Τό Συνέδριον τῶν παρανόμων ὑπό τήν Προεδρίαν τοῦ Μελετίου Μεταξάκη βαδίζον τήν ὁδόν τῆς προδοσίας, τήν ὁποίαν ὑπηγόρευσεν καί ἐνεθάρρυνεν ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος διά τοῦ πορίσματός του καί τό ὁποῖον ἀνεκοίνωσεν ὁ Δυρραχίου Ἰάκωβος ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἐκινήθη μέ ἐξαιρετικήν ἄνεσιν εἰς ὅλας τάς βλασφήμους οἰκουμενιστικάς του θέσεις.
Ἡ ἀπουσία τῶν τριῶν μεγάλων Πατριαρχείων δέν τούς ἠμπόδισεν νά ὀνομάσουν τήν προδοτικήν των συναγωγήν «Πανορθόδοξον Συνέδριον», ἐνῶ τῆ οὐσία ὑπῆρξεν Κακόδοξον καί ληστρικόν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας. Τό συνέδριον τοῦτο, τήν 5ην Ἰουνίου 1923 προέβη εἰς τήν διατύπωσιν τῆς περί ἡμερολογίου ἀποφάσεώς του, φέρον οὕτω εἰς πέρας τήν ἐντολήν, τήν ὁποίαν ἔλαβεν παρά τοῦ νεογεννήτου τέρατος, τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἡ βδελυρά ἀπόφασις διετυπώθη ὡς ἑξῆς:
«Α΄. Τό ἐν Κωνσταντινουπόλει Πανορθόδοξον Συνέδριον συνελθόν ὑπό τήν Προεδρίαν τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Μελετίου τοῦ Δ΄ ἀναγνωρίσαν ὅτι ἡ ἄρσις τῆς μεταξύ Θρησκευτικοῦ καί πολιτικοῦ ἡμερολογίου διαφορᾶς εἶναι ἀνάγκη ἀναπόφευκτος καί ὅτι οὐδέν κανονικόν κώλυμα ὑπάρχει διά τήν διόρθωσιν τοῦ ἐν χρήσει ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου κατά τά δεδομένα τῆς Ἀστρονομικῆς Ἐπιστήμης, ὁμοφώνως ἀποφασίζει τήν διόρθωσιν τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου ὡς ἑξῆς:
1) Ἀπαλείφονται αἱ 13 ἡμέραι τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου κ.λπ.»!
Ἰδού ἀπόφασις Πανορθοδόξου Συνεδρίου!.. Οὐδέν Κανονικόν πρόβλημα, οὐδέν θέμα Παραδόσεως, οὐδεμία δέσμευσις, ἀφοῦ ἐπρυτάνευσεν ἡ ἀρχή τῆς συσφύγξεως τῶν σχέσεων τῶν Ἐκκλησιῶν. Μόνος παράγων, ὅστις ἐλήφθη ὑπ' ὄψιν καί βάσει τοῦ ὁποίου ἐκρίθη ἡ ἀλλαγή, ὑπῆρξεν ἡ Ἀστρονομική Ἐπιστήμη, ἡ ὁποία ἀκωλύτως ἐπέτρεπεν μᾶλλον ἐπέβαλλεν κατ' αὐτούς τήν ἀλλαγήν. Δυστυχῶς αὐτό εἶναι τό Πανορθόδοξον Συνέδριον τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1923!
Μέ τό συνέδριον τοῦτο ὁλοκληροῦται ἡ πρώτη φάσις τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, Παποκαίσαρος Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί τοῦ Μεγαλομασώνου Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη, πρός ἐπιβολήν τοῦ προοδευτικοῦ κοσμικοῦ νεωτεριστικοῦ ἤ ἐν ἐνί λόγω Οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος ἐν τῆ Ἑλλαδικῆ Ἐκκλησία. Τοῦτο τό συνέδριον οὐδόλως ὑπῆρξεν Πανορθόδοξον, ἀφοῦ δέν μετέσχον τά ὑπόλοιπα Πατριαρχεῖα καί τά ὁποῖα σαφῶς ἠμφεσβήτησαν τοῦτο. Ἐκ τοῦ τρόπου τῆς συγκλήσεώς του, τοῦ σκοποῦ καί τῶν πορισμάτων του, τό ἐν λόγω συνέδριον παρέμεινεν ἐν τῆ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἕν ληστρικόν καί Μασωνικόν — Οἰκουμενιστικόν συνέδριον κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἤγουν κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Τί ἔχει νά εἴπη δι' ὅλα αὐτά ὁ «σοφός διδάκτωρ» κ. Παρασκευα?δης; Εἶναι ὁ Νεοημερολογιτισμός του Οἰκουμενισμός ἤ ὄχι; Ποῖος ἀσχολεῖται μέ τήν ἀκρίβειαν τοῦ χρόνου καί δογματοποιεῖ αὐτόν; Ἀλλά ἄς ἀκούση καί τί εἶπον δι' αὐτό τό Συνέδριον οἱ αἱρετικοί:
Δι' αὐτό τό «Πανορθόδοξον Συνέδριον» καί τάς «ἀποφάσεις» του, ἐξέφρασαν καί πάλιν τήν μεγάλην χαράν καί ἰδιαιτέραν ἱκανοποίησίν των οἱ κοσμικοί κύκλοι τῆς Εὐρώπης καί οἱ αἱρετικοί, χάριν τῶν ὁποίων, ἄλλωστε, ἐγίνοντο πάντα ταῦτα, διό ὁ Μελέτιος Μεταξάκης ἔσπευσεν νά τούς τά ἀνακοινώση πάραυτα! Ὡς ἔγραψεν τό ἐπίσημον ὄργανον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ «ἀρχιεπίσκοπος» Οὐψάλης Νάθαν Σόνδερμπολ, ἔγραφε πρός τόν Μελέτιον Μεταξάκην:
«Εὐχαρίστως ἐνωτίσθην τήν ἀνακοίνωσιν ἥν τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως ἀπέστειλέ μοι καί χαίρω, διότι τό Πανορθόδοξον Συνέδριον κατέληξεν εἰς τόσον μεγάλα ἀποτελέσματα. Φρονῶ ὅτι τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως ἔχει μεγαλυτέραν ἀποστολήν ὅσην δέν εἶχε ποτέ κατά τήν μακράν αὐτοῦ ἱστορίαν…».·(20)
Κατά τούς «Ἐκκλησιαστικούς Καιρούς» τοῦ Λονδίνου: «Ἡ εἰσαγωγή τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου τυγχάνει, μόνον μέρος τῆς παγκοσμίου πρός τό ὁμοιόμορφον καί τήν ἁπλότητα τοῦ ἡμερολογίου κινήσεως…».
