Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος
Α.Π. 91   

Πάτερ Ἰγνάτιε, Χριστός Ἀνέστη!
Ἀνέγνωσα τό Πασχαλινόν σου μήνυμα, τό ὁποῖον ὡς «Μητροπολίτης» ἐδημοσίευσες εἰς τήν τοπικήν ἐφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τήν 6/19.4.2009, ἀνήμερα τοῦ Πάσχα, καθώς καί τό ἀντίστοιχον ἐπί τῆ ἐπετείω τῶν Χριστοῦ Γενεθλίων καί ὑπό τήν ἰδιότητα τοῦ ἐπί 15ετίαν χρηματίσαντος Γέροντος καί Πνευματικοῦ σου, θά σοῦ ἐπιστήσω, τήν προσοχήν, εἰς τόν ματαιόφρονα καί ὀλισθηρόν καί ὄχι μόνον, δρόμον, τόν ὁποῖον ἀκολουθεῖς.
Κατ' ἀρχάς ἀγνοεῖς καί λησμονεῖς μαζί μέ τόσα ἄλλα, καί ἐκεῖνα πού ἐδιδάχθης ἀπό τά ἱερά βιβλία πού ὁμοῦ ἀναγινώσκαμε ὡς καί ἐκεῖνα πού ἡ ἐλαχιστότης μου σᾶς συνεβούλευα ἐπί 15ετίαν, καί «ἐμίσησας» κατά τόν ψαλμωδόν, «παιδείαν καί ἐξέβαλες τούς λόγους μου εἰς τά ὀπίσω» κ.λπ. (ψαλμ. ΜΘ΄). Ὁμοίως καί τά τοῦ Κυρίου μας «ὁ ποιήσας καί διδάξας».
Γράφεις «μηνύματα» εἰς τάς μεγάλας Δεσποτικάς ἑορτάς ὡς «μητροπολίτης» χωρίς νά δίδης σημασία εἰς τά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος γράφει πρός τόν μαθητήν του Τιμόθεον, ὁποῖος πρέπει νά εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος: «Πιστός ὁ λόγος εἴ τις ἐπισκοπῆς ὀρέγεται, καλοῦ ἔργου ἐπιθυμεῖ». Ὅμως, «δεῖ τόν ἐπίσκοπον ἀνεπίληπτον εἶναι, νηφάλιον, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, μή πάροινον, μή πλήκτην, μή αἰσχροκερδῆ, ἀλλ' ἐπιεικῆ, ἄμαχον, ἀφιλάργυρον… μή νεόφυτον, ἴνα μή τυφωθείς, εἰς κρίμα ἐμπέση τοῦ διαβόλου, δεῖ δέ αὐτόν καί μαρτυρίαν καλήν ἔχειν ἀπό τῶν ἔξωθεν, ἴνα μή εἰς ὀνειδισμόν ἐμπέση καί παγίδα τοῦ διαβόλου…» (Τιμ. Γ΄ 1, 7).
Ὅθεν ποία σχέσιν εἶναι δυνατόν, ταλαίπωρε, νά ἔχουν τά ἀνωτέρω μέ τά μηνύματά σου, μέ σέ τόν ἴδιον καί τήν μέχρι τοῦδε πρακτικήν σου; Θά σοῦ ὑπενθυμίσω ὅτι πρῶτον καί κύριον τελεῖς ἐν ἀργία ὑπ' ἐμοῦ τοῦ ἐλάχιστου ὡς Πνευματικοῦ καί Γέροντός σου καί δέν ἔχεις τό δικαίωμα οὔτε εἰς τό ἱερόν βῆμα νά εἰσέλθης. Καί καθώς πολύ καλῶς γνωρίζεις, κανόνα πνευματικοῦ πατρός καί Γέροντος, ὄχι ἐπίσκοπος, ἀλλ' οὔτε Οἰκουμενική Σύνοδος ἔχει τό δικαίωμα νά λύση, διότι ἡ σαφεστάτη ἐντολή τοῦ Χριστοῦ μας «ὅσα ἄν δήσητε ἐπί τῆς γῆς…» κ.λπ. ἀφορᾶ εἰς ὅλους τούς πνευματικούς, ἰδέ ὡς δεῖγμα καί τά ἐσώκλειστα·(*).
