Μέ τόν ἕκτον ψευδοόρον των οἱ πέντε «ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΥΝ (τρίς)»: ὅσους λέγουν ὅτι «ἐκτός τῆς σαρκώσεως, οὐδεμία εἰκόνισις» τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατή, καθώς καί «ὅτι τό θεμέλιον ἐπάνω στό ὁποῖο στηρίζεται ὁλόκληρη ἡ εἰκονογραφία εἶναι ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Ἄλλη ἀλλοτρίωσις τῶν πέντε ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας! Κατ' αὐτούς ἡ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΙΣ δέν ἀποτελεῖ μοναδικήν βάσιν τῆς Εἰκόνος τοῦ Θεοῦ. Τό φρόνημα τοῦτο θεωρεῖται ἑπόμενον, ἀφοῦ διά τούς πέντε, καί αἱ ὁράσεις, δηλαδή αἱ τυπικαί ἀποκαλύψεις τῆς Π.Δ., ἤ αἱ ἄκτιστοι Θεῖαι ἐνέργειαι, ἐταυτίσθησαν μέ τάς Ὑποστάσεις — Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος! Οὕτω ἔφθασαν, διά τοῦ ὡς ἄνω ὅρου των, νά «ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΥΝ» πάλιν ὅλους τούς Ἁγίους Πατέρας καί αὐτήν ταύτην τήν Ἁγίαν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ἡ ὁποία ἐθεσμοθέτησεν ἀποκλειστικῶς καί μόνον τήν ἄχραντον εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, διότι ἀκριβῶς ὁ Θεός Λόγος ἐνηνθρώπησεν πραγματικά. Εἶναι βασικόν δόγμα τῆς ὀρθοδοξίας ὅτι θεμέλιον τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Θεία Ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό βασικόν δόγμα τῆς θεμελιώσεως τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ αὐτοί τό… «Ἀναθεματίζουν»! Δέν ἀνέγνωσαν ποτέ ἤ δέν κατενόησαν ποτέ ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία μακαρίζει καί λέγει «αἰωνία ἡ μνήμη» «Τῶν τήν ἔνσαρκον τοῦ Θεοῦ Λόγου παρουσίαν, λόγω, στόματι, καρδία καί νῶ γραφῆ τε καί Εἰκόσιν ὁμολογούντων» (Τριώδιον, Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας). Δέν κατενόησαν ὅτι περιέπεσαν εἰς τό Ἀνάθεμα τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἡ ὁποία λέγει: «Τοῖς τῶ ρήματι τοῦ Ἀπεριγράπτου κακῶς προσφυομένοις, καί διά τοῦτο μή βουλομένοις εἰκονογραφεῖσθαι τόν παραπλησίως ἡμῖν σαρκός καί αἴματος κεκοινωνικότα Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν καί ἐντεῦθεν φαντασιασταῖς δεικνυομένοις, Ἀνάθεμα» (Αὐτόθι). Αὐτά ἐνῶ δέχονται τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, δέν τούς εἶναι ἀρκετή καί θέλουν καί τῆς Ἁγίας Τριάδος! Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι προσβολή τοῦ Χριστολογικοῦ Δόγματος καί προπάντων ἀμφισβήτησις ὅτι ἐν τῶ Χριστῶ κατοικεῖ ἅπαν τό πλήρωμα τῆς θεότητος. Ἀγνοοῦν παντελῶς τήν διήκουσαν ἀπ' ἀρχῆς μέχρι τέλους δογματικήν διδασκαλίαν τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καθ' ἥν ἡ εἰκονογράφησις τοῦ Κυρίου γίνεται «πρός πίστωσιν τῆς ἀληθινῆς καί οὐ κατά φαντασίαν τοῦ Θεοῦ Λόγου Ἐνανθρωπήσεως».
