(Συνέχεια ἐκ τοῦ τεύχους Μαΐου — Ἰουνίου 2009 σελ. 245)

ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΑ ἡ ἐπάρατος καινοτομία τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου εἰς τήν Ἐκκλησίαν ὑπό τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἔτυχεν τῆς γενικῆς ἀποδοκιμασίας καί κατακραυγῆς.
Ὁ ἴδιος δέ ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος γνωρίζων τήν ἀντικανονικότητα τῆς ἐνεργείας του καί τό ἔγκλημά του κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἁγίας Παραδόσεως, ἀνησυχεῖ φοβούμενος μήπως ἡ ἐνέργειά του ἀνακληθῆ καί ματαιωθοῦν τά σχέδια τοῦ Παπισμοῦ τά ὁποῖα αὐτός ὑπεσχέθη νά ἐκτελέση. Ἕνεκα τούτου μετέρχεται κάθε εἴδους δολιότητα, βίαν καί ψεῦδος.
Ἡ πραξικοπηματική ἐνέργεια τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου ὑπό τοῦ Χρ.Π. ἦτο ἤδη προσβεβλημένη πρῶτον ὑπό τῶν ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν καί Πανορθοδόξων Συνόδων, τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας καί δεύτερον ἦτο ἐκτεθειμένη ἔναντι τῆς ἐξαπατηθείσης καί βιασθείσης Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἰδία δέ ἠπειλεῖτο ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, ὡς καί λοιπῶν Πατριαρχείων καί αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.
Ἅμα τῆ ἀναγγελία τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας ἀντέδρασεν καί κατεδίκασεν ταύτην. Εἰς τό ἀπό 20 Ἀπριλίου 1924 ἔγγραφόν του ὁ Πατριάρχης Φώτιος γράφει πρός τόν Χρ. Παπαδόπουλον:
«Ἀριθμ. 226
Τῶ Μακαριωτάτω καί Σεβασμιωτάτω Ἀρχιεπισκόπω Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Κυρίω Χρυσοστόμω, Προέδρω τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας.
Χαίρειν ἐν Χριστῶ τῶ Ἀναστάντι Θεῶ.
Τά ἀπό δευτέρας μέν καί δεκάτης τοῦ παρελθόντος μηνός κατά τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον ἐπεσταλμένα, τῆ δευτέρα δέ καί εἰκοστῆ τοῦ αὐτοῦ κεκομισμένα ἡμῖν ἀδελφικά γράμματα τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, τά περί ἡμερολογίου καί πασχαλίου, μετά τῆς δεούσης μέν καί αὐτοί ἀνέγνωμεν ἐπιστάσεως, ἐσπεύσαμεν δέ ἀνακοινώσασθαι, αὐτά τῆ καθ' ἡμᾶς τῶν ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν χορεία, συνοδικῶς συνδιασκεπτομένων, τῆ δεκάτη καί τετάρτη τοῦ αὐτοῦ μηνός Μαρτίου καθ' ὅ παρειλήφομεν πάτριον ἡμερολόγιον, ὅτε πολλῆ τῆ προσοχῆ καί φροντίδι καί μετριοπαθεία καί φιλαδελφία ἐμελετήθη τά ἐν αὐτοῖς, πάντων καί ἐθελόντων καί ἀγωνιζομένων πεῖσαι ἑαυτούς μή μόνον κατιδεῖν, ἀλλά καί ἀσπάσασθαι τάς ἐν αὐτοῖς γνώμας εἰ γε τῆ ἀληθεία μή εὑρεθεῖεν ἀντικείμεναι. Κατά τήν συνοδικήν ουν ἀπόφασιν τήν οὕτω μεμορφωμένην τότε ἀπαντῶμεν σήμερον τά ἑξῆς:
Ὅτι μέν οὐδεμίαν οὐδαμῶς ἡ καθ' ἡμᾶς ἁγιωτάτη Ἐκκλησία ἔβλεπε πόθεν οὔτε ἀνάγκην, ἀλλ' οὐδ' ἁπλῶς περιστάσεων συνθήκην ἤ φοράν ἐπιβάλλουσαν τήν διόρθωσιν τοῦ ἐν χρήσει τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἡμερολογίου, τοῦτο καί ἡμεῖς παρά τῆ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία Ἀλεξανδρέων καί οἱ ἐν Χριστῶ τῶ Θεῶ σεβασμιώτατοι ἀδελφοί καί συλλειτουργοί, οἱ τάς ἀρχεγόνους καί ἀποστολικάς Ἐκκλησίας ἀνά τήν Ἑώαν θεία χάριτι ἐκπροσωποῦντες, ὅτε Πατριάρχης Μεγάλης θεοπυόλεως Ἀντιοχείας καί παης Ἀνατολίας κύριος Γρηγόριος καί ὁ πατήρ καί Πατριάρχης τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης τῆς Παλαιστίνης κύριος Δαμασκηνός καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κύριος Κύριλλος, εἰς τά τηλεγραφήματα καί τά γράμματα τῆς Ὑμετέρας Μακριότητος ἀπό ἔτους ἤδη κατ' ἐπανάληψιν ἀπαντῶντες ἐδήλωσαν ἀποφάσεσι καί αὐτοί στοιχοῦντες συνοδικαῖς, ἐπί ρυθμίσει τῶν πραγμάτων μή μόνον εἰρηνικῆ ἀλλά καί τῆς ἀληθείας μή ξένη καί προτείναντες καί ἀποδεξάμενοι συγκρότησιν συνόδου πασῶν τῶν Ἁγιωτάτων Ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ μόνης δυναμένης ἁρμοδίως καί ὁριστικῶς ἀποφήνασθαι.
