12. Ὁ Ἐπίσκοπος κ. Ματθαῖος ἀποδεχθείς κατ' ἀρχάς τόν ἐπίσημον διορισμόν του εἰς τήν ἀνακριτικήν ἐπιτροπήν, κατόπιν, μέ τήν πρόφασιν ὅτι δέν ὡρίσθη ὁ ἴδιος Πρόεδρος τῆς ἀνακριτικῆς Ἐπιτροπῆς, ἀλλά παρέμεινεν ὁ Ἐπίσκοπος κ. Νικόλαος, «καταγγέλλει καί παραιτεῖται». Οὕτω δέν συμβάλλει εἰς τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ ἀνακριτικοῦ ἔργου, ἀλλά καί ὑβρίζει καί ἀσεβεῖ κατά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἐνθαρρύνας οὔτω τούς στασιαστάς κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς, τούς προσκειμένους καί συμπορευομένους μετ' αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι ἤρχισαν ἤδη νά ἐκδηλώνωνται ὡς Ὠργανωμένη ὁμάς ἐντός καί ἐκτός Συνόδου. Ἀποκαλυπτικόν ἐν προκειμένω εἶναι τό σχετικόν, ἀπό 2.2.1993, ἔγγραφον τοῦ πρώην Ἀττικῆς Ματθαίου ὑπό τόν τίτλον «ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ — ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ» καθώς καί τό ἀπαντητικόν τοῦ προέδρου τῆς Ἀνακριτικῆς Ἐπιτροπῆς Σεβασμιωτάτου κ. Νικολάου ὑπ' ἀριθμ. 61/12.2.1993.
13. Ἤδη ὅμως ἀπό τοῦ θέρους τοῦ 1992 ἐκ τῆς πλευρᾶς τῶν κ.κ. Ματθαίου καί Χρυσοστόμου, ἤρχισεν νά γίνεται λόγος περί «δευτέρας Ἐγκυκλίου». Σχέδια αὐτῆς ἤρχισαν νά ἐμφανίζωνται ἤδη πρό τοῦ Φθινοπώρου τοῦ 1992, ἐνῶ τήν 23.2.1993, παρουσιάζεται εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον, τό τελικόν σχέδιο τῆς ὁμάδος τοῦ Ματθαίου καί ὑπό τό κράτος βίας καί ἀπειλῶν ἀπαιτεῖται νά ὑπογραφῆ ὑπό τῶν Ἀρχιερέων. Ἡ Ὠμή βία -τρομοκρατία ἔλεγε, «ὅποιος δέν τό ὑπογράψει κηρύσσεται εἰκονομάχος». Οὔτε τότε οὔτε καί κατόπιν ἔγινε γνωστόν ποῖος ἤ ποῖοι συνέθεσαν τό προβληθέν ἐκεῖνο ἄκρως αἱρετικώτατον σχέδιον, ἐνῶ εἶναι ἀρκετόν ὅτι τό εἰσηγοῦνται τά συγκεκριμένα πρόσωπα… Ἡ ἐν λόγω συνεδρίασις, μετά μικρᾶς διακοπῆς, διήρκησεν ὁλόκληρον τήν ἡμέραν καί διά νά ἀποφευχθῆ τό σχῖσμα, κατέληξεν εἰς τό νά ὑπογραφῆ τό σχέδιον, ἀλλά ὑπό τήν προϋπόθεσιν νά μελετηθῆ καί νά βελτιωθῆ καί νά τεθῆ τό τελικό κείμενον ὑπ' ὄψιν ὅλων τῶν Ἐπισκόπων, πρός ὑπογραφήν. Ἀντί τούτου, ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἀγνοήσας τά πάντα καί καταχρώμενος αὐτάς τάς «ὑπογραφάς», προέβη πραξικοπηματικῶς εἰς δημοσίευσιν τοῦ σχεδίου, ὡς δῆθεν «β’ ἐγκυκλίου», χωρίς τήν ἐγκρισιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, παρά μόνον μέ τήν ἔγκρισιν τῆς ὁμάδος τῶν περί τόν κ. Ματθαῖον Ἐπισκόπων, ἤτοι τῶν Μεσσηνίας Γρηγορίου, Φθιώτιδος Θεοδοσίου, Κοζάνης Τίτου καί Θεσσαλονίκης Χρυσοστόμου.