Ὁ ὅρος τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἶναι καί ρητός καί σαφής: «Ἁπάσας τάς ἐκκλησιαστικάς ἐγγράφως ἤ ἀγράφως τεθεσπισμένας ἡμῖν παραδόσεις ἀκαινοτομήτως φυλάττομεν· ὦν μία ἐστί καί ἡ τῆς εἰκονικῆς ἀναζωγραφίσεως ἐκτύπωσις, ὡς τῆ ἱστορία τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος συνάδουσα, πρός πίστωσιν τῆς ἀληθοῦς καί οὐ κατά φαντασίαν τοῦ Θεοῦ λόγου ἐνανθρωπήσεως… ὁρίζομεν σύν ἀκριβεία πάση καί ἐμμέλεια παραπλησίως τῶ τύπω τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ σταυροῦ ἀνατίθεσθαι τάς σεπτάς καί ἁγίας εἰκόνας… τῆς τε τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰκόνος, καί τῆς ἀχράντου δεσποίνης ἡμῶν τῆς ἁγίας Θεοτόκου, τιμίων ἀγγέλων, καί πάντων ἁγίων καί ὁσίων ἀνδρῶν… Τούς ουν τολμώντας ἑτέρως φρονεῖν ἤ διδάσκειν ἤ κατά τούς ἐναγεῖς αἱρετικούς τάς Ἐκκλησιαστικάς Παραδόσεις ἀθετεῖν καί καινοτομίαν τινά ἐπινοεῖν… ἐπισκόπους μέν ὄντας ἤ κληρικούς καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν, μονάζοντας δέ ἤ λαϊκούς τῆς κοινωνίας ἀσφορίζεσθαι». (Πρακτικά Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου Τόμος Γ΄ σελ. 873—874). Τολμῶμεν νά εἴπωμεν, ὅτι ἄν ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμ. Σύνοδον ἀφαιρεθῆ αὐτή ἡ ἀπ' ἀρχῆς μέχρι τέλους διήκουσα ἔννοια — ἀλήθεια, Αὕτη ἔμεινεν κενή ἐξ ἐπόψεως ἀντικειμένου.
Ὁ δέ κατ' ἐξοχήν Δογματικός Πατήρ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ ὁποῖος προηγεῖται τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου καί ἐπί τῶν συγγραμμάτων του ἐστηρίχθη ἐν πολλοῖς ἡ ἐν λόγω Ἁγία Σύνοδος λέγει: «Προσκυνῶ Χριστοῦ εἰκόνι, ὡς σεσαρκωμένου Θεοῦ· τῆς Δεσποίνης τῶν ἁπάντων τῆς Θεοτόκου, οἷα Μητρός τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ· τῶν ἁγίων, ὡς φίλων Θεοῦ, τῶν μέχρι αἴματος ἀντικαταστάντων πρός τήν ἁμαρτίαν, καί Χριστόν μιμησαμένων τῆ ὑπέρ αὐτοῦ ἐκχύσει τοῦ αἴματος, τοῦ τό οἰκεῖον αἷμα ὑπέρ αὐτῶν προεχέαντος». (Migne P.G. 94 1252 D).
Καί πάλιν: «Εἰ μέν γάρ τοῦ ἀοράτου Θεοῦ εἰκόνα ἐποιοῦμεν, ὄντως ἠμάρτομεν. Ἀδύνατον γάρ τό ἀσώματον καί ἀόρατον καί ἀπερίγραπτον καί ἀσχημάτιστον εἰκονισθῆναι… Θεοῦ γάρ σαρκωθέντος καί ὀφθέντος ἐπί γῆς σαρκί… τούτου τήν εἰκόνα ποιοῦντες οὐ σφαλλόμεθα» (Αὐτόθι σελ. 1288 Α καθώς καί 1289 B-C).
Καί πάλιν: «Πάλαι μέν ὁ Θεός, ὁ ἀσώματός τε καί ἀσχημάτιστος, οὐδαμῶς εἰκονίζετο. Νῦν δέ σαρκί ὀφθέντος Θεοῦ, καί τοῖς ἀνθρώποις συναναστραφέντος, εἰκονίζω Θεοῦ τό ὁρώμενον» (Αὐτόθι σελ. 1245 Α).
Καί πάλιν: «Πρός δέ τούτους τοῦ ἀοράτου καί ἀσωμάτου καί ἀπεριγράπτου καί ἀσχηματίστου Θεοῦ τίς δύναται ποιήσασθαι μίμημα; Παραφροσύνης τοίνυν ἄκρας καί ἀσεβείας τό σχηματίζειν τό θεῖον». (Αὐτόθι σελ. 1169 C. Ὅρα ἐπίσης αὐτόθι: 1237 C καί 1293 D).
Σαφῶς, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, διδάσκει ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλη εἰκών ἐκτός αὐτῆς τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Χριστοῦ. Ὁ δέ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, διδάσκει ὅτι μόνον εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος δέν δυνάμεθα νά ποιήσωμεν: «…πᾶσαν δέ περιληπτικῶς εἰκονικήν ποίησίν τε καί προσκύνησιν ἀθετεῖν ἔφθης εἰπών, οὐδέν κατ' ἐξοχήν ἐάσας, πλήν τῆς ἁγίας Τριάδος· αὕτη γάρ μόνη οὔ ποίησις εἰκονική, ὅτι μηδέ κτίσις, ἀλλά ἄκτιστος» (Migne ΠΓ 99 468 Β).
