Ἡ ἀνάλυσις αὐτοῦ τοῦ κειμένου ἀπέδειξεν ὅτι:
α) Εἶναι ὅλως ἀτυχές καί ἀδόκιμον κείμενον καί ἐξ ἐπόψεως φιλολογικῆς, ἤτοι γραμματικῆς — συντακτικῆς, ἀλλ' ἰδιαιτέρως ἐξ ἐπόψεως Θεολογικῆς — ἱστορικῆς καί ἐν γένει Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, εἶναι μνημειῶδες κείμενον, διά τοῦ ὁποίου γίνεται ἐμφανές ὅτι ἐπεχειρήθη μέ ψευδεῖς ἀληθοφανείας ἡ ἀνατροπή τῆς Ὀρθοδοξίας.
β) Εἶναι κείμενον παραπλανητικόν καί διαστροφικόν τῆς τε ἱστορικῆς καί θεολογικῆς ἀληθείας, τό ὁποῖον ἐκκινεῖ ἀπό ἀοριστολογίας καί καταλήγει εἰς παράθεσιν ἐν πολλοῖς ἀσχέτων χωρίων Συνοδικῶν καί Πατερικῶν, τά ὁποῖα περιστρέφει (παραποιεῖ) καί παρερμηνεύει, διά νά ἀποδείξη ὡς ἀληθῆ τά ἐσφαλμένα καί βλάσφημα φρονήματα τῶν πέντε.(1)
γ) Ἀποκαλύπτεται, ἐκ τοῦ κακοδόξου αὐτοῦ κειμένου, ἡ πανουργία τήν ὁποίαν διαθέτει ὁ ἄγνωστος συντάκτης του, καθώς καί ἡ ὑψηλή αὐτοῦ ἱκανότης πρός διαστροφήν τῆς θεολογικῆς καί ἱστορικῆς ἀληθείας.
δ) Τό κείμενον ἐν τῶ συνόλω του ἐμελετήθη καί διεμορφώθη διά νά ἀποτελέση ἱκανόν «ἐργαλεῖον», διά νά στηρίξη τήν φαιάν προπαγάνδαν περί «εἰκονομαχίας», καί νά ἀποτελέση κριτήριον, κανόνα, καί νόμον διά νά δολοφονηθοῦν, ἠθικά καί πνευματικά, ὀρθόδοξοι Κληρικοί καί Λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἐμπόδια εἰς τά σχέδια τῶν πέντε κατά τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί πρωτίστως κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καί ἐξαιρέτως τῶν ὡς ἀρχηγῶν προκυπτόντων κ.κ. Ματθαίου Μακρῆ καί Χρυσοστόμου Μητροπούλου.(2)
Ἐπειδή ἡ λεγομένη «β΄ ἐγκύκλιος» τῶν πέντε, ἀφ' ἑνός περιέχεται εἰς τήν Γ΄ Ἐγκύκλιόν των, περί τῆς ὁποίας ἀναλυτικῶς γνωματεύομεν εἰς τήν συνέχειαν, καί ἀφ' ἑτέρου ὑπάρχει δι' αὐτήν σειρά γνωματεύσεων διακεκριμμένων θεολόγων,(3) βάσει τῶν ὁποίων αὕτη ὁμοφώνως παρεμερίσθη καί κατηργήθη κατά τήν συνεδρίαν τῆς 13.7.1994 τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, παρέλκει πᾶσα περαιτέρω κρίσις ἐπ' αὐτῆς.

Διά τῆς «Γ΄ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ», ὑπ' ἀριθμ. πρωτ. 35/19.2.1997, ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη εἰς τό περιοδικόν τῶν πέντε ἀπεσχισμένων Ἀρχιερέων, («Κ.Ε.Ο.» Ἀρ. Τεύχ. 5, Μάρτιος — Ἀπρίλιος 1997), οὗτοι «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», δημοσίως κηρύσσουν καί θεσμοθετοῦν ὅλα τά βλάσφημα, κακόδοξα καί αἱρετικά των φρονήματα, τά ὁποῖα προηγουμένως διετύπωσαν καί εἰς τήν λεγομένην «β΄ ἐγκύκλιόν» των (23.2.1993), καθώς καί εἰς πλεῖστα ὅσα ἄλλα ἔντυπά των. Ἐν τῆ ἀπεγνωσμένη προσπαθεία των νά στοιχειοθετήσουν τήν προπαγάνδα περί «νεοεικονομαχίας» καί νά δικαιολογήσουν καί καλύψουν τό σχῖσμα τοῦ Μα?ου 1995, τό μέγιστον καί ἔσχατον τοῦτο ἀδίκημα κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἀνέτρεψαν καί ἀνεθεμάτισαν συλλήβδην τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν — Θεολογίαν καί ὅλους τούς Ἁγίους Πατέρας.
Ἡ ἐν λόγω «Ἐγκύκλιος» διακρίνεται εἰς δύο μέρη:
Τό πρῶτον φαίνεται ὅτι ἔχει χαρακτῆρα πληροφοριακόν, πλήν ἀποτελεῖ ἀήθη διαστροφικήν παραπληροφόρησιν — προπαγάνδαν περί δῆθεν «εἰκονομαχίας», ὅπως ἄλλωστε συμβαίνει εἰς τάς ἑκατοντάδας σελίδας ὁμοίων κειμένων, τά ὁποῖα ἐκυκλοφόρησαν τόσον οἱ ἴδιοι ὅσον καί συνεργάται των: Μοναχή Μαγδαληνή ἐκ Κοζάνης, ὡρισμένοι Ἁγιορεῖται, ὁ Ἱερομ. Εὐθύμιος, ὁ ἐκ Γορτυνίας Μοναχός Ἀντώνιος καθώς καί ἑκατοντάδας σελίδων παρομοίων δικογράφων των (ἀγωγαί — προτάσεις κλπ.).
Τό δεύτερον μέρος αὐτῆς, τό ὁποῖον θά ἐξετάσωμεν καί ἐπί τοῦ ὁποίου θά γνωματεύσωμεν, ἔχει χαρακτῆρα «Δογματικόν» καί ἀποτελεῖται ἀπό 13 ψευδεῖς καί αἱρετικούς «ὅρους πίστεως», οἱ ὁποῖοι καταλήγουν εἰς τό «Ἀνάθεμα (τρίς)»!
Ἐπικαλεσθέντες οἱ πέντε πρώην Ἐπίσκοποι «τό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ζωοποιοῦ καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος» καί βεβαιώσαντες ὅτι δῆθεν ἀκολουθοῦν τά ἴχνη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, λέγουν: «ἐν ὄψει τῶν συγχρόνων νεοφανῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, οἴτινες ὑβρίζουν καί βλασφημοῦν Ἱεράς Εἰκόνας, ὡς εἴδωλα, μύθους καί αἱρετικάς καί τούς προσκυνοῦντας αὐτάς ὡς εἰδωλολάτρας, παγανιστάς, (ἤτοι σατανιστάς) αἱρετικούς καί ἀναθεματισμένους, ἤ ὅτι τό θέμα τῶν Εἰκόνων εἶναι «θεολογούμενον» ἀναφωνοῦμεν πᾶσιν αὐτοῖς καί τοῖς κοινωνοῦσιν καί ἀκολουθοῦσιν αὐτοῖς ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς)».
Ὅσα εἰς τόν ὡς ἄνω «α΄ ψευδοόρον» των περιέλαβον εἶναι καταφανῶς ἀναληθῆ, διότι κατ' ἀρχάς δέν ὑπῆρξεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν «εἰκονομαχία» καί κατόπιν οὐδείς εἶπεν ὅτι τό θέμα τῶν εἰκόνων εἶναι θεολογούμενον», οὔτε ὅτι αἱ ἱεραί εἰκόνες εἶναι «εἴδωλα», κ.λπ.
Ἐκ προοιμίου κρίνεται ἀπολύτως ἀναγκαῖον νά καταστήσωμεν σαφές τί σημαίνει ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ καί ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΙ, ἀποκλειστικῶς ὑπό τό φῶς τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τῆς ὅλης Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Εἰκονομαχία σημαίνει τό κίνημα τῶν αἱρετικῶν τό ὁποῖον ἐκορυφώθη τόν 7ον καί 8ον αἰῶνα, ἐβλασφημεῖτο δέ ὁ Χριστός καί ἐπολεμεῖτο ἡ εἰκών Αὐτοῦ καί ὅλαι αἱ εἰκόνες ἤτοι: τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων καί ὅλων τῶν Ἁγίων. Ἡ εἰκονομαχία ἦτο οὐσιαστικῶς Χριστολογική αἴρεσις καί κατ' ἐπέκτασιν καί Τριαδολογική. Οἱ εἰκονομάχοι δέν κατενόουν οὔτε τήν Π.Δ., οὔτε καί τήν Καινήν, διό ἐβλασφήμουν τόν τυπικῶς ὁραθέντα καί προφητευθέντα κατά τήν Π.Δ. Θεόν Λόγον, ἀλλά καί ἐνανθρωπήσαντα, ἠρνοῦντο τήν εἰκόνισίν Του, ἀρνούμενοι οὕτω τήν πραγματικήν ἐνανθρώπησίν Του. Οὕτω ὅμως κατέλυον τό δόγμα τῆς ἐν τῶ Χριστῶ Ὑποστατικῆς ἑνώσεως τῆς Θείας καί Ἀνθρωπίνης Φύσεως. Τήν ζοφώδη νύκτα τῆς εἰκονομαχίας διέλυσεν καί ἐφώτισεν ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος καθώς καί οἱ προηγηθέντες καί σύγχρονοι Ἅγιοι Πατέρες μέ τά συγγράμματά των.
