Α) ΤΟ 54/76 ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΟΝ ΒΟΥΛΕΥΜΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΡΩΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΕΣΣΙΑΚΑΡΗ.
Β) ΑΙ ΑΠΟ 1974, 2003 ΚΑΙ 2004 ΕΛΕΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΥ.
Γ) ΑΙ ΑΠΟ 21.2.1976 ΠΑΡΟΜΟΙΑΙ «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙΣ» ΤΟΥ ΠΟΤΕ ΚΙΤΙΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ.

Εἰς τό προηγούμενον Α΄ ΜΕΡΟΣ τῆς ἀπαντήσεώς μας ἐπί τῶν ἀπό 21. 2.1976 «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΩΝ…» τοῦ τότε Κιτίου Ἐπιφανίου, («Ο.Π.» Ἰουλίου — Αὐγούστου 2009 τ. 188 σελ. 328 κ.ἑ.) ἀνεφέρθημεν εἰς τό Προλογικόν — Εἰσαγωγικόν μέρος τοῦ ὅλου δημοσιεύματος καί κατωνομάσαμεν τούς ἀπό τότε συσπειρωμένους κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πολεμίους. Αὐτοί ἦσαν καί παρέμειναν οἱ ἐγκάθετοι Φλωρινικοί, ἐν οἷς καί ὁ τότε Ἁγιοβασιλειάτης Γέρων Δαμασκηνός, ὁ ὑποτακτικός του Αὐγουστῖνος, ἐκ δέ τῶν ἡμετέρων ὁ Εὐγένιος Τόμπρος, ὁ κρυπτόμενος «Κιτίου» Ἐπιφάνιος, ὁ «Κορινθίας Κάλλιστος» ὡς ὄργανον ὅλων, καί κυρίως ὁ «Ἀργολίδος» Παχώμιος, ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος ὁ «Ἀττικῆς» Ματθαῖος καί πλεῖστοι ἄλλοι ἐν Ἀμερικῆ, Εὐρώπη καί ἐν Ἑλλάδι, τελευταίως δέ καί ὁ Φλωριναῖος κ. Μ. Καββακίδης(1).
Ἡ πολεμική ὅλων αὐτῶν κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀπό τό 1924 συνίστατο εἰς τήν προσβολήν τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί κατόπιν καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Συγκεκριμένως ἀπό τό 1969—1971, ἐτέθη εἰς ἐφαρμογήν τό σχέδιον νά ἐπιτύχουν χειροθεσίαν ἐπί τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας ὡς δῆθεν σχισματικῶν καί ὡς ὑφ' ἑνός ἑλκόντων τήν χειροτονίαν των καί ὡς ἐκ τούτων ἐχόντων «ἄκυρον» τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν! Περί αὐτῆς τῆς κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου «χειροθεσίας», ἐπί τῶν δύο Ἐπισκόπων μας, εἰς τήν Ἀμερικήν καί μέχρι σήμερον ἔχομεν ἀντικρουόμενα δεδομένα καί πληροφορίας, περί τοῦ τί ἀκριβῶς ἔλαβεν χώραν, διότι ἄλλοι λέγουν ὅτι οἱ δύο Ἐπίσκοποί μας ἐχειροθετήθησαν ὡς πρώην Σχισματικοί, ὅπως ἀναφέρει καί ἡ Ἀπόφασις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἄλλοι δέ, ἐν οἷς πρῶτοι οἱ δύο Ἀρχιερεῖς, ἐκείνης τῆς ἐξαρχίας, παραλλήλως δέ καί ὁ πρόεδρος τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ὁμιλοῦν ρητῶς καί διαβεβαιοῦν ὅτι εἰς τήν Ἀμερικήν δέν ἐγένετο χειροθεσία κατά τόν Η΄ Κανόνα, ἀλλ' ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή. Τό γεγονός ἐνθυμίζει τήν σύγχυσιν τῶν Ἑβραίων κατά τήν ἐπιχείρησιν νά ὑψώσουν τόν πῦργον τῆς Βαβέλ!..
Ὡστόσον ἐν Ἑλλάδι εἶναι σαφές καί δέν ἐπιδέχεται τήν παραμικράν ἀμφιβολίαν ὅτι ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ της, ἡ ἐξαρχία, ἐν ὡμοφορίω καί ἐπιτραχηλίω καί ἐν Συνόδω διεβεβαίωσεν τά περί συγχωρητικῆς εὐχῆς. Ταύτην καί ὑπό ὅρους καί προϋποθέσεις συγκεκριμένας ἐδέχθησαν καί ἐν Ἑλλάδι οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Γ.Ο.Ε.
