμενον: «Τοῖς τάς προφητικάς ὁράσεις, κἄν μή βούλοιντο παραδεχομένοις τάς δέ ὁφθείσας αὐτοῖς εἰκονογραφίας ('ώ θαῦμα) καί πρό σαρκώσεως τοῦ Λόγου μή καταδεχομένοις, ἀλλ' ἤ αὐτήν τήν ἀλληπτόν τε καί ἀθέατον οὐσίαν ὁφθῆναι τοῖς τεθεαμένοις κενολογοῦσιν ἤ εἰκόνας μέν ταῦτα τῆς ἀληθείας καί τύπους καί σχήματα ἐμφανισθῆναι τοῖς ἑωράκασι συντιθεμένοις, εἰκονογραφεῖν δέ ἐνανθρωπήσαντα τόν Λόγον καί τά ὑπέρ ἡμῶν αὐτοῦ πάθη οὐκ ἀνεχομένοις, ἀνάθεμα».
Εἰς τά ἀνωτέρω δύο συνοδικά κείμενα ἔγινεν ἡ μεγαλυτέρα παρερμηνεία καί ἡ μεγαλυτέρα ἀπάτη εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας μας ἀπό τούς Δυτικούς ζωγράφους, οἱ ὁποῖοι ἐτόλμησαν νά εἰκονίσουν καί τά ἀπηγορευμένα καί ἀνεικόνιστα, «τήν ἀληπτόν τε καί ἀθέατον οὐσίαν». Διά νά δικαιολογήσουν δέ τάς αἱρετικάς καί αὐθαιρέτους ἀπεικονίσεις των, καθαρῶς προϊόντα τῆς φαντασίας των, ὑποστηρίζουν ὅτι, «ἐφ' ὅσον αἱ προφητικαί ὁράσεις ἐγκρίνονται ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδον καί ὅποιος δέν τάς δέχεται ἀναθεματίζεται», τότε ἡμεῖς ἔχομεν ὅλον τό δικαίωμα νά κατασκευάζωμεν συνθέσεις κατά βούλησιν, χρησιμοποιοῦντες ἀποσπάσματα προφητικῶν ὁράσεων τῆς Παλαιᾶς, ὅπως ἀπό τόν Δανιήλ ἀλλά καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὅπως ἀπό τήν Βάπτισιν. Οὕτω ἔλαβον ἀπό τήν ὅρασιν τοῦ προφήτου Δανιήλ, ὁ ὁποῖος «μυεῖται τῆς μιᾶς κυριότητος τό τριφαές» καί «Χριστόν κριτήν θεασάμενος», τάς λέξεις «Παλαιός τῶν ἡμερῶν» καί ἐποίησαν «εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὡς ἡλικιωμένου ἀνθρώπου, μέ ἄσπρη γενειάδα, διότι λέγουν, αὐτός εἶναι ὁ Πατήρ καί ὄχι ὁ Υἱός, διότι ὁ Υἱός εἰς τήν ὅρασιν φαίνεται ἀνερχόμενος πρός τόν «Παλαιόν τῶν ἡμερῶν» ὡς «υἱός ἀνθρώπου»! Ἐδῶ ἐκτελεῖται τό μυστήριον τῆς ἀνομίας, ὁ χωρισμός, δηλαδή, τῆς Ἀχωρίστου, Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος. Ὁ Πατήρ ὡς «Παλαιός ἡμερῶν» καθήμενος ἐν τῶ οὐρανῶ, ὁ Υἱός ἀνερχόμενος ὡς «υἱός ἀνθρώπου» πρός τόν «Παλαιόν τῶν ἡμερῶν», δηλαδή, μακράν ὁ εἷς ἀπό τόν ἄλλον(!), εἶναι ὁ κατά φαντασίαν κατεσκευασμένος Θεός Πατήρ, τό ὁποῖον τοποθετοῦν πλησίον τῆς πραγματικῆς Θεανθρωπίνης Ὑποστάσεως — μορφῆς τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἰκονίζεται ὡς ἄνθρωπος ὅπως πραγματικῶς ἦταν 33 ἐτῶν. Ὁ Πατήρ πόσων ἐτῶν ἦτο;
Ἐπίσης ἀπό τήν Καινήν Διαθήκην, ἀπό τήν ὅρασιν τοῦ Θείου Προδρόμου, κατά τό πραγματικόν γεγονός τῆς Βαπτίσεως τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Ἰορδάνην, ἔλαβον ἀπό τάς λέξεις «ἐν εἴδει περιστερᾶς» καί ἐποίησαν «εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Εἰς ταύτην τήν «εἰκόνα» δέν ἔδωσαν ἀνθρωπίνην μορφήν, ἀλλά τήν ἄφησαν ἁπλῆν περιστεράν, τήν ὁποίαν ἐτοποθέτησαν ἄνωθεν τῶν δύο καθημένων, μέ ἀνοικτάς τάς πτέρυγας, μέ φωτοστέφανον εἰς τήν κεφαλήν της καί ἐκπέμπουσαν ἀκτίνας φωτός πρός τούς δύο, καί πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν. Οὕτω μαζί μέ τό ΑΧΩΡΙΣΤΟΝ κατερρίφθη καί τό ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀπό τούς Λατίνους, καί «θεολογεῖται» διά τῆς «εἰκόνος» ταύτης τό «καί ἐκ τοῦ υἱοῦ» (φιλιοqωε) ἐκπορευόμενον Ἅγιον Πνεῦμα. Δηλαδή, οἱ δύο καθήμενοι ἐκπέμπουν τό ἀναμέσον αὐτῶν Ἅγιον Πνεῦμα! Οὕτω, κατ' αὐτούς, (Χρυσόστομον Κατουνιώτην κ.λπ.) κατεσκευάσθη ἡ μεγαλυτέρα καί ἀνωτέρα, «θεολογικωτάτη(;) εἰκών» τῶν τριῶν Θείων Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ἀλλοίμονον εἰς ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος τυχόν ἀμφισβητήση καί δέν τήν προσκυνήση μέ τρεῖς μεγάλας προσκυνήσεις·(*)!