Ἡ Ζ΄ Οἰκουμ. Σύνοδος διά τῆς Γ΄ Πράξεως ὁρίζει: «…τάς ἁγίας καί σεπτάς εἰκόνας προσκυνοῦντες περιπτυσσόμεθα, τουτέστι τοῦ δι' ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου, Κυρίου δέ ἡμῶν καί Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί μορφήν δούλου λαβόντος. Οὗ ἡ εἰκών καί τό ἐκτύπωμα οὐ τῆς Θεότητος τῆς ἀδιασπάστως ἑνωθείσης τῆ ἀχράντω αὐτοῦ σαρκί φέρει τόν χαρακτῆρα ἀόρατος γάρ καί ἀπερίγραπτος ἡ θεία φύσις, καί ἀσχημάτιστος Θεόν γάρ οὐδείς ἑώρακε πώποτε αὐτός ὁ Μονογενής ἐξηγήσατο ἀλλά τῆς ἀνθρωπότητος αὐτοῦ χρωματουργοῦντες τήν εἰκόνα προσκυνοῦμεν… Προσκυνοῦμεν Χριστοῦ τήν εἰκόνα, τουτέστι τοῦ ὁραθέντος τοῖς ἀνθρώποις προσώπου οὐ κεχωρισμένου τῆς ἀοράτου αὐτοῦ θεότητος ἄπαγε ἀλλ' ἡνωμένου ταύτη ἐξ ἄκρας συλλήψεως» (Πρακτικά Σελίς 766) 266 ὡς καί PG 94, 1169, 1172, 1236, 1237, 1240, 1289, 1293 καί PG 98, 157 καί PG 99, 468 καί ὅλους τούς Ἁγίους Πατέρας καί ὁλόκληρον τήν Ἁγ. Γραφή).
Καί εἰς τήν Ζ΄ Πρᾶξιν Αὐτῆς, ἔνθα καί ὁ σχετικός ὅρος, ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, θεσμοθετεῖ: «Ὁρίζομεν σύν ἀκριβεία πάση καί ἐμμελεία παραπλησίως τῶ τύπω τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἀνατίθεσθαι τάς σεπτάς καί ἁγίας εἰκόνας… τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰκόνος, καί τῆς ἀχράντου δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τιμίων τε ἀγγέλων καί πάντων τῶν ἁγίων καί ὁσίων ἀνδρῶν» (Πρακτικά σελ. 874/374 καί σχετικά σελ. 814—815, 880-881 κλπ.).
Ἐπίσης εἰς τό ἴδιον ὅρον προηγουμένως τονίζεται ὅτι εἰκονίζομεν τόν Χριστόν «πρός πίστωσιν τῆς ἀληθινῆς καί οὐ κατά φαντασίαν τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐνανθρωπήσεως» (Αὐτόθι). Ἑπομένως οὔτε τόν Θεόν Λόγον εἰκονίζομεν, οὔτε ὅμως καί τήν Ἀνθρωπότητα εἰκονίζομεν κεχωρισμένως τῆς ἀοράτου Θεότητος, ἐνῶ ποτέ δέν εἰκονίσαμεν τήν ὑπερούσιον θείαν φύσιν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, οὔτε τῶν Ὑποστάσεων Αὐτοῦ. Δέν «ἱστοροῦμεν» δέ καί δέν «ζωγραφοῦμεν» τόν Πατέρα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, «ἐπειδή οὐκ οἴδαμεν, τίς ἐστίν, καί Θεοῦ φύσιν ἀδύνατον ἱστορῆσαι καί ζωγραφῆσαι καί εἴ ἐθεασάμεθα καί ἐγνωρίσαμεν, καθώς καί τόν υἱόν αὐτοῦ, κἀκεῖνον ἄν εἴχομεν ἱστορῆσαι καί ζωγραφῆσαι» (Πρακτικά σελ. 713/211).
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ἐνδεικτικῶς ἐκτεθέντων ἐκ τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σαφῶς προκύπτει ὅτι «ὅστις ταύτης τῆς ὁμολογήσεως ἔχεται, τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστί γνήσιος υἱός τε καί μέτοχος» (Πρακτικά σελ. 882/382). Ἀντιθέτως δέ ὅσοι καί σήμερον, ὅπως τότε οἱ εἰκονομάχοι, «συστήσαντες Καϊαφικόν συνέδριον, γεννήτορες γεγόνασι δυσεβῶν διδαγμάτων καί ἁρᾶς καί πικρίας ἔχοντες στόμα,… καί ὡς ἔπος εἰπεῖν, τάς καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίας λυμηνάμενοι διετάραξαν, καί αἱρεσιάρχαι οἱ ἱεράρχαι γεγόνασι καί ἀντί μέν εἰρήνης ἔριν τῶ λαῶ προσεφώνησαν, ἀντί δέ σίτου ζιζάνια ταῖς ἐκκλησιαστικαῖς ἀρούραις ἐνέσπειραν τόν οἶνον ἔμιξαν ὕδατι, καί τόν πλησίον ἐπότισαν ἀνατροπήν θολεράν καί λύκοι Ἀραβικοί ὄντες, δοράν προβάτων ὑπεκρίθησαν ἐνδύσασθαι καί τήν ἀλήθειαν παραλογιζόμενοι, τό ψεῦδος ἐπεσπάσαντο» (Πρακτικά σελ. 879/379) (Ὅρα καί ἐν σελ. 831).
Ὅσοι λοιπόν καί σήμερον καί πάντοτε, διακρατῶσιν ἀνόθευτον τόν ὅρον καί διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οὗτοι δέν εἶναι «εἰκονομάχοι» ἀλλά γνήσιοι υἱοί τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί πολέμιοι τῶν εἰκονομάχων. Εἰκονομάχοι καί «Καϊαφικόν συνέδριον», καί «λύκοι ἀραβικοί», οἱ ὁποῖοι κατασπαράσσουν τά γνήσια τέκνα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὅσοι δέν ἀκολουθοῦν τήν Ἁγίαν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ἀλλά καί ἀνατρέπουν αὐτήν, ὡς διαποτισμένοι καί ἐπηρεασμένοι ἐκ τῶν θολερῶν ὑδάτων τῆς Ὀρθολογιστικῆς Δύσεως. Αὐτοί εἶναι οἱ σύγχρονοι εἰκονομάχοι! Ἤδη, παρεχώρησεν ὁ Θεός, νά γίνουν ἐμφανεῖς μετά ἀπό τά ἀδιάψευστα ἐπίσημα αἱρετικά -εἰκονομαχικά κείμενά των, ὅπως εἶναι καί τό ὑπό κρίσιν γενικόν ἐπίσημον, σαφές καί περιεκτικόν κείμενον, καί τό ὁποῖον ἀντιπροσωπεύει ὁλόκληρον τήν αἱρετικήν Γραμματολογίαν τοῦ κινήματος τῶν πέντε.
Τά περί «εἰκονομαχίας», τήν ὁποίαν καί ἐνταῦθα ἐπικαλοῦνται, εἶναι προπαγάνδα ἡ ὁποία ἐπενοήθη, ἐκαλλιεργήθη καί ἐπεβλήθη ὑπό ἐξωσυνοδικῶν παραγόντων, ἐκμεταλλευθέντων τό ὑφιστάμενον ἀπό αἰώνων (15ον) εἰς τήν Ἐκκλησίαν θέμα. Τό θέμα αὐτό εἶναι λελυμένον καί θεσμοθετημένον ὑπό τῶν Πατέρων τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Καί ὅτε ὅμως προέκυψεν, μετά τόν 15ον αἰῶνα, ἠσχολήθησαν καί νεώτεροι Ὀρθόδοξοι Σύνοδοι,(4) ὡς τῆς Μόσχας 1666 καί τῆς Κων/λεως 1780. Οὐδείς ποτέ εἰς τούς τέσσαρας αἰῶνας, οἱ ὁποῖοι προηγήθησαν, καί κατά τούς ὁποίους ὑφίσταται αὐτή ἡ ἔρις, δέν διενοήθη νά χαρακτηρίση τήν ἐπί τῶν συγκεκριμένων εἰκονογραφικῶν παραστάσεων ἔριδα ὡς «εἰκονομαχίαν».