Ὅτι δ' οὐκ ἐν πᾶσιν ἀνακριβής ὁ ἰσχυρισμός, ὁ ἐν τοῖς γράμμασι τῆς Ὑμετέρας μακαριότητος εὐθύς ἐν ἀρχῆ ἀναγεγραμμένος, καθ' ὅν τάχα «δογματικῶς τε καί κανονικῶς ἀκώλυτος, ἄν εἴη ἡ ὑπ' αὐτῆς ἀναιτίως ἐπισπευδομένη «διόρθωσις», τοῦτο αὐτή βεβαιοῖ μεγάλοις γράμμασι καί τρανῆ τῆ φωνῆ ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης μόλις μετά στίχους δέκα ἀπό τοῦ πρώτου ἐκείνου ἰσχυρισμοῦ ἀποφαινομένη «διορθωθῆναι δέ κατά τό λοιπόν μέρος τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον πρός ἄρσιν τῆς συγχύσεως τῶν ὀρθοδόξων Λαῶν, σκανδαλιζομένων ἐκ τῆς διαφορᾶς τῶν ἡμερολογίων καί κινδυνευόντων ἀποξενωθῆναι τῆς Ἐκκλησίας». Πῶς δή, ἀγαπητέ καί περισπούδαστε ἀδελφέ, «δογματικῶν τε καί κανονικῶν» σχέσεων καί συνθηκῶν λογισθήσεται ξένη καί ἁπλῶς ἀπηλλαγμένη διαφορά, ἧσπερ ἕνεκεν ὅλοι οἱ λαοί σκανδαλιζόμενοι κινδυνεύουν ἀποξενωθῆναι τῆς Ἐκκλησίας;
Καί τούτων μέντοι κατ' ἀναμφήριστον βεβαιότητα οὕτως ἐχόντων ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἀγγέλλει ὅτι «ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος οὐκ ἐπ' ἀθετήσει τῶν ὑπό τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου νονομοθετημένων ἀλλά τῆς σωτηρίας καί τῆς προκοπῆς ἐπί τό κρεῖττον τῶν ὀρθοδόξων προμηθουμένη ἀπαραίτητον ἔκρινε μετά τήν συναίνεσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τήν διόρθωσιν τοῦ ἐν χρήσει τῆς Ἐκκλησίας Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου».
Οὐ κρύπτομεν, Μακαριώτατε ἀδελφέ, ὅτι ἐπί τῆ πολλῶν ἕνεκεν ἀδοκήτω ἀγγελία καί ἡμεῖς λυπηράν ἔσχομεν τήν ἔκπληξιν καί τῆ συνόδω, ἐγκάρδιος συνέσχε θλῖψις τούς ἱερωτάτους ἀδελφούς κατιδόντας ὅτι, ἄνευ αἰτίας πραγματικῆς, κατά δέ τήν ὁμολογίαν καί βεβαίωσιν τῆς Ὑμ. Μακαριότητος ἄνευ λόγων δογματικῶν ἤ κανονικῶν ἀπεκρούσθη ἡ ἀδελφική σύστασις καί παράκλησις τεσσάρων Ἀποστολικῶν θρόνων ἐξ αἰώνων ὑπέρ τῆς ἀληθείας τόν ἀγῶνα βασταζόντων καί μονομερῶς εἰς Νόμον Ἐκκλησιαστικοῦ τύπου ἀνεχθῆναι προτείνεται «διόρθωσις» καθεστῶτος ἐν χρήσει τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πάσης καί ἄρα οὐ τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας μόνης, καί ταῦτα ὅτε ὑπ' αὐτῆς ὡμολόγηται τῆς περινοίας αὐτῆς, ὅτι «ἐκ τῆς διαφορᾶς τῶν ἡμερολογίων κινδυνεύουσιν ἀποξενωθῆναι τῆς Ἐκκλησίας», οὐχί βεβαίως μόνης τῆς ἐν Ἑλλάδι, «ὅλοι λαοί Ὀρθόδοξοι».