Ἐφημερίδες τῆς Πράγας καί τοῦ Βερολίνου ἀναφέρουν ὅτι αἱ ὑπό τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου ληφθεῖσαι σχετικαί ἀποφάσεις ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος ἔχουσι κοσμοϊστορικήν σημασίαν.
Ὅλος ὁ Εὐρωπαϊκός Τύπος ἐξαίρει τήν ἀπόφασιν τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου, καθ' ἥν τοῦτο οὐ μόνον ἀπεδέχθη τροποποίησιν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, ἀλλά καί ἐδήλωσεν ὅτι δέν θά ἔφερεν ἀντίστασίν τινα ἐάν νέον ἡμερολόγιον ἐπροτείνετο παγκόσμιον, ἐν ἧ περιπτώσει τό τοιοῦτον παρεδέχοντο ὅλαι αἱ χριστιανικαί Ἐκκλησίαι…
Ἰδού διατί καί χάριν ποίων εἰσήγετο ὁ Νεοημερολογιτισμός. Διά τήν ἱκανοποίησιν τῆς ἰδικῆς του κοσμικῆς ματαιοδοξίας, διά τήν «διαφήμησιν τοῦ ἐγώ του» καί τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν σχεδίων τῆς μασωνίας, ὁ ἀσεβής ἀντάρτης ἀρχιμασῶνος Μεταξάκης κατέστρεφεν τήν Ὀρθοδοξίαν διά τήν ἱκανοποίησιν καί τά συμφέροντα τῶν κακοδόξων!
Περί τοῦ πῶς ἀντελαμβάνετο καί ἐσέβετο τούς Ἱερούς Κανόνας, τούς θεσμούς τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν αἰωνίαν πορείαν τῶν Πατέρων καί περί τοῦ εἰς ποίους ἐνδιεφέρετο νά «ἀρέση», φανερώνουν τά ὅσα ἐγράφοντο εἰς τό ἐπίσημον ὄργανόν του:
«Ὁ τρόπος τῆς τηρήσεως ταύτης ἤ ἐκείνης τῆς νηστείας, τό πατριαρχικόν ἤ συνοδικόν σύστημα ἐν τῆ διοικήσει τῆς Ἐκκλησίας, ὁ γάμος ἤ ἡ ἀγαμία τούτων ἤ ἐκείνων τῶν βαθμούχων τῆς ἱερωσύνης, ἡ τοιαύτη ἤ τοιαύτη ἐνδυμασία τοῦ κλήρου, ὁ ἑορτασμός τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν κατά τοῦτο ἤ ἐκεῖνο τό ἡμερολόγιον καί ἄλλα παρόοια ἀνήκουν εἰς τήν τάξιν τῶν στοιχείων ἐκείνων, τά ὁποῖα ἀποτελοῦσι τόν ἐξωτερικόν βίον τῆς Ἐκκλησίας καί τά ὁποῖα ὡς τοιαῦτα, εἶναι δεκτικά μεταβολῆς… Τό πανορθόδοξον Συνέδριον εἶναι μία πανηγυρική διάψευσις τῆς κατά τῆς Ἀνατολῆς προσαπτομένης κατηγορίας ὡς ἀμεταβλήτου»!!!
«Ἐνῶ συνεχίζοντο αἱ ἐργασίαι τοῦ συνεδρίου τούτου, τήν 1ην Ἰουνίου 1923, πλῆθος πολύ λαοῦ καθοδηγούμενον ὑπό ἀνθρώπων τοῦ Πατριαρχείου, εἰσβαλόν εἰς αὐτό, ἔσυρεν βιαίως τόν Μεταξάκην διά νά τόν ἐξώση τοῦ Πατριαρχείου καί τόν ὑποχρεώση εἰς παραίτησιν, διά τά κατά τῆς Ἐκκλησίας κακοῦργα σχέδια τῶν μεταρρυθμίσεών του, μωλωπίσαντες αὐτόν. Ὁ ὀφθαλμός του ὅπου ἐκτυπήθη, ἐπρίσθη σοβαρῶς, κατά μαρτυρίαν τῶν τότε ἐκεῖ εὑρισκομένων. Ἐν τούτοις εἶχε τό σθένος ὁ παντολμητίας νά συνεχίση, διά νά συμπληρώση τό ἔργον του.
Σημειωτέον καί τοῦτο, ὅτι καθ' ὅν χρόνον αὐτός μέσα «συνεδρίαζεν» διά τήν βεβήλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας καί συνευωχεῖτο «εὐφραινόμενος λαμπρῶς» διότι, ὡς ἔγραφεν αὐτό τό ὄργανόν του: «Τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου ἑκάστη συνεδρία λήγει διά Πατριαρχικῆς Τραπέζης, ἐν ἧ ἅπαντες παρακάθηνται καί ἐν μιᾶ τῶν ὁποίων παρεκάθισε καί ὁ Ἄγγλος ἐπίσκοπος Γκορέ», εἰς τόν αὐτόν χρόνον, ὅπου εἰς τούς στρατῶνας καί τά πλοῖα καί τούς δρόμους τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀπέθνησκον κατά χιλιάδας οἱ ἐκ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας Ἕλληνες πρόσφυγες».
Κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω ἐρωτᾶται ὁ ὄψιμος ὑπερασπιστής τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ κ. Παρασκευα?δης, ἀγνοεῖ 'ᾶραγε τά ἀνωτέρω; Ἄν τά ἀγνοῆ, τότε δέν ἦτο ἁρμόδιος νά ἀσχοληθῆ μέ τό θέμα, ἀσχοληθείς δέ δέν ἔκαμεν ἔρευναν ἐπιστημονικήν, ἀλλά ἐχάλκευσεν ψεύδη, τά ὁποῖα ἐνέκρινεν ἡ Θεολογική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης!
Ἀσφαλῶς ὅμως πρέπει νά τά γνωρίζουν καί ὁ κ. Παρασκευα?δης καί οἱ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, συμπεριεφέρθησαν δέ ὡς συμπεριεφέρθησαν, διά νά μᾶς ἀποδείξουν, ὅτι εἶναι δοῦλοι τῆς οἰκουμενιστικῆς σκοπιμότητος καί ὅτι στεροῦνται τῆς χριστιανικῆς, ἀλλά καί ἐπιστημονικῆς ἀρετῆς, ἤτοι τό ὑπηρετεῖν τήν ἀλήθειαν.
Ὥστε καί ὁ Μεταξάκης καί ὁ Παπαδόπουλος εἶχον σχέσιν καί μέ τούς Μασώνους καί μέ τόν Οἰκουμενισμόν, ὁ δέ νεοημερολογιτισμός, τόν ὁποῖον ἐπέβαλον, εἶναι ἀναμφισβητήτως ἀπολύτως Οἰκουμενισμός.

