(Συνέχεια ἐκ τοῦ προηγουμένου τεύχους)
Τό Σχίσμα εἰς τόν Ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., τό ὁποῖον τυπικῶς ἐκηρύχθη τόν Ἰούλιον τοῦ 1937, εἰς τήν οὐσίαν ὑφίσταται καί προηγουμένως, ἀρχήν λαβών ἀπό τό τέλος τοῦ 1935, ὅτε ἐπεχειρήθη ἀφ' ἑνός ἡ διάλυσις τῆς «ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ» καί ἀφ' ἑτέρου, ἐξεδηλώθη ἡ παρέκκλισις τῶν δύο Ἀρχιερέων, Δημητριάδος Γερμανοῦ καί πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ἐκ τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας τοῦ Μα?ου 1935. Λόγοι προσωπικοί ἤ ἐγωισμός ἤ ἰδιοτέλεια ἤ οἰκονομικοί λόγοι δέν προκύπτει ἐκ τῶν κειμένων καί τῶν γεγονότων ὅτι ἀπετέλεσαν αἰτίαν ἤ καί ἀφορμήν διά τήν πρόκλησιν τοῦ σχίσματος. Ἡ ἐν τῶ παραρτήματι τοῦ «ΚΗΡΥΚΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ» τῆς 10.1.1936 μνημονευόμενη οἰκονομική ἀντιδικία δέν ἀπετέλεσεν οὐσιαστικόν λόγον ἡ ἀφορμήν, διότι ἡ ὑφαρπαγή τῶν οἰκονομικῶν, ἡ προσωρινή παραίτησις τοῦ Συμβουλίου τῆς Κοινότητος, ὡς καί ἡ παῦσις τοῦ προσωπικοῦ, καί διακοπή τοῦ ΚΗΡΥΚΟΣ διά λόγους οἰκονομικούς, ἀποτέλεσαν μόνον πρόσκαιρον κρίσιν 3-4 μηνῶν, Ἰανουάριος — Ἀπρίλιος 1936. Μεθ' ὅ ἐγείρονται καθαρά λόγοι Πίστεως καί Ὁμολογίας, οἱ ὁποῖοι δέν ἐξεπεράσθησαν, ἀλλά κατέληξαν εἰς τήν ἐπισημοποίησιν τοῦ ἀκηρύκτου, μέχρι τόν Ἰούλιον τοῦ 1937, σχίσματος.
Οὐσιαστικός καί μοναδικός λόγος τοῦ σχίσματος ὑπῆρξεν ἡ περί «δυνάμει» θεωρία, ἡ ὁποία ἐξεδηλώθη ἐν τοῖς κηρύγμασι καί ἐν τῆ πράξει παρά τῶν δύο ἐπιστρεψάντων Ἀρχιερέων, Δημητριάδος καί πρώην Φλωρίνης. Ἐκ τῶν ἀδιαψεύστων κειμένων, καί τῶν γεγονότων προκύπτει ὅτι ὁ εἰσηγητής τῆς θεωρίας «περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία Νοεημερολογιτικοῦ Σχίσματος», πρ. Φλωρίνης, ὡδηγήθη εἰς αὐτήν ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Χρυσοστόμος Παπαδόπουλος καί ἡ μετ' αὐτοῦ πλειονότης τῆς Ἱεραρχίας, δέν ἐπτοήθησαν ἐκ τῆς προσχωρήσεώς των εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ἀλλ' ἀπεμόνωσαν αὐτούς ὡς πραξικοπηματίας καί ἐκ τῶν πραγμάτων δέν ἐξηναγκάσθησαν νά ἐπαναφέρουν τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον. Τό γεγονός τοῦτο, δηλαδή ὅτι ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος παραμένει πανίσχυρος ἀπό πάσης ἀπόψεως καί ἐλέγχει πλήρως τά Ἐκκλησιαστικά πράγματα, ἐνισχύεται δέ καί ἀπό τά Πατριαρχεῖα, ὥστε νά διατηρήση τήν καινοτομίαν, ἡ ὁποία εἶχεν ἀνέκαθεν ἰσχυρόν Οἰκουμενιστικόν ἔρεισμα, ὡδήγησεν εἰς δειλίαν τούς ἐν λόγω Ἱεράρχας καί ἤρχισαν νά χαράσσουν συμβιβαστικήν ὁδόν πρός τόν Νεοημερολογιτισμόν, μή σιωπῶντες βεβαίως, ὅτι ἡ ἐπαναφορά τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου εἶναι ἐπιτακτικόν αἴτημα τῆς Ὀρθοδοξίας. Οὔτω συλλαμβάνουν καί διατυπώνουν τήν ἄποψιν ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία τελεῖ ἐν ὑποδικία διά τήν ἀντικανονικήν εἰσαγωγήν τῆς καινοτομίας καί παρέπεμψαν αὐτήν εἰς τήν ἀμέσως ἐπικειμένην νά συναχθῆ πανορθόδοξον Σύνοδον. Τήν ἰδέαν ταύτην ἐπέβαλον καί ἐνίσχυσαν εἰς τόν πρώην Φλωρίνης οἱ Πατριάρχαι, τούς ὁποίους ἐπεσκέφθη ἀμέσως μετά τήν ἐπιστροφήν του ἐκ τῆς Ἐξορίας.