Θά σοῦ ἐνθυμίσω ἐπίσης ὅτι ὑπῆρξες ὁ πρωτεργάτης καί κύριος ὑπεύθυνος τοῦ ἐπαράτου σχίσματος εἰς τήν Μητρόπολιν Λαρίσης τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί παίρνεις τόσας ψυχάς εἰς τόν λαιμό σου, αἱ δέ συνέπειαι τοῦ σχίσματος δέν πρέπει νά σοῦ διαφεύγουν, ἀλλ' εἶμαι βέβαιος ὅτι τάς γνωρίζεις κάλλιστα.
Θά σοῦ ἐνθυμίσω ὡσαύτως καί τόν δόλον, τόν ὁποῖον μετῆλθες διά νά ἐξαπατήσης τόν Σεβ/τον κυρόν Πανάρετον, καί ὑποκλέψης τήν ὑπογραφήν του μέ τελικό σκοπό νά τόν συμπαρασύρης εἰς τήν βλάσφημον ὁμάδα τοῦ αἱρετικοῦ Νικολάου, τόν ὁποῖον ἀκολουθεῖς.
Δέν πρέπει νά λησμονῆς τήν θλιβεράν περίοδον ἀπό Ἰουνίου 2005 ἕως καί Ἀπριλίου 2007, ὅτε χάριτι Χριστοῦ ἐξεβλήθητε ἀπό τήν περιουσίαν τοῦ Φιλανθρωπικοῦ Συλλόγου «Ἅγιοι Ἀπόστολοι — Τίμιος Σταυρός». Περίοδον χαρακτηρισθεῖσαν ἀπό ἀσέβειαν πρός τό πρόσωπον ἐμοῦ τοῦ Γέροντος καί Πνευματικοῦ σου, βιαιότητα, τραμπουκισμούς κ.λπ., μέ ἀποκλεισμόν ἐμοῦ καί τοῦ μον. Θεοδώρου ἀπό τόν χῶρο διαμονῆς μας, μέ ἀλλαγήν κλειδαριῶν καί ἄλλα ἔκτροπα, ὦν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, μέ ἀποκορύφωμα τό ἐγχείρημα καί κατά τῆς ἰδίας μου ζωῆς, εἰς τά ὁποῖα μετεχειρίσθης ὡς ὑποχειρίους σου καί τούς δύο πνευματικούς ἀδελφούς καί συμμονάζοντάς σου, συμπαρασύρων αὐτούς ἕως τῆς σήμερον, εἰς τήν κραυγαλέαν πτῶσιν σου.
Σοῦ ὑπενθυμίζω ὅτι τότε ἐζήτησα, ἐφ' ὅσον διαφωνεῖτε μέ τά τῆς Ὀρθοδοξίας. α) Νά χρησιμοποιῶμεν ἐκ περιτροπῆς, τόν Ἱερόν Ναόν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, μίαν ἐσεῖς καί μίαν ἐμεῖς. β) Ἀπό τά ὑπάρχοντα δύο τηλέφωνα, τό ἕνα νά ἔχωμεν ἡμεῖς καί τό ἄλλο ἐσεῖς. γ) Νά χρησιμοποιῆτε καί σεῖς τό κτήριον, ἰδιοκτησίας τοῦ Συλλόγου, νά χρησιμοποιῶμεν καί ἡμεῖς τό κτήριον τό παρά τοῦ ὡς ἄνω Ἱερόν Ναόν. Εἰς αὐτά ὄχι μόνον δέν ἠθελήσατε νά συμφωνήσετε, ἀλλ' ἐμποδίζατε λυσσαλέως καί τόν Ο.Τ.Ε. διά τήν τοποθέτησιν νέας τηλεφωνικῆς γραμμῆς. Ἐν συνεχεία δέ ὁμοῦ προέβητε καί εἰς ταπεινάς καί εὐτελιστικάς πράξεις ἀφαιρέσεως — κλοπῆς ξένων ἀντικειμένων, τά ὁποῖα ἀκόμη ἀδίκως κατέχετε, ἀτιμάζοντες καί κατ' αὐτόν τόν τρόπον τό τιμημένον ράσον.