Εἶναι ἀπαραίτητον νά τονισθῆ ὅτι μετά τήν ἀπομάκρυνσιν τοῦ Μ. Μεταξάκη ὅλον τό βάρος διά τήν ἐπιβολήν τῆς καινοτομίας ἔπεσεν εἰς τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, ὅστις συνειργάζετο μετά τοῦ Μεταξάκη, ἐγκαταβιοῦντος εἰς τήν Κηφισιάν. Οὗτος λοιπόν, εὐθύς ὡς ἀνεδείχθη Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, προκειμένου νά φέρη εἰς πέρας τήν ἐπάρατον παπικήν καινοτομίαν τοῦ νέου ἡμερολογίου ἐφρόντισεν πρωτίστως νά διαλύση, κατ' οὐσίαν τήν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὥστε νά ἐνεργῆ καί ὑπογράφη μόνος αὐτός.
Ἐφρόντισεν ὥστε διά τῆς 35420/14.12.1923 ἀποφάσεως τῆς Ἐπαναστάσεως νά καταργηθῆ ὁ παλαιός Καταστατικός Νόμος ΣΑ, δυνάμει τοῦ ὁποίου ἐπί 70 ἔτη διοικεῖτο ἡ Ἐκκλησία. Ἐκφραστικά τῆς πραγματικῆς καταστάσεως καί τῶν διοικητικῶν ἐν τῆ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι καί τά κάτωθι τά ὁποῖα σημειώνει ὁ Ἱστορικός Θεοόκλητος Στράγκας:
«Δημιουργηθείσης οὕτω Μονοκρατορίας ἐν τῆ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τήν Μονοκρατορίαν τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου…, ὅστις ἐπέβαλεν νέον, ἰδικόν του, διοικητικόν ἐκκλησιαστικόν σύστημα…, ὅπερ ἀπεδείχθη ἄκρως δικτατορικόν καί μονοκρατορικόν καί πολιτειοκρατικόν, δημιουργῆσαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν χάος μέγα καί ἀναρχίαν καί ἀσυδοσίαν…»·(22).
«Διά τοῦ νέου τῆς Ἐπαναστάσεως καταστατικοῦ τῆς Ἐκκλησίας Νόμου τῆς 31.12.1923 ὁ Ἀθηνῶν Χρυσόστομος κατέστη μόνιμος ἐκπρόσωπος τῆς ψιλῶ ὀνόματι, διοικούσης τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας. Οὗτος… ὡς Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐνήργει παντελῶς ἐλεύθερος καί μονοκρατορικῶς, ὡς τοῦτο καταφαίνεται ἐκ τινων ἐγκυκλίων ὑπογραφομένων μόνον ὑπ' αὐτοῦ·(23)… ὡς ἐπίσης καί ἐκ τῶν περί ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου ἐνεργειῶν του·(24).
Τοιοῦτος εἶχεν καταστεῖ ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὅτε συνεκαλεῖτο ἡ Ε΄ Ἱεραρχία ἴνα ἑτοιμάση τήν μέθοδον διά τήν ἀπομάκρυνσιν, λόγω ὁρίου ἡλικίας, πολλῶν ἱεραρχῶν καί ἀποφασίση τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου ὡς καί τήν ἀλλαγήν τοῦ συστήματος διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἐν λόγω σύγκλησις τῆς Ἱεραρχίας ἀπεφασίσθη δυνάμει τοῦ ἀπό 17 Δεκεμβρίου Β΄ Διατάγματος καί ἐπραγματοποιήθη ὡς Ε΄ Ἱεραρχία (ὀνομάζεται καί Α΄) τῆς 24 Δεκεμβρίου 1923 ἐν τῶ Συνοδικῶ μεγάρω τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς καί εἰς τήν ὁποίαν συμμετέσχον 31 Ἀρχιερεῖς·(25).
Κατ' αὐτήν κατηργήθη ἡ πενταμελής Ἱερά Σύνοδος καί ἀνετέθη ἡ Διοίκησις τῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν Ἱεραρχίαν·(26), πλήν μόνον θεωρητικῶς, διότι, ὡς ἀπεδείχθη ἐκ τῶν πραγμάτων, ἐπί σειράν μηνῶν, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος κατεχράσθη τήν ἐξουσίαν μή λαμβάνων ποσῶς ὑπ' ὄψιν του τήν Ἱεραρχίαν τῆς ὁποίας τά μέλη εὑρίσκοντο εἰς τάς ἐπαρχίας των. Ἐπίσης ἀπεφασίσθη ἡ ἀπομάκρυνσις πολλῶν Ἱεραρχῶν (ἀντιπάλων τοῦ Χρυσοστόμου) λόγω γήρατος ἤ ἀσθενείας καί ἐν τέλει βία καί δόλω, ἀπεσπάσθη ἡ συγκατάθεσις τῆς Ἱεραρχίας διά τήν ἐπιβολήν τοῦ ἡμερολογίου παρά τάς ἀντιρρήσεις πολλῶν Ἱεραρχῶν.
Μεταφέρομεν ἀποσπάσματα μόνον ἐκ τῶν περί ἡμερολογίου λεχθέντων ὑπό τοῦ μονοκράτορος Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου κατά τήν συνεδρίαν τῆς Ε΄ Ἱεραρχίας 23-31.12.1923, εἰς ἀπάντησιν τοῦ Ναυπακτίας Ἀμβροσίου, ὅστις ἐζήτησεν ὅπως πρῶτον τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως συμφωνήση καί ἐφαρμόση τό νέον ἡμερολόγιον καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία, ὡς εἶπεν, προηγεῖται τοῦ Πατριαρχείου ὑποκαθιστῶσα καί ἐκβιάζουσα αὐτό! Ἀπαντῶν ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος εἶπεν:
«Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον παρεκλήθη ἤδη νά δώση τήν σχετικήν συγκατάθεσιν… Ἄλλα Πατριαρχεῖα ζητοῦσι ἐπανεξέτασιν τοῦ ζητήματος (τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου) ἐν νέα κανονικῆ Συνόδω, διότι προσεβλήθη ἡ κανονικότης τοῦ ἐν Κωσνταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου. Ἄν λοιπόν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀρνηθῆ, καί πρός ἐπίλυσιν τῶν ἐκκρεμῶν τούτων ζητημάτων συγκροτηθῆ Σύνοδος, ζητῶ τήν ἄδειαν ὅπως μεταβῶ καί μετάσχω τῶν ἐργασιῶν αὐτῆς ὡς ἀντιπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος»·(27).