Δέν ὑπῆρξεν εἰκονομαχία εἰς τήν Ἐκκλησίαν, διότι δέν ὑπῆρξεν καμμία ἀπολύτως ἐκτροπή ἐκ τῶν ὅρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὑπ' αὐτήν τήν Ὀρθόδοξον ἔννοιαν, εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν οὔτε ποτέ ὑπῆρξεν «εἰκονομαχία» οὔτε ὑπάρχει, οὔτε καί θά ὑπάρξη. Βλάσφημα — αἱρετικά φρονήματα, ἀλλά καί ἐνέργειαι κατά Ἱερῶν Εἰκόνων καί τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας — Παραδόσεως, ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν μόνον εἰς τούς πέντε ἀποσχισθέντας Ἀρχιερεῖς, εἴς τινας κληρικούς των, καί εἰς ὀπαδούς των. Ταῦτα δέ συνωψίσθησαν εἰς τήν πλέον ἀκραίαν μορφήν των εἰς τάς Ἐγκυκλίους τῶν πέντε ἀπό 23.2.1993 καί ἰδιαιτέρως εἰς τήν ἀπό 19.1.1997.
Εἶναι ἐπίσης ἀπολύτως ἀναληθής ἡ διατύπωσις τῶν πέντε καθ' ἥν δῆθεν εἶπεν ἤ ἔγραψέ τις ὅτι τό θέμα τῶν Ἁγίων Εἰκόνων εἶναι «θεολογούμενον». Ὅλως ἀντιθέτως, ἐτονίσθη ἐν Συνόδοις, ὅτι τό θέμα τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων εἶναι λελυμένον καί θεσμοθετημένον παρά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς ὁποίας τούς ὅρους διακρατῶμεν καί εἴμεθα εὐθέως ἡνωμένοι ἐν τῆ ἰδία πίστει καί ὁμολογία πρός Αὐτήν».
Ἡ περί «νεοικονομαχίας» ψευδής, διαστροφική καί βλάσφημος προπαγάνδα τοῦ μηχανισμοῦ τῶν πέντε, δέν ὑπῆρξεν ποτέ ἄποψις τῆς Ἐκκλησίας. Ταύτην ἀνέλαβον νά προπαγανδίσουν καί ἐπιβάλουν ὑπό τάς (ἀοράτους κατ' ἀρχάς) «εὐχάς καί εὐλογίας» τῶν πέντε σχισματικῶν Ἀρχιερέων οἱ κάτωθι:
1) Πρῶτος, ὅστις σημειώνει διά πρώτην φοράν τήν λέξιν — ἀπειλήν «εἰκονομαχία», εἶναι ὁ ἐκ Πατρῶν γνωστός (ἀλλά καί ἐν πολλοῖς ἴσως ἄγνωστος) κ. Παναγιώτης Ἀλεξόπουλος, ὁ ὁποῖος ἀπό δεκαετιῶν εἶναι ὁ ἄμεσος θεολογικός σύμβουλος τοῦ κ. Ματθαίου Μακρῆ, τοῦ ἑνός ἐκ τῶν ἡγετῶν τοῦ σάλου καί ἀρχηγοῦ τοῦ σχίσματος. Οὗτος παρουσιάζεται νά εἰσάγη πρῶτος τήν προπαγάνδα περί δῆθεν «εἰκονομαχίας» καί «εἰκονομάχων», ἀπό τούς ὁποίους μάλιστα, ὡς ἰσχυρίζεται, κινδυνεύει ἡ Ἐκκλησία καί ἀπειλεῖται μέ σχῖσμα! Εἰς ἐπιστολήν του ἀπό 16 Σεπτεμβρίου 1991, τήν ὁποίαν ἀπευθύνει εἰς τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἀνδρέαν, γράφει: «… παρέστη ἡ ἀνάγκη νά γράψω… ἐναντίον τῆς ὑποβρυχίως κινουμένης δυστυχῶς ΝΕΑΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΣ. Εἶναι πολύ ἀναλυτικόν νυστέρι. Ἡ πλάνη αὐτή, ἤδη ἔχει ἐξαπλωθῆ πολύ δυστυχῶς μεταξύ μερικῶν λαϊκῶν καί κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὑπάρχει κίνδυνος Σχίσματος. Εἶναι πολύ σοβαρόν θέμα καί ὑποκρύπτονται βλασφημίαι κατά τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, χωρίς νά τό ἀντιλαμβάνονται καί εἶναι ἀμέσου προτεραιότητος. Πρέπει νά ἀντιμετωπισθῆ ἀμέσως. Καί ὄχι μέ ἡμίμετρα καί πέντε λέξεις. Καί δέν νομίζω ὅτι εἰς τήν στιγμήν κατά τήν ὁποίαν ἀπειλεῖται μέ Σχῖσμα ἡ Ἐκκλησία μας ἡμεῖς νά γράφουμε ἱστορίες».
Κατά τόν κ. Π. Ἀλεξόπουλο, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1991 ὑπάρχει «Νέα Εἰκονομαχία», καί «ἀπειλεῖται Σχῖσμα». Πέντε ὁλόκληρα χρόνια πρίν, προβλέπει τό σχῖσμα τοῦ Μα?ου 1995 καί θέλει νά σώση τήν Ἐκκλησία ἀπό τήν «εἰκονομαχίαν» καί ἀπό τάς «βλασφημίας κατά τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου»! Αὐτό καί μόνον ἀποδεικνύει ὅτι ὁ μηχανισμός εἶναι ἤδη στημένος, ἔχει καλά μελετημένα σχέδια τά ὁποῖα ἐνεργεῖ ἀπό τό 1991 ἐμφανῶς. Ποῖος εἶναι ὁ κ. Ἀλεξόπουλος, μετά ποίων, ποῦ, καί πότε συνεσκέφθη καί συνελήφθη ἡ προπαγάνδα περί «εἰκονομαχίας», σχίσματος, καί ἀνατροπῆς τῶν ὅρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου, ἀνέλαβεν δέ οὕτος νά τήν προπαγανδίση καί νά ἀπειλήση δι' αὐτῆς τόν Προκαθήμενον;
2) Δεύτερος, ὁ ὁποῖος, κατά τήν ἰδίαν ἀκριβῶς περίοδον, ἤρχισεν ἀπό τῆς ὡραίας πύλης τοῦ Ναοῦ νά προπαγανδίζη τήν «νεοεικονομαχία» καί νά καταγγέλλη «νεοεικονομάχους» εἶναι ὁ ἕτερος θεολογικός σύμβουλος τοῦ κ. Ματθαίου, ὁ Κύπριος Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Ἐπιφανίου. Οὗτος μετά ἀπό τά προφορικά του κηρύγματα, τήν 11.10.1991 ἐκδίδει καί «ποιμαντορικήν ἐγκύκλιον», διά τῆς ὁποίας ἀρχίζει δημοσίως καί διεθνῶς τήν προπαγάνδα περί «εἰκονομαχίας», κατονομάζει δέ καί πέντε Κληρικούς τῆς Ἐκκλησίας ὡς δῆθεν «νεοφανεῖς εἰκονομάχους». Συγχρόνως παρακινεῖ εἰς στασιασμόν, Κλῆρον καί Λαόν λέγων: «νά ζητήσωμεν (ὅπως ἀκριβῶς γράφει) ἀπό τήν σεπτήν ἱεραρχίαν μας τήν, τό συντομώτερον, κάθαρσιν ἀπό τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας τῶν κενολόγων εἰκονοκλαστῶν καί τῶν ὁμοφρόνων των τήν καταδίκην τούτων ὅσον ὑψηλά καί ἄν εὑρίσκωνται…».(5) Δέν προπαγανδίζει μόνον τήν πλάνην περί «εἰκονομαχίας» ἀλλά ἔχει προτείνει καί τήν «Κάθαρσιν» ὅλων τῶν «εἰκονομάχων,» ὅσο «ὑψηλά καί ἄν εὑρίσκωνται»! Δηλαδή ἔχει συλλάβει καί τήν ἀνατροπήν τοῦ Μακαριωτάτου προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ, ἐνῶ τό ἴδιον κείμενον γέμει καί βλασφημιῶν, αἱ ὁποῖαι εὐθέως καθάπτονται καί θέλουν νά πλήξουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί τήν Ἐκκλησιολογίαν Αὐτῆς.
ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕΝ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ λοιπόν, ἀλλά καί ποτέ δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξη «εἰκονομαχία» καί «εἰκονομάχοι» εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, οὔτε εἶναι «θεολογούμενον» τό ἅπαξ καί διά παντός ὑπό τῆς Ἁγίας Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου θεολογηθέν — δογματισθέν. Ἀντιθέτως εἰκονομαχία σαφῶς ὑπάρχει εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι παραβιάζουν τούς ὅρους καί γενικώτερα τήν θεολογίαν περί εἰκόνων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πρός τήν ὁποίαν εἶναι σύμφωνος ἡ καθολική γνώμη τῶν Ἁγίων Πατέρων. Τό φαινόμενον αὐτό παρατηρεῖται μέγιστον καί ὀξύτατον, μόνον εἰς τούς πέντε καί τους συνοδοιπόρους των. Ἐκ τῶν ἐπισήμων κειμένων των καί ἐξ ὅλης τῆς γραμματολογίας τοῦ κινήματός των προκύπτει ὅτι «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» κηρύσσουν αἱρέσεις, μέ τάς ὁποίας δέν παραβιάζουν μόνον ἕναν ὅρον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά συλλήβδην τήν ἀνατρέπουν καί τήν μεταστοιχειώνουν!