Μέ τήν «εἰκόνα» αὐτήν καταρρίπτεται τό ὁμοούσιον καί ἀχώριστον τῆς Ἁγίας Τριάδος καί δή κατ' ἀπόλυτον ἀντίθεσιν — ἀντίφασιν τῆς συνεχοῦς ὁμολογίας μας καθ' ἥν: «Προσκυνοῦμεν Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα Ὁμοούσιον καί Ἀχώριστον»! Καταρρίπτεται λοιπόν τό ὁμοούσιον καί διακηρύσσεται τό διαιρετόν καί ἑτερούσιον. Καταρρίπτεται ἐκ τοῦ συμβόλου τῆς πίστεως τό δόγμα τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ἐκ τοῦ Πατρός» καί κηρύσσεται τό «καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορευόμενον Ἅγιον Πνεῦμα» καί τέλος καταρρίπτεται ὅλη ἡ θεολογία τῆς ὑμνολογίας τῆς Ἐκκλησίας μας, διά τῆς ὁποίας ἐκτός τῆς Ὁμολογίας: «Προσκυνοῦμεν Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καί ἀχώριστον», καταρρίπτεται καί ἡ Ὁμολογία μέ τήν ὁποίαν ἐπισφραγίζεται τό μέγα μυστήριον τῆς θείας λειτουργίας: «Εἴδομεν τό Φῶς τό ἀληθινόν… ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες…».
Διά τούς λόγους αὐτούς οἱ Ἅγιοι Πατέρες στηλιτεύουν τούς Λατίνους καθώς καί τούς Λατινόφρονας καί τά αἱρετικά κατασκευάσματά των, διά τῶν ὁποίων στρεβλώνουν τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἐνδεικτικῶς θά παραθέσωμεν ἐλαχίστας μαρτυρίας καί πρῶτον τήν τοῦ Ἁγίου Συμεών Θεσσαλονίκης:
«…ὁ δέ Παλαιός τῶν ἡμερῶν, ὦ καί περιτιθέασι τρίχας λευκάς εἰς τόν πώγωνα. Ἐπεί γάρ οὐκ ἔχουσι κείροντες ταύτας θρυπτικῶς καί παρά τούς θεσμούς τῆς φύσεως οἱ Λατῖνοι, ἀλλοτρίας τιθέασιν, ἐντεῦθεν καί τά καθ' ἑαυτῶν ἐνεργεῖν δεικνύμενοι… Ἀλλά καί κατέχοντα ποιοῦσι περιστεράν τό πτηνόν ἀντί τοῦ θείου Πνεύματος τόν Παλαιόν τῶν ἡμερῶν, ἐνταῦθα πάλιν καθ' ἑαυτῶν φρονεῖν οὗτοι δεικνύμενοι. Εἰ γάρ καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ τό Πνεῦμα δοξάζουσι, πῶς οὐχί καί Υἱόν τῶ Παλαιῶ τῶν ἡμερῶν συγκαθίζουσιν, ἴνα καί ἄμφω τήν περιστεράν ἀποστέλλωσιν; Ἀλλ' 'ώφειλον πάλιν καί Υἱόν ἀποστέλλειν πρός ὅν καλοῦσι Μαριάμ. Οὐ γάρ τό Πνεῦμα σεσάρκωται, εἰ καί ἐπεσκίαζε τῆ Παρθένω. Ἀλλά παρά λόγον ἅπαντα ταῦτα, καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλλότρια παραδόσεως, καί εἰς ὕβριν μᾶλλον τῶν μυστηρίων, καί τῆς Χριστιανικῆς εὐλαβείας… Καί τοιαῦτα ποιοῦσιν ἐπί τριόδων καί πλατειῶν, ἀνθρώπους καθιστῶντες παρά τήν τάξιν, καί περί τῶν ὑπέρ λόγον καί θαυμαστῶν ἐξ ὦν μή θέμις, δραματουργίας ἐπιδεικνύμενοι, καί τήν περιστεράν τό ὄρνεον Πνεῦμα ἅγιον ὀνομάζοντες. Καί φθέγγονται οἱ τοιοῦτοι καί ἀντιφθέγγονται τά περί τῶν ἑορτῶν. Καί ἡ δοκοῦσα Μαριάμ τήν ἄλογον περιστεράν ἀντί τοῦ Πνεύματος ὑποδέχεται…». (Ἑλλην. Πατρολ. Τόμ. 155, σελ. 112, 113).
