Μέ τόν πέμπτον ψευδοόρον των «Ἀναθεματίζουν (τρίς)» ὅσους λέγουν καί γράφουν ὅτι:
α) Ἡ εἰκόνα τῆς ἐκ τάφου ἐγέρσεως τοῦ Κυρίου, «δέν ἔχει καμμία ἱστορικήν βάσιν, διότι κανείς δέν εἶδε αὐτό τό καθαρά ὑποθετικό γεγονός… ἤ πιστεύουν ὅτι δέν ἔχει ἔρεισμα εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν καί εἶναι ἄνευ Ἁγιοπατερικῆς τεκμηριώσεως καί ἀποτέλεσμα δυτικοῦ φρονήματος».
β) Ὅτι «Ὅτι ἡ διατύπωσις «ἔνσωμος ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ» εἶναι αἱρετική, διότι οἱ ἴδιοι φρονοῦν ὅτι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ἀρχίζει ἀπό τό «τετέλεσται» καί ὅτι «μέ τό σῶμα κατῆλθεν εἰς τόν Ἅδη» καί ὅτι «ἐκεῖ (σ.σ. εἰς τόν Ἅδην) ἀνεστήθη ἡ ψυχή τοῦ Χριστοῦ».
γ) «…εἰς τήν εἰκόνα τῆς εἰς Ἅδου Καθόδου εἰκονίζεται ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ».
δ) «Ἤ ὅτι ἡ εἰκόνα τῆς εἰς Ἅδου Καθόδου ἐκφράζει τό δόγμα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου καί τῆς Ἀναστάσεως αὐτοῦ».
Καί εἰς τόν ψευδοόρον αὐτόν ἀποκαλύπτεται ἀλλοῦ ἡ ἀμάθεια, ἀλλοῦ τό κακόηθες ψεῦδος διαστροφή, καί παντοῦ τά αἱρετικά των φρονήματα καί ὁ πνευματικός σκοτισμός. Συγκεκριμένως:
α) «Ἀναθεματίζουν (τρίς)» ἐκείνους οἱ ὁποῖοι λέγουν καί γράφουν ὅτι ἡ εἰκονική παράστασις, ἡ ὁποία παριστᾶ τόν τρόπον τῆς Θεοπρεποῦς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, δέν στηρίζεται οὔτε εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν, οὔτε εἰς τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, οὔτε εἰς τούς Ἁγίους Πατέρας! Αὐτό ὅμως εἶναι βασική ἀλήθεια τῆς ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία λάμπει ὑπέρ τόν ἥλιον. Ἡ Ὀρθοδοξία ἐνῶ ὁμολογεῖ περιτράνως τήν ἐκ τάφου τριήμερον ἔγερσιν τοῦ Κυρίου, ὅμως ποτέ, οὔτε περιέγραψεν, οὔτε εἰκόνισεν τόν τρόπον καί τήν ὥραν τῆς ἐκ Τάφου Ἐγέρσεως τοῦ Κυρίου. Διότι καί τοῦτο τό γεγονός, ὡς ὑπερφυές μυστήριον, δέν περιγράφεται οὔτε εἰς τά ἱερά Εὐαγγέλια, οὔτε ἀλλοῦ εἰς τάς Ἁγίας Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρας. Οὔτε καί εἰς τήν εἰκονογραφικήν παράδοσιν τῆς ὀρθοδοξίας ἀναφέρεται ἤ ὑπονοεῖται ὅτι ὑπάρχει τοιαύτη εἰκών, πρίν ἀπό τό 17ον αἰῶνα. Οὐδείς πράγματι εἶδεν αὐτήν ταύτην τήν Ἀνάστασιν, ἀλλά οἱ πάντες εἶδον τόν κατόπιν ἐμφανισθέντα ἀναστημένον Χριστόν. Ὁ τρόπος καί ὁ χρόνος τῆς Ἀναστάσεως, οὐδαμοῦ περιγράφεται, διότι ὅπως ἡ σύλληψις τοῦ Κυρίου, ἐν Πνεύματι Ἁγίω, εἰς τά σπλάχνα τῆς Παρθένου καί ἡ ἄφθορος Γέννησις, ἔτσι καί ἡ ἐκ τοῦ τάφου τριήμερος Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ΜΥΣΤΗΡΙΑ, τά ὁποῖα οὔτε κατανοοῦνται διά τοῦ λόγου, οὔτε περιγράφονται, οὔτε ζωγραφίζονται. Εἰκονίζεται ὅμως ὁ Γεννηθείς καί Ἀναστηθείς Κύριος, ὅπως ὡράθη καί συνανεστράφη ἡμῖν. Αἱ ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες κηρύσσουν, καί μετ' Αὐτῶν καί ἡμεῖς πιστεύομεν, ὁμολογοῦμεν καί κηρύσσομεν ὅτι Ἀνέστη ὁ Κύριος τριήμερος ἐκ νεκρῶν, (ἐκ τοῦ τάφου) ἀλλά πῶς καί πότε οὐκ ἴσμεν. Τόσον οἱ θεῖοι Εὐαγγελισταί, ὅσον καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες δέν περιγράφουν οὐδαμοῦ τό μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως, ἐνῶ κηρύσσουν:
Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος: «Οὐκ ἔστιν ὦδε^ ἠγέρθη γάρ καθώς εἶπε^ δεῦτε ἴδετε τόν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος» (Ματθ. ΚΗ΄ 6).
Ὁ θεῖος Μᾶρκος ἐπίσης: «ὁ δέ λέγει αὐταῖς^ μή ἐκθαμβεῖσθε^ Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον^ ἠγέρθη, οὐκ ἔτιν ὦδε^ ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» (Μάρκ. ΙΣΤ΄ 6).
Ὁ Ἱερός Λουκᾶς ὡσαύτως: «Οὐκ ἔστιν ὦδε, ἀλλ' ἠγέρθη^ μνήσθητε ὡς ἐλάλησεν ὑμῖν ἔτι 'ών ἐν τῆ Γαλλιλαία» (Λουκᾶ ΚΔ΄ 6).
Ὁ ἐπιστήθιος θεῖος Ἰωάννης γράφει: «Τῆ δέ μιᾶ τῶν Σαββάτων Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἔρχεται πρωί σκοτίας ἕτι οὔσης εἰς τό μνημεῖον, καί βλέπει τόν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου…» (Ἰωάννου Κ΄ 1 κ. ἕξ.).