Ὁ πρῶτος ψευδοόρος των, μέ τόν ὁποῖον ἐκφωνοῦν «ΑΝΑΘΕΜΑ (τρίς)» εἰς τούς δῆθεν «αἱρετικούς εἰκονομάχους», εἶναι κενός πρός τρίτους, δι' αὐτούς ὅμως, οἱ ὁποῖοι ψευδόμενοι τόν ἐξεφώνησαν ἀδίκως, ἀποτελεῖ πραγματικόν ἀναθεματισμόν, ὁ ὁποῖος εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἐπεκάθησεν ἐπί τῶν κεφαλῶν των.
Μέ τόν δεύτερον ψευδοόρον των οἱ πέντε «ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΥΝ (τρίς)» αὐτούς οἱ ὁποῖοι «τολμοῦν καί ὑβρίζουν καί βλασφημοῦν καί χλευάζουν τήν Ἱεράν Εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἰς τήν ὁποίαν εἰκονίζεται ὁ Ἄναρχος Πατήρ, ὡς παλαιός τῶν ἡμερῶν, ὁ υἱός ὡς ἐφανερώθη ἐν σαρκί καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐν εἴδει περιστερᾶς καί λέγουν, ὅτι ἡ εἰκόνα αὐτή εἶναι εἴδωλον… εἶναι εἰδωλολατρεία καί χεῖρον τῆς εἰδωλολατρείας… ἀντίθετα πρός τήν διδαχήν τῶν Ἁγίων ὅτι «παντός εἰκονιζομένου οὐχί ἡ φύσις, ἀλλά ἡ ὑπόστασις εἰκονίζονται»,… (Θεοδ. Στουδίτης) Ἀνάθεμα (τρίς)».
Ἐλέχθη καί ἐγράφη ὅτι ὑπό τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ΔΕΝ ΕΘΕΣΜΟΘΕΤΗΘΗ ΕΙΚΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ καί ὅτι τό νά προσπαθῆ κάποιος νά περιγράφη καί νά μορφοποιῆ τήν ὑπερούσιον ἀπερίγραπτον καί πάντη ἀπρόσιτον Θεότητα καί νά θεοποιῆ τήν εἰκόνα λέγων ὅτι «ἐδῶ εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα» ἤ «αὐτή εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα καί ὄχι ἡ φιλοξενία τοῦ Ἀβραάμ» καί νά εἰκονίζη ἀνθρωπομορφικῶς τήν ἀπερίγραπτον ὑπόστασιν τοῦ Ὑπερουσίου καί Ἀπροσίτου Ἀνάρχου Πατρός ἤ μέ μορφήν περιστερᾶς τήν τοιαύτην τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦτο, πράγματι ἐγράφη, ὅτι «εἶναι εἰδωλολατρεία καί χεῖρον τῆς εἰδωλολατρείας», διότι πράγματι εἶναι. Ἐγράφη διότι εἶναι ἀπολύτως ἀληθές, ὅτι οἱ πέντε καί πολλοί ἐκ τῶν πλανηθέντων ὀπαδῶν των, ταυτίζουν τήν γνωστήν εἰκονικήν παράστασιν, τήν κακῶς λεγομένην «τῶν τριῶν προσώπων», μέ αὐτάς τάς ἰδίας τάς ὑποστάσεις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ! Δυστυχῶς, αὕτη ἡ ἀδιανόητος ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως κακοδοξία, ἔγινε ἐπίσημος «ΟΡΟΣ ΠΙΣΤΕΩΣ» τῶν πέντε ἀπεσχισμένων πρώην Ἀρχιερέων! Μέ τόν ὡς ἄνω ψευδοόρον «ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΥΝ (τρίς)» ὅσους δέν δέχονται ὅτι εἰς τήν εἰκονικήν παράστασιν τήν λεγομένην τῶν τριῶν προσώπων «… εἰκονίζεται ὁ Ἄναρχος Πατήρ ὡς Παλαιός τῶν ἡμερῶν καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐν εἴδει Περιστερᾶς», διότι κατά τόν ὅρον αὐτόν τῶν πέντε σχισματικῶν, καί ἤδη καί αἱρετικῶν «παντός εἰκονιζομένου οὐχί ἡ φύσις, ἀλλ' ἡ ὑπόστασις εἰκονίζεται», (Θεόδ. Στουδίτης). Βεβαίως ὁ Ἅγ. Θεόδωρος ὀρθῶς διδάσκει, ἀλλά κατά τόν ἐπίσημον τοῦτον «ὅρον» — ὁμολογίαν τῶν πέντε ἀπεσχισμένων, σαφῶς καί ρητῶς, ἡ οὔτω ἀποκαλουμένη «εἰκών τῶν τριῶν προσώπων» εἰκονίζει τάς Ὑποστάσεις (= πρόσωπα) τῆς Ὑπερουσίου Ἁγίας Τριάδος; Δηλαδή ἡ μέν Ὑπόστασις τοῦ ἀπροσίτου ὡς ὑπερουσίου Θεοῦ Πατρός εἶναι αὐτή τοῦ πολιοῦ Γέροντος!!! τοῦ δέ Ἁγίου Πνεύματος αὐτή τῆς περιστερᾶς!!! Ἄπαγε τῶν βλασφημιῶν. Εἶναι καταφανές λοιπόν ὅτι αἱ θέσεις αὗται εὑρίσκονται εἰς τόν ἀντίποδα τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τῆς ὅλης Ὀρθοδόξου Θεολογίας.
Πρός ἐπίρρωσιν τῶν ἀπόψεών των ἐπικαλοῦνται, διαστροφικώτατα τήν ἀνωτέρω φράσιν τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. Ὁ Ἅγιος, ὅμως Θεόδωρος, εἰς τόν «Γ΄ Ἀντιρρητικόν του κατά Εἰκονομάχων λόγον», δέν ὁμιλεῖ διά εἰκόνισιν τῶν Ὑποστάσεων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἄπαγε ἐπαναλαμβάνομεν τῆς βλασφημίας, οὔτε ὅτι εἰκονίζονται αἱ θεῖαι ὑποστάσεις τοῦ Πατρός, τοῦ Λόγου καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά ὁμιλεῖ περί τῆς ὑποστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἁγίων, τῆς Θεοτόκου καί τῶν Ἀγγέλων. Ὁ ἅγιος Πατήρ δέν ἦτο αἱρετικός ἀλλά Ὀρθοδοξότατος. Φαίνεται ὅτι οὔτε ἀνέγνωσαν τόν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην, οὔτε, ἄν τις τόν ἀνέγνωσεν, ἐννόησεν τί λέγει ὁ Ἅγιος, ἤ ἄν πράγματι κατενόησεν, τότε συμβαίνει τό χειρότερον, ὅπερ ἡ ἐνσυνείδητος κατάχρησις, παρερμηνεία καί διαστροφή τοῦ λόγου τοῦ Ἁγίου, διά νά στηρίξουν τήν αἴρεσίν των, καθ' ἥν εἰς τήν λεγομένην εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἰκονίζεται ὄχι ἡ φύσις ἀλλά αἱ ὑποστάσεις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ! Ἄπαγε καί πάλιν τῆς τοιαύτης βλασφημίας! Φιμωθήτωσαν τά ἀπύλωτα στόματα τῶν συγχρόνων αἱρετικῶν!
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης γράφει ὅτι «παντός εἰκονιζομένου, οὐχί ἡ φύσις ἀλλ' ἡ ὑπόστασις εἰκονίζεται πῶς γάρ καί εἰκονισθείη φύσις μή ἐν ὑποστάσει τεθεωρημένη;» καί συνεχίζει καί ὁλοκληρώνει εἰς τήν ἴδιαν παράγραφον λέγων: «… Περιγραπτός ἄρα ὁ Χριστός καθ' ὑπόστασιν κἄν τῆ θεότητι ἀπερίγραπτος…», (P.G. 99, σελ. 405 Β.C.).
