Μέ τόν ἕβδομον ψευδοόρον των ἀναφωνοῦν «Ἀνάθεμα (τρίς)» «Εἰς τούς μή δεχομένους, νά εἰκονίζεται ἡ Ἀειπάρθενος Θεοτόκος εἰς τήν εἰκόνα τῆς Πεντηκοστῆς, ἀντιθέτως πρός τόν Εὐαγγ. Λουκᾶν ὅστις ἐξιστορεῖ, ὅτι κατά τήν ἡμέραν ἐκείνην εὑρίσκοντο οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, «σύν γυναιξί καί Μαρία τῆ μητρί τοῦ Ἰησοῦ» (Πράξ. Α14) καί εἰς τούς ἐπιμένοντας νά εἰκονίζεται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅστις οὐχί μόνον δέν εὑρίσκετο ἐκεῖ, ἀλλά δέν εἶχε εἰσέτι βαπτισθῆ καί ἦτο διώκτης τῆς Ἐκκλησίας, καθώς ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ, καί κατασκευάζοντας ἰδικά των αἱρετικά φρονήματα καί θεωρίας, πρός ὑποστήριξιν καί ἑδραίωσιν τῆς πλάνης των».
Καί μέ αὐτόν τόν ψευδοόρον των, οἱ πέντε, δέν ἀναθεματίζουν μόνον ὅλας τάς Ἱεράς Εἰκόνας τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, αἱ ὁποῖαι δέν περιλαμβάνουν τό πρόσωπον τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἤ περιλαμβάνουν καί τό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀλλά κηρύσσουν ἐν ταυτῶ ὅτι «ἐπλανήθη» ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐδέχθη καί υἱοθέτησεν ὡς Ὀρθοδόξους αὐτάς τάς Ἱεράς Εἰκόνας! Ἀνέμενεν δέ τούς πέντε βλασφήμους καί ἀλλοτρίους τῆς Ὀρθοδοξίας νά τήν διορθώσουν μετά ἀπό 2000 ἔτη!
Λέγουν λοιπόν ὅτι εἶναι αἱρετικαί αἱ εἰκόνες τῆς Πεντηκοστῆς, ἄν εἰς αὐτάς εἰκονίζεται καί ὁ Ἀπ. Παῦλος ἤ ἄν δέν ἔχουν μετά τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τήν Κυρίαν Θεοτόκον καί ἐπικαλοῦνται τό χωρίον τῶν Πράξεων (Α΄ 14), τό ὁποῖον λέγει «ὅτι κατά τήν ἡμέραν ἐκείνην (σ.σ. τῆς Πεντηκοστῆς) εὑρίσκοντο οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, «σύν γυναιξί καί Μαρία τῆ μητρί τοῦ Ἰησοῦ». Τό χωρίον ὅμως αὐτό δέν ἀναφέρεται εἰς «τήν ἡμέραν ἐκείνην» τῆς Πεντηκοστῆς, ὅπως ἀνακριβῶς γράφουν εἰς τόν ψευδοόρον των οἱ πέντε, ἀλλά εἰς τήν ἡμέραν τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου. Ἰδού τί γράφει ὁ θεῖος Εὐαγγελιστής Λουκᾶς εἰς τό Α 12—14: «Τότε ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ ἀπό ὅρους τοῦ καλουμένου Ἐλαιῶνος, ὅ ἐστίν ἐγγύς Ἱερουσαλήμ, Σαββάτου ἔχον ὁδόν· καί ὅτε εἰσῆλθον ἀνέβησαν εἰς τό ὑπερῶον οὗ ἦσαν καταμένοντες ὅτε Πέτρος καί Ἰάκωβος καί Ἰωάννης καί Ἀνδρέας, Φίλιππος καί Θωμᾶς, Βαρθολομαῖος καί Ματθαῖος, Ἰάκωβος Ἀλφαίου καί Σίμων ὁ Ζηλωτής καί Ἰούδας Ἰακώβου· οὗτοι πάντες ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδόν τῆ προσευχῆ καί τῆ δεήσει σύν γυναιξί καί Μαρία τῆ Μητρί τοῦ Ἰησοῦ καί σύν τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ» (Πράξ. Α 12-14). Τό ἀνωτέρω χωρίον ἀναφέρεται εἰς τήν ἡμέραν τῆς Ἀναλήψεως, ὅτε ἐπέστρεψαν ἐκ τοῦ ὅρους τῶν Ἐλαιῶν, ὅπου εἶδον τήν εἰς οὐρανούς Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου καί ὄχι εἰς τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ ὁποία συνέβη 10 ἡμέρας ἀργότερον. Ἰδού διά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς τί λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς: «Καί ἐν τῶ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό· καί ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καί ἐπλήρωσεν ὅλον τόν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καί ὥφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ' ἕνα ἕκαστον αὐτῶν καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου…» (Πράξ. Β 1-4). Αὐτό τό χωρίον ἀναφέρεται εἰς τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς καί ὄχι τό Α΄ 12-14, τό ὁποῖον ἐπικαλοῦνται οἱ πέντε, εἰς τόν ὡς ἄνω ψευδοόρον των.