Οἱ θεῖοι Εὐαγγελισταί λέγουν μόνον ὅτι «ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὦδε»! Ἐνῶ δεικνύουν τό κενόν μνημεῖον καί τό σουδάριον. Ὅμως, οὔτε πότε, οὔτε πῶς ἀνεστήθη λέγουν! Πῶς θά περιέγραφον τό μυστήριον; Μήπως ἡ Ἀνάστασις ἤ ἡ Γέννησις τοῦ Κυρίου ἦσαν, καί εἶναι, ἁπλᾶ φυσικά γεγονότα; Ὄχι, ἀλλ' «ἐσφραγισμένα μυστήρια» καί ἀγγέλοις καί ἀνθρώποις. Διά τοῦτο ἀκριβῶς, διά νά ξεπερασθῆ ἡ ἀμφιβολία καί ἡ ἀπιστία τῶν Μαθητῶν, ἐνεφανίσθη πολλάκις ὁ Ἀναστημένος Κύριος καί εἰς τάς Μυροφόρους καί εἰς τούς Μαθητάς Του. Δέν εἶναι λοιπόν οὔτε ἐφάμαρτον οὔτε αἱρετικόν τό φρόνημα ὅτι ἐλέχθη καί ἐγράφη, ὅτι ἡ μετά τά μέσα τοῦ 17ου αἰῶνος ἐμφανισθεῖσα εἰκονική παράστασις, ἡ ὁποία παριστᾶ τήν ὥραν καί τόν τρόπον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, δέν στηρίζεται οὔτε εἰς τά Εὐαγγέλια οὔτε εἰς τούς Ἁγίους Πατέρας. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη Ἀλήθεια καί ὀρθοδοξοτέρα Ὁμολογία ἀπό αὐτήν, τήν ὁποίαν οἱ πέντε «Ἀναθεματίζουν»!
Ἡ κατηγορία, τήν ὁποίαν διατυπώνουν, καθ' ἥν δῆθεν ἐκηρύχθη ἤ ἐγράφη ὅτι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι «ὑποθετικόν γεγονός», ἀποτελεῖ πραγματικά σατανικήν διαστροφήν καί παρερμηνείαν, διότι, δέν εἶπε κανείς ὅτι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ἕνα ὑποθετικόν γεγονός. Φανταστικόν, ὑποθετικόν, ἀντιευαγγελικόν καί ἀντορθόδοξον γεγονός, ΔΕΝ εἶπεν κανείς ὅτι ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἀλλά μόνον ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ὑπέθεσεν, ἐφαντάσθη καί ἐζωγράφησεν ὁ Δυτικός ὀρθολογιστής ζωγράφος, ὁ ὁποῖος θέλει ὅλα τά μυστήρια νά τά θέτη κάτω ἀπό τόν ὀρθόν λόγον^(1). Τά μυστήρια ὅμως, ὅπως ἡ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου Σύλληψις τοῦ Θεανθρώπου ἐν τῆ νηδύι τῆς Παρθένου, ὁ ἀδιάφθορος καί ἀλόχευτος Τόκος, ἡ Ἀνάστασις κλπ. εἶναι ΥΠΕΡ ΛΟΓΟΝ ΚΑΙ ΕΝΝΟΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ, διό ΔΕΝ ΕΙΚΟΝΙΖΟΝΤΑΙ οὔτε περιγράφονται λογικῶς.
β) «Ἀναθεματίζουν (τρίς)», ὅσους λέγουν ὅτι ἡ ἔκφρασις «ἔνσωμος ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι αἱρετική» ἤ φρονοῦν «ὅτι ἡ Ἀνάστασις ἀρχίζει ἀπό τό «Τετέλεσται». Καί τοῦτο μαρτυρεῖ ὅτι οἱ πέντε δέν ἔχουν ἀπολύτως καμμίαν σχέσιν μέ τήν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι μόνον θρησκευόμενοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δογματίζουν ὅ,τι ὁ νοῦς των συλλαμβάνει. Ἡ θεολογία των δέν εἶναι οὔτε Ἁγιογραφική, οὔτε Πατερική. Εἶναι δυτική, ἀνθρωπολογική, εἶναι ἐγκεφαλική.
Ἡ φράσις «ἔνσωμος Ἀνάστασις» εἶναι ἰδική των, καί τήν ἐπενόησαν διότι προηγήθη βαρύτατον αἱρετικόν φρόνημα! Ἐφρόνησαν ὅτι ὁ Χριστός Ἀνέστη μόνον σωματικῶς, διότι ὑπάρχει προηγουμένως, εἰς πολλούς ἐξ αὐτῶν, τό αἱρετικόν φρόνημα, καθ' ὅ ὁ Θεός Λόγος ἐνανθρωπήσας προσέλαβεν μόνον τόν σωματικόν ἄνθρωπον! Ἐκ τῆς ἀναβιώσεως αὐτῆς τῆς παλαιᾶς Χριστολογικῆς αἱρέσεως (2) προκύπτει καί ἡ αἴρεσις περί μόνης τῆς «σωματικῆς» Ἀναστάσεως. Ἀγνοοῦν ὅτι ὁ Κύριος προσέλαβεν ὁλόκληρον τόν ἄνθρωπον ἐκ σώματος καί ψυχῆς λογικῆς, διά τοῦτο βλέπουν καί ἀντιλαμβάνονται μόνον σωματικήν Ἀνάστασιν. Ὅμως ἡ Ἀνάστασις δέν νοεῖται μόνον σωματική ἤ μόνον πνευματική — ψυχική. Ὁ θάνατος καί ἡ φθορά εἶχον ἐπιβληθεῖ ψυχοσωματικά εἰς τόν ἄνθρωπον, διά τοῦτο ὁ Χριστός ἐνανθρωπήσας ὡμοιώθη ἡμῖν κατά πάντα, δηλαδή προσέλαβεν ὁλόκληρον τόν ἄνθρωπον ἐκ σώματος καί ψυχῆς, διότι αἱ συνέπειαι τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ἦσαν ἐφ' ὁλοκλήρου τοῦ ψυχοσωματικοῦ ἀνθρώπου. Ὡς ἐκ τούτου, ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί κατά τήν στιγμήν τοῦ τετέλεσται, χωρίζεται ἡ Ψυχή ἀπό τό Σῶμα καί ἀποθνήσκει ὡς ἄνθρωπος ὁ Ἰησοῦς. Ὁ ἀπαθής Θεός Λόγος, καί μετά τό τετέλεσται, βεβαίως δέν ἐχωρίσθη οὔτε ἀπό τό πανάχραντον σῶμα, τό ὁποῖον ἐνεκλείσθη εἰς τό καινόν μνημεῖον, οὔτε ἀπό τήν ψυχήν, μετά τῆς ὁποίας ὁ Θεός Λόγος κατῆλθεν εἰς τόν Ἅδην (3), ἐπάτησεν τόν θάνατον καί πάλιν εἰσῆλθεν εἰς τό Ἅγιον Σῶμα καί Ἀνεστήθη θεοπρεπῶς — μυστηριωδῶς ἐκ τάφου τριήμερος, ὁ Ἕνας Κύριος. Ἐν προκειμένω ἡ ἀναμάρτητος ψυχή τοῦ Κυρίου κατελθοῦσα μετά τοῦ Θεοῦ Λόγου εἰς τά βάθη τοῦ Ἅδου, δέν ἐγεύθη κἄν τήν πικρίαν τοῦ θανάτου, διότι ὡς «θάνατος» τῆς ἀθανάτου ψυχῆς λογίζεται ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποία χωρίζει ἀπό τόν Θεόν καί αὐτός εἶναι ὁ θάνατος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς.