Καί εἰς τόν Α΄ ἀντιρρητικόν του λόγον ὁ ἴδιος πατήρ λέγει: «Ἐπειδή δέ δι' ἄκραν ἀγαθότητα εἰς ἀνθρωπείαν φύσιν ἐλήλυθε, γενόμενος καθ' ἡμᾶς ὁ εἷς τῆς Τριάδος καί γέγονε τῶν ἀμίκτων μίξις, καί τῶν ἀκράτων κρᾶσις, ἤτοι τοῦ ἀπεριγράπτου (τοῦ Θεοῦ Λόγου) πρός τό περιγεγραμμένον (τήν ἀνθρωπίνην φύσιν)… διά τοῦτο Χριστός εἰκονίζεται καί ὁ ἀόρατος ὁρᾶται καί φυσικήν περιγραφήν καταδέχεται τοῦ σφετέρου σώματος (σ.σ. κατά τήν ἡμετέραν ἀνθρωπίνην φύσιν) ὁ τῆ οἰκεία θεότητι ὑπάρχων ἀπερίγραπτος» (P.G. 99, σελ. 329 D. 332Α).
Δέν ἠδύνατο νά γίνη σαφέστερος ὁ Ἅγιος! Οἱ πέντε ὅμως ἐτόλμησαν διά πολλοστήν φοράν νά καταχρασθοῦν, νά περιστρέψουν ἤ νά παρερμηνεύσουν πατερικήν φρᾶσιν διά νά ἐξυπηρετήσουν τόν κακόν σκοπόν των!
Καί ὀλίγον μόλις προηγουμένως ὁ Ἅγιος Θεόδωρος λέγει περί τῆς Ἁγίας Τριάδος: «Ἡμῖν δέ εἷς Θεός ἐν Τριάδι προσκυνούμενος. Καί ὅσον μέν κατά τό τῆς θεολογίας δόγμα, οὐχ ὅτι περιγραφῆς ἤ καταλήψεως εἶδος ἐξευρίσκειν, ἄπαγε. Τοῦτο γάρ τῆς Ἑλληνικῆς ἐπινοίας ἐφεύρεμα…» (Migne P.G. 99, 329 D).
Καί εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν ἱστορίαν τοῦ Νικηφόρου Καλλίστου (14ος αἰών) ἀναγινώσκομεν: «Καί εἰκόνας τοῦ πατρός καί τοῦ Ἁγ. Πνεύματος εἰκονίζουσιν, ὅπερ ἄτοπον. Αἱ γάρ εἰκόνες ὁρατῶν καί περιγραπτῶν σωμάτων εἰσίν, οὐ μήν τῶν ἀκατανοήτων καί ἀοράτων» (Migne P.G. 147, 441Β). Πρίν δέ ἀπό τόν Νικηφόρον, ὁ Νικήτας Χωνιάτης, (Βυζαντινός ἀξιωματοῦχος καί ἱστορικός. Τά ἔργα του περιλαμβάνονται εἰς τούς τόμους 139 καί 140 τῆς P.G. τοῦ Migne), ὁ ὁποῖος ἔζησε τήν Λατινοκρατίαν τῆς Κων/λεως (1210 περίπου), γράφει πρῶτος: «Καί εἰκόνας ἀνόμως κατασκευάζουσι τῶν μή σαρκωθέντων φημί τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αἱ γάρ εἰκόνες ὁρατῶν καί περιγραπτῶν σωμάτων εἰσίν. Οὐ μήν τῶν ἀκατανοήτων καί ἀοράτων» (Περιοδ. «Θεολογία» Ἀρ. Τ. λζ΄). Ὁ δέ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός θεωρεῖ ὡς «παραφροσύνην» τήν εἰκόνισιν τοῦ Θεοῦ καί «ἀσέβειαν» διό τήν τοιαύτην εἰκόνα λέγει «ὡς ψευδῆ ἀποβαλλόμεθα» (Migne P.G. 94: 1169 C, 1237 C).
Τί προκύπτει λοιπόν ἐκ τῶν λόγων τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου; Κατ' ἀρχάς, ὁ Ἅγιος Θεόδωρος δέν λέγει ὅτι εἰκονίζονται αἱ Ὑποστάσεις τῶν τριῶν θείων προσώπων τῆς Μιᾶς Ὑπερουσίου Θεότητος, ἀλλά λέγει ὅτι εἰκονίζομεν τόν Χριστόν κατά τήν ὁραθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν — ὑπόστασιν, οὕτω δέ ὁμολογοῦμεν ὅτι ὁ Θεός Λόγος ἔγινε πραγματικά ἄνθρωπος καί ὄχι κατά δόκησιν (φαντασίαν). Ἐπίσης λέγει ὅτι καίτοι ἐν τῆ εἰκόνι περιγράφεται, ζωγραφίζεται ὡς ὡράθη ὁ Χριστός, ὅμως κατά τήν Θεότητα παραμένει ἀπερίγραπτος! «Οὕτω τοίνυν νόει αὐτόν μεμενηκέναι καί ἀπερίγραπτον ἐν τῶ περιγεγράφθαι. Ταῦτα γάρ καί ὁμοίως ἰδιώματα ἀλλά τό μέν τῆς ἀπεριγράπτου φύσεως ἐν οἷς τό εἶναι Θεός γνωρίζεται τά δέ τῆς περιγεγραμμένης, ἐν οἷς τό εἶναι ἄνθρωπος ὡμολόγηται. Καί οὐδ' ἕτερον θάτερον κεκαινοτόμηκεν, οὐδ' ἀπεφοίτησε τοῦθ' ὅπερ ἦν… ἀλλ' εἷς και ὁ αὐτός ἐστί τῆ ὑποστάσει, τό ἀσύγχυτον τῶν δύο φύσεων εἴσω τῶν οἰκείων ὅρων ἔχων Τοίνυν ἤ δέξαι τό περιγραπτόν, ἤ, εἰ μή τοῦτο… ὀφθείης μή προσιέμενος ὅλως τό σάρκα γενέσθαι τόν Λόγον, ὅ τῶν ἄγαν ἀσεβημάτων» (P.G. 99, σελ. 332 C).
Σαφῶς ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ἀναφέρεται εἰς τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ὁποίαν εἰκονίζομεν τήν ὁραθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν, καί οὕτω ὁμολογοῦμεν ὅτι ὁ Θεός Λόγος ἔγινε πραγματικός ἄνθρωπος. Μή περιγράφοντες δέ τήν ἀπερίγραπτον Θείαν φύσιν ὁμολογοῦμεν τόν Κύριον Θεόν ἀληθινόν. Ἔτσι ὁμολογεῖ ὁ ἅγιος και τάς δύο ἐν Χριστῶ φύσεις καί ὑπερμάχεται τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ. Οἱ πέντε ὅμως Ἐπίσκοποι (ὄχι, πιστεύομεν, ἐξ αἰτίας τῆς ἀγραμματοσύνης των καί τῆς ἀπαιδευσίας, ἀλλά ἐξ αἰτίας τῆς ἀσεβείας των καί τῆς κακῆς σκοπιμότητος) παρουσιάζουν τόν Ἅγιον Θεόδωρον ὡς νά κηρύσση τά ἰδικά των αἱρετικά φρονήματα, μέ τά ὁποῖα καταργοῦν πραγματικά τό δόγμα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τό Χριστολογικόν, μορφοποιοῦν τό Θεῖον, τό περιγράφουν καί τό καθιστοῦν τῆ ἀληθεία «εἴδωλον», δηλαδή ἐπινόημα καί δημιούργημα τοῦ ἐσκοτισμένου ἐγκεφάλου των. Ἐκ προθέσεως λοιπόν περιστρέφουν καί παρερμηνεύουν τόν Ἅγιον Θεόδωρον καί συλλήβδην ὅλους τούς Ἁγίους Πατέρας.