Καιρία λοιπόν ἡ λύπη διά ταῦτα! Καίτοι γάρ, εἰς δικαιολογίαν τῆς «διορθώσεως» προβάλλεται καί ἡ συναίνεσις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τοῦτο ὅμως μᾶλλον ἐντείνει ἤ μετριάζει τήν λύπην παντός τέκνου τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, σκοπουμένου ἐν οἴα νῦν τελεῖ καταστάσει ὁ ἁγιώτατος Ἀποστολικός καί Πατριαρχικός Θρόνος, ἀπωρφανισμένος μέν τά πολλά, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, ἀπωρφανισμένος δέ τοῦ πλείστου, ἴνα μή λέγωμεν παντός τοῦ ποιμνίου, γυμνός δέ καί πάσης τῆς προτέρας δυνάμεως καί χρήζων αὐτός συγκροτήσεως ἐν τῆ νέα καταστάσει καί πανθομολογουμένως ὑπό περιπετείας διατελῶν θλιβερωτάτας, δι' ὅ καί ὁ θεία χάριτι αὐτόν νῦν καταπεπιστευμένος Θεόκλητος ποιμήν ἔν γε τοῖς πρός ἡμᾶς ἀδελφικοῖς γράμμασι περί τοῦ θέματος ἐπί τήν Ἱ. Σύνοδον τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας δοκεῖ τήν περί «διορθώσεως» πρωτοβουλίαν ἀναφέρειν.
Ἀνακεφαλαιοῦντες δή τ' ἀνωτέρω, Μακαριώτατε ἐν Κυρίω ἀδελφέ, γνωρίζομεν τῆ Ὑμετέρα Μακαριότητι ὅτι ἡ καθ' ἡμᾶς Ἱ. Σύνοδος τήν μέν «διόρθωσιν» ἥν τεθεσπισμένην ἤδη ἀγγέλει ἡ περίνοια αὐτῆς ἀποκρούει, ἑτοίμως μέντοι ἔχουσα συνεξετάσαι τά κατ' αὐτήν ἐν προσήκοντι τόπω καί χρόνω μετά τῶν ἀδελφῶν Ἁγιωτάτων Ἐκκλησιῶν, ἐμμένουσα δ' ἐν τοῖς πρότερον περί τούτου, προδεδογμένοις, προτείνει καί αυθις τήν συγκρότησιν Συνόδου ἤ μεγάλης τοπικῆς ἤ Οἰκουμενικῆς ἧσπερ ἄνευ οὐδεμία περί καθεστῶτος κοινοῦ τῆ ὅλη Ἐκκλησία εἴτε γνώμη εἴτ' ἀποφάσει μονομερεῖ ἔσται ἤ λογισθήσεται ἔγκυρος κανονικῶς καί τῆ ἀπαραιτήτω ἰσχύϊ κατωχυρωμένη.
Οὕτως οὗν γνώμης ἔχουσα ἡ καθ' ἡμᾶς ἁγιωτάτη Ἐκκλησία οὐ σμικράν ἡρύσατο τήν παραμυθίαν ἀπό γε τῆς βεβαιώσεως τῆς Ὑμ. Μακαριότητος ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «προθύμως ἔχει συνεργῆσαι εἰς τήν ἐν Συνόδω τῆς καθ' ὅλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐξέτασιν καί τήν διόρθωσιν τοῦ Πασχαλίου κανόνος» καί τοι γάρ ρητῶς καί ἐκπεφρασμένως ἀποκλείει πᾶσαν ἀθέτησιν κανόνων, ἐλπίζει ὅμως ὅτι πολλά μέν τά δεινά προληφθήσεται, πολλά δέ τά ὠφέλιμα ὑποδειχθήσεται καί τῆ θεία Χάριτι καθορισθήσεται ἐν Συνόδω τοιαύτη ἐγκαίρως συγκροτουμένη καί ἐν Ἁγίω Πνεύματι συνδιασκεπτομένη.