14. Κατά τῆς πραξικοπηματικῆς ἐνεργείας τοῦ κ. Ματθαίου ἐξεδηλώθησαν μέ συγκεκριμένας ἐνεργείας ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, ὁ Μητροπολίτης Κιτίου Ἐπιφάνιος, ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Νικόλαος καί ὁ Ἀρχιγραμματεύς π. Κήρυκος, οἱ ὁποῖοι καί ἦραν τάς ὑπογραφάς των ἐκ τοῦ κειμένου, τό ὁποῖον ὑπό τήν ἀπειλήν τοῦ σχίσματος εἶχεν ὑπογραφεῖ ὡς σχέδιον πρός μελέτην καί διόρθωσιν, τοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος τηρήσαντος, πρό τῆς ἀπειλῆς τοῦ σχίσματος, στάσιν μετριοπαθῆ.
15. Παρέλκει ἴσως, ἀλλά διά τήν ἱστορίαν, πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι οἱ πέντε Ἐπίσκοποι ἤρχισαν νά μήν τηροῦν καί τά πλέον ἀπαραίτητα προσχήματα καλῆς συμπεριφορᾶς, ἀλλ' ὅλως ἀήθως, νά ἀπειλοῦν καί ὑβρίζουν, ἰδιαιτέρως τόν Προκαθήμενον, ἐνῶ ἤρχισαν, ἀπό τόν Μάϊον τοῦ 1993, νά μήν ὑπογράφουν καί τά Πρακτικά τῶν συνεδριάσεων τῶν Συνόδων, εἰς τάς ὁποίας ὅμως καί ἦσαν παρόντες καί συμμετεῖχον, καί ἐποίουν κοινῶς τά «ἄνω κάτω»! Μάλιστα ὁ Μητροπολίτης Κοζάνης κ. Τίτος, διέκοψεν καί τόν ἐν Χριστῶ ἁσπασμόν μετά τοῦ Μακαριωτάτου Προέδρου καί ἀπεχώρει αὐθαιρέτως τῶν συνεδριάσεων, ἀσεβῶν καί πρός τό Σῶμα ἀλλά καί πρός αὐτόν τοῦτον τόν Ἱερόν Θεσμόν τῆς Συνόδου, καί πρός τόν ἑαυτόν του. Ταῦτα δέ πάντα, διά τόν λόγον ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς, εἶχον ἄρει τάς ὑπογραφάς των ἐκ τοῦ σχεδίου τῆς καταφώρως αἱρετικῆς «β’ ἐγκυκλίου»!
16. Αἱ σελίδες τῆς ἱστορίας, αἱ ὁποῖαι γράφονται, κατά τό χρονικόν διάστημα ἀπό τόν Μάρτιον τοῦ 1993 μέχρι καί τό θέρος τοῦ 1994, εἶναι ἐξαιρετικά μελαναί. Ἀπροκαλύπτως καί ἐκ προθέσεως πλέον οἱ πέντε, ἔργω καί λόγω, διασαλεύουν τήν Κανονικήν τάξιν, ἀφίστανται τῆς Ὀρθοδοξίας, διασποῦν τήν ἑνότητα, νεκρώνουν κάθε μορφήν ἀγῶνος τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἐνσπείρουν πλάνας, καλλιεργοῦν καί αὐξάνουν τήν μισαλλοδοξίαν, ἁπλῶς δέ διατηροῦν εἰσέτι ἀκήρυκτον τό σχῖσμα των. Χαρακτηριστικόν καί ἀξιοσημείωτον εἶναι τό γεγονός, ὅτι ὁ Μητροπολίτης Ἀττικῆς κ. Ματθαῖος, τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1993, ἐμφανίζεται ἐν Συνόδω, νά δηλώνη ὅτι δέν τόν ἐκφράζει ἡ ὁμόφωνος ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ τῆς Ἱ. Σ. τῆς Ἱεραρχίας (Β’ Συνεδρία 19.8.1981)(27) ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» διότι, ὡς ἰσχυρίσθη δικαιολογούμενος, «αὐτήν τήν ἔγραψεν ὁ θεολόγος κ. Γκουτζίδης». Κατόπιν τῆς δηλώσεώς του ταύτης, κατά τήν ἰδίαν στιγμήν, ὁ Ἐπίσκοπος ἀπεκηρύχθη ὑπό τοῦ θεολόγου ὡς αἱρετικός καί βλάσφημος, μεθ' ὅ ἠκολούθησεν τό ὑπ' ἀριθμ. 68/24.10.1993 ἔγγραφον τοῦ κ. Ματθαίου ὑπό τόν τίτλον «ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΙΣ…»,(28) μέ τό ὁποῖον «ἀφορίζει» τόν θεολόγον!..