Τά ὀλίγα ταῦτα παρατιθέμενα π. Ἰγνάτιε, εἶναι ἐγκλήματα καί κακουργήματα, τά ὁποῖα δέν ἁρμόζουν οὔτε εἰς τόν τελευταῖον πολίτην, πόσο μᾶλλον δέν ἁρμόζουν εἰς κληρικούς καί δή… εἰς ἐπίσκοπον.
Ἐξ ἄλλου ὁλόκληρος ἡ Ἑλλάς, ἀπό τῆς Πελοποννήσου ἕως τῆς ἀκριτικῆς Θράκης, βοᾶ διά τά… ἄλλα κατορθώματά σου καί οἱ ἴδιοι οἱ συμπορευόμενοί σου, κληρικοί τε καί λαϊκοί ἀναπαράγουν καί ἀναμεταδίδουν σοβαροτάτας εἰς βάρος σου κατηγορίας ἠθικοῦ περιεχομένου, τάς ὁποίας βεβαίως προσπαθεῖς νά παρουσιάσης ὡς συκοφαντίας, ἀλλ' εἰς μάτην.
Ἐπίσης πολλά φημολογοῦνται ἀπό τούς ἰδίους τούς συμπορευομένους σου διά τό βαπτιστήριον, τό ὁποῖον ὠκοδόμησες διά νά δικαιολογηθῆ ἡ ἄκρατος μανία ὡρισμένων πρός τό ἀνώτατον ὑπούργημα τῆς Ἱερωσύνης, ἀλλά… καί δι' ἄλλας… σκοπιμότητας.
Ὅθεν, τί διδαχάς καί τί μηνύματα εἶναι δυνατόν νά κάνης, ὕστερα ἀπό τά ἀνωτέρω καί τόσα ἄλλα πού σέ βαρύνουν, τά ὁποῖα πολύ καλῶς γνωρίζεις ὅτι ἅπαντες γνωρίζομεν; Τό μόνον, τό ὁποῖον, ἀπομένει π. Ἰγνάτιε, διά νά ἐλαφρύνης κάπως τήν θέσιν σου καί ὡς ἀρχή μετανοίας, εἶναι νά ἀφήσης τά τοιαῦτα πασχαλινά καί χριστουγεννιάτικα μηνύματα, διότι δέν ταιριάζουν, νά κρεμάσης ὁπωσδήποτε τό εὐλογημένον ἐπιτραχήλιον συμφώνως μέ τόν κανόνα, διότι τό ἐξετελίζεις καί σίγουρα ἀποτελεῖ θηλειά εἰς τόν λαιμόν σου, καί νά ἐπιστρέψης εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ὅθεν κακῶς ἐξῆλθες, μήπως ὁ Θεός γίνη ἴλεως, καθ' ὅτι «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος!». Δέν εἶναι ἐντροπή, ἀλλ' ἀρετή ἡ μετάνοια. Νά τραβήξης δέ μαζί σου πρός ἐπιστροφήν καί τούς δύο δυστυχεῖς πνευματικούς σου ἀδελφούς, τῶν ὁποίων ἐτέθης αὐτόκλητος κηδεμών καί σέ ἀκολουθοῦν καίτοι γνωρίζουν τάς ἠχηράς πτώσεις σου.