Ἰδού πῶς συνοψίζει τήν ὀρθόδοξον διδασκαλία περί τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ὁ Μ. Ἀθανάσιος: «Ἐν μέν ψυχῆ Θεοῦ ἡ κράτησις τοῦ θανάτου ἐλύετο καί ἡ ἐξ Ἅδου Ἀνάστασις ἐγίνετο καί ταῖς ψυχαῖς εὐηγγελίζετο, ἐν δέ σώματι Χριστοῦ ἡ φθορά κατηργεῖτο καί ἡ ἀφθαρσία ἐκ τάφου ἐδείκνυτο». (Μ. Ἀθανασίου Λόγος κατά Ἀπολλιν· ΒΕΠΕΣ 37 294 στοιχ. 28-30). Αὐτό εἶναι τό φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας! Ἡ Ἀνάστασις δέν νοεῖται μόνον σωματική, αὐτῆς «προηγεῖται» (4) ἡ νίκη τοῦ μετά ψυχῆς Θεοῦ Λόγου κατά τοῦ θανάτου εἰς τόν Ἅδην, καί ἡ ἀφθαρσία τοῦ ἐν τῶ καινῶ μνημείω κλεισθέντος Ἀχράντου σώματος τοῦ Κυρίου. Τό γεγονός ὅτι ἡ Ψυχή τοῦ Κυρίου δέν «ἀπέθανεν», δηλαδή δέν ἐδεσμεύθη ἀπό τόν θάνατον, ὅπως ὅλων αἱ ψυχαί, ἀλλά καί ἐδέσμευσεν ὁ Χριστός καί ἐθανάτωσεν τόν θάνατον καί ἠλευθέρωσεν καί τάς «ἀποθαμένας» ψυχάς, δηλαδή τάς ὑπό τοῦ Ἅδου, αἰχμαλώτους ψυχάς, αὐτό ὡδήγησεν, ὄχι ἁπλῶς εἰς τήν «ἔνσωμον» ἀνάστασιν ἀλλά εἰς τήν ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ. Ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος ἐστέναζεν ἀπό τήν παράβασιν τῶν πρωτοπλάστων, ὁλόκληρον τόν ἄνθρωπον προσέλαβεν ὁ Θεός Λόγος καί ὁλόκληρον τόν ἔσωσεν, συναναστήσας παγγενῆ τόν Ἀδάμ. Τό μυστήριον τῆς Σωτηρίας, τῆς Λυτρώσεως, τῆς Ἀναστάσεως, εἰς αὐτό τό τελευταῖον στάδιον τῆς θείας Οἰκονομίας, «ἀρχίζει» ἀπό τοῦ Σταυροῦ, συνεχίζεται ἐν τῶ Ἅδη μέ τήν νίκην κατά τοῦ θανάτου καί ἐν τῶ τάφω, μέ τήν κατάργησιν τῆς σωματικῆς φθορᾶς καί ὁλοκληρώνεται μέ τήν ἐκ τάφου Ἔγερσιν τοῦ Χριστοῦ, ὄχι τοῦ Σώματος μόνον τοῦ Χριστοῦ.