Τονίζει ἐδῶ ὁ Ἅγιος ὅτι, ἐπειδή οἱ ἴδιοι ξυρίζουν τάς τρίχας των ἀντιθέτως μέ τούς νόμους τῆς φύσεως, τοποθετοῦν λευκάς τρίχας εἰς τόν πώγωνα τοῦ Παλαιοῦ ἡμερῶν… Καί παρακατιών τονίζει μεταξύ τῶν ἄλλων ὅτι κατασκευάζουν ὡς τό πτηνόν περιστεράν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, φρονοῦντες αὐθαιρέτως ὅτι κατ' αὐτόν τόν τρόπον καταδεικνύουν τόν Παλαιῶν τῶν Ἡμερῶν! Καί ὅλα αὐτά εἶναι ἐντελῶς παράλογα καί ξένα πρός τήν ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν («παρά λόγον ἅπαντα ταῦτα καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλλότρια παραδόσεως»), μᾶλλον δέ καί βλασφημοῦν τά μυστήρια καί τήν ἐκκλησιαστικήν εὐλάβειαν («εἰς ὕβριν μᾶλλον τῶν μυστηρίων καί τῆς Χριστιανικῆς εὐλαβείας»). Καί θεατρίζουν τοιουτοτρόπως τά ὑπέρ τήν λογικήν καί θαυμαστά «καί τήν περιστεράν τό ὄρνεον Πνεῦμα ἅγιον ὀνομάζουσι»… Καί αὐτή, τήν ὁποίαν παρουσιάζουν ὡς Μαριάμ, εἰκονίζουν «νά ὑποδέχεται τήν ἄλογον περιστεράν ἀντί τοῦ Πνεύματος».
Τό κείμενον τοῦ Ἁγίου Συμεών Θεσ/κης εὐγλωττότατα ὁμιλεῖ ἀφ' ἑαυτοῦ περί τῶν Παπικῶν κακοδοξιῶν καί αὐθαιρεσιῶν, τάς ὁποίας διά τῶν «εἰκόνων των» δυστυχῶς διέσπειραν καί εἰς τάς τάξεις τῶν ἀσθενῶν τῆ πίστει ὀρθοδόξων μολύνοντες οὐκ ὀλίγους.
Ἀλλά καί εἰς τήν Εὐαγγελικήν Σάλπιγγα τοῦ Μακαρίου τοῦ Πατμίου ἀναγινώσκομεν σχετικῶς:
«Αὐτοί οἱ Χριστιανοί ὁποῦ ζωγραφίζουσι τόν Ἄμορφον πατέρα ἐναντίον τῆς ζ΄ Συνόδου, ἡ ὁποία παραγγέλλει εἰς τήν τετάρτην καί ε΄ καί στ΄ πρᾶξιν αὐτῆς, ὁ Χριστός νά ζωγραφίζεται μόνον καί ὄχι ὁ Πατήρ, καθώς παραγγέλλει καί ὁ Δαμασκηνός εἰς τό δ΄ βιβλίον περί Πίστεως, καί ὁ Αὐγουστῖνος Κεφ. ζ΄, περί τοῦ Συμβόλου, αὐτοί πλέον Χριστιανοί; ὁποῦ οὐδέ τόν χαρακτῆρα τοῦ σταυροῦ δέν σχηματίζουν Χριστιανικῶς, ἀλλά ἀρχίζουν ἀπό τό ἀριστερόν μέρος, ἐναντίον τῆς θείας γραφῆς, ἡ ὁποία τό δεξιόν προκρίνει τοῦ ἀριστεροῦ· αὐτοί Χριστιανοί; ὁποῦ ἐνόθευσαν τά πνευματικά μέ τάς κοσμικάς ἐξουσίας, διά νά φανοῦν καί μέ τοῦτο ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶπεν· «ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». (ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΑΛΠΙΓΞ, σελ. 440).