Πάντως αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἤδη ἀπό τό 1955 (ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος) ἐπενόησαν αὐτήν τήν χειροθεσίαν, τήν ἐπενόησαν μετά ἀπό ἐπί μακρόν ἀπεγνωσμένας ἀνεπιτυχεῖς προσπαθείας, καί διωκτικά μέτρα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἀλλά καί τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, νά πλήξουν τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν καί περάσουν τήν περί δῆθεν «Δυνάμει» θεωρίαν Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος. Χάριν αὐτῆς τῆς θεωρίας προεκλήθη τό Φλωρινικόν σχίσμα κατά τό 1937! Παραλλήλως παρημποδίζοντο — ἀπεκλείοντο νέαι χειροτονίαι Ἐπισκόπων, ἴνα μέ τήν κοίμησιν τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, μόνου παραμείναντος Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, ἡ Ἐκκλησία στερηθῆ Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων μέ ἀποτέλεσμα, προϊόντος τοῦ χρόνου, νά ἐκλείψουν καί οἱ Ἱερεῖς καί οὕτως οἱ Ὀρθόδοξοι νά προσφύγουν καί ζητήσουν Ἱερεῖς ἀκόμη καί Ἐπισκόπους ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Σχίσματος! Κατ' αὐτόν τόν τρόπον θά ἐξέλιπεν καί ἡ ἀπό τό 1924 Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία καί ἑπομένως καί ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Παρά ταῦτα καί παρά πᾶσαν προσδοκίαν, πρό τῆς μακαρίας κοιμήσεως τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948, ἔλαβεν χώραν τό ΘΕΒΟΥΛΗΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν γεγονός, καθ' ὅ, ὁ εἰς βαθύ γῆρας περιελθών Ἐπίσκοπος Ματθαῖος, προέβη μόνος αὐτός εἰς χειροτονίαν Ἐπισκόπου καί ἀκολούθως οἱ δύο οὗτοι ἐχειροτόνησαν καί ἄλλους καί οὕτως ἡ Ἐκκλησία ἐπανεῦρεν τό Συνοδικόν σύστημα, ἐνῶ Νεοημερολογιτισμός καί Φλωρινισμός ἔχασαν τόν ὕπνον των, διότι ἡ παρουσία Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων ἀπέκλειεν τήν ποθουμένην των «λύσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ προβλήματος»! Ἀφοῦ συνῆλθον καί ἀφοῦ ἐδίωξαν μέ πραγματική λύσσαν τόν ὡς ἄνω Ἐπίσκοπον καί γενικῶς τήν Ἐκκλησίαν, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος ἐπενόησεν καί ἐμελέτησεν τά περί χειροθεσίας τῶν «Ματθαιϊκῶν» Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων, ἴνα οὕτω διακόψη, ματαιώση καί ἀκυρώση τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐάν καθ' οἱονδήποτε τρόπον διεκόπτετο ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἡ «λύσις» θά ἦτο καί πάλιν θέμα χρόνου, διότι διά τῆς σχεδιασθείσης χειροθεσίας, θά ἐπλήττετο «θανασίμως» καί ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ καί θά «συνετρίβετο» ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, καί τά πάντα θά ἐξηρτῶντο ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ. Αὐτό τό σχέδιον καίτοι ἀρτίως μελετημένον, σχεδιασμένον καί ἕτοιμον πρός ἐφαρμογήν, ἐπιχειρηθέν τό 1971 ΑΠΕΤΥΧΕΝ, ἀσφαλῶς θεία παρεμβάσει, γεγονός τό ὁποῖον ἐπέφερεν εἰς πάντας τούς σκευωρούς σύγχυσιν, φόβον, δειλίαν, ψεῦδος