Ἀλλά καί ἄν ἦτο παροῦσα καί ἡ Κυρία Θεοτόκος, ὅπερ οὐδείς ἔχει λόγους νά τό ἀρνηθῆ, μήπως, κατά τήν Πεντηκοστήν, ἐβαπτίσθη καί ἡ κυρία Θεοτόκος ἤ ἔλαβεν καί Αὕτη τό Ἀποστολικόν Χάρισμα, ὁπως οἱ μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Κυρίου; Μήπως «γλῶσσα ὡσεί πυρός ἐκάθησεν» καί ἐπί τῆς Παναγίας Κεφαλῆς τῆς Κυρίας Θεοτόκου; Ἡ Κυρία Θεοτόκος εἶχεν δεχθεῖ κατά τήν ὥραν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ὅλον τό πῦρ τῆς Θεότητος, τόν Θεόν Λόγον, ὁ ὁποῖος ἐσαρκώθη ἐκ τῶν ἀγνῶν αἱμάτων Της ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, καί ἠξιώθη νά γίνη Θεοτόκος, ἀλλά Ἀπόστολος ὅπως οἱ Δώδεκα, δέν προώρισται νά γίνη. Αὕτη, ἐνῶ ἠξιώθη νά γίνη Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί οὕτω διά τῆς ἀσπόρου συλλήψεως, καί τοῦ ἀδιαφθόρου τόκου, ἔλαβεν μέρος εἰς τό μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, κατέστη Θεοτόκος καί Παναγία, ἀνωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφείμ, ὅμως Ἀπόστολος δέν ἔγινεν, ὅπως ἔγιναν οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου. Αὐτοί, κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς,·(1) ἐδέχθησαν τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος «ἐν πυρίναις γλώσσαις», κατεστάθησαν Ἀπόστολοι καί ἠξιώθησαν νά γίνουν Οἰκονόμοι τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγ. Πνεύματος καί νά συνεχίσουν τήν θείαν Οἰκονομίαν ὄντες εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ. Ὁ πράγματι ἀπών κατά τήν ἱστορικήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς Ἀπ. Παῦλος, ἐκλήθη ὑπό τοῦ Κυρίου ἀργότερον, ἐδέχθη ὅμως τήν ἰδίαν χάριν τοῦ ἰδίου Ἁγίου Πνεύματος καί ἔζησεν ὁμοίαν ἄλλην προσωπικήν Πεντηκοστήν, διό ἡ Ἐκκλησία τόν συγκατερρίθμησεν μετά τῶν Δώδεκα καί τόν εἰκονίζει ἀπ' ἀρχῆς εἰς τήν Πεντηκοστήν ὁμοῦ μετά τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων καί εἰς τήν πρώτην θέσιν ἀπέναντι τοῦ Ἀπ. Πέτρου. Μήπως οἱ πέντε δέν θεωροῦν τόν Ἀπόστολον Παῦλον ἰσάξιον τῶν δώδεκα καί αὐτοῦ τοῦ πρωτοκορυφαίου Ἀπ. Πέτρου; Μήπως ἀπηχοῦν τήν ἄποψιν ἤ ὅτι δέν εἶναι ἰσάξια καί ἑνιαία καί ἡ «Πεντηκοστή» ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη εἰς τόν Ἀπ. Παῦλον; Μήπως ἀποτελεῖ, διά τούς πέντε, ὅρον Ὀρθοδοξίας ἡ εἰκόνισις τῆς Κυρίας Θεοτόκου μετά τῶν Δώδεκα; Μήπως τήν θεωροῦν Ἀπόστολον, μήπως Ἐπίσκοπον, ἤ τό «τέταρτον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος»; Μήπως ὑπάρχει λανθάνουσα ἡ Δυτική Μαριολατρεία; Ἤ μήπως ὑπάρχει ἁπλῶς παντελής σκοτισμός, λόγω τῆς ὑπό τοῦ Θεοῦ ἐγκαταλείψεώς των; Ὅ,τι καί ἄν συμβαίνη εἶναι σοβαρόν δι' αὐτούς. Ἀπό δογματικῆς ἀπόψεως δέν ἀποτελεῖ ὅρον ὀρθοδοξίας ἡ εἰκόνισις τῆς Κυρίας Θεοτόκου εἰς τήν Πεντηκοστήν, ἀλλ' ἁπλῆν ἱστορικήν εἰκόνισιν.