Καί ἐκεῖνοι μέν ἔκαναν ὅσα ἔκαναν, χωρίς φόβον Θεοῦ καί μή ὑπολογίζοντες ἀναθέματα Ἁγίων Πατέρων καί τά προώθησαν ὡς «τέλεια» καί «Ὀρθόδοξα» εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, χωρίς εὐτυχῶς, νά τά ὑποστηρίζουν τόσον, ὅπως τώρα ἐσχάτως ἐτόλμησαν οἱ ἰδικοί μας «ὀρθόδοξοι», λαϊκοί καί κληρικοί, οἱ ὁποῖοι παρεποίησαν καί παρερμήνευσαν ὅλην τήν Παλαιάν καί Καινήν Διαθήκην, καί ὅλους τούς Ἁγίους Πατέρας, ἀκόμη καί αὐτήν τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, διά νά δογματίσουν τά Δυτικά ἄθεα κατασκευάσματα ὡς «ἀληθῆ καί ὀρθόδοξα»! Εἰς τοιοῦτον δέ σημεῖον ἔφθασεν ὁ φανατισμός των ὥστε νά δημιουργήσουν σκάνδαλα, μίση καί ἐχθρότητας, καί μεγάλα σχίσματα εἰς τούς ἀνυπόπτους καί δυστυχῶς ἁπλοϊκούς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς! Τό ἀνησυχητικόν εἰς ὅλην αὐτήν τήν πραγματικότητα εἶναι ὅτι ὅλοι αὐτοί οἱ λαϊκοί καί κληρικοί, δέν ὑπολογίζουν καί δέν λαμβάνουν ὑπ' ὄψιν των τούς ἀναθεματισμούς, οἱ ὁποῖοι κατακεραυνώνουν ὅσους παραποιοῦν καί παρερμηνεύουν τά θεῖα κείμενα!
«Τοῖς μή ὀρθῶς τάς τῶν ἁγίων διδασκάλων τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας θείας φωνάς ἐκλαμβανομένοις, καί τά σαφῶς καί ἀριδήλως ἐν αὐταῖς διά τῆς τοῦ ἁγίου Πνεύματος χάριτος εἰρημένα, παρερμηνεύειν τε καί περιστρέφειν πειρωμένοις. Ἀνάθεμα γ΄» (Συνοδικόν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας).
Ἐπίσης τό ἄρθρον τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖον ἀκολουθεῖ, διευκρινίζει ὅτι τά σύμβολα προηγήθησαν καί ἀπεκαλύφθησαν, διότι θά ἠκολούθει τό πραγματικόν καί ἐν προκειμένω τό Πρόσωπον τῆς Θεοτόκου καί ἐξ αὐτῆς ὁ Χριστός.
«Τῶν ἐπισταμένων, ὡς ἡ ράβδος, καί αἱ πλάκες, ἡ κιβωτός καί ἡ λυχνία, καί ἡ Τράπεζα, καί τό θυμιατήριον τήν Παναγίαν προέγραφέ τε, καί προετύπου, Παρθένον, τήν Θεοτόκον Μαρίαν, καί ὡς ταῦτα μέν προετύπου ταύτην, οὐ γέγονεν δέ ἐκείνη ταῦτα· γέγονε δέ Κόρη καί διαμένει μετά τήν θεογεννησίαν Παρθένος, καί διά τοῦτο μᾶλλον Κόρην αὐτήν τοῖς εἰκονίσμασι γραφέντων, ἤ τούς τύπους σκιαγραφούντων. Αἰωνία ἡ μνήμη».
Τό ἄρθρον τοῦτο τοῦ Συνοδικοῦ διδάσκει ὅτι, τά σύμβολα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, Πλάκα, ράβδος, θυμιατήριον κ.λπ. προετύπουν τήν Θεοτόκον Μαρίαν. Ὅμως δέν ἔγινεν ἐκείνη σύμβολον, ἀλλά τά σύμβολα προετύπουν αὐτήν, καί διά τοῦτο βεβαιούμεθα ὄντως, ὅτι αὐτή εἶναι ἡ προφητευμένη γυνή, ἡ ὁποία μέ τόν ἐξ Αὐτῆς γεννηθέντα Χριστόν, θά συντρίψη, ὅπως καί συνέτριψεν τήν κεφαλήν τοῦ ὄφεως. Αὐτήν τήν Θεοτόκον εἰκονίζομεν ὡς μητέρα τοῦ Ἐμμανουήλ, καί αὐτῆς τήν εἰκόνα δεχόμεθα καί προσκυνοῦμεν, διά τό μέγα ἀγαθόν, τό ὁποῖον προσέφερεν εἰς τό ἀνθρώπινον γένος καί ὄχι τά σύμβολα.