Ψεύδονται οἱ πέντε καί ὅταν λέγουν ὅτι δῆθεν φρονοῦμεν καί πιστεύομεν «ὅτι ὁ Κύριος κατῆλθεν εἰς τόν Ἅδην καί μετά τοῦ σώματος»! Τοιαύτην, ἀνοησίαν — βλασφημίαν οὐδείς διενοήθη, εἶπεν ἤ ἔγραψεν, ἀλλ' εἶναι ἀπολύτως ἰδική των διαστροφική ἐπινόησις, ἀφοῦ δέν διστάζουν νά διατυπώνουν οἱονδήποτε ψεῦδος ἐξυπηρετεῖ τούς στόχους των. Δέν κατῆλθεν, δέν εἶπεν κανείς ἀπολύτως, ὅτι ὁ Κύριος κατῆλθεν μετά τοῦ σώματος εἰς τόν Ἅδην. Αὐτά, ἐπαναλαμβάνομεν, εἶναι ἰδικά των κακοήθη ψευδῆ ἐπινοήματα. Ἀντιθέτως κηρύσσεται καί ὁμολογεῖται ὑπό πάντων ὅτι καί κατά τήν ὥραν τοῦ «τετέλεσται» καί κατά τήν εἰς «Ἅδου Κάθοδον» καί κατά τήν Ἀνάληψιν δέν κατελύθη ἡ Ὑποστατική ἕνωσις τῶν δύο ἐν Χριστῶ φύσεων, ἀλλά παραμένει εἰς τόν αἰῶνα. Ὁ ἱερός Δαμασκηνός, διά νά περιορισθῶμεν μόνον εἰς αὐτόν, λέγει: «…οὐδέποτε γάρ ἐχωρίσθησαν ἀπ' ἀλλήλων, οὔτε ἐν τῆ κοιλία τῆς Μητρός, οὔτε ἐπί τοῦ Βαπτίσματος, οὔτε ἐπί τοῦ Σταυροῦ, οὔτε ἐπί τοῦ Ἅδου». Καί πάλιν «Εἰ καί τέθνηκε τοιγαροῦν ὡς ἄνθρωπος καί ἡ ἁγία αὐτοῦ ψυχή τοῦ ἀχράντου διηρέθη σώματος, ἀλλ' ἡ θεότης ἀχώριστος ἀμφοτέρων διέμεινε, τῆς τε ψυχῆς φημί καί τοῦ σώματος, καί οὐδέ οὕτως ἡ μία ὑπόστασις εἰς δύο ὑποστάσεις διήρηται^ τό τε γάρ σῶμα καί ἡ ψυχή κατά ταυτόν ἐξ ἀρχῆς ἐν τῆ τοῦ Λόγου ὑποστάσει ἔσχον τήν ὕπαρξιν, καί ἐν τῶ θανάτω ἀλλήλων διαιρεθέντα, ἕκαστον αὐτῶν ἔμεινε, τήν μίαν τοῦ Λόγου ὑπόστασιν ἔχοντα. Ὥστε ἡ μία τοῦ Λόγου ὑπόστασις, τοῦ τε Λόγου, καί τῆς ψυχῆς, καί τοῦ σώματος ὑπῆρχεν ὑπόστασις^ οὐδέποτε γάρ οὔτε ἡ ψυχή, οὔτε τό σῶμα ἰδίαν ἔσχον ὑπόστασιν παρά τήν τοῦ Λόγου ὑπόστασιν, μία δέ ἀεί ἡ τοῦ Λόγου ὑπόστασις, καί οὐδέποτε δύο. Ὥστε μία ἀεί ἡ τοῦ Χριστοῦ Ὑπόστασις. Εἰ γάρ καί τοπικῶς τοῦ σώματος ἡ ψυχή κεχώριστο, ἀλλ' ὑποστατικῶς διά τοῦ Λόγου ἥνωτο» (Π.Γ. 94 σελ. 1097).
γ) «Ἀναθεματίζουν (τρίς)» ἐκείνους οἱ ὁποῖοι λέγουν ὅτι «… εἰς τήν εἰκόνα τῆς εἰς Ἅδου Καθόδου εἰκονίζεται ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ».
Κατ' ἀρχάς καί αὐτό εἶναι ἀναληθέστατον! Εἴπομεν καί ἐγράψαμεν, καί θά τό λέγωμεν καί θά τό γράφωμεν, καί οὕτω θά ὁμολογῶμεν τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ: Ἡ εἰκών, ἡ ὁποία τά τελευταῖα χρόνια μετονομάζεται καί μεταγράφεται «εἰς Ἅδου Κάθοδος» δέν εἶναι εἰκών τῆς εἰς Ἅδου Καθόδου, ἀλλ' ἦτο καί εἶναι διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ δογματική Εἰκών, ἡ ὁποία εἰκονίζει ὁλόκληρον τό σωτηριῶδες ἔργον τοῦ Κυρίου, ἐν τῶ Ἅδη, τό ὁποῖον συνίσταται εἰς τήν νίκην κατά τοῦ θανάτου καί τήν Συνανάστασιν μετά τοῦ Θεανθρώπου τῶν πρωτοπλάστων καί ὅλων τῶν δικαίων μέχρι καί ἡμῶν. Ἔτσι ἐβιώθη ἀπ' ἀρχῆς τό μυστήριον τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως.
Ἡ Ἐκκλησία ἐνῶ ἔχει ὡς βασικόν δόγμα τήν μετά ψυχῆς Κάθοδον τοῦ Θεοῦ Λόγου εἰς τόν Ἅδην, ὅμως δέν ἔχει εἰκόνα τῆς εἰς Ἅδου Καθόδου. Ἡ συγκεκριμένη Βυζαντινή εἰκών δέν ἐθεωρήθη ποτέ εἰκών τῆς εἰς Ἅδου Καθόδου. Ἡ θεολογία αὐτῆς τῆς εἰκόνος, ἐκφράζει ὁλόκληρον τό σύνθετον σωτηριῶδες ἔργον τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἐν τῶ Ἅδη (τήν νίκην κατά τοῦ θανάτου καί τήν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν), καί ἐν τῶ τάφω. Κηρύσσει ἀκόμη ὅτι τά «ΠΑΝΤΑ ΠΕΠΛΗΡΩΤΑΙ ΦΩΤΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΓΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΑ». Αὐτό τό δογματικόν μήνυμα δίδει αὕτη ἡ εἰκών καί οὕτω τήν ἐβίωσεν ἡ Ἐκκλησία πρίν ἀπό 1500 χρόνια. Ἡμεῖς δέν ἔχομεν παρά νά «Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῶ ἀπροσίτω φωτί τῆς ἀναστάσεως» καί οὕτω νά συλάβωμεν καί τό μήνυμα αὐτῆς τῆς εἰκόνος. Αὐτά βεβαίως δέν χωροῦν εἰς τήν αἱρετικήν ὀρθολογιστικήν Δύσιν, ἀλλά καί εἰς τούς αἱρετικούς πέντε Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά βλέπουν ὄχι μόνον ἀποκλειστικῶς σωματικήν Ἀνάστασιν, ἀλλά καί πῶς ἀνεστήθη, μέ ποῖον τρόπον φυσικόν!!!