Εἶναι ὅμως φυσικόν νά μήν ἀντιλαμβάνεσαι καί σύ καί οἱ ἕτεροι δύο εἰς ποίαν δεινήν θέσιν ἐφέρατε ἑαυτούς καί ποῖον τό μέγεθος τῶν ἐγκλημάτων σας, διότι ὁ δαίμων τῆς ἀνταρσίας ἐτύφλωσεν τούς ὀφθαλμούς σας. Μέρος τούτων τῶν ἐγκλημάτων σας θά ἤρχοντο εἰς τό φῶς εἰς τό ἀκροατήριον τῶν δικαστηρίων, ἐάν δέν εἶχες τήν σύνεσιν, ἔστω τήν τελευταίαν στιγμήν, νά ἀνακαλέσης τάς ἀγωγάς σου. Τότε θά ἀπεκαλύπτετο καί ἡ ὕλη μέ τήν ὁποία θά ἐτροφοδοτοῦντο τά τηλεοπτικά μέσα, τά ὁποῖα ἦταν ἐκεῖ, ἀπό τά ὅποια εἰς βάρος σου ἀκούγονται (γνωρίζεις κάλλιον ἐμοῦ) καί κατά πληροφορίας τείνουν νά φτάσουν εἰς τήν «Ζούγκλα τοῦ Τριανταφυλλόπουλου» πρός πλήρη ἐξευτελισμόν τοῦ τιμημένου ράσου καί πρό πάντων τῆς Ὀρθοδοξίας!.. Τότε ὅπως ἀντιλαμβάνεσαι θά ἐξετιμᾶτο» πλήρως καί τό «ἔργο» τοῦ πλέον ταλαιπώρου κ. Παχωμίου, ὁ ὁποῖος σοῦ «ἔλυσεν» τόν κανόνα τῆς ἀργίας, «σᾶς ἐβάπτισεν» ἴνα «καθαρίσετε ἀπό τά κωλύματα δι' ἱερωσύνην» καί σᾶς «ἐβράβευσεν» μέ τόσα ὀφίκια. Ἀλλοίμονον εἰς ἐκεῖνον ἐάν δέν μετανοήση! Τί ψυχή θά παραδώση δι' αὐτά καί μόνον τά ἐγκλήματα!
Διά τοῦτο παρακαλῶ, φοβήθητε τόν Θεόν καί ἀποτάξασθε τόν Σατανᾶν, ὁ ὁποῖος σᾶς ἔχει παγιδεύσει, διορθῶστε ἐν μετανοία, ὅπως καί ἄλλοτε προφορικῶς σᾶς ἔχω συμβουλεύσει, ὅσον εἶναι καιρός, διότι «Θεός οὐ μυκτηρίζεται» καίτοι ἀκόμη μακροθυμεῖ. Βοηθῆστε καί τόν γέροντα Παχώμιον νά ἀπαλλαχθῆ καί ἀπό τά ἰδικά σας βάρη τά ὁποῖα τοῦ ἐφορτώσατε.
Συνημμένως ὁ π. Ἀμφιλόχιος τῶ ἀπέστειλεν καί τινας σχετικάς μαρτυρίας δι' ὅσα τοῦ γράφει:
ΚΑΝΩΝ ΛΒ΄ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ: «Εἰ τις Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος ὑπό Ἐπισκόπου γένηται ἐν ἀφορισμῶ, τοῦτον μή ἐξεῖναι παρ' ἑτέρου δεχθῆναι, ἀλλ' ἤ παρά τοῦ ἀφορίσαντος αὐτόν εἰ μή ἄν κατά συγκυρίαν τελευτήση ὁ ἀφορίσας αὐτόν Ἐπίσκοπος.