καί ἀκαταστασίαν. Ἰδιαιτέρως δέ τούς ἐστοίχισεν τό ὅτι οἱ ἴδιοι, οἱ ὁποῖοι κατά Σεπτέμβριον τοῦ 1971 ἐπεχείρησαν τήν ἐφαρμογήν τοῦ σχεδίου, οἱ ἴδιοι τό ἠχρήστευσαν καί δέν ἐθίγη οὔτε ἡ γνησία καί ἀδιάκοπος Ἀποστολική Διαδοχή οὔτε ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία! Ὅλοι ὅσοι ἔλαβον καθ' οἱονδήποτε τρόπον μέρος εἰς αὐτήν τήν ἀποτυχοῦσαν μεγίστην ἀπό πάσης ἀπόψεως σκευωρίαν, δέν παρητήθησαν ἀφοῦ δέν μετενόησαν καί διότι δέν ἐπίστευον εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀλλά τούς διέκρινεν καί τούς διακρίνει μόνον ἕνας νοσηρός παλαιοημερολογιτισμός — συντηρητισμός καί μία παρομοία θρησκευτικότης, πρό πάντων δέ οἱ πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν εἶναι ἐγκάθετοι ξένων κέντρων…
Οἱ ἐγκάθετοι, λοιπόν, Φλωρινικοί, ἀλλά καί ἡμέτεροι ἐπίορκοι ἠβουλήθησαν ὅπως μεταστοιχειώσουν καί μεταλλάξουν τήν ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν ἤδη ἐνῶ ἡ ἐξαρχία μας εὑρίσκετο ἐν Ἀμερικῆ εἶχεν διαδοθεῖ ἡ περί «χειροθεσίας» πρᾶξις εἰς παγκόσμιον κλίμακα! Τοῦτο, ὅπως ἐτονίσθη, ἡ ἐπιστρέψασα ἐξαρχία τό διέψευδεν καί προέβαλλεν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, ἡ ὁποία ἐγένετο ἀποδεκτή, ὅπως ἐπίσης προελέχθη! Τήν περί χειροθεσίας προπαγάνδα διέψευσεν καί ὁ πρόεδρος τῆς Ρωσικῆς Συνόδου·(2) δεδομένου ὅτι τήν πρᾶξιν ἔγραψαν εἰς τά παρασκήνια οἱ σκευωροί τῆς Ἀμερικῆς καί τῆς Ἑλλάδος. Ἐν τέλει ὑπό πολλῶν ἑρμηνεύθη ἡ συγχωρητική εὐχή, ὡς «χειροθεσία» ἀφοῦ καί κατ' αὐτήν ἔχομεν ἐπίθεσιν τῶν χειρῶν τοῦ Πνευματικοῦ ἐπί τοῦ ἐξομολογουμένου!..
Τοῦτο ὅλον ἐσήμανε νέας μυστικάς συνάξεις τῶν σκευωρῶν εἰς τήν Μονήν τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν εἰς τά Ἀθίκια Κορινθίας, κατά τάς ὁποίας, πέραν τῶν Φλωρινικῶν ἐγκαθέτων, ἰδιαίτερον ρόλον ἔπαιξαν οἱ τότε Ἀργολίδος Παχώμιος, Κορινθίας Κάλλιστος, ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος καί ὁ Πειραιῶς Νικόλαος καί ἄλλοι, τούς ὁποίους δέν κρίνομεν ἀπαραίτητον νά ἀναφέρωμεν διότι ἐνήργουν διά τῶν ἀνωτέρω.
Ἐνταῦθα ὁ λόγος θά στραφῆ εἰς τόν τότε Κιτίου Ἐπιφάνιον, ὁ ὁποῖος τή συνεργεία τοῦ γνωστοῦ Βασιλείου Σακκᾶ, κατά τό 1975-1976 συνέταξεν, ὅπως συνέταξεν, τάς «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙΣ τῶν σκέψεών του ὡς εἶδος ἀπολογίας» καί μόλις τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1979, τάς ὑπέβαλεν εἰς τόν Ἁγιοβασιλειάτην Γέροντα Δαμασκηνόν μέ σκοπόν νά συμβάλη εἰς τήν ἕνωσιν μετά τῶν Φλωρινικῶν, ἀφοῦ κατά τάς «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙΣ» του, Φλωρινικοί καί Ματθαιϊκοί εἶναι τό ἴδιο, διότι ἔχουν τήν ἰδίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, οἱ μέν διά τῆς χειροτονίας τοῦ Ἀκακίου Πάπα τό 1960, οἱ δέ «Ματθαιϊκοί» διά τῆς «χειροθεσίας τοῦ 1971»! Ἰδού ποῦ ἐξ ἀρχῆς εὑρίσκεται ἡ προδοσία τοῦ Ἐπισκόπου Ἐπιφανίου. Αὐτός εἶναι ἀπό τήν 10ετίαν τοῦ 1970 ὁ φαινομενικῶς προβαλλόμενος ὡς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος Κιτίου Ἐπιφάνιος!