Ὁμοίως καί τά προαναφερθέντα Συνοδικά ἄρθρα ὁμιλοῦν διά τόν Χριστόν καί τήν εἰκόνα Του, καθ' ὅτι αἱ προφητικαί ὁράσεις αἱ ἀναφερόμεναι εἰς αὐτόν, ὅπως «παλαιός ἡμερῶν» «Ἄγγελος τῆς Μεγάλης Βουλῆς» «Υἱός ἀνθρώπου, ἤλεκτρον, ἀρνίον» κ.λπ. ἦσαν σύμβολα καί τύποι, τά ὁποῖα προετύπουν τόν Χριστόν, καί ὡς ἐκ τούτου ἡμεῖς Αὐτοῦ ποιοῦμεν εἰκόνας ὡς πραγματικοῦ ἀνθρώπου, καθώς καί ὅλην τήν ἔνσαρκον Αὐτοῦ Οἰκονομίαν καί ὄχι τά σύμβολα! Διά τοῦτο εἰς τό Συνοδικόν διακηρύσσεται: «τῶν εἰκονιζόντων τά Ἅγια καί τιμώντων, αἰωνία ἡ μνήμη». Ἀντιθέτως ἀναθεματίζονται οἱ ἀρνούμενοι τήν εἰκόνα Του! Διό λέγει: «εἰκονογραφεῖν δέ ἐνανθρωπήσαντα τόν Λόγον καί τά ὑπέρ ἡμῶν αὐτοῦ πάθη οὐκ ἀνεχομένοις, ἀνάθεμα».
«Ἐν εἰκόνι βλέποντες τήν σταύρωσιν, σέβοντες στέργομεν, ἀσπαζόμενοι Χριστόν καί τά αὐτοῦ σημεῖα, καί προσκυνοῦμεν αὐτά» (Ὡδή ε΄ λιταν. εἰκόνων).
«Χριστός ὑμᾶς προσκαλεῖται, συνέλθετε νῦν προθύμως, θεῖοι Πατέρες καί τήν θέαν τῆς αὐτοῦ σαρκώσεως, Ἀποστολικῶς ἀνιστορίσατε, τά θαύματα καί τά παθήματα, καθώς γράφει τό θεῖον Εὐαγγέλιον» (Ὡδή δ΄ τοῦ Καν. λιτανεύσεως εἰκόνων).
«Σαρκός τό ἐκτύπωμα, ἀναστηλοῦντες Κύριε, σχετικῶς ἀσπαζόμεθα, τό μέγα μυστήριον, τῆς οἰκονομίας, τῆς σῆς ἐκδηλοῦντες…» (Β΄ στιχ. αἰν. τῆς Κυριακῆς Ὀρθοδοξίας).
«Ὁ τῆ ἀνάρχω καί θεία φύσει ἀόρατος, βροτός ὡράθη Κόρη, ἐξ ἁγνῶν σου αἱμάτων δι' ἄκραν εὐσπλαγχνίαν· οὗ τῆς σαρκός, γεγραφότες τήν μίμησιν τιμητικῶς προσκυνοῦμεν πάντες πιστοί…» (Δόξα μικροῦ Ἑσπερινοῦ, Κυριακή Ὀρθοδοξίας).
«Φύσει ἀπερίγραπτος, τῆ θεϊκῆ σου ὑπάρχων, ἐπ' ἐσχάτων Δέσποτα, σαρκωθείς ἠξίωσας περιγράφεσθαι, τῆς σαρκός προσλήψεις γάρ, καί τά ἰδιώματα, ἀνελάβου ταύτης ἅπαντα· διό τό εἶδος σου, τό τῆς ἐμφερείας ἐγγράφοντες…» (Β΄ στιχ. μεγ. Ἑσπερ. Κυριακή Ὀρθοδοξίας).
«Ἡ χάρις ἐπέλαμψε τῆς ἀληθείας· τά προτυπούμενα πάλαι σκιωδῶς, νῦν ἀναφανδόν ἐκτετέλεσται…». Δόξα, μεγ. Ἑστ. Κυριακή Ὀρθοδοξίας).
Ὅθεν, ἐκτός τῶν πρακτικῶν τῆς Ἁγίας Ἑβδόμης, καί ἀπό τήν ὑμνολογίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γίνεται φανερόν ὅτι, ἡ θεία ἐνανθρώπησις κατέστησεν δυνατήν τήν εἰκονογράφησιν τοῦ Κυρίου καί Δεσπότου Χριστοῦ, τοῦ φύσει ἀπεριγράπτου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Τούτου «τῆς σαρκός γεγραφότες τήν μίμησιν τιμητικῶς προσκυνοῦμεν».