Ἡ Πεντηκοστή ὅμως δέν εἶναι ἕν ἁπλοῦν ἱστορικόν γεγονός. Εἶναι Μυστήριον πραγματικόν συνεχές καί διαχρονικόν. Ἡ ἴδια Χάρις τῆς Πεντηκοστῆς ἐπενήργησεν τότε εἰς τούς Ἁγ. Ἀποστόλους, ἡ ἰδία καί ὅταν Ἐκεῖνοι εἰς τήν συνέχεια ἐχειροτόνουν τούς Ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους καί ἀνεδείκνυον Διαδόχους των καί Οἰκονόμους τῆς ἰδίας Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Καί ἐκεῖνοι πάλιν ὅτε ἐχειροτόνουν τούς Διαδόχους των καί μέχρι τῶν σημερινῶν Διαδόχων Ἐκείνων, δηλαδή τῶν συγχρόνων γνησίων Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων, ἐγίνετο καί γίνεται ἡ αὐτή ἐπί μέρους Πεντηκοστή. Ἀλλά καί γενικῶς ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία συνεχής, ἀδιάκοπος καί ζῶσα Πεντηκοστή. Αὐτῆς τῆς Πεντηκοστῆς δέν συμμετέχουν οἱ πέντε μετά τά αἱρετικά των φρονήματα καί τό σχῖσμα.
Ἀναθεματίζουν λοιπόν Ἁγίας καί Ἱεράς Εἰκόνας, τάς ὁποίας ἡ μακραίων παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας ἐβίωσεν καί ἐδέχθη ὡς ἀπολύτως Ὀρθοδόξους! Ἀφοῦ ἀνεθεμάτισαν τάς ἀναριθμήτους ἁγίας Εἰκόνας τῆς Πεντηκοστῆς, αἱ ὁποῖαι φέρουν καί τόν Ἀπ. Παῦλον ἤ παραλείπουν τήν Κυρία Θεοτόκον, εὐνόητον εἶναι ὅτι ἀπομακρύνουν ἤ καί καταστρέφουν τάς τοιαύτας εἰκόνας, ὡς δῆθεν «αἱρετικάς». Αὐτό ὅμως εἶναι καθαρά καί πραγματική ἀναβίωσις τῆς Εἰκονομαχίας. Παρεχώρησεν ὁ Θεός νά πέσουν εἰς τήν ἰδίαν αἴρεσιν, τήν ὁποίαν κακοήθως συνέπλασαν καί ἐπροπαγάνδισαν καί μέ τήν ὁποίαν ἠθέλησαν νά συκοφαντήσουν καί νά δολοφονήσουν Γνησίους Ὀρθοδόξους Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Θεολόγους καί Χριστιανούς καί νά προκαλέσουν σχῖσμα, διά νά πλήξουν τήν Ἐκκλησίαν πρός μεγάλην χαράν τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Παπισμοῦ, Μασωνισμοῦ, Σιωνισμοῦ.

Καί πάλιν λέγουν «Ἀνάθεμα (τρίς)», «Εἰς τούς φρονοῦντας καί ἐπιμένοντας ὅτι εἰς τήν Εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά εἰκονίζονται μαῖες καί λουτρόν,…καθότι ταῦτα πάντα εἶναι δογματικῶς ἀπαράδεκτα καί αἱρετικά, ὡς προσβάλλοντα τά δόγματα περί τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, (σ.σ. ἐδῶ ἀπηχεῖται μονοφυσιτισμός καί προηγουμένως δοκητισμός) καί περί τοῦ ἀειπαρθένου τῆς Θεοτόκου καί ὡς προερχόμενα ἀπό τά ἀπόκρυφα, νόθα καί ψευδεπίγραφα εὐαγγέλια, τά ὁποῖα ἔχουν καταδικασθεῖ καί ἀναθεματισθεῖ ὑπό τῆς Ἐκκλησίας μέσω τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Ἀνάθεμα (τρίς)».