Τούτων μέν ουν ἅλις εἰς ἀπάντησιν, ὁ δέ Θεός τῆς Ἀγάπης καί Εἰρήνης δώη ἡμῖν τήν ἀγάπην καί εἰρήνην διά παντός ἐν παντί τρόπω. Ἀμήν.
Ὁ Πατριάρχης Φώτιος ἀπεκάλυψεν ἀμέσως ὅτι αὐτουργός τοῦ πραξικοπήματος ἦτο ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἤτοι ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί οὐχί τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον.
Παρά ταῦτα ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἐπιχειρεῖ δι' ἀλλεπαλλήλων ἐγκυκλίων νά ἐξαπατήση διά τῶν ψευδῶν του δηλώσεων καί παραπλανητικῶν ἀναλύσεων τοῦ θέματος. Ματαίως ὅμως διότι ἀπό τήν πρώτην ἡμέραν ὁ εὐσεβής λαός, ὁ φύλαξ τῆς πίστεως ἀντέδρασεν. Ὁλόκληροι ἐνορίαι, κωμοπόλεις, χωρία, ἠρνήθησαν νά ἀκολουθήσουν καί κατεδίκασαν τήν Καινοτομίαν καί τούς Καινοτόμους. Διό ὁ Χρυσ. Παπαδόπουλος δέν διστάζει νά μετέλθη κατ' ἀρχάς ἀήθη μέτρα καί συκοφαντίας καί κατόπιν νά ἐγείρη συστηματικούς διωγμούς προκειμένου νά ἐκλείψουν αἱ ἀντιδράσεις καί ἀποκαλύψεις τοῦ ὑπ' αὐτοῦ διενεργηθέντος Ἐκκλησιαστικοῦ ἐγκλήματος.
Παρά ταῦτα, ἀπό τήν πρώτην ἡμέραν τῆς ἀλλαγῆς ὁ φάρος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμός τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὕψωσεν τό ἀνάστημά του ὡς ἄλλος Ἅγιος Μάρκος Εὐγενικός, ἀναδειχθείς ὑπερασπιστής τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ συναγωνιζομένου Ὀρθοδόξου Κλήρου καί Λαοῦ. Ἀπό τήν πρώτην ἡμέραν καταγγέλλεται, ὅτι τό Νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον εἶναι «ΦΡΑΓΚΙΑ» καί ὅτι οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτό χωρίζονται ἀπό τόν Θεόν.
Συγχρόνως, ὅμως, πανταχόθεν ἀποκαλύπτεται καί καταδικάζεται ὁ πρωτεργάτης τῆς Καινοτομίας Χρυσόστομος Παπαδόπουλος. Ὁ Ἱστορικός Παῦλος Καρολίδης ἀποκαλύπτει:
«…Πρᾶξις ἀξιοκατάκριτος καί ἀπερίσκεπτος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ὑπῆρξεν ἡ σπουδή αὐτοῦ ἐν τῶ ζητήματι τοῦ νέου ἡμερολογίου. Ὁ Χρυσόστομος ἐδικαιολόγησε τήν πρᾶξιν ταύτην διά τῆς Ἱεραρχίας καί τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Οὔτως ἐδικαιολογήθη ἡ ὑπό τῆς αὐταρχίας τῆς πολιτικῆς εἰς τόν Χρυσοστόμον ἐπιβληθεῖσα καί ὑπό τούτου εἰς τήν Ἱεραρχίαν καί εἰς τήν Μεγάλην Ἐκκλησίαν φορτωθεῖσα εὐθύνη τῶν γενομένων.
Καί ὅσον μέν ἀφορᾶ τήν Ἱεραρχίαν, πρέπει νά ὁμολογήσωμεν εἰλικρινῶς, ὅτι οὐκ ὀλίγοι ὑπάρχουν ἐν αὐτῆ ἄνδρες καθ' ἑαυτούς ἄξιοι πάσης τιμῆς καί σεβασμοῦ, ἀλλά τό ὅλον οὐδεμίαν κέκτηται δύναμιν καί ἀξίαν, ὑπήκουσα τυφλῶς εἰς τά νεύματα τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας. Ὅσον ἀφορᾶ δέ εἰς τήν Μεγάλην Ἐκκλησίαν, μετά πολλοῦ ἄλγους ψυχικοῦ πρέπει νά κατακρίνω τοῦ Χρυσοστόμου, στηρίξαντος τήν κατ' ἐπιταγήν πολιτικῆς ἀρχῆς γενομένην πρᾶξιν εἰς τήν Μεγάλην Ἐκκλησίαν…» (ΣΚΡΙΠ 24.5.1927).