Καί εἰς τόν ιβ΄ καί ιγ΄, Κανόνα τους οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι εἶπον ὅτι οἱ ἄδεκτοι καί ἀφωρισμένοι ὄντες Κληρικοί, ἀπό τούς ἰδικούς των Ἐπισκόπους, δέν πρέπει νά δέχωνται ἀπό ἄλλους Ἐπισκόπους. Καί εἰς τοῦτον τόν ΛΒ΄ παρομοίως, αὐτό τό ἴδιον διορίζουσι μέ κάποιαν προσθήκην, λέγοντες· Ὅποιος Πρεσβύτερος, ἡ Διάκονος ἤθελεν ἀφορισθῆ ἀπό τόν Ἐπίσκοπόν του, αὐτός, δέν εἶναι συγκεχωρημένον νά δεχθῆ, καί νά λυθῆ ἀπό τόν ἀφορισμόν, ὄχι μόνον ἀπό ἄλλης ἐπαρχίας Ἐπίσκοπον, ἀλλ' οὐδέ ἀπό ἄλλον ὄντα ἐκ τῆς αὐτῆς ἐπαρχίας καί Μητροπόλεως, ἀλλά μόνον νά δέχηται καί νά λύηται τοῦ ἀφορισμοῦ, ἀπό ἐκεῖνον τόν ἴδιον Ἐπίσκοπον ὁποῦ τόν ἀφώρισεν· ἔξω μόνον, ἄν κατά τύχην ἀποθάνη ὁ ἀφορίσας Ἐπίσκοπος, ἤ Μητροπολίτης, ἤ Πατριάρχης, πρό τοῦ νά λάβη τήν συγχώρησιν ὁ Πρεσβύτερος, ἤ ὁ Διάκονος…».
Κάποιος Γέροντας ζοῦσε σέ κάποιο μέρος μαζί μέ τόν μαθητή του ὁ ὁποῖος ἦταν εὐλαβέστατος. Στό μονύδριό τους εἶχαν ζῶα γιά νά τούς ἐξυπηρετοῦν στίς διάφορες ἀνάγκες τους, ἀλλά κατέστρεφαν τά σπασμένα γεννήματα τῶν χωρικῶν, οἱ ὁποῖοι γειτόνευαν μέ τό Μονύδριον τοῦ Γέροντος. Οἱ χωρικοί ὕβριζαν τόν Γέροντα γιατί δέν μεριμνᾶ ὥστε τά ζῶα του νά μήν καταστρέφουν τά σπαρτά τους. Ἀφοῦ ἄκουσε αὐτά ὁ Γέροντας θύμωσε πάρα πολύ καί ἐκανόνισε τόν μαθητήν του λέγοντάς τον: «νά μή φάη ψωμί, ἄν δέν διώξη τό συντομώτερον, τά ζῶα τά ὁποῖα καταστρέφουν τά σπαρτά καί νά ἀσφαλίση τά μέρη γιά νά μήν ἐπιστρέψουν ξανά τά ζῶα καί συνεχίσουν τήν καταστροφή στά σπαρμένα χωράφια τῶν χωρικῶν.
Ὁ καλός μαθητής ἀμέσως ἔκαμε ὑπακοή στήν ἐντολή τοῦ Γέροντός του καί προσεπάθησε νά ἐκτελέση αὐτά πού τοῦ εἶπε ὁ Γέροντάς του.
Στό μεταξύ ὁ Γέροντάς του ἀπέθανεν, καί ἀφοῦ ἐπέστρεψεν ὁ μαθητής του τόν βρῆκε νεκρό καί θρηνοῦσε ἀπαρηγόρητα τήν στέρησιν τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα ἀφ' ἑνός μέν καί ἀφ' ἑτέρου ἐνθυμεῖτο ὅτι εὑρίσκεται ὑπό ἐπιτίμησιν καί κανόνα.