Καί ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, εἰς τήν ὁποίαν δέν ἀναφέρονται εἰς αὐτόν τόν ψευδοόρον των, ἰδού τί λέγει: «Ἀόρατος καί ἀπερίγραπτος ἡ θεία φύσις καί ἀσχημάτιστος, Θεόν γάρ οὐδείς ἑώρακε πώποτε, αὐτός ὁ μονογενής ἐξηγήσατο, τῆς ἀνθρωπότητος αὐτοῦ χρωματουργοῦντες τήν εἰκόνα προσκυνοῦμε… Προσκυνοῦμεν Χριστοῦ τήν εἰκόνα, τουτέστι τοῦ ὁραθέντος τοῖς ἀνθρώποις προσώπου, οὐ κεχωρισμένου τῆς ἀοράτου αὐτοῦ θεότητος» (Πρακτ. Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου Τόμος Γ΄ σελ. 766/266). Οὐδαμοῦ ἀπολύτως οἱ Πατέρες καί ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος δέν διενοήθησαν νά ὁμιλήσουν περί εἰκόνος τοῦ Πατρός ἤ καί τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ὁ Θεός εἶναι Εἷς καί Τρισυπόστατος. Εἷς κατά τήν θείαν φύσιν καί οὐσίαν ἐν τρισί δέ τελείοις Προσώποις — Ὑποστάσεσι ἀμερίστως διακρινόμενος. Τό δόγμα τοῦτο ἐνῶ εἶναι πάντη ἀπρόσιτον καί ἀκατάληπτον καί ἀπερίγραπτον, ὅμως κηρύσσεται καί μαρτυρεῖται καί ὑπό τῆς Π.Δ. καί ὑπό τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου. Πῶς ὁ Εἷς κατά τήν φύσιν Ὑπερούσιος Θεός διακρίνεται εἰς τρεῖς Ὑποστάσεις — Πρόσωπα ἀμερίστως; Τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι τό πάντη ὑπέρ λόγον ΜΕΓΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΥΣΙΟΥ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ. Αὗται αἱ τρεῖς Ὑποστάσεις — Πρόσωπα μεριζόμενα ἀνερμηνεύτως, δέν διαιροῦνται ἀλλά παραμένουσι ἐν τῆ ὁμοουσιότητι καί δέν ἀποτελοῦν τρεῖς Θεούς, ἀλλά καί δέν συγχέονται μεταξύ των. Ὁ τρόπος τῆς ἀϊδίου ὑπάρξεως τοῦ Ἑνός κατά τήν θείαν φύσιν καί οὐσίαν Θεοῦ καί ἐν ταυτῶ Τρισυποστάτου, ἐπαναλαμβάνομεν, εἶναι ἀπρόσιτος, ἀπερινόητος, ἀκατάληπτος, ἀπερίγραπτος καί ἀνεικόνιστος. Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν μίαν Θεότητα ἐν τρισί Προσώποις — Ὑποστάσεσι! Ἕκαστον Πρόσωπον — Ὑπόστασις, εἶναι τέλειος ὁ ὅλος Θεός, ἀλλά δέν εἶναι κεχωρισμένος καί δέν εἶναι τρεῖς Θεοί. Τά τρία Πρόσωπα — Ὑποστάσεις εἶναι ΟΜΟΟΥΣΙΩΣ συναπτόμενα ἐν τῆ ταυτότητι τῆς Μιᾶς ὑπερουσίου Θείας Οὐσίας καί διακρίνονται ἀμερίστως καί ἀδιαιρέτως διά τῶν τριῶν Προσώπων — Ὑποστάσεων: Πατρός, Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος. Τίποτε ἐκ τῶν ἀνωτέρω δέν εἶναι προσιτόν, οὔτε καταληπτόν, οὔτε περιγραπτόν καθ' οἱονδήποτε τρόπον, (οὔτε ἡ Θεία φύσις, οὔτε αἱ θεῖαι Ὑποστάσεις — Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος), διό καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν διενοήθη οὔτε ἐθεσμοθέτησεν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ἰδού ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος πῶς διδάσκει τό τριαδολογικόν δόγμα:
«Πιστεύομεν τοίνυν… Τριάδα ὁμοούσιον καί ὁμότιμον καί ὁμόθρονον, συμφυᾶ καί συγγενῆ καί ὁμόδοξον, εἰς μίαν συγκεφαλαιουμένην θεότητα, καί εἰς μίαν συναγομένην κοινήν κυριότητα, ἄνευ προσωπικῆς ἀναχύσεως, καί ὑποστατικῆς ἐκτός συναιρέσεως. Τριάδα γάρ ἐν μονάδι πιστεύομεν, καί μονάδα ἐν Τριάδι δοξάζομεν. Τριάδα μέν ταῖς τρισίν ὑποστάσεσι, μονάδα δέ τῶ μοναδικῶ τῆς Θεότητος ἥ τε γάρ Ἁγία Τριάς ἀριθμητή ταῖς προσωπικαῖς ἐστίν ὑποστάσεσιν, ἥ τε παναγία μονάς πάσης ἐκτός ἐστίν ἀριθμήσεως καί ἡ μέν ἀδιαίρετον ἔχει διαίρεσιν, καί ἀσύγχυτον φέρει συνάφειαν, διαιρουμένη γάρ ταῖς ἀριθμηταῖς ὑποστάσεσι, καί ἀριθμουμένη ταῖς προσωπικαῖς ἑτερότησι τῶ ταυτῶ τῆς οὐσίας καί τῆς φύσεως ἥνωται καί τόν παντελῆ μερισμόν οὐ προσίεται ἥ τε μονάς ἑνιαία τέ ἐστί καί ἄζυγος, καί πᾶσαν φεύγει τήν κατ' οὐσίαν ἀρίθμησιν. Εἷς γάρ Θεός ἡμῖν ἀραρότως πιστεύεται, ὅτι καί Θεότης μία διαπρυσίως κηρύσσεται, κἄν ἐν τριάδι προσώπων γινώσκηται, καί εἷς Κύριος ἡμῖν ἀναγέλλεται, ὅτι καί κυριότης μία βεβαίως διέγνωσται κἄν ἐν τρισίν ὑποστάσεσι δείκνυται οὔτε καθό εἷς Θεός ὁ Θεός καί μία θεότης ἐστί διαιρούμενος καί εἰς τρεῖς Θεούς μεριζόμενος, ἤ εἰς τρεῖς θεότητας ἐκφερόμενος οὔτε καθό εἷς Κύριος ὁ εἷς Κύριος διιστάμενος, καί εἰς Κυρίους τρεῖς εὐρυνόμενος, ἤ κυριότητας τρεῖς πλατυνόμενος… Καί διά τοῦτο καλῶς τοῖς θεολόγοις τεθέσπισται, μονάδα μέν ἡμᾶς φρονεῖν μιᾶ καί ἑνιαία Θεότητι καί τῶ ταυτῶ τῆς οὐσιώδους τε καί φυσικῆς κυριότητος, Τριάδα δέ ταῖς ἀσυγχύτοις τρισίν ὑποστάσεσι, καί τῶ διαφόρω τῆς τρισαρίθμου προσωπικῆς ἑτερότητος…». (Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμος Γ΄, Πρᾶξις ΙΑ΄, σελ. 603/97 καί 604/98).
Οἱ πέντε μέ τόν β΄ ψευδοόρον των ἀνατρέπουν ὁλόκληρον τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀναθεματίζουν δέ ὅσους δέν δέχονται τά αἱρετικά των φρονήματα! Πρόκειται περί σατανικοῦ σκότους διό μισοῦν τό Φῶς!..
Ἡ ἀρχή αὐτοῦ τοῦ αἱρετικοῦ φρονήματος ἐκδηλώνεται τό πρῶτον διά τῆς κακοδόξου «θεολογικῆς» διατριβῆς τοῦ Ἱερ/χου Χρυσοστόμου Τζανῆ(6) τοῦ Κατουνακιώτου, ὑπό τόν τίτλον «Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑΝ» (25 Δεκεμβρίου 1990). Καί μόνον ὁ τίτλος τῆς ἐργασίας του ἀπάδει καί πρός τό ὀρθόδοξον Δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί πρός τήν Ὀρθόδοξον περί εἰκονογραφίας διδασκαλίαν καί τήν εἰκονογραφικήν Παράδοσιν, τήν ὁποίαν ἐθεσμοθέτησεν ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος. Τό κείμενον, τοῦ Ἱερομ. Χρυσοστόμου, ἐν πολλοῖς σημείοις, διακρίνεται διά τάς περιστροφάς (ἀλλοιώσεις) Συνοδικῶν καί Πατερικῶν κειμένων, καταχρήσεις καί παρερμηνείας αὐτῶν.
Εἰς τήν σελίδα 13, τῆς προδηλωθείσης ἐργασίας του, ὁ Ἱερ/χος Χρυσόστομος, εἰς τό κεφάλαιον «ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ», προκειμένου νά ἀνατρέψη τήν κοινήν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν τῶν Πατέρων, καθ' ἥν ὁ ἐν τοῖς ὁράμασι τῆς Π.Δ. τυπικῶς — συμβολικῶς ἐμφανιζόμενος Θεός εἰς τούς Προφήτας καί Πατριάρχας, εἶναι ὁ Θεός Λόγος, καί νά ἀποδείξη τό ἀντίθετον, ὅτι δηλαδή ἐμφανίζεται καί ὁ Πατήρ καί ἑπομένως… εἰκονίζεται καί ὁ Θεός Πατήρ, γράφει: «Διά νά ἀποδειχθῆ πόσο ἐσφαλμένες εἶναι αὐτές οἱ ἀπόψεις (σ.σ. δηλ., ὅτι τά ὁράματα τῆς Π.Δ. ἀναφέρονται εἰς τόν Λόγον), παραθέτομεν τί λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Ἡ Ἁγία καί ὁμοούσιος Τριάς, οὐχί ἀκατάληπτος καί ἀχώριστος, καί ἀδιαίρετός ἐστι, καί τοῖς σωματικοῖς ὀφθαλμοῖς ἀθεώρητος; Καί πῶς ηὐδόκησεν ἐν τῆ σκηνῆ τοῦ Ἀβραάμ φιλοξενηθῆναι;». Καί ἐπεξηγεῖ ὁ Ἱερομόναχος. «Δέν λέγει ἕνας μόνο, ὁ «Υἱός», ἀλλά ἡ «Τριάς». Λέγει παρακάτω: Οἱ ἀθεώρητοι τῆ φύσει, ὁρατοί διά τήν συγκατάβασιν γεγόνασιν οὐχί τῆς φύσεως αὐτῶν οὕτως ἦν ἡ μορφή». Καί πάλιν ὁ ἴδιος ἐπεξηγεῖ διαστροφικῶς: «Δέν ὁμιλεῖ εἰς τόν ἑνικόν ἀλλά εἰς τήν πληθυντικόν, πού σημαίνει καί τά τρία πρόσωπα»!