Περί δέ τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, ὡς μοναδικῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἴδιος Ἅγ. Πατήρ λέγει: «Ἐπεί δι' ἄκραν ἀγαθότητα εἰς ἀνθρωπείαν φύσιν ἐλήλυθε, γενόμενος καθ' ἡμᾶς ὁ εἷς τῆς Τριάδος… διά τοῦτο Χριστός εἰκονίζεται, καί ὁ ἀόρατος ὁρᾶται· καί φυσικήν περιγραφήν καταδέχεται τοῦ σφετέρου σώματος, ὁ τῆ οἰκεία θεότητι ὑπάρχων ἀπερίγραπτος» (Migne ΠΓ 99 329 D καί 332 Α).
Καί τό σημαντικώτερον πάλιν τοῦ ἰδίου Πατρός:
«Πνεῦμα γάρ ων ὁ Θεός καί Πατήρ, ἐν Πνεύματι τῶ ἁγίω, καί ἀληθεία τῶ μονογενεῖ αὐτοῦ Υἱῶ προσκυνεῖσθαι νενόηται. Τό δέ ἐν εἰκόνι προσκυνεῖσθαι Χριστόν, τῆς Οἰκονομίας λόγος, ὅς εἰ καί πνεῦμα ἐστί καθό ὁ Θεός, ἀλλά καί σάρξ ἐστί καθότι ἄνθρωπος· οὗ ἡ σωματοειδής εἰκών κἄν ἐν ὕλη ὁμοιωθῆ, ἀμέριστος ἐστί Χριστοῦ, ὥσπερ καί σκιά τοῦ οἰκείου σώματος· καί προκυνεῖται οὐχ ἡ εἰκονική ὕλη, ἀλλ' ὁ ἐν αὐτῆ ἐξεικονισθείς Χριστός· ἐφ' ὦ συμπροσκυνεῖται ὁ Πατήρ καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον» (Migne PC 99 428 Β).
Μέ τά ἀνωτέρω μόλις ἀποδίδομεν τήν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν δυστυχῶς ἠρνήθησαν καί «ἀνεθεμάτισαν» οἱ πέντε διά νά «ἀναθεματίσουν (τρίς)» τόν μοναχόν Μάξιμον καί προηγουμένως ἐννοεῖται τούς Ἁγ. Πατέρας!
Ὁ ἅγιος Δαμασκηνός, τόν ὁποῖον ἐπικαλοῦνται καί τόν διαστρέφουν, δέν λέγει ὅτι θεμέλιον τῆς εἰκονογραφήσεως τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκτός τῆς ἐνανθρωπήσεως καί τά ὁράματα καί αἱ θεοφάνειαι. Τί λέγει; Ὅτι εἰκονίζονται οἱ Ἄγγελοι (Χερουβείμ κλπ.), αἱ ψυχαί, ὁ δαίμων, σύμφωνα μέ τούς τύπους καί τά σχήματα, τά ὁποῖα ὁ Θεός ἔθεσεν εἰς τούς Ἀγγέλους, εἰς τάς ψυχάς, εἰς τούς δαίμονας, κλπ. καί ὅτι οἱ τύποι καί τά σχήματα δέν ἦσαν σωματικά οὔτε τά ἔβλεπον μέ τά ὑλικά μάτια οἱ Προφῆται, ἀλλά «ἐν ἀλω ὁράσει νοός ὁρώμενα», οὔτε ἀπεκαλύπτοντο εἰς ὅλους. Ὁμοίως λέγει ὅτι καί τοῦ θεοῦ σχήματα καί εἰκόνας ἔχει ἡ Γραφή. Ὅλα ὅμως τά σχήματα καί εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, (= αἱ περιγραφόμεναι ὑπό τῶν προφητῶν) τάς ὁποίας εἶδον ὁ Μωϋσῆς, ὁ Ἰσαάκ, ὁ Ἰακώβ καί ὅλοι οἱ Προφῆται, δέν ἦσαν ὅλαι ἴδιαι, ἀλλ' ὁ Θεός ὡμοιώνετο πρός ἕνα ἕκαστον, ἀναλόγως, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Θεός λέγει. Δηλαδή δέν λέγει ὅτι ἐφανερώθη ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἀλλά ὅτι ὡμοιώθη, δηλαδή, ὅσα εἶδον οἱ Προφῆται ἦσαν τύποι καί σχήματα τοῦ μέλλοντος νά ἐνανθρωπήση. Ἐνανθρωπήσας δέ ὁ Χριστός, Αὐτός μόνον εἰκονίζεται πραγματικά καί περί αὐτῆς τῆς Εἰκόνος ὁμιλεῖ ὁ Ἅγιος καί αὐτήν θεσμοθετεῖ ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, διότι κατ' αὐτῆς τῆς εἰκόνος, δηλαδή τοῦ Χριστοῦ, ἐμάχοντο οἱ εἰκονομάχοι καί ὄχι διά τάς θεοφανείας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Εἰς τόν μνημειώδη «Τρίτον Λόγον πρός τούς διαβάλλοντας τάς ἁγίας εἰκόνας» ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός (P.G. 94 1317-1421) τονίζει ὅτι «Θεοῦ μέν γάρ, τοῦ ἀσωμάτου, καί ἀοράτου, καί ἀλου, καί μήτε σχῆμα, μήτε περιγραφήν, μήτε κατάληψιν ἔχοντος, ἀδύνατον ποιεῖν εἰκόνα. Πῶς γάρ τό μή ὁραθέν εἰκονισθήσεται;» (Αὐτόθι, σελ. 1321 Δ).