Κατόπιν τούτων τίθεται τό σκληρόν ἐρώτημα τί λέγει εἰς τάς «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙΣ» του ὁ τότε Κιτίου Ἐπιφάνιος καί διατί ὁ ἴδιος ὁ Ἐπιφάνιος ἀλλά καί ὁ Γέρων Δαμασκηνός ἤ ὁ ὑποτακτικός του Μοναχός Αὐγουστίνος περιέκρυψαν τάς ἐκ 48 πυκνογραμμένων σελίδων (ἔτσι ἔγραφεν ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς), διατυπώσεις του; Τά ὅσα ὑποστηρίζει ὁ μοναχός Αὐγουστῖνος, εἰς τό ἀπό Αὐγούστου 2006 Προλογικόν του σημείωμα, δέν λαμβάνονται ὑπ' ὄψιν ὡς ἀδύναμα καί ἀνάξια λόγου…, ἐνῶ τό γεγονός ὅτι ὁ μοναχός Αὐγουστίνος ἐπερίμενεν νά ἀποθάνη ὁ «Κιτίου» Ἐπιφάνιος καί μετά νά εὕρη τόν τρόπον νά τό παραδόση εἰς τόν γνωστόν Φλωριναῖον κ. Μακάριον Καββακίδην, ἀποκαλύπτει καί διαβεβαιοῖ ὅτι ὅσα γράφει περί χειροθεσίας, εἰς αὐτό τό ἐκ 48 σελίδων κείμενόν του ὁ Ἐπιφάνιος, εἶναι ψευδῆ καί ἀνυπόστατα. Ἐν τέλει ἡ παρουσίασις αὐτοῦ τοῦ κειμένου κατά τήν παροῦσαν περίοδον, ἀπεκάλυψεν καί συνεπλήρωσεν τήν ὁμάδα τῶν κατά τήν τελευταίαν δεκαπενταετίαν συσπειρωθέντων κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πολεμίων καί πρωτίστως κατά τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Της.
Εἰς τό πρῶτον μέρος τῶν «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΩΝ» ἀλλά καί εἰς ὅλα τά ὑπόλοιπα καί μέχρι τέλους ὁ «Κιτίου» Ἐπιφάνιος ἔχει ἕνα καί μόνον σκοπόν: Νά περάση ὡς γεγονός τήν «χειροθεσίαν», τόσον ἐπί τῶν δύο τῆς Ἐξαρχίας μας εἰς τήν Ἀμερικήν, (Κάλλιστον καί Ἐπιφάνιον) ὅσον καί εἰς τήν Ἑλλάδα! Ὁ συντάκτης ἤ ὑπογράφων τάς «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙΣ» ἔρχεται εἰς σκληράν ἀντίφασιν μέ ὅλα τά ὁποῖα μέχρι τό 1976 καί μέχρι περίπου τό 2000 ἐκήρυττεν καί ὑπέγραφεν ἐπί τοῦ ἰδίου θέματος! Οὗτος ρητῶς ἔλεγεν ὅτι δέν ἐδέχθη «χειροθεσίαν», ἀλλ' ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν μηδεμίαν σχέσιν ἔχουσαν μέ τήν χειροτονίαν του! Δέν ἐτόλμησεν νά εἴπη, οὔτε ἐνώπιον τῆς Συνόδου οὔτε εἰς ἄλλους, ὅσα περί «χειροθεσίας» γράφει εἰς τάς «Διατυπώσεις» του μέ μοναδικήν ἐξαίρεσιν τό 1981 ὅτε ἐξεδικάσθη ἡ κατ' αὐτοῦ καταγγελία τοῦ Ἐλευθερίου Γκουτζίδη καί Μηνᾶ Κοντογιάννη κατά τῆς Ἐξαρχίας. Τότε ὡμολόγησεν τινά ἐκ τοῦ πρώτου μέρους τοῦ κειμένου του, ὑπογραμμίσας ὅτι ἐδέχθη αὐτό πού λέγουν ὡς «χειροθεσίαν» ἔχων βεβαίαν τήν συνείδησιν ὅτι δέν θίγεται κἄν ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία του καί τοῦτο μετά τάς διαβεβαιώσεις τοῦ «Γερμανίας» Κωνσταντίνου ὅτι «δέν θά ἔχη καμμίαν κοινωνία μετ' οὐδενός παρεκτός τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», ἐνῶ καί πάλιν ἐν Συνόδω ἐδήλωσεν ὅτι καί σήμερον ὅπως καί τότε, ἔχει ἀπόλυτον συνείδησιν ὅτι τήν 18ην Σεπτεμβρίου 1971 δέν ἔθιξεν εἰς τήν Ἀμερικήν τήν χειροτονίαν του καί ὅτι δέν ἐδέχθη χειροθεσίαν κατά Η΄ κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς.