Οὕτω διεβεβαίωσεν τήν Ἱεραρχίαν ὅτι κανείς δέν δύναται νά ἀντισταθῆ εἰς τόν Ἀθηνῶν καί ὅτι θά ἐπιβάλη τό θέλημά του καί ἄν ἀκόμη συγκληθῆ μία Σύνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον, διά νά ἐπανεξετάση τό θέμα, ἕνεκα τῆς προσβολῆς τοῦ «Πανορθοδόξου Συνεδρίου», τό ὁποῖον εἶχεν ἀποφασίσει τήν ἀλλαγήν τοῦ ἡμερολογίου.
Καί μεῖζον τῆς Ἱεραρχίας καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ καί πάσης ἄλλης ἀρχῆς κατέστη ὁ Μονοκράτωρ Χρυσόστομος, διότι ληξάσης τήν 31.12.1923 τῆς συνεδρίας τῆς Ἱεραρχίας αὕτη διελύθη καί μόνον ψιλῶ ὀνόματι, ἐκόσμει τόν Μονοκράτορα Χρυσόστομον Παπαδόπουλον. Ὡστόσον ἤδη εἶχεν ὑποκλέψει τάς ὑπογραφάς τῶν Ἀρχιερέων ἐπί τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας! Ἰδού τό σχετικόν κείμενον:
«…Μετά ταῦτα ἡ Ἱεραρχία λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν τήν ἐκ τῆς διαφορᾶς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου πρός τό ἐπικρατῆσαν ἤδη πολιτικόν τοιοῦτον προερχομένην σύγχρυσιν παρά τῶ λαῶ καί τήν ἐκ ταύτης θρησκευτικήν βλάβην αὐτοῦ, ἀνταποκρινομένη δέ εἰς τήν πανταχόθεν ἐκδηλουμένην ἐπιθυμίαν·(28).
Ὅπως ἀφομοιώση τό ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον πρός τό πολιτικόν, ὑπό τόν ὅρον τῆς συμφωνίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί δι' ἄλλους μέν λόγους καί διότι ἐν τῶ Ἑλληνικῶ κράτει αἱ Νέαι Χῶραι ἐξαρτῶνται ἐκκλησιαστικῶς ἐξ αὐτοῦ, ἀνέθεσε δέ τῶ Προέδρω αὐτῆς, ὅπως πρός τοῦτο, συνεννοηθῆ μεθ' ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἰδία δέ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡ μεθ' οὗ συμφωνία εἶναι ἀπαραίτητος, (αὐτόθι σελ. 1197).
Πρός καλυτέραν κατανόησιν τοῦ τρόπου καί τῶν συνθηκῶν ὑφ' ἅς ἐλήφθη ἡ ἐπάρατος αὕτη ἀπόφασις, παραθέτομεν τάς κάτωθι πληροφορίας·(29).
«Μετά τήν τέλεσιν τοῦ ἁγιασμοῦ, ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν κηρύσσων τήν ἔναρξιν τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου δέν ἀνέπεμψε μέν θυμίαμα πρός τόν Ὕψιστον, οὔτε ἐπεκαλέσθη τήν ἐπιφοίτησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατηύθυνεν ὅμως ὡς θυμίαμα ἐνώπιον τοῦ Πλαστήρα καί τοῦ Γονατᾶ τήν ἑξῆς προσφώνησιν, ἥν παραλαμβάνομεν ἀπό τό ἐπίσημον Δελτίον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τήν «Ἐκκλησίαν» τῆς 29ης Δεκεμβρίου τοῦ 1923.
«…Ὁ εὐσεβής(!!!) Ἀρχηγός τῆς Ἐπαναστάσεως διά τῆς ἀπό 14ης Δεκεμβρίου 1923 ἀποφάσεως, τροποποιήσας τήν ἀπό 5ης Δεκεμβρίου ἀπόφασιν, παρέπεμψε μέν εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τά δι' αὐτῆς διαταχθέντα μέτρα, ἀνέθηκε δέ τήν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας καί κατήργησε μετά τοῦ Νόμου ΣΑ΄ τοῦ ἐπί τοῦ Ν. Διατάγματος τοῦ 1833 στηριζομένου, τήν δι' αὐτοῦ καθιερωμένην Διαρκῆ πενταμελῆ Σύνοδον. Ἡ δέ Κυβέρνησις συνεκάλεσε σήμερον τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας πρός ἀνάληψιν τῶν καθηκόντων αὐτῆς. Ὁ Θεός διαλαλήσας ἀγαθά ὑπέρ τῆς Ἐκλκησίας εἰς τήν καρδίαν τοῦ Ἀρχηγοῦ, ἄς καταπέμψη τάς εὐλογίας Αὐτοῦ ἐπ' αὐτόν τε καί τήν Κυβέρνησιν καί διά τῆς θείας Αὐτοῦ εὐδοκίας ἄς ὁδηγήση εἰς τήν εἰρήνην καί πρόοδον τήν φιλτάτην ἡμῶν Πατρίδα καί τό Ἑλληνικόν Ἔθνος μεθ' οὗ ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἀναποσπάστως δι' ἀδιαρρήκτων πνευματικῶν δεσμῶν συνδεδεμένη».
Καί ἀφοῦ ἐκφράζει τήν ἀγαλλίασίν του διότι ἡ Ἐπανάστασις κατήργησεν τήν πενταμελῆ Διαρκῆ Σύνοδον, τήν ὁποίαν χαρακτηρίζει ὡς ξενικόν θεσμόν καί εἰς τήν ὁποίαν ἀποδίδει ὅλην τήν μέχρι τοῦδε κακοδιοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας, διότι τάχα τά κανονικά δικαιώματα τῆς Ἐκκλησίας παρεδόθησαν εἰς πέντε μόνον Ἀρχιερεῖς ἤ κυρίως εἰπεῖν εἰς τρεῖς (τήν πλειονοψηφίαν) ἐπάγεται τά ἑξῆς:
«…Ἤδη ἡ Πολιτεία μετά τάς γενναίας περί τῆς Ἐκκλησίας ἀποφάσεις τῆς Ἐπαναστάσεως πρός ἥν ἀμέριστον ὀφείλομεν εὐγνωμοσύνην ἐπί τῆ ἐκδόσει αὐτῶν, μελετᾶ τήν κύρωσιν τοῦ νέου καταστατικοῦ νόμου τῆς Ἐκκλησίας…».
Μετά τόν Μητροπολίτην Ἀθηνῶν ἔλαβεν τόν λόγον ὁ πρωθυπουργός τότε Γονατᾶς, ὅστις μεταξύ ἄλλων ἔρριψεν τήν πρώτην βολήν τῆς Ἐπαναστάσεως διά τό Ἡμερολόγιον, εἰπών ὅτι.