Συνεχίζων λέγει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει μόνον τάς «εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ καί τῆς τούτου Μητρός καί τῶν Ἁγίων καί αὐτάς σέβομεν». (Αὐτόθι, σελ. 1332). Καταλήγων εἰς τό «τέταρτον» μέρος τοῦ λόγου του, ὅπου ἀναλύει «τί τό εἰκονιζόμενον, καί τί μή εἰκονιζόμενον, καί πῶς ἕκαστον εἰκονίζεται» λέγει: «Ἡ δέ θεία φύσις, ἀπερίγραπτος ἐστί μόνη καί παντελῶς ἀνείδεος, καί ἀσχημάτιστος καί ἀκατάληπτος· εἰ καί ἡ θεία Γραφή τύπους Θεῶ περιτίθησι, τῶ μέν δοκεῖν, σωματικῶς, ὥστε σχήματα ὁρᾶσθαι, καί αὐτούς δέ ἀσωμάτους (σ.σ. τούς τύπους). Οὐ γάρ σωματικοῖς ὀφθαλμοῖς, ἀλλά νοεροῖς ἑωρῶντο τοῖς προφήταις καί οἷς ἀπεκαλύπτοντο· οὐ γάρ πᾶσιν ἑωρῶντο. Ἁπλῶ δέ λόγω εἰπεῖν, δυνάμεθα ποιεῖν εἰκόνας πάντων τῶν σχημάτων ὦν εἴδομεν· νοοῦμεν δέ ταῦτα καθώς ὡράθη» (Αὐτόθι, σελ. 1344).
Ἡ ἐν παραλλήλω παράθεσις τῶν γνησίων κειμένων τοῦ Ἁγίου καί αὐτό τό ὁποῖον παρέθεσαν οἱ πέντε ἀποδεικνύει τήν ἀσεβῆ ἐπ' αὐτοῦ ἐπέμβασίν των.
Τό γνήσιον Κείμενον τοῦ Ἁγ. Δαμασκηνοῦ
«Μή θέλων ουν ὁ Θεός παντελῶς ἀγνοεῖν ἡμᾶς τά ἀσώματα περιέθηκεν αὐτοῖς τύπους, σχήματα καί εἰκόνας κατά τήν ἀναλογίαν τῆς φύσεως ἡμῶν, σχήματα σωματικά ἐν ἀλω ὁράσει νοός ὁρώμενα καί ταῦτα σχηματίζομεν καί εἰκονίζομεν. Ἐπίσης πῶς ἐσχηματίσθη καί εἰκονίσθη τά Χερουβείμ; ἀλλά καί Θεοῦ σχήματα καί εἰκόνας ἡ Γραφή ἔχει». P.G. 94 1345 Α).
Τό παραποιημένον κείμενον ὑπό τῶν πέντε
«Μή θέλων ουν ὁ Θεός παντελῶς ἀγνοεῖν ἡμᾶς τά ἀσώματα περιέθηκεν αὐτοῖς τύπους σχήματα καί εἰκόνας κατά τήν ἀναλογίαν τῆς φύσεως ἡμῶν,………………. ἀλλά καί Θεοῦ σχήματα ἡ Γραφή ἔχει καί ταῦτα εἰκονίζομεν καί σχηματίζομεν… [καί δυνάμεθα ποιεῖν εἰκόνας πάντων τῶν σχημάτων ὦν εἴδομεν]…».
Τί προκύπτει ἐκ τῶν δύο παραλλήλων κειμένων:
α) Δέν παρέθεσαν τό κείμενον τοῦ Ἁγίου ὁλόκληρον καί γνήσιον ὡς ἔχει εἰς τήν πηγήν, ἀλλά τινά μέν ἀποσιώπησαν, τινά μετέθεσαν καί τινα ἀπέσπασαν ἀπό ἄλλην θέσιν.