Σύμφωνα πάλιν μέ τόν ἀνωτέρω ψευδοόρον, κάθε εἰκών τῆς Γεννήσεως, εἰς τήν ὁποίαν εἰκονίζεται λουτρόν καί μαῖα, εἶναι αἱρετική κατά τούς πέντε, διό τήν ἔχουν «ἀναθεματίσει» καθώς καί ὅσους δέχονται αὐτάς τάς εἰκόνας, τάς ὁποίας αὐτοί τάς ἀπομακρύνουν καί τάς καταστρέφουν, διότι, κατ' αὐτούς, «προσβάλλουν τό δόγμα περί τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ», ἐνῶ ἀγνοοῦν ἤ ἀποσιωποῦν ὅτι ἡ ἰδία ὡς ἄνω διατύπωσίς των κηρύσσει μονοφυσιτισμόν καί δοκητισμόν, διότι ὁ Χριστός δέν ἦτο μόνον Θεός ἀλλά καί ἄνθρωπος, ὅπερ κηρύσσεται καί διά τῆς ἐν λόγω εἰκονίσεως. Ἑκατομμύρια τοιχογραφίαι καί φορηταί εἰκόνες «ἀναθεματίσθησαν (τρίς)», ἀλλά καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἐν τῶ συνόλω τους ἐδέχθησαν αὐτάς τάς Ἱεράς εἰκόνας, καί αὐτή ἡ Καθολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία «ἀνεθεματίσθη» ἀπό τούς πέντε σχισματοαιρετικούς! Αὐτά εἶναι τά κατορθώματα τοῦ διαβόλου, ὅταν κανείς παραδοθῆ εἰς αὐτόν! Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔφθασαν εἰς αὐτό τό ἀξιοθρήνητον κατάντημα, ὄχι τόσον ἀπό τήν ἀγραμματοσύνη των, ὄχι ἀπό τήν ἀμάθειά των, ἀλλά διότι ἠθέλησαν νά πολεμήσουν καί νά διώξουν τήν Ἐκκλησίαν! Διά τόν λόγον αὐτόν ἐγκατελείφθησαν ἀπό τόν Θεόν καί σκοτισθέντες πίπτουν ἀπό βαράθρου εἰς βάραθρον.
Εἰς τάς εἰκόνας τῆς Γεννήσεως, ἀπ' ἀρχῆς ἀπαντῶνται καί λουτρά καί αἱ μαῖαι, ὄχι διότι ἠμφισβητήθη ποτέ ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀλόχευτος τόκος τῆς Θεοτόκου ἤ ἡ Θεότης τοῦ Χριστοῦ, ὅπως παραπλανητικῶς πλήν ὅλως ἀνοήτως οὗτοι ἰσχυρίζονται·(1), ἀλλά καταφανέστατα διά νά ὁμολογηθῆ καί διά τῆς εἰκόνος αὐτῆς ὅτι ὁ γεννηθείς ἐκ τῆς Παρθένου Χριστός εἶναι ὁ πράγματι σαρκωθείς Θεός Λόγος, δηλαδή διά νά δοθῆ ὀρθόδοξος ἀπάντησις εἰς τήν αἴρεσιν τοῦ Δοκητισμοῦ. Ὁ Δοκητισμός ὡς αἴρεσις ἐνεφανίσθη ἤδη ἀπό τόν πρῶτον χριστιανικόν αἰῶνα καί ἐδέχετο ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶχεν πραγματικόν σῶμα ἀλλά φαινομενικόν, κατά δόκησιν, καί ἑπομένως δέν ἐσαρκώθη πραγματικά ἐκ τῆς Παρθένου καί δέν ἐγεννήθη ἐκ τῆς Παρθένου πραγματικός Θεάνθρωπος! Ἁπλῶς ἐφαίνετο ὡς ἄνθρωπος, ἐνῶ δέν ἦτο. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ο θεολόγος καί Εὐαγγελιστής γράφει περί τῶν αἱρετικῶν δοκητῶν: «Πολλοί πλάνοι εἰσῆλθον εἰς τόν κόσμον μή ὁμολογοῦντες Ἰησοῦν Χριστόν ἐρχόμενον ἐν σαρκί» (Β΄ Ἰωάνν. 7) καί ἀλλοῦ χαρακτηρίζει τούς «Δοκήτας» ὡς «πνεῦμα τοῦ Ἀντιχρίστου» (Α΄ Ἰωάνν. δ 3). Ὁ Δοκητισμός δέν ἐξέλιπεν, ἀλλά συνεχίζεται καί κατά τούς μετέπειτα αἰῶνας ὡς μονοφυσιτισμός καί συνδέεται καί μέ ἄλλας αἱρέσεις. Ἡ παρουσία τοῦ λουτροῦ καί τῆς γυναικός περιποιουμένης τόν Κύριον ὡς βρέφος, ἐσημειώθησαν διά νά τονίζουν ὅτι ὁ Θεός Λόγος ἐνηνθρώπησεν πραγματικά καί οὐχί κατά δόκησιν. Δέν ἔχουν καμμίαν ἀπολύτως σχέσιν μέ τήν ἄσπορον σύλληψιν καί τόν ἀδιάφθορον καί ἀλόχευτον Τόκον.