Ἐπί 1500 περίπου χρόνια ἡ Ἐκκλησία ἔχει αὐτήν τήν σύνθετον δογματικήν εἰκόνα, ὡς εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, και ἦλθον οἱ πέντε, καί ὅλοι οἱ ὀρθολογισταί καί δυτικόπληκτοι παλαιοημερολογῖται νά τήν εἴπουν ἀποκλειστικῶς εἰς «Ἅδου Κάθοδον» καί νά κηρύξουν ὅτι «ἦτο ἕνα λάθος» ἡ ἐπ' αὐτῆς ἐπιγραφή: «Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ» ἤ «Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» ἤ «Η ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ»! Ἀναθεματίζουν δέ ὡς αἱρετικάς τάς εἰκόνας, ἐάν ἐπιγράφωνται μέ τήν ἐπιγραφήν ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ, διότι ἁπλούστατα δέν χωρεῖ εἰς τόν ἐσκοτισμένον ἐγκέφαλόν των ἡ δογματική ἀλήθεια, τήν ὁποίαν ἐκφράζει ἡ εἰκών. Ὅστις, τολμήση νά ἀμφισβητήση τάς ἀπόψεις των, καί ὁμολογήση τήν Ὀρθοδοξίαν γίνεται αὐτομάτως «εἰκονομάχος»(!) καί «ἀρνεῖται τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ»! Δηλαδή ἔχομεν ἔκδηλον καί τήν φρενοβλάβειαν;
Ὡς προελέχθη, συκοφαντοῦν ὅτι δῆθεν κηρύσσομεν ὅτι ὁ Κύριος κατῆλθεν καί μετά τοῦ σώματος εἰς τόν Ἅδην!!! Ἄπαγε τῆς βλασφημίας. Οἱ ἴδιοι ὅμως λέγουν ὅτι δέν δέχονται αὐτήν τήν εἰκόνα ἀλλ' ὡς εἰκόνα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ἀλλά ὡς εἰκόνα τῆς εἰς «Ἅδου Καθόδου»! Θεωροῦν δέ αἱρετικήν τήν εἰκόνα καί τήν πλαστογραφοῦν, τήν καίουν, τήν καταστρέφουν καί τήν ἀναθεματίζουν ἄν ἐπιγράφεται Ἀνάστασις! Πῶς ὅμως εἶναι εἰκών τῆς «εἰς Ἅδου Καθόδου», ὅταν ὁ Κύριος δέν κατῆλθε μετά σώματος εἰς τόν Ἅδην, ἐνῶ εἰς αὐτήν εἰκονίζεται μετά σώματος; Ὅταν πράγματι εἰς τόν Ἅδην κατῆλθεν μόνον μετά ψυχῆς, πῶς θέλουν νά τόν εἰκονίζουν ἐν τῶ Ἅδη μετά σώματος; Ἐμωράνθησαν μή γνωρίζοντες οὔτε τί λέγουν, οὔτε τί πιστεύουν, μᾶλλον ἀποδεικνύοντες ὅτι δέν πιστεύουν τίποτε, ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν, ἀλλά μόνον αὐτά τά ἀντιφατικά, τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι ἐπινοοῦν, λέγουν καί δογματοποιοῦν!
Καί μέ αὐτόν τόν ψευδοόρον των, καθίστανται ἄλλη μιά φορά βλάσφημοι καί αἱρετικοί καί ἀσεβέστατοι πρός τούς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία εἶχεν τεθεσπισμένην, ὡς εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τήν μεταγραφομένην ἀπό τούς δυτικοπλήκτους ὡς «εἰς Ἅδου Κάθοδον»! Ἰδού τί λέγει ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος διά τήν συγκεκριμένην εἰκόνα: «Ἐν γάρ ταῖς εἴκοσιν ὁρῶμεν τά ὑπέρ ἡμῶν τοῦ δεσπότου πάθη, τόν σταυρόν, τόν τάφον, τόν Ἅδην νεκρούμενον καί σκυλευόμενον…» (Πρακτικά σελ. 905/405). Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, εἰς τοῦ ὁποίου τά ἔργα ἐστηρίχθησαν ἐν πολλοῖς οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἁγίας αὐτῆς Συνόδου λέγει: «Οὗτως γάρ παρελάβομεν αὐτήν ἐκ τῶν Ἁγίων Πατέρων κεκοσμημένην καθώς καί αἱ θεῖαι γραφαί διδάσκουσιν ἡμᾶς^ τήν ἔνσαρκον οἰκονομίαν τοῦ Χριστοῦ… τόν εὐαγγελισμόν τοῦ Γαβριήλ πρός τήν Παρθένον καί τά ἑξῆς: τήν γέννησιν, τό σπήλαιον, τήν φάτνην τήν μαῖαν καί τά σπάργανα^ τόν ἄστερα καί τούς μάγους καί τά ἑξῆς^ Τήν βάπτισιν, τόν Ἰορδάνην, τόν Ἰωάννην… τό ἅγιον πνεῦμα ἐν εἴδη περιστερᾶς. Ἔλθωμεν καί ἐπί τό πάθος αὐτοῦ, καί ἴδωμεν τούς παῖδας μετά βα?ων, τόν νιπτῆρα καί τό λέντιον, τόν ἀσπασμόν τοῦ Ἰούδα, τήν κράτησιν τῶν Ἰουδαίων τήν ἔνστασιν τοῦ Πιλάτου, καί τά ἑξῆς^ ὁμοίως καί τήν σταύρωσιν, τούς ἥλους, καί τά ραπίσματα, τόν σπόγγον καί τήν λόγχην, καί ἄνωθεν τόν τίτλον ἔχοντα τήν ἐπιγραφήν^ Ἰδέ ὁ Βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων, καί τά ἑξῆς^ τήν ἀνάστασιν, τοῦ Κόσμου τήν χαράν^ πῶς ὁ Χριστός πατεῖ τόν Ἅδην, καί ἐγείρει τόν Ἀδάμ^ ὁμοίως καί τήν ἀνάληψιν». (Π.Γ. 95, 313 καί 361 Α). Καί πάλιν: «Τίς ἐστιν οὗτος ὁ σταυρούμενος; τίς ἐστιν οὗτος ὁ ἀνιστάμενος καί καταπατῶν τήν κεφαλήν τοῦ γηραιοῦ τούτου;…οὗτος ὁ ἀντιστάμενος αὐτός ὑπάρχει ὁ συνεγείρων τόν προπάτορα τοῦ κόσμου Ἀδάμ, ὅς πέπτωκε διά τῆς παρακοῆς, καί συμπατεῖ τόν Ἅδην, τόν κατέχοντα τοσούτους χρόνους τόν δεδεμένον δεσμοῖς καί μοχλοῖς ἀλύτοις ἐν τοῖς καταχθονίοις;» (Αὐτόθι σελ. 325 Δ). Καί κατά τόν Ἅγιον Ἐπιφάνιον (4ος αἰών) ἡ εἰκών αὐτή εἶναι εἰκών τῆς ἀναστάσεως: «ἐπί τοῦτο γάρ ἀπέθανον καί ἀνέστην ἴνα καί νεκρῶν καί ζώντων κυριεύσω… Ταῦτα καί τά τοιαῦτα τοῦ Δεσπότου λέγοντος ἀνίσταται σύν αὐτῶ ὁ ἐν αὐτῶ ἡνωμένος Ἀδάμ καί συνανίσταται καί ἡ Εὔα…». (Π.Γ. 43 σελ. 464 Σημ: Ὁ λόγος οὗτος συγκαταλλέγεται μεταξύ τῶν ἀμφιβαλλομένων τοῦ Ἁγ. Πατρός).