Νά ἐπανέλθωμεν ὅμως εἰς τόν Προφήτην Δανιήλ: Ποῖον 'ᾶραγε ἦτο τό μήνυμα τῆς ὁράσεως τοῦ «Προφήτου» Δανιήλ, καί τί αὕτη προεικόνιζεν ὡς μέλλον νά συμβῆ; Μήπως ἦτο προορισμός της ἡ κατασκευή τῆς «εἰκόνος» τοῦ Πατρός ἤ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἤ μέσω αὐτοῦ τοῦ ὁράματος, ὁ προφήτης «μυεῖται τῆς μιᾶς κυριότητος τό τριφαές» καί «Χριστόν Κριτήν» θεᾶται «πρός τόν Πατέρα ἰόντα καί πνεῦμα προφαῖνον τήν ὅρασιν»; Δηλαδή, μυεῖται τοῦ μυστηρίου τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, ἤτοι Γέννησιν, Βάπτισιν, ἅγια Πάθη, Ἀνάστασιν, Ἀνάληψιν καί Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου; Τό αὐτό δέν συνέβη μέ τόν Μωϋσῆν, τόν Ἀβραάμ, τόν Ἰακώβ καί λοιπούς προφήτας;
Ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας πάλιν κηρύσσει καί διδάσκει:
«Ἐν σκηνῆ Ἀβραάμ, ἐθεάσατο, τό ἐν σοί Θεοτόκε μυστήριον, τόν γάρ Υἱόν σου ἄσαρκον, ὑπεδείξατο μέλλων, πάντα τά ἔργα εὐλογεῖτε ὑμνεῖτε τόν Κύριον» (Ἦχος δ' ὡδή η΄).
«Σύ πάλαι τῶ Ἀβραάμ, ὡς 'ώφθης τρισυπόστατος, μοναδικός τε φύσει θεότητος… τυπικῶς ἐνέφηνε» (Ὡδη γ΄ Τριαδικός Κανών ἦχος α΄).
«Τῶ Μωϋσῆ, ἐν τῆ βάτω ὡς 'ώφθης πυρός ἐν εἴδει, Ἄγγελος ἐκλήθης Πατρός ὁ Λόγος, τήν πρός ἡμᾶς σου προδηλῶν παρουσίαν» (Ὡδή ε΄ ἦχος Β΄ Τριαδικός Κανών).
«Ἐφάνης τῶ Μωϋσῆ ἐν βάτω ὡς ἄγγελος, Βουλῆς τῆς μεγάλης τοῦ παντοκράτορος, σοῦ τήν ἐκ Παρθένου προδηλῶν, σάρκωσιν Θεοῦ Λόγε, δι' ἧς ἡμᾶς μετεστοιχείωσας, καί πρός οὐρανούς ἀνεβίβασας» (Ἤχος, πλ. α΄ ὡδή γ΄).
«Ὁπτανόμενος τοῖς πάλαι, τυπικῶς προκατήγγειλε, τήν ἐκ σοῦ Παρθένε σάρκωσιν ὁ Λόγος, ἀλλ' ὕστερον ἐπιφανεῖς τοῖς ἀνθρώποις, κατ' ἀλήθειαν…» (Ἦχος δ΄ ὡδή ς΄).
«Τρισσεῦσαι πάλαι τό ὕδωρ προστεταχώς Ἠλίας τοῖς σχίδαξι, τυπικῶς παρενέφηνε, τήν τριττήν ὑπόστασιν τῆς ἑνιαίας Θεοῦ Κυριαρχίας» (Ἦχος γ΄ ὡδή γ΄).
«Τόν ἕνα Κυριάρχην εἰκονικῶς, ὡς εἶδεν Ἡσαΐας Θεόν ἐν τρισί προσώποις δοξολογούμενον, ἀχράντοις φωναῖς Σεραφείμ, ἀπεστάλη τοῦ κηρῦξαι πορευθείς, τρίφωτον οὐσίαν καί Μονάδα τρισήλιον» (Ἦχος γ΄ ὡδή ε΄ Τριαδικός Κανών).