Τί εἶναι ὅμως καί τό Δόγμα τοῦ ἀλοχεύτου Τόκου; Ὁ ἀλόχευτος καί ἀδιάφθορος τόκος τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου, στηρίζεται εἰς τήν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἄσπορον σύλληψιν. Αὐτό τό γεγονός τῆς ἀδιαφθόρου καί χωρίς πόνους καί αἷμα (=ἀλόχευτος τόκος) γεννήσεως τοῦ Κυρίου, ἐνεθάρρυνεν καί ἐνίσχυεν τήν αἴρεσιν τοῦ Δοκητισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκήρυσσεν ὅτι ὁ Κύριος μόνον κατά φαντασίαν ἐφαίνετο ὡς ἄνθρωπος ἐνῶ δέν ἦτο. Διά νά τονισθῆ ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ Χριστός, ναί μέν συνελήφθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἀσπόρως καί ἐγεννήθη ἀδιαφθόρως καί ἀλοχεύτως, ἀλλά ἦτο καί πραγματικός ἄνθρωπος μέ ὅλα τά ἀδιάβλητα πάθη καί τάς φυσικάς ἀνάγκας τοῦ φυσικοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή ὡμοιώθη ἡμῖν κατά πάντα ὅπως λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος ἐκτός τῆς ἁμαρτίας, διά τοῦτο τό θεῖον βρέφος ἐμφανίζεται, ὡς ὅλα τά βρέφη. Δέχεται περιποιήσεις σωματικάς ὡς «Υἱός Ἀνθρώπου» καί ὄχι ὡς νεόσοφοι τινές ἀποδίδουν περιποιήσεις εἰς λοχείαν. Αὐτά εἶναι ἐπινοήματα τῶν ἀμαθῶν καί γνωσιομάχων συγχρόνων αἱρετικῶν.
Ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία εἶχεν ὑπ' ὄψιν της αὐτάς τάς ἱεράς Εἰκόνας μέ τό λουτρόν καί τάς μαῖας, δέν τάς κατέκρινεν, ἀλλά κατέκρινεν καί κατεδίκασεν τήν πλάνην — αἴρεσιν πολλῶν Χριστιανῶν γυναικῶν, αἱ ὁποῖαι ἐσυνήθιζον τήν δευτέραν ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων νά κάμουν ἐκδηλώσεις διά τήν Θεοτόκον, ὁμοίας, μέ ἐκείνας, τάς ὁποίας ἔκαμον διά ὅλας τάς γυναῖκας, τά λεγόμενα «Ἐπιλόχια». Τούτη ἡ συνήθεια ἀπετέλει ἀτιμίαν καί βλασφημίαν διά τήν κυρίαν Θεοτόκον, ἡ ὁποία ἐγέννησεν τόν Θεάνθρωπον πλήν ἀδιαφθόρως καί ἀλοχεύτως. Διό ὅπως ὁμολογοῦμεν τή σύλληψιν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἔτσι καί τήν Γέννησιν ὁμολογοῦμεν ἀδιάφθορον καί ἄνευ λοχείας, δηλαδή πόνων καί αἱμάτων, τονίζει ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμ. Σύνοδος καί ἀναθεματίζει ὅποιον θά συνεχίση τά λεγόμενα «ἐπιλόχια» τῆς Θεοτόκου, ἐνῶ ἄν εἶναι κληρικός, διατάσσει νά καθαιρῆται. Δέν εἶπεν ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδος «ἀνάθεμα» εἰς τάς εἰκόνας τῆς Γεννήσεως εἰς τάς ὁποίας εἰκονίζονται λουτρόν καί μαῖαι, οὔτε «ἀνάθεμα» εἰς αὐτούς οἱ ὁποῖοι δέχονται αὐτάς τάς εἰκόνας, διότι αὐτάς τάς εἰκόνας εἶχεν καί ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος καί ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική καί ἦλθον τώρα οἱ πέντε ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΙΑΡΧΑΙ νά τάς «ἀναθεματίσουν»!!!
Μή εἴπη κανείς ὅτι δέν ὑπῆρχον αἱ Ἱεραί αὗται εἰκόνες, ὅτε συνεκροτήθη ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, διότι εἶναι βέβαιον ὅτι ὑπῆρχον, ὁ δέ ἅγιος Ἰω-άννης ὁ Δαμασκηνός ἀναφέρει αὐτάς τάς εἰκόνας ὡς δεδομένας εἰς τήν Ὀρθόδοξον παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τόν περίφημον «Ἀποδεικτικόν λόγον του περί τῶν Ἁγίων καί σεπτῶν εἰκόνων» τοῦ Χριστοῦ, ἀναφέρει καί τήν εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τήν ὁποίαν εἶχεν ἡ Ἐκκλησία καί τήν περιγράφει ὡς ἑξῆς: «Οὕτως γάρ παρελάβομεν αὐτήν (σ.σ. τήν Ἐκκλησίαν) ἐκ τῶν Ἁγίων Πατέρων κεκοσμημένην… τήν γέννησιν, τό σπήλαιον, τήν φάτνην, τήν μαῖαν καί τά σπάργανα· τόν ἀστέρα, καί τούς μάγους, καί τά ἑξῆς…» (Π.Γ. Τόμος 95, σελ. 313 Δ). Ἐπισημαίνομεν καί τονίζομεν ὅτι τά σπάργανα καί αἱ μαῖαι ἤ τό λουτρόν·(1) δέν ἔχουν σχέσιν μέ τόν ἀδιάφθορον καί ἀλόχευτον τόκον, ἀλλά μέ τήν ἀνθρωπίνην φύσιν τοῦ Θεανθρώπου.