Ὁποίαν ΑΠΑΤΗΝ ἐτεχνούργησεν ὁ ἀσκητής τῆς ἐρήμου κ. Χρυσόστομος Τζανῆς! Ποῖος ἁπλοῦς δέν θά πιστέψη, μέ αὐτά τά ὁποῖα γράφει, ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός θεσμοθετεῖ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος(7) ἤ ὅτι εἰς τάς ἡμέρας του ὑπῆρχε τοιαύτη εἰκών;
Τί λέγει ὅμως ἀκριβῶς τό κείμενον τοῦ Ἁγίου εἰς τήν ὁλότητά του; Ἰδού: «ιβ΄. Καί πάλι ἐγκαλεῖ ὁ Εἰκονομάχος, λέγων Καί πῶς τούς ἀγγέλους ποιοῦσι καί ἱστοροῦσιν, ὡς ἀνθρώπου μορφήν ἔχοντας, καί δυσί πτέρυξι κεκοσμημένους; Μή τῶν ἀγγέλων ἡ φύσις πτεροῖς ἔγκειται; Ἀλλ' ἄκουσον ὁ ἀντιλέγων: «Ἡ Ἁγία καί ὁμοούσιος Τριάς, οὐχί ἀκατάληπτος καί ἀχώριστος και ἀδιαίρετός ἐστι, καί τοῖς σωματικοῖς ὀφθαλμοῖς ἀθεώρητος; Καί πῶς ηὐδόκησεν ἐν τῆ σκηνῆ τοῦ Ἀβραάμ φιλοξενηθῆναι; Οὐχ ὡς ἀνθρώπου μορφή τεθέαται ὁ (Θεοῦ) θεράπων καί προσεκύνησεν; Οὐχί καί Λώτ ὁ ἀνεψιός αὐτοῦ, εἰς τήν Σοδόμων καταστροφήν τούς δύο ἀγγέλους οὕσπερ ἐθεάσατο, ἐν εἴδει ἀνθρώπου αὐτούς ἑώρακε συνοδεύοντας αὐτῶ, καί διασώζοντας ἐκ τῆς πόλεως ἐκείνης τῆς παρανόμου; Καί οἱ ἀθεώρητοι τῆ φύσει (σ.σ. οἱ ἄγγελοι), ὁρατοί διά τήν συγκατάβασιν γεγόνασι; Οὐχί τῆς φύσεως αὐτῶν οὕτως ἧν ἡ μορφή· ἀλλά τό ἀσώματον ὅσον ἠδύνατο ὁμιλῆσαι τῶ σώματι, οὕτως 'ώφθησαν τοῖς γενομένοις ἀξίοις θεωρῆσαι αὐτούς διό καί ἡμεῖς εἰκονίζομεν αὐτούς (σ.σ. του Ἀγγέλους) καθώς 'ώφθησαν τότε ἐν σχήματι ἀνθρωπίνω. Τῶν δέ πτερύγων ἡ διακόσμησις σημαίνει αὐτῶν τό κοῦφον, καί μετάρσιον καί ἀόρατον καί ἐν ριπῆ ὀφθαλμοῦ γινομένη ἀπ' οὐρανοῦ ἐπί τῆς γῆς αὐτῶν συγκατάβασιν καί ἔλευσιν οὕτως, ἀνόητοι, οὐδεμίαν πρόφασιν ἔχετε λέγειν κατ' αὐτῶν». (P.G. 95, σελ. 328—329).
Ποῦ εἶδε ὁ δυστυχής Κατουνακιώτης ἀσκητής, νά ὁμιλῆ ὁ Ἅγιος περί Θεοφανείας τοῦ Πατρός καί ἑπομένως καί εἰκονίσεως Του, κατά τόν ἴδιον Ἁγιορείτην; Ἡ ἀπάτη τοῦ ἀσκητοῦ τῶν Κατουνακίων, προκειμένου νά δογματίση ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, συνίσταται ἐκ τῶν κάτωθι:
Πρῶτον, δέν παρέθεσεν τό κείμενον ὅπως τό ἔγραψεν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἀλλά τό περιέκοψεν, τό περιέστρεψεν καί τό παρηρμήνευσεν, δηλαδή τό ἐκακοποίησεν ἀσεβέστατα!.. Περί τῆς πράξεως ὅμως αὐτῆς ἀναγινώσκομεν εἰς τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, κατά τήν ὁμώνυμον Κυριακήν, τήν πρώτην τῶν Νηστειῶν: «Τοῖς μή ὀρθῶς τάς τῶν Ἁγίων Διδασκάλων τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας θείας φωνάς ἐκλαμβανομένοις, καί τά σαφῶς καί ἀριδήλως ἐν αὐταῖς διά τάς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χάριτος εἰρημένα, παρερμηνεύειν τε καί περιστρέφειν πειρωμένοις, Ἀνάθεμα γ΄»!
Δεύτερον, τήν φράσιν «οἱ ἀθεώρητοι τῆ φύσει», ὁ Ἅγιος δέν τήν ἀποδίδει (οὔτε εἶναι δυνατόν νά ἀποδοθῆ συντακτικῶς καί νοηματικῶς — θεολογικῶς) εἰς τήν Ἁγία Τριάδα, ἀλλ' εἰς τούς Ἀγγέλους, διότι ὁ εἰκονομάχος, τόν ὁποῖον ἀντιμετωπίζει ὁ Ἅγιος, δέν παραδέχεται τήν εἰκόνισιν τῶν Ἀγγέλων. Ἐν προκειμένω ὁ Ἅγιος ἀναφέρει ὅτι εἴδαμε τούς Ἀγγέλους, δι' αὐτό τούς εἰκονίζομεν. Ἀναφέρει δέ μεταξύ τῶν πολλῶν Ἀγγελοφανειῶν καί αὐτήν τῶν τριῶν Ἀγγέλων,(8) καί καταλήγει λέγων ὅτι ἐνῶ ἡ φύσις τῶν Ἀγγέλων εἶναι ἀθεώρητος, ὅμως διά συγκατάβασιν ἔγιναν οὗτοι ὁρατοί. Περί εἰκονίσεως τῆς Ἁγίας Τριάδος, οὔτε ὁ Ἅγιος Ἰ. ὁ Δαμασκηνός, οὔτε ἄλλος τις, οὔτε ἡ Ζ΄ Οἰκουμ. Σύνοδος ὡμίλησαν, ἀλλ' οὔτε καί διενοήθησαν τοιοῦτόν τι, ἀφοῦ τό μόνον τό ὁποῖον κηρύσσεται (καί ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρας καί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμ. Σύνοδον) εἶναι ὅτι ἡ θεία Φύσις καί αἱ Ὑποστάσεις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ δέν εἰκονίζονται, καί μόνον περί εἰκονίσεως τοῦ Χριστοῦ θεσμοθετοῦν.
Ἐπαναλαμβάνομεν λοιπόν ὅτι ἀφοῦ ὁ αἱρετικός εἰκονομάχος, εἰς ἄλλο προηγούμενον ἐρώτημά του εἶπεν ὅτι δέν εἶδε ποτέ κανείς τούς Ἀγγέλους καί πῶς τούς ζωγραφίζουν, ὁ Ἅγιος τοῦ ἀπέδειξεν ὅτι πλεῖστοι εἶδον τούς Ἀγγέλους καί φέρει παραδείγματα τήν Θεοτόκον, τάς Μυροφόρους, τούς Ἀποστόλους, τούς Προφήτας κλπ. Κατόπιν συνεχίζει, διά τῶν ἀνωτέρω, ὁ Ἅγιος τήν ἀπάντησιν εἰς τό ἐρώτημα τοῦ εἰκονομάχου, διατί εἰκονίζουν τούς Ἀγγέλους ὡς ἀνθρώπους καί μέ πτέρυγας. Μέ αὐτήν τήν ἀφορμήν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἀναφέρει καί τήν Φιλοξενίαν τοῦ Ἀβραάμ, λέγων ὅτι ἡ Ἁγία Τριάς, ἡ ὁποία εἶναι ὁμοούσιος, ἀκατάληπτος, ἀχώριστος, ἀδιαίρετος, ἀθεώρητος, ηὐδόκησεν νά φιλοξενηθῆ τυπικῶς ἐν ὁμοιώματι ἀνθρωπομορφικοῦ Ἀγγέλου («ὡς ἀνθρώπου μορφῆ, εἴδει ἀνθρώπου, σχήματι ἀνθρώπου»). Καί ἀφοῦ περιγράφει καί τούς δύο ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι ἀνθρωπομορφικῶς συνώδευσαν τόν Λώτ, καταλήγει ὅτι οἱ κατά τήν φύσιν των ΑΘΕΩΡΗΤΟΙ (ἀόρατοι) ΑΓΓΕΛΟΙ, κατά θείαν συγκατάβασιν ἔγιναν ὁρατοί δι' ἡμᾶς καί διά τοῦτο τούς εἰκονίζομεν.