β) Ἡ φράσις: «καί ταῦτα σχηματίζομεν καί εἰκονίζομεν», ἔφυγε ἀπό τή θέση της καί ἐτέθη εἰς ἄλλην θέσιν, ἤλλαξαν δέ καί τήν σειράν τῶν ρημάτων. Ταῦτα δέ διά νά συνδέσουν τά ρήματα «σχηματίζομεν» καί «εἰκονίζομεν» ὄχι ὅπως τά συνδέει ὁ Ἅγιος μέ τά «ἀσώματα» (δηλ. Ἀγγέλους κλπ.), ἀλλά μέ τά «σχήματα καί εἰκόνας…» τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά ὑπάρχη ἰδιαίτερος λόγος, ἀφοῦ ὅλα τά «σχήματα» καί «εἰκόνες» τῆς Π.Δ. περιγράφονται ὑπό ὅρους ὅμως, τούς ὁποίους ἀναφέρει ὁ ἅγιος εἰς τήν ἰδίαν ὁμιλία του:
«Ἄγγελος δέ, καί ψυχή, καί δαίμων, εἰ καί μή σωματικῶς καί παχέως, ἀλλά κατά τήν ἑαυτῶν φύσιν, καί σχηματίζονται καί περιγράφονται. Νοητοί γάρ ὅντες, ἐν νοητοῖς τόποις, νοητῶς παρεῖναι καί ἐνεργεῖν πιστεύονται. Εἰκονίζονται μέν ουν σωματικῶς, ὡς εἰκόνισεν Μωϋσῆς τά Χερουβείμ καί ὡς ἑωράθησαν τοῖς ἀξίοις, ἀλλ' ἀσώματον καί νοητήν τινά θεωρίαν δηλούσης τῆς σωματικῆς εἰκόνος. Ἡ δέ θεία φύσις, ἀπερίγραπτος ἐστί μόνη καί παντελῶς ἀνείδεος καί ἀσχημάτιστος καί ἀκατάληπτος εἰ καί ἡ θεία Γραφή τύπους Θεῶ περιτίθησι, τῶ μέν δοκεῖν, σωματικούς, ὥστε σχήματα ὁρᾶσθαι, καί αὐτούς δέ ἀσωμάτους. Οὐ γάρ σωματικοῖς ὀφθαλμοῖς, ἀλλά νοεροῖς ἑωρῶντο τοῖς προφήταις, καί οἷς ἀπεκαλύπτοντο· οὐ γάρ πᾶσιν ἑωρῶντο. Ἁπλῶ δέ λόγω εἶπειν, δυνάμεθα ποιεῖν εἰκόνας πάντων τῶν σχημάτων, ὦν οἴδομεν, νοοῦμεν δέ ταῦτα καθώς ὡράθη…» (P.G. 94 σελ. 1344 Β C).
Ἐν προκειμένω οἱ πέντε κατά τόν ἴδιον ὅρον τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διά πολλοστήν φοράν, καθαιροῦνται καί ἀναθεματίζονται ὡς τολμήσαντες «εἰπεῖν σκολιῶς καί πανούργως, πρός τό ἀνατρέψαι ἕν τι τῶν ἐνθέσμων παραδόσεων τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας», (Πρακτικά Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου Τόμος Γ΄ σελ. 874/374) καί «Τοῖς μή ὀρθῶς τάς τῶν Ἁγίων διδασκάλων τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας θείας φωνάς ἐκλαμβανομένοις, καί τά σαφῶς καί ἀριδήλως ἐν αὐταῖς διά τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χάριτος εἰρημένα, παρερμηνεύειν τε καί περιστρέφειν πειρωμένους, ἀνάθεμα τρίς».
Πρέπει εἰς τό σημεῖον αὐτό νά ἐπισημάνωμεν ὅτι τό φαινόμενον τοῦ «παρερμηνεύειν καί περιστρέφειν» ὅλως «πανούργως καί σκολιῶς», «τά ὑπό τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χάριτος εἰρημένα» ἀπαντᾶται καί εἰς ὑποσημειώσεις τινάς ἐν τῶ Πηδαλίω τοῦ Νικοδήμου τοῦ ἁγιορείτου. Σημειώσεις ὅμως, ὡς αὗται, ὁπόθεν δήποτε καί ἄν προέρχωνται, ἐφ' ὅσον δέν συνάδουν ἀλλά καί εὐθέως κηρύσσουν ἀντίθετα πρός τήν Καθολικήν Ὀρθοδοξίαν ὄχι μόνον ἀπορρίπτονται ὡς «σκολιαί καί πανοῦργοι» ἀλλά καί καταδικάζονται·(1).