Δυστυχῶς, εἰς τό ἐν λόγω Α΄ Μέρος τῶν διατυπώσεών του, ἐνῶ ὅλα στεροῦνται σημασίας ὡς κενολογίαι, ἕν ὅμως σημεῖον φέρει τήν σφραγίδα τοῦ Σατανικοῦ του ψεύδους, ἀκριβῶς ὅπως συμβαίνει καί εἰς τά παρόμοια κείμενα τῶν ἐπιστολῶν τοῦ Παχωμίου τοῦ 1974 καί 2004, καθώς καί εἰς τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν ὑπέρ τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου!
Εἰς τήν ὑπ' ἀριθμ. 15 παράγραφον «Τά ἐν Ἑλλάδι», γράφει:
«Ὅταν ἤλθαμε ἐν Ἑλλάδι συνῆλθεν ὅλος ὁ κλῆρος καί τοῦ ἐξηγήθη τί συνέβη οὐχί ἀσφαλῶς λεπτομερῶς: ἄλλοι ἐτέθησαν ὑπέρ καί ἄλλοι κατά τῆς πράξεως. Ἐν τέλει ὅλοι ἀπεδέχθησαν ὑπό κάποιαν ἀνησυχίαν καί ἴνα μή γίνη ἡ χειροθεσία πρός τούς ἱερεῖς εἰς τό ὁποῖον συνεφώνησαν ἅπαντας οἱ ἀρχιερεῖς ὁμοφώνως, ἐφ' ὅσον ἔγινε εἰς ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς, ἦτο ἀρκετόν. Μετ' ὀλίγας ἡμέρας εἴχαμεν πάγκοινον συγκέντρωσιν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Κοιμήσεως Θεοτόκου εἰς Μοσχάτον Τσιτζιφιῶν παροῦσα ὅλη ἡ Σύνοδος. Ἐκεῖ ὁμίλησεν καί πάλιν ὁ Πρωτοσύγκελλος Πρωθ. Εὐγένιος Τόμπρος καί εἶπεν ἐν συνόψει τό Ἱστορικόν τῆς ἑνώσεως καί πάλι κατεφέρθη κατά τῶν Αὐξεντιανῶν, ὅτι ἡμεῖς ἐδικαιώθημεν καί αὐτοί κατεκρίθησαν δεχθέντες χειροτονίαν ὑπό νεοημερολογίτην. Μέσα μου ἀνανεώνετο ἡ λύπη τῆς τοιαύτης ἐνεργείας, διότι κατεδεικνύετο ὅτι σκοπός δέν ἦτο ἄλλος παρά ν' ἀποδείξωμεν ὅτι ἡ μερίδα μας πλεονεκτοῦσα καί ὄχι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ νά ἐνεργήσωμεν πρός διαπραγματεύσεις πρός ἕνωσιν καθώς ἀποδέχθημεν τά τῆς ἀποφάσεως…».
Ἰδού ἡ ἐπιδίωξις, τό σχέδιον τοῦ Ἐπισκόπου μας! Τί θά ἔμενεν τόσον ἐκ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ἀλλά καί τῆς Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἄν ἐπετύγχανεν αὐτό τό κίνημα, τό ὁποῖον ἀπετέλει συνέχειαν τῶν ἀπ' ἀρχῆς σχετικῶν τόσον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὅσον καί τοῦ Φλωρινισμοῦ;
Ναί, «Ὅταν ἦλθον εἰς τήν Ἑλλάδα συνῆλθεν ὅλος ὁ Κλῆρος καί τοῦ ἐξηγήθη τί συνέβη» μέ κάθε πραγματικήν ἀλλά καί ἔν τισι πλαστάς — ψευδεῖς λεπτομερείας. Ἐξ ὅλων ὅσων «ἐξηγήθησαν» προέκυπτεν ὅτι ἡ Ἐξαρχία μας ἐπετέλεσεν μέγα Ἱεραποστολικόν ἔργον, διαδώσασα τήν Ὀρθοδοξίαν εἰς τέσσερα σημεῖα τοῦ κόσμου, ἐνῶ μέχρι τότε ἦτο κλεισμένη «εἰς τά τέσσαρα Ντουβάρια τῆς Κερατέας»! Δέν ἐδέχθη κανείς τά περί χειροθεσίας ἀφοῦ αὕτη κατά τάς διαβεβαιώσεις των, δέν τήν διενοήθησαν οὔτε οἱ ἴδιοι οὔτε ἡ Ρωσική Σύνοδος, (ἔκρυπτον δέ μέχρι τέλους Νοεμβρίου 1997 τήν σχετικήν Πρᾶξιν) ἐνῶ ἀνεγνώρισεν καί τάς χειροτονίας τοῦ 1948! Κατόπιν αὐτῶν δέν «συνεφώνησαν» τίποτε περί «χειροθεσίας» ἀλλά μόνον περί συγχωρητικῆς εὐχῆς, καί αὕτη νά γίνη μόνον εἰς τούς Ἐπισκόπους. Τό ἴδιο συνέβη καί «μετ' ὀλίγας ἡμέρας», ἤτοι τήν 28ην Νοεμβρίου 1971.