Ἔστω ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν ἔχουν τήν δυνατότητα νά κατανοήσουν τό σύνθετον Δογματικόν περιεχόμενον αὐτῆς τῆς Βυζαντινῆς εἰκόνος τῆς Ἀναστάσεως, τάς ὑπολοίπους ὅμως ἁγίας εἰκόνας τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, διατί τάς παραμερίζουν καί ἀποκλειστικῶς ἀπαιτοῦν τήν δυτικήν εἰκονογράφησιν; Διατί περιφρονοῦν τήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως, εἰς τήν ὁποίαν εἰκονίζεται ὁ Ἄγγελος δεικνύων εἰς τάς Μυροφόρους τόν Κενόν τάφον καί τό σουδάριον; «Καί ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος^ ἦν γάρ μέγας σφόδρα καί εἰσελθοῦσαι εἰς τό μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς περιβεβλημένον στολήν λευκήν καί ἐξεθαμβήθησαν. Ὁ δέ λέγει αὐταῖς^ μή ἐκθαμβεῖσθε^ Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τον Ἐσταυρωμένον ἠγέρθη οὐκ ἐστιν ὦδε^ ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν ἀλλ' ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ…». (Μάρκου 16, 4-8). Τά λόγια τοῦ Ἀγγέλου, ὁ κενός τάφος καί τό σουδάριον δέν εἶναι ἡ πρώτη ἀγγελία — βεβαίωσις ὅτι Ἀνεστήθη ὁ Κύριος; Ἄν τολμήση κανείς καί χρησιμοποίηση αὐτήν τήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως εἶναι, κατά τούς πέντε, ἀρνητής τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί «εἰκονομάχος»!!!
Δέν τούς ἀρέσει καί ἡ ἄλλη εἰκών τῆς Ἀναστάσεως, ἡ γνωστή ὡς «τό Χαῖρε τῶν Μυροφόρων»! Δέν τούς ἀρέσει καί ἡ «ψηλάφησις τοῦ Θωμᾶ»! Δέν τούς ἀρέσουν ὅλαι αἱ εἰκόνες τῶν ἐμφανίσεων τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, αἱ ὁποῖαι περιγράφονται καί ὁμολογοῦνται εἰς τά ἕνδεκα ἑωθινά Εὐαγγέλια (5).
Καταργοῦν μέ ἕνα λόγον ὅλας τάς ὀρθοδόξους ἀρχαίας εἰκόνας, αἱ ὁποῖαι βασίζονται εἰς τά Ἱερά Εὐαγγέλια καί οἱ ὁποῖαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, ἀλλά τό ἴδιο ἀκριβῶς (κατά τό γράμμα καί τό Πνεῦμα) τό Εὐαγγέλιον, καί ἀπαιτοῦν τήν ἐν τῆ λατρεία χρῆσιν αὐτῆς μόνον τῆς δυτικῆς παραστάσεως. Νά διατί δύναταί τις νά εἴπη ὅτι τό κίνημα τῶν πέντε, εἴτε τό συνειδητοποιοῦν εἴτε ὄχι, εἶναι κίνημα τό ὁποῖον ἐξυπηρετεῖ μόνον τάς σκοτεινάς Δυνάμεις.
δ) «Ἀναθεματίζουν (τρίς)» πάλιν μέ τόν ἴδιον ψευδοόρον των καί ὅσους λέγουν, ὅτι «ἡ εἰκών τῆς εἰς Ἅδου Καθόδου ἐκφράζει τό δόγμα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, κατηγοροῦντες τόν Ἅγιον Νικόδημον ὅστις λέγει:…ὅτι μόνον ἡ ψυχή τοῦ Χριστοῦ… κατέβηκε εἰς τόν Ἅδην, ἐνῶ τό σῶμα Του παρέμεινεν εἰς τόν Τάφον». Οὔτε εἶπεν οὔτε ἔγραψεν κανείς ὅτι «ἡ εἰκών τῆς εἰς Ἅδου Καθόδου ἐκφράζει τό δόγμα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου»! Ἡ εἰκών αὕτη, τήν ὁποίαν, μόλις τούς δύο τελευταίους αἰῶνας, ἤρχισαν τινές νά τήν μεταγράφουν ὡς εἰκόνα τῆς «εἰς Ἅδου Καθόδου» ἐκφράζει καί «ἐν τῶ συνόλω της μαρτυρεῖ τήν δόξαν τοῦ Κυρίου ὡς νικητοῦ τοῦ θανάτου» (Ἐγκύκλιος 256623.1.1992 εἰς τόν Κ.Γ.Ο. Τόμ. 1992, σελ. 131). Τό δόγμα τῆς ἐνανθρωπήσεως τό ἐκφράζει ὁ πραγματικός θάνατος τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος συνέβη ἐπί τοῦ Σταυροῦ τήν στιγμήν τοῦ «Τετέλεσται». Τό γεγονός τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου ἀπέδειξεν ὅτι ὁ ἀθάνατος Θεός Λόγος προσέλαβεν ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, ἐκ σώματος καί ψυχῆς καί ὅτι αὐτός ἀκριβῶς ὁ «Ναός τοῦ σώματος» κατελύθη ἐπί τοῦ σταυροῦ, διά τοῦ χωρισμοῦ τῆς Ψυχῆς ἀπό τοῦ Σώματος, ἐπελθόντος οὕτω καί τοῦ πραγματικοῦ θανάτου. Καί ἡ μέν ψυχή