Τό ὅλον ἐγχείρημα τοῦ Μα?ου τοῦ 1935, πλέον ἐπιχειροῦν νά στηρίξουν Κανονικῶς εἰς τόν ΙΕ’ Κανόνα τῆς ΑΒ’ Συνόδου, διό διακηρύσσουν ὅτι τήν Καινοτομήσασαν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ἀναγνωρίζουν ὡς Κανονικήν Ἐκκλησίαν μεθ' ἧς ὅμως δέν ἐπικοινωνοῦν ἄρχρις ἐκδικάσεως τοῦ Ἐκκλήτου αὐτῶν, ὑπό τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου. Τοῦτο ὅλον προέκυψεν εἰς τόν πρ. Φλωρίνης ἀμέσως μετά τήν ἐπιστροφήν του ἐκ τῆς Ἐξαρχίας καί τάς ἐπισκέψεις του εἰς τά Πατριαρχεῖα. Μέχρι τότε (τῆς ἐκδικάσεως), δέν τίθεται λόγος περί μή ἀναγνωρίσεως μυστηρίων, ἡ δέ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἐντός τῆς καινοτόμου ὡς φρουρά καί διαμαρτύρησις κατά τῆς καινοτομίας. Ταῦτα συνιστοῦν τήν ἐκ διαμέτρου ἀντίθετον ὁμολογίαν καί πορείαν ἔναντι τῆς ἀρχικῆς βάσει τῆς ὁποίας ἐγένοντο δεκτοί ὑπό τῆς Ἐκκλησίας. Συγκεκριμένως μέ τήν νέαν των «ὁμολογίαν» διακηρύσσουν ὅτι:
α) Ἡ οὐσία σχισματική Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία, εἶναι, ἄχρις ἐκδικάσεώς της δυνάμει σχισματική, ἑπομένως μέχρι τότε εἶναι Κανονική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὡς ἐκ τούτου καί Ταμειοῦχος τῆς Θείας Χάριτος. Τοῦτο εἶναι ὁ ἀντίπους τῆς Ὁμολογίας τοῦ 1935.
β) Ἡ πρᾶξις τῆς ὑπ' αὐτῶν χειροτονίας Ἐπισκόπων ἔβλαψε τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, δι' ὅ μέχρι λήξεως τοῦ ὅλου θέματος δέν θά προβοῦν εἰς παρομοίαν ἐνέργειαν.
γ) Οἱ Γ.Ο.Χ. δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησίαν, ἀλλά ἀνήκουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καί διαμαρτύρονται καί καταγγέλλουν τήν καινοτομίαν.
δ) Τό δεδικασμένον τῆς Παπικῆς καινοτομίας ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων «δέν ἀφορᾶ τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ἀλλά τούς Λατίνους, οἱ ὁποῖοι ἔθεσαν σέ ἐφαρμογή ὁλόκληρον τήν καινοτομίαν ἐνῶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος (Χρ. Παπαδόπουλος καί ἡ Ἱεραρχία του) παρέλαβεν ἐκ τῆς Παπικῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας μόνον τό ἥμισυ, τό ἀφορῶν εἰς τάς ἀκινήτους ἑορτάς, ἐνῶ διετήρησεν τό Παλαιόν διά τό Πάσχα καί τάς κινητάς ἑορτάς.