Μέ τόν ἔνατον ψευδοόρον των λέγουν «Ἀνάθεμα (τρίς)» «Εἰς τούς φρονοῦντας… ὅτι ἐν τῆ ἀπεικονίσει τῆς Ἁγίας Του Θεανδρικῆς μορφῆς δέν χωρίζει τήν σάρκα Του τῆς Θεότητος» καί καταπατοῦντας οὕτω τόν ὅρον τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου ἡ ὁποία ἀποφαίνεται: «Ἀνωτέρα περιγραφῆς ἐστί, καθώς εἴπομεν ἡ Θεία φύσις ἡ δέ ἀνθρωπίνη περιγεγραμμένη καί οὐδείς τῶν ευ φρονούντων περιγραπτήν λέγων τήν ἀνθρωπείαν φύσιν, ταύτη συμπεριγράφει τήν ἀπερίγραπτον ουσαν».
Τί λέγουν καί τί «ἀναθεματίζουν» πάλιν μέ αὐτόν τόν ψευδοόρον; Πρῶτον κηρύσσουν Χριστολογικήν αἴρεσιν! Κηρύσσουν ὅτι μέ τό νά εἰκονίζεται ὁ Χριστός (κατά τήν ἀνθρωπίνην φύσιν), χωρίζεται ἡ σάρκα (ἡ περιγεγραμμένη ἀνθρωπίνη φύσις) ἀπό τήν Θεότητα, ὅπερ αἱρετικώτατον, διότι ἐν τῆ εἰκόνι τοῦ Χριστοῦ, καίτοι ἡ θεία φύσις Αὐτοῦ δέν συμπεριγράφεται μετά τῆς περιγεγραμμένης ἀνθρωπίνης, ὅμως δέν νοεῖται καί κεχωρισμένη. Ὁ ὅρος τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς τόν ὁποῖον παραθέτουν, δέν λέγει ὅτι μέ τό νά μήν συμπεριγράφεται ἡ θεία φύσις χωρίζεται αὕτη τῆς ἀνθρωπίνης, ὅπως φρονοῦν καί κηρύσσουν καί καταλύουν τήν Ὑποστατικήν ἕνωσιν τῶν δύο ἐν Χριστῶ φύσεων.
Τί λέγει πρῶτον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος. Εἰς τήν Γ΄ Πρᾶξιν της ἀποφαίνεται: «…σύν τούτοις δέ καί τάς ἁγίας καί σεπτάς εἰκόνας προσκυνοῦντες περιπτυσσόμεθα, τουτέστι τοῦ δι' ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου, Κυρίου δέ ἡμῶν καί Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί μορφήν δούλου λαβόντος. Οὗ ἡ εἰκών καί τό ἐκτύπωμα οὐ τῆς θεότητος τῆς ἀδιασπάστως ἐνωθείσης τῆ ἀχράντω αὐτοῦ σαρκί φέρει τόν χαρακτῆρα· ἀόρατος γάρ καί ἀπερίγραπτος ἡ θεία φύσις, καί ἀσχημάτιστος· Θεόν γάρ οὐδείς ἑώρακε πώποτε· αὐτός ὁ μονογενής ἐξηγήσατο· ἀλλά τῆς ἀνθρωπότητος αὐτοῦ χρωματουργοῦντες τήν εἰκόνα προσκυνοῦμεν… προσκυνοῦμεν Χριστοῦ τήν εἰκόνα, τουτέστι τοῦ ὀραθέντος τοῖς ἀνθρώποις προσώπου, οὐ κεχωρισμένου τῆς ἀοράτου αὐτοῦ θεότητος; ἄπαγε· ἀλλ' ἡνωμένου ταύτη ἐξ ἄκρας συλλήψεως…». (Πρακτικά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων Τόμος Γ΄ σελ. 260/760).