«…Ὁ εἰλικρινής καί ἀνιδιοτελής πόθος τῆς Κυβερνήσεως καί τῆς Ἐπαναστάσεως εἶναι νά βελτιώσωσι τά πράγματα τῆς χώρας χάριν τῆς μελλοντικῆς εὐημερίας τοῦ Κράτους καί τοῦ Ἔθνους, οὗ πόθου ἕνεκα δέν ἠδύναντο ἀμφότεραι αὗται νά παραλείψωσι τήν βελτίωσιν τῶν πραγμάτων τῆς Ἐκκλησίας, ἧς ἀντιλαμβάνονται τήν καθυστέρησιν ἐν τῆ ὁδῶ τοῦ ἐπιβαλλομένου συγχρονισμοῦ αὐτῆς, πρός ὅν καί ἀπαιτεῖται 'ώθησις ἴνα μή ἡ Ἐκκλησία ἐκπέση ἐν τῆ συνειδήσει τῶν Χριστιανῶν, συντελέση δέ ἀπ' ἐναντίας εἰς τήν ἠθικήν βελτίωσιν καί εὐημερίαν τοῦ Λαοῦ. Γνωρίζομεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἑδράζεται ἐπί εἰδικῶν Κανόνων τῶν ὁποίων ἡ διατάραξις συνεπάγεται κλονισμόν αὐτῶν τῶν βάθρων τῆς Ἐκκλησίας καί διά τοῦτο δέν ἠθελήσαμεν διά ριζικῶν μέτρων, ὅσον καί ἄν ἀθεωρήσαμεν ταῦτα λυσιτελῆ καί σκόπιμα, νά ἐπιβάλωμεν τήν ἀναμόρφωσιν αὐτῆς, ἀλλ' ἐπροτιμήσαμεν, ἀφοῦ ἐνεργήσαμεν, ὅ,τι δέν ἀντέκειτο εἰς τούς Ἱερούς Κανόνας, νά παραδώσωμεν τήν συνέχειαν τοῦ ἔργου τῆς βελτιώσεως τῆς Ἐκκλησίας εἰς τάς ἁρμοδίας χεῖρας καί πρός τοῦτο ἐκαλέσαμεν τήν Ἱεραρχίαν».
Κατόπιν ὁ ἀρχηγός τῆς Ἐπαναστάσεως, ἴνα δείξη πόσον εἶναι σύμφωνος μετά τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν εἰς τάς ἀποφάσεις περί Ἐκκλησίας, εἶπεν τά ἑξῆς:
«…Ἡ Ἐκκλησία ἤρχισε νά ἀναγεννᾶται· ἀπό τῆς σήμερον δέ ἄρχεται ἡ περίοδος αὕτη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀναγεννήσεως».
Ἀναφερόμενος δέ εἰς τήν λύσιν τῶν ἀναφυέντων ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων, ἐξῆρεν τήν εἰς ταύτην συμβολήν τοῦ Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Ἀθηνῶν κ. Χρυσοστόμου εἰπών ὅτι: «Ἡ μετριοπάθεια αὐτοῦ καί ἡ σύνεσις καί ἡ μόρφωσις αὐτοῦ οὐκ ὀλίγον συνέβαλον εἰς τήν ἐπιτευχθεῖσαν λύσιν τοῦ ζητήματος». Ὅπερ ἐσήμαινεν ὅτι ὅλα τά ζητήματα ἅτινα ἐπρόκειτο νά λυθῶσιν ὑπό τῆς Ἱεραρχίας, εἶχον ἤδη λυθεῖ διά συμφωνίας τοῦ Μακαρ. Μητροπολίτου Ἀθηνῶν καί τῆς Ἐπαναστάσεως. Καί τήν πρωτοβουλίαν τῶν μέτρων τούτων δέν εἶχον βέβαια οἱ λαϊκοί τῆς Ἐπαναστάσεως παράγοντες.
Ὁ ὑπουργός τῶν Ἐκκλησιαστικῶν τελευταῖον ἔθεσεν καθαρά τό ζήτημα τῆς μεταβολῆς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου, ὑποδείξας ὅτι ἡ Ἐπανάστασις ἐννοεῖ νά λύση τοῦτο σήμερον ἡ Ἱεραρχία. Ἰδού δέ τί ἐπί λέξει εἶπεν: «…Τό ἔργον τῆς Ἱεραρχίας εἶναι μέγα καί βαρύ. Ἔχει αὐτή νά μελετήση καί ἐγκρίνη τό σχέδιον νέου Καταστατικοῦ Νόμου τῆς Ἐκκλησίας στηριζομένου εἰς τήν ἀπόφασιν τῆς Ἐπαναστάσεως καί ὑποβληθησομένου πρός ἐπιψήφισιν… Ἔχει τέλος ἡ Ἱεραρχία τό ἔργον τοῦ συντονισμοῦ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ πρός τό Πολιτικόν Ἡμερολόγιον, ἔργον ὅπερ προφανῶς εἶναι ἐπεῖγον καί ἀπαραίτητον πρός πρόληψιν τῶν ἀτόπων τῆς διαφορᾶς τῶν Ἡμερολογίων…».
Ἀφοῦ οὕτως ἡ Ἱεραρχία ἔμαθεν ἐκ τοῦ στόματος τῆς Ἐπαναστάσεως καί ἰδίως τοῦ ὑπουργοῦ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ὅτι ἡ θέλησις αὐτῆς εἶναι νά διορθωθῆ τό Ἐκκλησιαστικόν Ἡμερολόγιον, ἔπρεπε νά γνωρίση καί ποῖοι κίνδυνοι τήν ἀπειλοῦν ἄν τυχόν δυστροπήση νά ἐκτελέση τήν θέλησιν καί ἀπόφασιν τῆς Ἐπαναστάσεως, ἥτις ἦτο θέλησις καί ἀπόφασις τοῦ Μακαριωτάτου. Καί διά τοῦτο, ὅταν ἀπεχώρησαν οἱ ἐπίσημοι, ἀνεγνώσθησαν αἱ εἰλημμέναι ἤδη καί ἐκδεδομέναι ἐπαναστατικαί ἀποφάσεις καί Β. Διατάγματα(!).
Καί πρῶτον ἀνεγνώσθη τό ἀπό 17ης Δεκεμβρίου 1923 Β. Διάταγμα, διά τοῦ ὁποίου ἐκλήθη ἡ Ἱεραρχία ἴνα συγκροτήση τήν Α΄ Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας, εἰς αὐτό ἀναφέρεται καί τό ἑξῆς: «γ) Θέλει ἀποφανθῆ περί τῆς προσαρμογῆς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου πρός τό Πολιτικόν τοιοῦτον».