Ἐφ' ὅσον οἱ Δυτικοί ζωγράφοι, λέγουν ὅτι ἔχουν δικαίωμα νά εἰκονίζουν τάς ὁράσεις τῶν προφητῶν, ἔλαβον τό σύμβολον «Παλαιός ἡμερῶν», τό ὁποῖον συμβολίζει τόν ὑπερούσιον καί ἀόρατον Θεόν, (καί τοῦτο εἶναι ἕν ἀπό τά πολλά ὀνόματα τοῦ Θεοῦ, πολυώνυμον γάρ τό Θεῖον, κατά τόν μέγαν Διονύσιον τόν Ἀρεοπαγίτην), καί κατεσκεύασαν «Θεόν» μεγάλης ἡλικίας, ὅπως οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τόν Δία! Ἐπίσης ἔλαβον καί τό «ἐν εἴδει περιστερᾶς», τό ὁποῖον ἔκαμαν Θεόν πτερωτόν! Τί θά γίνη καί πῶς θά χαρακτηρισθῆ, ἐάν κάποιος ἄλλος λάβη καί ἀπό τά ἄλλα σύμβολα, τά ὁποῖα ἔχει ἡ Ἁγία Γραφή, διά κάποιους σκοπούς, ὅπως πλάκα, θυμιατήριον, ὅρος ἀλατόμητον, κ.λπ. ἤ παντοδύναμος, ἀκατάληπτος, ἀρνίον, ἰχθύς κ.λπ. ἤ πύριναι γλῶσσαι, νεφέλη φωτεινή, αὔρα λεπτή κ.λπ., αὐτά ὅλα τά φωτοστεφανώση καί κατά τήν φαντασίαν του τά κάμη διαφόρους Θεούς, Χριστούς, Παναγίες, Ἅγια Πνεύματα, Γέροντας, νέους κ.λπ. καί τά θέση εἰς προσκύνησιν; Δέν θά χαρακτηρισθῆ ἀστεῖος, γελοῖος καί ἐσχάτης ἀνοίας ἄνθρωπος, ὡς καί νέος εἰδωλολάτρης;
Οἱ Δυτικοί, ὡς ἄθεοι ὅπου εἶναι, διαστρέφουν τήν Ἁγιογραφικήν καί Πατερικήν διδασκαλίαν κατά τήν φαντασίαν των, οἱ χριστιανοί ὅμως καί δή Ἐπίσκοποι καί μοναχοί, δέν γνωρίζουν ὅτι εἰκών, ἡ ὁποία δέν ἔχει πρωτότυπον, διά νά ἀναβαίνη ἡ τιμή τῆς προσκυνήσεως εἰς αὐτό, εἶναι «εἰδωλική ποίησις καί γραφή» κατά τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον; Ποῖον εἶναι τό πρωτότυπον τοῦ Πατρός, ἤ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τό ὁποῖον νά διαβαίνη ἡ προσκύνησις; Ὁ γέρων, ἤ ἡ περιστερά; Δέν γνωρίζουν ὅτι τό θεῖον δέν εἰκονίζεται; Ἄς ἀνοίξουν, παρακαλοῦμεν, τά πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, τόν ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην, ὅλον τόν θησαυρόν τῆς Θείας Ὑμνολογίας τῆς Ἐκκλησίας καί ἄς μᾶς εἴπουν, ἐάν ἐθεσπίσθη ἀπό τούς ἁγίους Πατέρας εἰκών τοῦ Πατρός ἤ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἤ τῆς Ἁγίας Τριάδος ἤ ἑορτή τούτων καί ποῖον τό σχετικόν ἀπολυτίκιον καί κοντάκιον;
Ἑορτή, τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν εἶναι κάθε Δεσποτική ἑορτή. Τό δόγμα τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου διά τήν προσκύνησιν τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι: «Ὁ προσκυνῶν τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, προκυνεῖ τόν εἰκονιζόμενον Χριστόν καί ὁ προσκυνῶν τόν Χριστόν προσκυνεῖ τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, καί ὁ προσκυνῶν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, προσκυνεῖ ἐν αὐτῶ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιον Πνεῦμα». Ἰδού ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος εἰκών τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ εἰκών τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ καί ὄχι ἡ εἰσαχθεῖσα Παπική. Ἰδού καί τό Ἀπολυτίκιον εἰς τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας «Τήν ἄχραντον εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν ἀγαθέ». Ἰδού, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός ἀληθινός διότι ἐν αὐτῶ φέρει τόν Πατέρα καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. «Ἐγώ καί ὁ Πατήρ ἕν ἐσμέν», «Ἐγώ ἐν τῶ Πατρί καί ὁ Πατήρ ἐν ἐμοί» καί «Θεόν οὐδείς πώποτε τεθέαται».
Ὅθεν ἡ εἰκών τοῦ Χριστοῦ, εἶναι εἰκών τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔγινεν ἄνθρωπος διά νά σώση τόν ἄνθρωπον. Αὐτός μέλλει δέ νά ἔλθη πάλι διά νά κρίνη τόν ἄνθρωπον: «Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἐστήκατε βλέποντες εἰς τόν οὐρανόν; Οὗτος ἐστιν Χριστός ὁ Θεός, ὁ ἀναληφθείς ἀφ' ἡμῶν εἰς τόν οὐρανόν· οὗτος ἐλεύσεται πάλιν ὅν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτόν πορευόμενον εἰς τόν οὐρανόν» (Λιτή Ἀναλήψεως).