Ὁ Ἱερομόναχος, ὅμως, π. Χρυσόστομος διέστρεψεν τό νόημα καί ἔδωσεν τήν ἑρμηνείαν τήν ἰδικήν του, ὅτι ὁ πληθυντικός «οἱ ἀθεώρητοι τῆ φύσει», δῆθεν ἀναφέρεται εἰς τά τρία πρόσωπα — Ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος, (φιμώθητι αἱρετικόν στόμα τοῦ Χρυσοστόμου τοῦ Κατουνακιώτου) διά νά δογματίση αἱρετικόν θεόμαχον δόγμα, κατά τό ὁποῖον δῆθεν εἰκονίζεται ἡ Ἁγία Τριάς καί ὅτι αἱ Ὑποστάσεις τοῦ Ἑνός Θεοῦ εἶναι Ἀγγελομορφικαί, ἀφοῦ παντός εἰκονιζομένου ἡ ὑπόστασις εἰκονίζεται!
Περαιτέρω ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, τά δογματικά συγγράμματα τοῦ ὁποίου κατά πολύ ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν της ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμ. Σύνοδος λέγει: «Πρός δέ τούτοις τοῦ ἀοράτου καί ἀσωμάτου, καί ἀπεριγράπτου καί ἀσχηματίστου Θεοῦ τίς δύναται ποιήσασθαι μίμημα; Παραφροσύνης τοίνυν ἄκρας καί ἀσεβείας τό σχηματίζειν τό θεῖον» (P.G. 94, 1169C-1172Α).
«Εἰ δέ Θεότητος τῆς ἀλου καί ἀσωμάτου, καί ἀοράτου καί ἀσχηματίστου, καί ἀχωρίστου, εἰκόνα τις τολμήσει ποιῆσαι, ὡς ψευδῆ ἀποβαλλόμεθα» (Αὐτόθι σελ. 1293).
«Θεοῦ μέν γάρ τοῦ ἀσωμάτου, καί ἀοράτου καί ἀλου, καί μήτε σχῆμα, μήτε περιγραφήν, μήτε κατάληψιν ἔχοντος, ἀδύνατον ποιεῖν εἰκόνα. Πῶς γάρ τό μή ὁραθέν εἰκονισθήσεται;» (αὐτόθι 1289 ΒC καί 288Α).
«Ἀδύνατον εἰκονίζεσθαι Θεόν, τόν ἄποσον, καί ἀπερίγραπτον, καί ἀόρατον» (Αὐτόθι σελ. 1237C).
Αὐτά ἐκ τοῦ πελάγους τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας περί Εἰκόνων ἐκ τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, καί ὄχι ὅσα ἐν ἀγνοία ἤ προθέσει διαστροφικῶς διετύπωσεν ὁ Ἱερομόναχος ἀσκητής τῶν Κατουνακίων, ὁ κ. Χρυσόστομος Τζανῆς.
(1) Τό σχέδιον αὐτῆς τῆς Ἐγκυκλίου κατηλέγξαμεν διά δύο ὑπομνημάτων μας πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον. Τό πρῶτον ὑπεβλήθη τήν ἡμέραν καθ' ἧν ἡ Ἱερά Σύνοδος θά ἐκαλεῖτο νά τό ἐγκρίνη, ἤτοι τήν 21.2.1993, τό δέ δεύτερον ὑπεβλήθη τήν 27.4.1993.
(2) Ἀσχέτως ἄν αὐτοί δέν ἐπέτυχον τίποτε, ὅμως τό διάδοχον ἐκείνου τοῦ κινήματος νέον κίνημα ὑπό τούς Νικόλαον καί Παχώμιον, ἀπεδείχθη πιό «συνεπές» εἰς τήν προδοσίαν του καί τήν ἐπισφράγισεν τήν 28.11.2007 μέ τήν ἄκρως ἀποκαλυπτικήν τῆς Προδοσίας ὑπ' ἀριθμ. 3280 «Ἐγκύκλιον» βδέλυγμα.
(3) Ἀνεπιφυλάκτως συστήνομεν τάς Γνωμοδοτήσεις ἐπί τῆς ἐν λόγω «β΄ Ἐγκυκλίου» τῶν: Σεβ/του κ. Κηρύκου, καί κ. Δημ. Κάτσουρα, οἱ ὁποῖαι ὑπεβλήθησαν τήν 30.6.1994 εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον καί αἱ ὁποῖαι κυκλοφοροῦν καί εἰς ἰδιαίτερα τεύχη ἐκδοθέντα ὑπό τῶν ἰδίων.
(4) Ὁμολογοῦμεν Ὀρθοδόξους Συνόδους ταύτας, διότι αὗται δέν ἁφίστανται τῶν Ἁγίων Ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων (ὁρᾶτε σχετικῶς καί «Ἔλεγχος καί Ἀνατροπή τῆς διδακτορικῆς διατριβῆς τοῦ Δημητριάδος Ἀθῆναι 1985 σελ. 29).
(5) Ὁλόκληρος ἡ ἐν λόγω «ἐγκύκλιος» ἀποτελεῖ ἱστορικόν ἀποκαλυπτικόν κείμενον τοῦ μηχανισμοῦ. Ὁρᾶτε: Ἐλ. Γκουτζίδη, «Συντριβήτωσαν ὡς σκεύη κεραμέως τά ἔργα αὐτῶν, ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ τῆς Ἐγκυκλίου Ἐπιστολῆς 11.10.1991, τοῦ Ἀρχιμ. Εὐθυμίου Ἐπιφανίου», Τεῦχος 3ον, Αὔγουστος 1992).
(6) Ὁ Ἱερομ. Χρυσόστομος προηγεῖται ὅλων, καί δίδει τήν βεβαίωσιν ὅτι ὁ πυρήν τοῦ κακοῦ εὑρίσκεται εἰς τούς ψευδοζηλωτάς τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Βεβαίως καί οὗτος ἀντέγραψεν ἐν πολλοῖς τήν ἐκ Κοζάνης περιβόητον μοναχήν Μαγδαληνήν. Προσοχή! Ὁ Κατουνακιώτης Ἱερ/χος, ὅπως καί ὁ Ἁγιοβασιλειάτης Μοναχός Αὐγουστῖνος εἶχον καί ἔχουν λόγους νά κινήσουν ἐνθαρρύνουν καί ἐκτροχιάσουν τούς ἐσκοτισμένους (ἤδη ἑπτάδα) ὑπό τούς κ.κ. «Πειραιῶς» Νικόλαον καί «Ἀργολίδος» Παχώμιον, διότι ἐγνώριζον ὅτι τά περί «εἰκονομαχίας» ναί μέν δέν θά περάσουν ὅμως μέσω αὐτῆς θά ἐξοντώσουν τούς ὁμολογητάς ὄχι μόνον ὅσον ἀφορᾶ τάς Ἁγίας Εἰκόνας ἀλλά πρωτίστως καί κυρίως τούς ὁμολογητάς καί Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!
(7) Πρέπει ἐνταῦθα νά διευκρινίσωμεν καί νά καταστήσωμεν σαφές, ὅτι τά ὁράματα τῶν προφητῶν εἶναι προτυπώσεις, προεικονίσεις καί σύμβολα τῶν μελλόντων νά γίνουν πραγματικότητες. Ὑπό τό δεδομένον τοῦτο αἱ Θεοφάνειαι εἶναι ὅλαι χριστολογικαί, καί προτυπώνουν τόν μέλλοντα νά ἀποκαλυφθῆ διά τῆς ἐνανθρωπήσεως Χριστόν. Δέν δυνάμεθα νά λέγωμεν περί τυπικῆς — συμβολικῆς Θεοφανείας τοῦ Πατρός, διότι ὁ Πατήρ ποτέ δέν ἀπεκαλύφθη, πρός τί νά προτυπωθῆ; Καί ἄν ἀκόμη κάποιος, πλανώμενος, δεχθῆ ὅτι προτυποῦται καί προεικονίζεται ὡς «Παλαιός ἡμερῶν» καί ὁ Ἄναρχος Πατήρ, εἰς καμμίαν περίπτωσιν δέν νοεῖται να εἴπωμεν ὅτι εἰκονίζοντες τόν «Παλαιόν τῶν ἡμερῶν» εἰκονίζουν τόν «Ἄναρχον Πατέρα»! Ἄπαγε τῆς βλασφημίας.
(8) Ὁρᾶτε σχετικῶς: Δημητρίου Κάτσουρα: «Γνωμοδότηση ἐπί τοῦ κειμένου τῆς λεγομένης β΄ Ἐγκλυκλίου» (26.2.1993) σελ. 14 καί 15.