Δέν ἔχομεν «συμβολικήν» ἀποκάλυψιν εἰς τήν Κ.Δ.
Ἐπίσης εἰς αὐτόν τόν ψευδοόρον οἱ πέντε «Ἀναθεματίζουν» τούς «μή δεχομένους τήν συμβολικήν καί σχηματικήν ἀποκάλυψιν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἔγινε εἰς τήν Παλαιάν καί Καινήν Διαθήκην, διότι ὅπως φλυαροῦν, «ἡ συμβολική εἰκόνισις Τοῦ Θεοῦ, εἶναι μετοχή καί γνώση τῆς θείας οὐσίας ἔστω καί μέσω συμβόλων, ἤ ὅτι ἡ εἰκόνισις τῶν προφητικῶν ὁράσεων εἶναι καινοτομία καί ἐπιφέρει ἀνάθεμα ἤ ὅτι τό θεμέλιον ἐπάνω στό ὁποῖο στηρίζεται ὁλόκληρη ἡ εἰκονογραφία εἶναι ἡ ἐνσάρκωσι τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ» καί ἄλλας πλάνας, αἱρέσεις καί παράλογα πιστεύοντες καί μή δεχομένους τήν ΣΥΜΒΟΛΙΚΗΝ εἰκόνισιν τοῦ Ἀοράτου μεταφυσικοῦ καί Πνευματικοῦ κόσμου». (Αὐτόθι σελ. 15).
Ἐσφαλμένη καί ἀπαράδεκτος ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως εἶναι καί ἡ ἀνωτέρω διατύπωσις τῶν πέντε: «Μή δεχομένους τήν συμβολικήν καί σχηματικήν ἀποκάλυψιν τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία ἔγινε εἰς τήν Παλαιάν καί τήν Καινήν Διαθήκην». Δυστυχῶς καί ἀπό αὐτήν τήν θέσιν των προκύπτει ὅτι κηρύσσουν αἴρεσιν διότι κηρύσσουν ὅτι καί εἰς τήν Καινήν Διαθήκην ἔχομεν συμβολικήν ἀποκάλυψιν τοῦ Θεοῦ! Δηλαδή ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ πράγματι Ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι «Τύπος» καί «Σύμβολον»! Δηλαδή δέν ἔχομεν ἐν τῶ Χριστῶ τήν ἀποκάλυψιν τοῦ Θεοῦ! Δηλαδή πλανώμεθα! Ἄπαγε τῆς βλασφημίας. Δέν εἶναι συμβολική οὔτε τυπική, οὔτε σχηματική ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ εἰς τήν Καινήν Διαθήκην. Ὅλοι οἱ τύποι, τά σύμβολα καί τά σχήματα τῆς Π.Δ., τά ὁποῖα ἀναφέρονται εἰς τούς Ἀγγέλους, τάς ψυχάς, τά Δαιμόνια κλπ. παραμένουν σύμβολα, τύποι καί σχήματα ἀνάλογα πρός τήν ἰδικήν μας ἀδυναμίαν. Ὅμως ὁ Θεός, ὅστις εἰς τήν Π.Δ. λέγει: «Ἐγώ ὁράσεις ἐπλήθυνα, καί ἐν χερσί προφητῶν ὡμοιώθην» καί παρατηρεῖ ὁ Θεοδώρητος Κύρου: «Ὡμοιώθην εἶπεν οὐκ 'ώφθην· ὡς γάρ βούλεται, σχηματίζειν τάς ὄψεις» (P.G. Τόμος 81, σελ. 1421 C), εἰς τήν Κ.Δ. οὔτε συμβολικῶς, οὔτε τυπικῶς, οὔτε σχηματικῶς «ὡμοιώθη», ὁ Θεός Λόγος, ἀλλά ἀπεκαλύφθη, ἐνανθρωπήσας πραγματικά, «ὁ εἷς τῆς Τριάδος». (Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὅρα ἔμπροσθεν σελ. 50). Ἐάν ὅμως ἰσχυρισθοῦν ὅτι γράφουν περί τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ἐν εἴδει περιστερᾶς», ἤ τήν φωνήν (ἐνέργειαν) τοῦ Πατρός, ἡ ὁποία ἠκούσθη ἐν τῶ Ἰορδάνη, ταῦτα δέν δίδουν τό δικαίωμα εἰς οὐδένα νά εἴπη ὅτι εἰς τήν Καινήν Διαθήκην ἔχομεν «Συμβολικήν καί σχηματικήν ἀποκάλυψιν τοῦ Θεοῦ» καί ἑπομένως ὅποιος δέν δέχεται τοῦτο, ὅπως λέγουν οἱ πέντε, νά ἔχη τό «Ἀνάθεμα (τρίς)».