τοῦ Κυρίου μετά τοῦ Θεοῦ Λόγου κατῆλθεν εἰς τόν Ἅδην, τό δέ Πανάχραντον Σῶμα ἐκλείσθη εἰς τόν τάφον χωρίς νά χωρισθῆ ἀπ' αὐτό ὁ Θεός Λόγος, διό καί παρέμεινεν ἀδιάφθορον κατά τό τριήμερον μέχρι τῆς θείας Ἀναστάσεως. Ἡ ὑποστατική ἕνωσις τῶν δύο ἐν Χριστῶ Φύσεων δέν «κατελύθη οὔτε ἐπί τοῦ Σταυροῦ οὔτε ἐν τῶ Ἅδη». Ἡ Ὀρθόδοξος ὑμνολογία εἶναι σαφής: «Ἀνηρέθης ἀλλ' οὐ διηρέθης Λόγε ἧς μετέσχες σαρκός^ εἰ γάρ καί λέλυταί σου, ὁ ναός ἐν τῶ καιρῶ τοῦ πάθους, ἀλλά καί οὕτω μία ἦν ὑπόστασις, τῆς Θεότητος καί τῆς σαρκός σου^ ἐν ἀμφοτέροις γάρ εἷς ὑπάρχεις υἱός, Λόγος του Θεοῦ, Θεός καί ἄνθρωπος» (ΣΤ΄ ὡδή Κανόνος Μ. Σαββάτου). Καί πάλιν: «Μιά ὑπῆρχεν, ἡ ἐν τῶ Ἅδη ἀχώριστος, καί ἐν τῶ τάφω καί ἐν τῆ Ἐδέμ, θεότης Χριστοῦ, σύν πατρί καί πνεύματι, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν…» (Ζ΄ ὡδή Κανόνος Μ. Σαββάτου). Καί πάλιν: «σάρκαν ἀνιστῶσαν τόν παραπεσόντα Ἀδάμ κείμενον ἐν τῶ μνήματι» (Οἶκος τοῦ Πάσχα).
Ἑπομένως, ὄχι ἡ εἰς «Ἅδου Κάθοδος», ἀλλά ὁ ἐπισυμβάς ἐπί τοῦ Σταυροῦ πραγματικός θάνατος, εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος κηρύσσει τό δόγμα τῆς πραγματικῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καί δι' αὐτοῦ κατελέγχεται καί ἡ αἴρεσις τοῦ «Δοκητισμοῦ». Εἶναι τόση ἡ σύγχυσίς των διό δέν ξέρουν οὔτε τί λέγουν οὔτε τί πιστεύουν, μᾶλλον δέν πιστεύουν τίποτε, διότι «πιστεύω» σημαίνει, ἀποδέχομαι μέ ταπείνωσιν τήν ἀποκεκαλυμμένην Θείαν Ἀλήθειαν καί δέν τήν «φιλτράρω» μέσα ἀπό τά «φίλτρα» τοῦ Ὀρθολογισμοῦ, οὔτε τήν «ἐκπορνεύω» μέ ὀρθολογιστικάς δυτικάς συζεύξεις.
(1) Ὁ πονηρός δέν κοιμᾶται, ἀλλά ἤδη καί ἐν τοῖς ἔμπροσθεν προέτρεξεν καί ἐνέβαλεν εἰς τόν λογισμόν τῶν πέντε καί ὅλων τῶν ὁμοφρόνων των πάλιν τό κακόν: «Νά! τούς λέγει: Τόν βλέπετε; Τόν διαβάζετε; Τί χρείαν ἔχομεν μαρτύρων; Καταργεῖ τήν Α΄ Ποιμαντορικήν Ἐγκύκλιον (Ἀρ. Πρωτ. 2566/ 23.1.1992). Δεῦτε καί ἀποκτείνομεν αὐτόν. Ὑπεκρίνετο ὅταν ἔλεγε καί ἔγραφε ὅτι δέχεται τήν ἐγκύκλιον, ἤ δέχεται τήν εἰκόνα τῆς ἐκ τάφου ἐγέρσεως!
Ὅσοι θά δεχθοῦν αὐτόν τόν πονηρόν λογισμόν, ἄς λάβουν ὑπ' ὄψιν των καί ταῦτα: Ἡ ποιμαντορική Ἐγκύκλιος (ὑπ' Ἀριθμ. Πρωτ. 2566/23.1.1992) ἀσχέτως, ὑπό ποίας συνθήκας ἐξεδόθη, ἐπέρασεν εἰς τήν νεωτέραν Ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἕν κείμενον, τό ὁποῖον ἐξέφρασεν τήν ἄκραν ποιμαντικήν εὐαισθησίαν τῶν ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, ἔναντι τῶν πιστῶν καί γενικώτερον ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Δέν εἶναι ἡ ἐν λόγω ἐγκύκλιος, θεόπνευστον κείμενον, ὅπως ἀνοήτως καί βλασφήμως, πλήν ἴσως σκοπίμως, ἀποφαίνονται τινές, ἀλλ' ὑπόκειται καί αὐτό εἰς κρίσιν τιθέμενον ὑπό τό φῶς τῆς Θεοπνεύστου Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς ἐν γένει Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Διά τῆς Ἐγκυκλίου ταύτης ἐξηντλήθη ὅλη ἡ οἰκονομία τῆς Ἐκκλησίας, ἔναντι τῶν πέντε Ἐπισκόπων, προκειμένου νά μή διασαλευθῆ ὑπ' αὐτῶν ἡ Ἀγάπη, ἡ Εἰρήνη καί ἡ Ἑνότης, κατά τήν κρίσιμον περίοδον, τήν ὁποίαν διέρχεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἕν κείμενον, τό ὁποῖον κατανοεῖται ἐν τόπω καί χρόνω. Δέν καταργοῦμεν καμμίαν εἰκόνα, ἀλλά καί δέν πλαστογραφοῦμεν, οὔτε «ἀναθεματίζομεν» τήν παραδοσιακήν Βυζαντινήν — Δογματικήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως. Γνωρίζομεν νά ποιῶμεν οἰκονομίαν, ὄχι ὅμως παρανομίαν, μέ τήν ὁποίαν νά ἀνατρέπεται ἡ Ὀρθοδοξία, καί νά καθιστάμεθα τῆ ἀληθεία αἱρετικοί.