Ὁ ἴδιος Διάβολος, ὁ ὁποῖος ὡμίλησεν διά τῶν Παχωμίου καί Νικολάου, ἀκριβῶς κατά τήν ἰδίαν περίοδον ὁμιλεῖ καί διά στόματος τοῦ Ἐπιφανίου τό 1976 καί ἐπιτονίζομεν ἐπαναληπτικῶς: «Ὅταν ἦλθον εἰς τήν Ἑλλάδα…» ἐπέστρεψαν ὡς οἱ μεγαλύτεροι Ἱεραπόστολοι, οἱ ὁποῖοι ἔβγαλαν τήν Ὀρθοδοξίαν ἐκ τῶν τεσσάρων τειχῶν τῆς Κερατέας καί τήν μετέδωσαν εἰς παγκοσμίαν κλίμακα ἐνῶ κατόπιν τῆς ἀποδοχῆς τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ἐκηρύχθη ἡ ἕνωσις, μεθ' ὅ ἐτέθη καί τό θέμα τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας (ὑπό τοῦ Μακαριστοῦ Βρεσθένης) κατά τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948, τήν ὁποίαν ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀνεγνώρισεν ὡς πλήρη καί τελείαν. Προκειμένου δέ νά ἐπιτευχθῆ καί ἡ θεραπεία τοῦ ἀπό 1937 Φλωρινικοῦ σχίσματος καί εἰρηνεύοντες ὁμολογήσουν καί αὐτοί καί ἐπιστρέψουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἐπροτάθη νά ἀναγνωσθῆ μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή. Αὐτό ἐδηλώθη ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ των καί ἐπ' αὐτῆς τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς διεφώνουν ὁ Μακαριστός Τρίκκης κυρός Βησσαρίων καί ὁ τότε Μεσσηνίας Γρηγόριος, τούς ὁποίους μοί ἀνετέθη νά ὁμιλήσω διά νά δεχθοῦν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, διότι δέν καθάπτεται τῶν χειροτονιῶν, ἀλλά καί ἀποτελεῖ ἐκδήλωσιν ἀγάπης καί ταπεινώσεως προκειμένου νά ἐπιτευχθῆ καί ἡ ἕνωσις τῶν Φλωρινικῶν ἐν τῆ Ἐκκλησία!
Καί συνεχίζει ἀμέσως παρακάτω τό Σατανικόν του ψεῦδος ὁ Ἐπιφάνιος λέγων: «…Ἐν τέλει ὅλοι ἀπεδέχθησαν ὑπό κάποιαν ἀνησυχίαν καί ἴνα μή γίνη ἡ χειροθεσία πρός τούς Ἱερεῖς εἰς τό ὁποῖον συνεφώνησαν ἅπαντες οἱ ἀρχιερεῖς ὁμοφώνως, ἐφ' ὅσον ἔγινε (!θά ἐγίνετο ἤθελαν νά γράψη) εἰς ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς, ἦτο ἀρκετόν».