Ἐάν κατά τό βλάσφημον φρόνημα τῶν πέντε ὁ Χριστός «συμβολικῶς» καί «σχηματικῶς» ἀπεκαλύφθη εἰς τήν Κ.Δ., τότε δι' αὐτούς δέν ἐπῆλθεν ἀκόμη σωτηρία ἀλλά καί τελοῦσιν εἰσέτι «ὑπό τήν τοῦ νόμου Κατάραν», τόν τύπον καί τήν σκιάν τοῦ Νόμου. Μήπως οὕτω ἀποδεικνύεται ὅτι αὐτοί φρονοῦσι τά τῶν Ἑβραίων, οἱ ὁποῖοι περιμένουν τήν παρουσίαν τοῦ ψευδομεσσίου, ἤτοι τοῦ Ἀντιχρίστου; Οἱ ἴδιοι οἱ Ἑβραῖοι δαιμονίζονται ὅταν τούς λέγης ὅτι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐμφανίζεται εἰς τήν Π.Δ. εἶναι ὁ Λόγος, ὁ Ὁποῖος τῆ ἀληθεία ἐνηνθρώπησεν, καί ὅτι ὅλος ὁ νόμος καί αἱ προφητεῖαι ἐπληρώθησαν ἐν τῶ Χριστῶ. Τί σύμπτωσις ὅμως νά ἐνοχλοῦνται καί οἱ πέντε καί ὁ μηχανισμός των ὁλόκληρος, διά τήν ἰδίαν ἀκριβῶς αἰτίαν;
(Συνεχίζεται)
(1) Αἱ ἐν τῶ πηδαλίω σημειώσεις δέν εἶναι «θεόπνευστοι» καί ἑπομένως ἀλάνθαστοι, ὅπως τινές ἀμαθέστατοι φρονοῦν καί ὑποστηρίζουν καί δέν δέχονται καί ἀντίρρησιν! Θεόπνευστοι εἶναι μόνον οἱ θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ὅλων ἐκείνων τῶν τοπικῶν Συνόδων καί Ἁγίων Πατέρων, τῶν ὁποίων οἱ Κανόνες ἀνεγνωρίσθησαν καί ἐπεκυρώθησαν ἀπό Οἰκουμενικάς Συνόδους. Αὐτοί οἱ Κανόνες ἀποτελοῦν τό Ἱερόν Πηδάλιον τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὄχι ἡ κάθε σημείωσις ἤ καί ἑρμηνεία ἀκόμη ἐπ' αὐτῶν. Ὁ ἰσχυρισμός ὅτι τό Πηδάλιον εἶναι θεόπνευστον ἐν τῶ συνόλω του ὅπως κυκλοφορεῖ διότι, ὡς λέγουν, ἐνεκρίθη δῆθεν ὑπό τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς Κων/λεως, εἶναι καί αὐτός ὅλως ἐσφαλμένος. Ἡ Πατριαρχική Σύνοδος τῆς Κων/λεως, οὐδέν ἄλλο ἐποίησεν παρά μόνον ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν της τήν «καλήν μαρτυρίαν» περί τῶν χειρογράφων τοῦ Νικοδήμου, τήν ὁποίαν εἰσηγήθησαν ὁ Ἀρχιμανδρίτης Δωρόθεος, ὁ Ἀθανάσιος ὁ Πάριος καί Ἅγιος Μακάριος Κορίνθου, καί ἐνέκρινεν ταῦτα. Ἡ Σύνοδος τῆς Κων/λεως δέν ἐνέκρινεν τό ἐκδοθέν εἰς τήν Λειψίαν τό 1800 Πηδάλιον, τήν ὁποίαν ἔκδοσιν ἐπεμελήθη κάποιος Ἀρχ/της Θεοδώρητος. Εἰς τό ἴδιον τό Πηδάλιον οἱ ἐκδόται εἰς τόν πρόλογόν των σημειοῦν τάς κάτωθι ἱστορικάς μαρτυρίας: «Μετ' οὐ πολύ ἐδόθη πράγματι ἡ «καλή μαρτυρία» περί τοῦ ΠΗΔΑΛΙΟΥ… γενομένου ἐράνου μεταξύ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἐστάλη ὑπό τοῦ Νικοδήμου πρός τόν ἐν Λειψία φίλον του Θεοδώρητον, τόν καί ἐπιστατήσαντα τῆς ἐκδόσεως.