Καί ὁ Νομικός Δημήτριος Βοκοτόπουλος λέγει:
«…Καί πρῶτον δέν πρέπει νά ὑπάρχη οὐδεμία ἀμφιβολία, ὅτι ἡ κατάργησις Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου, πρᾶξις πρωτοφανής ἐν τῆ Ἐκκλησιαστικῆ ἱστορία, εἶναι ἔργον ἀποκλειστικόν τῆς αὐθαιρεσίας τοῦ Μητροπολίτου Χρυσοστόμου. Ἐν τῆ Ὑπουργείω τῶν Ἐσωτερικῶν ὀγκώδης φάκελλος τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία πρό διετίας διωρίσθη (σ.σ. τό 1925) πρός ἐξέτασιν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων καί τῆς ὁποίας ἀπετέλει μέλος ὁ σημερινός Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Χρυσόστομος, περιέχει τάς ἐπισήμους ἀποδείξεις, ὅτι εἰς τήν κατάργησιν τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου ἀντετάχθησαν ἐπισήμως, τό Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας, τό Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας.
Ἀντετάχθη δέ ἐπίσης καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ρητῶς συστήσας εἰς τόν Μητροπολίτην Χρυσόστομον νά ἀναβληθῆ ἡ κατάργησις τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, ἕως ὅτου ἐπιτευχθῆ ἡ συναίνεσις ἁπασῶν τῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν… Ἀλλ' ὁ Μητροπολίτης Χρυσόστομος λόγω τῆς συμμετοχῆς αὐτοῦ εἰς τήν Ἐπανάστασιν Πλαστήρα, παρέστησεν εἰς τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, ὅτι δέν ἔπρεπε νά ἀναβληθῆ ἡ κατάργησις τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, διότι τήν κατάργησιν ἐπέβαλεν ἐθνικόν συμφέρον καί παρεκάλει τόν Πατριάρχην νά συμφωνήση μετ' αὐτοῦ.
Τούτου ἕνεκα ὁ Πατριάρχης παρασυρόμενος ἀπό τήν ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Χρυσοστόμου ψευδῆ τῶν πραγμάτων παράστασιν, ἀπήντησεν εἰς αὐτόν καί συνήνεσεν νά καταργηθῆ τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον μόνον καί μόνον διά τάς ἀκινήτους ἑορτάς, οὐχί δέ καί διά τό Πασχάλιον ὡς ἀπήτει ὁ Μητροπολίτης Χρυσόστομος. Πρέπει νά σημειωθῆ ἐνταῦθα, ὅτι ὑπό ἐκκλησιαστικήν κανονικήν ἄποψιν ἡ συναίνεσις αὕτη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, οὐδεμίαν ἀπολύτως ἔχει ἀξίαν καί εἶναι ἄκυρος, διότι ὁ Πατριάρχης δέν δύναται νά ἀποφασίζη ἐπί ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων ἄνευ γνώμης τῆς Συνόδου τῶν Μητροπολιτῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τοιαύτη Σύνοδος δέν ἐγένετο…
…Ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν εἶναι οὐ μόνον παραβάτης τῶν θείων καί ἱερῶν Κανόνων καί ἱερῶν Παραδόσεων, ἀλλά καί αὐτοῦ τοῦ Συντάγματος τοῦ προστατεύοντος τούς Κανόνας καί τάς Ἱεράς Παραδόσεις καί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν τοῦ κράτους νόμων, τελευταῖος τῶν ὁποίων εἶναι τό Βασιλικόν Διάταγμα τῆς 18ης Ἰανουαρίου 1923 διά τοῦ ὁποίου ρητῶς ἐπιβάλλεται ἡ διατήρησις τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου…
…Ὁ Μητροπολίτης Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἐναντίον τῆς γνώμης ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί ἐναντίον αὐτῶν τῶν νόμων τοῦ Κράτους, διά μιᾶς αὐτοῦ ἐγκυκλίου φερούσης μόνον τήν ὑπογραφήν αὐτοῦ ἐπέβαλεν εἰς τούς ἐπισκόπους τῆς Ἑλλάδος, στηριζόμενος εἰς τόν Πλαστήρα, τήν εἰσαγωγήν τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου διά τάς ἐκκλησιαστικάς ἑορτάς. Τούτων ἕνεκα, αὐτός οὗτος ὁ Μητροπολίτης Χρυσόστομος ἔχει ἐξειγείρει τήν θρησκευτικήν συνείδησιν ἀπαξάπαντος τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ καί ἔχει θέσει εἰς δεινήν δοκιμασίαν τήν εὐσέβειαν αὐτοῦ…». (ΣΚΡΙΠ 25.5.1927).