Τί 'ᾶραγε ἀπελογήθη ἤ καί τί θά ἀπολογηθῆ εἰς τήν τελικήν κρίσιν οὗτος ὁ Ἐπιφάνιος διά τά ἀνωτέρω Σατανικώτατα ΨΕΥΔΗ; Δέν ἐγένετο κἄν λόγος περί χειροθεσίας, ἐνῶ εἰς παρατήρησίν μας ὅτι «ὀργιάζει ἡ φήμη ὅτι ἐδέχθησαν χειροθεσίαν ὡς σχισματικοί», τήν διέψευδον, ὁ δέ Καλλιόπιος εἰς ἐπίρρωσιν τῶν διαβεβαιώσεών των ἐπεκαλέσθη τό γεγονός ὅτι ἐπειδή καί κατά τήν ἐξομολόγησιν ὁ Πνευματικός ἀναγινώσκων τήν συγχωρητικήν εὐχήν ἐπιθέτει τήν χεῖραν του εἰς τόν ἐξομολογούμενον, αὐτό ἀκριβῶς ἐξέλαβον ὡς «χειροθεσίαν» ὅλοι αὐτοί!
Αὐτή ἀκριβῶς ἡ συγχωρητική εὐχή ἀπεκλείσθη καί δέν ἐγένετο εἰς τούς Ἱερεῖς καί διακόνους, διότι δέν εἶχεν νόημα καί δεδομένου ὅτι καί εἰς τούς Ἐπισκόπους ἐγένετο διά νά ἀποκλεισθῆ τό ἐνδεχόμενον ἑνός ἐσωτερικοῦ σχίσματος εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον.
Ὅσον ἀφορᾶ τό τί ἐγένετο τήν 28ην Ὀκτωβρίου 1971 (Π.Η.) εἶναι γνωστά! Ἐπανηγυρίσθη λαμπρῶς ἡ μετάδοσις τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ ἕνωσις μετά τῶν Ρώσων καί κατόπιν ἡ Ἀναγνώρισις τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948!
Τέλος, ὁ τότε Κιτίου Ἐπιφάνιος, δέν ἀναφέρει ὅτι ψευδῶς, καί ὁ ἴδιος καί οἱ λοιποί, διεβεβαίωναν ὅτι δέν εἶχαν ἐκ χεῖρας των τήν σχετικήν πρᾶξιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ΑΝΕΤΡΕΠΕΝ ΚΑΘΟΛΙΚΩΣ τάς διαβεβαιώσεις των καί τάς ἀπεδείκνυεν ὡς ψευδεῖς!.. Αὕτη ἡ Ἀπόφασις ἦλθεν εἰς τό φῶς τῆς δημοσιότητος ὑπό τοῦ Φλωρινικοῦ Μοναχοῦ Βίκτωρος περί τό τέλος Νοεμβρίου, εἰς τό περιοδικόν του «Χαρμόσυνα Μηνύματα» καί συγχρόνως ἐδημοσιεύση καί εἰς τόν Κ.Γ.Ο. μηνός Ὀκτωβρίου ὑπό τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου, (κυκλοφορήσαντα περί τάς ἀρχάς τοῦ Δεκεμβρίου 1971). Αὐτό ἀκριβῶς τό γεγονός ἐσήμανεν τήν ἀναθεώρησιν ὅσων ἔλαβον χώραν καί εἰς τήν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία κατέληξεν εἰς τήν διακοπήν πάσης Ἐκκλησιαστικῆς Κοινωνίας μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἐνῶ καί ἡ σχετική ἀπόφασις πλέον ἐθεωρήθη ὡς ἀνύπαρκτος.
Ἐπίσης καταγγέλλει ὅτι δέν ἐγένοντο, μετά τῶν Φλωρινικῶν αἱ κατά «τό θέλημα τοῦ Θεοῦ διαπραγματεύσεις πρός ἕνωσιν καθώς ἀπεδέχθημεν τά τῆς Ἀποφάσεως»(!) πρός ἕνωσιν». Δηλαδή τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἦτο ἡ ἕνωσις βάσει τῆς χειροθεσίας(!), ἐνῶ ἀποσιωπᾶ ὅτι ἡ «Ἀπόφασις» τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, τήν ὁποίαν κατ' ἀρχάς καί μέχρις ἐκείνης τῆς ὥρας ἀπέκρυπτον, δέν ἐφηρμόσθη ἀλλά καί ἀπερρίφθη καί ἐζητήθη α) νά δηλώση ἡ ἴδια Σύνοδος ἐπί τῶν θεμάτων, τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, καί β) ἐπί τοῦ θέματος τί ἐνήργησαν ἐπί τῶν δύο Ἐπισκόπων μας. Μετά τήν ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου διαπίστωσιν ὅτι οὔτε τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν ἀπεδέχθη ἡ Ρωσική Σύνοδος, ἀλλά καί ὡς πρός τό θέμα τῶν χειροτονιῶν δέν ἐγνώριζεν κἄν τί ὑπέγραψεν καί τί ἐνήργησεν, κατηγγέλθη καί ἡ ψευδοένωσις καί διεκόπη κάθε Ἐκκλησιαστική κοινωνία.