Ὡσαύτως, χαρακτηριστικόν εἶναι καί τό γεγονός ὅτι διά τόν αὐτόν λόγον καθώς καί διά τήν β’ λεγομένην ἐγκύκλιον, ἀπετειχίσθη ὁ Ἱερομόναχος π. Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς, πρᾶξις ἡ ὁποία, ἀσχέτως πῶς τήν ἐθεώρησεν ἕκαστος, ἔθεσεν πολλούς πρό τῶν εὐθυνῶν των, τόσον ἐπί τῆς προπαγανδιζομένης «χειροθεσίας», ὅσον καί ἐπί τῆς λεγομένης «β’ ἐγκυκλίου» τῶν πέντε. Βεβαίως διά τήν ἐνέργειάν του αὐτήν ὁ διακεκριμένος Ἱερομόναχος ἐτέθη ὅλως ἀντικανονικῶς καί ἀδίκως καί καθαρά ληστρικῶς, ὑπό ἀργίαν, ἡ ὁποία ὅμως ὡς ἀντικανονική ἤρθη κανονικῶς, ἀφοῦ καί ὁ Ἱερομόναχος π. Ἀμφιλόχιος ἦρεν τήν ἀποτείχισίν του μόνον ἐκ τῶν Ἐπισκόπων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι δέν ἀπεδέχοντο τήν προπαγάνδα περί «χειροθεσίας» καί ἀπέρριπτον καί τήν λεγομένην «β’ Ἐγκύκλιον» τῶν πέντε.
17. Τήν 10.6.1994 συνεκλήθη ἡ Ἱερά Σύνοδος μέ ἀντικείμενον τήν λεγομένην «β’ ἐγκύκλιον», κατόπιν δέ τοῦ ἀδιεξόδου, τό ὁποῖον προέκυψεν, ἀπεφασίσθη νά γνωματεύσουν περί αὐτῆς οἱ Θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο ὑπῆρξεν μία ἐλπίς εἰρηνεύσεως καί ἀποκαταστάσεως τόσον τῆς Κανονικῆς Τάξεως, ὅσον καί τῆς σαλευθείσης εἰρήνης καί ἑνότητος εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ ἀνεμένετο πλέον καί ἡ ὑπό τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας τελική ἀντιμετώπισις, τοῦ ἀπό 23.2.1993 σχεδίου τῆς λεγομένης «β’ ἐγκυκλίου».
18. Τήν 13.7.1994 συνεδρίασεν ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας μέ ἀποκλειστικό θέμα τήν μελέτην τῶν Γνωματεύσεων τῶν Θεολόγων. Κατ' αὐτήν ἐφάνη ὅτι παρεκάμφθη ὁ σκόπελος, διότι διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 2772/13.7.1994 ὁμοφώνου ἀποφάσεως τῆς Ἱ. Σ. τῆς Ἱ. ὑπεγράφη τό κάτωθι κείμενον:
Ἐν Ἀθήναις σήμερον τήν 13ην Ἰουλίου 1994 συνῆλθεν ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ Μακ/του Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἀνδρέου καί παρόντων τῶν Σεβ/των Ἀρχιερέων Μεσσηνίας κ. Γρηγορίου, Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κ. Ματθαίου, Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου, Ἀργολίδος κ. Παχωμίου, Φθιώτιδος κ. Θεοδοσίου, Σερβίων καί Κοζάνης κ. Τίτου, καί Θεσσαλονίκης κ. Χρυσοστόμου, ὡς καί τοῦ Ἱερέως π. Εὐσταθίου Τουρλῆ, ὡς ἀντιπροσώπου τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κιτίου κ. Ἐπιφανίου, παρόντος καί τοῦ Ἀρχ/τεως Ἀρχιμ. π. Κηρύκου Κοντογιάννη. Κατ' ἀρχήν ἀνεγνώσθησαν αἱ γνωμοδοτήσεις τῶν θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας καί ἔγινε μακρά συζήτησις ἐπ' αὐτῶν. Ἐν συνεχεία, κατόπιν προτάσεως, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἀττικῆς κ. Ματθαίου, ἀπεφασίσθη ὁμοφώνως, ὅπως χωρίς νά γίνη λόγος περί τῆς ἐξεταζομένης Ἐγκυκλίου, συνταχθῆ νέα ἐγκύκλιος, εἰς τήν σύνταξιν τῆς ὁποίας θά κληθοῦν οἱ θεολόγοι εἰς πρώτην κοινήν συνεδρίασιν τήν Τρίτην 24 Αὐγούστου 1994, παρουσία τῶν Σεβ. Ἀρχιερέων Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κ. Ματθαίου, Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου καί Θεσσαλονίκης κ. Χρυσοστόμου.