Ὑπεδεικνύετο λοιπόν εἰς τήν Ἱεραρχίαν ὅτι ἔπρεπε νά διορθώση καί τό Ἐκκλησιαστικόν Ἡμερολόγιον, συμφώνως πρός τόν ἀκάθεκτον πόθον τοῦ Μακαριωτάτου, εἰς τόν ὁποῖον ὀφείλεται καί ἡ εἰσήγησις ὅλων τῶν περί τῆς Ἐκκλησίας μέτρων.
Ἐπίσης ἀνεγνώσθη τήν ἰδίαν ἡμέραν εἰς τήν Ἱεραρχίαν ἡ ὑπ' ἀριθμ. 35422 (14ης Δεκεμβρίου 1923) περί Διοικήσεως τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπόφασις τῆς Ἐπαναστάσεως, ὡς ἐπίσης καί ἡ ὑπ' ἀριθμ. 35420 (14ης Δεκεμβρίου 1923) ἄλλη ἀπόφασις αὐτῆς διά τῆς ὁποίας, τροποποιουμένης τῆς προγενεστέρας (5ης Δεκεμβρίου 1923) περί ὁρίου ἡλικίας, μεταθέσεως κ.λπ. Μητροπολιτῶν ἀποφάσεως, οἱ συμπληρώσαντες τό 65ον ἔτος τῆς ἡλικίας των Ἐπίσκοποι ἀποχωροῦσι τῆς ὑπηρεσίας. Ὡρίζετο ὅτι οἱ «ἀνεπαρκεῖς» Μητροπολῖται ἀποχωροῦσι τῆς ὑπηρεσίας, πρός δέ ὅτι ἐπιτρέπεται μετάθεσις καί τῶν Μητροπολιτῶν μετά γνωμοδότησιν τῆς Ἱεραρχίας καί ἀπόφασιν τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου.
Εἶχον οὕτω ληφθεῖ ὅλα τά μέτρα πρός ἅλωσιν τῆς πλειοψηφίας τῆς Ἱεραρχίας ὑπέρ τῶν ἀποφάσεων τῆς Ἐπαναστάσεως, ἤτοι ὑπέρ τῶν ἀποφάσεων τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν. Ὑπό τήν Δαμόκλειον σπάθην τῆς Ἐπαναστάσεως ἐζητήθη ἀπό τήν Ἱεραρχίαν νά ἀποδεχθῆ ἔστω καί μόνη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τό νέον Ἐκκλησιαστικόν Ἡμερολόγιον.
Εἶναι ἀνάγκη νά σημειωθῆ, ὅτι κατά τόν εἰσαχθέντα καί ψηφισθέντα νέον καταστατικόν Νόμον τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας θά συνήρχετο τακτικῶς ἅπαξ μόνον τοῦ ἔτους καί ἐκτάκτως, ὅτε παρίστατο ἀνάγκη. Καθ' ὅλον δέ τό ἄλλο διάστημα, καθ' ὅ δέν ἐλειτούργει ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ἐδικαιοῦτο ὁ Πρόεδρος αὐτῆς, Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, νά ἐνεργῆ ἐξ ὀνόματος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου(!!!).
Δέν πρέπει νά παραλειφθῆ ἀκόμη ὅτι ἡ διά τῆς παρουσίας τῶν Πλαστήρα καί Γονατᾶ ἀρξαμένη, ὡς ἀνωτέρω εἴπομεν, συνεδρίασις τῆς Α΄ Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, ἐτελείωσεν τήν ἡμέραν ἐκείνην (24ην Δεκεμβρίου) μέ ἕν ψήφισμα, τό ὁποῖον κατ' εἰσήγησιν τοῦ Σ. Μητροπολίτου Ἀθηνῶν ὑπέγραψεν ἡ Ἱεραρχία καί κατά τό ὁποῖον, ἀφοῦ ἀπεφάσισε «νά μή δεχθῆ ποτέ τήν ἐκ νέου ἐπάνοδον τοῦ διοικητικοῦ θεσμοῦ Διαρκοῦς ὀλιγομελοῦς Συνόδου (Ἀριστίδην) ξένου πρός τε τούς Κανόνας καί πρός τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ἀπεφάσισεν ἐπίσης νά ἐκφράση διά τοῦ Προέδρου αὐτῆς τήν εὐγνωμοσύνην αὐτῆς πρός τούς συντελεστάς τῆς χειραφετήσεώς της, δηλαδή πρός τούς Πλαστήραν — Γονατᾶν. Δουλικωτέρα ἐμφάνισις τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι τοῦ Κράτους, Κράτους βίας καί τυραννίας, οὐδέποτε παρουσιάσθη εἰς τά χρονικά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Δέν παρῆλθον πολλαί ἡμέραι ἀπό τῆς Α΄ ταύτης συνεδριάσεως, ἴνα τό ποθούμενον ὑπό τοῦ Ἀρχ/που περί τῆς μεταβολῆς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου πραγματοποιηθῆ. Διότι τήν 27ην Δεκεμβρίου 1923 ἡ Ἱεραρχία, λησμονήσασα ὅ,τι εἶχεν ἤδη ἀποφασίσει τόν Ἀπρίλιον 1923, ἀπεφάσισεν ὅπως ἀποδεχθῆ τήν ἐφαρμογήν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, λαμβάνουσα τήν συγκατάθεσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, χωρίς νά παύση νά ἐνεργῆ ὅπως καί αἱ ἄλλαι Αὐτοκέφαλοι Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι συναινέσουν.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐγνώριζεν πλέον καλῶς ὅτι αἱ Αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι ἀπέκρουσαν τήν μεταβολήν· διά τοῦτο εἰσηγήθη νά βασισθῆ ἡ Ἱεραρχία κυρίως εἰς τήν συναίνεσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, διότι ἐγνώριζεν ἐκ τῶν προτέρων ὅτι ἡ συγκατάθεσις αὐτοῦ ἦτο εὐχερής. Καί ἐπειδή ἡ Ἱεραρχία περατώσασα ἐκεῖνο διά τό ὁποῖον κυρίως ἐκλήθη·(30), ἀπῆλθεν, ἔμεινεν ἀντιπρόσωπος αὐτῆς κατά τόν ψηφισθέντα Καταστατικόν Χάρτην ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, δυνάμενος κατ' ἀπόφασιν αὐτῆς νά διαπραγματευθῆ καί περατώση μόνος τήν ὑπόθεσιν περί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου.