Παραλλήλως, οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί διά τοῦ Νομικοῦ των ἐκπροσώπου ἤτοι τῆς «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ» ὀργανώνουν ἐκκλησιαστικῶς 245 Ἐνορίας εἰς ὁλόκληρον τήν Ἑλλάδα, αὗται τό 1924 ἔφθασαν εἰς 800.
Κατά τήν συνεδρίαν τῆς Νεοημερολογιτικῆς Συνόδου τήν 8.2.1928 οἱ Γ.Ο.Χ. ἐζήτησαν διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 2625/1928 ἀναφορᾶς των τήν ἀνάκλησιν τῆς ὑπ' ἀριθμ. 430/124/3.3.1924 Ἐγκυκλίου, διά τῆς ὁποίας ἐπεβλήθη ἡ Καινοτομία. Αὐτό ἔγινεν αἰτία νά ἀποκαλυφθοῦν αἱ ἐνέργειαι τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, δι' ὦν ἐξηπάτησε τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τόν Δεκέμβριον τοῦ 1923.
Ὁ Δημητριάδος Γερμανός φέρεται εἰς τά Πρακτικά εἰπών:
«Ἐζήτησα δέ τρίς νά κατατεθῶσι τά ἔγγραφα τῶν Πατριαρχείων καί δέν κατετέθησαν διά τοῦτο οὐδέ ἀνεγνώσθησαν, ἴνα διαφωτισθῶ τόσον ἐγώ ὅσον καί ἡ Ἱεραρχία. Καί ἀναφέρεται εἰς τά πρακτικά, ὅτι ἐζήτησα τά ἔγγραφα ταῦτα, ἀλλά δέν ἀναγράφεται ἀληθῶς, ὅτι κατετέθησαν. Ἀτυχῶς, ὅ,τι ἐφοβούμην ἐγένετο, τά τρία Πατριαρχεῖα ἐμμένουν εἰς τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον καί ἐφθάσαμεν εἰς σημεῖον νά διακοπῆ ἡ ἑνότης τῶν Ἐκκλησιῶν, καί νά ἑορτάζωμεν τήν Γέννησιν τοῦ Κυρίου 13 ἡμέρας ἐνωρίτερον ἀπό τήν Βηθλεέμ καί τά ἄλλα Πατριαρχεῖα. Φρονῶ, ὅτι ἦτο ἐσπευσμένη ἡ ἀπόφασις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ δέ συνεννόησις τοῦ Προέδρου μετά τῶν ἄλλων Πατριαρχείων δέν κατέληξεν εἰς αἴσιον ἀποτέλεσμα, ὅτι δυνάμεθα νά κρατήσωμεν τό Νέον Ἡμερολόγιον, ἀλλά νά δεχθῶμεν τό Παλαιόν ἑορτολόγιον μέχρις ὅτου διά κοινῆς ἀποφάσεως μετά τῶν ἄλλων Πατριαρχείων καί ἀπό κοινοῦ κατά τά εἰωθότα γίνη τό νέον δεκτόν, συναποφασίση δέ καί ἡ ἐκκλησία τῆς Ρωσίας. Φρονῶ ὡσαύτως, ὅτι ἐφ' ὅσον δέν ἐγένετο δεκτόν τό Νέον Ἡμερολόγιον καί ἀπό τά ἄλλα Πατριαρχεῖα, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος δύναται ν' ἀποφασίση νά ἐπανέλθη τό Παλαιόν ἑορτολόγιον τοὐτέστιν νά ἑορτάζωνται μέ βάσιν τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον».