Ἡ συγκεκριμένη Ἐγκύκλιος δέν εἶναι τό «Εὐαγγέλιον», δέν εἶναι «θεόπνευστος», ἀλλά καί δέν ἀναθεματίζει τήν ὀρθοδοξίαν, τό Εὐαγγέλιον καί τούς Πατέρες, ὅπως αἱ λεγόμεναι Β΄ καί Γ΄ ἐγκύκλιοι τῶν πέντε σχισματικῶν καί αἱρετικῶν Ἐπισκόπων. Ὑπῆρξεν ὡς κείμενον προκειμένου, οἰκονομικῶς, νά ἀντιμετωπισθοῦν τά χείρονα. Τήν ἐδέχθημεν διά νά προφυλάξωμεν τούς πέντε ἀπό τό σχῖσμα καί ἀπό τάς παραφροσύνας τῶν Β΄ καί Γ΄ Ἐγκυκλίων των, ἀλλά δυστυχῶς, ἀπό τήν στιγμήν, καθ' ἥν εἰσῆλθεν εἰς τούς πέντε ὁ διάβολος τῆς πλάνης, τῆς βλασφημίας καί τῆς προδοσίας, κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν τούς συνεκράτησεν καί δέν τούς συγκρατεῖ κανείς καί καμμία οἰκονομία.
Τήν ἐδέχθημεν διότι σεβόμεθα καί τήν ἀδυναμίαν τῶν ἐχόντων «ἀσθενῆ πίστιν» ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν μας, καί τῶν ὁποίων ὁ σκανδαλισμός εἶναι θανάσιμον ἁμάρτημα. Τό ὅτι ἐδέχθημεν αὐτήν τήν Ποιμαντορικήν Ἐγκύκλιον καί τήν εἰκονικήν παράστασιν, δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά σιωπῶμεν, ὅταν οἱ πέντε ἐξέφυγον καί ἀπό τό πνεῦμα τῆς ἄκρας Ἐκκλησιαστικῆς Οἰκονομίας αὐτῆς τῆς Ἐγκυκλίου (2566/23.1.1992) ἔφθασαν εἰς τάς χειροτέρας μορφάς βλασφημιῶν καί αἱρέσεων καί ἀναμαθεματίζουν, τόν ἴδιον τόν Χριστόν, τό Ἱερόν Εὐαγγέλιόν Του, τούς Ἁγ. Πατέρας καί ὁλόκληρον τήν ὀρθοδοξίαν. Δέν νοεῖται ἐπαναλαμβάνομεν, ὑπ' αὐτάς τάς συνθήκας, ὅτι ἐμεῖς πρέπει νά σιωπήσωμεν, ὑπό τόν φόβον ἤ τήν ἀπειλήν, μή μᾶς κατηγορήσουν ὅτι καταργοῦμεν τήν Ἐγκύκλιον. ΟΧΙ! ΜΥΡΙΑΚΙΣ ΟΧΙ. Ὅταν ὑπό τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν, ἀνατρέπεται καί μεταστοιχειώνεται ἡ Ὀρθοδοξία, ἡμεῖς δέν ἔχομεν τό δικαίωμα νά σιωπῶμεν, διότι οὕτω συμπράττομεν αὐτοῖς. Δέν θά ἀποκρύψωμεν λοιπόν οὔτε τήν Δογματικήν, οὔτε τήν Ἱστορικήν ἀλήθειαν, διότι αὐτό δέν εἶναι οἰκονομία ἀλλά παρανομία, ἡ ὁποία ἐξισώνει μέ τόν διάβολον. Δέν μᾶς ὡφελεῖ εἰς οὐδέν ὅταν χύνωμεν καί αἴματα διά τό «Παλαιόν», ἐνῶ δεχόμεθα ἤ ἀνεχόμεθα τόν ὑπόλοιπον αἱρετικόν βόρβορον τῆς Δύσεως.
(2) Ὅταν διά πρώτην φορά ἤκουσα παρά γνωστοῦ Ἀθηναίου ἰατροῦ ἐπιστήμονος νά ἐρωτᾶ: «εἶχε ὁ Χριστός καί ἀνθρώπινη ψυχή;», ἐτρόμαξα διότι ὁ ἄνθρωπος αὐτός «ἐθεολόγει» ἀκριβῶς ὅπως καί οἱ πέντε…(!) καί ἰδού τό κατάντημά των!..
(3) Ἡ Ὑποστατική ἕνωσις τῶν δύο ἐν Χριστῶ φύσεων, ἅπαξ γενομένη ἐν τῆ νηδύϊ τῆς Παρθένου, οὐδέποτε κατελύθη οὔτε κατά τήν Γέννησιν, οὔτε κατά τήν Σταύρωσιν, οὔτε κατά τό τετέλεσται, οὔτε κατά τήν εἰς Ἅδου κάθοδον, οὔτε… ἐν τῆ Ἀναλήψει, ἀλλά παραμένει καί ἐν τῆ δόξη τῆς Ἁγίας Τριάδος καί οὕτω πάλιν θά ἔλθη ἴνα κρίνη ζῶντας καί νεκρούς.
(4) Εἰς τόν Θεόν δέν ὑπάρχει πρῶτον καί δεύτερον^ ὅλα γίνονται θεοπρεπῶς, ἀλλά καταχρηστικῶς δι' ἡμᾶς λέγομεν τό «προηγεῖται». Ἡμεῖς, διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ἤδη ἀπολαμβάνομεν τήν ἀνάστασιν τῆς ψυχῆς μας, προσδοκῶμεν δέ καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ ἀφθαρτοποιημένου σώματός μας κατά τήν Β΄ τοῦ Κυρίου Παρουσίαν.
(5) 1) Ματθ. κη΄ 16-28, 2) Μάρ. ΙΣΤ΄ 1-8, 3) Μάρκ. ΙΣΤ΄ 9-20, 4) Λουκ. ΚΔ΄ 1-12, 5) Λουκ. ΚΔ΄ 12-35, 6) Λουκ. ΚΔ΄ 36-53, 7) Ἰωάν. Κ΄ 1-10, 8) Ἰωάν. Κ΄ 11-18, 9) Ἰωάν. Κ΄ 19-31, 10) Ἰωάν. ΚΑ΄ 1-14, 11) Ἰωάν. ΚΑ΄ 15-25.