Δυστυχῶς ὅταν ὁ «Κιτίου» ἔγραφεν ταῦτα εἶχεν προχωρήσει ἀρκετά τό σχέδιόν του νά κινήση τήν ἕνωσιν, ἐκ τῆς βάσεως (ἐκ τῶν κάτω), ἀφοῦ αὐτό τό προέβλεπεν ἡ Ρωσική Ἀπόφασις καί πρό πάντων διότι Φλωρινικοί καί «Ματθαιϊκοί» εἶχον τήν ἰδίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Δηλαδή διά τῆς ἑνώσεως θά ἐπέβαλλον τήν συγχωρητικήν εὐχήν ὡς χειροθεσίαν! Αὐτός ἦτο ἀπό τό 1971 μέχρι καί τό 1976 ὁ τότε Κιτίου, ἐνῶ μετά τό 1976 ἔχασεν τόν αὐτοέλεγχόν του καί παρεφέρετο!..
Ἐξ ὅλων αὐτῶν προκύπτει ὅτι ὁ Ἐπιφάνιος ἦτο ἀπ' ἀρχῆς σημαῖνον μέλος τῆς ὁμάδος, ἡ ὁποία ἐπεχείρησεν νά περάση τό μήνυμα περί δῆθεν «χειροθεσίας» ἐν Ἑλλάδι. Τό μεῖζον ἐν προκειμένω εἶναι τό διατί τάς συγκεκριμένας «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙΣ» του ὑπέβαλεν εἰς τόν Γέροντα Δαμασκηνόν καί ὄχι εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον! Διατί ἀπέκρυπτεν πάντα ταῦτα καί ἀπό ἡμᾶς προσωπικῶς, ὅταν κατά τήν περίοδον τοῦ 1970 καί μέχρι τό 1975 ἐποίει τό πᾶν διά νά μᾶς πάρη εἰς τήν Κύπρον, ἐνῶ μετά δέν ἤθελεν οὔτε νά μᾶς ἴδη οὔτε νά μᾶς ἀκούση!.. Αὐτό ὅλον παρέμεινεν μυστικόν μέχρι τό 2006, ὁπότε ὁ κ. Μ. Καββακίδης ἔλαβεν τάς «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙΣ» τοῦ Ἐπιφανίου καί τάς ἐδημοσίευσεν εἰς μακράν συνέχειαν εἰς τό δημοσιογραφικόν του ὄργανον «Ὀρθόδοξον Πατερικόν Σάλπισμα». (Ἀρ. Φ. 63/2006 ἕως καί 76/2008).
Τόσον ὁ Ἁγιορείτης μοναχός Αὐγουστῖνος ὅσον καί ὁ κ. Μ. Καββακίδης ἐφαντάσθησαν ὅτι, μέ τήν δημοσίευσιν αὐτῶν τῶν «ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΩΝ», θά συνέβαλλον τά μέγιστα εἰς τήν τελευταίαν φάσιν τοῦ κινήματος τῶν Νικολαϊτῶν καί θά μετεστοιχείωνον καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν τήν συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν μέ ὅ,τι αὐτό θά ἐσήμαινεν.
(Συνεχίζεται)
(1) Μόλις ἦλθεν εἰς γνῶσιν μας καί ἄλλο νεαρό δηλητηριῶδες «μανιταράκι» λίαν καλοφτιαγμένον τό ὁποῖον μέ πρωτοφανῆ δολιότητα προπαγανδίζει τό ψεῦδος περί δῆθεν χειροθεσίας ἐν Ἑλλάδι!..
(2) Καθ' ἡμᾶς δέν ἐγνώριζεν κἄν τί ἀπεφάσισεν μετά τῆς Συνόδου του καί τί τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου 1971 ἐνήργησαν ἐπί τῶν δύο Ἀρχιερέων μας οἱ ἐκπρόσωποι του Ἀρχιερεῖς. Ἑτέρωθεν παρά τοῖς Ρώσοις εἴθισται, εἰς κάθε περίπτωσιν, καθ' ἥν λήγει ἕν ἐπιτίμιον — κανών — πνευματική ποινή, νά ἐπιθέτη ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ Πνευματικός τήν χεῖραν του ἐπί τοῦ μέλλοντος νά κοινωνήση πάλιν τῶν ἀχράντων μυστηρίων.