Ἀλλ' ὅμως ἄλλα φρονῶν ὁ Θεοδώρητος, διάφορα τῶν τοῦ Νικοδήμου, προσέθεσε τινάς ἀντορθοδόξους ὑποσημειώσεις, νουθεύσας οὕτω τό ἀπό πάσης ἀπόψεως ὀρθόδοξον ἔργον τοῦ Ἁγίου Πατρός, ὅστις ἐλυπήθη τόσον, ὥστε εἶπεν ὅτι «εἶχεν κάλλιον νά τόν ἐκτύπα κανείς πολλάκις εἰς τήν καρδίαν μέ τό μαχαίρι, παρά νά προσθέση ἤ νά ἀφαιρέση εἰς τό βιβλίον». Διό καί ἠναγκάσθη ὁ Πατριάρχης Νεόφυτος νά ἀπολύση γράμμα, ἐν ὦ ἀναφέρων καί καθορίζων τάς προσθήκας καταδικάζει ταύτας καί συνιστᾶ πρός τόν εὐσεβῆ καί ὀρθόδοξον λαόν νά καλύψη διά χρώματος τάς ἐπισημαινομένας κακοδοξίας». Δέν ἔχομεν τήν σειράν τῶν ἐκδόσεων τοῦ Πηδαλίου (Λειψίας 1800 Ἀθῆναι 1841, Ζάκυνθος 1864, Ἀθῆναι 1908, 1957, 1970) οὔτε τό Γράμμα τοῦ Πατριάρχου Νεοφύτου διά νά ἔχωμεν περαιτέρω γνώμην. Δυστυχῶς ὅμως «αἱ κακόδοξοι προσθῆκαι» ἤ δέν ἐπεσημάνθησαν ὅλαι ἤ ἐπισημανθεῖσαι δέν ἐξηλείφθησαν, καί συνεχίζουν ἔκτοτε νά μολύνουν τήν Ὀρθοδοξίαν ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, διότι ὁ κάθε ἀμαθής ἰσχυρίζεται ὅτι, «τό λέγει τό Πηδάλιο», ἐνῶ ἀγνοεῖ τί εἶναι καί τί σημαίνει Πηδάλιον. Πηδάλιον, ἐπαναλαμβάνομεν, δέν εἶναι κάθε ὑποσημείωσις ἡ ὁποία παρετέθη εἰς τήν ἔκδοσιν τοῦ 1800 καί εἰς ὅσας ἠκολούθησαν, ἀλλά μόνον οἱ Θεόπνευστοι Θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν ὑπ' αὐτῶν ἐπικυρωθέντων.
Σχετική μαρτυρία περί τοῦ «Πηδαλίου», κατά τήν ὁποίαν εἰς τάς ὑποσημειώσεις του ὑπάρχουν πολλαί κακοδοξίαι. Πρόκειται περί τῆς μαρτυρίας, τήν ὁποίαν διετύπωσεν, πρίν 100 καί πλέον ἔτη, ὁ π. Παχώμιος, Πνευματικός Πατήρ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ὁ ὁποῖος ἀντιδιαστέλλει πρός χάριν τῶν ἁπλῶν, ὅτι ἄλλο εἶναι οἱ Ἱεροί Κανόνες καί ἄλλο αἱ σημειώσεις, αἱ ὁποῖαι εἰς καμμίαν περίπτωσιν δέν ἀποτελοῦν πηδάλιον. «Ἐσεῖς ἀδελφοί ὁποῦ λέγετε ταῦτα, δέν γνωρίζετε ἀκόμη ποῖον εἶναι τό πηδάλι καί διά τοῦτο ἔχετε δίκαιον… Εἰ δέ καί θέλετε νά μοῦ φέρετε μαρτυρίας ἀπό τάς ἐπισημειώσεις τοῦ πατρός Νικοδήμου, ἄλλος ὁ λόγος· πρέπει λοιπόν νά μοῦ εἰπῆτε ἔτσι· ὁ Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, δίδει γνώμην καί νά μή λέγετε τό Πηδάλι καί Κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἐπειδή καί ἄλλος ὁ Νικόδημος καί ἄλλο τό Πηδάλι… Ἀλλά μερικοί ἀμαθεῖς ἱερεῖς μας, νομίζουν τοῦ Νικοδήμου τάς ἐπισημειώσεις πῶς εἶναι πηδάλι… ἄλλοι οἱ Κανόνες φίλοι μοι τοῦ Πηδαλίου, καί ἄλλη ἡ ἐξήγησις καί ἐπισημείωσις τοῦ Νικοδήμου». (Παχώμιος 1905 «Ὑπεράσπισις τῆς Ἀληθείας» Ἔκδοσις Ἀστέρος 1966 σ. 125-6).