«Τί ἐνατενίζοντες, ἴστασθε θαμβούμενοι; Οὗτος ὁ ἀνερχόμενος εἰς τά οὐράνια, ἐλεύσεται πάλιν κρίναι, τούς ἐν γῆ ἀνθρώπους. Κριτής ὑπάρχων μόνος» (Ὡδή η΄ τοῦ Β΄ Κανόνος τῆς Ἀναλήψεως).
Ὅθεν, οἱ εἰκονίζοντες τόν ἀθεώρητον Θεόν Πατέρα καί τό ἀθεώρητον Ἅγιον Πνεῦμα, εἶναι ὡς νά μήν πιστεύουν εἰς τόν Χριστόν ὡς Θεόν ἀληθινόν, ἤ νά τόν θεωροῦν καί ὀλίγον ἀνεπαρκῆ!
Ἐρωτῶμεν: Ἐάν, εἰς τόν καιρόν, ὅτε ἔζησεν ὁ Χριστός εἰς τήν γῆν, ὑπῆρχον συστήματα φωτογραφήσεως καί εἶχον διατηρηθῆ μέχρι σήμερον φωτογραφίαι τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου ὡς ἀνθρώπου δέν θά ἐκαυχώμεθα καί δέν θά ἐλέγομεν, ἰδού ὁ Χριστός, ἰδού καί τά ἔργα Του; Ἀκριβῶς αὐτάς τάς «φωτογραφίας» διέσωσεν ἡ Ἁγία Γραφή καί ἐξ αὐτῆς ἡ Ἱερά Παράδοσις καί ἡ ὀρθόδοξος εἰκονογραφία μᾶς διέσωσεν τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά Τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνθρώπου ἀλλ' ὄχι κεχωρισμένου τῆς Θεότητος. Ἡ Μητέρα μας Ἐκκλησία δέν ἐποίησεν τό ἴδιο οὔτε διά τόν Πατέρα οὔτε διά τό Ἅγιον Πνεῦμα διότι δέν εἴδομεν τάς ὑπερουσίους Αὐτῶν θείας Ὑποστάσεις — Πρόσωπα, κατά δέ τά Κυριακά λόγια, «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πόπωτε», καί «οὐδείς γινώσκει τόν Πατέρα εἰ μή ὁ Υἱός».
Ὅθεν, ἐάν κανείς ἐπεχείρει νά κατασκευάση εἰκόνας τῶν ἑτέρων δύο ὑπερουσίων Θείων Προσώπων, τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, χωρίς νά γνωρίζωμεν οὐδέν περί τούτων, ἐφ' ὅσον «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πόπωτε» καί τό εἶδος των εἶναι ἀνεικόνιστον, τί σχῆμα θά ἠδύνατο νά δώση εἰς τά ἀσχημάτιστα; Καί δέν θά ἦτο ἕν τοιοῦτον ἐγχείρημα, ἀποκύημα φαντασίας καί ἑπομένως «εἰδωλική ποίησις καί γραφή» κατά τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον;

(*) Καί ὁ Μωάμεθ λέγει εἰς τό κοράνιόν του ὅτι ἐπῆγεν αὐτοπροσώπως εἰς τόν Θεόν καί ὡμίλησε μαζί του. «…Τόν Θεόν ὄντινα ὁμολογεῖ αὐτός ὁ Μωάμεθ ποιητήν οὐρανοῦ τε καί τῆς γῆς, ἐνσώματον δεικνύει καί οὐκ ἀσώματων… Οὗτος δέ ὁ Μωάμεθ (φέρεται ὡς) τάς ἀγγελικάς πάσας ὑπεραναβάς δυνάμεις, ἀμέσως τῶ Θεῶ προσωμίλησε καί ὑπέρ ἀγγέλων καί παντός τοῦ κόσμου δεήσεις ἐποίησε καί τῆς εὐχῆς οὐκ ἀπέτυχεν. Ἐγώ δέ ἀπορῶ πῶς οὐκ ἔφη ὁ τολμήσας ὁ αὐθάδης οὗτος καί ἀλαζών ὅτι κατέλαβε τήν τοῦ Θεοῦ φύσιν ὥσπερ αὐτός ὁ Θεός οἶδε αὐτήν. Ἀλλ' ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτόν καί τούς μετ' αὐτοῦ, καί ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς» (Ἐλ. Πα. Τόμ. 156, σδελ. 946 Γ. Φραντζῆς).
(*) Τώρα τήν ὀνομάζουν «Συμβολική εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος», ὡς νά πρόκειται νά ἐνανθρωπήσουν καί ὁ Πατήρ καί τό Ἅγιον Πνεῦμα!.. Δηλαδή, ὡς προελέχθη, ἡ δευτέρα πλάνη — ἀπάτη εἶναι χείρων τῆς πρώτης!