Εἶναι ρητή καί σαφής ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμ. Σύνοδος: α) Ἡ εἰκών τό ἐκτύπωμα τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι τῆς Θεότητος ἀλλά τῆς ἀνθρωπότητος, τήν ὁποίαν προσέλαβεν ἐξ ἄκρας συλλήψεως ἀδιασπάστως ἡ Θεότης. β) Προσκυνοῦμεν τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ὡς εἰκονίζουσαν τήν ΜΙΑΝ Ὑπόστασιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Τί λέγει ὅμως καί ὁ ὁσιώτατος μοναχός Χρυσάφιος, κατά τοῦ ὁποίου φέρονται μέ αὐτόν τόν ψευδοόρον των; Ἰδού: «Ἡ γνώμη ἐξ ἄλλου τῆς 7ης Οἰκουμ. Συνόδου εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία καίτοι εἰκονίζει διά τῆς τέχνης τόν Κύριον ἐν τῆ ἀνθρωπίνη του μορφῆ, ὅμως διά τῆς ἀπεικονίσεως δέν χωρίζει αὕτη τήν σάρκα Του τῆς Θεότητος, ἥτις εἶναι ἐν αὐτῶ ἑνωμένη καί ὁμόθεος καί ὁμότιμος» (Περί εἰκονογραφίας, σελ. 8 τέλος καί 9).
Οὐδέν τό μεμπτόν εἰς τήν ἀνωτέρω διατύπωσιν, ἀλλά σύμφωνος ἀπολύτως ἡ διατύπωσις καί τό νόημά της τό θεολογικόν πρός τόν ὅρον τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ εἰκών τοῦ Χριστοῦ, εἶναι περιγραφή τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐνῶ δέν συμπεριγράφει τήν ἀπερίγραπτον καί ἀόρατον θείαν φύσιν, ἀλλά καί δέν καταλύει τό δόγμα τῆς Ὑποστατικῆς Ἑνώσεως. Θεώμενος καί προσκυνῶν τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ δέν ἁσπάζομαι καί δέν τιμῶ ψιλόν ἄνθρωπον, ἀλλά τήν ὁραθεῖσαν Θεανδρικήν μορφήν, τήν Μίαν Ὑπόστασιν τοῦ Χριστοῦ.
Δηλαδή κατά τούς πέντε, εἰκονίζοντες τόν Χριστόν, εἰκονίζομεν φυσικόν «ψιλόν» ἄνθρωπον; Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Κυρίου εἰκονιζομένη διασπᾶ τό δόγμα τῆς Ὑποστατικῆς Ἑνώσεως; Δέν ὑποδηλοῦται ἐν τῆ ἀπεικονίσει τῆς σαρκός τό ἕνα Θεανδρικόν Πρόσωπον, ἡ μία Ὑπόστασις τοῦ Χριστοῦ, περιγεγραμμένης μόνον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἡ ὁποία, κατά τόν Ἱερόν Δαμασκηνόν, δέν ὑφίσταται μόνη της, ἀλλ' ἐν τῆ ὑποστάσει τοῦ Λόγου; (Π.Γ. 94 σελ. 1097 Α καί Β). Δέν εἰκονίζομεν καί δέν συμπεριγράφομεν ἐν τῆ εἰκόνι τοῦ Χριστοῦ τήν θείαν φύσιν, ἀλλά τήν μίαν Ὑπόστασιν Αὐτοῦ, ὡς αὕτη ὡράθη.
Ὁ π. Χρυσάφιος δέν εἶπεν ὅτι ἐν τῆ εἰκόνι ζωγραφίζεται καί περιγράφεται καί ἡ θεία φύσις, ἀλλ' ὅτι «Παρίσταται λοιπόν ὁ Χριστός διά τῆς ὀρθοδόξου τέχνης ὡς θεάνθρωπος, τῆς Θεότητος ὑποδηλουμένης ἐν τῆ ἀπεικονίσει τῆς ἁγίας σαρκός Του». Αὐτόθι, σελ. 9). Ὁ μοναχός ψέγει τήν δυτικήν ἀνορθόδοξον αἰσθησιακήν — κοσμοκεντρικήν εἰκονογραφίαν, ἡ ὁποία καί διά τήν εἰκόνισιν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου, χρησιμοποιεῖ ἀνθρώπινα ἐξιδανικευμένα πρότυπα — μοντέλα.
Διά νά μήν ὑπάρξη ἡ παραμικρά ἀμφιβολία ρίπτομεν ἄπλετον καί τό φῶς τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέγει. «Παντός εἰκονιζομένου, οὐχί ἡ φύσις, ἀλλ' ἡ ὑπόστασις εἰκονίζεται… Οὕτω καί ἐπί Χριστοῦ· οὐ καθό ἁπλῶς ἄνθρωπός ἐστι μετά τοῦ εἶναι Θεός, εἰκονίζεσθαι πέφυκεν· ἀλλά καθότι τοῖς ὑποστατικοῖς ἰδιώμασιν ἀπό πάντων ὁμοειδῶν ἀφοριζόμενος, ἐσταυρωμένος ἐστί καί τῶ εἴδει τοῖός δε. Περιγραπτός ἄρα ὁ Χριστός καθ' ὑπόστασιν, κἄν τῆ Θεότητι ἀπερίγραπτος, ἀλλ' οὐκ ἐξ ὦν συνετέθη φύσεων». (Π.Γ. 99, 405 ΒΓ).