Ἀφοῦ ἔθαψε τόν Γέροντά του, διηγήθηκε τό πρᾶγμα στούς ἁρμοδίους Γέροντες καί ἐζήτησε φάρμακον καί λύσιν ἀπό τόν κανόνα καί ἀπό τόν δεσμόν. Κανείς ὅμως δέν ἐτόλμησε νά ἰατρεύση τήν πληγήν του καί νά τόν λύση ἀπό τόν κανόνα τοῦ Γέροντά του. Καθένας παραιτεῖτο καί τόν ἔστελνε στόν μεγαλύτερόν του καί ἐπειδή κανένας δέν μπόρεσε νά τόν θεραπεύση καί μέ τήν συμβουλήν καί ἔγκρισίν των, ἀνεχώρησε ἀπ' ἐκεῖ καί πῆγε στήν Κωνσταντινούπολη στόν Πατριάρχη Γερμανό. Ἐξομολογήθηκε τό ζήτημα αὐτό πού τόν ἀπασχολοῦσε καί ζήτησε τήν βοήθειάν του, ὡς ὑπάρχοντος κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς ὅμως οὔτε παρ' αὐτοῦ ἔλαβε λύσιν καί θεραπείαν.
Τί ἔγινε λοιπόν μετά ἀπό αὐτά; Συναθροίσθηκε Σύνοδος καί ἐγένετο ἐξέτασις τῆς ὑποθέσεως. Παρουσιάσθηκε ὁ μαθητής εἰς τό μέσον τῆς Συνόδου καί ἐγένετο πρᾶγμα θαυμαστόν καί ἀξιόλογο. Πράγματι ἔγινε θεόπνευστον πρᾶγμα εἰς τούς τοιούτους ἀρχιερεῖς καί ὁμολογητάς γιατί κανείς τους δέν ἐτόλμησε, καθώς ἐπίσης καί ἡ συνανθροισθείσα Σύνοδος ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς νά καταφρονήσουν τόν κανόνα τοῦ Γέροντος πού ἐδέσμευσε τόν μαθητή καί ξαφνικά ἀπέθανε».
Αὐτά ἄς τά ἀκούσουν ὅσοι περιφρονοῦν τούς πνευματικούς τους, καί τόν κανόνα πού τούς δίδει γιά τά ἁμαρτήματά των.
Ἐπίσης ἐπισυνάπτει ἀπό τό Συναξάριον τοῦ Μηναίου μηνός Ὀκτωβρίου τό κάτωθι:
«Τῆ αὐτῆ ἡμέρα 15η Ὀκτωβρίου, Μνήμη τῆς ἀθλήσεως Μοναχοῦ τινος καί Μάρτυρος, καί ὠφέλιμος διήγησις περί αὐτοῦ:
«Μοναχός τις ἦν ἐν σκήτει, ὑπείκων Πατρί ἐπί χρόνους τινάς. Οὗτος, φθόνω τοῦ μισοκάλου δαίμονος, τῆς ὑπακοῆς ἐκπεσών, ἐξῆλθε, χωρίς αἰτίας τινός ἐπιβλαβοῦς, ἀπό τῶν χειρῶν τοῦ Γέροντος, καταφρονήσας καί τοῦ ἐπιτιμίου, ἐπιτιμηθείς διά τήν τῆς ὑπακοῆς ἀθέτησιν. Κατελθών δέ ἐν Ἀλεξανδρεία τῆ πόλει, ἐκρατήθη παρά τοῦ ἐκεῖσε Ἄρχοντος, ἀποδυθείς καί τό Μοναχικόν σχῆμα, ὡς κατεπείγοντος αὐτόν θῦσαι τοῖς εἰδώλοις. Ὡς δέ οὐδόλως εἶχε τοῦτον καταπειθῆ, βουνεύροις μέν πρῶτον ἔτυψεν ἀφειδῶς· εἰθ' οὕτω τήν κεφαλήν αὐτοῦ ξίφει ἀποτιμηθῆναι προσέταξεν. Ὅν καί λαβόντες οἱ παριστάμενοι, ἀπέτεμον τήν κεφαλήν αὐτοῦ, τό σῶμα αὐτοῦ ἔξω τῆς πόλεως ρίψαντες τοῖς κυσί. Τοῦτον φιλόχριστοί τινες, νυκτός καταλαβούσης, ἀνελάβοντο, καί μύροις καί ὀθονίοις εἰλήσαντες, ἔθεντο ἐν γλωσσοκόμω, καί ἀπέθεντο ὡς Μάρτυρα ἐν τῶ τοῦ Ναοῦ Θυσιαστηρίω.