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι οἱ δύο Ἀρχιερεῖς δέν κακοδοξοῦν ὑπό τήν στενήν ἔννοιαν, ἀλλά ἀνακαλοῦν ὁλόκληρον ἤ ἀρνοῦνται τήν, (τήν μόλις κατά τό 1935), προτέραν Ἐκκλησιολογικήν θέσιν των. Ἡ ἐπίκλησις τοῦ ΙΕ’ Κανόνος καί τό ἔκκλητον αὐτῶν τούς διαστέλλει ριζικά ἀπό τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., τήν ὁποίαν ὡμολόγησαν τό 1935 καί τούς τοποθετεῖ ἐντός τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας. Ὅμως οἱ δύο Ἀρχιερεῖς δέν ἐπέδειξαν συνέπειαν καί ὡς πρός τήν ἐπίκλησιν τοῦ ΙΕ’ Κανόνος καθώς καί τό Ἔκκλητον, διότι διετήρησαν ἅπαντα τά γνωρίσματα ἰδιαιτέρας Ἐκκλησίας, ἤτοι: Ἀπεκαλοῦντο Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. μέ Ἀρχιεπίσκοπον ἤ Πρόεδρον, εἶχον ἰδίαν διοίκησιν καί ὀργάνωσιν, ἐνῶ ἦσαν καί ἐνεργεία καθηρημένοι ὑπό τῆς δυνάμει σχισματικῆς Ἐκκλησίας των!
Ἡ πτῶσις ἐκ τῆς ὁμολογίας καί οἱ ἐκ τοῦ προχείρου «Θεολογικοκανονικοί» μηχανισμοί ἀμύνης τῶν δύο καί ἔναντι τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. δημιούργησαν ἀδιέξοδα, τά ὁποῖα ποτέ δέν ἐξεπεράσθησαν μέχρι σήμερον.
Οἱ τοιοῦτοι ἀντικανονικοί καί μή θεολογικοί μηχανισμοί ἄφησαν ἐκθέτους τούς δύο Ἀρχιερεῖς καί ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., τήν ὁποίαν ἐβλασφήμησαν, διότι ἀναγνωρίζοντες ὡς Ὀρθόδοξον Κανονικήν Ἐκκλησίαν τήν οὐσία Σχισματοαιρετικήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν, ἠρνήθησαν τήν Ὀρθόδοξον καί Κανονικήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία πρός διάκρισιν, ἤδη ἀπό τό 1924, υἱοθέτησεν τόν χαρακτηρισμόν ὡς Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος. Ἑπομένως οἱ δύο Ἐπίσκοποι εἰς τήν οὐσίαν δέν κακοδοξοῦν ἐπί ἑνός Δογματικοῦ Θέματος, ἀλλά ἐξῆλθον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἐξ αὐτῆς ταύτης τῆς ἀρνήσεως Αὐτῆς καί ἀναγνωρίσεως τῆς καινοτόμου καί οὐσία Σχισματοαιρετικῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.
Τό κακόν ἐν προκειμένω εὑρίσκεται ὅτι ἐπισήμως καί τυπικῶς δέν εἰσῆλθον ὡς ὤφειλον εἰς τήν καινοτόμον Ἐκκλησίαν, ἀλλά παρέμεινον ἐκτός Αὐτῆς διά νά σχίσουν τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ὑπό τό πρόσχημα ὅτι προφυλάσσουν τούς Γ.Ο.Χ. ἐξ ἀκραίων καί ἀντιδεοντολογικῶν ἐνεργειῶν. Δηλαδή παραμένουν εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. διά νά καταργήσουν τήν ἀπό τό 1924 Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν, ἀφοῦ αὕτη «ἀποτελεῖ ἀκραίαν θέσιν», καί οὕτω νά «γεφυρώσουν τό Σχίσμα τοῦ 1924»!
Ὅθεν ἀποκηρύσσοντες τούς ἐν λόγω δύο Μητροπολίτας τόν Ἰούνιον τοῦ 1937 οἱ Ἐπίσκοποι Βρεσθένης Ματθαῖος καί Κυκλάδων Γερμανός, εἶχον λόγους καθαρά δογματικούς Ἐκκλησιολογικούς. Ἐκ τούτου προκύπτει ὅτι τό ὑπό τῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ καί πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Σχίσμα, ξεπερνᾶ τά ὅρια ἑνός Σχίσματος μέ κανονικούς — διοικητικούς λόγους, ἀφοῦ ἐν προκειμένω λόγοι καθαρῶς Δογματικοί ἐστάθησαν αἰτία καί ἀφορμή τοῦ ἐν ἔτει 1937 προκυψάντος Φλωρινικοῦ σχίσματος.