Ἡ χαρά καί ἡ ἀνακούφισις δέν διήρκεσεν ἐπί πολύ, διότι τήν 23.7.1994 ἔφθασεν εἰς τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἡ περιβόητος «Διευκρίνισις» τῶν πέντε Ἐπισκόπων, ἡ ὁποία ἔφερεν ἡμερομηνίαν 13.7.1994 καί τήν ὁποίαν ὑπέγραφον ὡς «τά μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου»! Μέ αὐτήν ὑπανεχώρουν καί ἀνέτρεπον τήν προηγουμένην ὁμόφωνον ἀπόφασιν τῆς Ἱ. Σ. τῆς Ἱεραρχίας (2772/13.7.1994).
Ἡ ἐνέργεια αὕτη ἀπέδειξεν ὅτι οἱ πέντε δέν ἦσαν ἐλεύθεροι νά ἀποφασίζουν καί ὅτι ὄπισθεν αὐτῶν ἴσταντο ἄλλα πρόσωπα, τά ὁποῖα ἦσαν εἰς θέσιν νά ἐπιβάλουν τό θέλημά των. Ἐν προκειμένω ἐπέβαλον εἰς τούς πέντε νά ἐνεργήσουν τήν δευτέραν συνωμοτικήν — πραξικοπηματικήν των ἐνέργειαν, διά τῆς ὁποίας οὐσιαστικῶς ἐστασίασαν κατά τῆς ὁμοφώνου ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὑπογράφοντες, οἱ στασιασταί, ὡς «ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ». Ἡ ἐνέργεια αὕτη, ὡς πρᾶξις, μέ τήν ὁποίαν διεσαλεύθη ἡ Κανονική Τάξις καί ἐξυβρίσθη καί εὐτελίσθη ἡ Ἱ. Σύνοδος, ὁ ὑπέρτατος οὗτος Ἐκκλησιαστικός θεσμός, ἀποτελεῖ συνέχειαν καί ἐξέλιξιν ὅλων ἐκείνων τῶν πραξικοπηματικῶν — φατριαστικῶν ἐνεργειῶν, αἱ ὁποῖαι προηγήθησαν, ἤτοι: α) Ἡ ἐπίθεσις κατά τῆς ὁμοφώνου ἀποφάσεως τῆς Ἱ. Σ. τῆς Ἱ. τῆς 19.9.1991 καί β) Ἡ αὐθαίρετος δημοσίευσις τοῦ πρός μελέτην καί διόρθωσιν σχεδίου τῆς λεγομένης «β’ ἐγκυκλίου», ἀπό 23.2.1993.