Καί πάλιν ὁ ἴδιος Πατήρ λέγει: «Τό δέ ἐν εἰκόνι προσκυνεῖσθαι Χριστόν, τῆς οἰκονομίας λόγος, ὅς εἰ καί πνεῦμά ἐστι, καθό Θεός, ἀλλά καί σάρξ ἐστι καθότι ἄνθρωπος. Οὗ ἡ σωματοειδής εἰκών κἄν ἐν ὕλη ὁμοιωθῆ, ἀμέριστος ἐστί Χριστοῦ, ὥσπερ καί σκιά τοῦ οἰκείου σώματος· καί προσκυνεῖται οὐχ ἡ εἰκονική ὕλη, ἀλλ' ὁ ἐν αὐτῆ ἐξεικονισθείς Χριστός· ἐφ' ὦ συμπροσκυνεῖται ὁ Πατήρ καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον» (Π.Γ. 99, 428 Β). Μάλιστα ἐν τῆ εἰκόνι τοῦ Χριστοῦ δέν προσκυνεῖται μόνον ἡ μιά θεανδρική Ὑπόστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά συμπροσκυνεῖται, διότι ἡ Ἁγία Τριάς εἶναι ΟΜΟΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΣ, ἐν τῶ Χριστῶ, καί ὁ Πατήρ καί τό Ἅγιον Πνεῦμα! Ἐν τῆ Εἰκόνι τοῦ Χριστοῦ Προσκυνεῖται ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ ΟΜΟΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΣ ΤΡΙΑΣ.
Τούς ὑπεδείχθη ὅτι εἶναι ὀρθοδοξοτάτη καί ἡ μελέτη τοῦ Ὁσιωτάτου Μοναχοῦ Χρυσαφίου, ἀλλ' οὗτοι οὐκ ἠβουλήθησαν συνιέναι. Πιστεύουν ὅτι ὅσον περισσοτέρους «αἱρετικούς» κηρύξουν, ὅσα περισσότερα «ἀναθέματα» ἐκφωνήσουν, τόσον «ὀρθοδοξότεροι» θά γίνουν! ἀντί ὅμως τούτου, κατέστησαν πραγματικοί Εἰκονομάχοι, Χριστομάχοι, Ἐκκλησιομάχοι, κατήντησαν… «ἀντίχριστοι» (Α΄ Ἰωάννου Β18), διά τοῦτο τούς χαρακτηρίζει καί ἡ ἀμετανοησία.
(1) Πέραν τοῦ Καινοδιαθηκικοῦ βαπτίσματος δι' ὕδατος καί Πνεύματος.
(1) Δέν εἶναι οἱ πρῶτοι, αὐτῶν προηγήθησαν ἄλλοι εἰς τό παρελθόν ὁμοίως πεπλανημένοι, οἱ ὁποῖοι ἐσοβάτιζον τάς τοιχογραφίας κ.λπ.
(1) Μήν ἐπικαλεσθῆ κανείς τήν προσωπικήν ἄποψιν τοῦ Ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, διότι ἡ γνώμη τοῦ πολυγραφωτάτου μοναχοῦ, ἄν βεβαίως εἶναι ἰδική του, ὅταν ἔρχεται εἰς ἀντίθεσιν μέ τήν Ὀρθόδοξον παράδοσιν καί μέ αὐτήν τήν ΣΤ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον δέν λαμβάνεται ὑπ' ὄψιν, ἀφοῦ οὐδείς τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι ἀλάθητος, πολλῶ μᾶλλον ὁ Ἅγ. Νικόδημος. Δέν θά θέσωμεν τόν Ἅγ. Νικόδημον, πάνω ἀπό τόν Ἅγ. Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν καί πάνω ἀπό αὐτήν τήν ΣΤ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον. Ὄχι τοιούτου εἴδους βλασφημίαι. Πέραν ὅμως αὐτῶν, ποῖος δύναται νά βεβαιώση ὅτι ὅλαι αὗται αἱ ἐσφαλμέναι σημειώσεις εἶναι τοῦ πολυγραφωτάτου Ἁγ. Νικοδήμου καί ὄχι κάποιου ξένου δακτύλου; Τό θέμα χρήζει, ἐπαναλαμβάνομεν, συστηματικῆς καί βαθεῖας ἐρεύνης. Ἡ πρώτη προσωπική μας γνώμη εἶναι ὅτι ὅλαι αὗται αἱ σημειώσεις δέν ἔχουν σχέσιν μέ τόν ἱερόν Νικόδημον. Εἰς τά πολυπληθῆ συγγράμματά του πληροφορούμεθα, ὅτι δέν ἀπαντῶνται τοιαῦται ἤ παραπλήσιαι ἀπόψεις.