Λίαν κατηγορηματικῶς καί μέ ἰδιαιτέραν πικρίαν ἀποφαίνεται ὁ τότε Δημητριάδος λέγων, ὅτι ἀπεκρύβησαν τά ἔγγραφα, τά ὁποῖα ἀντήλλαξεν μετά τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί ἰδιαιτέρως αἱ ἀρνητικαί αὐτῶν ἀπαντήσεις καί ἐπικρίσεις, ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου. Ἀσφαλῶς οὐδέποτε θά εἰσήγετο ἡ Καινοτομία ἄν ἡ Ἱεραρχία, πρῶτον ἦτο ἐλευθέρα καί δέν ἐκυβέρνα μονοκρατορικῶς ὁ Χρ. Παπαδόπουλος, καί δεύτερον, ἔστω ὑπ' αὐτάς τάς συνθήκας, ἡ Ἱεραρχία ἐγνώριζεν τήν σχετικήν ἀλληλογραφίαν. Καί κατά τήν παροῦσαν ὅμως συνεδρίασιν καί παρά τήν σαφῆ πρότασιν τοῦ Δημητριάδος, ἡ Σύνοδος ἀποδεικνύεται ἀνίκανος νά ἀπαιτήση ἀπό τόν «Πάπα» τῶν Ἀθηνῶν τήν ἀνάκλησιν τῆς Ἐγκυκλίου, ἐνῶ οὗτος ὑφαρπάζει τάς ὑπογραφάς αὐτῶν, ἴνα στηρίξη τήν ἀντικανονικήν πρᾶξιν του ἡ Σύνοδος, ἡ ὁποία καθ' ὑπόδειξίν του ἀποφαίνεται ὅτι περί τοῦ θέματος τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου εἶναι ἁρμόδια μόνη ἡ Ἱεραρχία. Ὁ ἴδιος δέ ἠναγκάσθη ἁπλῶς νά εἴπη ὅτι θά ἔφερεν τό θέμα εἰς τήν πρώτην σύγκλησιν τῆς Ἱεραρχίας. Οὕτω ἡ σαφής καί ὀρθή εἰσήγησις τοῦ Δημητριάδος ἀπερρίφθη εἰς τήν οὐσίαν·(35).
Καί ὁ Χαλκίδος Γρηγόριος ἀνέφερεν διά τήν ἰδίαν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 1923:
«Κατά τά ἀναγνωσθέντα Πρακτικά περί εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, φαίνεται ὅτι δέν ὑπῆρξεν ἀντίρρησις. Ἐπί τούτου ὑπῆρξεν ζωηρά ἀντίρρησις ἐκ μέρους πολλῶν, ἀλλά δέν ἐγράφη εἰς τά πρακτικά, ἐνῶ ἄλλων γνῶμαι ἐγράφοντο ἐπιμελῶς. Ἀποδεικνύεται δέ ἐκ τῶν ἐγγράφων, ὅτι ἡ μία Ἐκκλησία προσεπάθησεν εἰς τό ζήτημα τοῦτο νά ὑφαρπάση τήν γνώμην τῆς ἄλλης. Τό ζήτημα ὅμως τοῦ Ἡμερολογίου ἐσκανδάλισε τούς Χριστιανούς καί ἐδημιούργησε θόρυβον, οἱ δέ ἀκολουθοῦντες τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον δέν εἶναι ὀλίγοι, ἄν μάλιστα ἀφεθῶσιν ἐλεύθεροι θά αὐξηθοῦν ἔτι μᾶλλον».
Ὁ δέ Κασσανδρείας Εἰρηναῖος εἰς τήν αὐτήν συνεδρίαν εἶπεν:
«Τό ζήτημα τοῦ Ἡμερολογίου εἶναι μέρος τοῦ νεωτεριστικοῦ προγράμματος τό ὁποῖον ἐν τοῖς ἐσχάτοις ἐπεχείρησαν νά εἰσαγάγωσιν ἐν τῆ Αὐτοκεφάλω τῆς Ἑλλάδος Ἐκκλησία καί πρέπει ὡς τοιοῦτον νά ἐξετασθῆ…».
Ἐξ ἄλλου, οἱ Μητροπολῖται Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, Δημητριάδος Γερμανός καί Δρυϊνουπόλεως Βασίλειος, ὑπέβαλον διαμαρτυρίαν τήν 4.7.1929 εἰς τήν ὁποίαν ἐτόνιζον, ὅτι ἐξηπατήθησαν ὑπό τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἰσχυρισθέντος τό 1924, ὅτι δέν κατεδικάσθη ἡ Καινοτομία ὑπό Πανορθοδόξων Συνόδων, δηλοῦν δέ ὅτι διαμαρτύρονται καί διά τήν ἀντικανονικότητα τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ νέου Ἡμερολογίου καί ὅτι θά καταγγείλουν ταύτην εἰς τήν «θᾶττον ἤ βράδιον συγκληθησομένην Πανορθόδοξον Σύνοδον».
