ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΝ
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2007[1]

 

Ἀπό τήν θείαν Λειτουργίαν, τήν ἀνάγνωσιν

῞Οσον καί ἄν κατά τόν παρόντα 21ον αἰῶνα, ἡ γενική ἀποστασία ἀπό τόν Θεόν λαμβάνη μεγαλυτέρας διαστάσεις, ἀλλά καί οἱ Χριστιανοί ἀποδεικνυώμεθα μόνον εἰς τό ὄνομα χριστιανοί, τόσον ἐντονώτερα γίνονται τά μηνύματα τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ καί ἀπαιτοῦν νά γνωρίσωμεν τό περιεχόμενον αὐτῆς τῆς ῾Αγίας ῾Ημέρας, καί νά βιώσωμεν τά μηνύματά Της. Δύσκολον βεβαίως διότι ὄχι μόνον οἱ ἁπλῶς θρησκευόμενοι, ἀλλά καί ἡμεῖς οἱ λέγοντες ὅτι πιστεύομεν ὀρθοδόξως καί διεκδικοῦμεν τόν τίτλον τοῦ «Γνησίου Ὀρθοδόξου», κινδυνεύομεν νά εὑρεθῶμεν ἀπ' ἔξω, διότι δέν γνωρίζομεν τήν ᾽Ορθοδοξίαν καί πρό πάντων δέν τήν βιώνομεν, δέν τήν ζῶμεν. Μᾶς ἀρέσουν τά λόγια, αἱ τελεταί, τά πανηγύρια, προσερχόμεθα εἰς τούς Ναούς, πλήν ὅμως ἀπέχομεν πολύ ἀπό τήν ᾽Ορθοδοξίαν καί τόν ἀληθινόν Χριστιανικόν βίον. Τολμᾶ τις εἰπεῖν, ὅτι, ὄσον καί ἄν λεγώμεθα, δέν εἴμεθα ἀληθινοί Χριστιανοί, διότι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ εἶναι μεγάλο ὀνομα, ἐχει μεγάλην σημασίαν. Χριστιανός εἷναι ὄχι εκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἁπλῶς ὲβαπτίσθη, ὰλλά ἐκεῖνος τοῦ ὁποίου τό ὅνομα μέ τό βάπτισμα ἐγράφη εὶς τόν Οὐρανόν καί ἐν συνεχεία ἡμέραν καί νύκτα ζῆ ὲν Χριστῶ, τό ὁποῖον σημαίνει, ζῆ ἐν ταπεινώσει, ἀκούει, γνωρίζει καί ἐκτελεῖ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι, καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι.
Ἡ ζωή τοῦ Χριστιανοῦ, ἀπό τήν βάπτισίν του καί διά βίου εἶναι μία πορεία νά φθάση εἰς τό καθ' ὁμοίωσιν, δηλαδή νά ὁμοιάση μέ τόν Χριστόν καί ὅπως λέγει ὁ ᾽Απ. Παῦλος νά συνταχθῆ μέ τήν ζωήυ τῶν ῾Αγίωυ, κατά τό «μιμηταί μου γίνεσθε καθώς κἀγώ Χριστοῦ». Ἅν αὐτά δέν ἐχωμεν πάντοτε ὑπ' ὄψιν μας καί δέν ὰγωνιζώμεθα δι' αὺτά, τότε δέν μποροῦμε νά λέγωμεν ὅτι εἴμεθα ἀληθινοί χριστιανοί. ῞Οσον δέ καυχώμεθα, τόσον ἐξαπατῶμεν τόν ἑαυτόν μας καί παροργίζομεν τόν Θεόν. Κάθε ἡμέραν ἡ ῾Αγία τοῦ Χριστοῦ ᾽Εκκλησία αὐτά μᾶς λέγει, αὐτά ζητεῖ, διό ἄς κάνωμεν ἕναν ἔλεγχο εἰς τόν ἑαυτόν μας, μήπως καί ἡμεῖς καί τόν ᾽Εκκλησιασμόν καί τάς ῾Εορτάς τάς μετατρέψαμε εἰς ἁπλᾶ, χωρίς βαθύτερο νόημα γεγονότα, εἰς ἁπλᾶς ἐκδηλώσεις διά νά ἀλλάζωμεν δῆθεν τήν ἐπίγειον ζωή μας, καί νά τήν κάνωμεν πιό εὐχάριστη; Μήπως ΑΥΤΟΕΞΑΠΑΤΩΜΕΘΑ;
Καί αὐτά, μέ πολλήν ἐπιτυχίαν, ἐθίγησαν κατά τήν ἐφετεινήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποίαν θά παρουσιάσωμεν εἱς τήν συνέχειαν, ἀφοῦ προσθέσωμεν ὀλίγα περί τῆς ἑορτῆς τῆς ᾽Ορθοδοξίας, τήν ὁποίαν ἑορτάζομεν ὡς Δεσποτικήν (τοῦ Κυρίου) ἑορτήν τήν Α' Κυριακιήν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. ῾Η ἑορτή καθιερώθη τό ἔτος 842, ὅτε ἔπαυσεν ἡ Εἰκονομαχία, καί διά πρώτην φοράν τήν 11ην Μαρτίου 842, ἡ ᾽Ορθόδοξος Βασίλισσα Θεοδώρα καί ὁ ῾Ομολογητής Πατριάρχης Μεθόδιος, ἐλιτάνευσαν τάς ῾Αγίας Εἰκόνας καί ἀνέγνωσαν τό Συνοδικόν τῆς ῾Αγίας Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787) καί ἑώρτασαν τόν θρίαμβον τῆς ᾽Ορθοδοξίας κατά πασῶν τῶν αἱρέσεων. ῎Εκτοτε τό γεγονός αὐτό τιμᾶται μέ ἰδιαιτέραν λαμπρότητα ὡς ἕν συνεχές παρόν.