Παρά τάς ἀντιδράσεις καί παρά τά προσκόμματα τῶν θεολόγων τῶν προσκειμένων εἰς τήν πλευάν τῶν «5», ἐπραγματοποιήθησαν καί δή ἀποτελεσματικῶς καί ἐποικοδομητικῶς, αἱ συνάξεις τῶν θεολόγων(29) πρός μελέτην τοῦ θέματος καί σύνταξιν τῆς νέας Ἐγκυκλίου, ὡς προεβλέπετο ἀπό τήν ὑπ' ἀριθμ. 2772/13.7. 1994 Ἀπόφασιν τῆς Ἱ. Συνόδου. Ὅταν ὅμως οἱ «5» διεπίστωσαν, ὅτι ἡ «ἐπιχειρηματολογία» τῶν θεολόγων των προσέκρουσεν εἰς τήν Θεολογικήν καί Πατερικήν τεκμηρίωσιν, ἡ ὁποία προεβάλλετο ὑπό τῶν θεολόγων, τῆς πλευρᾶς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, τότε διέκοψαν μονομερῶς τήν συμμετοχήν τῶν θεολόγων των εἰς τάς συνάξεις καί ἔθεσαν ἀμέσως εἰς ἐφαρμογήν τό σχέδιον τοῦ Πραξικοπήματός των, τό ὁποῖον ἀπό καιροῦ ἐμεδόδευον.(30)
Τά πραξικοπήματα αὐτά ἦσαν τό προανάκρουσμα τοῦ κατά Μάϊον — Ἰούνιον 1995, τελικοῦ ὀλεθρίου πραξικοπήματός των. Τά γεγονότα τοῦ 1994 ἐκτίθενται, μέ κάθε λεπτομέρειαν καί μέ ἀδιάσειστα ντοκουμέντα — ἐπίσημα κείμενα, εἰς τήν Ἱστορικήν Ἔκδοσιν τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου, ὑπό τόν τίτλον «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΟΤΙ ΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΠΟΝΗΡΑΙ ΕΙΣΙΝ». Ἀθῆναι Νοέμβριος 1994.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἔχει πλέον συνειδητοποιήσει, ὅτι ὅλα τά σχέδια, τά ὁποῖα εἶχε σχεδιάσει, ὥστε δι' αὐτῶν νά φθάση νά ἐλέγχη τήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας, ἀπέτυχον. Κατόπιν τούτου ἦτο ἁπλῶς θέμα χρόνου καί συνθηκῶν, νά πλήξη τήν Ἐκκλησία μέ ἕν σχῖσμα! Ἐν προκειμένω διά νά ἐλαχιστοποιήση τό ποσοστόν τῶν πιστῶν (κληρικῶν καί Λαϊκῶν), τό ὁποῖον θά παρέμενεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἐπεδίωξεν νά περιέλθουν εἰς τόν ἔλεγχόν του καί τά νομικά πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἀλλά καί εἰς αὐτό ἀπέτυχεν!
α) Ἐπεδίωξεν κατά τήν Γενικήν Συνέλευσιν τοῦ ΙΦΣΚΑΕ(31) (1/14.12.1994), νά διαγράψη μέλη τινά, ὥστε εἰς τάς ἀρχαιρεσίας αἱ ὁποῖαι θά ἠκολούθουν ἀμέσως, νά ἔχη τήν πλειοψηφίαν ὥστε νά ἐλέγχη τό Διοικητικόν Συμβούλιον τοῦ ΙΦΣΚΑΕ. Παρά τήν ὁλοήμερον μάχην, τήν ὁποίαν ἔδωκε μέ τό περιβάλλον του εἰς τήν Γενικήν Συνέλευσιν τῶν μελῶν τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε. κατά τήν 1/14.12.1994, καί παρά τά ἀκατανόμαστα ἔκτροπα κλπ., δέν ἐπέτυχεν οὔτε διαγραφή μελῶν, οὔτε τήν ματαίωσιν τῶν ἀρχαιρεσιῶν. Ἀντιθέτως δέ σκοτισθείς καί ὁ ἴδιος καί ὁλόκληρος ἡ παραφερομένη ὁμάς του (περίπου 15), ἐν καταφανεῖ ἀπογνώσει, ἀπεχώρησαν ἐν χορῶ, ὑβρίζοντες, βλασφημοῦντες καί ἀπειλοῦντες μέ δικαστήρια. Οὕτω ὁ κ. Ματθαῖος ἐφαντάζετο ὅτι θά διέλυεν τήν Γενικήν Συνέλευσιν, ἀλλά, πρός μεγάλην του ἀπογοήτευσιν, οὐδείς ἐδειλίασεν ἐκ τῆς ἀπομεινάσης πλειοψηφίας, ἡ ὁποία ὡλοκλήρωσεν Κανονικῶς καί Νομοτύπως τάς ἐργασίας της μέχρι τέλους, ἀναδείξασα καί νέον Δ.Σ.