Μετά ταῦτα, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἐπιχειρεῖ νά ἀμφισβητήση τό κῦρος τῶν ἀποφάσεων τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων ἀναιρῶν τόν ἴδιον τόν ἑαυτόν του, ὅστις κατ' ἐπανάληψιν πρίν τῆς εἰς Ἀρχιεπίσκοπον ἀναδείξεώς του (καί πρίν δεσμευθῆ νά ἐπιβάλη τήν Καινοτομίαν), ρητῶς ὁμιλεῖ διά τήν καταδίκην τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Τώρα, ὅμως, «Οἰκουμενισμός οὐκ οἶδεν προτιμᾶν τό συμφέρον».
Βεβαίως ἔλαβεν τήν ἀπάντησιν καί ὑπό τοῦ Μοναχοῦ Ἀρσενίου Κοττέα, ἀλλά καί μετά διετίαν κατά τήν ΙΔ΄ Ἱεραρχίαν, (Ὀκτώβριος 1931), ὅταν αὕτη ἡτοίμαζεν τό θέμα τοῦ Ἡμερολογίου διά τήν μελετωμένην τότε Προσύνοδον, ἔλαβεν τήν ἀπάντησιν ὑπό τοῦ Κασσανδρείας Εἰρηναίου, ὁ ὁποῖος ἐπί τοῦ προκειμένου θέματος, εἶπεν καί τά ἑξῆς:
«…Ὑπομιμνήσκω τήν ἐν δυσί μεταγενεστέροις Συνόδοις τοῦ 1583 καί 1587 καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, αἴτινες ἐπί πλέον γιγνώσκουσαι ὅτι τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ἐγένετο διά προσηλυτιστικούς σκοπούς καί πρός ἐμπέδωσαν τῶν ἀξιώσεων τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα αὐστηρῶς ἀπηγόρευσαν τήν εἰσαγωγήν αὐτοῦ εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἀνατολικήν Ἐκκλησίαν…»·(36).
Ἐπί τῆς ἀδιστάκτου ψευδοῦς κατηγορίας τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, καθ' ἥν τά περί καταδίκης τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ εἶναι δῆθεν «ἐπινοήματα τῶν ἁγιορειτῶν», ἀπήντησαν οἱ Γ.Ο.Χ. διά ἐμπεριστατωμένης ἱστορικῆς μελέτης περί τῆς ὁποίας ὁ Ἱστορικός Παῦλος Καρολίδης ἔγραψεν τά ἑξῆς:
«…Ἀνέγνων τό ἄρθρον τοῦτο (τοῦ Μοναχοῦ κ. Ἀρσενίου Κοττέα). Εἶναι ἀληθῶς ἐπιστημονική πραγματεία ἀναιροῦσα διά λόγου ἀληθοῦς καί διά κειμένων ἀναμφισβητήτων τάς πλημμελείας τοῦ ἀνακοινωθέντος τῶν 44 ἱεραρχῶν τῆς 5ης Ἰουλίου 1929, τοῦ δημοσιευθέντος εἰς τάς ἐφημερίδας τῆς 6ης Ἰουλίου. Ἀνέγνων δέ μετά χαρᾶς ὁμοῦ καί λύπης τά ἐν τῶ ἄρθρω τούτω δημοσιευθέντα πρός ἀναίρεσιν τῶν οὐχί ἀληθῶς γραφέντων κατά τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Χαρᾶς μέν διότι εἶδον ταῦτα εὐστόχως καί καλῶς ἀναιρούμενα, μετά λύπης δέ εἶδον Ἱεραρχίαν ὁλόκληρον, πλήν τριῶν ἐκλεκτῶν ὄντως Ἱεραρχῶν, συνηγοροῦσαν οὐχί ὑπέρ τῆς ἀληθείας, καί τήν δόξαν ἀνθρώπου μᾶλλον ἤ τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ ἀγαπῶσαν…». (ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, σελ. 207—212).
(35) Ἰδέ σχετικῶς Ἐκκλησιαστική Ἑλληνική Ἱστορία, Θεοκλ. Στράγκα, Ἀθῆναι 1971, σελίς 1533-1534.
(36) Αὐτόθι σελ. 1852.