Οὕτω καί ἐφέτος, τήν πρωίαν τῆς μεγάλης αὺτῆς ἡμέρας, εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ᾽Αχαρνῶν ᾽Αττικῆς ἐλειτούργησεν ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος καί ἀνέγνωσεν ἐκ τοῦ Συνοδικοῦ τῆς ᾽Ορθοδοξίας, βοηθούμενος ὑπό τοῦ θεολόγου κ. ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη, ὲνῶ μεγαλοπρεπής ἦτο ἡ ἀκολουθήσασα λιτάνευσις τῶν ῾Αγίων Εὶκόνων τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου καί τῶν ῾Αγίων καί κυρίως τῶν ῾Αγίων Πατέρων τῆς Ζ' ῾Αγίας Συνόδου, ἡ ὁποία κατήσχυνεν τούς ἀντιχρίστους Εἰκονομάχους καί ἀνεστήλωσεν τάς ῾Αγίας Εἰκόνας. Παρόμοιαι πανηγυρικαί λατρευτικαί ἐκδηλώσεις ἔλαβον χώραν καί εὶς τούς ὑπολοίπους ὀλίγους ῾Ιερούς Ναούς τῶν Ὀρθοδόξων, ὡς τοῦ ῾Αγίου Σπυρίδωνος Καρέα καί ῾Αγίας Αἰκατερίνης Κορωπίου, εὶς τήν ἐγγύς περιοχήν. Δυστυχῶς, ὅπως ἐπί εἰκονομαχίας, καί εἰς κάθε αἱρετικήν λαίλαπα, οἱ Ναοί κατελαμβάνοντο ἀπό τούς αἱρετικούς, ἔτσι καί σήμερον οἱ ῾Ιεροί Ναοί μας ΚΑΤΕΛΗΦΘΗΣΑΝ ἀπό τούς βλασφήμους, αἱρετικούς καί ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΥΣ κατά τό 1995, τελευταίως δέ καί ἀπό τόν ΑΙΡΕΤΙΚΟΝ, ΒΛΑΣΦΗΜΟΝ, ματαιόφρονα καί μοιχεπιβάτην τοῦ θρόνου τῶν ᾽Αθηνῶν Νικόλαον Μεσσιακάρην καί τήν «σαθράν συμμορίαν» του, τήν ὁποίαν ξένα κέντρα καί ἐγκάθετοί των κατευθύνουν.
Λαμπρά ἧτο καί ἡ πανηγυρική θεία λειτουργία καί εὶς τήν Ἱ. Μητρόπολιν Λαρίσης, τῆς ὁποίας ὁ ἐφημέριος π. ᾽Αμφιλόχιος, ἐλειτούργησεν εἰς τόν Ἱ. Ναόν Γενεθλίου τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί προσφυέστατα ἐτόνισεν τά βασικά μηνύματα τῆς Κυριακῆς τῆς ᾽Ορθοδοξίας. Ὁ π. ᾽Αμφιλόχιος, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου κ. Κηρύκου, τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας, ἔφθασεν εἰς τάς ᾽Αθήνας συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Μοναχοῦ Θεοδώρου, τοῦ Προέδρου τοῦ Δ.Σ. τοῦ Φιλανθρωπικοῦ Συλλόγου Λαρίσης «Ἅγιοι Ἀπόστολοι – Τίμιος Σταυρός» κ. Βασιλείου Σπρίντζιου καί τοῦ ἰατροῦ κ. Ματθαίου Γκουτζίδη. Ὁ π. ᾽Αμφιλόχιος ἦτο ὁ κύριος ῾Ομιλητής κατά τήν ἑσπερινήν ἐκδήλωσιν.

Ἀπό τήν ἑσπερινήν ἑόρτιον ἐκδήλωσιν
εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν.

Εὐλογημένη ἦτο καί ἡ ἑσπερινή ἐορταστική καί ἀγωνιστική ἐκδήλωσις, εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν τοῦ ῾Αγίου Δημητρίου ᾽Αχαρνῶν, τήν ὁποίαν ἐπλαισίωσαν οἱ ῾Ιερεῖς π. Θωμᾶς καί π. ᾽Ανδρέας, καθώς καί οί Μοναχοί εκ τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως, π. ᾽Ιωαννίκιος καί π. Βαρνάβας, εκ τοῦ ήσυχαστηρίου ῾Αγίων ᾽Αποστόλων — Τιμίου Σταυροῦ Λαρίσης, π. Θεόδωρος καί ὲπίσης οἱ Μοναχοί π. ᾽Αβράμιος καί π. Λουκᾶς ἐξ ᾽Αθηνῶν. ῞Απαντες, Κληρικοί καί Λαϊκοί, μέ ἰδιαιτέραν εὐλάβειαν καί κατάνυξιν προσεπάθησαν νά συμμετάσχουν πραγματικά εἰς τήν ἀκολουθίαν τοῦ κατανυκτικοῦ ἑσπερινοῦ, καθώς καί τάς σημαντικάς οὐσιαστικάς ἀναφοράς είς τό περιεχόμενον τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖον ἀνελύθη τόσον ὑπό τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Κηρύκου, ὅσον καί ὑπό τοῦ Παν/του π. ᾽Αμφιλοχίου καί τοῦ θεολόγου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη.

Ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος, προλογίσας εἶπεν: «Αὕτη ἡ πίστις τῶν ᾽Αποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν» καί συνέχισεν: «Ποία εἱναι ἡ Πίστις τῶν Ἁγ. ᾽Αποστόλων, τῶν ῾Αγίων Πατέρων καί τῶν ἀνά τούς αἰῶνας Ὀρθοδόξων; Εἰς τό μεγάλο αὐτό ἐρώτημα, εἶπε, τήν ἁπάντησιν ἔχομεν ἀπό τό Συνοδικόν τῆς ᾽Ορθοδοξίας: Ἰδού: «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ ῏Απόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεριφρόνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν· οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν, Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν, καί τούς αὐτοῦ ῾Αγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τόν μέν ὡς Θεόν καί Δεσπότην προσκυνοῦντες καί σέβοντες, τούς δέ διά τόν κοινόν Δεσπότην, ὡς αὐτοῦ γνησίους θεράποντας, τιμῶντες, καί τήν κατά σχέσιν προσκύνησιν απονέμοντες».
«῾Η πίστις μας αὕτη, συνέχισεν, ἤρχισεν ἀποκαλυπτομένη μέ τούς Προφήτας, ἐκηρύχθη ἀπό τούς ῾Αγ. ᾽Αποστόλους, ὅπως τήν ἀπεκάλυψεν ὁ Κύριος, καί ἡ ᾽Εκκλησία τήν παρέλαβεν ὡς παρακαταθήκην, οἱ δέ Πατέρες καί Διδάσκαλοι τῆς ᾽Εκκλησίας τήν ἐδογμάτισαν καί ἡ Οἰκουμένη τήν ἀπεδέχθη. Οὕτως ἔλαμψεν καί λάμπει διά τῆς ᾽Εκκλησίας ἡ χάρις και ἡ ἀλήθεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Διά τοῦτο πιστεύομεν, ὁμολογοῦμεν καί κηρύσσομεν τόν Χριστόν ὡς τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅλους τούς ῾Αγίους Αὐτοῦ… μέ ῾Ιερούς Ναούς, Εἰκόνας, τόν μέν Χριστόν προσκυνοῦντες ὡς Θεόν καί Δεσπότην, τούς δέ ῾Αγίους τιμῶντες ὡς γνησίους μαθητάς καί πιστούς ἐργάτας καί ἀπονέμομεν τήν σχετικικήν προσκύνησιν μέσω τῶν ἁγίων Εικόνων».
«῾Επομένως, ὅπως εἰς τήν συνέχεια εἶπε, ᾽Ορθοδοξία δέν εἶναι αἱ ἑορταστικαί ἐκδηλώσεις, δέν εἶναι τό πλῆθος, ὅπως κατά τήν πρωινήν λιτάνευσιν εἴδομεν. ᾽Ορθοδοξία εἶναι αὐτό τό ὁποῖον μόλις πρό ὀλίγου ἀνέγνωσα! Εἶναι ἡ ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ κατ' ἀρχάς μέσω τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί κυρίως διά τῆς Καινῆς, διά τοῦ Χριστοῦ, καί ὅπως αὐτήν ἔγραψαν οἱ ῞Αγιοι ᾽Απόστολοι, ἡρμήνευσαν δέ ἐδογμάτισαν καί ἐβίωσαν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες».
᾽Ακολούθως, δίδων ἐμμέσως ἀπάντησιν εἰς τούς, ἁπλοῦς ᾽Αδελφούς, οἱ ὁποῖοι ἐξαπατῶνται ἀπό τούς πολλούς καί τάς ψευδοσυνόδους, ὅτι «ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος εἶναι  μόνος του», ἐπεκαλέσθη τό τοῦ ῾Αγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. «Εἶς εὐδοκιμῶν εἰς τό θεῖον, προτιμώτερος ὑπέρ μυριάδας αὐθαδεία σεμνυνομένους. ᾽Αλλά σύ προτίμησον, εἰ δοκεῖ, τοῦ σωζομένου Νῶε, τό ὑποβρύχιον πλῆθος· ἐμοί δέ συγχώρησον τοῖς ὁλίγοις τῆ Κιβωτῶ προσδραμεῖν». Δηλαδή, «εἶναι προτιμώτερος ὁ ἕνας, ὁ ὁποῖος εἶναι μέ τόν Θεόν, ἀπό τάς μυριάδας οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζουται ἀπό τήν ἀσέβειαν εἰς τήν ὁποία καί καυχῶνται. ᾽Αλλ' σύ ἄν θέλης προτίμησε, ἀντί τοῦ σωζομένου Νῶε, καί συγ καταριθμήσου μέ ἐκεῖνο τό καταποντισθέν πλῆθος, ἐμέ ὅμως συγχώρησον νά προστρέξω καί νά συναριθμηθῶ μετά τῶν ὀλίγων εἰς τήν Κιβωτόν τοῦ Νῶε, ἤτοι εἰς τήν Ἐκκλησίαν».
᾽Επίσης, εἰς ἀπάντησιν ἐπί τῆς ψευδοκατηγορίας ὅτι «χώρισε ἀπό τήν Σύνοδον», ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ἐπεκαλέσθη τό τοῦ ᾽Ιωσήφ Βρυεννίου, εἰπών ὅτι «ἐστί κακή ὁμόνοια καί καλή διαφωνία· ἔστι σχισθῆναι καλῶς καί ὁμονοῆσαι κακῶς». «Ἐν προκειμένω, συνέχισεν, ἡ περαιτέρω ὁμόνοια καί ἑνότης μέ τούς βλασφήμους καί ἐκκλησιομάχους, πρώην Συνεπισκόπους μου, θά ἦτο μία κακή ἑνότης εἰς τήν βλασφημίαν καί τήν ᾽Εκκλησιομαχίαν, διά τοῦτο καλῶς ἐσχίσθημεν (ἐξήλθομεν) ἐκ τῆς «σαθρᾶς συμμορίας αὐτῶν». Κάλλιον λοιπόν νά μᾶς κατηγοροῦν διά τό γεγονός ὅτι ἐχωρίσαμεν, παρά νά μᾶς ἐπαινοῦν διά μίαν, μή γένοιτο, κακήν ὁμόνοιαν. Ναί, θέλομεν τήν εἰρήνην μέ ὅλους ἀλλά μέ τήν προϋπόθεσιν ὅτι ὑπάρχει κοινή ἡ εὐσέβεια, δηλαδή βάσις τῆς εἰρήνης καί ἑνότητος νά εἶναι ἡ κοινή ῾Ομολογία εἰς τήν Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν καί τήν γνησίαν, ἀνόθευτον καί ἀδιάκοπον ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν ἔχομεν διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995. Αὐτήν τήν ὁμόνοιαν θέλομεν ἐν τῆ «Κιβωτῶ», ἤγουν τῆ ᾽Εκκλησία».
Εἰς τήν ὲμπνευσμένην προλόγισίν του, ὁ Σεβ/τος, ἀνεφέρθη καί εἰς τό Σύμβολον Πίστεως τοῦ ῾Αγίου ᾽Αθανασίου, καί ὑπεγράμμισε τά τρία σημεῖα αὐτοῦ, εἰς τά ὁποῖα συνδέεται ἡ σωτηρία μέ τήν καθολικήν πίστιν, ἤτοι, τό πρῶτον: «Ὅστις βούλεται σωθῆναι, πρό πάντων χρή (πρέπει) αὐτῶ τήν καθολικήν κρατῆσαι πίστιν, ἥν εἰ μή τις σώαν καί ἄμωμον τηρήσειεν, ἄνευ δισταγμοῦ εἰς τόν αἰῶνα ἀπολεῖται», τό δεύτερον: «ὁ θέλων οὖν σωθῆναι οὕτω περί τῆς Ἁγίας Τριάδος φρονείτω, πλήν ἀναγκαῖον ἔτι ἐστί πρός αἰώνιον σωτηρίαν, ὅπως καί τήν ἐνανθρώπησιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὀρθῶς πιστεύη» καί τό τρίτον: «Αὕτη ἐστίν ἡ Καθολική πίστις, ἥν εἰ μή τις πιστῶς τε καί βεβαίως πιστεύση, σωθῆναι οὐ δυνήσεται». Ἔκλεισε δέ μέ τήν ἀναφοράν του εἰς τήν συμπλήρωσιν δέκα (10) ἐτῶν ἀπό τήν Κυριακήν τῆς ᾽Ορθοδοξίας τοῦ ἔτους 1997, κατά τήν ὁποίαν, εἰς τόν ῾Ιερόν Μητροπολιτικόν Ναόν τῆς ῾Αγίας Μαρίνης εἰς τήν Θεσσαλονίκην, ἐξεφωνήθη ἡ ἱστορική ὁμιλία ὑπό τοῦ θεολόγου ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη, τῆς ὁποίας ὑπεγράμμισεν τόν ἀποκαλυπτικόν ᾽Εκκλησιολογικόν καί ὁμολογιακόν χαρακτῆρα, καί κατέληξεν: «῾Η ὁμιλία αὐτή ὑπῆρξεν «σκληρός κόλαφος» καθ' ὅλων ἐκείνων (ἡμετέρων, Φλωρινικῶν καί Νεοημερολογιτῶν), οἱ ὁποῖοι ἐσχεδίαζον, ὅπως, μέσω ἑνός ψευτοδιαλόγου, κηρύξουν τήν ἐν τῶ παλαιοημερολογιτικῶ Οἰκουμενισμῶ ἕνωσιν εἰς βάρος τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς ᾽Εκκλησιολογίας — Ὁμολογίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας καί οὕτω, ὁ κ. Χριστόδουλος, «νά λύση τό παλαιοημερολογιτικόν» διότι δέν τόν ἱκανοποιοῦν ἀπολύτως τά σχίσματα ὅταν, ἔστω καί ΕΙΣ παραμένη ὀρθόδοξος».  (῾Η ἐν λόγω ὀμιλία ἐδημοσιεύθη εἶς τόν τόμον τοῦ Κ.Γ.Ο.» τό 1997 καί προσφάτως εἰς τόν Τόμον τῆς Ὀρθοδόξου Πνοῆς» τοῦ ἔτους 2004 καί εἰς τά τεύχη ᾽Ιουλίου σελ. 316 κ.ε., Αὐγούστου σελ. 358 κ.ἑ., Σεπτεμβρίου σελ. 403 κ.ἑ. Ὀκτωβρίου σελ. 461 κ.ἑ., καί Νοεμβρίου σελ. 540 κ.ἑ.)