Δέν ὑπῆρξεν ὅμως ἐντελῶς εἰλικρινής ἡ στάσις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν ἀπέναντι τῆς Ἱεραρχίας. Διότι:
α) Μεθ' ὅλον τόν ἐκβιασμόν, ὅστις ἠσκήθη ἐπί τῆς Ἱεραρχίας, αὕτη δέν ἦτο δυνατόν νά ἀποφασίση τήν μονομερῆ ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μεταβολήν τοῦ Ἡμερολογίου, ἄν ἐγνώριζεν τά εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος σταλέντα γράμματα τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, εἰς ἀπάντησιν τῶν προτάσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἀλλά τά γράμματα ταῦτα καίπερ ζητηθέντα ὑπό τινων Ἱεραρχῶν, πρίν λάβη ἀπόφασιν ἡ Ἱεραρχία, δέν ἐτέθησαν ὑπ' ὄψιν αὐτῆς. Ἰδίως δέ ἡ ἀπάντησις τοῦ Πατριάρχου Φωτίου. Ἀντί δέ νά τεθῶσιν ὑπ' ὄψιν τῆς Ἱεραρχίας τά γράμματα ταῦτα καί γνωρίση ἡ Ἱεραρχία τάς γνώμας ὅλων τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, τοὐναντίον, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, παρά τήν ἐπιμονήν τινῶν Ἱεραρχῶν τινων, οὐδόλως ἐπαρουσίασεν τά γράμματα ταῦτα, ἀλλ' ἐβεβαίου ὅτι, καθ' ἅς εἶχεν πληροφορίας καί κατά τήν πεποίθησιν αὐτοῦ, ἐντός ὀλίγων ἡμερῶν θά ἐφήρμοζον τό Νέον Ἡμερολόγιον καί αἱ λοιπαί Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι. (Πραγματική Ἀλήθεια ἔκδοσις Γ΄ σελίς 41-47 Ἀθῆναι 1977).
Τοιαύτη ἦτο, ἡ κατάστασις ἐν τῆ Ἑλλαδικῆ Ἐκκλησία, ὅτε ἀνέτειλεν τό ζοφερόν ἔτος 1924.
Εὐθύς ὡς ἀνέλαβεν τήν Μονοκρατορίαν ὁ Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀποστέλλει τό ὑπ' ἀριθμ. 70/3046/3.1.1924 ἔγγραφόν του πρός τόν Οἰκουμενικόν, δι' οὗ ἀπευθύνεται ὡς πρός ὑπαλλήλους του, καί ἀπαιτεῖ τήν συμμόρφωσιν τοῦ Πατριάρχου πρό τάς ὑποδείξεις του. Ἰδού τοῦτο εἰς τά κύρια σημεῖα του:
«Ἀριθμ. Πρωτ. 70/Δ3046/3.1.1924.
Τῶ Οἰκουμενικῶ Πατριάρχη.
Ἀπό χρόνου ἱκανοῦ πολύς γίνεται λόγος περί τῆς ἀνάγκης τῆς μεταβολῆς τοῦ ἐν τῆ Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία κρατοῦντος ἡμερολογίου… Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διασκεψαμένη αυθις ἐπί τοῦ ζητήματος τούτου, ἀπαραίτητον ἔκρινε τήν χάριν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ προσαρμογήν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ πρός τό πολιτικόν… καίτοι δέ ἀπαραίτητον καί ἐπιβεβλημένην θεωροῦμεν τήν μεταβολήν τοῦ ἡμερολογίου, ὅμως ἀπαραίτητον ὡσαύτως καί ἐπιβεβλημένην κρίνομεν τήν συμφωνίαν τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος… Λυπηρόν·(31), ὅτι οἱ λοιποί Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς οὐδαμῶς ἀπεδέχθησαν τήν μεταβολήν τοῦ ἡμερολογίου, ὡς αὕτη ἰδίως προὐτάθη ὑπό τοῦ ἐν Κων/λει συνελθόντος Πανορθοδόξου Συνεδρίου»·(32).
Εἰς τό ἀνωτέρω ἰταμόν ἔγγραφον τοῦ Ἀθηνῶν, ἀπήντησεν ὡς κάτωθι ὁ Οἰκουμενικός Γρηγόριος, ὁ ὁποῖος ἤδη εἶχεν διαδεχθεῖ τόν Μελέτιον Μεταξάκην:
«Ἀριθμ. Σ.Π. 320/14.2.1924.
Μακαριώτατε Μητροπολῖτα Ἀθηνῶν, Ὑπέρτιμε καί Ἔξαρχε πάσης Ἑλλάδος, ἐν Χριστῶ τῶ Θεῶ λίαν ἡμῖν ἀγαπητέ καί περιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἐμῆς Μετριότητος Κύριε Χρυσόστομε, τήν φίλην ἡμῖν σεβασμίαν Αὐτῆς Μακαριότητα ἀδελφικῶς ἐν Κυρίω κατασπαζόμενοι ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν…»·(33).
Ἀφοῦ ἀπολογεῖται εἰς τήν συνέχειαν διατί δέν κατέστη δυνατή ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ὡς προεβλέπετο τήν 1 Ὀκτωβρίου 1923 ἐπάγεται: «…ἡ Μετριότης ἡμῶν μετά τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, σπουδαίως καί αυθις ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος διασκεψάμενοι καί εἰς τό δυνατόν ἐν τῆ παρούση τῶν πραγμάτων καταστάσεις ἀφορῶντες, πρῶτον μέν ἔγνωμεν ἀποδέξασθαι τήν ὑπό τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰσηγουμένην γνώμην περί ἀποδοχῆς τό γενοῦν τῆς ἀναφερομένης μέσης λύσεως, ἤτοι τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ νέου (ἡμερολογίου)… καί προτείνομεν πρός ἀποδοχήν ὡς ἡμέραν κοινῆς ὑπό πασῶν τῶν ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν ἐφαρμογῆς τοῦ νέου ἡμερολογίου τήν δεκάτην τοῦ μηνός Μαρτίου τοῦ ἀρξαμένου 1924 ἔτους, εἰσηγούμενοι ὅπως αὕτη… λογισθῆ καί ὀνομασθῆ καί ἑορτασθῆ ὡς 23η Μαρτίου…·(34).
Ταῦτα δυστυχῶς «υἱϊκῶς» θά ἐλέγομεν εἰσηγουμένου καί οὐχί ἀποφασίζοντος τοῦ Οἰκουμενικοῦ, διότι ἀποφασίζει ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, παρακαλεῖ ἐν τέλει τόν Μονοκράτορα Χρυσόστομον διά τάς περαιτέρω ἐνεργείας.