Ἐπιτελουμένης ουν τῆς θείας Μυσταγωγίας καί τοῦ Διακόνου ἀναβοῶντος τό, «Ὅσοι κατηχούμενοι προέλθετε, οἱ κατηχούμενοι προέλθετε» πάντων ὁρώντων, αὐτομάτως τό γλωσσόκομον ἐξήρχετο, ἄνευ ἀνθρωπίνης χειρός· καί ἔμενεν ἐν τῶ Νάρθηκι τῆς Ἐκκλησίας ἄχρι τῆς ἀπολύσεως· καί πάλιν αὐτομάτως εἰσερχόμενον ἴστατο ἐν ὦ προετυπώθη τόπω ἴστασθαι. Τοῦτο γινόμενον ἐξέπλητε τούς ὁρῶντας. Ὅπερ ἀναμαθών καί τις τῶν εὐδιακρίτων, ἐδεήθη τοῦ Θεοῦ περί τούτου, καί ταχεῖαν τήν λύσιν ἐδέξατο. Ἄγγελος γάρ ἐπιστάς, φησί πρός αὐτόν· Τί ἔκθαμβος γέγονας ἐπί τῶ γεγενημένω; οὐκ ἔλαβον οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, ὡς οἶσθα, ἐξουσίαν τοῦ δεσμεῖν καί λύειν, καί ἐξ αὐτῶν πάλιν ἡ καθεξῆς μαθητεία τούτων; Οὗτος ουν ὁ τό αἷμα αὐτοῦ ὑπέρ Χριστοῦ ἐκχέας ἀδελφός, καί ἐν τῶ Θυσιαστηρίω μή συγχωρούμενος κεῖσθαι, τῆς Προσφορᾶς τελουμένης, ὑπό Ἀγγέλου διώκεται ἄχρι τοῦ Νάρθηκος. Τοῦ δεῖνος γάρ τοῦ συνασκητοῦ σου τῆς ὑπακοῆς ἐκπεσών, ὡς μαθητής αὐτοῦ γεγονώς, καί εὐλόγως δεσμευθείς ὑπ' αὐτοῦ, ἐκεῖθεν ἀπανίσταται δεδεμένος, καί ὡς μέν Μάρτυς, τόν στέφανον ἔλαβεν· ὡς δέ τόν δεσμόν ἔχων, οὐ συγχωρεῖται ἔνδον κεῖσθαι, τῆς Προσφορᾶς τελουμένης, εἰ μή ὁ δήσας λύσει αὐτόν.
Ταῦτα μεμαθηκώς ὁ θεῖος Πρεσβύτης λαβών τήν ράβδον ἀπῆλθε πρός τόν Ἀσκητήν· καί ἐξυφάνας αὐτῶ τό πᾶν τῆς ἱστορίας, συγκατῆλθε μετ' αὐτοῦ εἰς τήν Ἀλεξάνδρειαν καί τόν ναόν, ἐν ὦ τό λείψανον ἐναπέκειτο τοῦ Μάρτυρος, καταλαβόντες, καί τήν θήκην παρανοίξαντες τοῦ Μάρτυρος, τήν συγχώρησιν ὁμοῦ ἐποιήσαντο· καί τοῦτον κατασπασάμενοι, ἔστησαν εἰς δοξολογίαν· καί τῆς θείας Μυσταγωγίας τελεσθείσης, μεμένηκεν ὁ Μάρτυς ἀσάλευτος ἐν τῶ Θυσιαστηρίω κείμενος ἔκτοτε καί μέχρι τοῦ νῦν».
(*) Σημ. «Ο.Π.»: βλέπε ταῦτα εἰς τό τέλος τῆς Ἐπιστολῆς.