Κατόπιν τούτων ἔδωκεν τόν λόγον εἰς τόν θεολόγον κ. Ἐλευθέριον Γκουτζίδη, ὅστις προέβη ἐπαναληπτικῶς εἰς μίαν σύντομον ἀναφοράν εἰς τήν ᾽Ορθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν, ἀλλά καί εἰς τήν ᾽Εκκλησιολογικήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς καί εἰς τούς πολεμίους τῆς ᾽Ορθοδοξίας κατά τόν 20όν αἰῶνα μέχρι καί τῆς σχισματοαιρέσεως τῶν συγχρόνων «Νικολαϊτῶν», οἱ ὁποῖοι μέ μένος παράφρονος πολεμοῦν καί ἀρνοῦνται τήν ᾽Αποστολικήν των Διαδοχήν καί τήν ᾽Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας᾽Ορθοδόξου Ἐκκλησίας.
Λαβών τόν λόγον ὁ θεολόγος ᾽Ελευθέριος Γκουτζίδης, κατ' ἀρχάς συνέχισεν ἐπί τῆς βασικῆς σκέψεως τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου, θέσας τό ἐρώτημα, τί εἶναι Ὀρθοδοξία διά νά καταλήξη ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι ἰδεολογία ἡ ὁποία ἐξελίσσεται ἤ ἀλλάσει, δέν εἶναι γνῶσις, καί ἑπομένως (ἡ ᾽Ορθοδοξία) δέν διδάσκεται, δέν μεταδίδεται! ῾Η Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἐν τῆ Ἐκκλησία προσωπική μυστική σχέσις τοῦ πιστοῦ μετά τοῦ Χριστοῦ. ῾Η Ὀρθοδοξία εἶναι θεῖον δῶρον, τό ὁποῖον δίδεται ἀδιακρίτως εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι διαθέτουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ «καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην», ἀγάπην καί ἀφοσίωσιν. «Ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις, ἐπανέλαβεν, δέν εἶναι ἰδικόν μας ἐπίτευγμα, ἀλλά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία προσφέρεται καί ἀναπαύεται ὄχι κατ' ἀποκλειστικότητα εἰς τούς «θεολόγους», ἤ τούς ᾽Αρχιερεῖς, ῾Ιερεῖς καί Μοναχούς ἤ τούς ἐπιφανεῖς καί ἐγγραμμάτους, ἀλλ' ἀδιακρίτως εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι παραδίδουν ὅπως εἴπομεν ἑαυτούς εἰς τόν Θεόν καί προσπαθοῦν νά βιώσουν τό μέτρον τῆς θείας δωρεᾶς».
Εἰς τήν συνέχειαν, ἀνεφέρθη εἰς τήν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησιολογίαν, δηλαδή τήν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν περί τῆς ᾽Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μέ βάσιν τόν περί Αὐτῆς ὅρον τῆς Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τόν περιληφθέντα εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως: «(Πιστεύω), Εἰς Μίαν ῾Αγίαν Καθολικήν καί ᾽Αποστολικήν ᾽Εκκλησίαν, καί ἀμέσως ἐστιγμάτισεν τήν αἱρετικήν ἐκκλησιολογίαν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατά τόν ὁποῖον… δῆθεν δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, διότι τήν διέσπασαν καί τήν διήρεσαν, τά πολλά σχίσματα, τά ὁποῖα ἐπίσης ἑμέρισαν καί τήν Ἀλήθειαν καί τόν Χριστόν (!), διό ἑκάστη ἐκ τῶν πολλῶν σχισματικῶν «ἐκκλησιῶν» ἔχει μόνον ἕν μέρος καί ἀπό τόν Χριστόν! Διά νά ἐπανέλθη ἡ Μία Ἁγία Ἐκκλησία, διά νά ἐπανεύρωμεν ὁλόκληρον τήν Ἀλήθειαν καί νά ἀναστήσωμεν καί τόν ἀποθανόντα Χριστόν πρέπει νά ἑνωθοῦμε ὅλοι μέσω καί διά τῆς Οἰκουμενιστικῆς αὐτῆς Κινήσεως»! Τήν τοιαύτην πρωτοφανῆ παναίρεσιν, ὁ ὁμιλητής, παρέδωκεν εἰς τόν «πατέρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τόν Διάβολον», ὁ ὁποῖος τήν ἐγέννησεν πρίν ἕνα περίπου αἰῶνα. ᾽Ακολούθως ἀνεφέρθη, ἐπιγραμματικῶς εἰς τήν ἐξέλιξιν καί εἴσοδον τοῦ ᾽Αντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ καί εἰς τήν ᾽Ορθόδοξον ᾽Ανατολήν, κατωνομάσας «τήν αἱρετικήν ᾽Εγκύκλιον τοῦ 1920, τήν ὁποίαν ἐξέδωκεν ἡ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπό τόν Προύσσης Δωρόθεον, τό Μασωνικόν Συνέδριον τοῦ 1923, τό ὁποῖον ψευδῶς καί παραπλανητικῶς ἐχαρακτηρίσθη ὡς δῆθεν Πανορθόδοξον, καί τό ὁποῖον ἐσχεδίασεν καί οὐσία ἀπεφάσισεν τήν εἴσοδον τῶν «ὀρθοδόξων» εἰς τήν παναίρεσιν τοῦ ἀντιχρίστου καί ἀντιεκκλησιαστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διά τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Οὕτω διά τόν συνεορτασμόν τῶν ᾽Ορθοδόξων μετά τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν καί Προτεσταντῶν, ἐπεβλήθη ὁ Παπικός Νεοημερολογιτισμός! ῾Η ἐπιβολή αὕτη τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀληθῶς ἐχαρακτηρίσθη ὡς τό «Πρῶτον βῆμα τῶν ᾽Ορθοδόξων εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», μέ κατάληξιν τάς σημερινάς θρασείας ἐξισώσεις καί «ἀδελφοποιήσεις τῶν κ.κ. Βαρθολομαίου καί Χριστοδούλου μέ τούς Πάπες! Ταῦτα δέ πάντα κατά τήν ᾽Εγκύκλιον τοῦ 1920 καί ὅσων ἔκτοτε ἐμεθόδευσεν ὁ ἀντίδικος, ἀρχῆς γενομένης διά τῶν κακῆ τῆ μνήμη Μελετίου Μεταξάκη, Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου,᾽Αθηναγόρου, Δημητρίου κλπ.»
᾽Επιγραμματικῶς ἀνεφέρθη καί εἰς τήν Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, ἀπό τό 1924 μέχρι καί σήμερον, καταλήξας εἰς τό πάγιον αἴτημα τῆς Κυριακῆς τῆς ᾽Ορθοδοξίας, τό ὁποῖον εἱναι «ἡ Ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου ᾽Εκκλησιολογίας, ἡ διαφύλαξις τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί ἡ καταδίκη τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοιημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ».
᾽Ακολούθως ὁ λόγος ἐδόθη εἰς τόν Παν/τον π. Ἀμφιλόχιον, ὁ ὁποῖος εἶπεν: «Σεβασμιώτατε, Αἰδεσιμώτατοι, ῾Οσιώτατοι καί ἀγαπητοί ᾽Αδελφοί, Σήμερον, Κυριακή τῆς ᾽Ορθοδοξίας, μεθαύριον Εὺαγγελισμός, κατόπιν Πάσχα!.. Ποῖος ἀπό μᾶς βιώνει τό περιεχόμενον αὐτῶν τῶν έορτῶν; Ποῖος γνωρίζει καί ζῆ τό περιεχόμενον τῆς σημερινῆς ἡμέρας, τῆς Κυριακῆς τῆς ᾽Ορθοδοξίας, ἤ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ; Δυστυχῶς εἰς τούς περισσοτέρους, ἐξ ἡμῶν ἀπό τήν μεγάλην ἑορτήν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί τήν ἔνδοξον Ἐθνεγερσίαν ἀπέμεινεν μόνον τό ψάρι, ἀφοῦ καί ἐκ τῆς ᾽Εθνεγερσίας τοῦ 1821 τίποτε δέν μᾶς ὰγγίζει; ᾽Αλλά καί περί τοῦ Πάσχα, διά νά ἀναφερθῶ μόνον εἰς τάς ἐπικειμένας μεγάλας αὐτάς ἑορτάς, τί μᾶς ἀπέμεινεν, ἐκτός ἀπό τό ἀρνί καί τά αὐγά;…». ᾽Αμέσως κατόπιν αὐτῶν τῶν εἰσαγωγικῶν, προσδιώρισε δι' ὀλίγων τί εἶναι Τριώδιον καί κατέληξεν εἰς τό ὁμώνυμον βιβλίον τοῦ Τριωδίου θέσας τό ἐρώτημα; «Γνωρίζομεν τί λέγει αὐτό τό Τριώδιον κατά τήν σημερινήν ἡμέραν; Τί λέγει περί ᾽Ορθοδοξίας καί διά τήν Εἰκονομαχίαν;». ᾽Εν συνεχεία ἀνεφέρθη εἰς τάς ῾Αγίας Εἰκόνας καί βάσει τοῦ Συνοδικοῦ τῆς ᾽Ορθοδοξίας, ἀντιδιέστειλε, τά Σύμβολα τῆς Π. Διαθήκης πρός τά πραγματικά πρόσωπα, τά ὁποῖα ἐκεῖνα συνεβόλιζον, διευκρινίσας ὅτι ὅταν ἦλθον τά συμβολιζόμενα Πρόσωπα πλέον αὐτά τά σύμβολα δέν τά εἰκονίζομεν, ἀλλ' εἰκονίζομεν τήν ἔκβασίν των, δηλ. αὐτά τά πραγματικά Πρόσωπα. Καί ἀνέγνωσε ἀπό τό Συνοδικόν κατά λέξιν: «Τῶν ἐπισταμένων, ὡς ἡ ράβδος, καί αἱ πλάκες, ἡ κιβωτός, καί ἡ λυχνία, καί ἡ τράπεζα, καί τό θυμιατήριον, τήν Παναγίαν προέγραφέ τε καί προδιετύπου Παρθένον, τήν Θεοτόκον Μαρίαν· καί ὡς ταῦτα μέν προετύπου ταύτη, οὐ γέγονε δι' ἐκείνη ταῦτα· γέγονε δέ Κόρη, καί διαμένει μετά τήν Θεογεννησίαν Παρθένος, καί διά τοῦτο μᾶλλον Κόρη αὐτήν τοῖς Εἰκονίσμασι γραφόντων, ἤ τοῖς τύποις σκιαγραφούντων».

«᾽Εδῶ, εἶπεν, οἱ ῞Αγιοι Πατέρες τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου μακαρίζουν ὅλους ἐκείνους τούς ᾽Ορθοδόξους, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν καλῶς, πιστεύουν καί ὁμολογοῦν ὅτι οἱ συμβολισμοί τῆς Θεοτόκου εἰς τήν Π. Διαθήκην, ὅπως ἡ ράβδος, οἱ πλάκες, ἡ Κιβωτός, ἡ λυχνία, ἡ Τράπεζα, τό θυμιατήριο, προεικόνιζον καί προδιετύπωνον τήν Παρθένον καί Θεοτόκον Μαρίαν. Δέν ἔγινεν Αὐτή Σύμβολον ἀλλά πραγματική Κόρη, ἡ ὁποία, καί ἀφοῦ ἐγέννησεν τόν Θεάνθρωπον (Θεογεννησία), διαμένει Παρθένος. ῾Ως ἐκ τούτου ἀντί των συμβόλων πλέον ἔχουμε τήν ἰδίαν τήν Θεοτόκον καί αὐτήν εἰκονογραφοῦμε καί ὄχι τάς σκιαγραφίας, τούς τύπους καί τά σύμβολα».
Κατέστησεν, ἐπίσης, σαφές εἰς τούς εὐσεβεῖς ἀκροατάς του ὅτι ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος διδάσκει καί θεσμοθετεῖ τάς ῾Αγίας Εἰκόνας τάς ὁποίας πρέπει νά προσκυνοῦν οἱ ᾽Ορθόδοξοι. Αὗται δέ εἰναι πρώτη τοῦ Χριστοῦ καί κατόπιν τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῶν ῾Αγίων ᾽Αγγέλων καί ὅλων τῶν ῾Αγίων Προφητῶν, ᾽Αποστόλων, Μαρτύρων καί ῾Οσίων. Δηλαδή θεσμοθετεῖ τήν εἰκόνισιν τοῦ πραγματικοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐτέχθη ὡς θεάνθρωπος (Χριστός), τῆς Θεοτόκου, τῶν ῾Αγ. ᾽Αγγέλων (ὅπως ἐνεφανίσθησαν), καί ὅλων τῶν ῾Αγίων καί κατέληξεν, ὅτι ἑκάστη εἰκών ἔχει ὁρατόν καί περιγραπτόν ἱστορικόν Πρόσωπον. Πάλιν ἀπό τό Συνοδικόν τῆς ᾽Ορθοδοξίας ἀνέγνωσεν: «᾽Εν γάρ ταῖς Εἰκόσον ὁρῶμεν τά ὑπέρ ἡμῶν τοῦ Δεσπότου πάθη, τόν Σταυρόν, τόν Τάφον, τόν ῞Αδην νεκρούμενον, καί σκυλευόμενον, τῶν Μαρτύρων τούς ἄθλους, τούς στεφάνους, αὐτήν τήν σωτηρίαν, ἥν ὁ πρῶτος ἡμῶν ἀθλοθέτης, καί ἀθλοδότης, καί στεφανίτης έν μέσω τῆς γῆς κατειργάσατο. Ταύτην σήμερον τήν πανήγυριν ἑορτάζομεν, καί ταύτην εὐχαῖς, καί λιτανείαις συνευφραινόμενοί τε καί συναγαλλόμενοι, ψαλμοῖς ἐκβοῶντες καί ἄσμασιν». Δηλαδή, εἰς τάς ἁγίας Εἰκόνας εἰκονίζομεν τά πάθη τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι, τήν Σταύρωσιν, τήν Ταφήν, τόν ῞Αδην, τόν ὁποῖον νεκρώνει καί συντρίβει ἐνῶ ἐλευθερώνει τούς ὑπ' αὐτοῦ κρατουμένους καί γενικῶς ὅλον τό σωτηριῶδες ἔργου τοῦ Χριστοῦ ἀπό τῆς θείας Γεννήσεώς Του μέχρι καί τήν ᾽Ανάληψιν. Ἐπίσης εἰκονίζομεν ὅλους τούς ἄθλους τῶυ Μαρτύρων καί ὅλους τούς ῾Οσίους… Αὐτήν τήν ἑορτήν ἑορτάζομεν σήμερον καί κατ' αὐτήν μέ ὕμνους, προσευχάς, λιτανείας, μέ εὐήχους ψαλμούς καί ἄσματα συνευφραινόμεθα καί συναγαλλόμεθα.
Καί πάλιν ἐκ τοῦ ἰδίου Συνοδικοῦ ἐτόνισεν ὅτι ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος καταδικάζει καί ἀναθεματίζει ὅσους δέν τιμοῦν καί δέν προσκυνοῦν τάς συγκεκριμένας ἁγίας εἰκόνας μέ πρώτην αὐτήν τοῦ Χριστοῦ καί Σωτῆρος μας «ὡς ὡράθη, ὡς συνανεστράφη ἀνθρώποις, ὡς πάθη καί νόσους ἰάσεως μείζονας ἐθεράπευσεν, ὡς ἐσταυρώθη, ὡς ἐτάφη, ὡς ἀνέστη, ὡς πάντα τά ὑπέρ ἡμῶν ἐπαθέ τε καί ἐποίησε· τοῖς οὖν ταῦτα τά παγκόσμια καί σωτήρια ἔργα ἐν Εἰκόσιν ὁρᾶν μή ἀνεχομένοις, μηδέ τιμῶσιν αὐτά, καί προσκυνοῦσιν, ἀνάθεμα».
Ἐπίσης ἔκαμε θαυμασίας ἀναφοράς καί εἰς τό Γ' βιβλίον τῶυ Πρακτικῶν τῆς ῾Αγίας Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί πρωτίστως εἰς τήν περιώνυμον ἐπιστολήν τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου Πάπα Ρώμης, τήν ὁποίαν ἀπέστειλεν εἰς τόν πρῶτον Εἰκονομάχον Βυζαντινόν Αὐτοκράτορα, τόν ἑβραιοκίνητον Λέοντα τόν ῎Ισαυρον. «Μέ περισσήν εὐγένειαν ἀλλά καί βαθυστόχαστον θεολογίαν ὁ ῞Αγιος Πατήρ, ἀποδεικνύει εἰς τόν διώκτην Αὐτοκράτορα ὅτι ἡ ᾽Εκκλησία δέν ἐδέχθη ποτέ εἴδωλα, ἀλλά καί μέ τάς ἁγίας Εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ δέν εἰκονίζει τήν ἀπερίγραπτον καί ἀνεικόνιστον Θεότητα, ἤτοι τήν θείαν φύσιν, διότι αὕτη δέν ὡρᾶται δέν μορφοποιεῖται, εἶναι ἀπερίγραπτος καί ἀνεικόνιστος. ᾽Ανατρέψας ἔτσι τήν ἐπιχειρηματολογίαν τοῦ εἰκονομάχου Λέοντος, συνεχίζει ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος Ρώμης: «Εἰκονίζομεν τόν Κύριον, τόν θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν, διότι ἐνηνθρώπισεν, τόν εἴδομεν, τόν ἐψηλαφήσαμεν, ὅπως καί τήν Κυρίαν Θεοτόκον καί τούς ῾Αγίους Ἀποστόλους, τόν Πρωτομάρτυρα Στέφανον καί ὅλους τούς ῾Αγίους». Καί ἐρωτᾶ: ὁ ῞Αγιος: «Διατί τόν Πατέρα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ οὐχ ἱστοροῦμεν καί ζωγραφοῦμεν; ᾽Επειδή οὐκ οἵδαμεν τί ἐστίν, καί Θεοῦ φύσιν ἀδύνατον ἱστορῆσαι καί ζωγραφῆσαι καί εἰ ἐθεασάμεθα καί ἐγνωρίσαμεν, καθώς τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ, κἀκεῖνον ἄν εἵχομεν ἱστορίσαι καί ζωγραφῆσαι…». (Πρακτ. Ζ' Οἰκουμ. Συνόδου, Τόμος Γ' σελ. 211). ᾽Επ' αὐτοῦ, ὁ π. ᾽Αμφιλόχιος, ἐτόνισεν καί διευκρίνισεν ὅτι ἡ εἰκών προϋποθέτει πρωτότυπον, δηλαδή πραγματικόν Πρόσωπον, τό ὁποῖον εἴδομεν καί ἐγνωρίσαμεν. ᾽Εν προκειμένω ὅμως τόν Θεόν Πατέρα οὐδείς είδεν, εἰ μή μόνον ὁ Υἱός, διά τοῦτο ὅταν εἰκονίζωμεν τόν Χριστόν τόν εἰκονίζομεν ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε ἄνθρωπος ἤ καλύτερον ὅπως ὁ Λόγος προσέλαβεν τήν ὰνθρωπίνην φύσιν καί τήν ἥνωσεν ὑποστατικῶς εἰς τό ἕνα Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ.
«Καί εἰς ἄλλην ᾽Επιστολήν του πρός τόν ῾Αγιώτατον Πατριάρχην Κων/λεως, ὁ ἴδιος ᾽Επίσκοπος Ρώμης, ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος, θεολογῶν ἐπί τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, λέγει καί περί αὐτῆς ὅτι, ἐάν αἱ προρρήσεις καί συμβολικαί προτυπώσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, περί τοῦ μέλλοντος νά ἐνανθρωπίση Θεοῦ Λόγου, ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, δέν ἐλάμβανον πέρας, δηλαδή ἄν δέν ἐνηνθρώπιζεν ὁ Θεός Λόγος, δέν θά εἴχομεν καί τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ τώρα ὅμως, ἐπειδή ὁ Θεός Λόγος ἐνηνθρώπισεν, τόν εἰκονίζομεν καί διά τῆς εἰκόνος του βλέπομεν καί κατανοοῦμεν τό ὕψος τῆς ταπεινώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καί ὅλας τάς ἐκφάνσεις τῆς θείας ἀγάπης Του πρός ἡμᾶς». ᾽Ιδού τί ἀκριβῶς γράφει ὁ ῞Αγιος: «…Εἰ γάρ αἱ Προφητικαί ἀναρρήσεις οὐκ εἰλήφασι τήν περαίωσιν, μή γραφέσθω τά πράγματα πρός ἔνδειξιν τῶν μήπω γεγενημένων. Τουτέστιν, εἰ μή ἐσαρκώθη ὁ Κύριος, μή τυπούσθω ἡ κατά σάρκα ἁγία Εἰκών αὐτοῦ· εἰ μή ἐτέχθη ἐν Βηθλεέμ ἐκ τῆς ὑπερενδόξου Παρθένου Θεοτόκου, καί οἱ μάγοι τά δῶρα προσήγαγον, καί ποιμέσιν ἐπέστη ὁ ῎Αγγελος… εἰ μή ἐν ἀγκάλαις τῆς τεκούσης ὡς βρέφος ἐφέρετο ὁ βαστάζων τά σύμπαντα καί γαλακτοτροφίας ἠνέσχετο ὁ διδούς τροφήν πάση σαρκί, μηδέ τοῦτο τυπούσθω. Τῶν γάρ μή ὄντων ἡ τύπωσις εἰδωλική γραφή ὀνομάζεται… καί οὐδεμία συγκατάθεσις τῆ Εκκλησία Χριστοῦ μετά εἰδώλων· μή γένοιτο». (Πρακτικά ῾Αγίας Ζ' Οἰκουμ. Συνόδου Τόμος Γ' σελ. 295).
Καί συνέχισεν ὁ ὁμιλητής: «Πῶς ὅμως τιμῶμεν καί ἀπονέμομεν τῆ μόνη τῶ Θεῶ ἀνήκουσαν λατρευτικήν προσκύνησιν; Πάλιν ἡ ῾Αγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος δογματίζουσα καί θεσμοθετοῦσα διδάσκει ὅτι τοῦτο ὅλον γίνεται μέσω καί διά τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῆς Εἰκόνος τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἐνανθρωπήσας ὅμως Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν ἦτο κεχωρισμένος τοῦ Θεοῦ Πατρός οὔτε τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, ἀφοῦ ὅπως ψάλλομεν «Ὅλος ήν ἐν τοῖς κάτω (ὀ Θεός Λόγος) καί τῶν ἄνω (τῆς μιᾶς ὑπερουσίου Τριαδικῆς φύσεως) οὐδόλως ἀπῆν (οὐδόλως ἀπουσίαζεν, ἐχωρίσθη) ὁ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟΣ Λόγος, συγκατάβασις γάρ Θεϊκή οὐ μετάβασις τοπική γέγονεν»! Δι ' αὐτῆς τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, ἀπονέμομεν μίαν προσκύνησιν τῆ ῾Ομοουσίω καί ᾽Αδιαιρέτω μιᾶ Θεία Φύσει καί Οὐσία. «…Ἐκεῖνος τήν προσκύνησιν δέχεται ἐν πνεύματι καί ἀληθεία, δι' ἑαυτοῦ τήν πρός τόν Πατέρα ἡμῖν προσαγωγήν χαριζόμενος καί σύν αὐτῶ Προσκυνούμενος…» (Αὐτόθι σελ. 301). Εἰκών, Ἀδελφοί καί Πατέρες, ἡ ὁποία δέν ἐχει πρωτότυπον εἶναι φανταστική δημιουργία, εἱναι ἕνα εἴδωλον».
Τέλος ἐκ τοῦ «ΟΡΟΥ τῆς Ἁγία Μεγάλης καί Οἰκουμενικῆς ἐν Νικαία (Ζ') Συνόδου τό δεύτερον» ἐπεκαλέσθη καί ταῦτα, μέ τά ὁποῖα ἡ Σύνοδος θεσμοθετεῖ ἐπακριβῶς ποίας εἰκόνας ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι συντελείας ἀποδέχεται ἡ ῾Αγία τοῦ Χριστοῦ ᾽Εκκλησία: «… ῾Ορίζομεν σύν ἀκριβεία πάση καί ἐμμελεία, παραπλησίως τῶ τύπω τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἀνατίθεσθε τάς σεπτάς καί ἁγίας εἰκόνας… τῆς τε τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ εἰκόνος, καί τῆς ἀχράντου δεσποίνης ἡμῶν καί ἁγίας Θεοτόκου, τιμίων ᾽Αγγέλων καί πάντων τῶν ῾Αγίων καί ῾Οσίων ἀνδρῶν… καί ταύτας ἀσπασμόν καί τιμητικήν προσκύνησιν ἀπονέμειν, οὐ μήν τήν κατά πίστιν ἡμῶν λατρείαν, ἥ πρέπει μόνη τῆ Θεία φύσει… ἡ γάρ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει καί ὁ προσκυνῶν τήν εἰκόνα, προσκυνεῖ ἐν αὐτῆ τοῦ ἐγγραφομένου τήν ὑπόστασιν. Οὕτω γάρ κρατύνεται ἡ τῶν ἁγίων Πατέρων διδασκαλία…» (Αὐτόθι σελ. 374). Αὐτήν τήν διδασκαλίαν ἐπεχείρησαν νά προσβάλουν οἱ εἰκονομάχοι, διό ἡ Ἁγία Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδος λέγει περί αὐτῶν: «… καί ὡς ἔπος εἰπεῖν, τάς καθ' ἡμᾶς ἐκκλησίας λυμηνάμενοι διετάραξαν, καί αἱρεσιάρχαι οἱ ἱεράρχαι γεγόνασιν· καί ἀντί μέν εἰρήνης ἔριν τῶ λαῶ προσεφώνησαν, ἀντί δέ σίτου ζιζάνια ταῖς ᾽Εκκλησιαστικαῖς ἀρούραις ἐνέσπειραν, τόν οἶνον ἔμιξαν ὕδατι καί τόν πλησίον ἐπότισαν ἀνατροπήν θολεράν καί λύκοι ᾽Αραβικοί ὀντες, δοράν προβάτων ὑπεκρίθησαν ἐνδύσασθαι, καί τήν ἀλήθειαν παραλογιζόμενοι, τό ψεῦδος ἀπεσπάσαντο… (Αὐτόθι σελ. 379). Περί αὐτῶν, προηγουμένως ἡ ἰδία ῾Αγία Οἰκουμενική Σύνοδος ἀποφαίνεται ὅτι οἱ Εἰκονομάχοι ἐπίσκοποι «μόρφωσιν μέν εὐσεβείας ἔχοντες, ὅτι ἱερωσύνης ἀξίωμα περιεβέβληντο, τήν δέ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι…», καί πάλιν περί αὐτῶν, καί τῶν αἱρετικῶν των Συνόδωυ λέγει: «..ἐξῆλθεν ἀνομία ἐξ ἱερέων Βαβυλῶνος, μᾶλλον δέ Καϊαφικόν συνέδριον συστησάμενοι, γενήτορες γεγόνασι δυσεβῶν δἰδαγμάτων… ». Καί πάλιν περί τῆς αἱρετικῆς τῶν εἰκονομάχων Συνόδου λέγει: «Τοῦτο τό συνέδριον Καίαφικόν βουλευτήριον γεγονεν· ἐκεῖνο κατά τοῦ Κυρίου κενά ἐμελέτησε, τοῦτο δέ κατά τῆς εἰκόνος αὐτοῦ ἐφρυάξατο… Τοῦτο τό συνέδριον ἀκόλαστον ἐχει τό στόμα, τό δέ πνεῦμα αὐτοῦ ψευδόχριστον, ὅτι μέν ἀλήθειαν ὑπεκρίθη, τῶ δέ ψεύδει ἐπαρρησιάσθη. Τοῦτο τό συνέδριον, ἡ Καθολική Ἐκκλησία,., ἐξελίκμισεν, καί τῶ πτύω τῆς θείας κρίσεως ἀπελάσατο. Ἀφήρηται οὖν ἐκ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί διηλέγχθη αὐτοῦ τά πλαστουργήματα… ἡμεῖς τοιγαροῦν πατρώοις νόμοις ἑπόμενοι, παρά τοῦ ἑνός πνεύματος λαβόντες χάριν, ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως πάντα τά τῆς Ἐκκλησίας ἐφυλάξαμεν, καθώς αἱ ἅγιαι ἕξ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι παρεδεδώκασι… ὅστις ταύτης τῆς ὁμολογήσεως ἔχεται τῆς Καθολικῆς᾽Εκκλησίας ἐστί γνήσιος υἱός καί μέτοχος… Τριαδικήν γάρ χαράν ἡ Τριάς ἡμῖν ἐχαρίσατο. ῾Η πρέπει δόξα πᾶσα τιμή καί κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν». (Αὐτόθι σελ. 382).
Τέλος ὑπαινισσόμενος τούς συγχρόνους ᾽Αρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι «τήν δύναμιν τῆς ᾽Αρχιερωσύνης εἰσιν ἠρνημένοι», ἀλλά καί τάς ἀνομίας των ὡς ἄλλοι «ἄνομοι ἱερεῖς βαβυλῶνος», καθώς καί τάς ψευτοσυνόδους των, τά νεώτερα «Καϊαφικά συνέδρια», τά ὁποῖα στήνουν κατά τῆς ᾽Εκκλησιολογίας Ὁμολογίας καί τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς, παρερμηνεύουν δέ καί διαστρέφουν διδασκαλίας, ὅρους καί ρήσεις ῾Αγιογραφικάς καί Πατερικάς, ἀνέγνωσεν πάλιν ἐκ τοῦ Συνοδικοῦ τῆς ᾽Ορθοδοξίας: «Τοῖς μή ορθῶς τάς τῶν ἁγίων Διδασκάλων, τῆς τοῦ Θεοῦ ᾽Εκκλησίας θείας φωνάς ἐκλαμβανομένοις, καί τά σαφῶς καί ἀριδήλως ἐν αὐταῖς διά τῆς τοῦ ἁγίου Πνεύματος χάριτος εἰρημένα, παρερμηνεύειν τε καί περιστρέφειν πειρωμένους, ᾽Ανάθεμα».
Ὁ ὁμιλητής ἔκλεισε τήν περιεκτικωτάτην ὀμιλίαν του μέ τόν ἐπίλογον τοῦ Συνοδικοῦ κατά τόν ὁποῖον «ἡ ῾Αγία Τριάς ἐδόξασεν ὅλους τούς μέχρι θανάτου λόγω καί ἔργω ἀγωνισαμένους ῾Αγίους ῾Ομολογητάς, ἡμεῖς δέ καλούμεθα νά γίνωμεν μιμηταί τῆς ἐνθέου αὐτῶν πολιτείας μέχρι τέλους, οἰκτιρμοῖς καί χάριτι τοῦ μεγάλου καί πρώτου ᾽Αρχιερέως Χριστοῦ, τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν· πρεσβείαις τῆς ὑπερενδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας τῶν θεοειδῶν ᾽Αγγέλων, καί πάντων τῶν ῾Αγίων ᾽Αμήν». Τήν λαμπράν καί βαθύτατα ὀρθόδοξον ἐκδήλωσιν ἔκλεισεν ὸ Σεβ/τος κ. Κήρυκος εὐχαριστήσας ὅλους τούς πιστούς καί ἰδιαιτέρως τόν π. ᾽Αμφιλόχιον καί τούς συνοδούς του Μοναχόν Θεόδωρον, κ. Βασίλειον Σπρίντζιον καί κ. Ματθαῖον Γκουτζίδη, μεθ' ὅ ἐψάλη τό ἐμβατήριον τῆς Θεοτόκου: «Τῆ ὑπερμάχω Στρατηγῶ τά νικητήρια…».

---