Ἀνάγλυφος προκύπτει ἡ ἐπικρατοῦσα κατάστασις ἐν Ἑλλάδι καί Κων/πόλει καί εὐκρινῶς ἀπηχεῖται ἡ παντοδύναμος Μονοκρατορία τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου. Παρατίθεται εἰς τήν συνέχειαν τό ὑπ' ἀριθμ. 320/14.2.1924 τηλεγράφημα τοῦ Χ.Π. πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Γρηγόριον, τό ὁποῖον καταβοᾶ ἅπαντα τά ἀνωτέρω:
Ἐκ τοῦ ἀνωτέρω φαίνεται ὅτι τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἄγεται ὡς ἀρνίον ἐπί σφαγήν ὑπό τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, διότι διά τοῦ τηλεγραφήματος ἀναγκάζει τό Πατριαρχεῖον νά ἐφαρμόση πρῶτον τήν περί ἀλλαγῆς ἀπόφασιν (οὐχί τοῦ Πατριαρχείου ἀλλά τήν ἰδικήν του) ἐνῶ παράλληλα ἀποκλείει πᾶσαν ἀντίρρησιν ἤ ἀναθεώρησιν ἐπί τοῦ θέματος ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου. Ἡ σπουδή αὕτη δικαιολογεῖται ὅταν ληφθῆ ὑπ' ὄψιν καί τό ὑπ' ἀριθμ. 28 ἀπό 15.1.1924 τηλεγράφημα τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Φωτίου πρός τόν Οἰκουμενικόν, δι' οὗ σθεναρῶς ἀποκρούει τήν ἀπόφασιν τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου·(36):
Κατόπιν τῆς ἀνωτέρω θέσεως, τήν ὁποίαν ἔλαβεν καί ἐξεδήλωσεν ὁ Πατριάρχης Φώτιος, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος δολίως ἐκλιπαρεῖ τόν Πατριάρχην Φώτιον ὅπως δεχθῆ τήν καινοτομίαν. Ἰδού τό σχετικόν τηλεγράφημα.
Ἐν τέλει ὁ Χρυσόστομος, ἴνα φέρη ἅπαντας πρό τετελεσμένου γεγονότος καί ἴνα ἐπιτύχη τό πραξικόπημά του ἐπικαλεῖται καί τόν «Καίσαρα», δηλαδή τήν πολιτικήν ἐξουσίαν, ἴνα καί διά ταύτης ἐκβιάση καί ἐπηρεάση τούς πάντας. Ἐν προκειμένω χρησιμοποιεῖ τό Ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος. Ἰδού ἡ σχετική του ἐνέργεια:
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ὁ Χρυσόστομος ἐξέδωκεν τήν ὑπ' ἀριθμ. 430/123/ 3.3.1924 ἀπόφασίν του, τήν ὁποίαν καί μόνος προσυπογράφει, καί διά τῆς ὁποίας παρά πᾶσαν κανονικήν τάξιν καί κριτήριον Ὀρθοδοξίας ἐπιβάλλει ἀμετακλήτως ὡς ὑπερεκκλησιαστική ἀρχή τό νέον ἡμερολόγιον. Ἰδού ἡ βδελυρά ἀπόφασις:
Αὐτό ἦτο ὅλον. Διά μιᾶς τηλεγραφικῆς ἐντολῆς κατελύθησαν τά πάντα. Ἡ προδοσία τετελεσμένη! Ἡ καινοτομία τῆς Δύσεως εἰσεχώρησεν! Ὁ Οἰκουμενισμός ἔκανε τό πρῶτο βῆμα καί προωθεῖται! Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος ἐξέπεσεν καί σχιζομένη ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὁδηγεῖται ὑπό τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου δεσμία πρός τήν Δύσιν.
(20) Ἀσφαλῶς οὐδέποτε ἄλλην φοράν ὑπῆρξεν τόσον αἱρετικόν ὄργανον τοῦ Διαβόλου.
(21) Ἐκ τοῦ βιβλίου τοῦ π. Παύλου τοῦ Κυπρίου: «Νεοημερολογιτισμός — Οἰκουμενισμός».
(22) Θεοκλ. Στράγκα, Ἐκκλησίας Ἑλλάδος Ἱστορία, τόμος Β΄, σελ. 1176.
(23) Τοιαύτας ἀναφέρομεν τήν ὑπ' ἀριθμ. 104/3118/16.1.1924 περί καταρτίσεως πίνακος ἐκλογίμων πρός ἀρχιερατείαν, ὡς καί τάς σχετικάς, ὑπ' ἀριθμ. 436/126/4.3.1924, 618/204/21.3.1924, ΔΥ/ 875/29.4.1924, αὐτόθι σελ. 1240-1241.
(24) Αὐτόθι σελ. 1239.
(25) Ἴδε τά ὀνόματα τῶν Ἱεραρχῶν αὐτόθι σελ. 1177.
(26) Βεβαίως ἡ Ἱεραρχία σέ λίγο θά διαλυθῆ καί τήν διοίκησιν θά ἔχη ὁ Μονοκράτωρ Παπαδόπουλος, ὅστις ἔκτοτε θεωρεῖται Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος.
(27) Αὐτόθι σελ. 1197.
(28) Ἰδού πῶς ἐξηπατήθη ἡ Ἱεραρχία· ἐνῶ ἡ ἐκδηλουμένη ἐπιθυμία ἦτο κατά τῆς καινοτομίας, οὗτος λέγει τά ἀντίθετα πρός αὐτήν.
(29) Ὅσα ἀκολουθοῦν εἶναι ἐκ τοῦ βιβλίου τοῦ Γρηγορίου Εὐστρατιάδου «Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ περί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου», Ἀθῆναι 1929, σελ. 35 κ.ἕ.
(30) Ἐννοεῖ τήν Ε΄ Ἱεραρχίαν (24-31.12.1923), περί ἧς ἐγένετο λόγος.
(31) Δυστυχῶς, ὅμως, αὐτήν τήν ἀλήθειαν ἀπέκρυψεν ἀπό τήν Ἱεραρχίαν (23-31.12.1923) καί ἀνακοινοῖ μόνον εἰς τόν Οἰκουμενικόν, ὅστις ἦτο ἀδύνατο νά ἀντιδράση.
(32) Αὐτόθι σελ. 1241.
(33) Ἐνῶ ὁ Ἀθηνῶν εἰς τό προταθέν ἔγγραφόν του ἔγραφεν ἀπευθυνόμενους εἰς τόν Πατριάρχην: «Τῶ Οἰκουμενικῶ Πατριάρχη», ὁ Οἰκουμενικός ἀπευθύνεται λίαν εὐσεβάστως, ἄν μή καί δουλικῶς, πρός τόν Ἀθηνῶν Χρυσόστομον!..
(34) Διότι ἀποφασίζει ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος.
(35) Αὐτόθι σελ. 1243-1244.
(36) Ἡ ἀπάντησις τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Φωτίου ἐστάλη κατόπιν τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 623/12/ 25.1.1924, δι' οὗ παρεκάλει καί ἤλπιζεν νά ἀποδεχθῆ τήν καινοτομίαν.