β) Πράγματι, ὁ κ. Ματθαῖος μέ τήν ὁμάδα του, προσέφυγεν εἰς τά δικαστήρια ἐπιδιώξας νά ἀκυρώση τήν Γενικήν Συνέλευσιν (τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 1994) καί ἑπομένως καί τάς ἀρχαιρεσίας. Ἀπέτυχεν ὅμως καί εἰς τάς προσφυγάς του εἰς τά δικαστήρια, ἀφοῦ παρά τούς ἀπεγνωσμένους ἀγῶνας, ΟΡΚΟΥΣ καί ΨΕΥΔΟΡΚΙΑΣ(32) τῶν Κληρικῶν του, ἔχασεν καί τά δύο δικαστήρια, (Ἀσφαλιστικά καί Τακτικήν ἀγωγήν), ὁπότε μή ἔχων ἄλλην ἐπιλογήν, ἐκήρυξεν τό σχῖσμα του, κοινοποιῶν τήν 9.6.1995 τό ὑπ' ἀριθμ. 95/15.5.1995 ἔγγραφον.
Περί αὐτοῦ καί τῶν λοιπῶν πραξικοπηματικῶν ἐνεργειῶν τοῦ ἰδίου καί τῆς ὁμάδος του γίνεται λόγος εἰς τό Β’ Μέρος τοῦ παρόντος, εἰς τό ὁποῖον ἀναλύονται καί ἐλέγχονται, ὑπό τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας καί τά βλάσφημα καί αἱρετικά των φρονήματα, ὅπως αὐτά προκύπτουν ἐκ τῶν δημοσιευθέντων ἐπισήμων κειμένων των.
Ἐνταῦθα κλείεται τό Α’ Μέρος, τό ἱστορικόν τοῦ κινήματος τῶν πέντε, τό ὁποῖον εἶχεν ὡς σκοπόν νά φανῆ ὅτι ὁ ἀπό τήν ἑπομένην τῆς 10.3.1924 ἀρξάμενος διωγμός κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπῆρξεν ἀδιάκοπος, κατά δέ τήν δεκαετίαν τοῦ 1990, κορυφώνεται καί ὑλοποιεῖται ἀπό τό κίνημα τῶν πρ. πέντε Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί πάντως πρός μεγίστην καί ἀποκλειστικήν ἐξυπηρέτησιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ!
(27) Κατ' αὐτήν ἐξεδικάσθη ἡ ἀπό τό 1977 καταγγελία τῶν θεολόγων Ἐλευθερίου Γκουτζίδη καί Μηνᾶ Κοντογιάννη (νῦν Μητροπολίτου Κηρύκου), κατά τῆς Ἐξαρχίας. Κατ' αὐτήν ἐξητάσθη ἡ ὅλη ὑπόθεσις ἀπό τοῦ Σεπτεμβρίου 1971 μέχρι καί τό 1981, καί ὁμοφώνως ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάνθη ὅτι οὐδέποτε ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐδέχθη χειροθεσίαν ἡ δέ Ἐξαρχία ὑπῆρξεν ρητή καί κατηγορηματική ὅτι ἐδέχθη συγχωρητικήν εὐχήν καί ταύτην ἐνήργησεν.
(28) Δι' αὐτοῦ ἀντικανονικῶς καί ἀκύρως, ἐν τῆ ἀπογνώσει του, ἐπέβαλεν εἰς τόν Θεολόγον Ἐλ. Γκουτζίδη «τήν ποινήν τοῦ ἐπί τριετίαν ἀφορισμοῦ ἐκ τῆς θείας κοινωνίας καί τήν ἀπαγόρευσιν, ἐπίσης ἐπί τριετίαν, νά ὁμιλῆ».<Φ255ΜΙ> Περιττόν νά λεχθῆ ὅτι ἐπρόκειτο περί μιᾶς τελείως ἀνοήτου ἐνεργείας, ἥτις ἦτο ἁπλῶς ἀποκαλυπτική τῆς ἀμηχανίας καί ἀδυναμίας τοῦ ἀνδρός.
(29) Εἰς τάς ὁποίας, κατ' ἀπαίτησιν τῶν πέντε, δέν ἐπετρέπετο νά συμμετέχη ὁ θεολόγος Ἐλ. Γκουτζίδης!..
(30) Τό αἴτημα νά συνεχισθοῦν μέ ἀνοικτάς πύλας, αἱ θεολογικαί συνάξεις παραμένει καί εἶναι ἀπαίτησις τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
(31) Ὁ «ΙΕΡΟΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ» τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τό ἕνα ἐκ τῶν δύο Νομικῶν Προσώπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.
(32) Πρόκειται περί τρομακτικῶν ψευδορκιῶν, κληρικῶν τοῦ κ. Ματθαίου, οἱ ὁποῖοι, ὑπερέβησαν κάθε ψευδορκίαν τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων!